Prawo zwrotu (חוֹק השְבוּת, Khoq Ha-Shvout ), głosowanie5 lipca 1950przez Kneset gwarantuje wszystkim Żydom (i ich ewentualnym nieżydowskim rodzinom ) prawo do emigracji do Izraela .
Imigrant wizy będą wydawane każdemu Żydowi , który wyraził pragnienie, aby osiedlić się w Izraelu, chyba że minister spraw wewnętrznych jest przekonany, że kandydat jest prowadzenie działań skierowanych przeciwko ludności żydowskiej, co grozi osłabieniem zdrowia publicznego lub dla bezpieczeństwa Stan lub ma przeszłość kryminalną, która może zagrozić dobru społeczeństwa.
Żyd, który przyjeżdża do Izraela i następnie wyraża chęć osiedlenia się, może jeszcze w Izraelu otrzymać świadectwo imigracyjne , chyba że w tym przypadku mają zastosowanie wyjątki wymienione powyżej.
Każdy Żyd, który wyemigrował do tego kraju przed wejściem w życie tego prawa i każdy Żyd urodzony w tym kraju, przed lub po wejściu w życie tego prawa, znajduje się w takiej samej sytuacji jak ten, który imigrował na mocy tego prawa.
Prawa Żyda zgodnie z tą ustawą, prawa imigranta na mocy Ustawy o obywatelstwie z 1952 r. Oraz prawa imigranta na podstawie innych przepisów przysługują również dzieciom i wnukom Żyda, jego małżonkowi i małżonkowi. małżonek dziecka lub wnuka Żyda - z wyjątkiem osoby, która była Żydem i z własnej woli zmieniła wyznanie . Prawo ma zastosowanie niezależnie od tego, czy Żyd, przez którego rości się prawo, nadal żyje, czy wyemigrował do Izraela, czy nie.
Wreszcie, dla celów tego prawa, Żyd oznacza osobę urodzoną przez żydowską matkę lub nawróconą na judaizm, która nie praktykuje innej religii. Minister Spraw Wewnętrznych jest odpowiedzialny za stosowanie tej ustawy i może wydawać wszelkie zarządzenia dotyczące jej stosowania oraz wydawania wiz i świadectw imigracyjnych nieletnim do 18 roku życia.
Prawo powrotu zezwala (z pewnymi wyjątkami, por. Art. 2.b.1 i 2) każdemu Żydowi lub członkowi jego rodziny na emigrację do Izraela.
W ten sposób prawo prawnie wyraża syjonistyczny cel „ (nie) gromadzenia wygnańców ” ( hebr . קיבוץ גלויות , Kibbutz Galuyot ; biblijny : Qibbuṣ Galuyoth ), litt. „Spotkanie wygnańców” lub „z diaspory żydowskiej ”) w państwie żydowskim, obiektywne wynikające z biblijnej obietnicy Powtórzonego Prawa 30: 1-5 podanych w szczególności przez Mojżesza do synów Izraela przed ich wejściem do Ziemi Izraela i przypomniał w deklaracji niepodległości Państwa Izrael : „Państwo Izrael będzie otwarte na imigrację Żydów ze wszystkich krajów, w których są rozproszeni” .
Prawo to zostało uzupełnione ustawą o obywatelstwie z 1952 r.
Oto tekst ustawy uchwalonej w 1950 r. (Tłumaczenie nieoficjalne):
„1. Każdy Żyd ma prawo wyemigrować do Izraela.
2. a) Imigracja będzie odbywała się na podstawie wizy imigracyjnej.
2.b) Wiza imigracyjna zostanie wydana każdemu Żydowi, który wyrazi chęć osiedlenia się w Izraelu, chyba że Minister Imigracji upewni się, że wnioskodawca:
3. a) Żyd, który przyjeżdża do Izraela i następnie wyraża chęć osiedlenia się, może jeszcze w Izraelu otrzymać świadectwo imigracyjne.
3.b) Wyjątki określone w ustępie 2.b) będą miały zastosowanie również do wydawania świadectwa imigracyjnego, ale osoba nie będzie uważana za osobę zagrażającą zdrowiu publicznemu z powodu choroby nabytej po jej przyjeździe do Izraela.
4. Każdy Żyd, który wyemigrował do tego kraju przed wejściem w życie tego prawa, oraz każdy Żyd urodzony w tym kraju przed lub po wejściu w życie tego prawa, będzie uważany za osobę, która przybyła do tego kraju. kraju na końcu tej ustawy.
