Organizacja | CNSA |
---|---|
Budowniczy | CASC |
Pole | Eksploracja Marsa |
Rodzaj misji | Orbiter i łazik |
Status | Misja w toku |
Uruchom bazę | Wenchang |
Wyrzutnia | Długi spacer 5 |
Dożywotni |
3 miesiące (łazik) 24 miesiące (orbiter) |
Uruchomić | 23 lipca 2020 r. |
---|---|
Wstawienie na orbitę marsjańską | 10 lutego 2021 |
Lądowanie na Marsie | 15 maja 2021 |
Lądowanie łazika Zhurong na marsjańskiej ziemi | 22 maja 2021 |
Msza podczas startu |
4920 kg w tym 3175 kg (orbiter) 240 kg (łazik) |
---|---|
Instrumenty masowe |
97 kg (orbiter) 27,64 kg (łazik) |
Napęd | Propelenty płynne |
Kontrola postaw | 3 osie stabilizowane (orbiter) |
Źródło energii | Panele słoneczne |
Orbita | Polarny (orbiter) |
---|---|
Lokalizacja | Utopia Planitia (łazik) |
MorIC | Aparat o średniej rozdzielczości |
---|---|
HiRIC | Kamera o wysokiej rozdzielczości |
MOSIR | Georadar |
MMS | Spektrometr na podczerwień |
MOMAG | Magnetometr |
MINPA | Detektor cząstek (neutralne i jony) |
MEPA | Detektor cząstek (wysokiej energii) |
NaTeCam | Kamera stereoskopowa (łazik) |
MSCam | Kamera wielospektralna (łazik) |
RoSPR | Radar penetrujący grunt (łazik) |
MarsKode | Laserowy spektrometr obrazowania ( LIBS ) (łazik) |
RoMAG | Magnetometr (łazik) |
MCS | Stacja pogodowa (łazik) |
Tianwen-1 ( chiński :天问一号 ; pinyin : ; . Litt „Pytanie do nieba 1”) jest pierwszym marsjańska sonda kosmiczna z Narodowej Administracji chińskiej Kosmicznej (CNSA), opracowany i zbudowany przez Towarzystwo Nauki i Chinach Aerospace Technologies (CCAC), wiodący chiński producent przemysłu kosmicznego. Sonda składa się z orbitera , podwozia i łazika (łazika) do badania powierzchni planety. Po niepowodzeniu w 2011 r. rosyjskiej misji Phobos-Grunt, która przewoziła małego chińskiego satelitę Yinghuo 1 , ostatecznie podjęto decyzję o samodzielnej poprowadzeniu kolejnej chińskiej misji. Sukcesy programu eksploracji Księżyca Chang'e , w szczególności udane wdrożenie systemu lądowania Chang'e 3 i 4 , pozwalają Chinom podjąć ambitną misję. Projekt, który jest pierwszą chińską sondą międzyplanetarną, został zatwierdzony w 2016 roku.
Statek kosmiczny o łącznej masie prawie pięciu ton jest jedną z najcięższych sond wystrzelonych na Marsa i zawiera w sumie trzynaście instrumentów naukowych. Orbiter który musi zebrać dane na Marsie przez okres co najmniej 2 lat zajmuje się manewrów orbitalnych. Jest wyposażony w dwie kamery średniej (MORIC) i wysokiej rozdzielczości (HiRIC), radar penetracyjny (MOSIR), spektrometr podczerwieni (MMS), magnetometr (MoMag) oraz dwa detektory cząstek (MINPA i MEPA). 240- kilogramowy łazik musi krążyć po powierzchni Marsa przez co najmniej 3 miesiące. Jej wyposażenie obejmuje stereoskopową kamerę nawigacyjną (NaTeCam), kamerę multispektralną (MSCam), radar penetracyjny (RoSPR), magnetometr (RoMAG), spektrometr obrazowy (MarsCoDe) oraz stację pogodową (MCS). Cele naukowe misji dotyczą geologii Marsa , obecnej i przeszłej obecności wody , budowy wewnętrznej planety, identyfikacji minerałów i różnego rodzaju skał na powierzchni, a także charakterystyki środowiska kosmicznego i atmosfera Marsa.
Misja pomyślnie startuje 23 lipca 2020 r.z Wenchang Space Center na wyspie Hainan na pokładzie ciężkiej wyrzutni Long March 5 , a po siedmiu miesiącach tranzytu wszedł na orbitę wokół Marsa na10 lutego 2021. Sonda bada miejsce lądowania z orbity rozpoznawczej przez trzy miesiące, po czym15 maja 2021Lądownik z powodzeniem ląduje w regionie Utopia Planitia .
22 maja 2021, łazik Zhurong wysiada z platformy do lądowania, aby dotrzeć na powierzchnię Marsa i rozpocząć podróż eksploracji czerwonej planety.
Chiny stają się trzecią potęgą kosmiczną, która wylądowała na Marsie po Związku Radzieckim i Stanach Zjednoczonych , a drugą po Stanach Zjednoczonych , która obsługuje tam łazik. Łazik przeznaczony jest do eksploracji powierzchni przez 90 dni marsjańskich. Orbiter musi służyć jako przekaźnik telekomunikacyjny podczas głównej misji łazika, a następnie umieścić się na orbicie bardziej sprzyjającej obserwacjom, zachowując jednocześnie swoją rolę przekaźnika.
Od końca lat 90. międzyplanetarne misje robotów dały w Chinach początek licznym publikacjom w środowisku akademickim. Ekspert z Center for Space Science and Applied Physics (obecnie National Center for Space Science ) Chińskiej Akademii Nauk wskazuje latem 2003 r., że Mars jest jednym z miejsc badanych przez Projekt 863 (en) poświęcony eksploracji Układu Słonecznego projektowanie. Aby zdefiniować cele i architekturę techniczną chińskiej misji marsjańskiej, pierwsza faza tego badania poświęcona jest przeglądowi misji już wysłanych przez inne kraje na tę planetę. Priorytet ma jednak program eksploracji Księżyca , mniej skomplikowany cel do osiągnięcia, który powinien pozwolić Chinom na opanowanie technologii, które będą wdrażane przez misje marsjańskie.
