Produkcja | Gerard Oury |
---|---|
Scenariusz |
Gérard Oury Danièle Thompson Marcel Jullian według Ruy Blas przez Victora Hugo |
Muzyka | Michel Polnareff |
Główni aktorzy | |
Firmy produkcyjne |
Gaumont Mars Films Coral Films Paramount -Orion Filmproduktion |
Ojczyźnie |
Francja Włochy Zachodnie Niemcy Hiszpania |
Uprzejmy | Komedia historyczna |
Trwanie | 110 minut |
Wyjście | 1971 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
La Folie des grandeurs to francusko - hispano - włosko - niemiecki film w reżyserii Gérarda Oury , wydany w 1971 roku .
Bardzo swobodnie dostosować od Ruy Blas przez Victora Hugo , film opowiada, w Hiszpanii w XVII -tego wieku , Przygody niesławnej Don Salustiusz , chciwego i obłudną ministra finansów króla Hiszpanii, który po wypierane, próbuje w wszystkie koszty odzyskania funkcji i bogactwa, manipulując swoim byłym lokajem Blaze .
Pomysł adaptacji tego romantycznego dramatu w komiks przyszedł do Gérarda Oury'ego w 1960 roku , kiedy grał w Comédie-Française . Wielki sukces jego filmów Le Corniaud z 1965 roku i La Grande Vadrouille z 1966 roku pozwolił ujrzeć światło dzienne jego pomysłowi. Bourvil i Louis de Funès , główni bohaterowie obu filmów, mają wcielić się w role Blaze'a i don Salluste. Po śmierci Bourvila na raka wWrzesień 1970i zgodnie z sugestią Simone Signoret , Oury przydziela rolę Blaze'a Yves'owi Montandowi .
Korzystając z dużego budżetu w wysokości 18 milionów franków, ten europejski „ przebój ” jest kręcony w Hiszpanii i Francji , zwłaszcza w okazałym pałacu Alhambra w Granadzie .
Muzykę do filmu skomponował pop piosenkarz Michel Polnareff , który parodiuje ścieżki dźwiękowe z tych „ spaghetti westernów ” czasu. Zaprojektowane przez Georgesa Wakhévitcha i Jacquesa Fonteraya dekoracje i kostiumy są inspirowane twórczością malarza Diego Vélasqueza .
Wydany w grudzień 1971, La Folie des wspaniałości przyciąga ponad 5 milionów widzów, bardzo zaszczytne wynik, ale znacznie niższe niż Corniaud i Wielka włóczęga , rozczarowujące dla producentów. Tym samym zajmuje 4 th na francuskiej kasie roku , daleko w tyle Les Aristocats .
Korzystając przez lata z licznych transmisji telewizyjnych, film stał się kultowy we Francji . La Folie des wspaniałości zatem pozostaje słynie z liniami , ze scenami jak przebudzenie don Salluste przez Blaze (a rymy w „ złocie ”) lub striptiz z Alice Sapritch .
Hiszpania , XVII th wieku , Siglo de Oro .
Don Salluste ( Louis de Funès ) korzysta z funkcji ministra finansów króla Hiszpanii, aby się wzbogacić. Ale królowej Marie-Anne de Neubourg , która go nienawidzi, udaje się wypędzić go z sądu. Pijany zemstą postanawia ją skompromitować. Jego bratanek Don César, odmawiając udziału w spisku, wybiera swojego lokaja Blaze'a ( Yves Montand ), przesiąkniętego miłością do władcy, na rolę księcia z bajki. Przez nieporozumienia udaje mu się tylko przyciągnąć przychylność nieatrakcyjnej Doña Juana ( Alice Sapritch ) w Blaze .
Don Salluste de Bazan jest ministrem króla Hiszpanii Karola II . Jest podstępną, obłudną i chciwą istotą, która sam zbiera podatki, które w dużej mierze defrauduje dla własnego zysku. Jest nienawidzony przez ludzi, których wykorzystuje.
Oskarżony przez królową Marię-Annę de Neubourg , piękną bawarską księżniczkę, o zrobienie nieślubnego dziecka jednej ze swoich dam dworu, został pozbawiony funkcji i skazany na emeryturę w klasztorze. Postanowił zemścić się, zdradzając króla, który ją odrzucił, spotyka się ze swoim atrakcyjnym siostrzeńcem, Cezarem, który został rozbójnikiem, ale ten odmówił wejścia w jego plan, schwytał go przez swoich popleczników i wysyła go jako niewolnik Barbarzyńców . Następnie decyduje się użyć Blaze'a, swojego niedawno zwolnionego lokaja, którego uczucia do królowej, które odkrył, do zemsty: poda go jako Cezara i pomoże mu uwieść królową.
Już w dniu prezentacji na dworze Blaze udaremnia atak wielkich Hiszpanii na króla . W ten sposób przyciąga względy pary królewskiej, w szczególności królowej, która się w nim podkochuje, i szybko zostaje ministrem. Śledząc sytuację z daleka, Salluste odkrywa, że szlachta zdecydowała się zemścić na Blaze'ie po tym, jak przekonał króla, by nie zwalniał już szlachty z podatku. Jeśli Blaze umrze, spisek Salluste się kończy.
Podczas gry z królową i jej wyznawcami w ogrodzie, Blaze, ukryta za żywopłotem, przygotowuje się do wyznania miłości królowej, ale ta ostatnia zostaje zastąpiona przez duenę, z której uciekła, by uniknąć jego kazania. W ten sposób Blaze nieświadomie zabiera się do Doña Juana, która entuzjastycznie przyjmuje ten znak zainteresowania. Ona z kolei ujawnia swoją żarliwą miłość, ale Blaze, ścigana przez obowiązek, musiała się wymknąć. W ten sposób wyraża swoje uczucia psowi króla, który w międzyczasie zastąpił Blaze'a, który w związku z tym nic nie słyszał.
Salluste ledwo ratuje Blaze'a przed spiskiem, mającym na celu zabicie go zatrutym tortem urodzinowym. Ale biorąc ratunek za prostą przysługę od swojego byłego pana, Blaze zostaje wzięty do niewoli przez Salluste, nie zdając sobie sprawy, że zostanie wykorzystany w znacznie bardziej ambitnym spisku.
