Pierre Beregowoj | |
Pierre Bérégovoy, 1988. | |
Funkcje | |
---|---|
Poseł francuski | |
2 kwietnia - 1 st May 1993 ( 29 dni ) |
|
Ponowny wybór | 28 marca 1993 |
Okręg wyborczy | 1 ponownie Nièvre |
Legislatura | X th ( V Republiki ) |
Grupa polityczna | SOC |
Poprzednik |
Marcel Charmant (pośrednio) |
Następca | Didier Boulaud |
6 czerwca - 28 lipca 1988 r. ( 1 miesiąc i 22 dni ) |
|
Ponowny wybór | 5 czerwca 1988 |
Okręg wyborczy | 1 ponownie Nièvre |
Legislatura | IX th ( V Republiki ) |
Grupa polityczna | SOC |
Poprzednik | Głosowanie proporcjonalne |
Następca | Marcel Czarujący |
2 kwietnia 1986 - 14 maja 1988 r. ( 2 lata, 1 miesiąc i 12 dni ) |
|
Wybór | 16 marca 1986 |
Okręg wyborczy | Nièvre |
Legislatura | VIII th ( V Republiki ) |
Grupa polityczna | SOC |
Poprzednik | Utworzono okręg wyborczy |
Następca | Usunięto okręg wyborczy |
premier Francji | |
2 kwietnia 1992 - 29 marca 1993 ( 11 miesięcy i 27 dni ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Rząd | Begowoj |
Legislatura | IX th ( V Republiki ) |
Koalicja |
Większość prezydencka PS - MRG - MDR |
Poprzednik | Edith Cresson |
Następca | Edouarda Balladura |
Minister obrony | |
9 - 29 marca 1993 ( 20 dni ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Premier | samego siebie |
Rząd | Begowoj |
Poprzednik | Pierre Joxe |
Następca | Francois Leotard |
Minister Stanu Minister Gospodarki, Finansów i Budżetu | |
13 maja 1988 r. - 2 kwietnia 1992 ( 3 lata, 10 miesięcy i 20 dni ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Premier |
Michel Rocard Edith Cresson |
Rząd |
Rocard I i II Cresson |
Poprzednik |
Édouard Balladur (ekonomia i finanse) Alain Juppé (budżet) |
Następca |
Michel Sapin (Gospodarka i Finanse) Michel Charasse (Budżet) |
Minister Gospodarki, Finansów i Budżetu | |
19 lipca 1984 - 20 marca 1986 r. ( 1 rok, 8 miesięcy i 1 dzień ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Premier | Laurenta Fabiusa |
Rząd | Fabiusz |
Poprzednik | Jacques Delors |
Następca |
Édouard Balladur (ekonomia i finanse) Alain Juppé (budżet) |
Burmistrz z Nevers | |
14 marca 1983 r. - 1 st May 1993 ( 10 lat, 1 miesiąc i 17 dni ) |
|
Poprzednik | Daniel Benoist |
Następca | Didier Boulaud |
Minister Spraw Społecznych i Solidarności Narodowej | |
29 czerwca 1982 - 17 lipca 1984 r. ( 2 lata i 18 dni ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Premier | Pierre Mauroy |
Rząd | Mauroy II i III |
Poprzednik | Nicole Questiaux |
Następca | Georgina Dufoix |
Sekretarz Generalny Prezydencji Republiki Francuskiej | |
21 maja 1981 - 29 czerwca 1982 ( 1 rok, 1 miesiąc i 8 dni ) |
|
Prezydent | François Mitterrand |
Poprzednik | Jacques Wahl |
Następca | Jean-Louis Bianco |
Biografia | |
Imię i nazwisko | Pierre Eugène Bérégovoy |
Data urodzenia | 23 grudnia 1925 |
Miejsce urodzenia | Déville- lès- Rouen ( Francja ) |
Data zgonu | 1 st May 1993 |
Miejsce śmierci | Nevers ( Francja ) |
Natura śmierci | Samobójstwo |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
SFIO (1946-1958) PSA (1958-1960) PSU (1960-1967) UCRG (1967-1969) PS (1969-1993) . |
Rodzeństwo | Michel Beregovoy |
Wspólny | Gilberta Beregowoju |
Otoczenie | Rodzina Beregowojów |
Zawód |
Pracownik frezowanie monter ramy z Gaz de France |
premierzy Francji | |
Pierre Bérégovoy , ur23 grudnia 1925w Déville-lès-Rouen ( Seine-Inférieure , obecnie Seine-Maritime ) i zmarł dnia1 st May 1993w Nevers ( Nièvre ) jest francuskim mężem stanu . Pełnił funkcję Prezesa Rady Ministrów z dnia2 kwietnia 1992 do 29 marca 1993, podczas drugiej prezydentury François Mitterranda . Podejrzany o korupcję i chociaż nie podjęto przeciwko niemu żadnych działań prawnych i nie ma dowodów na to, że można je wszcząć, Pierre Bérégovoy popełnia samobójstwo w Nevers , miesiąc po opuszczeniu Matignon .
