Woli mocy ( Wille zur Macht [ V ɪ l ə t y u ː ɐ m R t ] ) to koncepcja niemieckiego filozofa Nietzschego , który odnosi się do podstawowej celu każdy dysk: zwiększenia jego mocy. Dla Nietzschego istota ludzka to zbiór jego popędów zhierarchizowanych w mniej lub bardziej stabilny sposób. Każdy napęd interpretuje siłę innych popędów i działa odpowiednio, próbując przejść w górę łańcucha dowodzenia. Powinniśmy zatem mówić o woli władzy. W liczbie pojedynczej pojęcie to odnosi się do syntezy dokonanej na poziomie jednostki.
Koncepcję tę odnajdujemy głównie w jego pośmiertnych Fragmentach , choć wyraz ten jest już obecny w publikowanych pracach, zwłaszcza Tak mówił Zarathustra , Poza dobrem i złem oraz Genealogia moralności .
Nie będąc w twórczości Nietzschego systematycznie definiowana, dała początek różnorodnym i sprzecznym interpretacjom.
Pojęcie z woli władzy jest dla wielu komentatorów ( Heidegger lub M. Haar , na przykład), jeden z centralnych pojęć myśli Nietzschego, o ile jest to dla niego instrumentem opisu świata, interpretacja zjawisk ludzkich takie jak moralność i sztuka (interpretacja znana jako genealogia) oraz ponowna ocena istnienia ukierunkowana na przyszły stan ludzkości ( Superman ). Dlatego jest często używany do pokazania całej swojej filozofii.
To wyrażenie dało początek książce zatytułowanej The Will to Power. Próba odwrócenia wszystkich wartości , porzucona pod koniec 1888 r., Oraz kilka kompilacji fragmentów przedstawionych jako jego główne dzieło, a dziś uznawanych za fałszerstwa.
Wyrażenie Will to Power ( Wille zur Macht ) pojawia się po raz pierwszy w pośmiertnym fragmencie z lat 1876-1877.
Nietzsche po raz pierwszy używa wyrażenia „dążenie do władzy” ( Verlangen nach Macht ) w Le Gai Savoir . Wyrażenie to odpowiada wówczas pragnieniu władzy.
Wyrażenie „Wola mocy” pojawia się po raz pierwszy w Tak przemówił Zaratustra , w części O przewyższaniu siebie w księdze II. Nie jest to już tylko kwestia władzy, ale koncepcji stosowanej do całego życia. Fragment sugeruje, że wszędzie istnieje wola władzy i że wola władzy jest silniejsza niż wola życia.
Wyrażenie jest najbardziej rozwinięte w Poza dobrem i złem , pojawiając się w 11 aforyzmach.
W Genealogy of Morality , wola władzy jest określana jako „istota życia” (rozprawa druga, § 1), idea podjęta we fragmencie opublikowanym w § 697 Woli władzy , który potwierdza pojęcie „istoty”. najbardziej intymny byt ” , do którego powraca kilka fragmentów pośmiertnych.
Ostatecznie w Antychrystie powraca wyrażenie : „tam, gdzie brakuje woli mocy, następuje upadek” .
Pod pojęciem „woli mocy” , Nietzsche zamierza zaproponować interpretację w rzeczywistości jako całości.
Wola władzy to obecnie powszechne tłumaczenie niemieckiego wyrażenia Wille zur Macht . To wyrażenie ukuty przez Nietzschego dosłownie oznacza „wola wobec władzy” , która podkreśla, że korzystanie z niemieckiego celowniku wyrazić wewnętrzne napięcie w samej idei woli . W istocie nie chodzi o pragnienie władzy tak, jakby w ujęciu psychologizującym władza była przedmiotem umieszczonym poza wolą. Nietzsche odrzuca to tradycyjne znaczenie pojęcia woli i zastępuje go ideą, że w woli jest coś, co potwierdza jej moc. W tej idei wola władzy wyznacza wewnętrzny imperatyw wzrostu władzy, wewnętrzne prawo woli wyrażone wyrażeniem „być więcej”: imperatyw ten stwarza wówczas alternatywę dla woli władzy, stania się większym lub większym. marnować.
