W afrykańskich hebrajskie Izraelici Jerozolimy ( po hebrajsku : כושים עבריים ) lub African hebrajski Izraelita Nation Jerozolimy lub oryginalny hebrajski Izraelita Nation , czyli Królestwo Yah (Królestwo Boże), a także błędnie znane pod więcej nazwą rodzajową „ Czarnej Liście do Hebrajczyków ” » , to członkowie wspólnoty religijnej pochodzenia afroamerykańskiego , której głównym ośrodkiem jest Dimona , na południu Izraela na pustyni Negev .
Stworzony w 1960 roku przez pracownika metalu z Chicago , Ben Carter, organizacja jest częścią zestawu amerykańskich ruchów pojawiła się w końcu XIX th wieku i określane zbiorczo jako Czarnej Liście do Hebrajczyków ( Czarny hebrajskiego ) lub Czarnych Hebrajczyków Izraelitów . Wszystkie te ruchy uważają, że obecni Czarni wywodzą się od starożytnych Izraelitów z Biblii i odrzucają chrześcijaństwo na rzecz religii opartej na Starym Testamencie i mniej lub bardziej zbliżonej do tradycyjnego judaizmu, w zależności od grupy. Większość organizacji Czarnych Hebrajczyków można postrzegać jako zwolenników tak zwanej ideologii Czarnego Nacjonalizmu . Oprócz tych idei, wspólnych dla innych grup, oryginalnie hebrajski naród izraelski ma specyficzne wierzenia i praktyki, takie jak emigracja do Izraela , dieta wegańska i zezwalanie na poligamię .
W 2014 roku około 3000 członków grupy mieszka w Izraelu , kilka tysięcy w Stanach Zjednoczonych , a kilkadziesiąt w Anglii lub Afryce . Organizacja pozostaje kontrowersyjna i jest postrzegana przez niektórych jako niebezpieczna sekta, podczas gdy inni postrzegają ją jako pokojową i dobrze zintegrowaną społecznie wspólnotę religijną. Oprócz tych kontrowersji państwo Izrael, po bardzo napiętym okresie, zgodziło się nadać czarnym Hebrajczykom z Dimony oficjalny status, a stosunki stały się całkiem dobre, a ministerstwo spraw zagranicznych przedstawiło nawet całkiem pozytywną prezentację grupy.
Afrykańskich hebrajskich Izraelitów nie należy mylić z Beta Israel (Etiopskimi Żydami), z których niektórzy również mieszkają w Dimona.
W czasie niewoli ( XVII th - XIX th century ) pojawiła się w czarnej populacji północnoamerykańskiej silną identyfikację z starożytnych Hebrajczyków z Biblii , trzymane w niewoli w Egipcie , żyjący na wygnaniu ze swojego kraju pochodzenia (the Kanaanie ) i ostatecznie dostarczone przez Boga . W ten sposób Biblia ukazuje lud niewolników, który został wyzwolony i stał się wybranym ludem Bożym . Wizja ta, dostosowana do sytuacji Afroamerykanów , pomogła wzbudzić nadzieję, kładąc jednocześnie nacisk na wyzwolenie, religię i dumę etniczną.
W niewielkiej mniejszości, znanej wspólnie jako Czarni Hebrajczycy ( Czarni Hebrajczycy ) lub Czarni Hebrajczycy Izraelici ( Czarni Hebrajczycy Izraelici ), identyfikacja wielu starożytnych Izraelitów poszła dalej i stała się tożsamością etniczną wyrażoną w kategoriach „pochodzenia”. Czarni Hebrajczycy wierzą, że Izraelici ze Starego Testamentu byli w rzeczywistości czarni, a przynajmniej ta część lub całość obecnych czarnych jest ich potomkami. Motyw ludu wybranego wzmacnia czarną dumę. Niektóre grupy, takie jak Naród Jahwe , rozwijają silną wrogość wobec białych , inne nie. Niektórzy kwestionują biały status Żydów jako prawdziwych Izraelitów, podczas gdy inni akceptują. Jedni opowiadają się za emigracją do Afryki , inni do Ziemi Świętej , a jeszcze inni wolą pozostać w Stanach Zjednoczonych , ale domagają się silnej autonomii społeczności.
Ogólnie rzecz biorąc, różne ruchy Czarny Hebrajczyków częścią ideologii czarnego nacjonalizmu w Stanach Zjednoczonych , a nawet części pierwszych organizacji opracowali tę doktrynę w późnym XIX -tego wieku .
Pierwszą znaną organizacją jest Kościół Boga Żywego, filar prawdy dla wszystkich narodów , założony w 1886 roku w Chattanooga . Inne organizacje pójdą na przykład, ale nie tylko, Kościół Boga i Świętych Chrystusa , stworzony przez Williama Saundersa Crowdy'ego w 1896 roku, Świątynia Ewangelii Królestwa , założona w 1900 roku przez Warrena Robersona, kongregację Beth B'nai Abraham , założony przez Arnolda Josiaha Forda w 1923 roku, czy Święty Kościół Boga Żywego założony w 1919 roku przez Arthura Wentwortha Mathew. Niektóre organizacje są bardziej radykalne niż inne. Czasami mylone przez media z afrykańskich hebrajskich Izraelitów The Nation Jahwe jest zatem dość dobrze znany Ultranacjonalistyczna grupa, opowiadając się za rasową wyższość Czarnych i został stworzony w latach 1970 w pobliżu Miami , na Florydzie , przez Jahwe ben Jahwe (Hulon Mitchella Juniora).
Różne organizacje „czarnych Hebrajczyków” same w sobie są wyrazem szerszej tendencji pewnych społeczności afroamerykańskich , woli tworzenia religii przez i dla czarnych, czasami inspirowanych chrześcijaństwem , czasami islamem ( Mauretańska Świątynia Naukowa Ameryki , naród islamu ).
Zauważamy również znaczące podobieństwa między afrykańskimi hebrajskimi Izraelitami a ruchem Rastafari (który pojawił się w latach 20. XX wieku): przekonanie, że starożytni Izraelici byli czarni, ale także nacisk Rasta na ideę zdrowia poprzez wegetariańskie jedzenie poparte tym samym biblijnym odniesienia jak wśród „Izraelitów hebrajskich” ( Księga Rodzaju 1:29 ), w połączeniu z odrzuceniem wszelkiej żywności nieekologicznej. Imię, które Rastafari nadają Bogu, Jah , również bardzo przypomina imię nadane przez afrykańskich hebrajskich Izraelitów: Jah.
Afryki hebrajski Izraelita Nation Jerozolimy jest zatem konkretną organizację, ale które ma swoje korzenie w szerszym zestawem tradycji kulturowych i religijnych czarnej ludności w Ameryce czy Karaibów . Te tradycje i idee religijne są ze sobą wpływy od końca XIX th wieku , biorąc niekiedy rozbieżnych form (Rastafarianie religia nie jest to, że od Czarnych Hebrajczyków ), ale obracając się wokół liczby wspólnych pomysłów. Idee religijne afrykańskich hebrajskich Izraelitów można zatem znaleźć w innych czarnych grupach religijnych w Nowym Świecie, nawet jeśli ich synteza jest ich własna.