Korzystając z ożywienia gospodarczego w połowie 2000 roku , Rosyjska Agencja Kosmiczna postanowiła reaktywować swój program eksploracji Układu Słonecznego, który od ponad 20 lat nie przynosi sukcesów. W 2005 roku rozpoczęła opracowywanie ambitnej misji o nazwie Phobos-Grunt , która miała na celu sprowadzenie próbek gleby z Phobos , jednego z dwóch księżyców Marsa. Aby ułatwić finansowanie projektu i zwiększyć szanse powodzenia projektu, Rosja postanawia połączyć siły z Chinami, przejmując na swoją sondę kosmiczną mały chiński orbiter marsjański, który musi zostać wypuszczony po umieszczeniu na orbicie wokół Marsa. Rosyjski i stanowi okazję dla Chin do rozpoczęcia misji na Marsa bez konieczności stworzenia kompletnego statku kosmicznego. Umowa między dwoma krajami zostaje podpisana w dniu signed26 marca 2007 r.. Jeśli chodzi o sondę Chang'e 1 , mały orbiter o nazwie Yinghuo-1 ponownie wykorzystuje platformę opracowaną dla satelity operacyjnego: jest to autobus opracowany dla satelity obserwacyjnego Haiyang . Mały 115- kilogramowy orbiter musi zbadać magnetosferę Marsa, jego pole grawitacyjne, interakcję między wiatrem słonecznym a atmosferą planety i zidentyfikować procesy, dzięki którym Mars utracił wodę obecną na jego powierzchni. Po umieszczeniu rosyjskiej sondy Phobos-Grunt na marsjańskiej orbicie chiński satelita musi zostać wypuszczony, a następnie prowadzić wspólne obserwacje. Prace nad Yinghuo-1 przebiegły gładko, a statek kosmiczny został dostarczony na czas do Lavotchkine , producenta Phobos-Grunt z siedzibą w Moskwie . Premiera powinna odbyć się zapaździernik 2009, ale ostatecznie został przełożony, ponieważ rosyjski producent napotkał wiele problemów w debugowaniu oprogramowania pilotującego sondę kosmiczną. Start rakiety Zenit w końcu miał miejsce w dniu8 listopada 2011korzystając z otwarcia kolejnego okna startowego na Marsa. Zgodnie z oczekiwaniami sonda jest tymczasowo umieszczona na orbicie parkingowej wokół Ziemi. Ale następny manewr wstrzyknięcia go na orbitę transferową na Marsa nie został zainicjowany, prawdopodobnie po awarii jakiegoś sprzętu z Phobos-Grunt. Sonda ostatecznie stożkach czołowych i krach na Oceanie Spokojnym wstyczeń 2012.
Po tym niepowodzeniu Chiny postanawiają autonomicznie rozwijać swoją kolejną misję marsjańską. Podobnie jak w przypadku programu eksploracji Księżyca Chang'e , Chińczycy planują rozwój statku kosmicznego o coraz większym stopniu trudności: po umieszczeniu statku kosmicznego na orbicie wokół Marsa kolejnym krokiem powinno być lądowanie lądownika na powierzchni Marsa, który musi dostarczyć samochód kosmiczny. tam . Wreszcie, najbardziej złożoną misją jest sprowadzenie na Ziemię próbek marsjańskiej gleby . Fundusze są przeznaczone na Projekt 863, aby zbadać trajektorię, nawigację, czujniki, anteny i komunikację dalekiego zasięgu wymagane przez misję na Marsa. Pekiński Instytut Mechaniki i Elektroniki Kosmicznej prowadzi badania w zakresie lądowania. W końcowej fazie lądowania testuje system oparty na poduszkach powietrznych , podobny do tego stosowanego przez amerykańskie misje MER . Preferowana jest technika lądowania z napędem wspomaganym przez radar, dokładniejsza, ale bardziej złożona. Bada się wiele architektur misji: niektóre obejmują penetratory , balon atmosferyczny, mały samolot lub jako cel podróży proponuje Deimos , jeden z dwóch księżyców Marsa.
Ostatecznie scenariusz pierwszej misji zostaje sfinalizowany i do chińskiego rządu zostaje złożony wniosek o finansowanie. Marsjańska sonda kosmiczna ma zostać wystrzelona w 2016 roku przez rakietę Long March 3B . Ważenie 2000 kg sonda wykorzystuje platformę dla telekomunikacji satelitarnej typu DFH jak już wcześniej księżycowych sond kosmicznych Chang'e 1 i Chang'e 2 . Sonda jest prowadzenie sześć narzędzi naukowych: aparat fotograficzny, georadar An podczerwieni spektrometru , A gamma- spektrometru , detektor o wysokiej energii cząstek i drugi z wiatru słonecznego cząstek . Po wejściu na orbitę marsjańską musi stopniowo zmniejszać swoją wysokość, wykorzystując technikę hamowania atmosferycznego , aby znaleźć się na eliptycznej orbicie biegunowej o perycentrum 300 km . Naukowymi celami misji są badanie środowiska Marsa oraz analiza składu jego powierzchni. Sonda musi być również wyposażona w mały lądownik o masie 50 kg , przeznaczony do sprawdzania technik lądowania i kolejno wykorzystujący podczas schodzenia w kierunku marsjańskiej ziemi osłonę termiczną , spadochron i rakiety retro . Na obrzeżach marsjańskiego bieguna południowego oferowane są trzy miejsca lądowania. Po zainstalowaniu demonstrator musi przesyłać dane przez 3 do 5 dni za pomocą nadajnika pracującego w paśmie UHF . Ten projekt misji marsjańskiej został ostatecznie porzucony z powodu braku funduszy.
Udane lądowanie na księżycu sondy kosmicznej Chang'e 3 na14 grudnia 2013 r.pozwala chińskim urzędnikom rozważyć bardziej ambitną misję niż pierwotnie planowano. Ostatecznie zdecydowano o połączeniu dwóch pierwszych faz programu marsjańskiego, orbitera i lądownika na Marsie, w jedną misję. Podczas 22 -tego Konferencji Międzynarodowego Stowarzyszenia Planetarium (IN) w Pekinie na1 st lipca 2014chiński naukowiec Ouyang Ziyuan (in) informuje, że trwają prace nad sondą marsjańską składającą się z orbitera, lądownika i łazika, a następnie misją zwrotu próbek do 2030 roku. Model łazika prezentowany jest podczas pokazów lotniczych w Zhuhai wlistopad 2014, ale urzędnicy twierdzą, że misja nie jest obecnie zatwierdzona. Studia wykonalności są jednak kończone w następnym miesiącu, a architektura misji jest ustalona. Sonda kosmiczna musi zostać wystrzelona przez rakietę Long March 5 , jedyną wystarczająco potężną, by wysłać maszynę o tej masie na Marsa. Model jest wystawiany na Targach Przemysłowych w Szanghaju wlistopad 2015przez Chińską Akademię Technologii Kosmicznych (CAST), następnie misja zostaje ostatecznie zatwierdzona przez rząd wstyczeń 2016. Projekt jest nadzorowany przez Państwową Administrację Nauki, Technologii i Przemysłu Obrony Narodowej (SASTIND) za pośrednictwem Chińskiej Narodowej Administracji Kosmicznej (CNSA). Głównym wykonawcą misji jest China Aerospace Science and Technology Company (CASC) poprzez swoje trzy spółki zależne zajmujące się badaniami i rozwojem statków kosmicznych. Chińska Akademia Technologii Kosmicznej (CAST) jest odpowiedzialny za projektowanie lądownik i Rover Akademia Szanghaj Space Flight Technologii (SAST) jest zapewnienie orbitera, a także kilka podsystemów, a wreszcie Chińskiej Akademii Launcher Technologii (CALt ) dostarcza rakietę Long March 5 do wystrzelenia misji. Charakterystyka 13 instrumentów naukowych na pokładzie sondy kosmicznej została ogłoszona w dniu25 sierpnia 2016. Start misji pierwotnie zaplanowanej na 2018 r. został szybko przełożony nalipiec 2020.
