Secesjonizm językowy

Secesjonizmu język jest postawą do oddzielenia dialektem języka, do której należy zwykle nadać mu status języka osobno .

W terminologii stosowanej w socjolingwistycznej typologii języków , to jest o konstytucji w języku Ausbau lub języka przez opracowanie , poprzez promocję i oddzielnym standaryzacji z różnych z diasystem . Nie należy tego mylić z podkreślaniem dialektu nad innymi odmianami lub językiem standardowym. Rzeczywiście, językoznawcza secesjonizm kieruje się motywami ideologicznymi i politycznymi, które zmierzają do oddzielenia grupy, a obiektywne aspekty jednostki językowej są celowo negowane. Zjawisko to było początkowo analizowane i definiowane w socjolingwistyce katalońskiej , ale spotyka się je również w innych dziedzinach językoznawstwa.

Secesjonizmy językowe w językach takich jak kataloński , prowansalski czy rumuński są bardzo dalekie od konsensusu i mogą sprzeciwiać się niektórym badaniom językoznawczym. Nie udaje im się spowolnić dynamiki większości, co sprawia, że języki te zachowują jednolite funkcjonowanie.

Wręcz przeciwnie, lingwistyczny secesjonizm innych języków, takich jak serbsko-chorwacki, jest zjawiskiem większościowym, konsensualnym i silnie zinstytucjonalizowanym. To pozwala nam powiedzieć, że zjawisko to stworzyło „ języki polityczne ” na oznaczenie chorwackiego, bośniackiego, czarnogórskiego i serbskiego, ponieważ rozbieżne opracowania są dobrze ugruntowane w ogólnej praktyce.

Domena anglojęzyczna

Próby na początku XIX -go wieku, aby opracować standardowy amerykański różni się od angielskiej (około Noah Webster, który uważał brytyjskiego angielskiego jako uszkodzony przez arystokrację) skutkowałoby poprzez przyjęcie wąskich różnic w pisowni.

Australijski angielski następuje również ten sam proces.

Posiadłość rzymska

W dziedzinie języków romańskich niektóre ruchy zostały zinterpretowane jako próby językowej secesji :

Waloński

Walonia to język z oïl regionalnym mówi się w Belgii (w Walonii ), czasami uważany za język inny niż francuski, zwłaszcza w niemieckich atlas, i który był bardziej obce niż francuski przed XX th century .

Saintongeais

Saintongeais dialekt jest czasem przedmiotem secesjonizmu językowej vis-à-vis Poitevin-saintongeais zwany także Aguianais, język przejścia między langue d'oïl i Occitan .

dako-rumuński

Rumuński jest językiem urzędowym w Rumunii i Mołdawii , ale ustrój ten ostatni wyznaczył go „ Moldovan ” i kraj prorosyjskiej twierdzą, że jest to język z Rumunii.

W czasach sowieckich władze ZSRR oficjalnie uznawały i promowały Mołdawian i Mołdawian jako odrębne pochodzenie etniczne i język. W Mołdawskiej SRR wprowadzono cyrylicę, aby wzmocnić to twierdzenie. Od 1989 r. język urzędowy zmienił się na pismo łacińskie i przeszedł te same reformy językowe, co rumuński.

Obecnie alfabet cyrylicy jest oficjalnie używany tylko na terytoriach kontrolowanych przez dysydenckie władze Naddniestrza , gdzie nazywany jest „mołdawskim”, w przeciwieństwie do używanej gdzie indziej wersji łacińskiej, którą lokalne władze nazywają rumuńską .

prowansalsko-rzymski

Do 1934 roku współczesny kataloński został ogłoszony jako język odrębny od prowansalskiego . W przestrzeni oksytano-romańskiej secesjonizm językowy jest fenomenem, który rozwinął się dopiero w latach 70. w okresie oksytańskim i katalońskim. Secesjonizm językowy w domenie oksytano-katalońskiej charakteryzuje się następującymi cechami:

