| Narodziny |
29 października 1935 Norbiton ( Surrey ) Anglia |
|---|---|
| Narodowość | brytyjski |
| Zawód | Dyrektor |
| Wybitne filmy |
La Bataille de Culloden La Bombe Punishment Park Edvard Munch, La Commune's Dance of Life (Paryż, 1871) |
Peter Watkins to urodzony w Wielkiej Brytanii reżyser 29 października 1935w Norbiton, niedaleko Kingston upon Thames w Surrey . Jego filmy, pacyfistyczne i radykalne, redystrybuują zwykłe granice między dokumentem a fikcją . Był szczególnie przywiązany do krytyki ze środków masowego przekazu , a co on określany jako „ monoform ”.
Peter Watkins urodził się w rodzinie sekretarki i ojca, który pracował w Banku Anglii. W czasie II wojny światowej ten ostatni trafił do marynarki wojennej . Rodzina, która jako pierwsza ewakuowano się, a następnie pod koniec wojny wróciła do Londynu , zna doświadczenie bombardowania pobliskiego bombardowania podczas nalotu .
W 1947 roku Watkins został wysłany do walijskiej szkoły College of Christ, gdzie dyscyplina była surowa - jedyna satysfakcja z jego czterech lat: amatorskiego teatru, w którym brał udział. W wieku 16 lat rozpoczął naukę w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej , gdzie kontynuował studia teatralne .
W 1954 roku , powołany do służby wojskowej , udało mu się uniknąć poboru przeciwko Mau Mau w Kenii (wówczas jeszcze pod panowaniem brytyjskim) i został wysłany do Canterbury w hrabstwie Kent . Podobny smak wojskowej atmosfery, jak w College of Christ, wstąpił do amatorskiego stowarzyszenia teatralnego w mieście i poznał trupę Playcraft, w której został aktorem i wyprodukował kilka sztuk.
W 1956 roku , opuszczając wojsko , był zdecydowany nie robić kariery aktorskiej - wkrótce potem z pomocą Playcraft wyreżyserował swój pierwszy amatorski film fabularny The Web . Film, nakręcony na 8 mm , śledzi losy niemieckiego żołnierza, który próbuje uciec przed francuskimi partyzantami pod koniec II wojny światowej . Otrzymał Złotą Gwiazdę w Dziesięciu Najlepszych, Oscarach filmów amatorskich, których ruch rozwijał się wówczas w Wielkiej Brytanii .
Watkins został następnie zatrudniony w firmie reklamowej George Street and Company jako asystent producenta i był odpowiedzialny za reżyserowanie krótkich spotów dla kanałów komercyjnych:
„Byliśmy reżyserami, że tak powiem. […] Nienawidziłem rozgłosu, ale doświadczenie było fantastyczne. "
W 1958 roku wyreżyserował swój pierwszy film w 16 mm , Pole Red , teraz stracił na wojnie secesyjnej w Stanach Zjednoczonych .
Pamiętnik nieznanego żołnierzaW 1959 roku został asystentem montażysty w wytwórni filmów dokumentalnych World Wide Pictures i wyreżyserował Dziennik nieznanego żołnierza ( Dziennik nieznanego żołnierza ).
Akcja filmu rozgrywa się podczas I wojny światowej z perspektywy młodego brytyjskiego żołnierza, który opowiada o swoich ostatnich godzinach życia i swojej wizji wojny.
Wyprodukowany przy niewielkich nakładach (obsada około piętnastu osób, aby figurować pięć razy więcej, okolice Canterbury do ustawienia okopów, brak zsynchronizowanego dźwięku), film, który trwa 20 minut i jest kręcony w czerni i bieli , eksperymentował z formami opowiadania historii i kadrowania, które Watkins później rozwinął. Zdobył Oscara w dziesięciu najlepszych.