Salluste chce umówić się z królową w imieniu Cezara (Blaze'a) w gospodzie i sprawić, by król zasnął w łóżku. Pod oknami pałacu wysyła kakadu, która musi powtórzyć wiadomość przeznaczoną do tego celu, ale trafia do pokoju Doña Juana i to ona słyszy wiadomość. Nie wiedząc, co powiedział ptak, Salluste wciąż udaje się zaprosić królową. Dlatego idzie do gospody, ale Salluste usypia ją, która umieszcza ją w pokoju, w którym wcześniej związał Blaze.
W przypadku Salluste sytuacja ulega pogorszeniu wraz z powrotem prawdziwego Cezara, który uciekł przed Barbarzyńcami, którzy dostarczają Blaze, a następnie przybyciu Doña Juana w hostelu, który bez zahamowań wykonuje gorący striptiz na uwagę Blaze'a. Ten ostatni, niedysponowany tymi postępami, uśpił go dzięki pigułce nasennej, którą Salluste dla niego przygotowała. Wtedy przybywa król, zaalarmowany listem od Salluste, w którym oznajmia mu, że go zdradza. Dzięki pomocy Cezara, aby ocalić królową i własne życie, Blaze wmawia królowi, na oczach zrozpaczonego Sallusta, że jest zalotnikiem Doña Juana i że królowa podróżuje. W rzeczywistości jest pod oknem gospody, drzemiąc na dachu powozu z Cezarem; Blaze patrzy, jak odchodzą, poruszając się, widząc, jak inny wykorzystuje jego miłość.
W końcu król wysyła Salluste i Blaze do Barbarzyńców, pierwszego z powodu oszczerczego listu, drugi woli cierpieć ten los, niż poślubić Doña Juanę. Ale ta ostatnia jest gotowa podążać za Blaze'em na koniec świata ...
O ile nie wskazano inaczej lub dalej, informacje wymienione w tej sekcji można potwierdzić w bazie danych IMDb .
Odbywają się w Madrycie w 1696 roku The romantyczny dramat z Victor Hugo hero „s Ruy Blas , kamerdyner Granda Don Salustiusz Bazan , minister policji Królestwa. Don Salluste, zhańbiony przez królową ze względów moralnych i skazany na wygnanie, chce zemsty. Zwrócił się do swojego kuzyna, Don Césara de Bazan, zbłąkanego szlachcica, który został rozbójnikiem, ale który odmówił uwiedzenia królowej, aby ją skompromitować. Po porwaniu Dona Cezara, sprzedanego jako niewolnik, Salluste zwraca się do swojego lokaja Ruy Blas, „dżdżownicy zakochanej w gwiazdach” , zakochanej w królowej, która może tylko zaakceptować, nie wiedząc, że jest w centrum. Fabuła makiaweliczna. Wprowadzony na dwór pod tożsamością don Césara de Bazan, Ruy Blas udaje się uwieść królową, porzuconą przez króla. Don Salluste powraca, gdy Ruy Blas został wyniesiony na czele władzy przez królową. Uwięził królową w mieszkaniach Ruy Blas, aby zmusić ją do rezygnacji z małżeństwa i korony. Po kilku przygodach Ruy Blas zabija Salluste, a następnie popełnia samobójstwo.
W 1960 roku Gérard Oury rozpoczął swoją działalność jako reżyser (kręcąc filmy La Main Chaud i La Menace ), a swoją karierę jako aktor teatralny zakończył prestiżową rolą, odkąd reżyser Raymond Rouleau wezwał go do zagrania don Salluste w Ruy Blas w Comédie-Française . W ten sposób został rezydentem „Francuza” po raz drugi i ostatni, po tym, jak w 1939 r. Wystąpił w przedstawieniu Britannicus , zastępując zmobilizowanego aktora .
Za kulisami atmosfera jest napięta. Do członków Comédie-Française nie doceniają, że Raymond Rouleau nałożyła aktora z zewnątrz „Ponadto dyrektor kina” , aby zagrać tę rolę, jaką mogłyby odgrywać genialnie aktorów „Francuski” . Trupa jest również przeciwna odstępstwu zawartemu w umowie o pracę, które upoważnia ją do opuszczenia sali po zaledwie sześciu miesiącach i wyreżyserowania trzeciego filmu , ponieważ jest to zabronione tzw . Dekretem „moskiewskim”. , Chyba że wyraźnie autoryzowany przez administratora . Wreszcie tłumacz Don Césara de Bazan , Robert Hirsch , opuszcza próby z załamaniem prawie tydzień przed przedstawieniem spektaklu publiczności, po napięciach z reżyserem . Robert Hirsch za pośrednictwem prasy czyni odpowiedzialnym za jego odejście Gérarda Oury'ego, podczas gdy obaj aktorzy spotykają się tylko w dwóch bardzo krótkich scenach. Czując się „kozłem ofiarnym i indykiem farsy” , Oury udaje się do biura administratora Maurice Escande, aby złożyć rezygnację, ale przekonuje go, by został. Wychodząc z biura, Oury spotyka Hirscha i obaj dochodzi do ciosów. Wreszcie premiera od Ruy Blas przebiega bez problemów, w obecności prezydenta de Gaulle'a oraz Ministra Kultury Malraux . Raymond Rouleau zastąpił Roberta Hirscha Jeanem Piatem , który doskonale sprawdza się w roli Don Césara.
Gérard Oury interpretuje don Salluste jako „trochę smutny, hieratyczny, bardzo dostojny”, ale przychodzi mu do głowy pomysł przekształcenia dramatu Victora Hugo w komedię . Fabuła sztuki jawi się aktorowi-reżyserowi jako „budzący grozę temat komediowy, z pułapkami, drzwiami, które otwierały się i zamykały, dając komiksowy arsenał godny Feydeau ” :
„Na każdym spektaklu, podczas Act II z którym nie jestem, lub gdy jestem martwy czekam wstać, myślę, że możemy dokonać tego dramatu nieodpartą komedię: nieporozumienia samochodu-Maitre, pan przebrany za lokaja, orzechowy duenna, Barbaresques, do którego Sallust wysyła swojego kuzyna Cezara, dom z takielunkiem, królową Hiszpanii w sumie kompletnie idiotyczną. A ten Salluste, dlaczego zawsze każe mu grać trzecim nożem? Rozdałbym go komikowi, na przykład Louisowi de Funèsowi . Wiem, jest nieznany, ale ma geniusz, wkrótce to zauważymy. Dobrze się bawię grając w tytułową grę. (…) Ruy Blaze z Z ? Mroczni Bohaterowie ? ( Dark !) Albo hej, czemu nie: La Folie des grandeurs ? "
- Gérard Oury, 1988.