Zdecydowano, że lądownik użyje klasycznej metody lądowania na Marsie polegającej na kapsule i osłonie termicznej, następnie spadochronie, a na końcu zmiennym silniku strumieniowym, aby spowolnić opadanie na ziemię. Ponieważ powierzchnia Marsa może być chropowata i zawierać wiele skał, które mogłyby zagrozić misji, system lądowania opracowany dla sond księżycowych Chang'e 3 i Chang'e 4 jest szeroko stosowany ponownie. Radar i kamera na lądowniku porównują podczas opadania obrazy z ziemi z wewnętrzną bazą danych, aby wybrać najbezpieczniejsze miejsce. Ponieważ opóźnienie telekomunikacyjne między Marsem a Ziemią może sięgać 22 minut, dla łazika opracowano autonomiczny system nawigacji. W 2015 roku wykonano około trzydziestu prób spadochronu naddźwiękowego, następnie pierwsze próby fazy zawisu i omijania przeszkód podczas lądowania.styczeń 2018w Huailai przez Pekiński Instytut Mechaniki i Elektroniki Kosmicznej, przy użyciu próbki testowej lądownika zawieszonego na suwnicy, aby symulować marsjańską grawitację. Wmaj 2018, Aerospace Technology Academy z kompletnym silnikiem testującym silnik płynny z lądownika, a następnie dyrektor Narodowego Centrum Nauki Kosmicznej (NSSC), Wang Chi (in) ogłasza, że sonda jest integrowana. Wwrzesień 2018pomyślnie zakończył serię czterech wystrzeliwanych rakiet sondujących Tianying 6 z centrum startowego Korla w Xinjiang, aby przetestować rozmieszczenie spadochronu naddźwiękowego na wysokości od 44 do 55 km w celu symulacji cienkiej atmosfery marsjańskiej. 17 października 2018w Hengshui przeprowadzono test radaru do penetracji gruntu misji za pomocą balonu atmosferycznego, który uniósł go kilkaset metrów nad ziemią. Końcowa próba końcowej fazy zjazdu odbywa się dnia14 listopada 2019 r.w Hualai przed publicznością posłów i ambasadorów z 19 krajów zagranicznych, w tym we Francji , Włoszech , w Brazylii, w Unii Europejskiej i Unii Afrykańskiej . Dyrektor chińskiej Krajowej Administracji Kosmicznej , Zhang Kejian informuje, że misja odbędzie się w lecie 2020 roku, zgodnie z harmonogramem.
To pierwsza międzyplanetarna misja Chin, a także pierwsza niezależna sonda na Marsa. Celem jest zatem przede wszystkim walidacja technologii komunikacyjnych i kontrolnych w kosmosie, umieszczanie na orbicie wokół planety i lądowanie na jej powierzchni. Orbiter musi także umożliwiać zlokalizowanie miejsca przyszłego powrotu próbek marsjańskich .
Z naukowego punktu widzenia misja musi spełniać 5 celów:
Miejsce lądowania chińskiej sondy kosmicznej jest wybierane na podstawie szczególnie restrykcyjnych kryteriów, aby zmniejszyć ryzyko awarii:
Dwa regiony Marsa przewidziane do lądowania łazika zostały ogłoszone w: czerwiec 2018podczas posiedzenia Komitetu Narodów Zjednoczonych ds. Pokojowego Wykorzystania Przestrzeni Kosmicznej . Dwa miejsca, charakteryzujące się niską wysokością, brakiem płaskorzeźb i przeszkód oraz szerokością geograficzną od 5 ° do 30 ° to:
Strona Utopia Planitia ostatecznie wybrany.
Sonda kosmiczna Tianwen-1 składa się z czterech podzespołów: orbitera , pojazdu powrotnego, lądownika i łazika . Podczas tranzytu między Ziemią a Marsem, a następnie w fazie rozpoznania, orbiter zapewnia napęd, energię i telekomunikację całej sondzie. Orbiter i łazik mają panele słoneczne do ładowania akumulatorów i to oni są odpowiedzialni za naukowe badania Marsa. Rolą pojazdu powracającego i podwozia jest delikatne zrzucenie łazika na powierzchnię.
Orbitera, o masie 3,175 kg na starcie ma kształt heksagonalny. Ma dwa symetryczne skrzydła, z których każde składa się z trzech paneli słonecznych dostarczających energię i główny silnik do ważnych manewrów orbitalnych o ciągu 3000 N . Posiada również łącznie 20 silników odrzutowych, w tym 8 z 120 niutonów i 12 z 25 niutonów do kontroli położenia i niewielkich korekt kursu. Orbiter jest wyposażony w kamery nawigacyjne zdolne do automatycznego lokalizowania Marsa z odległości 10 milionów kilometrów. Korzystając z pozornej średnicy i położenia planety, oblicza prędkość i względne położenie sondy względem Marsa.
TelekomunikacjaOrbiter posiada 3 rodzaje anten telekomunikacyjnych, w tym sterowaną antenę paraboliczną o dużym zysku nadawczo-odbiorczym o średnicy 2,5 metra i masie 80 kg, antenę nadawczą o średnim zysku oraz kilka anten dookólnych o niskim zysku. Podczas normalnej pracy dane przenoszące kontrolę z orbitera na Ziemię są przesyłane z szybkością 2 kbit /s, a polecenia są odbierane z szybkością 16,384 kbit/s . W trybie przetrwania , kiedy statek kosmiczny nie może już skierować swoich anten kierunkowych na Ziemię, komunikacja przechodzi przez anteny dookólne, a szybkość transmisji danych spada do 7,812 5 bitów/sw kierunku Ziemi i do 32 bitów/sw kierunku. Transfer danych naukowych na Ziemię odbywa się z prędkością od 16 kbit/s do 4.096 Mbit/s .