Zapomniane twarzeW 1960 roku nakręcił The Forgotten Faces ( Forgotten Faces ) na temat budapeszteńskiego powstania w 1956 roku , który okazuje się w Canterbury z członkami grupy Playcraft. Rzucając wyzwanie hollywoodzkim kanonom reżyserii i opowiadania historii, nadal rozwijał techniki, które charakteryzowały jego późniejsze filmy: styl wiadomości, aktorzy przemawiający do kamery, zbliżenia twarzy. W tej ostatniej kwestii Watkins mówi o szczególnej uwagi, jaką przywiązywał do fotografii wielkich reporterów w Budapeszcie .
Film, po raz kolejny nagrodzony, został zaproponowany przez krytyka Miltona Shulmana telewizji Granada, której wiceprezes Cecil Bernstein odmawia, twierdząc, że gdyby zagrali, „nikt już nie uwierzy w wiadomości”.
W 1963 roku Forgotten Faces zatrudnił go jako asystenta produkcji w BBC . Jako stażysta na tej stacji przedstawił zaginionego La Gangrène'a , który torturował pięciu nielegalnych imigrantów z Algierii przez francuską policję .
W 1964 roku nakręcił swój pierwszy profesjonalny film, Bitwa pod Culloden ( Culloden ) o szkockiej bitwie w 1746 roku, kiedy elitarne pułki angielskie zmiażdżyły górali . Pierwszy stracił 50 ludzi, drugi 1000 na polu bitwy, 1000 więcej podczas angielskich represji w następnych tygodniach.
Nakręcony w pobliżu Inverness z amatorskimi komikami z Londynu i szkockich nizin dla sił rojalistycznych, z Inverness dla armii klanu, film przedstawia paralelę między amerykańską „pacyfikacją” w Wietnamie w latach 60. a „pacyfikacją” angielskiej szkockiej ziemi XVIII. th century .
Watkins kontynuował tam swoje badania nad tym, jak przedstawić tę historię: w stylu filmu dokumentalnego, z kamerą na ramieniu (jego „kamera wolności”), tak jakby kamerzysta faktycznie znajdował się na polu bitwy, przeprowadzając wywiady z żołnierzami. Na żywo i komentując głos w sprawie tego, co się dzieje. Dla wielu bezpośrednich potomków górali zabitych w Culloden szkoccy aktorzy rekonstruują tam swoją własną historię - proces ten będzie regularnie realizowany przez reżysera (zwłaszcza w Komunie ).
Film został doceniony przez krytyków i nagrodzony ( British Screenwriters Award of Merit ).
BombaBBC zleciła mu film dokumentalny na temat wpływu energii jądrowej , Watkins skierowany La Bombe ( The War gry ), w którym on nakręcony w stylu wiadomościach i na podstawie dokumentów nakręconych w Hiroszimie i Nagasaki , wybuchu wojny między NATO i ZSRR , atomowy atak tego ostatniego na Kent i jego katastrofalne konsekwencje: rzeź tysięcy ludzi, poświęcanie cywilów przez państwo, walka o przetrwanie, uprzedzenia rządu.
Aktorzy rekrutowani są w ratuszach w Kent, a większość zdjęć odbywa się w opuszczonych koszarach wojskowych w Dover . Watkins ponownie chce zaangażować „zwykłych ludzi” w badanie własnej historii, z tą różnicą, że Bomba odnosi się do wydarzeń, które podejrzewano w tamtym czasie, ale które nie miały miejsca. Jednym z celów jest rozmowa i skłonienie ludzi do mówienia o skutkach energetyki jądrowej i wyścigu zbrojeń , który pomimo protestu przeciwko ówczesnej polityce brytyjskiej ( Wielka Brytania , na czele z Haroldem Wilsonem , rozwija swój program nuklearny) ), są ledwo omawiane we współczesnych mediach.
BBC doceniło go umiarkowanie, film był przedmiotem debaty w parlamencie i w rządzie, a kanał ostatecznie uzasadnił swój zakaz dla filmu według kryteriów jakości.
