Pseudo-Dionizy Areopagita

Pseudo-Dionizy Areopagita Obraz w Infobox. Biografia
Zajęcia Teolog , filozof , pisarz , zakonnik, historyk
Inne informacje
Pole Filozofia
Religia Kościół katolicki
Podstawowe prace
Wszystkie dzieła św. Dionizego Areopagity

Pseudo-Dionizy jest autorem traktatów chrześcijan z teologii mistycznej greckiego. Jest to jedno z głównych źródeł chrześcijańskiej duchowości mistycznej. Był prawdopodobnie syryjskim mnichem, który żył około 500 roku. Jego twórczość inspirowana jest neoplatonizmem , w szczególności pismami Proklusa , z których część pożyczył. Jednak zdaniem niektórych autorów tej neoplatonicznej części nie należy przesadzać. Był także pod wpływem szkoły teologicznej z Aleksandrii ( Orygenes , Klemens z Aleksandrii ) oraz tradycji Ojców Kapadockich (zwłaszcza Grzegorza z Nyssy, który zajmował się podobnymi tematami).

Według Księgi Dziejów Apostolskich , Dionizy Areopagita było ateńskiej wśród filozofów, którzy słuchali kazań świętego Pawła . Autor dzieł mistycznych przypisywanych Dionizego nie może być ateński I st  century, ale przydział pseudepigraphic tych traktatów filozofa przekształcony przez Pawła wolno przedstawić je jak działa zarówno chrześcijańskich i filozoficzne.

Prawdziwa tożsamość Pseudo-Dionizego

Przez długi czas autor tego korpusu uważany był za jednego z nielicznych uczniów, których apostołowi św. Pawłowi udało się nawrócić po jego kazaniu w Atenach na wzgórzu Areopagu ( Akt Apostolski , 17, 34). Dzieje się tak, ponieważ autor przedstawiał się jako współczesny św. Pawłowi. Twierdził, że był świadkiem ciemności, która zaciemniła Ziemię w czasie śmierci Jezusa (list VII). Hincmar, biskup Reims, wyznał tożsamość świętego Denisa z Dionizjuszem Areopagitą. Jacques de Voragine w swojej Złotej Legendzie przedstawił tę samą opinię, podając swoje źródła hagiograficzne, cytując Metodę Konstantynopola i Hincmara , ale badanie tekstu pokazuje, że inspirował się również Hilduinem . Wątpliwości zostały wyrażone w VIII E / IX th  century, przynajmniej na Wschodzie, patriarcha Konstantynopola Photios I informacji obowiązujących w jego bibliotece, komentując książkę księdza Theodore wątpliwości, że rzeczywisty przydział do Dionizy Areopagita. Na Zachodzie jednak kwestia zostanie podniesiona na XV -go  wieku przez Mikołaja z Kuzy i Lorenzo Valla , w XVI -tego  wieku przez Erazma i Lutra , ale to było w 1900 roku, że Józef J. Kochet Stiglmayr dwa pisarze katoliccy, wykazać niezaprzeczalnie (i niezależnie) pseudepigraficzny charakter pism Dionizego: w Traktacie o imionach boskich przytoczony jest fragment z Proclus De malorum subsistentia , a wpływ filozofa neoplatońskiego widoczny jest w pewnych szczegółach i pewnych podobieństwach wyrazowych. Szkic traktatów Dionizego jest konsekwentnie ustalany między 485 a 515 rokiem, czyli po śmierci Proklusa w 485 roku.

Denis z Paryża

Oprócz identyfikacji z Denisem z Aten , był również identyfikowany z Saint Denis z Paryża . To zamieszanie jest spowodowane Hilduinem , opatem Saint-Denis i cesarskim archichapelinem , który napisał swoją Areopagitę w 835 roku, w której popiera tezę o tożsamości. Jednak starożytne martyrologie wyraźnie odróżniają Denisa z Paryża i Dionizego z Aten. Ten zamęt, który powstał w Paryżu, dotarł przez Rzym do Grecji. Został on jednak ostatecznie obalony przez Le Nain de Tillemont .