Grupa została założona w Chicago przez Bena Cartera, byłego metalowca, który twierdzi, że miał wizję w 1966 roku. Mówi się, że Archanioł Gabriel wyjawił mu, że czarni Amerykanie byli potomkami Izraelitów z plemienia Judy , wypędzonymi ziemi świętej przez Rzymian podczas pierwszej wojny żydowskiej (70 n.e.), którzy wyemigrowali do Afryki Zachodniej, zanim zostali zabrani jako niewolnicy do Stanów Zjednoczonych .
Według Ben Carter, „głos powiedział mi, że nadszedł czas dla Afrykanów w Ameryce, potomkami biblijnych Izraelitów, aby powrócić do ziemi naszych przodków . ”
Carter i kilkuset wiernych osiedlili się po raz pierwszy w Liberii , kraju założonym przez byłych niewolników afroamerykańskich, wmaj 1967. W obliczu trudności życia w tak biednym kraju, niektórzy członkowie grupy wrócili do Stanów Zjednoczonych , a inni stopniowo emigrowali do Izraela od 1969 roku z wizami turystycznymi.
Władze rabinackie odmawiają uznania nowo przybyłych za Żydów , a państwo zgadza się z tą interpretacją, odmawiając im prawa powrotu . Mimo wszystko osiedlili się w Dimona na Negewie , gdzie w 1971 roku utworzyli dzielnicę Kfar Hashalom ( „wioska pokoju” ). Kfar Hashalom został zainstalowany w centrum absorpcyjnym zbudowanym w latach 50. XX wieku w celu integracji nowych żydowskich imigrantów z Rosja. Ben Carter przyjmuje imię Ben Ammi Ben-Israel ( „syn mojego ludu, syn Izraela” ). Do 1972 r. państwo Izrael nadało gminie status tymczasowego mieszkańca z pozwoleniem na pracę. W obliczu wzrostu emigracji zezwolenia te zostały jednak cofnięte.
Od 1972 r. członkowie grupy nie korzystali już z pozwoleń na pracę, a gmina żyła w wielkim ubóstwie. Niewiele wiadomo na temat źródeł finansowania w tym czasie, ale częściowo opierał się na darowiznach od zwolenników, którzy pozostali w Stanach Zjednoczonych. Zauważamy również, że w Stanach Zjednoczonych wszczęto kilka procesów sądowych przeciwko afrykańskim hebrajskim Izraelitom w latach 1975-1985, wszystkie toczyły się wokół przestępstw finansowych lub malwersacji. Avraham Butler wskazuje, że muzycy społeczności pomogli temu: „wszystkie pieniądze, które zarobiliśmy dzięki naszej muzyce, odkładaliśmy na wspólny fundusz społeczności, ponieważ nikt nie dostał pracy. i że było to dla nas trudne zarabiać w tym czasie ”.
Oprócz tych problemów standard życia i statusu prawnego, „brak izraelskiego obywatelstwa stanowi problem dla dzieci z trzeciej generacji, który nie będąc Amerykanie nie są izraelski, a zatem znaleźć się bez narodowości . ”
Władze izraelskie podjęły kilka prób eksmisji grupy, ale członkowie, którzy opuścili kraj, często potem wracali. „Władze unikać zaostrzenie dużą skalę [ich polityki deportacji], powołując się na obawy, że państwo żydowskie będzie oskarżony międzynarodowo dyskryminacji rasowej . ” Preferowana jest polityka nękania w celu zniechęcenia do zatrzymywania w Izraelu.
Ze swojej strony afrykańscy hebrajscy Izraelici próbują uzyskać akceptację państwa Izrael. Grupa muzyków zabawia wojska izraelskie podczas wojny Jom Kippur w 1973 roku . Ale osobliwości religijne, praktyka poligamii i pewne słowne prowokacje nie łagodzą sytuacji. Po nieudanej próbie uzyskania statusu prawnego w izraelskim Sądzie Najwyższym , Ben Ammi wzmacnia swoją retorykę, mówiąc The Baltimore Sun, że „dwa miliony Murzynów przybędzie z Ameryki, aby odzyskać swoją ojczyznę przodków” , a mianowicie Izrael. Izraelskie czasopismo opisuje ich kolonię jako „wyspę szaleństwa” . „W 1986 roku, grupa 50 osób zostało aresztowanych, a 37 zostały wydalone, przynosząc trudne relacje pomiędzy Czarnym Hebrajczyków i państwa żydowskiego na jej szczyt . ”
W tym wiecznie napiętym klimacie kilka polemik przeciwstawia grupę państwu. Premier Izraela jest porównywany do Adolfa Hitlera , a oskarżenia o rasizm przeciwko czarnym wykonane są regularnie. Z drugiej strony władze izraelskie krytykują niektóre wypowiedzi uważane za antysemickie. Cytując artykuł z Dallas Morning News z27 lipca 1997 r., raport FBI stwierdza również, że „zwolennicy […] w Izraelu najwyraźniej przyjęli antysemickie uwagi, nazywając izraelskich Żydów »oszustami«” .
W latach 80. stosunki stopniowo się poprawiały. Wydaje się, że ważną rolę odegrała wola rozwiązania utrzymującego się problemu, a także chęć uniknięcia przez państwo powtarzających się oskarżeń o rasizm. „W latach osiemdziesiątych specjalna komisja rządowa, kierowana przez parlamentarzysty Davida Glassa ( Narodowa Partia Religijna ) zaleciła Izraelowi utworzenie społeczności rolniczej dla czarnych Hebrajczyków w Negewie lub Arawie ” (dalekowschodni Negev ). W 1989 r. „Minister Spraw Wewnętrznych spotkał się z Benem Ammim” w celu znalezienia rozwiązania. W 1990 r. wydano pozwolenia na pracę. W 1991 r. rząd izraelski przyznał członkom grupy status tymczasowych rezydentów. Te ostatnie ulepszenia były wspierane przez interwencję Czarnego Klubu (stowarzyszenia wybranych Czarnych Demokratów w Kongresie Stanów Zjednoczonych ), w której społeczność obiecała w zamian nie przyjmować nowych imigrantów, dopóki jej status nie zostanie rozwiązany.