Ten ostatni otrzyma jednak w 1967 roku nagrodę BAFTA dla najlepszego filmu krótkometrażowego w Wielkiej Brytanii . Watkins rezygnuje z pracy w BBC, gdy dowiaduje się, że zakaz jest wynikiem nacisków brytyjskiego rządu.
PrzywilejW 1966 roku wyreżyserował Privilege z brytyjskim piosenkarzem Paulem Jonesem na temat medialnej konstrukcji gwiazdy pop, w którym podkreślił religijną histerię, która rozwija się między młodym mężczyzną a jego publicznością oraz instrumentalizację jego postaci przez polityczne, władz audiowizualnych i kościelnych w celu złagodzenia wszelkich możliwości buntu młodzieży.
Film spotkał się z chłodnym przyjęciem krytycznym i po kilku pokazach został wycofany z ekranów przez Universal Pictures .
W 1967 roku Major odrzucił także Właściwy w okolicznościach , projekt filmowy o wojnach z Indianami Sioux, nad którym Watkins pracował z Marlonem Brando .
Po recenzjach w Privilege Peter Watkins decyduje się opuścić Anglię i nigdy więcej nie pracować dla brytyjskiej telewizji ani kina.
GladiatorzyOsiadł w 1969 roku w Szwecji , gdzie zrealizował film Gladiators ( Gladiators ), filmowego pacyfistę granego przez zawodowych aktorów i amatorów z różnych krajów. Film został nakręcony podczas buntów w Europie w 1968 roku , zwłaszcza w Paryżu , bezpośrednio pod wpływem tych wydarzeń.
Największe potęgi międzynarodowe, zjednoczone i niezaangażowane , bojąc się możliwości nowej wojny światowej, postanawiają temu zapobiec, kierując agresywne impulsy człowieka. Tworzą Międzynarodową Komisję, która zajmuje się organizowaniem walk między żołnierzami z różnych krajów. Te zawody, które mogą doprowadzić do śmierci, nazywane są Igrzyskami Pokoju - są sponsorowane i transmitowane przez satelity na całym świecie. Film koncentruje się na Grze 256, której akcja toczy się w Międzynarodowym Centrum Gier Pokojowych pod Sztokholmem , pod kontrolą potężnego komputera. Sędziowie decydują się na eliminację mężczyzny i kobiety, którzy należą do drużyn przeciwnych, ale próbują podejść, uznając, że zagrażają w ten sposób stabilności systemu.
Pierwotnie planowany do trzymania w ręku, Gladiators został ostatecznie sfilmowany aparatem 35 mm (wówczas nieporęcznym), co zmusiło Watkinsa do uciekania się do „siły wyższej”, do bardziej statycznego i bardziej formalnego stylu.
Atakowany film Watkins wznawia drogę wygnania.
Park karyW 1970 roku , osiadł w Stanach Zjednoczonych , wyreżyserował, wciąż w dokumentalnym stylu, Punishment Park , o represyjnej polityce, którą Richard Nixon prowadzi zarówno w Wietnamie, jak iw głębi kraju:4 majaw tym samym roku 4 studentów demonstrujących przeciwko inwazji na Kambodżę zostało zabitych przez Gwardię Narodową Ohio , odcinek znany jako strzelaniny w stanie Kent .
Akcja filmu rozgrywa się w dużym obozie rządowym USA w południowo-zachodniej Kalifornii , gdzie aktywiści aresztowani jako niebezpieczni dla bezpieczeństwa wewnętrznego (pacyfiści, czarnoskórzy aktywiści, studenci) są tymczasowo sądzeni i mają wybór między długim wyrokiem więzienia lub chorobliwym testem: zostają zwolnieni jeśli w mniej niż trzy dni dotrą bez jedzenia i wody i nie zostaną złapani przez ścigającą ich policję, amerykańską flagę znajdującą się na środku pustyni.
Wizerunki grupy 638, w trakcie „wyroku” w sądzie cywilnym, przeplatają się z wizerunkami grupy 637, na środku pustyni w Bear Mountain National Punishment Park. Podczas gdy każdy z oskarżonych z Grupy 638 spiera się o swój sprzeciw wobec wojny w Wietnamie lub o swoje zaangażowanie działaczy, grupa 637 jest podzielona na tych, którzy chcą spróbować uciec z parku, tych, którzy się poddają i tych, którzy są zdeterminowani, aby dotrzeć do flagi .
Nakręcony w sierpniu 1970 roku na pustyni San Bernadino, 100 km od Los Angeles , w Punishment Park ponownie wcielają się aktorzy amatorzy lub młodzi profesjonalni aktorzy z okolic Los Angeles. Wszystkie role członków sądu cywilnego pełnią obywatele miasta (dentysta, gospodyni domowa, związkowiec ...), którzy w filmie wyrażają swoją prawdziwą opinię.
Krytyka szalała przeciwko filmowi, gdy został wydany, do tego stopnia, że został usunięty z plakatu po 4 dniach wyświetlania w Nowym Jorku .
Edvard MunchW 1973 roku w Norwegii Peter Watkins wyreżyserował „Taniec życia” Edvarda Muncha, trwający 3,30 godziny film w języku angielskim i norweskim, którego koproducentami są norweska (NRK) i szwedzka telewizja. Biografia norweskiego malarza ekspresjonisty , to także autobiografia w zagłębieniu reżysera, który rozpoznaje w życiu artysty próby, z którymi sam się spotkał.
Ten film, zrodzony z wizyty Petera Watkinsa w Muzeum Muncha w Oslo , został ponownie nakręcony z nieprofesjonalnymi aktorami (mieszkańcami Oslo i jego fiordu ), w miejscach, które Munch odwiedzał, iw podobnej tonacji. .
Przywołuje młodość malarza, zapadający w pamięć powrót dramatów rodzinnych, odkrycie ówczesnej bohemy anarchisty , miłość i artystyczne napięcia.
To, jak przyznaje reżyser, jego najbardziej osobisty film i „magiczne” doświadczenie twórcze, w którym zespół techników i aktorów jest jednym z najlepszych, z którymi pracował.
Recenzje są w większości pozytywne, a film zostanie pokazany w wielu krajach.
Ludzie z lat siedemdziesiątychW 1973- 1974 , w Danii wyreżyserował siedemdziesiątych ludzi , w kwestii wyższy wskaźnik samobójstw młodych duńskim.
W prasie publikowane są reklamy wzywające do zgłaszania się ludzi, którzy chcą rozmawiać o stresach współczesnego życia.
Film skupia się na dwóch rodzinach w Kopenhadze , jednej zamożnej, drugiej mniej, a konkretnie na problemach dzieci. Odgrywane były jednak sceny rodzinne, zawsze kręcone z udziałem nieprofesjonalnych aktorów.
Skandynawscy krytycy, argumentując, że Watkins był obcy kulturze kraju, atakują film, który nie będzie już wyświetlany.
PułapkaW 1974 roku, kiedy radio Sveriges zaprosiło publiczność do przedstawienia scenariuszy „przyszłości”, Watkins i dziennikarz Bo Melander opracowali scenariusz na temat energii jądrowej.
Akcja rozgrywa się w 1999, we w pełni monitorowanych podziemnych mieszkaniach inżyniera Johna, pracującego dla oczyszczalni odpadów radioaktywnych na zachodnim wybrzeżu Szwecji . Telewizja dostarcza optymistycznych informacji o Nowym Tysiącleciu. Bertil, brat Johna i jeden z jego siostrzeńców, oskarżony o „antyspołeczne” działania, przyjeżdżają do niego, aby świętować Nowy Rok, ale wizyta szybko staje się uciążliwa z powodu nieporozumień politycznych obu braci. Bertil, potępiając społeczeństwo konsumpcyjne, które wyprodukowało te odpady nuklearne, oskarża Johna o bycie więźniem systemu, który ślepo popiera.
