Rajd Wielkiej Brytanii 1973
1973 Rajd Wielkiej Brytanii ( 29-ci Daily Mirror RAC Rally ), zakwestionował od 17 do21 listopada 1973, to dwunasta runda Rajdowych Mistrzostw Świata 1973 (WRC), zainaugurowanych w tym samym roku.
Kontekst przed wyścigiem
Mistrzostwa świata
Rok 1973 to pierwszy rok Rajdowych Mistrzostw Świata Marek, które zastąpiły „Rajdowe Mistrzostwa Europy Marek”, rozgrywane od 1968 do 1972 roku. Składa się z trzynastu imprez międzynarodowych i jest zarezerwowany dla samochodów następujących kategorii:
- Grupa 1: samochody osobowe produkcji
- Grupa 2: specjalne samochody osobowe
- Grupa 3: samochody produkcyjne typu grand touring
- Grupa 4: specjalne samochody typu grand touring
Rajd RAC to przedostatnia runda sezonu wyraźnie zdominowanego przez Alpine-Renault , od którego nie może uciec mistrzostwo świata, a jego główny rywal Fiat ma ponad czterdzieści punktów straty. Oficjalnie tytuł nie jest jednak przyznawany francuskiemu producentowi, wyniki austriackiej imprezy zostały zawieszone decyzją FIA na skutek skargi niemieckiego producenta BMW , po dyskwalifikacji, która pozbawiła go zwycięstwa w tej rundzie.
Test
Stworzony w 1932 r., Jako pierwszy test sterowności i orientacji, Rajd Wielkiej Brytanii (potocznie nazywany rajdem RAC, bo organizowany przez Królewski Automobilklub ) stał się prawdziwym sprawdzianem szybkości dopiero na początku lat 1960 . Ponieważ wyścigi samochodowe są zabronione na angielskiej sieci drogowej, są one używane tylko na trasie łączącej, na odcinkach specjalnych rozgrywane w parkach lub na drogach prywatnych. Trasa jest utrzymywana w tajemnicy, zawodnicy odkrywają trasę dopiero w momencie odlotu, przez co rekonesans jest niemożliwy. Ta specyfika sprzyja zawodnikom, którzy regularnie startują w brytyjskich rajdach narodowych, często idąc tymi samymi ścieżkami. Faworytami są więc lokalni kierowcy, a także kierowcy fińscy i szwedzcy, którzy regularnie ścigają się przez kanał La Manche. Zwycięstwo Anglika Rogera Clarka nad Fordem Escortem w 1972 roku zakończyło dominację Skandynawów od 1960 roku.
Kurs
- wyjazd : 17 listopada 1973z Yorku
- przyjazd: 21 listopada 1973w Yorku
- dystans: 3580 km w tym 502,2 km na 70 odcinkach specjalnych (80 odcinków planowanych wstępnie, tj. 540,02 km)
- powierzchnia: ziemia
- Kurs podzielony na trzy etapy
Pierwszy etap
- York - York, 1710 km ( Anglia i Walia ), od 17 do18 listopada
- 32 odcinki specjalne, 217,29 km (wstępnie zaplanowano 37 odcinków, łącznie 230,96 km)
Drugi krok
- York - York, 1600 km ( Anglia i Szkocja ), od 19 do20 listopada
- 30 odcinków specjalnych, 201,21 km (wstępnie zaplanowano 35 odcinków, łącznie 225,36 km)
Trzeci krok
- York - York, 270 km ( Yorkshire ),21 listopada
- 8 odcinków specjalnych, 83,7 km
Zaangażowane siły
Prawie dwieście załóg weźmie udział w tej imprezie, w której rywalizuje wielu producentów:
Zwycięzca poprzedniego roku, Ford zatrudnił trzech Escort RS1600 grupy 2 (2000 cm 3 , 235 KM przy 8200 obr / min, około 800 kg) Rogera Clarka , Hannu Mikkola i Timo Mäkinena . Te samochody, wraz z BMW i Datsunami , są najpotężniejszymi i ulubionymi danymi tego wyścigu. Oprócz trzech samochodów fabrycznych istnieje duża liczba prywatnych eskortów (Forda reprezentują prawie połowę zaręczonych!), W tym Markku Alén , Andrew Cowan , Russell Brookes , Drew Gallacher czy Barry Lee, również bardzo dobrze przygotowani i zdolny do odgrywania głównych ról.