Dionizy Areopagita, który słyszałby kazania św. Pawła, nie mógł być Denisem z Paryża. Przypisanie dzieła temu jednemu, pierwszemu biskupowi Paryża, pochowanemu w opactwie Saint-Denis na północ od Paryża, jest więc legendą, jednak udowodniono, że ogromny wpływ w średniowieczu wywierany przez pisma Denysa promieniował z opactwo Saint-Denis.

Sewer z Antiochii

Teza Stiglmayra o utożsamianiu Dionizego z Sewerem z Antiochii została gorąco zakwestionowana.

Piotr Iberyjski

M. van Esbroeck podjął ostatnio na nowych podstawach argumentację Ernesta Honigmanna na rzecz utożsamiania Pseudo-Dionizego z Piotrem Iberyjskim . Niemniej jednak każda próba identyfikacji, który jest zanurzyć się na liście kilka nazw, które przeżyły V th  century wydaje się dość ryzykowne: jest to całkiem możliwe, że dionizyjski napisany w języku greckim są sami tłumaczenie Syryjski pism monastycznych .

Kawałki

Nadal mamy pod jego nazwiskiem pewną liczbę pism ( CPG 6600-6635), przetłumaczonych na język francuski przez Maurice'a de Gandillaca w 1943 roku:

W liście do biskupa Tytusa Pseudo Dionizy pisze, że zgodnie z lokalną tradycją Maryja ma swój grób w Getsemani .

Przekazano nam inne tytuły: szkice teologiczne , teologia symboliczna . To prawdopodobnie prace fikcyjne.

Prezentacja jego myśli

Teologia mistyczna i teologia symboliczna

Jednym z najbardziej owocnych aspektów pracy Pseudo-Dionizego jest wprowadzenie rozróżnienia między różnymi wymiarami teologii: teologią mistyczną (szczyt teologii), teologią symboliczną i teologią spekulatywną.

Pseudo-Dionizy uważa ponadto, że teologia negatywna (lub apofatyczna ) jest doskonalsza niż teologia katafatyczna . W teologii negatywnej zbliżamy się do Boga przez zaprzeczenie tego, co Mu przypisujemy, ale tak nie jest. Wspina się po drabinie stworzeń, aby zauważyć na każdym szczeblu, że nie ma tam Stwórcy. Posługuje się obrazem posągu: z bloku marmuru artysta przejdzie okopem, aby uwolnić obraz. Tak więc w jego traktacie La Théologie mystique , w rozdziale 4: „Mówimy zatem, że przyczyna wszystkich rzeczy, która jest ponad wszystkim, nie jest pozbawiona istoty ani życia, ani rozumu, ani inteligencji, i że nie jest ciało. Nie ma formy, figury, jakości, ilości, masy. Nie ma jej w żadnym miejscu. Nie można go zobaczyć i nie można go uchwycić zmysłami. Nie można go dostrzec zmysłami i nie jest dla nich wyczuwalny. Nie zna nieporządku ani niepokoju, nie przeszkadzają jej materialne namiętności ”.

Zgodnie z klasyczną interpretacją odziedziczoną po wielkich scholastycznych komentatorach Pseudo-Dionizego, teologia negatywna i teologia afirmatywna wzajemnie się uzupełniają. Kiedy stwierdzamy coś o Bogu, musimy od razu powiedzieć, że to nieprawda: „Symbol może znaleźć swoje znaczenie tylko wtedy, gdy zostanie oczyszczony przez zaprzeczenie, które niejako odkrywa znaczenie przez odcięcie miąższu owocu w celu odsłoń jego kamień ”. W ten sposób transcendencja Boga jest naprawdę honorowana.

Jednak dla Davida Bradshawa ta interpretacja nie powinna zapominać, że ścieżki katafatyczne i apofatyczne były dla areopagity „środkiem wzniesienia się ku Bogu”, zanim stały się „semantycznym narzędziem wyjaśniającym ograniczenia języka teologicznego”.

Hierarchie niebieskie i kościelne

„Oto dlaczego hierarchiczny porządek jest
taki , że jedni są oczyszczani,
a inni oczyszczają;
niech jedni będą oświeceni,
a inni oświeceni;
że jedni są udoskonaleni,
a inni doskonalą. "

- Dionizjusz Areopagita, Księga niebiańskiej hierarchii, rozdział 3.