Film został nakręcony w całości w studiu, przy pomocy czterech kamer telewizyjnych. Watkins, chcąc na nowo odkryć, pomimo tego nieelastycznego wyposażenia, styl wiadomości, do których był przywiązany, pozostawił każdemu operatorowi odpowiedzialność za zdjęcia, które zrobił i których nie dał, wbrew obowiązującym wówczas praktykom, nie ma dokładnych instrukcji dotyczących ruchów i kadrowania. Powie do Josepha Gomeza: „Miałem poczucie, że zrzekam się części tej kontroli, którą wielu reżyserów zazdrośnie uważa za swój absolutny przywilej. Wydawało mi się, że otworzyłem innym członkom zespołu możliwość podejmowania osobistych inicjatyw. ” I mówi o „ spontanicznym doświadczeniu, w którym każdy mógł wziąć udział ” .
EveninglandW 1977 roku wyreżyserował dla duńskiego Instytutu Sztuki Filmowej Aftenlandet ( Eveningland lub Strike Force ). Film opisuje strajk w dokach w Kopenhadze przeciwko budowie czterech okrętów podwodnych dla francuskiej marynarki wojennej: protest robotników przeciwko zamrożeniu płac zawartemu przez zarząd w celu wygrania kontraktu, ale także przeciwko wyposażeniu statków w pociski nuklearne. W tym samym czasie w mieście odbywa się europejski szczyt, gdzie grupa aktywistów porywa duńskiego ministra, by zakwestionować budowę broni jądrowej w Danii i poprzeć postulaty strajkujących. Demonstracja została brutalnie stłumiona przez policję, która uratowała ministra i schwytała lub zabiła „terrorystów”.
Film jest źle odbierany przez krytyków („Kiedy Watkins przestanie straszyć publiczność?” Protestuje publicysta), ale także przez marksistów , którzy zarzucają mu, że jest bliżej „terrorystów” niż Robotników. Nie zostanie to przedstawione później.
Od 1968 do 1977 roku , Peter Watkins wykonane liczne wycieczki towarzyszyć jego filmy i organizować, która miała coraz większe znaczenie dla niego, debaty publiczne na krytykę mediów masowych i co uważał za swoją rolę w politycznej kontroli populacji. Stara się potępić ich milczenie w kwestiach takich jak energia jądrowa, a także powszechne stosowanie tego, co później nazwał Monoform , a mianowicie rozdrobnionych, szybkich, standaryzowanych i wymiennych technik produkcji, które modyfikują informacje i wpływają na ich komunikację. Peter Watkins zaczyna organizować seminaria i warsztaty z krytyki medialnej.
Od 1977 do 1979 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby przedstawić Edvard Munch i prowadzić dyskusje na całym filmie. W Sydney uczestniczy w tworzeniu stowarzyszenia The People's Commission , które rzuca wyzwanie sile mediów.
W 1979 roku Szwedzki Instytut Kina i szwedzka telewizja zamówiły u niego film o życiu i twórczości Augusta Strindberga , malarza, poety, fotografa, który napisał w 1869 roku sztukę Wolny myśliciel . Po dwóch i pół roku badań film został anulowany z powodu braku funduszy, ale wznowiono go w 1992 roku.
Peter Watkins powrócił do nauczania na Uniwersytecie Columbia , gdzie rozszyfrował wiadomości telewizyjne i opery mydlane ze swoimi studentami .
PodróżOd 1983 do 1986 roku pracował na Le Voyage ( podróż ) którą koncertował w 12 różnych krajach. Ten film dokumentalny o godz. 14:30, ułożony w moduły o 13:30, jest pacyfistycznym apelem przeciwko energii atomowej: składa się z wywiadów z rodzinami z pięciu kontynentów, które mówią o broni jądrowej , trudnościach w uzyskaniu informacji na ten temat w media, a także system edukacji, polityka ich poszczególnych państw w tej sprawie, skutki tej broni i rola środków masowego przekazu w wyścigu zbrojeń .