Muzyka odgrywa pewną rolę w uznaniu grupy, której muzycy często grają w Izraelu. Udział Eddiego Butlera w Konkursie Piosenki Eurowizji 1999 jako część grupy Eden , która reprezentuje Izrael , uderzył w strunę, ale muzycy społeczności często interweniują przed zróżnicowaną publicznością, pomagając zbudować pozytywny wizerunek. Associated Press napisała w 2006 roku, „Po zmarginalizowana przez prawie cztery dekady, rzeczy są w końcu zmienia się w społeczności, w dużej mierze dzięki muzyce ludzi takich jak Butler . ”
Rośnie poczucie wspólnego przeznaczenia z Izraelczykami. Wstyczeń 200232-letni członek społeczności Aharon Ben Ellis ginie w zamachu bombowym w Palestynie podczas śpiewającej Bat Micwy w mieście Hadera . Na swoim pogrzebie urzędnik izraelski z Afryki hebrajskiej oświadcza, że „musimy poświęcić naszych synów, aby udowodnić nasze zasługi i zostać rozpoznanym w oczach Izraela” . Wniosek o obywatelstwo, a przynajmniej o status stałego rezydenta, był stary. W latach 90. hipoteza ta była rozważana przez rząd, ale ostatecznie została odłożona na opór partii ultraortodoksyjnych . Po zamachu to „żądanie sekty o uznanie zostało poparte sympatią społeczną” . Avraham Poraz, minister spraw wewnętrznych Shinouï , świeckiej partii tradycyjnie przeciwnej ultraortodoksyjnej , zdecydował w porozumieniu z rządem Szarona o przyznaniu w 2003 r . statusu stałych mieszkańców, co implikuje prawo do głosowania w wyborach lokalnych, ale bez obywatelstwa izraelskiego.
Od przyznania statusu stałego rezydenta w 2003 r. coraz więcej członków społeczności odbywa służbę wojskową jako ochotnicy. Chodzi o potwierdzenie lojalności wobec państwa i dążenie do integracji, dalekie od kontrowersji lat 70. czy 80. Uriahu Butler jako pierwszy wstąpił do wojska,29 lipca 2004 r., a następnie dziesiątki chłopców i dziewcząt. Przywódcy IDF zgodzili się na dostarczanie racji żywnościowych spełniających wymagania żywieniowe „ afrykańskich hebrajskich Izraelitów” , jak również na dostarczanie butów z tkaniny” zamiast ze skóry (te ostatnie są zakazane przez ich wierzenia). W 2006 roku w wojsku służyło około 100 młodych ludzi.
W przypadku stałych mieszkańców, którzy nie korzystają z prawa powrotu , izraelskie prawo dopuszcza ubieganie się o obywatelstwo po 4 latach w ramach tego statusu, przy czym przyznanie obywatelstwa pozostaje w gestii władz. Zsierpień 2007, członkowie społeczności zasugerowali, że złożyliby takie indywidualne aplikacje: „„Nie widzimy żadnych barier i nie mogę się doczekać, aby złożyć wniosek jako pierwszy” – powiedział rzecznik Mildred Howard . Na początku 2009 roku pierwsi członkowie społeczności zaczęli otrzymywać izraelskie obywatelstwo, a ministerstwo spraw wewnętrznych stwierdziło, że „inni członkowie społeczności czarnoskórych hebrajczyków mogą spodziewać się otrzymania obywatelstwa”.
Postrzeganie „afrykańskich hebrajskich Izraelitów” stało się w Izraelu całkiem dobre po bardzo trudnym starcie. Izraelski MSZ nie waha się pisać w oficjalnym dokumencie 2006: „Dzisiaj, rzeczników społeczności są skutecznymi czynnikami przyczyniającymi się do narodowego wysiłku public relations, mówiąc do swoich odbiorców w imieniu państwa Izrael” .
„W sierpniu 2008 roku izraelski prezydent Szimon Peres , obchodzi swoje 85 th rocznicę w Dimona , gdzie odwiedził ich siłownia, wsi Pokoju, i był ciepły w swej chwale Ben Ammi i jego ludzi. „Twoja społeczność jest kochana w Izraelu” – powiedział Peres. „Dasz krajowi szczęście, piosenki i nadzieję na lepszy świat”. Zapewnił Czarnych Hebrajczyków, że Izrael nie toleruje dyskryminacji i obiecał ułatwić im przejście do obywatelstwa. „Nasze ręce są w twoich, twoje przeznaczenie musi być naszym przeznaczeniem”, powiedział pan Peres .
Społeczność afrykańskich hebrajskich Izraelitów w Izraelu stale rośnie od lat 70. XX wieku dzięki nielegalnej imigracji (oficjalnie wstrzymanej od wczesnych lat 90.) i silnemu rozwojowi naturalnemu. W 2006 roku mieli mieszkać w Izraelu około 2500, zwłaszcza w ich miejskim kibucu Kfar hashalom (wciąż zwanym Shomrei Hashalom – strażą pokoju), ale także w dwóch innych miastach rozwoju Negew , Arad i Micpe Ramon . Oprócz tych trzech głównych miast, małe grupy są też w innych miastach, zwłaszcza w Tyberiadzie . Według izraelskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Shomrei Hashalom jest „jednym z największych miejskich kibuców w Izraelu” , liczącym w 2006 roku około 2000 osób. Ponad połowa urodziła się już w 1999 roku w Izraelu.
Należy zauważyć, że liczba Czarnych Hebrajczyków mieszkających w Izraelu jest kontrowersyjna, a społeczność nie podaje dokładnych liczb. Wskazuje, że takie stanowisko wynika z jej interpretacji fragmentu Biblii, który zabraniałby liczenia, ale niektórzy krytykują ją za zachowanie pewnej niejasności w celu ułatwienia defraudacji pomocy społecznej (np. niezgłoszone zgony) . Szacunki dla Izraela wahają się od 2000 do 3000, zazwyczaj 2500 (w 2006 r.). Szacunki dla członków mieszkających w Stanach Zjednoczonych są jeszcze mniej precyzyjne.
Organizacja jest obecna nie tylko w Izraelu , ale także w „kilku dużych amerykańskich miastach, w tym w Los Angeles i Waszyngtonie , [oraz] w kilku społecznościach rozsianych po Europie i Beninie , gdzie czarni Hebrajczycy wznieśli prawdziwe miasto na wzór kibucu ”. Istnieją również grupy różnej wielkości w Cleveland , Chicago , Houston , Atlancie , Charleston , Tallahassee , Vicksburgu czy Saint-Louis . Ich całkowita liczba poza Izraelem (szczególnie w Stanach Zjednoczonych w praktyce) jest nieznana. Niektóre szacunki są bardzo wysokie, do 30 000 na całym świecie, ale liczba ta wydaje się bardzo przesadzona. W 2006 r. Jaffa Bat-Gavriel, „wioski sekretarz” Kfar Hashalom, mówił o 20 000 ludzi, liczba, która również wydaje się przesadzona.
Początkowo postrzeganie afrykańskich hebrajskich Izraelitów nie było dobre w Stanach Zjednoczonych. Poza tym, że są postrzegane jako kult oświeconych ludzi, czasami wydają się być niebezpieczne.