Pierre Bérégovoy jest syn Adrien Bérégovoya ur Adrian Berehovy (w języku ukraińskim : Адріан Береговий ) lub Beregovoi (w języku rosyjskim : Адриан Береговой dosłownie oznacza „Bank”), A Ukrainiec urodzony w 1893 roku w Izyum , w rejonie Charkowa i Irene Baudelin .
Biały rosyjski kapitan i mienszewik , Adrian Berehovy wyemigrował w 1920 roku po rewolucji październikowej , mieszkał rok w Polsce, potem dwa lata w Niemczech, zanim osiadł we Francji w 1923 roku. Został metalowcem w Déville-lès-Rouen, kiedy tam się ożenił,11 kwietnia 1925, Irène Baudelin, a następnie prowadzi kawiarnię-sklep spożywczy. W 1930 uzyskał francuską naturalizację.
W wieku pięciu lat Pierre Bérégovoy został pod opieką babci ze strony matki. Ożenił się w Rouen Gilberte Bonnet (1920-2001)13 listopada 1948. Para ma troje dzieci: Catherine (ur. 1945), Lise (ur. 1960) i Pierre (ur. 1963). Wojownicza, zwłaszcza w życiu społecznym, Gilberte Bérégovoy zasiadała w Radzie Gospodarczej i Społecznej po 1993 roku. Catherine Bérégovoy-Cottineau, ich najstarsza córka, została wybrana radną gminy Clichy w Hauts-de-Seine , z listy socjalistów, w marcu 2008 roku , i jest delegowany do emerytów i osób starszych. Jego syn Pierre jest dyrektorem zarządzającym Unii Bankowej ds. Handlu i Przemysłu , spółki zależnej grupy BNP Paribas w Tunezji . W marcu 2014 roku , jego wnuczka, Anne-Sol Beregovoy, pojawia się w wyborach lokalnych w 16 th dzielnicy Paryża , na liście Socjalistycznej.
Jego brat Michel Bérégovoy również był zaangażowany w politykę. Były socjalistyczny poseł na Seine-Maritime , przed śmiercią w grudniu 2011 był wiceprzewodniczącym rady generalnej Seine-Maritime . Syn tego ostatniego, Jean-Michel Bérégovoy, od 2014 roku został wybrany Zielonych do rady miejskiej Rouen , zastępca burmistrza; Jeśli chodzi o Véronique Bérégovoy, żonę Jean-Michela, do 2015 roku była przewodniczącą grupy Zielonych w radzie regionalnej Górnej Normandii .
W 1937 uzyskał dyplom ukończenia studiów . W 1941 r. ciężko zachorował ojciec, opuścił szkołę średnią, uzyskał dyplom nauczyciela przemysłowego (BEI), czapkę ślusarza i innego projektanta przemysłowego. Według swojego zięcia Georgesa Cottineau, Pierre Bérégovoy był również absolwentem Nowej Szkoły Naukowej Organizacji Pracy. Źródłem tych informacji jest jego CV znajdujące się w Sekretariacie Generalnym Prezydencji Republiki .
W 1941 roku w wieku szesnastu lat pracował przez dziewięć miesięcy w tkalni Fraenckel jako młynarz. W następnym roku wstąpił do SNCF przez egzamin konkursowy . Spotyka Rolanda Leroya . Wchodzi do Ruchu Oporu poprzez grupę „Żelazo Oporu”. Zajmuje się także młodzieżą socjalistyczną . W czerwcu 1944 brał udział w wyzwoleniu przedmieść Rouen .
W 1949 został powołany do gabinetu Christiana Pineau , ministra robót publicznych i transportu w rządzie Henri Queuille'a , jako odpowiedzialny za stosunki ze związkami.
W 1950 dołączył do Gaz de France jako techniczny agent sprzedaży w Rouen , a następnie w 1957 został przeniesiony do Paryża . W 1972 awansował na kierownika projektu w GDF. W 1978 zakończył karierę jako zastępca dyrektora w GDF.