Jak poprzednio w La Bombe , czasami inscenizuje epizody wojny atomowej, kładąc nacisk na brak ochrony ludności cywilnej przed ich rządami. W tym filmie przeplata momenty prawdziwego (wywiady) i fałszywego (rekonstrukcja ataków nuklearnych) dokumentu, jednocześnie komentując proces filmu: lektor i karty regularnie wzywają widza do zastanowienia się nad obrazem, z którego pochodzi. zobaczyć, czas jego trwania, sposób, w jaki został zmontowany w sekwencji, film jest analizowany w tym samym czasie, w którym jest pokazywany.
Telewizory, którym Watkins to zaprezentuje, odmówią tego.
Alternatywne projekty medialneW 1989 i 1990 roku Peter Watkins napisał krytyczną analizę edukacji medialnej dla Dramatic Institute w Sztokholmie , Szwecja .
Otrzymuje grant od New Zealand Peace Foundation na rozwijanie alternatywnych projektów medialnych w szkołach w Nowej Zelandii .
W 1991 roku wyreżyserował The Media Project , przegląd wideo przedstawiający relacje mediów z wojny w Zatoce Perskiej . Film został wyprodukowany przez australijskiego aktora Chrisa Haywooda .
WolnomyślicielW 1992 roku , Peter Watkins bierze swój projekt filmu o Augusta Strindberga i okazuje się wolny myśliciel ( wolnomyśliciel ) jako część projektu edukacyjnego 2 lata z udziałem 24 uczniów szwedzkich . Ci drudzy, na podstawie scenariusza opracowanego w 1972 roku , biorą udział w różnych etapach filmu: produkcji, badaniach (zwłaszcza nad warunkami społecznymi w Szwecji lat 70. XIX wieku), montażu , kostiumach, reżyserii.
Film, który trwa 4 godziny i 30 minut, oparty jest na złożonej, spiralnej strukturze i przeplata 4 okresy z życia Strindberga: dzieciństwo, początki jego związku z Siri von Essen, wygnanie i rozpad małżeństwa, samotna starość w Sztokholmie . Sceny biograficzne przecinają obrazy szwedzkiego życia społecznego i politycznego lat 70. XIX wieku.
Anders Mattsson jako Strindberg i Lena Setterwall jako Siri von Essen w dużym stopniu polegają na własnych doświadczeniach i emocjach, aby „komponować” swoje postacie - porównywalne w tym z Geir Wetsby (Munch) / Gro Fraas (Pani Heiberg) Edvarda Muncha . Podobnie „dziennikarzy”, którzy atakują Strindberga, odgrywają ludzie, którzy są naprawdę bardzo krytyczni wobec życia i pracy pisarza.
Film zbudowany jest z bardzo różnorodnych materiałów: wywiadów scenograficznych, konfrontacji psychodramatycznych, dialogów teatralnych zapożyczonych ze sztuk Strindberga, archiwów fotograficznych pisarza, pudeł z cytatami lub opisami okresów z jego życia, debat z obecną na planie publicznością. To, zdaniem Petera Watkinsa, z jednej strony, aby „zakwestionować nasze postrzeganie płynnego i niewidzialnego procesu nieuniknionej monoformy”, az drugiej strony, aby wyjaśnić w samym materiale filmu ciągłe poszukiwanie nowe formy, które ożywiały Strindberga.
Film zostanie odrzucony przez wszystkie główne nordyckie kanały telewizyjne.
W 1994 roku , zmęczony powtarzających się ataków na swoich filmach, a także globalnym kontekście audiowizualnej i medialnej, Peter Watkins postanowił wycofać się z kina i telewizji i przeniósł się do Wilna , Litwa , ze swoją drugą żoną, która była litewska.
W 1997 roku , dla uczczenia 75 th rocznica BBC, pisał ukrytą twarz księżyca , masy krytycznej mediów audiowizualnych, wysyła do wszystkich profesjonalnych mediów świata: on wypowie kryzysu demokratyczną zasadę, wszechobecność w Monoform na telewizji i kinie oraz przedstawia pomysły na reformę edukacji medialnej.