Pon
Serafiny
Cherubinów
Trony
Niebiańska hierarchia
Dominacja
Cnoty
Moce
Księstwa
Archaniołowie
Aniołowie
Biskupi
Kapłani
Diakoni 		Hierarchia
kościelna
Mnisi
Chrześcijanie ochrzcili
katechumenów

Przyjęcie

Wpływ Pseudo-Dionizego

Wpływ Pseudo-Dionizego rozprzestrzenił się po całym świecie greckim przez trzy wieki po jego śmierci.

Korpus dionizyjski jest jednym z trzech wielkich nurtów filozoficznych i duchowych, które ukształtowały myśl średniowiecznego Zachodu, obok filozofii greckiej i dzieła św . Augustyna . Traktat „Teologia mistyczna” przyniósł Pseudo-Dionizemu tytuł ojca mistycyzmu. Jest on na Zachodzie najbardziej wpływowym z greckich ojców.

Ważną specyfiką jego wkładu w mistyczną teologię chrześcijańską jest również zdefiniowanie trzech biegunów teologii: teologii mistycznej, która jest najwyższą wiedzą o Bogu w ciemności i ciszy, ponad wszelkim językiem, wszelkich pojęć, idei, obrazów i symboli; teologia symboliczny że wyraża wiedzę Boga w języku obraz i symbol; i teologia spekulatywna .

Traktaty te stały się punktem odniesienia w średniowiecznej teologii, zarówno na Zachodzie, jak i w Bizancjum, podczas gdy ich data ukazania się jest późna w porównaniu z okresem apostolskim: rzeczywiście, pierwsza znana wzmianka pochodzi z 533 r. , Kiedy to Sewer z Antiochii, przywódca kościoła św. czas tendencji Monofizytów , cytuje je, próbując sprzeciwić się Soborowi Chalcedońskiemu przyjętemu już od 451 roku przez wszystkie Kościoły, poczynając od rzymskiego. „Ortodoksyjni” odrzucają wówczas te pisma jako nieautentyczne. Pierwszy kodeks w Bibliotece z Focjusza poświęcona jest traktat o pewnej „Theodore Kapłana” (nie zwie) zatytułowanym że książka świętego Dionizego jest autentyczna , próbując obalić czterech zarzutów: teksty te nie są cytowane przez którąkolwiek Ojcowie Kościoła pierwszych wieków; Euzebiusz z Cezarei nie powiedział o tym ani słowa; teksty te opisują tradycje, które nie sięgają początków Kościoła i zostały tam ustanowione bardzo stopniowo; cytowany jest list Ignacego Antiocheńskiego zmarłego za panowania cesarza Trajana . Photius kończy swoją krótką relację bez komentarza („Zresztą w jego oczach księga wielkiego Dionizego jest autentyczna”).

Pomimo tej debaty na temat autentyczności, która toczyła się zatem przynajmniej w umysłach Bizantyjczyków przez kilka stuleci, autorytet pism przypisywanych św. Dionizemu szybko wzrósł, także w Kościele greckim, i ostatecznie stał się tam niekwestionowany. Na Wschodzie do kilku z nich wypowiedział się św. Maksym Wyznawca ( 580 - 662 ), który regularnie powołuje się na to zagadnienie w swojej mistagogii . Podobnie, pisma Pseudo-Dionizego zostały użyte przez św Andrzeja z Krety (ok. 660 - 740 ), św Jan Damasceński (koniec VII th  wiek- 749 ), a jego interpretacja doktryny był w środku kłótni na hezychazm XIV th  wieku.

Na Zachodzie w 827 roku Ludwik Debonair otrzymał od cesarza bizantyjskiego Michała II kopię tekstu greckiego. Zdeponowany w bibliotece opactwa Saint-Denis (ponieważ Dionizjusz Areopagita i Denis z Paryża byli zdezorientowani), został przetłumaczony na łacinę przez opata Hilduina i jego współpracowników. Nieco później, około 850 roku , Jean Scot Erigène przetłumaczył go ponownie i skomentował w swoim dziele De divisione naturae  ; to przede wszystkim on był źródłem popularności tych pism na Zachodzie. Traktaty Pseudo-Dionizego zostały również podane do XII -go  wieku przez Jean Sarrazina , a jest to tłumaczenie, że pracował Albertus Magnus i Tomasza z Akwinu .