Ta koncepcja woli i władzy prowadzi do wykluczenia odwoływania się do pojęć takich jak „jedność” i „tożsamość” w celu opisania tego, co istnieje i określenia jego istoty : jeśli wszystko, co jest wolą władzy, musi stać się czymś więcej, to rzeczywiście nie jest to możliwe. by istota pozostawała we własnych granicach. Pojęcie woli władzy nie oznacza zatem ani nie ustanawia jedności ani tożsamości rzeczy. Wręcz przeciwnie, dla całej rzeczywistości bycie „wolą władzy” nigdy nie oznacza możliwości bycia identycznym ze sobą i bycia zawsze wyniesionym poza „siebie”.
To staje się coraz bardziej, ten sposób zawsze mający wyjść poza siebie, nie jest jednak arbitralne, ale pojawia się zgodnie z orientacją, które Nietzsche nazywa struktury i która jest zatem struktura wzrostu, który definiuje i pozwala zrozumieć, w jaki sposób rzeczywistość staje się; to ta struktura jest jej aktywną, indywidualną rzeczywistością, która jest jego wolą mocy:
„Dokładną nazwą tej rzeczywistości byłaby wola mocy, wyznaczona w ten sposób z jej wewnętrznej struktury, a nie z jej proteanicznej, nieuchwytnej, płynnej natury. "
- Poza dobrem i złem , § 36
Ruch ten jest również pomyślany dla Nietzschego jako wymóg asymilacji, zwycięstwa w walce z oporem: idea ta wprowadza ideę „siły”. Wola władzy składa się zatem z sił, których jest strukturą. Wola władzy wzrasta w ten sposób przez przeciwności sił, z których jest utworzona, lub maleje, zawsze szukając innych środków, by się bronić.
Ta idea struktury woli władzy, która czyni z niej ontologię relacji, ma również wymiar patologiczny związany z poczuciem mocy, które Nietzsche zaczął tematatyzować od Świtu .
" Życie [...] zmierza do poczucia mocy maksymalnej ; jest to w istocie dążenie do większej władzy; jego najgłębszą, najbardziej intymną rzeczywistością jest ta wola. "
Ten wymiar afektywny jest obecny we wszystkich żywych istotach , ale Nietzsche rozszerza go również na nieorganiczne, pojmowane jako bardziej podstawowa forma woli władzy. Ta uczuciowość wprowadza do idei woli władzy (organicznej lub nieorganicznej) fundamentalny wymiar afektywny (określany terminem patos ), który nie wynika z wyrażenia gry sił strukturalnych, ale jakakolwiek wola, aby moc została rozmieszczona w określony sposób:
„Wola władzy może objawiać się tylko w kontakcie z oporem; szuka tego, co jej się opiera. "
Idee bycia więcej (eksterioryzacja lub manifestacja woli władzy), struktury (relacje między siłami) i uczuciowości są zatem powiązane w tym samym pojęciu.
Stając się czymś więcej, struktura i patos to główne cechy, które Nietzsche przypisuje woli władzy. Te cechy pozwalają opisać, co jest. Wola władzy opisuje więc w ten sposób całą rzeczywistość . Nie jest to jednak zasada; struktura i będąc bardziej tym, czym się staje, nie jest w rzeczywistości źródłem radykalnym. Jako opis świata pozostaje jednak pojęciem metafizycznym, gdyż kwalifikuje byt jako całość (według Heideggera i Müllera-Lautera), co Nietzsche formułuje następująco:
„ Najgłębszą istotą bytu jest wola mocy . "
Dlatego dla Nietzschego każda istota jest wolą mocy, a byt jest tylko wolą mocy. W tej perspektywie świat jest zbiorem woli władzy, mnogością. Jednak ten ogólny opis stawania się stawia trudność uważaną za fundamentalną dla zrozumienia woli władzy: czy wola władzy staje się, czy też jest jej istotą ? Trudność, jaką rodzi to pytanie, polega na tym, że o ile Nietzsche zdaje się opisywać strukturę wewnętrzną, to wola władzy wydaje się być rozumiana w sposób esencjalistyczny; jednakże taki esencjalizm odnowiłby podział między światem zjawisk a światem zaściankowym, któremu Nietzsche jest wyraźnie przeciwny.