5. Minister Spraw Wewnętrznych jest odpowiedzialny za stosowanie tej ustawy i może wydawać zarządzenia dotyczące jej stosowania oraz wydawania wiz i świadectw imigracyjnych nieletnim do 18 roku życia. "
Tekst ustawy to ten, który obowiązywał w 2006 roku (tłumaczenie nieoficjalne):
„ 1. Każdy Żyd ma prawo wyemigrować do Izraela.
2. a) Imigracja będzie odbywała się na podstawie wizy imigracyjnej.
2.b) Wiza imigracyjna zostanie wydana każdemu Żydowi, który wyrazi chęć osiedlenia się w Izraelu, chyba że Minister Spraw Wewnętrznych uzna, że kandydat:
3. a) Żyd, który przyjeżdża do Izraela i następnie wyraża chęć osiedlenia się, może jeszcze w Izraelu otrzymać świadectwo imigracyjne.
3.b) Wyjątki określone w ustępie 2.b) będą miały zastosowanie również do wydawania świadectwa imigracyjnego, ale osoba nie będzie uważana za osobę zagrażającą zdrowiu publicznemu z powodu choroby nabytej po jej przyjeździe do Izraela.
4.A Każdy Żyd, który wyemigrował do tego kraju przed wejściem w życie tego prawa, oraz każdy Żyd urodzony w tym kraju przed lub po wejściu w życie tego prawa, będzie uważany za osobę, która weszła w życie. w tym kraju na końcu tej ustawy.
4.A
a) Prawa Żyda na mocy tej ustawy, prawa imigranta wynikające z Ustawy o obywatelstwie z 1952 r. oraz prawa imigranta na podstawie innych przepisów przysługują również dzieciom i dziadkom. dzieci Żyda, jego małżonka i małżonek dziecka lub wnuka Żyda - z wyjątkiem osoby, która była Żydem i z własnej woli zmieniła wyznanie.b) Nie będzie miało znaczenia, czy Żyd, przez którego rości się prawo zgodnie z punktem a), nadal żyje, czy już nie żyje, czy też wyemigrował do Izraela, czy też nie.c) Wyjątki i warunki stosowane wobec Żyda lub imigranta na podstawie lub na mocy niniejszego prawa lub ustawodawstwa, o którym mowa w punkcie a), mają również zastosowanie do osoby ubiegającej się o skorzystanie z któregokolwiek z praw wymienionych w punkcie a) ).4.B W rozumieniu tego prawa „Żyd” oznacza osobę urodzoną przez matkę Żydówkę lub osobę, która przeszła na judaizm i która nie jest wyznawcą innej religii.
5. Minister Spraw Wewnętrznych jest odpowiedzialny za stosowanie tej ustawy i może wydawać zarządzenia dotyczące jej stosowania oraz wydawania wiz i świadectw imigracyjnych nieletnim do 18 roku życia. Przepisy dotyczące stosowania sekcji 4A i 4B wymagają zatwierdzenia przez Komisję Konstytucyjną, Prawną i Prawną Knesetu . "
Prawo nie określa, kto jest upoważniony do dokonywania konwersji. W związku z tym akceptowane są konwersje dokonywane przez rabinów w ramach judaizmu reformowanego . W ortodoksyjnych Żydów , a nawet ultra-ortodoksyjny konsekwentnie poprosił bezskutecznie, aby były one zarezerwowane konwersji. Osoby uznane za Żydów przez prawo powrotu (osoby nawrócone przez zreformowanych rabinów) są zatem uznawane za Żydów przez państwo, ale nie przez ortodoksyjnego rabina.
Prawo nie jest również jasne, czym jest „ żydowska matka ”. W ten sposób państwo żydowskie akceptuje jako Żydów członków pewnych wspólnot religijnych, których ortodoksyjni rabini nie akceptują przez większość (np. Karaimi i samarytanie ). W 1992 roku rozważano nawet odebranie Samarytanom prawa powrotu, pod naciskiem Shass , ultraortodoksyjnej partii religijnej. Ale izraelski Sąd Najwyższy w 1994 roku potwierdził ich oficjalny status Żydów. Niektóre grupy charedim (ultraortodoksyjne) odrzucają nawet żydowskość Falaszów z Etiopii , mimo że państwo i większość ortodoksów akceptuje je takimi, jakie są.