Organizacja została więc przesłuchana w 1999 roku przez FBI w ramach Projektu Megiddo (śledztwo w sprawie potencjalnie niebezpiecznych amerykańskich grup politycznych lub religijnych). FBI wskazuje zatem, że „pewne segmenty ruchu BHI [ czarni hebrajscy Izraelici ] mają potencjał do angażowania się w przemoc na przełomie wieków. Ruch ten był kojarzony z aktami skrajnej przemocy w niedalekiej przeszłości, a aktualne informacje z różnych źródeł wskazują, że skrajne frakcje grup BHI przygotowują się do wojny rasowej, która zakończy milenium. Gwałtownych zwolenników BHI można ogólnie określić jako zwolenników skrajnej formy czarnej supremacji ”. W niniejszym raporcie użyto wyrażenia „ czarni hebrajscy Izraelici” jako ogólnego terminu będącego synonimem czarnych Hebrajczyków , a nie jako nazwy konkretnej organizacji. The Nation of Yahweh , czarna grupa supremacyjna niezwiązana z organizacją Ben Ammi Ben-Israel jest cytowana jako taka, ale Czarni Hebrajczycy z Dimony są również przedstawieni w raporcie: „Chociaż promują niestosowanie przemocy, członkowie Ben-Israel ruch wykazały chęć angażowania się w działalność przestępczą ”. Raport przyznaje jednak z pewnymi wątpliwościami „IHBs w Izraelu są ogólnie pokojowe, chociaż jest to nieco kontrowersyjne”. Przypis bardziej pozytywnie brzmi: „ Kierownik policji Dimony wysoko ocenił dyscyplinę, zachowanie i uczciwość grupy”. Ogólnie rzecz biorąc, raport nie czyni wyraźnej różnicy między radykalnymi ruchami amerykańskimi, takimi jak Naród Jahwe, a innymi czarnymi grupami hebrajskimi , takimi jak zwolennicy Ben-Ammi. Wszystkie są przedstawione jako „frakcje” BHI, bardziej niż wyraźnie odrębne ruchy.
W 1999 roku grupa była więc bardzo niejednoznacznie postrzegana w Stanach Zjednoczonych . W 2002 roku artykuł ponownie stwierdza: „Hebrajscy Izraelici mają historię przestępczości”. Jednak, podobnie jak w Izraelu , wizja grupy w Stanach Zjednoczonych w ostatnich latach uległa znacznej poprawie. Tak więc w 2004 r. Departament Sprawiedliwości USA stwierdził w raporcie Megiddo z 1999 r.: „Nie ma obecnie dowodów na to, że grupa lub jej przywódca Ben Ammi Ben-Israel byli lub są obecnie zaangażowani lub promują, wszelkiego rodzaju aktów przemocy […]. Z pewnością żałujemy fałszywych informacji dotyczących […] Ben Ammi Ben-Israel ”.
Rozwój przez grupę w Stanach Zjednoczonych sieci restauracji wegetariańskich Soul wegetarian oraz małej sieci sklepów Afrika również przyczynia się do tego rosnącego szacunku.
Jednak nadal istnieją zastrzeżenia w Stanach Zjednoczonych , gdzie prasa, a nawet sądy wielokrotnie kwestionowały kult. Tak więc, podczas procesu rodziców dziecka, które zmarło na Florydzie w 2005 roku , ta śmierć została przedstawiona jako spowodowana ścisłą wegańską dietą rodziny, oboje uważani za członków afrykańskich hebrajskich Izraelitów . W obliczu skali kontrowersji „minister boskiego zdrowia” grupy dał jasno do zrozumienia, że „istnieje wiele społeczności afroamerykańskich, które wywodzą swój rodowód od biblijnych Izraelitów. Ale niekoniecznie są ze sobą powiązane. Nasza społeczność to w szczególności afrykańscy hebrajscy Izraelici z Jerozolimy , czyli Królestwa Jah . […] Nie jesteśmy powiązani z tą rodziną, ani nie jesteśmy informowani o ich szczególnej regule żywieniowej ”, przed wyszczególnieniem diety dzieci społeczności. Instytut Ricka A. Rossa , organizacja zajmująca się „badaniem destrukcyjnych kultów”, zebrała akta dotyczące afrykańskich hebrajskich Izraelitów, które można przeglądać w Internecie.
Grupa posiada również mały oddział w Anglii , który w 2003 roku liczył 15-20 członków. W 2003 roku jej menedżer nazywał się Yehoeshafaht. Grupa głosi swój styl życia i religię wśród czarnej społeczności, a także emigrację do Izraela, a także wygenerowała kilka negatywnych artykułów w prasie brytyjskiej, w szczególności The Voice of London . Jeden z tych artykułów wskazuje zatem, że Czarni Hebrajczycy mają placówki na okupowanych terytoriach palestyńskich , ale w rzeczywistości cytuje tylko nazwy ich instalacji na Negewie , w oczywistym zamieszaniu. Stwierdzono również, że członkowie „byli zamieszani w morderstwa” i przytacza jako przykład Naród Jahwe , radykalną amerykańską grupę czarnych nacjonalistów, przedstawianą jako złożoną z „dysydentów kultowych” afrykańskich hebrajskich Izraelitów (Yahweh Ben Yahweh, przywódca z Narodu Jahwe jest w rzeczywistości byłym członkiem Narodu Islamu i żadne źródło nie wskazuje, że kiedykolwiek należał do afrykańskiego narodu izraelskiego pochodzenia hebrajskiego z Jerozolimy ).
Grupa posiada również zakłady w Akrze ( Ghana ) lub Johannesburgu ( RPA ).
W afrykańskich hebrajskie Izraelici są najlepiej znane ich roszczenia są potomkami starożytnych Hebrajczyków , jak również dla ich naciskiem na zdrowego, naturalnego życia: ochrony środowiska , żywności ekologicznej , aktywności sportowej. Ale organizacja ma przekonania i praktyki wykraczające poza te dwa obszary.
Są oni wyraźnie zasadniczo czarną, amerykańską grupą nacjonalistyczną , ale z biegiem czasu nauki nieco ewoluowały. Grupa zasadniczo skupia się na Afrykanach upodobnionych do Murzynów (określa się jako „Afrykańsko-hebrajski Izraelita”), a jedna z książek napisanych przez Ben Ammi Ben-Israel (Ben Carter) jest również nazywana Bogiem czarnym człowiekiem i prawdą ( Bóg, czarny człowiek i prawda ). Jednak polaryzacja pigmentu nie jest absolutna i organizacja ostatecznie przyjęła kilku bardzo rzadkich białych członków.
Dla organizacji Afryka nie kończy się na Egipcie, ale obejmuje część Bliskiego Wschodu (w tym Izrael , Jordanię i Półwysep Arabski ). „Ogłaszają, że Izrael jest ziemią afrykańską, pierwotnie zamieszkiwaną przez ciemnoskóre populacje afrykańskie […]. Europejscy historycy, bibliści i tłumacze spiskowali w celu oddzielenia Izraela i Egiptu od Afryki ”. Ta szeroka redefinicja granic afrykańskich i ta reinterpretacja historii biblijnej pozwala im ogłaszać się zarówno Afrykanami, jak i Izraelitami . „Ta mapa Afryki, fundamentalny nośnik tożsamości Czarnych Hebrajczyków, jest pokazywana w całej społeczności na plakatach i […] jako oprawione zdjęcie w wielu domach”.
Zgodnie z tą wizją oficjalne teksty organizacji przedstawiają Izrael jako część „Afryki Północno-Wschodniej”.