Aby chronić lądownik i łazik podczas fazy ponownego wchodzenia w atmosferę Marsa , są one zamknięte w wehikule do ponownego wejścia, porównywalnym do kapsuły. Składa się z przedniej osłony termicznej , zaprojektowanej tak, aby wytrzymać wysokie temperatury, jakiemu poddawana jest ta część sondy, tylnej osłony i modułu zawierającego spadochron. Pojazd zatapiający się ma kształt półkąta-stożka kuli o kącie 70°, odziedziczonym po doświadczeniach poprzedzających go sond NASA , i nie posiada własnych silników odrzutowych. Ponowne wejście ma zatem charakter balistyczny . Kapsuła ma średnicę 3400 m na wysokości 2607 m , natomiast spadochron po rozłożeniu ma średnicę 15,96 m .
Osłona termiczna kapsuły re-entry wykonana jest z bardzo lekkiego materiału ablacyjnego (to znaczy ulega rozkładowi podczas powrotu, aby rozproszyć ciepło), wzmocnionego strukturą plastra miodu . Jego konstrukcja jest odziedziczona po osłonie termicznej Shenzhou i kapsułach księżycowych, takich jak ta testowana przez Chang'e 5 T1 . Grubość osłony została zaprojektowana tak, aby skupiać się na najbardziej wrażliwych obszarach w zależności od obciążenia aerodynamicznego, aby maksymalnie zmniejszyć jej masę. Inne części kapsuły, w tym właz dostępu i pierścienie uszczelniające, wykorzystują cięższy materiał ze względu na obciążenie. Tylna część kapsuły, która ulega stosunkowo niewielkiemu nagrzewaniu podczas ponownego wejścia, wykonana jest z bardzo lekkiego i ablacyjnego materiału, który odgrywa ważną rolę w zmniejszaniu masy sondy. Trzy różne materiały, z których wykonana jest kapsuła powrotna, zostały zaprojektowane tak, aby wytrzymać duże wahania temperatury podczas podróży na Marsa, które mogą je uszkodzić.
Elementem odpowiedzialnym za ostatnią fazę zniżania jest lądownik: musi delikatnie umieścić łazik na marsjańskiej glebie. Jest zasilany energią przez baterię litowo-fluorowęglową, pierwsze zastosowanie tej technologii w sondzie kosmicznej; pozwala to zapewnić stabilność dostaw energii i zmniejszyć ich wagę o 5 kg. Po oddzieleniu się od pojazdu powracającego odpalił swój główny silnik YF-36 o sile 7500 niutonów ze zmiennym ciągiem, odziedziczonym po sondach kosmicznych Chang'e 3 i 4 , aby zwolnić i kontrolować zniżanie. Gdy lądownik zawisa, skanuje ziemię za pomocą czujnika laserowego i kamery oraz porównuje odczyty z bazą danych, aby wybrać miejsce otwarte. Podczas tej fazy ma 26 sterów strumieniowych, w tym 20 z 250 niutonów i 6 z 25 niutonów ciągu, aby poruszać się poziomo. W momencie kontaktu z podłożem prędkość szczątkowa jest tłumiona za pomocą czterech stóp. Lądownik ma antenę dookólną i dwie szyny, które są rozmieszczone, aby umożliwić łazikowi toczenie się na ziemię, a także sprzęt naukowy.
Misja łazika Tianwen-1, Zhurong (bóg ognia) pokazuje architekturę bliźniaczych łazików księżycowych Yutu i Yutu 2, dzięki czemu ma dobre opinie. Ma masę 240 kg , mierzy 200×165×80 cm w pozycji złożonej, a 260×300×185 cm w pozycji rozłożonej (dł.×szer.×wys . ) . Maszt obsługuje dwie kamery nawigacyjne oraz kamerę multispektralną. Do poruszania się łazik ma 6 redundantnych kół o średnicy 30 cm ułożonych na aktywnym układzie zawieszenia. Każdy z nich ma indywidualny silnik. Ponadto wszystkie posiadają dodatkowy silnik działający na układ kierowniczy, który umożliwia łazikowi samozakręcanie się i poruszanie się na boki („krab”). Ze względu na opóźnienie w komunikacji z Ziemią, które może sięgać 22 minut, łazik korzysta z autonomicznego systemu nawigacji. Ma maksymalną prędkość 200 m/h i prędkość przelotową 40 m /h . Potrafi pokonywać przeszkody o wysokości 30 cm i wspinać się po zboczach o nachyleniu 30 ° .
Kontrola energetyczna i termicznaJego moc pochodzi z 4 wysokowydajnych paneli słonecznych, które uruchamiają się wkrótce po wylądowaniu, z których dwa mogą się przechylać, aby zmaksymalizować moc wyjściową. Swoje operacje wykonuje tylko w godzinach popołudniowych, ponieważ temperatura powierzchni Marsa jest wtedy w najwyższym punkcie dnia, co jest optymalne dla działania przyrządów naukowych i minimalnego zużycia energii. W górnej części łazika znajdują się dwa duże okrągłe okna, które wystawiają słońce na działanie undekanu . Jego temperatura topnienia wynosi około -25 ° C , upłynnia się w ciągu dnia, aby akumulować energię. Następnie twardnieje przez noc, uwalniając nagromadzone ciepło, aby pomóc w kontroli termicznej łazika. Jeśli wykryje, że zapas energii jest niski, na przykład podczas burzy piaskowej, automatycznie przejdzie w tryb przetrwania , czekając na poprawę temperatury i nasłonecznienia, aby wznowić normalne działanie. Został zaprojektowany na 90 dni na Marsie .
TelekomunikacjaDo komunikacji z Ziemią łazik wykorzystuje sterowaną antenę paraboliczną o dużym wzmocnieniu o średnicy 36 cm . Jest w stanie komunikować się bezpośrednio z Ziemią z prędkością 16 bitów/s , przede wszystkim w celu przesyłania informacji o swoim stanie. Większość połączeń telekomunikacyjnych odbywa się między łazikiem a orbiterem, który działa wtedy jako przekaźnik. Każdego dnia w paśmie UHF przesyłanych jest średnio 30 megabitów w okresie od 8 do 10 minut . Łazik może również komunikować się w paśmie X , ale ze względu na ograniczenia dostępnej mocy elektrycznej, pobieranie danych odbywa się tylko raz na 3 dni, gdy orbiter znajduje się w stanie apocentrum swojej orbity. Prędkość wynosi wtedy 32 kbit / s, co daje średnio 50 megabitów.