Po trzech dramatycznych filmach, które przeszły niezauważenie, Gérard Oury odniósł sukces jako reżyser w swoim pierwszym filmie komediowym Le Corniaud w 1965 roku . Film , który odniósł artystyczny i komercyjny sukces, łączy Bourvila i Louisa de Funès , którzy spotkali się już w latach pięćdziesiątych podczas krótkich scen w filmach Poisson d'Avril , Les Hussards i La Traversée de Paris . Le Corniaud umacnia sławę Louisa de Funès zdobytą pod koniec 1964 roku dzięki filmom Le Gendarme de Saint-Tropez i Fantômas i dodaje do kariery Bourvila jeszcze jeden popularny sukces. Podczas gdy jego producent Robert Dorfmann zachęca go do szybkiego nakręcenia nowego filmu z dwoma aktorami, Oury wraca myślami do starego, porzuconego projektu scenariusza, o którym powiedział Bourvilowi i de Funèsowi podczas kręcenia Corniauda , i zwraca się do projektu La Grande Vadrouille , komiksowy film drogi , którego akcja toczy się pod okupacją niemiecką . Triumf został powtórzony, ponieważ kiedy został wydany w 1966 roku , La Grande Vadrouille przekroczył, ku zdziwieniu wszystkich, niezwykłe już komercyjne wyniki Corniaud .
Po tych dwóch kolejnych sukcesach Gérard Oury, Bourvil i Louis de Funès chcą ponownie współpracować, a trzeci film tria jest oczywiście niecierpliwie oczekiwany przez publiczność, producentów, operatorów teatralnych i prasę. Podczas wywiadu przy wyjściu z La Grande Vadrouille Bourvil zarysowuje pomysł na ewentualny następny film, który nigdy nie został wykorzystany: „Chciałbym zrobić film muzyczny z Louisem . Zanim został aktorem, był pianistą. Jestem piosenkarzem. Jestem pewien, że moglibyśmy zrobić coś zabawnego. ” . W rzeczywistości Gérard Oury oferuje dwóm aktorom jednocześnie swoją komiksową adaptację Ruy Blas , o której myślał od sześciu lat, w której Louis de Funès zobaczyłby jako don Salluste i Bourvil jako Ruy Blas. Dwaj aktorzy entuzjastycznie się z tym zgadzają.
„Pomyślałem wtedy, że po wydaniu La Grande Vadrouille of Louis zinterpretowałbym don Salluste,„ pięknego drania ”, o którego zawsze prosi mnie, abym dla niego przyrządził:„ Proszę, nalega, jestem miłą suką, aroganckim facetem z biednymi który ich poniża, naciska i zaraz potem spłaszcza się przed potężnymi ”. Jedną z zalet aktora de Funès jest umiejętność zachowywania się w odrażający sposób, nigdy nie będąc nieprzyjemnym, umiejętność pozwalająca radzić sobie ze wszystkimi wadami i naturalnie się z nich śmiać. Ze swojej strony Bourvil doskonale wcieliłby się w tego niezbyt głupiego lokaja, który marzy o zdradzeniu króla Hiszpanii. Kiedy opowiadam moim dwóm przyjaciołom o swoich planach, wskakują na palmę kokosową. Dobrze, razem zrobimy trzecie „Bourvil-de Funès”. Jak Bóg da. "
- Gérard Oury, 1988.
Wcześniej jednak reżyser chciał nakręcić kolejny film „Mózg” , nad którym pracował od wiosny 1967 roku. Tym razem Bourvil kojarzył mu się z młodym Jean-Paulem Belmondo . Jego przyjaciel Alain Poiré , który odmówił Le Corniaudowi , nie traci tym razem okazji do zrealizowania zapowiedzianego sukcesu i produkuje film dla Gaumonta . Podobnie jak w przypadku Le Corniaud i La Grande Vadrouille , scenariusz wspólnie napisali Oury, jego córka Danièle Thompson i pisarz Marcel Jullian . Na ten komiczny film o napadzie z wielkim widowiskiem, twórca, dzięki dwóm wcześniejszym sukcesom, korzysta ze znacznych środków - 30 milionów franków, największego wówczas budżetu zgromadzonego na francuski film - oraz z prestiżowej międzynarodowej dystrybucji . Na planie w 1968 roku rozmawiał z Bourvilem o swojej parodii Ruy Blas i roli „Blaze'a”. Wydany wMarzec 1969, Mózg jest również sukcesem, choć mniejszym niż pierwsze dwa filmy.
Autorzy filmu z humorem oddają hołd Victorowi Hugo , podkreślając w napisach końcowych, że nawet jeśli „jakiekolwiek podobieństwo do bohaterów słynnego dramatu byłoby tylko efektem niefortunnego zbiegów okoliczności” , to dziękują mu za „Cenną współpraca ” .
Bourvil był pierwotnie planowany na postać Blaze'a, ale jego śmierć zmusiła produkcję do znalezienia dla niego zastępcy. Gérard Oury i Danièle Thompson w filmie dokumentalnym La Folle Heure des Grandis donoszą , że pomysł powierzenia roli Blaze Yvesowi Montandowi podsunęła im podczas towarzyskiego wieczoru Simone Signoret , żona aktora. . Pisarze (Oury, Thompson i Jullian), początkowo ostrożni, całkowicie przepisują adaptację zgodnie z różnicą osobowości dwóch aktorów, którzy kolejno planowali wcielić się w postać Blaze'a.
„ Wymyśliłem dla Bourvila rolę komediowego lokaja, takiego jak Sganarelle . Montand będzie bliżej Scapina . "
- Gérard Oury .
Aktor grający jednego z największych hiszpańskich mistrzów sam jest szlachcicem: don Jaime de Mora y Aragón , który gra Priego, jest synem autentycznego markiza Casa Riera, a ponadto bratem królowej Belgów Fabioli .