RAC początkowo nie był w programie francuskiego producenta, praktycznie mistrza świata, który jednak zgłosił dwie berlinety A110 z grupy 4 (1800 cm 3 , 175 KM, 710 kg) dla Jean-Luc Thérier i Jean-Pierre Nicolas , kilka dodatkowych punkty, które mogą okazać się kluczowe w przypadku, gdy Sąd Apelacyjny FIA unieważni wynik austriackiej imprezy. Dlatego piloci dążą przede wszystkim do zaszczytnego miejsca. Odnotowujemy również obecność na starcie Pat Moss-Carlsson , na prywatnej berlinette.
Grupa 2002 wprowadzona do fabryki ma dwulitrowy szesnastozaworowy silnik o mocy ponad 220 koni mechanicznych, którego główną zaletą jest elastyczność. Zostały powierzone Björn Waldegård i Achim Warmbold . Mimo stosunkowo dużej wagi (1100 kg) mogą być bardzo skuteczne na leśnych drogach. Wraz z Saabami są oni głównymi konkurentami Forda Escorts w tej imprezie.
Oprócz trzech potężnych modeli 240Z z grupy 4 (silnik wtryskowy 2400 cm 3 ) napędzanych przez Tony'ego Fall'a , Harry'ego Källströma i Chrisa Slatera, fabryka wynajęła przycięte Sunny Group 2 (1300 cm 3 , 125 koni mechanicznych) dla kenijskiego Shekhara Mehty .
Przegrany podczas poprzedniej imprezy włoski producent zgłosił dwa 124 rajdowe pająki z grupy 4 (1750 cm 3 , 170 KM, 960 kg) dla Sergio Barbasio i Maurizio Verini . Te samochody nie są wystarczająco szybkie, aby odnieść zwycięstwo, zwłaszcza że ich kierowcy nie są specjalistami w brytyjskiej imprezie. Niemniej ich wiarygodność może pozwolić im na uzyskanie prawidłowej klasyfikacji.
Scuderia Lancia zatrudnił jedną załogę na to wydarzenie, na Amilcare Ballestrieri . Ma Fulvię HF (1600 cm3, 160 KM, 870 kg), samochód, który dwukrotnie wygrał RAC w 1969 i 1970 roku z Harrym Källströmem, ale nie może już liczyć na to, że będzie w czołówce przeciw konkurentom. Znacznie mocniejszy.
Z 24 samochodami na starcie, Opel jest najbardziej reprezentowanym producentem po Fordzie. Do najwybitniejszych załóg należą trzy grupy Ascona 2 przygotowane przez Irmschera (2 litry, 180 KM, 1050 kg) i powierzone Rauno Aaltonenowi , Walterowi Röhrlowi i Larsowi Carlssonowi . Opel-Szwecja wystawił również dwie grupy Ascona 2 dla Ove Erikssona i Andersa Kullänga . Wśród korsarzy Gunnar Blomqvist ma identyczny samochód, o równym poziomie przygotowania. Opel jest również dobrze reprezentowany w Grupie 1, w szczególności z dwoma Commodore GSE zgłoszonymi przez Greder Racing, kierowanym przez Henry'ego Gredera i Marie-Claude Beaumont .
Szwedzki producent zatrudniony trzy Saab 96 Grupa 2 (silnik Ford V4 1850 cm 3 , 165 moc około 1100 kg) Stig Blomqvist , Per Eklund i Simo Lampinen . Te wytrzymałe samochody zawsze okazały się bardzo wygodne na brytyjskich drogach, zwłaszcza w koleinach. Tapio Rainio, zatrudniony prywatnie, ma identyczny model.
TTE inicjowane dwa cięcia Celica grupa 2 podwójne silnika wału (1600 cm 3 , 160 HP 1100 kg) Ove Andersson Leif Asterhag.
Zatrudniony prywatnie szwedzki kierowca Per-Inge Walfridsson ma Volvo 142 S z grupy 2, które korzysta z fabrycznych przygotowań.
Przebieg wyścigu
W związku z kryzysem naftowym wywołanym embargiem OPEC , organizatorzy za radą rządu skrócili przebieg dziesięciu odcinków specjalnych, dążąc do obniżenia kosztów paliwa o ok. 10%.