Sonda zawiera w sumie 13 instrumentów naukowych, podzielonych między orbiter i łazik.
Instrument | Rodzaj instrumentu | Cele | Główna charakterystyka | Masa | Pobór energii | Objętość danych produktu |
---|---|---|---|---|---|---|
MorIC | Aparat fotograficzny | Zbadaj topografię i budowę geologiczną powierzchni Marsa | 4096 × 3072 pikseli; rozdzielczość przestrzenna większa niż 100 metrów na wysokości 400 kilometrów | 3,5 kg | 20 watów | 16 MB/s |
HiRIC | Kamera o wysokiej rozdzielczości | Badanie struktur dynamicznych i obiektów geomorfologicznych na powierzchni Marsa | Rozdzielczość przestrzenna większa niż 2,5 metra i do 0,5 metra w trybie panchromatycznym; większa niż 10 metrów i do 2 metrów w trybie kolorowym | 43 kg | 127 watów | 2254 MB/s |
MOSIR | Georadar | Zbadaj budowę geologiczną podłoża marsjańskiego | Do 100 metrów głębokości na ziemi i 1000 metrów na lodzie; rozdzielczość pionowa rzędu metra | 28 kg | 67 watów | 1 MB/s |
MMS | Spektrometr na podczerwień | Przeanalizuj skład chemiczny powierzchni Marsa | Rozdzielczość widmowa od 12 do 20 nanometrów; rozdzielczość przestrzenna: 2,8 km | 7,2 kg | 48 watów | 3,8 MB /s |
MOMAG | Magnetometr | Zbadaj interakcje między marsjańską jonosferą, jej magnetopowłoką i wiatrem słonecznym | Zakres pomiarowy: ± 2000 nanoTesli; rozdzielczość większa niż 0,01 nanoTesla | 7,5 kg | 3,8 wata | 1,95 kb / s |
MINPA | Detektor cząstek | Zbadaj przyczyny zniknięcia atmosfery marsjańskiej | jony od 5 eV do 25 keV; neutralne cząstki od 50 eV do 3 KeV | 4,7 kg | 11 watów | 18 kb / s |
MEPA | Detektor cząstek | Badanie cząstek w środowisku międzyplanetarnym i marsjańskim | elektrony od 0,1 do 12 MeV ; protony między 2 a 100 MeV ; jony i cząstki ɑ od 25 do 300 MeV | 3,1 kg | 8,4 watów | 1,3 kb / s |
Orbiter przenosi w sumie 7 instrumentów naukowych, z których 4 są teledetekcji instrumenty przeznaczone do obserwacji Marsa. Te instrumenty to:
Trzy pozostałe instrumenty przeznaczone są do badania cząstek i środowiska in situ orbitera. Te instrumenty to:
Instrument | Rodzaj instrumentu | Cele | Główna charakterystyka | Masa | Pobór energii | Objętość danych produktu |
---|---|---|---|---|---|---|
NaTeCam | Kamera stereoskopowa | Zbadaj topografię i budowę geologiczną powierzchni Marsa | Dwie kamery o rozdzielczości 2048×2048 pikseli | 0,7 kg | 1,8 wata | |
MSCam | Kamera wielospektralna | Badanie skał marsjańskich i ich składu | 2048 × 2048 pikseli; 9 widm skalowanych od 480 do 1000 nanometrów; rozdzielczość widmowa od 12 do 50 nanometrów | 1,65 kg | 8 watów | 25 MB/s |
RoSPR | Georadar | Zbadaj budowę geologiczną podłoża marsjańskiego | Kanał 1: do 100 metrów głębokości z rozdzielczością około jednego metra; Kanał 2: do 10 metrów głębokości z rozdzielczością rzędu centymetra | 6,1 kg | 26,5 watów | 1 MB/s |
MARSCoDe | Laserowy spektrometr podczerwieni LIBS | Przeanalizuj skład chemiczny powierzchni Marsa | Spektrometr laserowy: ponad 10 wykrywalnych elementów i rozdzielczość spektralna od 0,1 do 0,3 nanometra; spektrometr pasywny od 850 do 2400 nanometrów o rozdzielczości spektralnej od 3 do 12 nanometrów | 16,4 kg | 64 watów | 1 MB/s |
RoMAG | Magnetometr | Wykryj marsjańskie pole magnetyczne i prądy w jego jonosferze | Zakres pomiarowy: ± 2000 nanoTesli; rozdzielczość większa niż 0,01 nanoTesla | 1,05 kg | 5,5 wata | 1 MB/s |
MCS | Stacja pogodowa | Zbadaj temperaturę, wiatr, ciśnienie atmosferyczne i dźwięk na powierzchni Marsa | Temperatura: od -130 do +70 ° C , rozdzielczość: 0,1 ° C ; rozdzielczość prędkość wiatru: ~ 0,3 m/s , kierunek: 5 ° ; ciśnienie: od 1 do 1000 Pa , rozdzielczość: 0,1 Pa ; dźwięk: od 20 Hz do 20 kHz | 1,75 kg | 11 watów | 1 MB/s |
Łazik ma w sumie sześć przyrządów naukowych. W przeciwieństwie do amerykańskich łazików, takich jak MER , Curiosity czy Perseverance , nie ma ramienia robota do pozycjonowania instrumentów w kontakcie ze skałami lub ziemią.
Tianwen-1 wystartował 23 lipca 2020 r., Pierwszego dnia transferu na Marsa okno zostało otwarte w połowie lipca i zamknięte wcześniej. sierpień 2020przez rakietę Long March 5 , najpotężniejszą w służbie w Chinach . Faza tranzytu trwała około 7 miesięcy, następnie 10 lutego 2021 r. orbiter wprowadził sondę na orbitę wokół Marsa . Po około 2 miesięcznej fazie wykrywania docelowego miejsca, pojazd ponownie wlatujący rozdzieli się i wykona powrót do atmosfery. wejście. Lądownik z kolei oddzieli się i wyląduje na powierzchni przed wypuszczeniem łazika. Orbiter będzie następnie służył przez 90 dni jako przekaźnik telekomunikacyjny, a następnie zmieni orbitę w celu kontynuowania badań naukowych.
Sonda wykorzystuje ciężką wyrzutnię Long March 5, która umieszcza ją bezpośrednio na orbicie transferowej na Marsa. Ten ostatni przeżył awarię podczas drugiego startu w 2017 roku, co spowodowało przerwę w lotach na 2 lata, po czym wznowił służbę wgrudzień 2019. Sondy marsjańskie mogą startować tylko raz na 26 miesięcy, kiedy pozycja Ziemi i Marsa jest korzystna. Okno ostrzału Tianwen-1 otworzyło się na23 lipca i zamknięte na 5 sierpnia 2020 r., ponieważ przed i po tym okresie wyrzutnia nie ma już wystarczającej mocy, aby sonda mogła dotrzeć do Marsa. Każdego dnia otwierają się 3 5-minutowe możliwości uruchomienia.