Film La Folie des grandeurs był kręcony w Hiszpanii ( Barcelona , Granada , Madryt , Pedraza , Sewilla , Toledo ) oraz w studiach Franstudio w Saint-Maurice w Val-de-Marne (Francja).
Bertrand Dicale , funesistowski biograf, uważa, że kręcenie byłoby kręcone do filmu Oury, w którym „de Funès [pokazał] w najmniej widoczny sposób swoją wolność inwencji w odniesieniu do scenariusza” , za którym podążał przez całą drogę „pisania”.
Pustynia Tabernas w AlmeriiSceny na pustyni kręcono na pustyni Tabernas w prowincji Almeria .
Sceny z kolonii karnej barbaresków kręcone są również w okolicach Almerii, w części pustynnej o powierzchni kilku hektarów pozbawionej roślinności, wyschniętej i zamulonej, podobnie jak na Saharze , w Cabo de Gata . David Lean sfilmował tam Lawrence'a z Arabii dziesięć lat wcześniej, w tym scenę ataku pociągu. Duże wydmy zasłaniają horyzont, ale niewiele jest punktów widokowych bez morza i bez domów. Dekorator Georges Wakhévitch musi zbudować ogromną norię na środku pustyni: „wielkie drewniane koło obraca się wokół własnej osi, czerpie wodę wieloma glinianymi dzbanami i nawadnia” pęd palmy . Cysterna jest zbudowana, aby przechowywać wodę, którą noria musi czerpać: na miejsce przynoszą łopaty, a następnie murarze cementują krawędzie cysterny. W cysternie powinno się zmieścić ok. 35 m 3 wody, ale problem w tym, że transport wody w okolicy cysternami jest bardzo kosztowny. Projektanci znaleźć następną pracę murarzy, który, na szczęście, zbiornik został wypełniony sam przez infiltrację z wodą morską , unikając w ten sposób znaczne wydatki. Bez żadnej interwencji poziom czołgu pozostaje niezmienny przez cały czas kręcenia, ku wielkiej radości Georgesa Wakhévitcha.
Film mocno zakłócił klimat regionu, gdyż ulewne deszcze padały przez kilka dni, unieruchamiając ekipę, aktorów, trzystu statystów oraz czekającą długo menażerię koni i wielbłądów. Gdy przestaje padać deszcz, pojawia się nowy problem: na piasku pustyni zaczyna rosnąć trawa, ku zdziwieniu samych mieszkańców. Miejsce traci wówczas swoją jałową i pustynną stronę, co jest bardzo niepokojące dla filmu, zwłaszcza dla scen barbaresowego obozu. W związku z tym produkcja angażuje specjalne zespoły złożone z lokalnych mieszkańców, które zajmują się odchwaszczaniem pustyni, przywracając jej saharyjskie powietrze.
Granada i pałac AlhambraPrzy tak złej pogodzie strzelanie trwa z dużym opóźnieniem, a wylot do Granady odbywa się później niż planowano. W Granadzie, filmowanie odbywa się głównie w Alhambra , wystawne zestaw kilku pałaców okresu od muzułmańskiej obecności w Hiszpanii , w VIII th do XV -go wieku. W Granadzie panuje wtedy bardzo zimno, co zaskakuje nawet Grenadyny, którzy mówią „nie widzieli takiej pogody od pięćdziesięciu lat” . Zimno sprawia, że słynne ogrody Alhambry stają się nudne, a zespół jest zmuszony sadzić sztuczne kwiaty, aby ponownie nadać im kolor, w połowie maja . Większość statystów to studenci na wakacjach, a opóźnienie spowodowane złą pogodą powoduje, że zespół obawia się utraty ich wielu w miarę zbliżania się wznowienia zajęć.
Na wewnętrznym okrągłym dziedzińcu pałacu Karola V kręcona jest scena, w której król i „Don César” pobierają podatki od możnych Hiszpanii. Gra w zawiązanie oczu między królową a jej kurtyzanami, przerwana przybyciem „Don Césara”, odbywa się na Dworze Lwów , w pałacach Nasrid w Alhambrze . Kierownik sceny Jean Pieuchot mówi, że kręcenie tej sceny było trudne dla Karin Schubert : „Gérard Oury szybko miał wobec niej zamiary, ale pozostała obojętna. Gérard zmusił ją, by trochę zapłaciła za tę historię, czasami będąc dla niej dość wredną. Na przykład Oury przywiózł wielkiego kapelusznika [ Jean Barthet ], który umieścił małe kwiatki we włosach aktorki na czas kręcenia [sceny]. Gdy tylko Karin Schubert się poruszyła, kwiaty opadły. To oczywiście nie była jego wina, ale Gérard na niego wrzeszczał. Widziałem rekwizytów, którzy rozwiązali ten problem z kwiatami i można było nakręcić scenę ” .
Aby pozbyć się duenny, Blaze wpycha ją do stawu odbijającego Wieżę Kobiet w ogrodach Partal . Filmowanie sceny jest bardzo bolesny dla Alice Sapritch , który podtrzymuje ciężar od 20 do 30 kg zgodnie z bierze z jej ubrać i jej halka widowiskowość, jej piramidalny nakrycia głowy, a jej biżuterię, a kiedy siada do słuchania "don César ”, zbiorniki na wodę i 60 m rur przedziurawionych setkami dziur pod jego sukienką, tak że woda tryska małymi strumieniami. Pierre Durin, specjalista w olinowaniu , przygotowuje system podgrzewania wody, do której wpada Alice Sapritch, aby ułatwić aktorce filmowanie: pod dzwonek wlewa się setki litrów gorącej wody, a dzwonek należy wyjąć na krótko przed "Akcją!" » , Podgrzewanie wody przez kilkadziesiąt sekund. Podstęp okazuje się nieskuteczny, a Sapritch jest skazany na wpadnięcie do lodowatej wody. Z drugiej strony, kiedy odwraca dyskusję z Blaze za żywopłotem, jest podlewana przez cały dzień konewkami letniej wody. Po wytrąceniu duenny w basenie Blaze znajduje królową w patio Kanału ( patio Acequii ), w ogrodach Generalife , letniego pałacu książąt Nasrydów.
Wewnętrzny okrągły dziedziniec pałacu Karola V , na którym król i jego nowy minister finansów pobierają podatki.