Podczas gdy starożytni Izraelici byli postrzegani jako Afrykanie, nie wszyscy Afrykanie byli Izraelitami: „ Półwysep Arabski i […] Bliski Wschód były fizycznie połączone z kontynentem afrykańskim (...) . Afrykanie żyli i przemieszczali się swobodnie w tym regionie świata. Po inwazji Rzymian w 70 rne ocalali Izraelici hebrajscy opuścili Jerozolimę . Przez ponad 1000 lat wielu z nich migrowało przez kontynent afrykański , docierając ostatecznie do Afryki Zachodniej . Stamtąd zostali wywiezieni do Ameryki, gdzie stali się ofiarami najbardziej okrutnego i nieludzkiego niewolnictwa w historii ”. „Bóg wygnał nas do Afryki Zachodniej, ponieważ nie przestrzegaliśmy Jego przykazań. Ale byliśmy obcokrajowcami w Afryce . Potem było niewolnictwo : deportowano nas do Stanów Zjednoczonych . Jako Hebrajczycy różniliśmy się od innych niewolników . Dziś chcemy wrócić do Izraela ”.
Afrykanie w Afryce Zachodniej są postrzegane jako szczególnie związane starożytnych Izraelitów, chociaż Lemba z południowej Afryki i Falashas z Etiopii są również cytowane: „Wiemy, że wielu Afryki Zachodniej, zwłaszcza Ashantis , są bezpośrednimi potomkami starożytnych Hebrajczyków ” .
Obstając przy pewnych specyfikach, czarni Hebrajczycy jednocześnie zdecydowanie potwierdzają swoje afrykańskie korzenie. „Kobiety noszą jaskrawe ubrania w afrykańskim stylu: […] społeczność importuje tkaniny z Afryki”, rozważany jest również powrót czarnych Amerykanów do Afryki, nie tylko do Izraela.
Afroamerykańskie korzenie również wydają się być nadal ważne: grupa nadal ma oddziały w Stanach Zjednoczonych , a Instytut Rozwiązywania Konfliktów utworzony przez organizację w Stanach Zjednoczonychluty 2005nosi imię Martina Luthera Kinga . Ben Ammi Ben-Israel brał udział w 1995 roku w marszu miliona ludzi , dużej czarnej demonstracji zorganizowanej przez amerykański naród islamu , ale która powitała uczestników wszystkich ideologicznych przekonań, od stowarzyszenia wybranych czarnych demokratów po Izbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych ( Czarny Klub ) do wybranego Republikanina .
Pierwotnie, zgodnie z dość powszechnym (ale nie absolutnym) stanowiskiem wśród różnych amerykańskich organizacji Czarnych Hebrajczyków , Żydzi byli postrzegani jako nieślubni naśladowcy starożytnych Hebrajczyków . „W latach 70. [ Afrykańscy Izraelici hebrajscy ] głosili w broszurach […], że są jedynymi prawowitym spadkobiercą Ziemi Izraela i dlatego częścią ich misji było zignorowanie, a następnie zniszczenie państwa żydowskiego. Od końca lat osiemdziesiątych […] czarni Hebrajczycy uznali, że biblijny Izrael był wielorasowym społeczeństwem, którego po zburzeniu drugiej świątyni w 1970 r. mieszkańcy uciekli także do Europy i Azji, a potem do Afryki”. Dlatego Żydzi są dziś oficjalnie uznawani za legalnych Izraelitów, a dyskurs organizacji nie jest już ściśle skoncentrowany na czarnych. Oficjalna komunikacja stała się nawet wyraźnie oparta na idei, że afrykańscy hebrajscy Izraelici są Żydami jak wszyscy inni, co logicznie implikuje akceptację tych ostatnich. Tak więc jeden z rzeczników gminy, Jaffa Bat-Gavriel, „żałuje, że Naczelny Rabinat Izraela nie uważa ich za Żydów […]. "Przyznali izraelskie obywatelstwo tysiącom Rosjan, którzy nie mają nic żydowskiego, ale nam temu zaprzeczają! I czy Etiopscy Izraelczycy naprawdę mogą udowodnić swoje żydowskie pochodzenie lepiej niż my? Nie jestem pewien!" […]. "Nawrócić nas? Ale na co? Jesteśmy już Żydami!"
Zmiana nazwy jest dość szeroko praktykowana przez społeczność, na przecięciu dobrze ugruntowanych tradycji czarnego nacjonalizmu w Stanach Zjednoczonych i nacjonalizmu żydowskiego .
Dla czarnych nacjonalistów chodzi o potwierdzenie odrzucenia „imiona niewolnika” i niezależności wobec białego świata. W afrykańskich deportowanych w Stanach Zjednoczonych rzeczywiście otrzymała chrześcijańskie imię i nazwisko nałożonej przez właściciela nowego niewolnika.
Praktyka zmiany nazwy, ponieważ przynajmniej Science Temple Maurów Ameryki , na początku XX -go wieku (który dodaje przyrostek „El” lub „bej”) i została spopularyzowana przez Nation of Islam , ze od 1930 roku , które zachęca do imienia muzułmanin (np. Muhammad Ali ), ale czasami imię afrykańskie lub symboliczne „X” ( jeden z najbardziej znanych przykładów to Malcolm X ), wyrażające nieznane przed niewolnictwem nazwisko . Praktyka ta występuje również wśród niemuzułmańskich nacjonalistów, którzy na ogół przyjmują afrykańskie imię (na przykład Stokely Carmichael, obecnie Kwame Toure).
Dla syjonistów zmiana nazwy na hebrajską symbolizuje powrót do ziemi przodków starożytnych Hebrajczyków i koniec wygnania.
W przypadku „Afrykańsko-hebrajskich Izraelitów” przyjęcie hebrajskich imion łączy dwie tradycje: początkowo odrzucenie starego „niewolniczego imienia”, ale także z biegiem czasu i znaczną poprawę stosunków z Izraelem , identyfikację z syjonistą ćwiczyć.
Zmiana nazwy nie jest systematyczna, nawet jeśli jest bardzo powszechna. Założyciel Ben Carter jest teraz nazywany Ben Ammi Ben-Israel, gdy piosenkarz Eddie Butler (pełne imię Eddie Butler Ammiram Ben Yishay) wydaje się używać bardzo mało hebrajskiej części swojego imienia.
Pomimo tego oryginalnego czarnego nacjonalizmu, wola integracji ze społeczeństwem izraelskim jest silna, dlatego zachęca się do służby wojskowej. Podczas gdy byli imigranci nadal ćwiczą angielski , wielu podjęło wysiłki, aby nauczyć się hebrajskiego . Pokolenie urodzone w Izraelu jest dwujęzyczne, mówi zarówno po hebrajsku, jak i po angielsku. W Stanach Zjednoczonych zachęca się do nauki hebrajskiego .
Większość grupy w Izraelu mieszka w kibucu w Kfar Hashalom w Dimona , który jest również wspierany przez Stany kibucu Ruchu (TAKAM główną federacją kibucu izraelski). W afrykańskich hebrajskie Izraelici mają szkołę konkretny tam, School of Bractwa , które rząd USA pomogły zbudować przekazując $ 750.000 1992 (Izrael zapewnia większość nauczycieli), a także macierzyńskiego Natural dziecko Centrum rodzenia , gdzie urodzeń odbywają się „bez użycia leków lub inwazyjnych zabiegów chirurgicznych”, zgodnie z „naturalistyczną” ideologią afrykańskich hebrajskich Izraelitów . Wspólnotowy styl życia jest uprzywilejowany, chociaż niektórzy członkowie żyją bardziej odizolowani w izraelskich miastach.