Te debaty mają nie tylko charakter teoretyczny: ustawa daje Ministrowi Spraw Wewnętrznych uprawnienia do wdrażania prawa powrotowego. Jednak niektórzy ministrowie byli członkami ortodoksyjnych partii religijnych i dlatego odmówili niektórym imigrantom, co doprowadziło do odwołań do sądów. Orzecznictwo z Sądu Najwyższego zawsze pozostał na rzecz elastycznej interpretacji prawa, odmawiając interpretację religijną niej przez prawosławnych. Nowelizacja z 1970 r. Stanowi, że „przepisy dotyczące stosowania sekcji 4A i 4B wymagają zgody Komisji Konstytucyjnej, Prawnej i Prawnej Knesetu ” , co ma na celu ograniczenie konfliktów.
Wcześniej zarezerwowane wyłącznie dla par heteroseksualnych , prawo izraelskie ewoluuje, umożliwiając stopniowe włączanie par tej samej płci. W tym sensie12 sierpnia 2014, wchodzi w życie ewolucję izraelskiego prawa powrotów, precyzującego: „Małżonek tej samej płci osoby, której przysługuje prawo powrotu i która nie mieszka w Izraelu, może również zostać Izraelczykiem” . Zatem nieżydowskich małżonka z izraelskich Żydów homoseksualistów może także mieć prawo powrotu.
W Niemczech obowiązuje ustawa uchwalona w 1943 r. Dotycząca imigracji i nadawania obywatelstwa członkom mniejszości niemieckiej w Europie Wschodniej.
Armenia ma również taką ustawę na rzecz członków ormiańskiej diaspory .
Grecja ma również takich przepisów dla Greków osmańskich Greków .
Francja Ancien Régime zezwoliła obywatelom utraconych prowincji na przyjazd i zamieszkanie we Francji oraz na asymilację tam z tubylcami francuskimi, w przeciwieństwie do obcokrajowców lub cudzoziemców , po prostym uznaniu. Klauzula ta miała zastosowanie do obywateli hrabstwa Flandrii, a także do obywateli Księstwa Mediolanu . W Acadians, potem Kanadyjczyków , korzystały z tego samego traktowania w dziesięcioleciach po traktaty z Utrechtu z 1713 roku oraz w Paryżu z 1763 roku.
We Francji, w okresie V Republiki , uznano konstytucję prawa powrotu dla Kanadyjczyków francuskich ze względu na utrzymywanie się obywatelstwa francuskiego, którego są uważani za posiadaczy. Pierwsze prawo z22 grudnia 1967, odróżnił ich od obcokrajowców i zaoferował zwolnienie ze stażu w celu ubiegania się o obywatelstwo francuskie, jeśli osiedlili się we Francji. Ten artykuł zniknął z powodu ustawy o imigracji i integracji z 2006 roku.
Projekt, który powstał w 1967 roku w kontekście kryzysu francusko-kanadyjskiego związanego ze statusem Quebecu , potwierdził podstawy francuskiej interwencji w sprawy Kanady na rzecz Quebecu w imię solidarności narodowej. Tekst został napisany przez Bernarda Dorina , ówczesnego doradcę dyplomatycznego Alaina Peyrefitte'a , i postawił pytanie o jego rozszerzenie na innych potomków Francuzów wyrwanych z Francji przez koleje historii, np. : Mauritius , Seszele , Luizjana . Projekt niedokończony odejściem generała de Gaulle'a po referendum wKwiecień 1969, pojawił się w 1976 roku, zanim Valéry Giscard d'Estaing i jego odpowiednik z Quebecu René Lévesque zrezygnowali z tego projektu, potencjalnie asymilując francuskich Kanadyjczyków z obywatelami francuskimi .
W Hiszpanii ustawa przyjęta wczerwiec 2015zezwala pod pewnymi warunkami na przypisanie obywatelstwa hiszpańskiego potomkom Żydów wypędzonych z Hiszpanii w 1492 roku .
Na terytoriach palestyńskich The Prawo powrotu palestyńskich uchodźców przyjęte Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 194 w sprawie uchodźców palestyńskich (szacuje się na 700.000) po palestyńskiej exodus 1948 , które wystąpiły podczas Narodów Zjednoczonych. 1948 Arab-Israeli War , jak również jako ich potomkowie (szacunkowo 6 mln w 2017 r.) na terytoriach palestyńskich i krajach sąsiednich ( Jordania , Liban i Syria ). Niniejsza rezolucja 194 przyjęta dnia11 grudnia 1948przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych „postanawia, że jest to konieczne w celu umożliwienia uchodźcom, którzy tak pragną powrócić do swoich domów jak najszybciej” .