Ale takie rozumienie wyklucza jakiekolwiek poszukiwanie nieuwarunkowanego poza światem i przyczyny stojącej za istotami („podstawa”, „substancja”): ponieważ w takim stopniu, w jakim interpretujemy, pojmujemy świat jako wolę mocy. Stwierdzenie o istocie musi być powiązane z pewną formą perspektywizmu, aby uniknąć tworzenia Woli do zasilania substancji lub istoty. Zakłada się, że możliwe są inne interpretacje. Ale odrzucając dogmatyzm bytu, Nietzsche odrzuca także relatywizm, który mógłby wynikać z jego tezy o perspektywie woli władzy: jest to w istocie również kryterium wartości, samej hierarchii wartości.
Zobacz także: Leksykon Fryderyka Nietzschego .
Dla Nietzschego wola władzy ma więc podwójny aspekt: jest podstawowym patosem i strukturą.
Również wolę władzy można analizować jako wewnętrzną relację konfliktu, jako intymną strukturę stawania się, a nie tylko jako rozmieszczenie władzy: dokładną nazwą tej rzeczywistości byłaby wola władzy. jego wewnętrzną strukturę, a nie proteaniczną, nieuchwytną, płynną naturę . Wola władzy jest więc relacją wewnętrzną, która konstruuje zbiór sił (siłę, której nie można wyobrazić sobie poza relacją). Dlatego nie jest to byt , nie stawanie się, ale to, co Nietzsche nazwał patosem fundamentalnym patosem, który nigdy nie jest utrwalony (nie benzyna) i przez ten płynny charakter może być określony przez kierunek władzy, czy to w kierunku wzrostu, czy też w kierunku spadku. Ten patos w świecie organicznym wyraża się w hierarchii instynktów, popędów i afektów, które tworzą perspektywę interpretacyjną, z której wypływa władza i która jest na przykład tłumaczona przez myśli i sądy o odpowiedniej wartości .
Wola mocy, uważana przez Nietzschego za podstawową cechę stawania się, umożliwia uchwycenie jej struktury (lub typu ), a tym samym opisanie jej perspektywy. W tym sensie Wola władzy nie jest pojęciem metafizycznym, ale instrumentem interpretacyjnym (zdaniem Jeana Graniera wbrew interpretacji Heideggera ). Dlatego dla Nietzschego jest to kwestia określenia, co jest interpretowane, kto i jak interpretuje.
Ciało jako wspólny wątekNietzsche za punkt wyjścia swojej interpretacji przyjmuje świat, który uważa za dany nam i najlepiej znany, czyli ciało . W ten sposób przyjmuje do pewnego momentu przeciwieństwo Kartezjusza , dla którego nasz umysł (nasza myśląca rzeczywistość) jest nam najlepiej znany. Jednak pomysł Nietzschego nie jest całkowicie przeciwny do kartezjańskiej myśli, ponieważ według niego to nic innego niż świat naszych wiedzieć uczuć i naszych wyobrażeń , które można porównać do intuicji naszej podmiotowości w Kartezjusza. Zatem ciało nie jest dla Nietzschego w pierwszej kolejności ciałem przedmiotem wiedzy naukowej, ale ciałem przeżywanym: nasza koncepcja bytu jest abstrakcją naszego fizjologicznego rytmu.