Inbredu jest prawie całkowita: jest nie tylko zachęcani przez grupę, ale de facto prawo izraelskie, które daje monopol na małżeństwo Żydów do rabinów ortodoksyjnych. Ci ostatni, nie uznając afrykańskich Izraelitów hebrajskich za Żydów, odmawiają małżeństwa z Żydami, co poważnie ogranicza możliwość zawierania małżeństw poza grupą.
Członkom społeczności proponowano czasem rozpoczęcie procesu oficjalnej konwersji na judaizm , ale propozycja ta została stanowczo odrzucona: członkowie społeczności już uważają się za niekwestionowanych Hebrajczyków . Jednak niektóre osoby wydają się kuszone, na przykład piosenkarz Eddie Butler, który przechodzi proces konwersji (który może trwać kilka lat).
„Izraelici hebrajscy mają strukturę zarządzającą, z Ben Ammi zasiadającym na czele rady 12 'książąt', którzy nadzorują duchowy rozwój kibucu. Dwunastu innych „ministrów”, czyli zarządów gmin, reguluje sprawy bieżące z zakresu ekonomii, oświaty, sportu i rekreacji, informacji i innych. Uchwyty społeczność kapłańscy wesela, usługi Sabbath i obrzezanie mężczyzn Dzieciom 8 th dni (zgodnie z prawem żydowskim). " " WLuty 2005, […] Hebrajczycy otworzyli „Doktor Martin Luther King / SCLC – Ben Ammi Institute for a New Humanity”, centrum rozwiązywania konfliktów w Dimona , aby uczyć holistycznego niestosowania przemocy i pojednania rodzin, społeczności, religii i narodów”.
Społeczność bywa oskarżana o bycie sektą nieprzejrzystą i zamkniętą w sobie. I tak Jerusalem Post z grudnia 2005 r. zarzuca: „w Dimonie wspólnota nie otwiera swobodnie swoich drzwi dla cudzoziemców […] nie można normalnie obejść się po niej bez towarzystwa”. Gazeta wspomina również o podejrzeniach o działalność przestępczą. W eseju fotograficznym z 2006 r. autorstwa profesora Dennisa Foxa czytamy: „Spodziewałem się pewnego oddzielenia społeczności od reszty Dimony , ale nie ma żadnych fizycznych barier, co czyni społeczność bardziej sąsiedztwem niż „oddzielną wioską”. Domy i instytucje pozakomunalne znajdują się po drugiej stronie ulicy. Osoby niebędące członkami wchodzą często i są grzecznie witane. Wizyty są możliwe, ale ponieważ nie zadzwoniłem wcześniej, nie było możliwości ich zorganizowania ”.
Niektórzy zwracają uwagę na otwartość grupy na izraelskie środowisko: chęć uzyskania narodowości, wielu członków pracujących poza Kfar Hashalom , młodzi ludzie odbyli długą izraelską służbę wojskową (3 lata dla mężczyzn) poza kontrolą przywództwa społeczności, szkoła z przewagą Nauczyciele izraelscy.
Przeciętny standard życia w Izraelu jest skromny, ale znacznie się poprawił w porównaniu z latami 70. i 80., kiedy afrykańscy hebrajscy Izraelici nie mieli pozwolenia na pracę. Rodziny, bardzo liczne ze względu na poligamię i doktryny natalistyczne, często mieszkają w przeludnionych mieszkaniach. W 2007 roku „służby przeciwpożarowe ostrzegły, że […] »wieś pokoju« [dimona] jest zagrożona pożarem. Burmistrz Dimony , Meir Cohen, postanowił dać gminie [...] własny kawałek ziemi w mieście ”. Ta możliwość stworzenia nowej dzielnicy powinna pozwolić nowym pokoleniom (demografia jest silna) nie tłoczyć się już w zdegradowanym środowisku kfar shalom . „W swojej nowej nieruchomości mają nadzieję nie tylko zbudować wygodniejsze mieszkania, ale także zbudować atrakcje turystyczne, takie jak centrum odnowy biologicznej, ośrodki zdrowia, restauracje, które odzwierciedlają styl życia społeczności”.
Nawet jeśli jej działalność gospodarcza wydaje się rosnąć, społeczność pozostaje dość uzależniona od pomocy społecznej, z której w dużej mierze korzysta ze względu na wysoki wskaźnik urodzeń. Organizacja została również oskarżona o praktykowanie masowych defraudacji izraelskiego systemu opieki zdrowotnej, na przykład nie zawsze ogłaszając jego śmierć. Przekierowania te dotyczyłyby również amerykańskiego systemu opieki zdrowotnej, gdzie osoby wciąż posiadające obywatelstwo amerykańskie pod swoim nazwiskiem przekazują zwrot kosztów członkom nieposiadającym obywatelstwa amerykańskiego. . „Istnieją również nieudowodnione zarzuty podrabiania i piractwa komputerowego”. Te oskarżenia nie są nowe, a w czasie, gdy izraelskim Czarnym Hebrajczykom zabroniono pracy, a zbieranie funduszy szło pełną parą, w Stanach Zjednoczonych odbywały się procesy. Trudno powiedzieć, czy praktyki tamtych czasów nadal obowiązują, czy też dotarły do Izraela. Do 2007 r. sądy izraelskie nie zajmowały się w rzeczywistości żadną poważną sprawą.
Od czasu uzyskania pozwoleń na pracę na początku lat 90-tych społeczność rozszerzyła swoją działalność gospodarczą, zmniejszając swoją zależność od funduszy od amerykańskich ofiarodawców.
Wioska/dzielnica Kfar Hashalom w Dimona , „zbudowana na wzór kibucu , utrzymuje się dzięki wegańskim restauracjom , produkcji i sprzedaży kolorowych bawełnianych ubrań oraz grupom muzycznym. […] Ale to ich fabryka produktów wegańskich, zrobionych z tofu , zapewnia największą część ich dochodów. Ta fabryka produkuje głównie mleko sojowe i ser . […] Jednak dochody są skromne, wielu Hebrajczyków pracuje poza wsią, […] gdzie mają proste prace. […] Ostatnio otrzymali również zezwolenie na rozwój swojego (ekologicznego) rolnictwa, długo oczekiwane zezwolenie, które powinno pozwolić im na nadzwyczajny rozwój, produkty rolnictwa ekologicznego są coraz bardziej doceniane w Izraelu i we Francji.
Choć mniej ważna niż fabryka wegańska, fabryka odzieży cieszy się rosnącym sukcesem, zwłaszcza wśród czarnych amerykańskich kręgów elitarnych. Tak więc " Whitney Houston , Stevie Wonder i Oprah Winfrey są jednymi z wielkich nazwisk kupujących ubrania społeczności afrykańskich hebrajskich Izraelitów z Dimona". Wizyta Whitney Houston w 2003 roku u afrykańskich hebrajskich Izraelitów w Dimona również wywołała ponowne zainteresowanie mediów społecznością.