Fasada zachodnia pałacu Karola V , przez którą wchodzi się na wielkie przybycie, aby zapłacić królowi podatek.
Dziedziniec Lwów ( Patio de los Leones ) i jego fontanny, położony w jednym z pałaców Nasrid Alhambra .
Patio Canal ( patio de la Acequia ) w ogrodach Generalife , gdzie Blaze spotyka królową.
Plik 10 maja 1971Żona Gérard Oury, aktorka Michele Morgan , po regularnie na jego pędów, liści Granada , aby przejść do przewodniczenia the 24 th edition na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes . Zespół obraca się również w mieście, do Kaplicy Królewskiej w Granadzie i Pałacu Madraza (w środku ) , gdzie król jedzie w stronę zajazdu Cabeza Negra , aby zaskoczyć królową w ramionach „Don Césara”.
Isla Mínima del Guadalquivir, niedaleko SewilliZespół udaje się do prowincji Sewilla, aby nakręcić sceny z urodzin Blaze'a uwięzionego w posiadłości w pobliżu wioski La Puebla del Río . Miejsce, z bogatymi i typowymi dekoracjami, stanowi tło dla majątku markiza de Priego, gdzie konspiratorzy zorganizowali urodzinową sztuczkę dla „Don Cezara”, którego chcą zabić. Należąca do José Marii Escobara posiadłość o nazwie „ Isla Mínima del Guadalquivir ” otoczona jest bagnami Gwadalkiwir i jest przeznaczona do hodowli toros „ holda ”. Strzelanie odbywa się w szczególności na dziedzińcu i na małej arenie posesji. Sceny wymagają w szczególności byka o wadze 500 kg , który Priego strzela po Salluste i Blaze na arenie. Podczas zdjęć Louis de Funès i Yves Montand zatrzymują się w luksusowym hotelu Alfonso XIII w Sewilli .
Yves Montand toczy walki na miecze, kiedy Blaze udaremnia próbę zatrucia zamontowaną monetą. Następnie Montand i Louis de Funès rzucali cynowymi talerzami w wielkich Hiszpanii. Koordynator walk i akrobacji Claude Carliez przyznaje, że obaj aktorzy byli bardzo zręczni , ponieważ chodziło o „małżeństwo z szybkością i precyzją: takie pociski mają pewną wagę i mogą zranić tych, którzy je otrzymają. talent, aby biegły równolegle do ziemi ” .
Brama wejściowa.
Zagroda byka.
Areny widoczne z zewnątrz.
Brama areny i jej brama.
Następnie zespół przeniósł się do Madrytu , gdzie znajduje się baza produkcyjna. Zdjęcia odbywają się w pobliskich miejscowościach, a także w studiach Roma . Filmowanie na starych ulicach Madrytu, przeznaczone na plener, ostatecznie okazuje się niemożliwe ze względu na anteny telewizyjne, przewody elektryczne i inny współczesny sprzęt, który jest trudny do ukrycia i źródła anachronizmów . W związku z tym dekoratorzy zobowiązani są do „zbudowania całego kompleksu placów, alejek i patio ” na planach pracowni romskich.
Po przybyciu do San Lorenzo de El Escorial , zespołowi odmówiono pozwolenia na strzelanie do Escurialu , pomimo obietnic złożonych im wcześniej. Dekorator Georges Wakhévitch został więc zmuszony do zbudowania mniejszych replik sal pałacu na planie pracowni romskich, a później pracowni Franstudio we Francji . Odtwarza w szczególności salę tronową (w Franstudio) i bibliotekę Escorial.
„(…) Producenci zawiedli w dobrej wierze. Powiedziano nam: „ Escurial , będziesz go mieć, będziemy tam kręcić”. Żaden problem, znam wszystkich ”. Zaczynamy więc tworzyć nasz plan pracy, w którym była duża dziura: „Escurial Shooting”. Studio nie jest planowane. Siła robocza też. W dniu, w którym przyjeżdżamy tam, aby zorganizować zdjęcia, reżyser odpowiada: „Ja, czy ty tu kręcisz?”. Żeby codziennie tracić 300 000 turystów? Nie ma co do tego wątpliwości! Odwrócić się do ogrodów? Niemożliwe, a przede wszystkim są uszkodzone… ”. Producent z zażenowaniem odpowiada: „Więc co robimy? Georges, czy możesz nas uratować? Wiesz, kręcimy za tydzień i nie mam żadnych planów… ”Więc budujemy. Jak szalony. Dzień i noc. Rzucamy się na deski kreślarskie. Uczymy się. Budujemy jak szaleni. Nadal musimy uzyskać dobry wynik, prawda? Nie możesz grać w Escorial w żaden stary sposób. I daliśmy radę. "
- Georges Wakhévitch , 1982, za Positif .
Jedną z nielicznych scen kręconych w Escurialu jest powrót króla z polowania do jego zamku, sfilmowany na placu przed budynkiem. Scena otwierająca - pokazująca pobór podatków przez Don Salluste - i kilka innych scen jest kręconych na Plaza Mayor de Pedraza w prowincji Segovia , średniowiecznej wiosce bardzo cenionej przez reżyserów, w tym Orsona Wellesa , który tam jest. Nakręcony Falstaff i An Immortal Story . Sceny są kręcone w Toledo , w Muzeum w Santa Cruz , w tym kilka strzałów z Yves Montand prowadzących w dół kamienne schody aby zapobiec atak na króla, a na wewnętrznym dziedzińcu szpitala Tavera (ES) , dla ujęć Króla przybycie, zredagowane z tymi kręconymi przed Escorialem.
Zachodnia fasada Escurialu .
Klatka schodowa muzeum Santa Cruz de Toledo .
Średniowieczna wioska Pedraza .
Wewnętrzny dziedziniec Hospital de Tavera (es) .
