Monoform

Monoform to nazwa nadana przez reżysera Petera Watkinsa dominującemu schematu narracyjnego w dzisiejszej produkcji audiowizualnej.

Charakteryzacja

Charakterystykę monoformy można przeprowadzić na podstawie następujących elementów:

rytmiczna i powtarzalna sekwencja krótkich sekwencji, które można schematycznie przedstawić w następujący sposób:

| - | - | - | --- | - | - | - | - |

gdzie pionowe paski odpowiadają cięciom wykonanym podczas montażu filmu lub dokumentu;

stosowanie sekwencji równoległych, bez ścisłej relacji między nimi, dając widzowi wrażenie szybkiego przejścia od koguta do osła;
nagłe przejście do różnych płaszczyzn perspektywicznych: zbliżenie, szerokie ujęcie itp.
kamera, która „obraca się” i nigdy nie przestaje się poruszać, pozostawiając niewiele miejsca na długie zdjęcia;
ograniczone miejsce na ekspresję bohaterów występujących w filmie lub reportażu;
masowe użycie nasyconej muzyki, a także systematyczne odwoływanie się do licznych efektów dźwiękowych.

Audycje informacyjne należą do najczęściej nadrukowywanych w monoformie. Krótkie ujęcia, składające się na raporty, mogą trwać średnio tylko od trzech do czterech sekund.

Wpływ na widza

Peter Watkins wykorzystuje obraz lekarza podchodzącego, by uderzyć w kolana kilkudziesięciu widzów, zręcznie ustawionych młotkiem, aby uzyskać w nich tę samą jednoczesną reakcję: przeraźliwy hałas i przerażona cała sala stoi na krześle. .

W połączeniu z tymi szybkimi sekwencjami, te efekty techniczne, bardzo ukierunkowany schemat narracji, i wszyscy widzowie doświadczają tych samych uczuć - strachu, smutku, poczucia sprawiedliwości lub niesprawiedliwości - gdzie interpretacja widza mogłaby być bardziej niejednoznaczna lub dopracowana.

Alternatywne schematy narracyjne

Droga Watkinsa

„Wszystko bez żadnych nowości poza odstępami czytania” Stéphane Mallarmé, Przedmowa do Un coup de dés.

W filmie Petera Watkinsa na Komuny Paryskiej , La Commune (Paryż, 1871) , widzimy długie i powolne ruchy kamery, która idzie od grupy do grupy dyskusji, podobnie jak wiele spojrzeń, za każdym razem częściowego., W sprawie wydarzenie historyczne. Brzeg, na który nieustannie wyrzucane były nowe fale, jak wiele przygód związanych ze wzrokiem, za każdym razem przyjmując nową perspektywę sytuacji, za każdym razem budując nową różnicę w stosunku do poprzednich spojrzeń. Żadna z tych fal nie rości sobie pretensji do osiągnięcia całości ani do posiadania w sobie prawdy. Jeśli w końcu pojawia się znaczenie, to z nagromadzenia wszystkich tych fal, wszystkich tych różnic rodzi się w umyśle widza .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

(en) Monoform na osobistej stronie Petera Watkinsa : francuska wersja tych tekstów została opublikowana przez wydawnictwo Homnisphères w 2004 r. pod tytułem Media Crisis .
Wywiad z Peterem Watkinsem na temat „Monoform”