Gmina jest dobrze znana z trupy baletowej , która regularnie występuje na międzynarodowych festiwalach iw ich centrum w Dimona . Społeczność ma również wielu renomowanych muzyków, w tym piosenkarza Eddiego Butlera , który reprezentował Izrael na Konkursie Piosenki Eurowizji w 1999 roku w grupie Eden , a następnie sam w konkursie w 2006 roku . To w tych ramach powstał dom produkcyjny Royal Kingdom Productions , który zajmuje się dystrybucją i produkcją artystów ze społeczności.
Wreszcie, społeczność Dimona ma sklepy do sprzedaży swoich produktów, a także muzeum, African Edenic Heritage Museum , gdzie przedstawia swoją wizję historii Hebrajczyków i Afrykanów.
Należy zauważyć, że afrykańscy hebrajscy Izraelici mają również firmy w Stanach Zjednoczonych. Możemy przeczytać tradycję dość dobrze ugruntowaną w afroamerykańskich kręgach nacjonalistycznych, gdzie nacisk na ekonomiczną samoorganizację czarnej społeczności (poprzez „czarne” przedsiębiorstwa) był zachęcany przynajmniej od lat 30. XX wieku przez Nation of Islam. co uczyniło to jednym z jego celów.
Powstałe firmy mają ugruntowaną pozycję w Atlancie , z małymi strukturami, takimi jak księgarnia Wisdom Hut , Centrum Edukacji Multimedialnej (centrum edukacji multimedialnej), dwie wegetariańskie restauracje Soul Vegetarian (dusza wegetarianka) czy sklep Afrika . Istnieją również wegetariańskie restauracje sieci Soul Vegetarian , która należy do grupy, w Charleston , Saint-Louis , Chicago , Saint Croix, Tallahassee , Waszyngtonie . Wreszcie istnieją różne małe firmy, takie jak sklepy z sokami owocowymi w Chicago czy Waszyngtonie , sklepy Afrika lub ośrodki zdrowia. Z ogólnego punktu widzenia przedsięwzięcia afrykańskich Izraelitów hebrajskich dość szeroko, choć nie wyłącznie, obracają się wokół idei zdrowia, zwłaszcza poprzez odżywianie, co jest zgodne z miejscem tego zagadnienia w ich nauczaniu religijnym. Choć obecnie dobrze ugruntowane, firmy te mają ograniczony zakres i nie kwestionują ogólnie skromnego standardu życia członków.
Ostatecznie gmina podjęła się rozwijania działalności gospodarczej w Afryce Zachodniej , regionie pochodzenia wielu niewolników, który uważany jest przez społeczność za region, w którym osiedlili się ich przodkowie przybyli z Jerozolimy . Nadal słabo rozwinięte projekty istnieją do dziś w Ghanie i Beninie .
Dieta afrykańskich hebrajskich Izraelitów wyklucza mięso i produkty zwierzęce, takie jak mleko, ale nie miód . Opierają się tutaj na bardzo ścisłej interpretacji Księgi Rodzaju : „I rzekł Bóg: Oto daję ci wszelką trawę, która jest zasiana, i która jest na powierzchni całej ziemi, i każde drzewo, które ma na sobie owoc. i rodząc ziarno: będzie twoim pokarmem”. Społeczność zabrania również spożywania alkoholu (z wyjątkiem odrobiny wina, które sami robią) lub tytoniu , a nawet kawy , a także wszelkich dodatków chemicznych. Żywności organiczny jest wskazany.
W wegańska jest bardziej lub mniej przestarzałe kwestia żywności Kosher , podstawowych zasad dotyczących produktów zwierzęcych.
W nauczaniu grupy niezwykle ważny jest nacisk na zdrowie i profilaktykę. Siłownia jest wymogiem wirtualny „Ben Ammi [(Ben Carter)] zalecamy trzy sesje tygodniowo sportowych w tempie 45 minut na sesję [...]. Praktykowana dieta składa się z owoców, warzyw i roślin strączkowych, tylko z pełnego ziarna, brązowego cukru i miodu ”. Wprowadzenie praktyk sportowych datuje się od 1973 roku. Sól jest odradzana od 1980 roku.
W 1998 roku amerykańscy lekarze odwiedzili społeczność w Izraelu i stwierdzili, że tylko 6% członków miało wysokie ciśnienie krwi, w porównaniu do 30% Afroamerykanów . Ponadto tylko 5% członków było otyłych, w porównaniu z 32% czarnych mężczyzn i 50% czarnych kobiet w Ameryce. Członkowie społeczności są przekonani, że ich dieta pozwala na przedłużone, trwające wieki życie.
Reputacja stylu życia „afrykańskich hebrajskich Izraelitów” rozciągała się poza granice Izraela. Według izraelskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych „wspólnotowe praktyki zdrowotne i program rolnictwa ekologicznego przyciągnęły gości z całego świata, zwłaszcza urzędników państwowych z Afryki ”.
Pomimo bardzo specyficznych i wysoce skodyfikowanych reguł religijnych, afrykańscy hebrajscy Izraelici odmawiają określenia się jako sekta: „nie podpisujemy się pod żadną religią, ponieważ religie podzieliły tylko ludzi”. Po prostu określają się jako potomkowie starożytnych Hebrajczyków, którzy przestrzegają praw Bożych. Nie przesądzając pierwotnych powodów takiego wyboru prezentacji, wydaje się ona mieć co najmniej trzy zalety: umożliwia podważenie powracającego oskarżenia o przynależność do sekty , unika kontrowersji ze środowiskiem żydowskim w celu określenia, kto ma „prawdziwe religii i może promować prozelityzm w czarnej społeczności amerykańskiej, pozostając religijnie otwartym. Poza tym oficjalnym otwarciem grupa ma ścisłą dyscyplinę religijną. Jeśli wola słynnego śpiewaka Eddiego Butlera , aby przejść na judaizm rabiniczny , nie wydaje się być przyczyną wyrzucenia ze wspólnoty, to życie wspólnoty i ciężar „przedstawiciela Boga” Ben Ammi Ben-Izrael doprowadzają do dość surowego kontrola społeczna. The Jerusalem Post nawet wspomniany wgrudzień 2005„Jaskinie […], gdzie uczniowie, którzy «błądzili», są bici kijami, aż znów «widzą światło» i wracają na drogę sprawiedliwych”. To oskarżenie, które podobno zostało postawione policji, najwyraźniej nie doprowadziło do wszczęcia postępowania sądowego, a jego rzeczywistość nie została jeszcze ustalona.