W maju 1946 wstąpił do SFIO i stworzył modną sekcję związkową FO .
W 1949 redagował socjalistyczny tygodnik La République de Normandie .
W 1958 odszedł z SFIO, aby w 1959 wziąć udział w tworzeniu przyszłego PSU, a od 1960 został współpracownikiem Pierre'a Mendes France , odpowiedzialnym za sprawy społeczne.
W 1967 opuścił PSU, by wstąpić do Związku Klubów Odnowy Lewicy , kierowanego przez Alaina Savary'ego .
W 1969 wstąpił do „nowej Partii Socjalistycznej” na kongresie w Alfortville .
W 1971 roku brał udział w Épinay Kongresu z Partii Socjalistycznej , a następnie w trakcie negocjacji mających na celu podpisanie wspólnego programu.
W 1973 r. został sekretarzem krajowym ds. społecznych, następnie od lutego 1975 r. odpowiedzialnym za stosunki zewnętrzne do 1979 r .
W 1974 brał udział w kampanii prezydenckiej François Mitterranda .
W 1977 negocjował z PCF "aktualizację wspólnego programu ".
Przekształcony w gospodarkę rynkową , Pierre Bérégovoy dąży do stabilizacji franka („silna polityka frankowa”), aby obniżyć inflację, a także zliberalizować rynki finansowe i zmodernizować giełdę .
Jego ministerstwo naznaczone jest deregulacją rynków finansowych i giełdowych. Pod kierownictwem swojego szefa sztabu Jean-Charlesa Naouriego całkowicie zliberalizował rynki finansowe we Francji. Unowocześnia prawodawstwo finansowe poprzez złagodzenie kontroli dewizowej i usunięcie regulacji kredytowych.
Powołał Jean-Yves Haberer na prezesa Crédit Lyonnais , którego straszliwe straty ujawniono dopiero w 1992 roku.
w Kwiecień 1992, François Mitterrand mianuje go premierem, zastępując Édith Cresson . Na tym stanowisku musi stawić czoła atakom wymierzonym w jego większość, w szczególności z powodu nakazów sądowych dotyczących korupcji dotykających krewnych Prezydenta RP. Sam pytany, jest zresztą konfrontowany z uporczywymi trudnościami gospodarczymi i niezadowoleniem lewicy, która widzi w nim symbol mobilizacji socjalistów do ekonomicznego liberalizmu . Poza biznesem kontekst naznaczony jest recesją gospodarczą i pogromem ogłoszonym w wyborach parlamentarnych w 1993 roku . Oświadczenie, które złożył AFP na krótko przed jego nominacją, potwierdza złe przeczucia w obliczu trudności oskarżenia: „Wiedziałem, że kiedy Mitterrand mianował mnie premierem, to dlatego, że było to schrzanione” .
To prowadzi kilka tak zwanych reform „społecznych” (utworzenie Narodowej Rady Polityki na rzecz zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego , itp ).
W kontekście niekontrolowanych wydatków publicznych , Pierre Bérégovoy zaskakuje powaga kryzysu z 1993 roku , który pozbawił państwo znacznych dochodów podatkowych. Pogorszenie budżetu jest całkowicie sprzeczne z prognozami: „226 miliardów deficytu w 1992 r., w porównaniu z 89 przewidzianymi i między 320 a 360 w 1993 r., wobec 165 u źródła” . Skumulowany deficyt zabezpieczenia społecznego osiągnął pod koniec 1993 roku 100 miliardów.
Mianowany premierem Pierre Bérégovoy przedstawia się jako orędownik walki z korupcją w polityce i biznesie. Podczas ogólnego przemówienia politycznego8 kwietnia 1992 r., który ogłasza przed Zgromadzeniem Narodowym po utworzeniu swojego rządu, oświadcza w szczególności:
„[…] Wreszcie pilna potrzeba walki z korupcją. […] Wraz ze Strażnikiem Pieczęci, panem Michelem Vauzelle, chcę publicznie wspierać sędziów, którzy dążą do oszustwa, bez pasji innej niż prawo. Niektóre osoby publiczne są podejrzane o nielegalne wzbogacenie się osobiście. Jeśli są niewinni, muszą zostać uniewinnieni; jeśli są winni, muszą zostać ukarani; w każdym razie sprawiedliwość musi przejść? "
Odpowiadając na inwektywy niektórych posłów, premier machając gazetą oświadcza:
„Ponieważ jestem nowym premierem i ostrożnym politykiem, mam tutaj listę osobistości, o których mógłbym z tobą porozmawiać. Strzeż się tego! […] Jeśli są jeszcze wybrani urzędnicy, którzy bez względu na szczebel i partię, do której należą, nie respektują nowych zasad finansowania działalności politycznej, daj im znać: rząd będzie bezwzględny. "
Incydent ten zostanie natychmiast podjęty i skomentowany przez prasę, która, spekulując na słynnej liście, zakończy się w poślizgu. To wywołuje pierwsze kontrowersje, z którymi będzie musiał się zmierzyć.