23 lipca 2020 r.O 04:41 UTC, w dniu otwarcia okna startowego, sonda startuje na pokładzie piątego egzemplarza wyrzutni Long March 5 z bazy startowej Wenchang na wyspie Hainan . Chińskie media nie ogłosiły dokładnej godziny startu ani nie są na żywo, ale ostrzeżenia wzywające samoloty i łodzie do opuszczenia obszarów opadu wyrzutni sugerują, że start odbędzie się. Trajektoria misji prowadzi wyrzutnię do przelotu nad Filipinami i jej stolicą Manilą , etapami wyrzutni wpadających do oceanu. Sukces lotu ogłosił 36 minut później Chińska Narodowa Agencja Kosmiczna (CNSA), a następnie China Aerospace Science and Technology Company (CCAC). Trzy statki klasy Yuanwang , a mianowicie budynki 5, 6 i 7, zapewniają część monitorowania misji: 6 minut po starcie Yuanwang 6 wykrywa, a następnie przesyła dane z wyrzutni i jej ładunku, a dwa pozostałe statki przez łącznie 30 minut obserwacji. Pierwszy kontakt telekomunikacyjny z sondą po jej oddzieleniu od wyrzutni nawiązuje antena o średnicy 15 metrów stacji kontrolnej w Kourou firmy ESTRACK w Gujanie . Sonda wchodzi następnie w fazę tranzytu i dociera na planetę Mars po 7-miesięcznej podróży 10 grudniaLuty 2021.
Po oddzieleniu się od wyrzutni sonda kosmiczna rozpoczęła trwającą około siedem miesięcy fazę rejsu, podczas której zbliżyła się do Marsa tylko dzięki nabytej prędkości. Podczas tranzytu zaplanowano kilka manewrów korekcji trajektorii (w języku angielskim : manewr korekcji trajektorii lub TCM). Miały one na celu skorygowanie niedokładności wtrysku przez wyrzutnię, zakłóceń grawitacyjnych, a nawet błędów wykrywania i wykonania systemu.
Pierwszy manewr korekcji kursu został pomyślnie przeprowadzony w dniu 1 st sierpień 2020o 23:00 UTC, gdy główny silnik orbitera zostanie uruchomiony przez 20 sekund. Sonda znajdowała się wówczas w kosmosie przez 230 godzin i 3 miliony kilometrów od Ziemi. Drugi manewr odbywa się dnia20 września 2020 r.o godzinie 15:00 czasu UTC orbiter odpala 4 ze swoich 120 niutonowych silników na 20 sekund, jednocześnie testując ich prawidłowe działanie. Sonda znajdowała się wówczas w kosmosie przez 60 dni i znajduje się 19 milionów kilometrów od Ziemi. 1 st październik 2020, z okazji Chińskiego Święta Narodowego, CNSA ujawnia dwa selfie wykonane przez sondę w drodze na Marsa za pomocą małego modułu zrzuconego przez orbiter. Przy masie 950 gramów zawiera dwie kamery wielkopolowe o rozdzielczości 800×600 i 1600×1200, z których każda rejestruje jeden obraz na sekundę. Są one umieszczone tyłem do siebie, aby zmaksymalizować szanse na uzyskanie zadowalających zdjęć z sondy, ponieważ moduł nie wykorzystuje żadnego systemu kontroli położenia do kadrowania celu. Dzięki godzinnej baterii przesyła swoje zdjęcia do orbitera za pośrednictwem systemu Wi-Fi o maksymalnym zasięgu 400 metrów. Pomyślnie odbył się manewr manewru korekcyjnego o nazwie „maneuver in deep space” (w języku angielskim : manewr głębokiej przestrzeni ).9 października 2020 r.o 15:00 czasu UTC, kiedy główny silnik orbitera był uruchamiany przez 480 sekund. Sonda znajdowała się wówczas 29,4 miliona kilometrów od Ziemi i przebyła 210 milionów kilometrów od startu. Manewr korygujący trzeci kurs odbył się dnia28 października 2020 r.o godzinie 14:00 czasu UTC, kiedy orbiter jednocześnie uruchomił 8 z 25 silników Newtona, jednocześnie testując ich poprawność działania. Sonda znajdowała się wówczas w kosmosie przez 97 dni i znajdowała się 44 miliony kilometrów od Ziemi. Od startu przebył 256 milionów kilometrów, a CNSA ogłosiło, że wszystkie systemy sondy działają normalnie. Czwarty manewr korygujący kurs został wykonany w dniu5 lutego 2021o godzinie 12:00 UTC sonda znajduje się 184 miliony kilometrów od Ziemi i tylko 1,1 miliona kilometrów od Marsa. Do tego czasu minęło 197 dni od startu, a ona przejechała 465 milionów kilometrów. CNSA opublikowała również pierwsze zdjęcie Marsa uzyskane przez sondę, zrobione 2,2 miliona kilometrów od planety.
Podczas gdy sonda kosmiczna znajdowała się najbliżej planety, 10 lutego 2021o 11:52 UTC główny silnik orbitera o ciągu 3000 niutonów został odpalony na 15 minut w celu spowolnienia sondy i umieszczenia jej na bardzo eliptycznej orbicie marsjańskiej o wymiarach 400 × 180 000 kilometrów z nachyleniem około 10 ° które obejmuje w ciągu 10 dni. 12 lutegoZ okazji Księżycowego Nowego Roku CNSA publikuje dwa filmy nagrane przez kamery nadzoru na pokładzie orbitera podczas wprowadzania na orbitę marsjańską. Sonda przelatująca nad Marsem, kilka obiektów topograficznych (wulkany...) oraz delikatna atmosfera planety są widoczne, a także panele słoneczne i antena orbitera o dużym zysku, które oscylują podczas uruchamiania silnika. . W apocentrum 5 dni po wprowadzeniu na orbitę marsjańską sonda wykonuje15 lutegookoło 9:00 UTC nowy manewr wejścia na orbitę polarną, zmieniający nachylenie orbity z 10 ° na 86,9 ° . Za manewr odpowiada ponownie główny silnik orbitera, przy jednoczesnym obniżeniu perycentrum o 265 km do 86,9 ° . Teraz na orbicie rozpoznawczej sonda rozpoczyna26 lutegojego naukowe obserwacje poprzez oddanie do użytku swoich instrumentów jeden po drugim. CNSA publikuje4 marcatrzy zdjęcia Marsa wykonane przez kamery znajdujące się na pokładzie orbitera. Ten wykonany przez MoRIC jest kolorowy i przedstawia biegun północny planety, pozostałe dwa zostały zrobione na wysokości od 330 do 350 kilometrów przez HiRIC w trybie panchromatycznym . Osiągają one rozdzielczość 0,7 metra, możemy wyróżnić kratery, grzbiety i wydmy.