Plik 26 maja 1971Scena striptizu Doña Juana jest kręcona przed Blaze'em w hostelu Cabeza Negra , na planie A studia Roma . Alice Sapritch sama wykonuje striptiz dzięki lekcjom udzielonym przez Sophię Palladium w Crazy Horse Paris ; mimo tych lekcji Sapritch nie udaje się wykonać jednego z ruchów, „małego ciosu tyłka zadanego w tył” . Nie potrafi znaleźć „odpowiedniego wyrazu pośladków, a jednocześnie odważnej, kuszącej i zdecydowanej” . Po kilku nieudanych próbach Sophia Palladium zostaje w końcu wezwana z Paryża : przylatując pierwszym samolotem do Madrytu, kręci z bliska momenty striptizu, których Sapritch nie mógł osiągnąć. Dzięki montażowi ujęcia, w których Sophia Palladium nazywa Alice Sapritch, są bardzo trudne do zauważenia: dla Gérarda Oury „z pewnością istnieje różnica w wielkości między małymi pośladkami młodej Sophii a bardziej konsekwentnym zadem naszej drogiej Alicji ale kiedy plan zostałby ustalony, kot nie rozpoznałby swojego potomstwa! ” . Wskazuje on również na zewnątrz, w filmie dokumentalnym La Folle Heure des Grandis , dokładnie w chwili, kiedy możemy zauważyć nagłe przerzedzenie wielkości Duenna, którego twarz już nie zobaczyć, ale tylko „zadu”. (Własnymi słowami ).
„Wielu pamięta„ niewyobrażalny ” striptiz Sapritcha. Aby ją rozebrać, trzeba było ją najpierw ubrać, a jej „ rozbieranie się ” nie powinno być nieprzyzwoite. Czuje się piękna i szaleńczo zakochana w Montandzie. Idzie do gospody, gdzie wierzy w datę, którą dla niej wyznaczył, kiedy jest to diaboliczna pułapka. I powstaje nieporozumienie. Naprawdę podobało mi się kręcenie tych scen. "
- Gérard Oury, 1999.
Wiele lat później Alice Sapritch zaprzecza, że została nazwana, a nawet trenowana przez Sophię Palladium. Mówi, że sprawiła, że produkcja uwierzyła, iż dobrze bierze lekcje profesjonalnej striptizerki, ale w rzeczywistości je wysusza i że w dniu kręcenia była po prostu „bardzo zainspirowana do ruszenia tyłkiem” [ sic ]. W szczególności tym epizodem zajmuje się, z jej punktu widzenia, w Mémoires unachevées , swoich wspomnieniach opublikowanych w 1990 roku .
Ryzykowne sceny uliczne Wróć do FrancjiNastępnie zespół i aktorzy wracają do Francji , głównie po to, by kręcić w studiach Franstudio w Saint-Maurice .
Strzelanina zakończyła się późno Sierpień 1971.
Sceny „fizyczne”Koordynator walk i wyczynów kaskaderskich Claude Carliez przyznaje, że Yves Montand miał „wrodzone poczucie ruchu, równowagi, wolty” i że był „skuteczny we wszystkich scenach akcji pożądanych przez Gérarda Oury: miał dobry opór oddechowy i elastyczność ” . Nie jest to opinia aktora, który o dość fizycznej sekwencji nakręconej w Pedraza , gdzie biegnie za powozem Dona Salluste i wskakuje na tylną oś, napisał:
„Fizycznie możesz być wiarygodny jako lokaj, mieć pewną poprawność ciała, którą, jak twierdzę, nadal mam dzisiaj, ale zdajesz sobie sprawę, że nie poruszasz się tak, jak myślisz. Nie ruszasz się już w wieku pięćdziesięciu lat, jak w wieku trzydziestu pięciu lat, od razu to zrozumiałem. Kiedy kręciliśmy scenę na początku filmu, w której powiedziałem: „Wiesz, to powóz, który jest trochę chwiejny, grozi utratą wielu rzeczy” , aby było jasne, że odpiłowałem spód powozu … i że pieniądze spadną. Trener odchodzi, a ja doganiam go biegiem i wtedy zauważamy, że postać nie biegnie, że ja nie biegnę zgodnie z sylwetką, która jest stosunkowo młoda. Postać musiała, powinna była „ukraść” i oto jestem niezdarny. Kiedy oglądasz film, zdajesz sobie sprawę, że wcale nie robisz takiego wrażenia, jakiego chciałeś. "
- Yves Montand, Montand mówi Montandowi , 1988-1990.
Relacje między Louis de Funès i Yves MontandLouis de Funès i Yves Montand bardzo dobrze dogadują się podczas kręcenia. Obaj potrzebują dużo ujęć, aby być dobrymi, co sprawia, że pracują w tym samym tempie (nie było to w przypadku Bourvil, dobre od pierwszych ujęć, ale słabnące w kolejnych). Z drugiej strony, jak to się stało z Bourvilem , czasem wspólnie wypracowują pomysły na gagi, które następnie przekazują Gérardowi Oury . Mając przeciwne poglądy polityczne, po prostu unikają tego tematu: Patrick de Funès , syn Louisa, wyjaśnia, że „Montand miał obsesję na punkcie socjokomunistycznej retoryki hermetycznej dla zwykłych ludzi:” Najgorsze jest to, że jest szczery, wierzy w swoje historie , powiedział mój ojciec. To naprawdę łamacz słodyczy ”. ” .
Gérard Oury powierzył ścieżkę dźwiękową filmu Michelowi Polnareffowi . Styl muzyczny jest więc całkowicie odstający od epoki, w której umiejscowiona jest fabuła, i niektórymi dźwiękami jest bliższy ówczesnym spaghetti westernom .
Premiera z La Folie des wspaniałości odbywa się na8 grudnia 1971w ambasadzie Gaumonta , pięć lat po La Grande Vadrouille w tym samym kinie, które Oury nazywa teraz swoim „ulubionym kinem” .
Pozytywni krytycy doceniają przede wszystkim komiczne bogactwo scenariusza, a także aspekt estetyczny i zakres środków dostępnych w filmie. Robert Chazal we France-Soir podsumowuje La Folie des grandeurs jako „ Feydeau at Vélasquez ” . Claude Garson, w L'Aurore , „w żart i złapać gatunku, my rzadko zrobić lepiej” . Michel Duran w Le Canard enchaîné opisuje film fabularny jako „kino rozrywkowe, dobry wielki żart, ze wszystkimi sztuczkami, dowcipami i sztuczkami, które można sobie wyobrazić i które można osiągnąć za miliony dolarów” . Dla L'Humanité Dimanche , La Folie des wspaniałości jest „bogaty filmowy w kinie ubogiej które muszą za wszelką cenę oderwać widza z fotela TV” . Ponadto gazeta jest zachwycona, że film jest dystrybuowany w „120 kinach jednocześnie (doświadczenie bezprecedensowe) i jest odpowiednio rozreklamowany. To sposób jak każdy inny na „zgwałcenie” publiczności poprzez przywrócenie jej chęci powrotu do ciemnych pokoi ” . Rzeczywiście, w tym czasie telewizja zaczęła poważnie odwracać uwagę potencjalnych widzów od kin.