GminaW 1999 roku Peter Watkins ponownie bierze aparat i kręci w Montreuil , na przedmieściach Paryża, w dawnych pracowniach Georges Méliès , La Commune (Paryż, 1871) , rekonstrukcja Komuny Paryskiej , gdzie w formie zbliżonej do teatru jeszcze bardziej radykalnie kwestionuje swój sposób filmowania. Pracując zawsze z nieprofesjonalnymi aktorami iw formie newsa (zakładana obecność kamery, postawiona za „dziennikarza”), kwestionuje zarówno epizod historyczny, jak i kontekst współczesny: aktorzy stwierdzają m.in. Rząd Wersalu, wypowiadając się na temat strajków z 1995 roku .
Film jest źle odbierany, a Arte , koproducent, nie broni go. Aktorzy spotykają się w ramach stowarzyszenia Rebond pour la Commune, aby wesprzeć film i kontynuować pracę wspierającą i krytyczną debatę zapoczątkowaną przez Petera Watkinsa wokół jego poprzednich produkcji. W 2001 roku stowarzyszenie wyprodukowało film dokumentalny o Peterze Watkinsie iz Peterem Watkinsem, zatytułowany Peter Watkins - Litwa , nakręcony, jak na ironię, w sowieckim parku rozrywki pod Wilnem , gdzie reżyser wraca do La Commune i kryzysu mediów.
Na swojej stronie internetowej opublikował teksty krytyczne, w których podjął analizę Monoform, aw 2004 roku ukazało się Media Crisis nakładem Editions Homnisphères.
W 1961 roku Peter Watkins poślubił Francuzkę Françoise Letourneur, z którą miał dwóch synów.
Po rozwodzie w 1992 roku ożenił się z Litwinką Vidą Urbonavicius. Para mieszkała w latach 1994-2007 w Wilnie .
W 2007 roku Watkins i jego żona przeprowadzili się do Felletin w regionie Creuse .
Twórczość Petera Watkinsa jest wybitnie polityczna, zarówno jeśli chodzi o wybrane przez niego tematy (broń nuklearna, wojny, powstanie ludowe, figury obrazoburcze), jak i sposób, w jaki je traktuje. Zapłacił za ten nonkonformizm powtarzającymi się przeszkodami w swojej twórczości, zarówno w zakresie produkcji (finansowanie), jak i dystrybucji (pokazy teatralne) czy krytycznego odbioru.
Jego rosnąca nieufność do tradycyjnych mediów sprawiła, że wolał konwencjonalne wywiady, które krytykuje za ewakuację najbardziej politycznych rozważań, praktykę „wywiadów własnych”, w których zadaje sobie pytania, które publiczność regularnie do niego zwracała, lub te, które wydają mu się fundamentalne.
Zanim Peter Watkins rozwinął swoją krytykę monoformy , koncepcji, którą stworzył, aby nazwać standaryzację formy telewizyjnej i kinematograficznej (montaż, muzyka, ramy narracji), od pierwszych filmów Peter Watkins próbował towarzyszyć jego ponownej analizie. Kwestia tradycyjnej reprezentacji i narracji poprzez formalne badania poza ramami.
Reżyser najpierw zaciera zwykłe gatunki , przesuwając granice między dokumentem a fikcją : epizody historyczne czy fabularne są filmowane tak, jakby rozgrywały się na naszych oczach, obecność „dziennikarza” jest widoczna i zakładana, tworząc efekty. Anachronizmu ( kamera i mikrofon widoczne na polu bitwy z XVIII -tego wieku lub w Paryżu w 1871 roku ) lub alternatywna historia ( bomba , karania Park ).
Wstawia również różne formy kinematograficzne w ramach tego samego filmu, wykorzystując urządzenia kina niemego (pudełka), profesjonalne narzędzia (liczenie czasu sekwencji, wstawianie sygnałów dźwiękowych w celu wskazania cięcia w filmie). Montaż), inne formy artystyczne ( fotografia , teatr , kabaret ).