Wszelka wiedza , jak Kant już ustalił przed Nietzschem, musi przyjąć wrażliwość jako punkt wyjścia . Ale w przeciwieństwie do Kanta Nietzsche utrzymuje, podobnie jak Arthur Schopenhauer , że formy naszego pojmowania istnienia zależą przede wszystkim od naszej fizjologicznej organizacji (i jej funkcji: odżywiania, rozmnażania), podczas gdy funkcje tradycyjnie uważane za bardziej wzniosłe (myśl) są jedynie formami pochodnymi .
Również dla Nietzschego nie możemy wiedzieć nic innego, jak tylko przez analogię z tym, co jest nam dane, tj. Że wszelka wiedza jest rozpoznaniem, klasyfikacją, która znajduje w rzeczach to, co tam umieściliśmy, i która odzwierciedla nasze życie. Bardziej intymne ( nasze impulsy, sposób, w jaki rzeczy wpływają na nas i jak je oceniamy). Świat jako całość, kiedy próbujemy zsyntetyzować naszą wiedzę, aby ją scharakteryzować, nigdy nie jest czymś więcej niż światem z naszej perspektywy, która jest żywą, emocjonalną perspektywą. Dlatego Nietzsche może powiedzieć o świecie, że jest wolą władzy, ponieważ uzasadnił, że człowiek jako organizm jest wolą władzy. Dla Nietzschego nie możemy nie rzutować na tę koncepcję bytu, która należy do nas, ponieważ żyjemy, a to oznacza również, że wiedza jest interpretacją, ponieważ wiedza obiektywna oznaczałaby pojmowanie wiedzy bez podmiotu, życie. Zatem byt nie jest przede wszystkim przedmiotem poszukiwania prawdy, jest dla człowieka w sposób najbardziej intymny i bezpośredni życiem lub egzystencją.
Z tej perspektywy Nietzsche uważa, że cała nauka (jako schematyzacja ilościowa) z konieczności wywodzi się z naszego jakościowego stosunku do świata, jest jego uproszczeniem i odpowiada na życiowe potrzeby:
„[…] Od czasu do czasu zdajemy sobie sprawę, nie bez śmiechu z tego, że to właśnie najlepsza nauka twierdzi, że zachowuje nam to, co najlepsze w tym uproszczonym świecie, sztucznym na wskroś, w tym zręcznie wyobrażonym i sfałszowanym świecie. nolens volens ta nauka kocha błąd, ponieważ ona też kocha życie! "
Początkowo, w czasie rozważań nieaktualnych , Nietzsche wywnioskował z tego punktu wyjścia, że nie możemy rozumieć materii inaczej niż jako obdarzonej właściwościami duchowymi, zasadniczo pamięcią i wrażliwością, co oznacza, że spontanicznie antropomorfizujemy ten rodzaj . W ten sposób próbował za jednym zamachem przezwyciężyć materializm i spirytualizm, które przeciwstawiają się materii i świadomości w niewyjaśniony sposób. Teraz Nietzsche stłumił ten problem, przedstawiając „ducha” jako materię. Wraz z rozwojem pojęcia woli władzy Nietzsche nie zrywa z tą pierwszą tezą swojej młodości , ponieważ cechy przypisywane tej władzy można uogólnić na wszystko, co istnieje; Dlatego Nietzsche przypuszcza, że to, co nieorganiczne, mogło posiadać, jak każde życie, wrażliwość i świadomość, przynajmniej w bardziej prymitywnym stanie. Teza ta może przywołać na myśl starożytną koncepcję natury ( arystotelesowską i stoicką ), która daje początek bardziej złożonej istocie z poprzedniego stanu (np. Dusza-psychika rodzi się z physis , zachowując jej właściwości).