Pisma

Pseudo-Dionizy jest może chrześcijanin pochodzenia syryjskiego , który przebywał w Atenach pod koniec V -tego  wieku lub początku VI th  wieku, jest autorem prac złożonego pod nazwą Dionizy Areopagita (por Dz 17:34 ).

Komentarz według Jana ( J 6, 44-51 )

Podziel się tym, co wyjątkowe

„Aby żyć w Bogu, musimy maksymalnie przyswoić sobie Jego dobroć. Ale jak moglibyśmy osiągnąć to naśladowanie Boga, jeśli nie przez nieustanne odnawianie pamięci o najświętszych czynach Boga dzięki świętym pieśniom i świętym liturgiom Kościoła?
Niepodzielony chleb kapłan dzieli na liczne części; w ten sam sposób dzieli jeden kielich wśród wszystkich, pomnażając w ten sposób i symbolicznie rozdając Jedynego  : jest to najświętsza czynność liturgii. W Jego dobroci, w Jego miłości do ludzi, prosta i ukryta Jedność Jezusa, samego Boskiego Słowa, stała się, przyjmując nasze ciało, istotą złożoną i widzialną, nie podlegającą żadnej przemianie. Hojnie przyjęła nas do swojej jednoczącej wspólnoty, wiążąc naszą podłość z jej boskim wzrostem, pod warunkiem, że przylgniemy do niej jako członkowie całego ciała.

Święty kapłan najpierw bierze udział w darach, którymi Bóg polecił mu dzielić się z innymi; i tylko w ten sposób może je rozprowadzać. Kto niesłusznie twierdzi, że naucza świętości, zanim żyje nią i sam nią praktykuje, jest zatem bezbożny i całkowicie obcy naszej świętej instytucji. W ten sam sposób, w rzeczywistości, pod wpływem promieniowania słonecznego najbardziej subtelne i najbardziej przezroczyste esencje jako pierwsze wypełniają się światłem, które na nich pęka, i dopiero wtedy w pewnym sensie same stają się słońcami, przekazywać tym, którzy idą za nimi, całe światło, którym się przepełniają, dlatego należy zawsze unikać śmiałości wskazywania innym dróg Bożych, jeśli nie ma się życia na obraz Boga. "

- Pseudo-Dionizy Areopagita. The Ecclesiastical Hierarchy 3 , 11-14, PG 3, 441-445, tłum. Maurice de Gandillac , Paryż, Aubier, 1943, s. 277-280, zmodyfikowany.