Pierre Bérégovoy została jednak szybko wyprzedzony przez przypadku Samir Traboulsi , libańskiej znajomego finansistę jego rodziny, który zmaga się od 1989 roku, z wymiarem sprawiedliwości w aferze Pechiney-Triangle , z insider trading , która wydawała się wplątać również kręgi polityczne. Alain Boublil , jego szef sztabu, również jest w to zamieszany i zmuszony do rezygnacji. Od chwili, gdy Bérégovoy został ponownie mianowany ministrem finansów w 1991 r., wiemy teraz, że według jego własnych słów był dosłownie nękany przez biznesmena, który, nie chcąc być postawiony w stan oskarżenia przez sędzię instruktażową Édith Boizette, wydawał się być w stanie postawić nacisk na jej przyjaciela. Tak więc, gdy Traboulsi zostaje skierowany do sądu karnego wStyczeń 1993wydaje się, że ostrzegł premiera, że ujawni, iż sprawa, w której został oskarżony, rozpoczęła się podczas rocznicowej kolacji pary Bérégovoy, która odbyła się w dniu 13 listopada 1988w restauracji „Chez Edgar” w Paryżu .
W tym samym czasie wybuchła afera pożyczkowa Pelata, ujawniona przez Le Canard enchaîné , The3 lutego 1993. Jest to pożyczka od jednego miliona franków, bez odsetek, że Pierre Bérégovoy otrzymał w 1986 roku od Roger-Patrice Pelat , bliskiego przyjaciela Mitterranda, na zakup mieszkania znajduje rue des Belles-Feuilles. W 16 th arrondissement od Paryż. Teraz ten przyjaciel, sam zamieszany w aferę Péchineya, znajduje się w centrum innej sprawy korupcyjnej, dotyczącej firmy robót publicznych Heulin z Le Mans, która sama stanowi punkt wyjścia dla sprawy Urba .
Ponadto, w przypadku pożyczki przekazanej notariuszowi i opisanej jako „legalna” przez Kancelarię , Pierre Bérégovoy tylko częściowo zwróciłby należną kwotę, której część rzekomo „w postaci dzieł sztuki i mebli, o których nikt nie wie natura ani wartość ” . Zapytany przez Le Canard enchaîné , Pierre Bérégovoy, po przypomnieniu, że miał „do 1995 r. do spłaty”, oświadczył, że „po śmierci [Rogera] Patrice’a Pelata saldo zostało zapłacone z góry”, ale śledztwo sądowe tego nie potwierdza. i ujawnia zakres omawianych relacji.
Sędzia Thierry Jean-Pierre , który prowadzi śledztwo w tej złożonej sprawie, odkrywa nie tylko pożyczkę od Pelata, ale także liczne dary, które Pelat przyznał rodzinie Bérégovoy , takie jak wsparcie finansowe na święta pary Bérégovoy w latach 1982-1989 ; wypłaty pieniędzy dla Lise Bérégovoy, jednej z córek premiera, za którą biznesmen poręczył w bankach za wielokrotne pożyczki, a nawet bilety lotnicze, które łaskawie ofiarowały młodej żonie. Sędzia rzuca również światło na utrzymywanie się kredytów w rachunku bieżącym uznanych za „oszałamiające” przyznanych przez SDBO , spółkę zależną Crédit Lyonnais , członkom rodziny Bérégovoy, w tym kredyt w rachunku bieżącym w wysokości 199 737,20 F w miesiącukwiecień 1993. Potem znowu odnajdujemy ślady pożyczek pieniężnych dla członków tej rodziny, w szczególności jego córki Lise, prezentów dla żony Gilberte, a także okazjonalnej pomocy udzielonej ministrowi w latach 1986-1988.