Interpretacja, wygląd i rzeczywistośćTa metoda interpretacyjna polega na pogłębionej refleksji nad tradycyjnymi koncepcjami rzeczywistości i pozorów . Rzeczywiście, skoro Nietzsche trzyma się ścisłego sensualizmu (który jednak wymaga interpretacji), rzeczywistość staje się pozorem, pozór jest rzeczywistością: „Dlatego nie stawiam„ pozoru ”w opozycji do„ rzeczywistości ”, wręcz przeciwnie, uważam pozór za rzeczywistość. "
Ale w rezultacie metafizyczne koncepcje rzeczywistości i pozorów oraz ich opozycja zostają zniesione:
„Zlikwidowaliśmy prawdziwy świat: jaki świat pozostał? Może to wygląd? ... Ale nie! Wraz z prawdziwym światem zlikwidowaliśmy także świat pozorów! "
Z czego zatem składa się rzeczywistość? Nietzsche:
„„ Rzeczywistość ”polega na ciągłym powracaniu rzeczy równych, znanych, pokrewnych, w ich logicznym charakterze, w przekonaniu, że tutaj obliczamy i potrafimy obliczyć. "
Innymi słowy, rzeczywistość, która jest nam „dana”, jest już rezultatem, który pojawia się tylko w perspektywie, strukturze woli siły, którą jesteśmy. Myśl Nietzschego jest zatem myślą o rzeczywistości jako interpretacji, opartej na tezie zmysłowości, przy założeniu, że każda interpretacja istnieje tylko jako perspektywa. Od tej tezy perspektywicznym, pytanie, które pojawia się w Nietzschego (jak to zostało postawione w Protagoras , por dialogu z Platonem ) jest, aby wiedzieć, czy wszystkie perspektywy (lub interpretacje) są równe. Genealogia odpowiada na to pytanie.
Jeśli Nietzsche zastosuje wolę władzy do całej rzeczywistości , nie zostanie ona użyta jednoznacznie. Müller-Lauter, który przestudiował wszystkie teksty związane z tym pojęciem, zaproponował zgrupowanie wszystkich tych zastosowań według artykułu poprzedzającego wyrażenie („une”, „la”, „the”). Podążając za tym komentatorem, możemy wyróżnić zastosowanie ogólne i szczególne zastosowanie.
W powszechnym użyciu „Wola mocy” jest wyrażeniem określającym ogólną jakość wszelkiego stawania się. Opisuje sposób bycia obecny w każdym życiu.
W jakimś konkretnym celu takim stawaniem się jest wola władzy (na przykład taki człowiek).
Wola władzy jest narzędziem interpretacji tego, co jest, ale musi też umożliwiać określenie skali wartości. Jest to zatem również punkt wyjścia projektu Nietzschego, aby przewartościować tradycyjne wartości metafizyki , przyjmując nowe spojrzenie na dotychczas wytworzone wartości ludzkie. Musi to z jednej strony prowadzić do zniesienia idealistycznych wartości platońsko-chrześcijańskich, z drugiej zaś do ruchu antagonistycznego wobec rozwoju historii pod wpływem Platona , ruchu, który miałby następnie doprowadzić do powstania ponowna ocena życia.
Polemiczny aspekt woli władzy może być w szczególności określony przez ideę naturalizacji człowieka i wartości moralnych, to znaczy przez interpretację żywego człowieka jako woli władzy niosącej pewne wartości przeciwstawne stare wartości, które zakładają, że człowiek ma wymiar metafizyczny.
Przez wolę władzy Nietzsche przeciwstawia się tradycji filozoficznej od czasów Platona , tradycji, w której znajdujemy dwa sposoby uchwycenia istoty życia : Conatus w Spinozy (fakt „wytrwania w byciu”) i wolę żyć w Schopenhauer (Nietzsche został podbity przez filozofię Schopenhauera, zanim ją skrytykował). Ale u Nietzschego życie w żaden sposób nie jest konserwacją („Fizjolodzy powinni pomyśleć, zanim stwierdzą, że w jakiejkolwiek organicznej istocie instynkt zachowania stanowi instynkt kardynalny. Istota żywa chce przede wszystkim wykorzystać swoją siłę. Życie samo w sobie jest wolą do władzy, a instynkt samozachowawczy jest tylko pośrednią i najczęstszą tego konsekwencją ”(Nietzsche, Poza dobrem i złem, 13)). polega na osłabieniu w nihilizmie, jedynie przezwyciężeniu samego siebie ( Selbst-Überwindung ) moc z woli i woli przez moc jest niezbędna do życia i nadaje sens woli władzy.
Nietzsche jest również przeciwny, przez to pojęcie wola mocy, do filozofii podejmowania szczęście Najwyższego Dobra , a jego badań celem wszelkiego życia, aw szczególności do starożytnych filozofiach Eudemonist jak epikureizm - co nie udało się wyjaśnić trwałość zła - na prowadzeniu. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w szczególności w tym stwierdzeniu:
„ Nieprawdą jest, że człowiek szuka przyjemności i ucieka przed bólem: rozumiemy, jakie znamienite uprzedzenie tu łamię (…). Przyjemność i ból są konsekwencjami, zjawiskami towarzyszącymi; tym, czego chce człowiek, czego chce najmniejsza część żywego organizmu, jest wzrost mocy . W wysiłkach, jakie podejmuje, aby to osiągnąć, przyjemność i ból następują po sobie; z powodu tej woli szuka oporu, potrzebuje czegoś, co mu się sprzeciwia… ”
Wreszcie Nietzsche proponuje zmianę woli, aby wzmocnić fundamenty wszystkich przeszłych filozofii, których dogmatyczny charakter jest sprzeczny z jego perspektywą, i odnowić pytanie o wartości , które przypisujemy pewnym pojęciom (takim jak prawda , dobro ). i do naszego istnienia , zadając pytanie, co stanowi wartość własną perspektywy: jaka jest na przykład wartość woli prawdy?
Pytanie, które powstaje dla Nietzschego w wyniku tego przesłuchania, polega na tym, aby wiedzieć, czy na podstawie tej krytyki można ustalić nową hierarchię interpretacji i na jakiej podstawie. Nietzsche jest więc nie tyle prorokiem czy wizjonerem, którego przesłaniem byłoby pojęcie, jak Wola władzy, ale postrzega siebie jako prekursora filozofów o większej wolności, zarówno jeśli chodzi o wartości moralne, jak i metafizyczne.
„Moja wola zawsze przychodzi jako wyzwoliciel i posłaniec radości. Chęć wyzwala: taka jest prawdziwa doktryna woli i wolności […]. Will, tak nazywa się wyzwoliciel i posłaniec radości […], że niedostatek staje się nie-brakiem, a jednak, moi bracia, znacie tę bajkę o szaleństwie! Odprowadziłem cię od tych piosenek, kiedy cię uczyłem: wola jest twórcza. "
Poza swoimi krytycznymi aspektami Wola władzy, jako interpretacja rzeczywistości, ma zatem aspekty pozytywne i twórcze, które znajdą odzwierciedlenie w myśli o wiecznym powrocie i dążeniu do przyszłego stanu człowieka, Supermana.
Filozof Alain w swoich Słówkach o szczęściu podkreślał, że wola władzy nie musi być rozumiana w ograniczonym sensie władzy nad innymi lub rzeczami , ale raczej jako ekspansja siebie . Tak więc, jak wskazuje, latynoska nigdy nie przestanie być jeszcze lepszym latynoską (Komentarz XLVII). W tym czytaniu odnajdujemy Arystotelesa i klasyczne stoickie podejście, którego celem jest umieszczenie szczęścia ponad wszystko inne w rzeczach zależnych od siebie samego, co jest również bardzo bliskie koncepcji Nietzschego (pomijając moralność): „Arystoteles powiedział to zdumiewające, że prawdziwy muzyk to ten, który lubi muzykę, a prawdziwy polityk to ten, który lubi politykę. „Przyjemności” - powiedział - „są oznakami mocy. To słowo rozbrzmiewa doskonałością terminów, które prowadzą nas poza doktrynę; a jeśli chcemy zrozumieć ten zdumiewający geniusz, któremu tak często i na próżno się zaprzecza, to właśnie tutaj musimy spojrzeć. Znakiem prawdziwego postępu w jakimkolwiek działaniu jest przyjemność, jaką można z niego czerpać. Skąd widzimy, że praca jest jedyną pyszną rzeczą i to wystarczy. Mam na myśli darmową pracę, zarówno efekt siły, jak i jej źródło. Znowu nie cierpieć, ale działać. " [ref. niezbędny]
W książce przynęt , Emil Cioran wierzy, że poszukiwanie władzy nie jest podstawowym , że jest częstsze wśród tych, którzy nie lubią życia i że musi to być konsekwencją wahania pomiędzy nienawiścią i miłością życia.
Michel Onfray , który podpisuje się pod „nietzscheańską operatywną koncepcją woli władzy” , dodaje, że „była to dla Nietzschego okazja do ogromnego nieporozumienia, że nie został odczytany tak, jak powinien, a mianowicie jako koncepcja ontologiczna wyjaśniająca całość. tego, co jest ” ; „Wola władzy określa wszystko, co jest i przeciwko czemu nie możemy nic zrobić, oprócz wiedzy, poznania, miłości, pragnienia tego stanu rzeczy, który nas pragnie i którego nie możemy a priori chcieć” . W rozdziale „Botanika woli władzy” w pracy COSMOS biologia tropikalnej rośliny Sipo Matador (liana zabójcy) „pozwala mu zastanowić się, co oznacza ta silna idea niemieckiego filozofa” ; roślina opiera się na drzewie i wspina się na baldachim, gdzie może skorzystać ze światła, często niszczy swojego opiekuna „- wszystko poza dobrem i złem” .
W psychologii z głębin są nie interesuje w rzeczywistości niczym filozofii . Skupili się więc na możliwości ruchu prywatnego, porządku psychologicznego tylko wtedy, gdy mieli do czynienia z wolą władzy.
Zygmunt FreudFreud wolał trzymać się z daleka od nietzscheanizmu, aby rozwinąć psychoanalizę , powiedział, chociaż podejrzewano go o znajomość, w tym, że Nietzsche cenił niezamierzone - dla samo-transcendencji moralności (w §32 Poza dobrem i złem ). - tak jak Freud zajmował się nieświadomością .
Alfred AdlerAlfred Adler , dysydent Freuda, używa go wyraźnie w psychologii indywidualnej . Jednak moralizuje, sugerując, że wolę władzy należy przezwyciężyć w poczuciu wspólnoty, ponieważ rekompensowałoby to fatalne poczucie niższości, charakterystyczne dla wszystkich ludzi. Trzymanie się woli władzy oznaczałoby stworzenie patologicznego kompleksu niższości , w którym Nietzsche jest więc neurotyczny.
Carl Gustav JungPsycholog analityczny , inny dysydent Freuda, Carl Gustav Jung, również uczynił Nietzschego neurotykiem, utożsamianym z jego złożonym cieniem . W ten sposób raczej psychiatryczny filozofa niż moralizatorski jak jego kolega, odbijając się od psychodynamicznego indyferencjacji woli władzy i jej entelechicznej intensywności , Dla opisu nieświadomości . Dla Carla Gustave'a Junga istnieją archetypy, symbole w nadświadomości Które wyrażają tę moc, tak jak istnieją archetypy współpracy, miłości ...
Maffesoli w cieniu Dionizosa odnosi się do niej od czasu do czasu na temat neo-plemienności, który rozróżnia socjologicznie jak w turgescencji: „W walce z demonem Stefan Zweig mówi o Nietzsche'u o„ demonizmie ”. animowanie ich dzieł i życia. Czy nie byłoby błędem stwierdzenie, że czasami taki demonizm działa w całym społeczeństwie? To właśnie zamierza „pokazać” Cień Dionizosa . "
Gra strategiczna Sid Meier's Alpha Centauri odnosi się do chęci zasilania dzięki technologii 9 poziomu, która nosi tę nazwę. Jego odkryciu towarzyszy cytat z Tak mówił Zaratustra .