Nieuzasadnione odrzucenie rozwoju katalońskiego i prowansalskiego jako języków normalnej komunikacji w społeczeństwie. Jest to być może główny powód secesji językowej w ramach języków podrzędnych, takich jak kataloński i prowansalski. Ten językowy secesjonizm reprezentuje w rzeczywistości niezdolność do odwrócenia dyglosji i językowej substytucji . Jednocześnie pojawia się ideologia idealizująca współistnienie języka podporządkowanego (odmiana katalońskiego lub prowansalskiego) i dominującego (hiszpańskiego, francuskiego lub włoskiego), zaprzeczając lub minimalizując konflikt językowy. To nie obiektywnie dominujący język (hiszpański, francuski czy włoski) jest piętnowany jako główny przeciwnik przetrwania idiomu, ale ich własny język (kataloński lub prowansalski) w celu oddzielenia odmiany regionalnej.
Przerwa i zaprzeczeniem tradycji renaissantistes ruchy katalońskiej i Occitan, twierdząc jednostkę katalońskiej i Occitan z XIX th wieku.
Często świadoma ignorancja badań językoznawstwa romańskiego, które potwierdzają jedność języka katalońskiego i oksytańskiego.
Napięcia tożsamościowe wokół dialektów, tak że są one uważane za odrębne języki.
Brak wyników lub bardzo marginalna pozycja w badaniach naukowych językoznawstwa.
Aktywny lobbing wobec regionalnych kręgów politycznych.
Przestrzeganie pisma lub normy, która łamie jedność językową i wyolbrzymia osobliwości dialektu.

prowansalski

W Occitan istnieją trzy główne przypadki:

Secesjonizmu język Auvergne jest rozwijany i wspierany od połowy 1970 roku przez geografa Pierre Bonnaud , projektant standardowej bonnaudienne , założyciel Ziemi Koło Owernii i magazyn Biza Neira . Wpływ na ludność jest znikomy. Wizja Bonnaudów, szczególnie rozpowszechniona w latach 70./80. XX wieku, była na początku lat 20. w mniejszości, na rzecz uznania języka oksytańskiego.

Język secesjonizmu Gascon pojawiły się w latach 1990, głównie w odpowiedzi na instalację blisko Pau oksytańskiej Instytutu. Instytut Béarnais et Gascon został utworzony w celu promowania niezależnego języka gaskońskiego , w rzeczywistości w celu promowania standardu literackiego Béarnese, który narzucił się w Gaskonii. Opiera się ona na osobistych badaniach emerytowanego żołnierza Jeana Lafitte, który proponuje dwa autorskie systemy graficzne dla Gascona, antynormatywną odmianę standardu klasycznego i antynormatywną odmianę normy Mistraliańskiej, a ściślej odchylenie od normy. norma febusowska, która jest gaskońską wersją normy mistralijskiej. Secesjonizm tego ruchu antyokcytanistycznego należy odróżnić od debaty językoznawców na temat skomplikowanej kategoryzacji Gascon. Wpływ na ludność jest znikomy, środowisko kulturowe Gascon niemal jednogłośnie trzyma się jednolitej wizji języka oksytańskiego. W Val d'Aran Gascon jest bardzo oficjalnie określany jako odmiana prowansalska. Statut z 1990 roku przedstawia aranese gascon jako odmianę języka oksytańskiego charakterystycznego dla Val d'Aran . Podobnie autonomiczny statut Katalonii, odnowiony w 2006 r., potwierdza tę formułę: Język oksytański, zwany w Val d'Aran aranese .

Secesjonizmu język prowansalski pojawił się w 1950 roku z Louis Bayle i Sully Andrew Peyre i był teoretycznie przez Jean-Claude Rivière w reakcji na sukces Occitan w rozmieszczenia konwencjonalnego pisowni w 1960 i 1970 roku. Opiera się również na dzieło Philippe'a Blancheta, który opracował nowe koncepcje socjolingwistyczne, aby ominąć historyczną jedność tego, co Albert Dauzat nazywa środkowo-prowansalskim (zestaw dialektyczny języka prowansalskiego, który obejmuje język langwedocki i prowansalski). Zwolennicy secesji prowansalskiej twierdzą, że norma jest Mistralian, ale nie reprezentują użytkowników tej normy, którzy tradycyjnie są zwolennikami jedności langue d'oc. Niezależny język prowansalski, który promują, jest zasadniczo oparty na standardzie literackim Rodanu, który odniósł sukces dzięki Frédéricowi Mistralowi . Wpływ na ludność jest słaby, ale można zauważyć pewien wpływ na polityków regionu PACA , którzy czasem podejmowali ten dyskurs, a następnie odchodzili od niego lub wręcz przeciwnie, wykorzystywali go przeciwko nauczaniu prowansalskiemu. Środowisko kulturowe Prowansji podzielone jest pomiędzy unitarną wizję języka prowansalskiego, którego konstytutywnym jest język prowansalski (z zwolennikami zarówno standardu mistralskiego, jak i klasycznego) oraz zwolenników niezależnego języka prowansalskiego (stosującego wyłącznie normę mistralną). Rada regionalna Provence-Alpes-Côte d'Azur w odstępie dwóch miesięcy przyjęła dwa sprzeczne teksty, pierwszy dotyczący17 października 2003 r., gdzie stwierdził: „język Prowansji i język Nicei są językami regionalnymi regionu Alpes-Provence-Côte d'Azur”, natomiast15 grudnia 2003 r.stwierdził, że „język lub język prowansalski Oc jest językiem regionalnym regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże: prowansalski Rhodanien, morski prowansalski, niçard i alpejski są regionalnymi formami języka lub langue prowansalskiego d'Oc w Prowansji-Alpach-Lazurowym Wybrzeżu” .
- Można zauważyć, że istnieje również nurt, który broni języka nicejskiego niezależnego od prowansalskiego. Mówienie Nicei jest czasem uważane za język niezależny od prowansalskiego i prowansalskiego, czasem jako odmianę prowansalskiego, a czasem jako odmianę prowansalskiego, ale oddzielonego od prowansalskiego.

Istnieją również inicjatywy ograniczone do jednej lub kilku osób:

Secesjonizm Sewennów wokół Yvesa Gourgauda, który również prowadził kampanię na rzecz Partii Narodu Oksytanu.
Limousin lingwistyczny secesjonizm .
Marchois secesjonizmu językowa widzi Marchois jako odrębny język, który nie pasuje do domeny oc. Prace niektórych lokalnych uczonych promują ideę niezależnego języka, który jest przejściowy między prowansalskim na południu a langue d'oïl na północy. Zaawansowane są również aspekty geohistoryczne.

Paradoksalnie, językowe secesjonizmy wokół Occitan mają tendencję do przegrupowywania się na poziomie oksytańskiej przestrzeni: jest to więc stowarzyszenie ad hoc, Konfederacja stowarzyszeń kulturalnych i nauczycieli OC (z Pierre Bonnaud i Louis Bayle ), która uzyskuje, podczas prezydentury Valéry'ego, Giscard d'Estaing , zakaz używania klasycznej pisowni prowansalskiej w Prowansji.

Publikacje wrogie jedności języka oksytańskiego na ogół rozwijają ten sam argument:

nie byłoby wzajemnego zrozumienia między różnymi dialektami oc.
Okcytaniści próbowaliby narzucić język ( Langwedocja upodobniony do prowansalskiego ) i sztuczną pisownię ( klasyczna pisownia ) ze szkodą dla "autentycznych" i "historycznych" języków Owernii, Béarn, Prowansji, ....
że „standardowy prowansalski” narzucony z zewnątrz zastąpi lokalne odmiany językowe, co motywuje przywiązanie do lokalnego „regionalnego” języka.
okcytaniści stanowiliby zagrożenie dla tożsamości regionalnej, a nawet dla jedności narodowej. Podczas gdy grupy potępiały, ogólnie partia narodu oksytańskiego i grupy, które teraz zniknęły, odegrały niewielką lub żadną rolę w kodyfikacji wokół klasycznej pisowni.
Occitan (język oc) nie istniałby, ponieważ Oksytania nigdy nie istniała - byłaby to kwestia demontażu „mitów” „okcytanistycznego credo”.
w konsekwencji stowarzyszenia obrony „języków oc” domagają się ich oficjalnego uznania za języki niezależne.

Należy zauważyć, że stowarzyszenia te zdołały zbudować sieć, słabą, ale obecną w socjolingwistyce uniwersyteckiej:

Philippe Blanchet (jeden z liderów Astrado ) przedstawił w 1992 roku tezę o języku prowansalskim, w której rozwija część tej argumentacji i proponuje zaproponować „prawo mówców do nazywania swojego języka”.
Aby uzasadnić włączenie do języka prowansalskiego większości języka Vivaro-Alpine (północno-okcytański), Philippe Blanchet ponownie wykorzystał koncepcję języka wielomianowego opracowaną dla języka korsykańskiego.
Jean Lafitte, który przedstawia Béarnais i Gascon jako język niezależny od langue d'oc, również obronił tezę pod kierunkiem Philippe Blancheta.

kataloński

W języku katalońskim istnieją trzy przypadki:

Walencka secesja językowa lub blaverism pojawiła się pod koniec lat 70., podczas przemian demokratycznych. Jest wspierany przez pewne konserwatywne sektory polityczne i kulturalne walenckiego społeczeństwa, często „postfranco”. Wpływ na ludność jest zniuansowany: większość mieszkańców Walencji nazywa swój język walenckim , ale są podzieleni w kwestii jedności języka katalońskiego. Niektórzy przyznają, że walencki jest inną możliwą nazwą katalońskiego , podczas gdy inni twierdzą, że walencki jest innym językiem niż kataloński . Wpływ blaweryzmu jest zerowy w społeczności naukowej językoznawców. Ale wpłynął na przemianę polityczną Walencji, narzucając swoją ideologię w statucie autonomicznym Wspólnoty Walenckiej i nadal trwa, ale w mniejszym stopniu, dzięki obecności walenckiej akademii języka . Blaverists piszą w Walencji zgodnie ze standardami del Puig i postępują zgodnie z zaleceniami Królewskiej Akademii Kultury Walencji . Natomiast zwolennicy jedności języka katalońskiego i instytucji oficjalnych akceptują oficjalne zasady języka katalońskiego ( standardy Castellón , recepty Institut d'Estudis Catalans i Walencka Akademia języka ).
Balearska secesja językowa jest dość marginalna. Wspierają ją zdezorganizowane i słabe grupy kulturowe i polityczne. Wiąże się to z silną katalofobią, ale nie należy jej mylić z historyczną tendencją socjolingwistyczną, bardziej rozpowszechnioną i lepiej ustrukturyzowaną: gonellizmem . Ten przyznaje jedność języka katalońskiego, ale nalega na obronę jego balearskich odmian, a jego zwolennicy krytycznie odnoszą się do standardowego modelu normy, który ich zdaniem uprzywilejowuje mówienie o Barcelonie. Jej fundamentami są między innymi statut autonomii Balearów i list manifestacyjny podpisany latem 1972 w imieniu Pepa Gonelli (neogonelizm czy gonellizm ilustrowany).
Secesjonizm językowy na obrzeżach Aragonii (obszar katalońskojęzyczny w Aragonii) jest dość marginalny i pojawił się niedawno. Wspierają ją grupy powiązane z ruchami, które odrzucają obecność katalońskiego w Aragonii. W 2012 r. rząd Aragonii wymyślił nazwę języka aragońskiego charakterystyczną dla obszaru wschodniego (LAPAO) (oc), aby zastąpić oficjalne użycie katalońskiego terminu . W 2013 r. znowelizowano w tym zakresie ustawę o językach wspólnotowych.

galaico-portugalski

Podczas rekonkwisty język galasko-portugalski rozprzestrzenił się z Galicji na południe Półwyspu Iberyjskiego. Od południa Portugalia uzyska niepodległość, podczas gdy północna część będzie później rządzona przez Królestwo Kastylii, które stanie się zalążkiem przyszłej Hiszpanii. Pod koniec XV wieku rządy kastylijskie stały się silniejsze, wyrzucając język galijsko-portugalski ze wszystkich oficjalnych zastosowań, w tym w kościele. W XIX wieku narodził się ruch renesansowy. Ruch ten bronił języka galicyjskiego i stworzył tymczasowy standard, z kastylijską pisownią i wieloma zapożyczeniami. Po przyznaniu Galicji autonomii stworzono standard i pisownię języka galicyjskiego. W reintegrators z Galicyjski język portugalski twierdzą, że oficjalny standard opublikowany w 1982 roku został wprowadzony przez rząd hiszpański, z tajnym zamiarem oddzielania galicyjski z portugalskim.

domena słowiańska

W dziedzinie języków słowiańskich odnajdujemy secesjonizm językowy:

w południowo-centralnym systemie słowiańskim , dawniej zwanym serbsko-chorwackim, secesja językowa doprowadziła do oficjalnych języków bośniackiego , chorwackiego , czarnogórskiego i serbskiego . Jednak serbsko-chorwacki ma silną jedność strukturalną, według zdecydowanej większości językoznawców specjalizujących się w językach słowiańskich . Jednak językiem tym posługują się ludy o silnej świadomości narodowej: Bośniacy , Chorwaci , Czarnogórcy i Serbowie . Od czasu rozpadu Jugosławii w 1991 r. serbsko-chorwacki utracił swoją jednolitą kodyfikację i oficjalny status unitarny. Obecnie jest podzielony na cztery języki urzędowe, które podlegają odrębnym kodyfikacjom.

hindi i urdu

Bibliografia

* Miquel Strubelle (1991) Katalończyk w Walencji: historia próby secesji , Szwajcarska Akademia Nauk Społecznych Kolokwium na temat standaryzacji: Parpan / Chur ( Gryzonia ) 15-20 kwietnia 1991
- Miquel Àngel Pradilla (1999) El secessionisme lingüístic valencià , w Miquel Àngel Pradilla (1999) (red.) La llengua catalana al tombant del mil·leni , Barcelona: Empúries, s. 153-202.
- Artykuł lingwistyczna secesja , w: Francesc Ruiz i San Pascual i Rosa Sanz i Riblles, i Jordi Solé i Camardons (2001) Diccionari de sociallingüística, coll. Diccionaris temàtics , Barcelona : Enciclopèdia Catalana.
Sylvie Sagnes, „ Jedność i (lub) różnorodność języka(ów) oc: historia i aktualność rozbieżności ”, Lengas - przegląd socjolingwistyczny , Montpellier , Presses universitaire de la Méditerranée ( Université Paul-Valéry ), t. 71 „Margines językowy, władza, statuty i kontrowersje”,2012, s. 51-78 ( ISSN 2271-5703 , DOI https://doi.org/10.4000/lengas.346 , czytaj online )
Meyers Handatlas , Ausgabe B, Bibliographisches Institut Leipzig 1933, mapa językowa 6a.
(oc) Joan-Cristòu Dourdet ( Uniwersytet w Poitiers ), „ Brejadís sus la question linguistica en„ Aguiana ”: lo separatisme sentongista ” , Jornalet , Barcelona , Associacion entara Difusion d'Occitània en Catalonha (ADÒC),2018( ISSN 2385-4510 , OCLC 1090728591 , czytaj online )
(oc) Domergue Sumien, " Nòveis aggressions còntra lo peitavin-santongés e l'occitan " , Jornalet , Toulouse , Barcelona ,10 lipca 2017( ISSN 2385-4510 , czytaj online )
W deklaracji niepodległości tego kraju i zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego Mołdawii w sprawie [1]
W artykule 13: Konstytucja Republiki Mołdowy .
Manifest Desviacions en els conceptes de llengua i de pàtria , maj 1934
Domergue Sumien, Pluricentryczna standaryzacja języka prowansalskiego: nowe zagadnienie socjolingwistyczne, rozwój leksykonu i morfologii , Turnhout, Brepols , coll. „Publikacje Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Occitan”,2006, 514 s. ( ISBN 978-2-503-51989-0 , czytaj online )
Pierre Bec (1970-71) = Pierre Bec (współpraca Octave Nandris, Žarko Muljacic) Praktyczny podręcznik filologii romańskiej, Paryż: wydania Picarda , 2 tom.
Georg Kremnitz, Une podejście socjolingwistyczne , w F. Kirsch Peter & Kremnitz Georg, & Brigitte Schlieben-Lange (2002) Krótka historia społeczna języka prowansalskiego: zastosowania, obrazy, literatura, gramatyki i słowniki , col·l. Cap al Sud, F-66140 Canet: Trabucaire, s. 109-111 [zaktualizowana wersja i częściowe tłumaczenie: Günter Holtus, & Michael Metzelin, & Christian Schmitt (1991) (red.) Lexikon der Romanistischen Linguistik . Lot. V-2: Okzitanisch, Katalanisch , Tybinga : Niemeyer]
Domergue Sumien Pluricentryczna standaryzacja języka prowansalskiego: Nowe wyzwanie socjolingwistyczne, rozwijające słownictwo i morfologia , Turnhout, Brepols , al. „Publikacje Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Occitan”,2006, 514 s. ( ISBN 978-2-503-51989-0 , czytaj online )
Domergue Sumien, „ Centralne języki romańskie. W kierunku nowej Kataloński, prowansalsko, Arago, Aguian (Poitevin-saintongeais) zbieżność ” Hapax , Uniwersytet Salamance , n o 62013, s. 135-163 ( ISSN 1988-9127 , czytaj online ) :
„Wiąże się to z secesjonizmem językowym z Owernii. Łączy francuską ortografię i rozwiązania leksykalne z rozwiązaniami niezwykle oryginalnymi, ale mało zakorzenionymi w historycznej tradycji języka. "
Jean-Claude Lugan, „ Dla debaty na temat badań Pierre'a Bonnauda: kilka uwag ogólnych ”, Ethnologia. Journal Etnologii i Ethnoecology krajów Occitan studiów i limuzyny , Limoges , etnograficzne Society Limousin, Marche i sąsiednich regionów, n o 16,1980, s. 275-278 ( ISSN 0398-5555 )
Hervé Lieutard, „ Systemy graficzne Occitan. Kalejdoskop reprezentacji i zmian językowych ”, Lengas - przegląd socjolingwistyki , Montpellier , Presses universitaire de la Méditerranée , t. 86 „Małe litery i wielkie litery. Systemy graficzne języków we Francji i poza nią”,2019( ISSN 2271-5703 , czytaj online ) :
„Ta tendencja do wycofywania się w lokalną tożsamość może być wynikiem przekonanych starych okcytanistów. Jest to na przykład koncepcja, której bronił Pierre Bonnaud, który proponuje eicritürà euvarnhatà vunefiadà, aby lepiej podkreślić odrębny charakter Owerniatu ”
(oc) Domergue Sumien, " Los secessionismes lingüistics: la diferéncia auvernhata " , Jornalet , Barcelona , Associacion entara Difusion d'Occitània en Catalonha,2015( ISSN 2385-4510 , czytaj online )
(ca) Carles Castellanos i Llorenç, Manel Zabala " La traducció de Lo Garrel, Lois Delluc, Joan Sales " , Quaderns: Revista de traducció , Barcelona , Uniwersytet Autonomiczny w Barcelonie , n o 18,2011, s. 81-89 ( ISSN 1138-5790 )
Philippe Martel „ Histoires d Occitanie ” Revue d Alzacja , Federacja Alzacji historyczne i towarzystw archeologicznych, N O 1332007, s. 217-243 ( ISSN 0181-0448 , czytaj online ) :
„Oboje z przyjemnością podejmują kontrowersyjne prace geografa Owernii Pierre'a Bonnauda, który odrywa swoją Owernię od zespołu oksytańskiego, aby uczynić z niego centralny element językowej„ medioromanii ”, w którą nie wierzy żaden poważny romanista. "
Jean Lafitte i Guilhem Pépin, „Langue d'oc” czy języki oc? , PyréMonde (Princi negue),2009, 211 s.
Jean Lafitte, „ Sytuacja socjolingwistyczna i pisarstwo Gasconu dzisiaj ” , o Institut Béarnais et Gascon ,2005
James Costa, „ Higiena werbalna na południu Francji lub w Occitanie ”, Lengas – przegląd socjolingwistyczny , Montpellier , Presses universitaire de la Méditerranée ( Université Paul-Valéry ), tom. 72 „Ideologiczne aspekty debat językowych w Prowansji i poza nią”,2012, s. 83-112 ( ISSN 2271-5703 , czytaj online )