Aby wylądować na Marsie, sonda musi wyhamować łącznie o 4,8 km/s . Precyzja lądowania ogranicza niepewność do elipsy o długości 100 km i szerokości 20 km. Ta faza podzielona jest na cztery etapy:
Jak pokazano w poniższej tabeli, to powrót do atmosfery i osłona termiczna najbardziej spowalniają lądownik podczas jego opadania .
Faza \ Prędkość (jednostka) |
Prędkość początkowa (m/s) |
Prędkość końcowa (m / s) |
v (%) |
---|---|---|---|
Powrót do atmosfery | 4800 | 460 | 90,4 |
Zejście na spadochronie | 460 | 95 | 7,6 |
Hamowanie końcowe za pomocą napędu wstecznego | 95 | 3,6 | 1,9 |
Δv (%) w porównaniu do początkowej prędkości orbitalnej 4,8 km/s.
Powrót do atmosferyOrbiter odpala swój główny silnik, aby umieścić kapsułę zawierającą lądownik i łazik na ścieżce powrotu. Separacja ma miejsce 5 godzin przed lądowaniem, kiedy sonda znajduje się niedaleko perycentrum . Następnie orbiter manewruje, aby umieścić się na orbicie o wymiarach 265 × 15 000 kilometrów, którą pokonuje w 8,2 godziny. Następnie służy jako przekaźnik telekomunikacyjny dla łazika, kontynuując obserwacje naukowe. Powrót do atmosfery kapsuły odbywa się zgodnie z trajektorią balistyczną, to znaczy nie jest pilotowany. Rozpoczyna się na wysokości około 125 km , trajektoria pod kątem 11,2 ° (z tolerancją ± 0,2 ° ) do powierzchni Marsa i potrwa 300 sekund. Podczas wejścia w atmosferę prędkość spada z 4,8 km/s do 460 m/s i spada o 90,4 % w stosunku do początkowej prędkości orbitalnej.
Zejście na spadochronieSpadochron o średnicy 15,96 m zostaje wypuszczony, gdy prędkość sondy spadnie poniżej 460 m/s lub Mach 2. Sonda znajduje się wtedy na wysokości 10 km nad powierzchnią Marsa. Wyrzut spadochronu wywołuje wstrząs zbliżony do podstawowej częstotliwości sondy, jest to najbardziej gwałtowny wstrząs podczas misji. Ta faza zniżania trwa 90 sekund, prędkość lądownika spada z 460 m/s do 95 m/s , spadochron pozwala zmniejszyć prędkość o 7,6 % w stosunku do początkowej prędkości orbitalnej. Podczas tej fazy opadania przednia osłona termiczna jest wyrzucana, co pozwala dalmierzowi laserowemu ocenić odległość od ziemi, a czujnikowi mikrofalowemu obliczyć prędkość.
Hamowanie końcowe za pomocą napędu wstecznegoPrzy prędkości nie większej niż 95 m/s i wysokości 1,5 km lądownik oddziela się od tylnego zderzaka i spadochronu, a następnie odpala silnik główny przy zmiennym ciągu. Ta faza opadania trwa 90 sekund i spowalnia kapsułę z 95 m/s do 3,6 m/s , czyli 1,9 % początkowej prędkości sondy przy ponownym wejściu w atmosferę. Lądownik zatrzymuje się na chwilę podczas zniżania na wysokość 100 m nad ziemią w celu analizy terenu. W tym celu wykorzystuje czujnik laserowy odpowiedzialny za obrazowanie terenu w trzech wymiarach, a także kamerę, która porównuje wykonane zdjęcia ze swoją bazą danych, aby ominąć przeszkody i zlokalizować otwarte miejsce lądowania.
LądowanieOstateczne uderzenie w ziemię jest tłumione przy użyciu 4 stóp podwozia, które wytrzymują prędkość pionową 3,6 m / s i poziomą 0,9 m / s . Lądownik w końcu z powodzeniem ląduje w rejonie Utopia Planitia ,15 maja 2021 o 1:18 UTC informacje docierają na Ziemię w ciągu 17 minut, ponieważ w momencie lądowania dzieli ją odległość 320 milionów kilometrów od Marsa.
Łazik automatycznie rozkłada maszt, na którym zainstalowane są kamery nawigacyjne, a następnie panele słoneczne i antenę o wysokim zysku. Przez 3 dni na Marsie lub na ziemi łazik kieruje swoją anteną o wysokim zysku tak, aby nawiązać połączenie telekomunikacyjne i przekazać swój stan. Lądownik uruchamia dwie szyny, które działają jak rampa, dzięki której łazik schodzi na powierzchnię.
19 maja 2021 r. Chińska Narodowa Agencja Kosmiczna (CNSA) opublikowała po raz pierwszy zdjęcia przedstawiające marsjańską glebę i przygotowania do ostatecznego zejścia łazika Zhurong z lądownika na ziemię. Zhurong wciąż siedzi na platformie podwozia. Na zdjęciach widać już dwie rampy zjazdowe i zainstalowane już panele słoneczne łazika.
22 maja 2021 r. łazik Zhurong wjeżdża po rampach zjazdowych platformy lądowania, aby dotrzeć na powierzchnię Marsa i rozpocząć podróż po ziemi Czerwonej Planety. Pierwsze zdjęcia przesłane z powrotem na Ziemię pokazują lądownik sam bez łazika.
Po 9 solach łazik oddala się od miejsca lądowania, potrzeba 15, aby zakończyć wstępne pobieranie danych.
Informacje te mogą mieć charakter spekulacyjny i mogą ulegać znacznym zmianom w miarę zbliżania się wydarzeń.
Nie wahaj się go poprawić, cytując źródła . Wszelkie wiadomości nieencyklopedyczne są przeznaczone dla Wikinews .
→ Ta strona była ostatnio edytowana 15 czerwca 2021 o 09:58.
Główna misja łazika na powierzchnię Marsa powinna trwać 3 miesiące, podczas których orbiter służy jako przekaźnik telekomunikacyjny z orbity parkingowej. Orbiter Mars ekspresowe z Europejskiej Agencji Kosmicznej jest również zaangażowany jako przekaźnik wsparcia danych rover. Łazik wyposażony jest w 6 instrumentów naukowych do badania otoczenia, w tym stację meteorologiczną, radar badający podziemne warstwy powierzchni, kamerę multispektralną czy spektrometr laserowy. Orbiter znajduje się wówczas na orbicie o wymiarach 265 × 15 000 kilometrów z nachyleniem 86,9 ° i okresem 8,2 godzin. Po 3-miesięcznej fazie pierwotnej pracy łazika, orbiter modyfikuje swoją orbitę po raz ostatni, aby obniżyć apoapsyd do 12 000 km , co skraca okres orbitalny do 7,8 godzin, w celu przeprowadzenia analiz większości planety przy zachowaniu swojej roli przekaźnik danych z łazika. Prowadził przez całą misję badań naukowych przy użyciu siedmiu instrumentów, w tym magnetometru, spektrometru, radaru badającego powierzchnię lub kamery o wysokiej rozdzielczości o możliwościach podobnych do tej znajdującej się na pokładzie sondy Mars Reconnaissance Orbiter z NASA .
Do komunikacji z misją wykorzystuje się kilka stacji naziemnych . Znajdujemy w szczególności Antena 50 m średnicy w Pekinie , cztery z 35 metrów Kashi , jeden z 25 metrów Ürümqi , jeden 66 metrów Jiamusi , jeden 40 metrów Kunming i dwóch anten 25 i 65 metrów w Szanghaju . Zainstalowano kolejne 70 metrów średnicy25 kwietnia 2020 r.w Tianjin . Europejska Agencja Kosmiczna dostarcza swój wkład w pierwszych fazach startu poprzez sieć ESTRACK stanowiskach sterowania , a następnie za pośrednictwem swoich anten w Cebreros ( Hiszpania ) i Nowym Nursji ( Australia ), które pozwolą zlokalizować i obliczyć z dokładnością. trajektorię sondy podczas jej podróży między Ziemią a Marsem. Chińska stacja kontrolna z anteną o średnicy 35 metrów została również zainstalowana w Las Lajas w Argentynie , we współpracy z argentyńską agencją kosmiczną CONAE .
Sonda znana jest na wczesnym etapie jego rozwoju jako "globalny teledetekcyjny orbiter i mały łazik marsjański" (po angielsku : Mars Global Remote Sensing Orbiter i Rover Small ). Podobnie jak w przypadku łazików Yutu i Yutu 2 , organizowane są krajowe zawody, aby nazwać misję i zaproponowano 35 912 różnych nazw. Wybrani finaliści to: Fenghuang (po chińsku : 凤凰; po francusku : feniks); Tianwen (天 问; niebiańskie pytanie); Huoxing (火星; Mars); Tenglong (腾龙; smukły smok); Qilin (麒麟; Qilin ); Zhuque (朱雀; cynobrowy ptak ); Zhuimeng (追梦; łowca snów) i Fengxiang (凤翔; wstępujący feniks). Latem 2018 roku misja przyjęła prowizoryczną nazwę Huoxing-1 (火星 一号; Mars-1). Ostateczna nazwa misji zostaje wreszcie ujawniona24 kwietnia 2020 r.z okazji chińskiego dnia kosmosu, upamiętniającego Dong Fang Hong 1 , pierwszego chińskiego satelitę wystrzelonego 50 lat wcześniej. Tianwen (天 问) oznacza „niebiańskie pytania” lub „niebiańskie pytania”, to nazwa starożytnego wiersza Qu Yuan, w którym zadaje on kilka pytań dotyczących nieba, zjawisk naturalnych i mitów.
CNSA ogłasza 24 lipca 2020 r., czyli dzień po starcie, rozpoczęcie kampanii na rzecz nazwania łazika. Wybór zostanie dokonany w czterech etapach: publiczna propozycja za pośrednictwem aplikacji Baidu lub oficjalnego kanału, 10 nazwisk półfinalistów wybranych przez jury, następnie publiczne głosowanie w celu wyłonienia 3 finalistów, a na końcu wybór nazwiska, które będzie nosiło łazik. Faza propozycji powinna zakończyć się w dniu12 sie 2020. 18 stycznia 2021ujawnia się 10 nazwisk wybranych przez jury spośród ponad 1,4 mln zgłoszeń internautów. Wybrani półfinaliści to: Hongyi (po chińsku : 弘毅; po francusku : wytrwałość); Qilin (麒麟; Qilin ); Nezha (哪吒; Nezha ); Chitu (赤 兔; czerwony zając ); Zhurong (祝融; Zhurong ); Qiusuo (求索; szukać); Fenghuolun (风火轮; koło wiatru i ognia (en) ); Zhuimeng (追梦; łowca snów); Tianxing (天 行; niebiański piechur) i Huoxing (火星; Mars). Faza głosowania internautów na 3 finalistów jest otwarta od20 stycznia w 28 lutego 2021.
CNSA w końcu ogłasza 24 kwietnia 2021Z okazji Chińskiego Dnia Kosmosu łazik zostanie nazwany Zhurong ( chiń . 祝融 号; pinyin : Zhùróng Hào ), nazwany na cześć bóstwa ognia z chińskiej mitologii . Komunikat prasowy CNSA podaje kilka powodów takiego wyboru, w tym fakt, że jest to część tradycji statków kosmicznych nazwanych od tradycyjnej kultury chińskiej, takich jak program Chang'e nazwany na cześć bogini Księżyca Chang'e .
Odbywa się ceremonia 26 września 2020 r.w Centrum Nauki Kosmicznej Wenchang na wyspie Hainan, aby odsłonić znaczek upamiętniający rozpoczęcie misji. To przedstawia sondę i jej podróż w kierunku Marsa, z Ziemią i galaktyką w tle. Oczekuje się, że wyda 7,8 miliona za cenę jednostkową 1,2 juana.
Dyrektor Chińskiej Narodowej Administracji Kosmicznej Zhang Kejian ogłasza24 kwietnia 2020 r.że misja inauguruje program eksploracji Tianwen poświęcony planetom Układu Słonecznego . Trwają prace nad drugą sondą marsjańską, która do 2030 r. przyniesie próbki z Marsa. Początkowo proponuje się, aby misja wystartowała jednym strzałem na pokładzie super ciężkiej wyrzutni Long March 9 , ale o architekturze dwóch startów, 5000 kg orbitera na Long March 5 i lądownika o wzniesieniu 2500 kg na a Long March 3B jest również badany.
(pl) Brian Harvey , Chiny w kosmosie: wielki krok naprzód , Springer Praxis,2019, 564 pkt. ( ISBN 978-3-030-19587-8 )
Artykuły o instrumentach