Filozoficzna opowieść , gatunek literacki urodzony w XVIII -tego wieku, to fikcyjna historia, krytyka społeczeństwa i rządzących przekazać idee, koncepcje filozoficzne znaczenie: moralność szlachty, ustrojów politycznych, fanatyzmu religijnego lub jakiegoś wspólnego filozoficznych. Podejmuje konstrukcję opowieści i używa niektórych jej sformułowań, takich jak „Dawno, dawno temu”, aby uciec od panującej wówczas cenzury. Podobnie jak on należy do gatunku apologu , krótkiej opowieści alegoryczno-argumentacyjnej, z której czerpiemy morał, a która zawiera m.in. bajkę i utopię .
Wolter jest głównym przedstawicielem tego gatunku, a Kandyd , Micromégas i Zadig to jego najbardziej reprezentatywne dzieła.
Ludwik XIV zmarł w 1715 r., Po okresie panowania, który przyniósł szczyt władzy królewskiej i powrót do porządku moralnego. Absolutna monarchia cenzuruje wiele wydawnictw literackich. Spadkobiercy Libertines z XVII -tego wieku, krytycy jak Woltera i Diderota nazywane są „filozofowie oświecenia ”. W imię rozumu i wartości moralnych potępiają ucisk, który trwa w ich czasach. Większość z nich cierpi z powodu tej cenzury lub kary więzienia. W rezultacie dla niektórych powstają tajne publikacje, podczas gdy inne zwracają się do obcych władców zwanych „ oświeconymi despotami ”. Aby ominąć zakazy, filozofowie ci wyobrażają sobie nowe gatunki literackie, a wśród nich opowieść filozoficzną.
Filozoficzna opowieść jest hybrydą gatunek. Charakterystyka bajek zostaje odwrócona, a kwestie filozoficzne są przedstawione. Tak więc, w Woltera Kandyd , tradycyjne cechy opowieści obecne są: akcja toczy się w zamku, czas jest nieokreślony i postacie są w przeważającej części szlacheckiej. Pojawiają się również pewne cechy powieści przygodowej , takie jak obecność licznych przygód, a nawet długich podróży. Voltaire pisze swoje opowieści jak opowieści tradycyjne, ale modyfikuje je na swój własny sposób, wstawiając tezę filozoficzną; jest to dla niego sposób na przekazanie swoich pomysłów. Dodaje procedury rejestru komiksowego, np. Ironię, zbliżając się tym samym czasem do gatunku farsy . Nie brakuje też moralności i elementów współczesnego społeczeństwa, dzięki czemu czytelnik zastanawia się nad opowieścią i zadanym przez nią pytaniem. W opowieści filozoficznej pojawiają się też pewne atrybuty gatunku łotrzykowskiego , jak np. Przekroczenie przez bohatera kilku klas społecznych czy wyśmiewanie wzniosłych uczuć, takich jak miłość. Faysal Fikri
Opowieść filozoficzna wywodzi większość swojej struktury z opowieści, ale parodiuje ten gatunek, wyolbrzymiając niektóre jego cechy. Zwykle ma w tym kilka wspaniałych aspektów, takich jak postacie, które umierają, a następnie wracają do życia bez dalszych wyjaśnień, podczas gdy inne umierają na stałe. Ponadto postacie są często karykaturalne: są definiowane przez jedną cechę charakteru. Tak więc charakter Kandyda można zrozumieć po prostu po jego imieniu. Ale wszechświat jest rzeczywisty i często zderza się ze współczesnym społeczeństwem autora. Ta zmiana jest tworzona przez parodię , literacką sztuczkę, która wykorzystuje dywersję, inwersję, redukcję, wzmocnienie, anachronizm i kalambury , zmieniając reguły parodiowanego gatunku. Tak więc u Kandyda Voltaire gra słowami z tytułem filozofii postaci Panglossa, którą nazywa „metafizyczno-teologo-kosmolonigologią”.
W opowieści filozoficznej często używa się satyry jako środka literackiego. Rzeczywiście, satyra to dobry sposób na potępienie i krytykę społeczeństwa. Satyra opiera się na wielu technikach, takich jak karykatura , ironia i czarny humor . Karykatura rzeczywiście pozwala czytelnikowi się śmiać, dostarczając mu przesadnego obrazu rzeczywistości, taki jest sam cel literatury satyrycznej. W ten sposób Wolter krytykuje szlachtę obecną u Kandyda . Potępia także myśl niektórych filozofów. Na przykład Pangloss jest karykaturą niemieckiego filozofa Leibniza . Czarny humor zawiera również wiele podłych i niemoralnych rzeczy, które wydają się całkiem przyziemne. Na przykład w rozdziale 9 tej samej pracy , Wolter pisze: „Monseigneur jest pochowany w pięknym kościele, a Isaschar jest wyrzucane na ulicę”.
Filozoficzna opowieść swoją sławę zawdzięcza Wolterowi, którego eseje są konkretyzowane poprzez postacie i użycie komiksowych lub satyrycznych rejestrów. Spór zawsze był powiązany z literaturą: lekkość opowieści pozwala dotrzeć do większej liczby czytelników, a tym samym upowszechnić tezy filozofów. Celem argumentacji jest konstruktywne przedstawienie rozwoju pewnych idei lub opinii za pomocą argumentów. Aby bronić idei Oświecenia , "tematy pism były fikcyjne, ponieważ fikcja uwodzi czytelnika i działa jak przynęta: urzeka opowieścią, moralność (lub broniona teza) staje się przez to bardziej" strawna "". Każdy tekst ma temat, czyli temat, którego dotyczy. Ale tekst argumentacyjny zawiera również tezę , czyli opinię, orzeczenie, którego broni mówca. Musimy zatem zidentyfikować (i rozróżnić) temat i tezę. Tezie popartej przez autora przeciwstawia się teza przeciwna lub teza odrzucona. U Kandyda Woltera Pangloss jest ucieleśnieniem myśli Leibniza, której tezę autor w całej opowieści atakuje. Aby obronić swoją tezę i przekazać idee, autor tekstu posługuje się argumentami: ideami, przyczynami, odniesieniami. Wspiera ich i czyni bardziej konkretnymi poprzez przykłady. Opowieść filozoficzna jest z konieczności tekstem argumentacji pośredniej, to znaczy, że historia i sytuacje mogą uwieść czytelnika, ale lekcja, jaką daje tekst (w sposób dorozumiany lub jawny), musi go pouczać, dostarczając treści. Zamiast przechodzić do demonstracji opartej na naprzemienności argumentów i przykładów, autorka wybiera, dzięki temu gatunkowi, przekonanie czytelnika za pośrednictwem opowieści, która służy jako pojedynczy argument i rozbudowane przykłady.