Odmawiając stosowania procedur ustandaryzowanych przez hollywoodzki przemysł, bardzo mało obraca się w studiu, a kiedy to robi, wykorzystuje ograniczenia: tak jest w przypadku The Trap , gdzie przestrzeń, całkowicie ograniczona i monitorowana, jest przytłaczająca. Scenografia przyrodnicza, podobnie jak kostiumy, jest ze swej strony przedmiotem bardzo długich badań przed zdjęciami, w celu znalezienia miejsc, które nie „zagrałyby” bardziej - lub nie mniej - niż realne opinie aktorów.
Światło jest naturalny lub opracowywanych specyficznie do błony, a w Munch , gdzie jest filtrowany, aby zbliżyć się do błękitu ton wykorzystywany przez malarza przywrócenie atmosfery od końca XIX XX wieku (domy słabo oświetlonych) i kąpieli folii w nierealna atmosfera (tam iz powrotem między retrospekcjami, wewnętrznymi wizjami, obecnymi epizodami).
Dźwięk jest zdesynchronizowany i przewiewny z długimi ciszami, aby stworzyć offset, w którym widz ma czas na rozwinięcie własnej refleksji na temat filmu, dodanie do niego swoich emocji i wspomnień, Watkins stara się wydobyć film z „ alchemia ”między materiałem kinematograficznym a osobistym doświadczeniem każdej osoby, która go ogląda.
Rytm montażu jest asymetryczny, naprzemiennie długie sekwencje lub zbliżenia twarzy z bardzo krótkimi epizodami, mające na celu wywołanie efektu szoku.
Wreszcie Watkins, odrzucając ograniczenia narzucone przez imperatywy komercyjne, uwalnia się od ustalonych czasów trwania ( Le Voyage trwa 14:30, La Commune 5:30 w wersji integralnej), aby każdy film rozwijał się przez pewien okres czasu . jest czysty, a każdy widz znajdzie miejsce na swoje odbicie.
Poszukiwaniu formy towarzyszy bowiem u Petera Watkinsa refleksja na temat relacji z publicznością. Chcąc przełamać czwartą ścianę przestrzeni kinematograficznej, ścianę ekranu, w odróżnieniu od hollywoodzkiego systemu przywiązanego do funkcji rozrywkowej i silnej hierarchii ról, stara się zaangażować widza w filmy.
Skutkuje to przede wszystkim wykorzystywaniem nieprofesjonalnych aktorów, którzy poprzez swoje role wyrażają swój prawdziwy punkt widzenia, czasem posuwając się nawet do modyfikacji oryginalnego scenariusza filmu, jak to miało miejsce w przypadku Punishment Park. , Którego finał różni się od oryginalnie napisanego. Versaillais de La Commune , aby wziąć inny przykład, zostali zatrudnieni za pośrednictwem ogłoszeń w gazetach, na podstawie swoich konserwatywnych poglądów politycznych.
Aktorzy są więc w pełni zaangażowani w proces - kolejną fundamentalną koncepcję Watkinsa - tworzenia filmu, a poza tym w konstruowanie lub rekonstrukcję własnej historii (eksploracja epizodów przeżywanych przez przodków w Culloden , wydarzeń przewidzianych jako nieuchronne La Bombe ).
Zainteresowanie publiczności i ciągła troska o przełamanie formy władzy indukowanej biernym odbiorem podczas projekcji przejawia się także w jego filmach poprzez bezpośrednie skierowanie lektora do widza, wzywające go do przeanalizowania tego, co właśnie zobaczył. lub zapytać go o zdanie - dialog lub polilog, który reżyser starał się kontynuować na spotkaniach organizowanych po sesjach.
Nie bez znaczenia jest w tym względzie fakt, że Peter Watkins był ostatnio bardziej zainteresowany organizacją debat publicznych i warsztatów deszyfrowania mediów niż samą produkcją: proces toczy się w ten sposób na polu obywatelskim i próbuje ponownie zainwestować przestrzenie krytyki. i demokracja zaduszona, zdaniem reżysera, przez środki masowego przekazu.