Nie podjęto jeszcze żadnych kroków prawnych przeciwko niemu i nic nie dowodzi, że pomimo tych ciężkich przypuszczeń był materiał, ale w przededniu zapowiedzianej porażki wyborczej premier, który chciał być wzorowy, aż do objęcia przewodnictwa w krucjacie przeciwko korupcji, wydaje się być politycznie osłabiony przez te rewelacje.
W miesiąc po opuszczeniu Matignon , z1 st maja 1993, około godziny 18:00, Pierre Bérégovoy zostaje odkryty przez swojego kierowcę i jego martwego ochroniarza w pobliżu Nevers , na brzegu Kanału Jonction, były premier prosząc dwóch mężczyzn, aby zostawili go w spokoju i szli ścieżką holowniczą. Poważnie ranny i w śpiączce został przewieziony do szpitala Nevers. Zmarł w 22 h 15 , podczas jego transferu do szpitala Val de Grace w Paryżu .
Dochodzenie policyjne formalnie wykazało, że Pierre Bérégovoy popełnił samobójstwo, używając broni służbowej swojego oficera bezpieczeństwa Sylvaina Lesporta. Ustala, że przejął Manurhina .357 Magnum swojego ochroniarza w schowku na rękawiczki w Renault 25 podczas poprzedniego postoju w miejscu zwanym „Peuplier-Seul” wzdłuż kanału Sermoise . Podczas tego postoju poprosił o pozostawienie go samego w samochodzie, aby wykonać telefon, co pozwoliło mu przejąć broń.
Jego pogrzeb odbył się 4 maja w Nevers, w obecności Prezydenta Republiki i innych francuskich osobistości politycznych. Spoczywa na cmentarzu Jean Gautherin w Nevers pod szorstką kamienną płytą, na której widnieje napis: „Zniknął? Dokąd ? Zniknął z mojego wzroku, to wszystko ”.
François Mitterrand , urzędujący prezydent republiki, oświadczył podczas pogrzebu Pierre'a Bérégovoya: „Wszystkie wyjaśnienia na świecie nie uzasadniają, że byliśmy w stanie oddać psom honor człowieka, a ostatecznie jego życie, za cenę podwójnego naruszenia przez jego oskarżycieli podstawowych praw naszej Rzeczypospolitej, które chronią godność i wolność każdego z nas. „ Michel Charasse poszedł w tym samym kierunku: ” Chciałbym być sędzią lub dziennikarzem, nie będę dobrze spać tej nocy. […] Ogarnęła go nieznośna osobista niesprawiedliwość. Przez dwa miesiące podążał straszną Drogą Krzyżową. "
Po jego śmierci Pierre Bérégovoy otrzymał hołd zarówno z lewicy (jak również Laurent Fabius na forum Le Monde du4 maja ; Jacques Delors , Charles Fiterman , Bernard Kouchner , Jack Lang , Pierre Mauroy , Ségolène Royal , podczas publicznych wystąpień François Hollande ) ta część prawicy . W szczególności Raymond Barre , we Francji 2, wita 2 maja "odważnego i odpowiedzialnego człowieka" . Dominique Baudis , Alain Juppé , Alain Lamassoure , Nicolas Sarkozy i Philippe Séguin również oddali mu hołd.
Miejsce, w którym znajduje się leżący Pierre Bérégovoy, znajduje się nad brzegiem kanału Nièvre. Na prośbę Gilberty Bérégovoy umieszczono tam pamiątkową tablicę .
Dla Patrick Buisson , śmierci Pierre Bérégovoy, jedynego ministra proletariackiej pierwotnie 1 st może podpisać stronę historii Partii Socjalistycznej naznaczone rezygnacji z klas pracujących w ciągu dwóch kategoriach panowania Françoisa Mitterranda z „king pieniądze” .
W Wyzwoleniu Jean-Yves Lhomeau, przywołując wyrok Jean-Pierre'a Chevènementa, dla którego „ta osobista tragedia jest także tragedią całej lewicy”, widzi w samobójstwie Pierre'a Bérégovoya symbol „sprzeczności i porażek władzy socjalistycznej”. . Według niego,
„Bérégovoy ucieleśniał, bardziej niż ktokolwiek inny, węzeł sprzeczności, który przez lata zacieśniał się przez jego przyjaciół i jego samego, ostatecznie zdławił lewicę. Ze względu na jego pochodzenie i wykonaną pracę, przez aktywizm pracowników i zarządzanie finansami publicznymi, przez ambicję doprowadzenia do korupcji. "
Spieszyć się
Książki
Archiwa
Media audio-wideo
Sieć