„Próba Okcytanizmu”, Louis Bayle, 1975
Marie-Jeanne Verny, „ Nauczanie okcytanu w XXI wieku. Wyzwania i problemy ”, Tréma - międzynarodowe czasopismo z zakresu nauk pedagogicznych i dydaktyki , Montpellier , Wydział Pedagogiczny w Montpellier , tom . 31 „Nauka języków regionalnych we Francji dzisiaj: stan rzeczy i perspektywy”,2009, s. 69-83 ( ISSN 2107-0997 , czytaj online ) :
„Są tu i ówdzie, w przestrzeni oksytańskiej, lokalistyczne skłonności, odmawiające uznania jedności langue d'oc, odwołujące się do„ języków oc ”[...]. Zwolennicy tych stanowisk stanowią jednak skrajną mniejszość, jeśli chodzi o uznanie społeczne (nawet jeśli ich wpływ jest czasami zauważalny w Prowansji, Béarn czy Owernii). Zdecydowana większość naukowców, podobnie jak zdecydowana większość aktywistów, w tym obecni zwolennicy pisma Mistralian, przyznaje jedność langue d'oc w jego różnorodności dialektowej. "
Pytanie nr 22674 (Dziennik Urzędowy 13/05/2008: 3919) w sprawie Sylvie Sagnes, 2014 r.: pisemne pytanie przewodniczącego rady regionalnej Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże Michela Vauzelle , skierowane we wrześniu 2008 r. do Ministra Kultury i Komunikacji, Christine Albanel: „Prowansalski ma swoje własne cechy, które silnie odróżniają go od prowansalskiego. Jako taki zasługuje na uznanie wśród języków regionalnych. Prowansalski Mistralien wśród języków regionalnych” .
Christian Estrosi , prezydent regionu, burmistrz Nicei i zastępca Kandydaci do wyborów regionalnych: ich propozycje w 5 punktach
W Provença: anti-Occitanism s'ocuparà de las cultura e lenga del país Jornalet , 07.07.2021 Anty-okcytanistyczny prezes kolektywu Prouvènço , Jean-Pierre Richard, wybrany z listy prawicowej władzy Renauda Museliera , został mianowany szefem komisji „Dziedzictwo, tradycje i języki regionalne” dla regionu Provençe-Alpes-Côte d'Azur.
Provença przedstawia omenatge oficiau a Mistral ... e Vausèla reconeis l' occitan Jornalet 17.05.2014
Provença subvenciona antioccitanism e obniżyła adjuda a las Calandretas Jornalet 21.12.2016
Louis-Jean i Alain Calvet Les Confettis de Babel , Éditions OIF, s. 12-13 przeczytaj online
Na przykład Jean Lafitte, Guilhem Pépin, La „langue d'oc” lub języki oc? - Wspólne idee, mity i fantazje w obliczu historii , PyréMonde / Princi Negue, 2009
Consulta Provenzale
Franck Martin, „ Walencka secesja językowa: niebezpieczeństwa i nadużycia partyzanckiego użycia językoznawstwa ”, Językoznawstwo we wszystkich stanach , Perpignan , University Press of Perpignan ,2003
Vicent Flor, „ Llengua Valencia, Mai Catala”. Secesjonizm językowy i rewitalizacja językowa w Walencji (Hiszpania) ”, Lengas - przegląd socjolingwistyczny , Montpellier , Presses Universitaires de la Méditerranée , tom. 72 „Ideologiczne aspekty debat językowych w Prowansji i poza nią”,2012, s. 133-151 ( ISSN 2271-5703 , czytaj online )
Języki słowiańskie, Comrie Bernard, Corbett | , Greville G., 2002, I wyd. 1993, Londyn i Nowy Jork, Routledge
W jakim stopniu chorwacki i serbski są tym samym językiem? Evidence from a Translation Study, Bailyn John Frederick, Journal of Slavic Linguistics, 2010, tom 18, strony = 181–219, online , ( ISSN 1068-2090 )