Pierwszy etap
198 załóg wyruszyło w sobotę z Yorku17 listopadaod dziewiątej rano, kierując się do Northampton . Ten pierwszy etap prowadzi ich do Walii przez Birmingham , po czym zawraca ich do Yorku tą samą trasą. Trasa do startu utrzymywana w tajemnicy, zawodnicy odkrywają trasę w ostatniej chwili.
Zwycięzca poprzedniego roku, Brytyjczyk Roger Clark ( Ford Escort ) zaatakował z pierwszych etapów i objął prowadzenie, tuż przed swoim kolegą z drużyny Markku Alén , ale na początku wyścigu różnice były bardzo małe, aw pierwszej dziesiątce nie było. oddzielone tylko o kilka sekund. Fin Timo Mäkinen , również w Escort, otrzymał pierwszy cios w trzeciej sekcji czasowej i zajął pierwsze miejsce. Clark opiera się i ledwo odzyskuje przewagę w specjalnym odcinku Sutton Park, gdzie wielu zawodników jest uwięzionych w zakręcie, który biegnie długą prostą przez Leicester Forest . To przede wszystkim Jean-Luc Thérier, który przyjeżdża zbyt szybko i nie może uniknąć zejścia z drogi. Alpine cierpiał trochę i pilot Norman można wyruszyć ponownie z pomocą widzów, którzy są liczne w tym miejscu. Hannu Mikkola (Ford Escort) nie miał tyle szczęścia: wyszedł gwałtowniej, musiał się poddać, złamał palec z powodu powrotu kierownicy. Tony Fall również opuszcza tor, łamiąc sterowanie swoim Datsunem 240Z . Alén, który znakomicie wystartował w wyścigu, również tam uszkodził swój samochód, ale był w stanie wystartować ponownie, tracąc ponad pięć minut i spadając z trzeciego do stu siedemnastego miejsca w klasyfikacji generalnej. W sumie dwudziestu kierowców nie będzie w stanie ominąć zjazdu z drogi na tym zakręcie! Mäkinen był wtedy dziewięć sekund za Clarkiem, za nim plasowali się Stig Blomqvist ( Saab 96 ) i Björn Waldegård ( BMW 2002 ).
Podczas gdy Thérier szybko się poddaje (dystrybutor), Mäkinen zbliża się do Clarka; Fin będzie konsekwentnie najszybszy w walijskich lasach, ponownie obejmując prowadzenie i pozostawiając Clarka, Waldegårda i Blomqvista do walki o drugie miejsce. Chwytany Clark w nocy straci pole do popisu na swoich przeciwnikach. Kiedy Blomqvist zajął drugie miejsce, wyprzedzając Waldegårda, uderzy w kikut. Straciwszy trochę czasu, może ruszyć ponownie, ale zawieszenie ucierpiało i kierowca Saaba będzie musiał zrezygnować z kilku ofert później. Waldegård nie zmniejszył presji na Mäkinena, nawet na krótko obejmując prowadzenie, gdy jego przeciwnik popełnił błąd w szesnastym odcinku specjalnym. Kierowca Forda od razu odzyskał przewagę, którą utrzymywał do końca tego pierwszego etapu, dołączając do Yorku w niedzielny wieczór z ponad trzyminutową przewagą. Po poważnym załamaniu w nocy, Clark, przez chwilę wyprzedzając Ola Asconę genialnego Waltera Röhrla , odzyskał trzecie miejsce, gdy Niemiec miał problemy z pedałem gazu i hamulcami. W międzyczasie Alén zrobił imponujący powrót i ukończył pierwszą część kursu na trzynastej pozycji.
Drugi krok
Ocalałe załogi opuszczają York w poniedziałek o 8 rano, tym razem w kierunku Manchesteru . Następnie dołączą do Carlisle , a następnie do Szkocji . Jednak Walter Röhrl nie zajdzie tak daleko, ponieważ wał pompy oleju w jego Oplu pękł, gdy był na dobrym czwartym miejscu. Brytyjscy kierowcy Barry Lee i Andrew Cowan (obaj jadący Fordem Escortem i sklasyfikowani w pierwszej dziesiątce) również muszą przejść na emeryturę na starcie etapu, jeden po zjechaniu z drogi, drugi z powodu problemu mechanicznego. Wygodnie w czołówce, Timo Mäkinen (towarzyskie) jedynie kontrolowanie swoją przewagę nad BMW z Björn Waldegård a drugi towarzyskie Roger Clark . Szkocka noc jest bardzo zimna, a lód uwięzi kilku konkurentów, w tym Clarka (który stracił niewiele czasu), Maurizio Verini ( Fiat ) i Per Eklund ( Saab ), który traci ponad pięć minut i spada z miejsca piątego na ósme. .