W L'Express François Nourissier odczytuje postać graną przez Louisa de Funès: „Jak zwykle beka, wibruje, tupie, bulgocze, jęczy, kpi, piszczy, czołga się, sąduje, terroryzuje, a nawet, a przede wszystkim: on marzy ... Wszechmogący ministrze lub zrujnowany konusjonista, Salluste tylko śni. Według momentów: złota, zemsty, spisków lub nowej wielkości ” . O reżyserze i jego aktorze pisze: „Pozwolić niebawem świętemu potworowi wejść na nowy poziom w jego eskalacji i błazeństwie, jest to honorowa ambicja” . Jednak większość krytyków nie zwraca się zbytnio do Louisa de Funès, by rozwinąć płynność i skuteczność gry Yvesa Montanda , aktora znacznie lepiej postrzeganego przez krytyków dzięki jego filmom znanym jako „poważne”. Tak więc dla Georgesa Charensola w Les Nouvelles littéraires Yves Montand „wcale nie został zmiażdżony przez swojego partnera Louisa de Funès; co, jak możesz sobie wyobrazić, jest pewnego rodzaju wyczynem ” .
Komiczny i niezwykły występ Alice Sapritch dostrzega również, w szczególności jej przyjaciel Jean-Louis Bory, który pisze w Le Nouvel Observateur du10 stycznia 1972 : „Niszczy się, przedstawiając tragicznie przezabawną karykaturę swojej szalonej miłości, którą Alice Sapritch udaje się nadać podwójnie tragicznemu i żartobliwemu tonowi. Jego ekstrawagancki striptiz (…) na pierwszy plan wysuwa niszczycielską burleskę ” . Ponadto La Folie des grandeurs to zwrot krytyka Jean-Louis Bory, który brutalnie oceniał poprzednie filmy De Funès i Oury; stwierdza, że tym razem poprawili swoją komedię i docenia kilka politycznych skoków w filmie:
„Humor, komedia, burleska mają niewiele wspólnego, a jeszcze mniej z dobrym humorem, życzliwością i błogim optymizmem. Jest wręcz przeciwnie. Są to podstawowe prawdy, których nigdy nie należy powtarzać. Dowód: wydaje się, że Gérard Oury w końcu słucha. La Folie des grandeurs ma inny ton niż La Grande Vadrouille czy Le Corniaud (...) Co nowego brzmi w tym ciężkim towarze oferowanym do konsumpcji tłumów, to ukryta agresywność, chytry brak szacunku, którego dobrze strzeżono. przeciwko. jak zaraza, wcześniejszym produkcjom Gérarda Oury'ego (…) Szalejący plenerowy numer zawsze gotowy, by kogoś pobić - do którego przyzwyczaił nas Louis de Funès - przestaje być bulwarowy : jest szalony. Nikczemność jego charakteru ambitnego polityka, złośliwego i intrygującego ministra, pijącego pot ludu, wymyka się monotonii, by narzucić nieproporcjonalny obraz okrutnej drapieżności, panującej ambicji. "
- Jean-Louis Bory .
W Bitwie , Henry Chapier pozdrawia satyrę wielu aspektów współczesnego społeczeństwa, które można znaleźć w filmie:
„Zaskoczenie jest spore. Powiedziano nam o komedii zainspirowanej przez Victora Hugo , o Hiszpanii wyłaniającej się z obrazów Vélasqueza, o delirium à la Cecil B. DeMille . Co sobie wyobrazić zarówno najlepsze, jak i najgorsze. Co odkrywamy w tym Folie des grandeurs . jest znacznie bardziej osobista i nieoczekiwana: wolterowska opowieść z wyobraźni dobrze urodzonego człowieka, to znaczy wolnej istoty, u szczytu swej siły wyrazu. Choć raz Gérard Oury chce sobie powiedzieć, a nie tylko rozśmieszać ludzi. (…) Scenariusz (…) zamieszkuje duch naszych czasów. Sprzeczności, niesprawiedliwości, żarty naszego społeczeństwa, zilustrowane żartobliwie w tym zbuntowanym filmie, który wie, jak uprawiać satyrę bez szorstkości i złośliwości. (…) Pomiędzy hasłami protestu czy goryczą à la Jean Anouilh pozostał sposób na znalezienie: nie żartobliwego śmiechu, ale złośliwego i kpiącego uśmiechu. "
- Henry Chapier , walka ,9 grudnia 1971.
Dla większości negatywnych krytyków bogaty scenariusz i estetyka filmu, bardzo wcześniej dopracowane, nieco tłumi śmiech. Louis Chauvet w Le Figaro uważa występ Louisa de Funès za rozczarowujący, ponieważ brakuje w nim improwizacji : „trochę zawstydzony podbrzuszem, [on] nie przedstawia tu kawałków szaleńczej odwagi, ale (...) robi to na we właściwym czasie, tego się od niego oczekuje ” . Według niego „bezwarunkowi Louisa de Funès za każdym razem będą się śmiać, poza bezwarunkowymi tajemnicą” . Jean de Baroncelli w „ Le Monde” obawia się, że bogactwo estetyczne filmu jest barierą dla komiksu: „Czy rama nie jest za ciężka na to, co zawiera?” (…) Najpiękniejsze fajerwerki na świecie potrzebują małej iskry, aby wybuchnąć. Ta mała iskierka, której blask nie zawsze jest wyczuwalny w tym Folie des grandeurs, które co do reszty ma wszystko do zadowolenia ” .
W Telerama z15 grudnia 1971negatywna krytyka La Folie de grandeurs zarzuca Gérardowi Oury w szczególności za „zajmowanie się reklamą i popularnością” . W tym samym numerze reżyser odpowiada w poświęconym mu wywiadzie: „Komercyjny? Ten głupi przymiotnik sprawia, że skaczę! To nic nie znaczy poza tym, że publiczność zobaczy te programy. Jakie ma ambicje autor od Eurypidesa do Anouilh czy Pintera ? Kto marzy o wykonywaniu swoich prac przed pustymi krzesłami? (…) Robienie filmów z przekazami to moda. Mam tylko jedną wiadomość - śmiech. Kiedy ludzie się śmieją, nie są złośliwi ” .
Kraj | Kasa biletowa | Tygodni | Ranking TLT | Źródło |
---|---|---|---|---|
Kasa we Francji | 5.563.160 wpisów | - | - | [1] |
Paryż kasowym | 917 949 wpisów | - | 16 tygodni | [2] |
Tydzień | Ranga | Wejścia | Akumulacja | n o 1 kasie tygodniowo. | |
---|---|---|---|---|---|
1 | 8 grudnia w 14 grudnia 1971 | 2 nd | 117,998 | 117 998 wpisów | Arystokaci |
2 | 15 grudnia w 21 grudnia 1971 | 4 th | 103,595 | 235 996 wpisów | Arystokaci |
3 | 22 grudnia w 28 grudnia 1971 | 3 rd | 134,254 | 370250 wpisów | Arystokaci |
4 | 29 grudnia 1971 w 4 stycznia 1972 | 3 rd | 120 945, | 491 195 wpisów | Arystokaci |
5 | 5 stycznia w 11 stycznia 1972 | 3 rd | 73,058 | 564253 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
6 | 12 stycznia w 18 stycznia 1972 | 3 rd | 64,181 | 628,434 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
7 | 19 stycznia w 25 stycznia 1972 | 3 rd | 53 164, | 681598 wpisów | Renta dożywotnia |
8 | 26 stycznia w 1 st luty 1.972 | 5 th | 41 362, | 722 960 wpisów | Połączenie francuskie |
9 | 2 lutego w 8 lutego 1972 | 5 th | 37 354, | 760 314 wpisów | Połączenie francuskie |
10 | 9 lutego w 15 lutego 1972 | 7 th | 42,796 | 803 110 wpisów | Był sobie kiedyś policjant |
11 | 16 lutego w 22 lutego 1972 | 6 th | 34,701 | 837,811 wpisów | Był sobie kiedyś policjant |
12 | 23 lutego w 29 lutego 1972 | 10 tys | 24 640, | 862 451 wpisów | Był sobie kiedyś policjant |
Tydzień | Ranga | Wejścia | Akumulacja | n o 1 kasie tygodniowo. | |
---|---|---|---|---|---|
1 | 8 grudnia w 14 grudnia 1971 | 3 rd | 120 939, | 120 939 wpisów | Arystokaci |
2 | 15 grudnia w 21 grudnia 1971 | 2 nd | 340,564 | 1 207 740 wpisów | Arystokaci |
3 | 22 grudnia w 31 grudnia 1971 | 2 nd | 1,060,206 | 2625122 wpisów | Arystokaci |
4 | 1 st stycznia w 4 stycznia 1972 | 1 ul | 333 714, | 1 855 423 wpisy | Megalomania |
5 | 5 stycznia w 11 stycznia 1972 | 1 ul | 351,804 | 2 207 227 wpisów | Megalomania |
6 | 12 stycznia w 18 stycznia 1972 | 2 nd | 280,858 | 2 488 085 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
7 | 19 stycznia w 25 stycznia 1972 | 2 nd | 248,972 | 2.737.057 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
8 | 26 stycznia w 1 st luty 1.972 | 2 nd | 188,695 | 2 925 752 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
9 | 2 lutego w 8 lutego 1972 | 4 th | 158,761 | 3.084.513 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
10 | 9 lutego w 15 lutego 1972 | 5 th | 160 644, | 3.245.157 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
11 | 16 lutego w 22 lutego 1972 | 5 th | 144,415 | 3 389 572 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
12 | 23 lutego w 29 lutego 1972 | 7 th | 97,030 | 3.486602 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
13 | 1 st marca w 7 marca 1972 | 6 th | 104,991 | 3 591 593 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
14 | 8 marca w 14 marca 1972 | 6 th | 94,532 | 3686125 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
15 | 15 marca w 21 marca 1972 | 7 th | 68 160, | 3754285 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
16 | 22 marca w 28 marca 1972 | 6 th | 93 371, | 3847656 wpisów | Les Bidasses w szaleństwie |
17 | 29 marca w 4 kwietnia 1972 | 8 tys | 104,698 | 3 952 354 wpisy | Kiedyś była rewolucja |
18 | 5 kwietnia w 11 kwietnia 1972 | 13 tys | 70,416 | 4.022.770 wpisów | Kiedyś była rewolucja |
19 | 12 kwietnia w 18 kwietnia 1972 | 17 th | 42,199 | 4.064.969 wpisów | Kiedyś była rewolucja |
20 | 19 kwietnia w 25 kwietnia 1972 | 18 tys | 36,198 | 4 101 167 wpisów | Kiedyś była rewolucja |
21 | 26 kwietnia w 2 maja 1972 | 23 rd | 32,093 | 4.133.260 wpisów | Kiedyś była rewolucja |
Zaplanowano powtórkę w okresie blokady z powodu choroby koronawirusa 2019 ; film przyciąga 5,3 miliona Francuzów jako bonus 12 kwietnia 2020 r. i wyemitowany zostanie ponownie po południu 10 maja, dzień przed dekonfinalizacją. Prasa mówi o „idealnym środku przeciwdepresyjnym wspomagającym poród” .
„Gedreht wurde der Film, der mittlerweile in„ La Folie des grandeurs ”umbenannt wurde, an Originalschauplätzen in Spanien; unter anderem Barcelona, Madrid und Sevilla, aber auch der Wüste von Almería, in der bereits zahlreiche Italo-Western entstanden.Innenaufnahmen wurden in den Franstudios w Saint-Maurice gedret. Der Russe Georges Wakhévitch („ Oscar ”) fungierte als Setdesigner, Jacques Fonteray („ Moonraker ”) entwarf die Kostüme und Jean Barthet („ Korytarze czasu: Goście 2 ″) wirkte als Prücken- und Hutmacher mit. "
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
O Ruy Blas