Ben Ammi Ben-Israel to „namaszczony duchowy przywódca afrykańskich hebrajskich Izraelitów w Jerozolimie. Przegląd historii biblijnej pokazuje nam, że nierzadko Bóg Wszechmogący namaszcza osobistego przedstawiciela na ziemi i powierza swój autorytet temu przedstawicielowi […] mesjańskiej głowie królestwa Bożego”. Odniesienie do mesjasza jest mocne (w Biblii pomazańcem Pana jest mesjasz ). Ben Ammi Ben-Israel jest ponadto porównywany do Abrahama , Mojżesza , Jeremiasza , a nawet do Jezusa i jest „posłańcem posłanym przez Boga”. Ben-Izrael jest przedstawiany jako „przywódca duchowy”, a nie jako przywódca doczesny. W rzeczywistości jest odpowiedzialny za radę 12 książąt gminy (12 w tym on sam, 12 jak plemiona Izraela ), która ma powołanie duchowe i nie jest członkiem rady zarządzającej. W praktyce wydaje się być przywódcą politycznym organizacji. Chociaż wydaje się, że nie ma kultu specjalnie nastawionego na Ben-Izrael i oficjalnie nie posiada on wszystkich uprawnień, jego waga w grupie jest ogromna, a jego autorytet niekwestionowany.
Chociaż grupa nie jest chrześcijańska , Jezus nie jest odrzucany. Z drugiej strony jest reinterpretowany w sensie „izraelickim”. Jedna z ksiąg Ben-Izraela nazywa się Jezus Chrystus chrześcijański lub Jeszua hebrajski Mesjasz ( Jezus Chrystus chrześcijański lub Jeszua hebrajski Mesjasz ). Ta częściowa akceptacja Jezusa (m.in. jako przedstawiciela Boga, a nie jako założyciela nowej religii zrywającej z jej izraelickimi korzeniami) przywołuje chrześcijańskie pochodzenie Czarnych Hebrajczyków i zbliża się do obecnych prądów znanych jako judaizm mesjanistyczny , które afirmują zarówno ich judaizm, a ich przyjęcie Jezusa jako Mesjasza z Żydów . Mesjanistyczny judaizm jest również obecny w istocie amerykański, co prawdopodobnie wyjaśnia niektóre z tych podobieństw.
Książką odniesienia jest Biblia . Talmud jest całkowicie odrzucony, postrzegana jako koniec innowacji bez legitymacji religijnej.
Bóg jest nazywany Bogiem lub Jah , szczególna forma JHWH (Jahwe), która w Biblii hebrajskiej występuje 26 razy w formie יָהּ , nie licząc form złożonych (jak w alleluja : „Chwała Jah”). Pomimo tej względnej rzadkości w użyciu biblijnym, termin ten stał się dominujący wśród afrykańskich hebrajskich Izraelitów , bez wątpienia ze względu na rozróżnienie. To preferencyjne zastosowanie znajduje się również wśród Rastafari (pod łacińską pisownią Jah ) i być może jest nim zainspirowane.
Gmina nie ma rabina , zgodnie z odmową Talmudu , ale księży, tylko mężczyzn.
W afrykańskich hebrajskie Izraelici mężczyzna nosić kippah lub kapelusz, kobiety noszą chusty ukrywa włosy, takie jak ortodoksyjnych Żydów . Na wielu zdjęciach możemy zauważyć, że jeśli wszyscy mężczyźni (lub prawie) mają zakryte głowy, mniejszość kobiet ma odkryte włosy, co wskazuje, że ta ostatnia recepta jest stosowana nieco bardziej elastycznie.
„Czarni Hebrajczycy” akceptują i praktykują poligamię , z maksymalnie siedmioma żonami. Nie jest to surowo zabronione przez judaizm ortodoksyjny , nawet jeśli już prawie nie jest praktykowane, ale jest zabronione przez państwo Izrael. Lider grupy, Ben Carter (Ben Ammi Ben-Israel), sam ma w Izraelu 4 żony i 13 dzieci. Z powodu zakazu poligamii przez prawo izraelskie oraz z powodu ich pragnienia zostania obywatelami Izraela, „czarni Hebrajczycy” twierdzą, że nie zawierają już poligamicznych małżeństw, nawet jeśli te zawarte w przeszłości pozostają w mocy. Pogląd rodziny jest wyraźnie natalistyczny, zgodnie z biblijnym przykazaniem „pomnażać się i rozmnażać”, a rodziny są na ogół liczne.
Respektowane są biblijne przepisy, które wyszły z użycia w ortodoksyjnym judaizmie , co ponadto zbliża grupę do pewnych praktyk Beta Israel (etiopskich Żydów) lub praktyk samarytańskich . Istnieją zatem określone zasady czystości (zakaz współżycia seksualnego dla kobiet) 40 dni po urodzeniu chłopca i 80 dni po urodzeniu dziewczynki.
Odwrotnie, przepisy potwierdzone przez Talmud , które nie pojawiają się w Biblii , są odrzucane jako innowacje. Nie praktykuje się również święta Purim (choć odnosi się ono do Księgi Estery ), ale obchodzone są święta Paschy (Paschy), Szawuot , Jom Kipur i Sukot . To samo dotyczy idei, że przynależność do społeczności jest przekazywana przez matkę, idea sugerowana w Biblii, ale wyraźnie bardziej potwierdzona w Talmudzie.
Wreszcie mają określone obowiązki, które nie pochodzą z Biblii ani z tradycji żydowskiej. Tak jest w przypadku obowiązku noszenia tylko ubrań i butów wykonanych z naturalnego materiału (bawełna, len itp.), ich uczta upamiętniająca wizję Archanioła Gabriela przez Bena Cartera, ich uczta upamiętniająca w połowie – może pamiętają pierwszą grupę do wyemigrować do Liberii wmaj 1967, czyli „zakaz spożywania soli i margaryny trzy razy w tygodniu, w niedziele, wtorki i czwartki”. Sabbath i kilka innych dni w roku są głodzone.
W afrykańskich hebrajskie Izraelici nie są uznawane za Żydów przez państwo Izrael lub izraelskiego rabina. Ich praktyki religijne różnią się od praktyk tradycyjnego judaizmu.
Oskarżano ich o postrzeganie siebie jako jedynych prawowitych potomków starożytnych Hebrajczyków i odrzucanie współczesnych Żydów jako oszustów. Ta idea rzeczywiście znajduje się w niektórych organizacjach należących do mgławicy czarnych Hebrajczyków i była broniona do lat osiemdziesiątych przez afrykańskich Izraelitów hebrajskich z Izraela. Jednak od tego czasu grupa zmieniła swoje stanowisko, a oficjalny komunikat jest nawet wyraźnie oparty na idei, że afrykańscy hebrajscy Izraelici są Żydami.
Jeśli zatem afrykańscy hebrajscy Izraelici czasami prezentują się jako Żydzi, to jednak wolą przedstawiać się jako Hebrajczycy. Ale liczba twierdzeń o żydowskości wydaje się wzrastać w ostatnich latach, wraz z poprawą integracji ze środowiskiem izraelskim, zwłaszcza w izraelskiej prasie.
Religijne idee i praktyki wspólnotowe afrykańskich hebrajskich Izraelitów sprawiają, że przez niektórych postrzegają ich jako zamkniętą sektę, a przez innych, w tym izraelskie rządy Ariela Sharona i Ehuda Olmerta , jako dość dobrze zintegrowaną społeczność etniczno-religijną. Niezależnie od tego są dziś szybko rozwijającą się grupą ludzi, a ich integracja ze współczesną kulturą izraelską wydaje się postępować.