Ten drugi etap pozwala Markku Alénowi na prawdziwy festiwal za kierownicą swojego Escorta: wygrywa prawie połowę odcinków specjalnych, a kiedy rajd opuszcza Szkocję, aby wrócić do Yorku, wspiął się z powrotem na piąte miejsce, skracając o dwie minuty. za liderami, a teraz zagraża Simo Lampinenowi (Saab), mniej niż minutę przed nim.
Trzeci krok
Ostatnia część rajdu odbędzie się w środę rano, zaczynając o godzinie siódmej. Ta krótka pętla w Yorkshire ma tylko 80 kilometrów odcinków czasowych, ale oblodzone ścieżki mogą jednak zakłócić pozycje, które wydawały się być zajęte. W Ford Escort z Timo Mäkinen , Roger Clark i Markku Alen wyposażone są w nowy typ opony, która jest szczególnie skuteczny w tych warunkach, w przeciwieństwie do BMW z Björn Waldegård , który jest znacznie mniej wygodne. Ten ostatni, który nie może martwić Mäkinena o zwycięstwo, stara się przede wszystkim zachować drugie miejsce, któremu grozi Clark, który odzyskał wszystkie siły. W przedostatnim odcinku specjalnym Szwed, który miał jeszcze minutę przewagi nad Brytyjczykiem, był zaskoczony bardzo śliskim zakrętem po progu zwalniającym: przyjechał zbyt szybko, zjechał z drogi i zrobił pół beczki. Załoga straci pół godziny przed wznowieniem wyścigu, spadając z drugiego na siódme miejsce. Alen, który wrócił na czwartym po przestoju wyścigu Saab z Simo Lampinen (strata koła), również na drodze w tym miejscu: to wykonuje pełne rolki, ale można rozpocząć niemal natychmiast, straciwszy na krótko, tylko ciało Escort zostało uszkodzone. Wyścig zakończył się hat-trickiem dla Escorts, a Mäkinen wygrał przed Clarkiem i Alénem. Autor bardzo regularne wyścigu mimo trzech zamienników przekładnię na swoim Volvo , Per-Inge Walfridsson wziął chwalebnym czwarte miejsce, wyprzedzając od Mikołaja ' Alpine .
Rankingi pośrednie
Rankingi pośrednie kierowców po każdym odcinku specjalnym.
Pierwszy stopień (od ES1 do ES37)
- Odwołane zostały odcinki specjalne 4 i 5.
- Odwołane zostały odcinki specjalne 8, 9 i 10.
|
Drugi stopień (od ES38 do ES72)
- Odwołano odcinki specjalne od 54 do 58.
|
|
Trzeci krok (ES73 do ES80)
|
Generalna klasyfikacja
Czołowi ludzie
Zwycięzcy odcinków specjalnych
-
Markku Alén - - Ilkka Kivimäki ( Ford Escort RS1600 ): 20 ofert specjalnych (ES 40 do 42, 45, 48, 51, 59, 62 do 65, 68 do 70, 74 do 78, 80)
-
Timo Mäkinen - Henry Liddon ( Ford Escort RS1600 ): 19 ofert specjalnych (ES 7, 12, 13, 15, 17 do 19, 21 do 25, 29, 35, 37, 63, 67, 77, 79)
-
Roger Clark - Tony Mason ( Ford Escort RS1600 ): 10 ofert specjalnych (ES 1, 2, 6, 30, 33, 34, 37, 38, 68, 77)
-
Per Eklund - Bo Reinicke ( Saab 96 V4 ): 5 etapów (SS 31, 32, 36, 39, 61)
-
Björn Waldegård - Hans Thorszelius ( BMW 2002 Tii ): 4 odcinki specjalne (ES 14, 37, 44, 50)
-
Simo Lampinen - Sölve Andreasson ( Saab 96 V4 ): 4 etapy (SS 27, 47, 61, 73)
-
Stig Blomqvist - Arne Hertz ( Saab 96 V4 ): 2 etapy (SS 11, 17)
-
Donald Heggie - George Dean ( Ford Escort RS1600 ): 2 etapy (SS 29, 66)
-
Jean-Pierre Nicolas - Claude Roure ( Alpine A110 1800 ): 2 specjalne (SS 38, 72)
-
Chris Wathen - Brian Hillis ( Ford Escort RS1600 ): 1 specjalny (SS 3)
-
Marek Gierowski - John Taylor ( Porsche Carrera RS ): 1 odcinek specjalny (SS 3)
-
Graham Taylor - Brian McLean ( Ford Escort RS1600 ): 1 specjalny (SS 16)
-
Leif Asterhag - Anders Gullberg ( Toyota Celica ): 1 odcinek specjalny (SS 20)
-
Walter Röhrl - Jochen Berger ( Opel Ascona ): 1 specjalny (SS 26)
-
Ove Andersson - Geraint Phillips ( Toyota Celica ): 1 specjalny (SS 28)
-
Sergio Barbasio - Gino Macaluso ( Fiat 124 Rallye 1800 ): 1 specjalny (ES 37)
-
Christopher Beynon - Lyn Andrews ( Ford Escort TwinCam ): 1 specjalny (ES 43)
-
Kevin Videan - Peter Rusforth ( Datsun 240Z ): 1 specjalny (SS 46)
-
Drew Gallacher - Ian Muir ( Ford Escort RS1600 ): 1 specjalny (ES 49)
-
Amilcare Ballestrieri - Silvio Maiga ( Lancia Fulvia HF ): 1 specjalny (ES 52)
-
Peter Doughty - Richard Shelmerdine ( Ford Escort RS1600 ): 1 specjalny (ES 60)
-
Per-Inge Walfridsson - John Jensen ( Volvo 142 ): 1 specjalny (ES 71)
Wyniki głównych graczy
Klasyfikacja mistrzowska na koniec wyścigu
- przypisanie punktów: 20, 15, 12, 10, 8, 6, 4, 3, 2, 1, odpowiednio, do pierwszych dziesięciu ocen każdej konkurencji (bez efektu kumulacyjnego, tylko najlepiej sklasyfikowany samochód każdego producenta otrzymuje punkty)
- tylko osiem najlepszych wyników (z trzynastu testów) jest branych pod uwagę do ostatecznego obliczenia punktów. Fiat musi zatem policzyć trzy punkty zdobyte w Safari, trzy punkty zdobyte w Finlandii i punkt zdobyty w Wielkiej Brytanii.
- Uwaga: powyższa klasyfikacja obejmuje przeklasyfikowanie BMW załogi Warmbold-Todt, wstępnie zdyskwalifikowanej przez organizatorów, na pierwsze miejsce w austriackiej imprezie. Wyniki Austriackiego Rajdu Alpejskiego zostały potwierdzone dopiero w pierwszym kwartale 1974 roku. Poniżej znajdują się prowizoryczne pozycje mistrzowskie obowiązujące po Rajdzie Wielkiej Brytanii, z uwzględnieniem dyskwalifikacji BMW w Austrii, opublikowane w 1973 roku:
- Alpine-Renault: 140 punktów
- Fiat: 86 punktów
- Ford: 66 punktów
- Saab: 45 punktów
- Volvo: 44 punkty
- Datsun: 34 punkty
- Citroën: 33 punkty
- Toyota i Porsche: 26 punktów
itp.
Uwagi i odniesienia
-
Christian Vella , Rajdowy Mistrz Świata , edycje PAC,2001, 333 pkt.
-
Michel Morelli i Gérard Auriol , Historia rajdów: od 1951 do 1968 , Boulogne-Billancourt, ETAI,2007, 208 str. ( ISBN 978-2-7268-8762-2 )
-
Revue L'Automobile n ° 332 - styczeń 1974
-
Revue Moteurs-course n ° 99-15 marca 1973
-
Revue Sport Auto nr 142 - listopad 1973
-
Revue Sport Auto n o 144 - styczeń 1974
-
L'Automobile Magazine n o 335 - kwiecień 1974