Bibliografia

Pracuje

Studia

Uwagi i odniesienia

  1. "Stanowisko Dionizego w stosunku do myślicieli Grecji nie jest stosunkiem zależności genetycznej, ale zwycięskiej opozycji. Nie mówi od niechcenia i nie ma powodu, by mu nie wierzyć, kiedy mówi, że został oskarżony o ojcobójstwo z powodu bezbożnego wykorzystania Hellenów przeciwko Hellenom. (Ceslas Péra, „Dionysius the Mystic and theomachia”, w Revue des Sciences Philoshiques et théologiques , 1936, s. 62).
  2. Dzieje Apostolskie 17,34 .
  3. Ysabel De Andia (reż.), Denys l'Areopagite: tradycja i metamorfozy , Paryż, Vrin, wyd . Historia filozofii 42. ( ISBN  978-2-7116-1903-0 )
  4. Christian Montésinos. Elementy świętej mitologii XII TH i XIII th  century Francja . Editions de la Hutte 2011.
  5. Jacques de Voragine. Złota legenda . p.  272-270 2 Vol. Garnier Flammarion Paris.1967
  6. Op. Cit. Montesinos
  7. (el + fr) Photios I of Constantinople, Library , Constantinople, IX wiek ( czytaj online ) , „Przeczytałem traktat Teodora kapłana, w którym zobowiązuje się on udowodnić autentyczność dzieła św. Dionizego. Następujące argumenty przeciwko temu traktatowi zostają odrzucone: Jeśli są autentyczne, jak to się dzieje, że żaden z Ojców nie cytuje ich ani nie mówi o żadnym fragmencie? Jak to się dzieje, że Euzebiusz Pamphilus w swoim wykazie pism Ojców Świętych nie wspomina o nich? Jak to się dzieje, że traktaty te szczegółowo opisują obrzędy i zwyczaje, które zostały ustanowione w Kościele dopiero stopniowo i po długim czasie? Wielki Dionizy, jak wynika z Dziejów Apostolskich, był współczesnym apostołom (podczas gdy większość instytucji, o których mowa, powstała stopniowo i później), więc jest to mało prawdopodobne (zdaniem przeciwnika), a raczej niezdarne. fikcja, aby zapewnić, że Dionizy mógł zająć się opisaniem instytucji, które nie zostały w pełni rozwinięte długo po jego śmierci. Jak to się dzieje, że odnosimy się do listu Ignacego, natchnionego przez Boga? Dionizjusz żył bowiem w czasach apostołów, a Ignacy poniósł śmierć męczeńską za panowania Trajana i napisał list, o którym mowa, na krótko przed śmiercią. "
  8. Ze względów stylistycznych.
  9. Z powodów religijnych.
  10. (De) Joseph Koch, Pseudo-Dionysius , Moguncja, 1900.
  11. Odnośnik został już odnotowany przez Maximusa Wyznawcę (580-662), który przeciwnie, uważał, że Proclus skopiował Dionizego.
  12. Abbé Sevestre, Słownik patrologii , wydanie Migne, tom 2, 1852
  13. Edith Stein , The Ways of Know God (The Symbolic Theology of Dionysius the Areopagite)
  14. Anders Nygren Eros i Agapè Chrześcijańskie pojęcie miłości i jej przemiany Aubier, wyd. Montaigne, 1952
  15. (w) „Peter the Iberian and Dionysius the Areopagite: Honigmann's thesis revisited”, Orientalia Christiana Periodica , 59 (1993), s.  217-227 ; „Peter the Iberian and Dionysius the Areopagite”, w: Elguja Khintibidze (red.), Proceedings of the Second International Symposium in Kartvelian Studies , Tbilisi (Tbilisi University Press), 1994, s.  167-177 (in geo.); v. także „Opozycja między Pierre l'Ibère i Pierre le Foulon (482-491)”, Caucasica. The Journal of Caucasian Studies [Tbilisi], 1 (1998), str.  60-67
  16. Teologia mistyczna
  17. Nikoletseas, Michael M. (2014). Parmenides w filozofii apofatycznej. ( ISBN  9781497532403 ) .
  18. w Edith Stein, tamże , postscriptum
  19. David Bradshaw, Arystoteles Wschodni i Zachodni. Metafizyka i podział chrześcijaństwa , Cambridge University Press ,2004, s. 245
  20. Kilka przemyśleń na temat Pseudo-Dionizego Areopagity i ogólnie chrześcijańskiego mistycyzmu . Jean-Michel Hornus. Dziennik historii religii i filozofii, rok 1947 / 27-1, s. 37-63. Perseusz (portal) .
  21. Edith Stein, sposoby poznania Boga
  22. Edith Stein, tamże, przedmowa
  23. Odnośnie wpływu Pseudo-Dionizjusza na Thomasa, Etienne Gilson pisze: „Zawsze szczęśliwe wyczarowanie, które pozwala św. Tomaszowi na zawłaszczenie najbardziej ryzykownych formuł dionizyjskich, nie powinno sprawić, że zapomnimy, że przejmuje on formuły jedynie poprzez metamorfozę treści ”( Le Thomisme: wprowadzenie do filozofii św. Tomasza z Akwinu , Vrin, 1986, s. 161).
  24. Najnowsze badania pseudo-Dionizego Areopagity . Jean-Michel Hornus. Dziennik historii religii i filozofii, rok 1955 / 35-4, s. 404 - 448. Część kwestii tematycznej: W setną rocznicę śmierci Sørena Kierkegaarda . Perseusz (portal) .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne