Park Narodowy Gros Morne

Park Narodowy Gros Morne Obraz w Infobox. Western Brook Pond Geografia
Adres Dział nr 5 ( en ) Kanada
 
Informacje kontaktowe 49 ° 37 ′ 18 ″ N, 57 ° 45 ′ 10 ″ W.
Zamknij miasto Potok narożny
Powierzchnia 1805  km 2
Punkt kulminacyjny Gros Morne
Administracja
Rodzaj Park Narodowy Kanady
Kategoria IUCN II ( park narodowy )
Nazwa Użytkownika 619
kreacja 1 st październik 2005
Dziedzictwo Światowe dziedzictwo Światowe dziedzictwo ( 1987 )
Odwiedzający rocznie 186,798
Administracja Parks Canada
Stronie internetowej www.pc.gc.ca/eng/pn-np/nl/grosmorne/index.aspx
Logo światowego dziedzictwa Światowe dziedzictwo
Wprowadź dane 1987
Nazwa Użytkownika 419
Kryteria Kryteria wyboru światowego dziedzictwa (vii) Kryteria wyboru światowego dziedzictwa (viii)
Geolokalizacja na mapie: Nowa Fundlandia i Labrador
(Zobacz sytuację na mapie: Nowa Fundlandia i Labrador) Map point.svg
Geolokalizacja na mapie: Kanada
(Zobacz sytuację na mapie: Kanada) Map point.svg

Park Narodowy Gros Morne kanadyjski park, położony na zachodnim wybrzeżu wyspy Nowa Fundlandia w prowincji Nowa Fundlandia i Labrador , około 700  km na zachód od Saint John . Nazwa pochodzi od Gros Morne , drugiego co do wysokości szczytu na wyspie.

Zajmujący powierzchnię 1805  km 2 park jest szczególnie znany ze swojej bogatej geologii . Ma część dna oceanu starożytnego Oceanu Japetusa i odsłonięty płaszcz Ziemi , co czyni go dobrym przykładem tektoniki płyt . Jest również znany z piękna swoich polodowcowych dolin, w tym stawu Western Brook Pond .

Zamieszkane przez różne plemiona od ponad 5000 lat, obszar park był również jednym z pierwszych regionów Ameryk odwiedzany przez Europejczyków , najpierw przez Wikingów w X XX  wieku, a następnie przez rybaków Basków , francuskim i angielskim . Długi sporny region Gros Morne stał po angielsku na początku XVIII -go  wieku, ale francuski zachował połowów prawa i suszenia ryb. Była w końcu zamieszkany od początku XIX th  wieku populacji związanej z połowami i logowania. Park został utworzony w 1973 roku na mocy porozumienia federalno-prowincjonalnego, które zostało sformalizowane w dniu1 st październik 2005. Został on uznany za światowego dziedzictwa UNESCO w 1987 roku . Park jest odwiedzany przez około 170 000 odwiedzających rocznie i jest zarządzany przez agencję Parks Canada .

Geografia

Gros Morne to park o powierzchni 1805  km 2 położony na Zachodniej Wyspie Nowej Fundlandii , około 700  km na zachód od Saint John i 120  km na północ od Corner Brook . Park znajduje się w górach Long Range i po obu stronach Bonne Bay .

Chociaż park ten znajduje się w całości na niezorganizowanych terytoriach rejonów nr 9 i 5 , obejmuje kilka gmin, a mianowicie Trout River , Woody Point , Glenburnie-Birchy Head-Shoal Brook , Norris Point , Rocky Harbour , Sally's Cove , St. , Pauls i Cow Head . Populacja tych ośmiu społeczności liczy około 4000 osób.

Geologia

Najstarsze skały Gros Morne powstały 1,2 miliarda lat temu. Składają się głównie z granitu i gnejsu powstałego w wyniku zderzenia dwóch kontynentów. Osady te utworzyły obecny płaskowyż Gór Dalekiego Zasięgu .

Pod koniec prekambru , 570 milionów lat temu, otwarcie Oceanu Japetus stworzyło liczne groble widoczne ze stawów Western Brook i Ten Mile. W ciągu następnych 200 milionów lat w kambrze i ordowiku kontynent Laurentia i obszar Gros Morne ulegają intensywnej erozji. Początkowo składają się one głównie z piasku, kwarcytu z Gros Morne . Rejon ten zajmuje wówczas morze tropikalne, co sprzyja tworzeniu się ławic węglanowych , które tworzą gęste złoża wapienia i dolomitu . Prądy morskie i trzęsienia ziemi powodują oderwanie się części tych osadów z szelfu kontynentalnego, które znajdują się na dnie zbocza kontynentalnego i tworzą przez łupki wapienne brekcje .

500 milionów lat temu Ocean Japetus zaczął się zamykać. Kiedy kontynenty się zderzają, część skorupy oceanicznej Oceanu Japetus zostaje uwięziona na sąsiedniej płycie kontynentalnej, dając początek ofiolitom . To wtargnięcie jest odpowiedzialne za powstanie Tablelands , jednego z niewielu miejsc, w których można zobaczyć przekrój skorupy oceanicznej, nieciągłość Mohorovicic i płaszcz Ziemi . Głównymi skały, które znajdują się perydotyt The DUNIT The diabaz gabro i bazalt . Zjawisko to kończy się 475 milionów lat temu. Najnowsze osady to zielone piaskowce , brekcje i łupki.

W okresie dewonu powstanie Appalachów powoduje ogólne podniesienie regionu. Pozostaje to stabilne geologicznie, podlegające jedynie erozji. Obecny wygląd parku nadały zlodowacenia ostatnich dwóch milionów lat.

Green Point , który znajduje się 12  km na północ od Rocky Harbour został uznany za punkt świat stratotypic odróżnienia odległości między kambru i ordowiku .

Ulga

Ukształtowanie terenu regionu Gros-Morne charakteryzuje się obecnością dwóch płaskowyżów oddzielonych Bonne Baie . Najwyższy płaskowyż północny obejmuje Gros Morne (806  m ) i Big Level (795  m ). Płaskowyż ten przecinają imponujące doliny lodowcowe zajmowane przez Ten Mile, Baker Brook i Western Brook Ponds , których klify osiągają wysokość 670  m . Mniejszy płaskowyż na południe od Bonne Baie obejmuje Tablelands (721  m ). Na północny zachód od zatoki Bonne, między Rocky Harbour i Cow Head, znajduje się nisko położona przybrzeżna równina szeroka na pięć kilometrów.

Hydrografia

Gros Morne Park obejmuje 284  km wybrzeża morskiego. Wybrzeże przecinają dwie głębokie zatoki, a mianowicie Bonne Baie i Baie St. Pauls . Park przecinają trzy rzeki: Pstrąg , Lomond i St. Paul oraz liczne strumienie. W parku znajduje się wiele zbiorników wodnych, zwanych stawami ( staw ). Najważniejsze z nich to Trout River , Ten Mile, Baker Brook i Western Brook Ponds .

Pogoda

Klimat parku jest chłodny, z morskim , ze względu na bliskość morza, a na terenach położonych na większych wysokościach panuje klimat subarktyczny . Średnia roczna temperatury 3  ° C , z lipca 15,4  ° C i miesiąca od lutego do -8,9  ° C . Roczna suma opadów w parku wynosi 1316,5  mm, w tym 418  cm śniegu. Wreszcie mgła występuje od 10 do 30 dni w roku.

Pogoda w Rocky Harbour
Miesiąc Sty Lut. Marsz kwiecień może czerwiec Lip. sierpień Wrz. Paź. Lis. Grudzień rok
Średnia minimalna temperatura ( ° C ) −11.4 −13,3 −9,5 −2,4 1.9 6.7 11.2 11.1 7.5 2.7 −1,7 −7,7 −0,4
Średnia temperatura (° C) −7,5 −8,9 −4,8 1.6 6.4 11.3 15.4 15.2 11.4 6 1.2 −4,3 3.6
Średnia maksymalna temperatura (° C) −3,6 −4,4 −0,2 5.6 10.8 15.8 19.6 19.3 15.3 9.3 4 −0,9 7.5
Opad ( mm ) 145,5 97 97.3 66.4 73,7 105,3 99,6 110,5 112.1 134,7 132.3 142 1316,5
w tym śnieg ( cm ) 115.1 76.1 62.1 23.1 5 0 0 0 0 3.8 35.7 97.1 418
Źródło: Narodowe Archiwum Informacji i Danych Klimatycznych


Środowisko naturalne

Według Komisji ds. Współpracy Środowiskowej park położony jest w III poziomie ekoregionu wyspy Nowa Fundlandia, aż do północnych lasów . Kanada pod względem ram ekologicznych dzieli wyspę Nowa Fundlandia na kilka ekoregionów, z których trzy znajdują się na terenie parku. Pierwsza, południowo-zachodnia Nowa Fundlandia , obejmuje brzegi Bonne Baie i południe parku. Charakteryzuje się łagodnym klimatem w porównaniu z resztą wyspy i gęstymi lasami jodłowymi . Regionie Długie pasma gór jest sama w sobie charakteryzuje wrzosowisku do wrzosowisk i znacznie chłodniejszego klimatu. Obejmuje szczyty parku. Ostatni region, Półwysep Północny , obejmuje wybrzeże na północ od Zatoki Bonne. Zajmują ją lasy jodły balsamicznej i świerka czarnego .

Flora

W Gros Morne Park znajdujemy 711 gatunków roślin naczyniowych, 401 gatunków mszaków ( mchów i wątrobowców ) oraz 400 gatunków porostów , co stanowi 60% flory występującej na wyspie. Brzegi parku to głównie świerk biały ( Picea glauca ) i jodła balsamiczna ( Abies balsamea ). Na równinie przybrzeżnej występują liczne torfowiska mchu torfowca, którym towarzyszą olsy ( Alnus sp.) Oraz bagna turzycowe, którym towarzyszy tamarak ( Larix laricina ). Wilgotne gleby zamieszkuje świerk czarny ( Picea mariana ), a lasy o bardziej suchej glebie to jodła balsamiczna.

Z wysokości 500  m las ustępuje miejsca alpejskiej tundrze . Ten składa się z stoiskach diapensia ( Diapensia lapponica ) Crowberry ( Empetrum sp.), Alpine niedźwiedź winogron ( Arctostaphylos alpina ), mchy i porosty . Serpentyn z Tablelands nadaje podłodze górskich A wygląd pustynię pokryte mchów i rzadkich roślin, które są dostosowane do konkretnej chemii gleby. Istnieje 100 taksonów uważanych za rzadkie w Gros-Morne, w tym Quelpart's thelyptère ( Thelypteris quelpaertensis ), gatunek paproci, którego populacja Gros-Morne jest jedyną na wschód od Gór Skalistych .

Dzikiej przyrody

Wyspa Nowa Fundlandia jest stosunkowo uboga w ssaki , z zaledwie 14 rodzimymi gatunkami . W ciągu ostatnich 400 lat dwanaście innych gatunków zostało wprowadzonych przez ludzi. Wśród zwierząt kopytnych występujących w parku są karibu leśne ( Rangifer tarandus caribou ) i łoś ( Alces americanus ). Te drapieżniki są reprezentowane przez czarny niedźwiedź ( Ursus americanus ), przy czym Red Fox ( Vulpes vulpes ), przy czym gronostaj ( Mustela erminea ) i norka amerykańska ( Neovison norek ). Małe ssaki to ryjówka szara ( Sorex cinereus ), zając polarny ( Lepus arcticus ), zając w rakietach śnieżnych ( Lepus americanus ), wiewiórka ruda amerykańska ( Tamiasciurus hudsonicus ), bóbr kanadyjski ( Castor canadensis ), mysz jelenie ( Peromyscus) maniculatus ), nornica polna ( Microtus pennsylvanicus ) i piżmak ( Ondrata zibethicus ). Park jest również odwiedzany przez dwa gatunki nietoperzy , nietoperza brunatnego ( Myotis lucifugus ) i nietoperza północnego ( Myotis septentrionalis ). Nowofundlandzka populacja kuny amerykańskiej ( Martes americana atrata ) jest jedynym ssakiem zagrożonym w parku.

Ssaki, że częste wody w pobliżu parku są płetwa wieloryba ( Balaenoptera physalus ), przy czym wieloryb pilot ( melas Globicephala ), przy czym wieloryb płetwal karłowaty ( płetwal karłowaty ) i pieczęć port ( Phoca vitulina ).

W parku odnotowano 239 gatunków ptaków , z czego 105 gatunków gniazduje w parku. Wśród ptactwa wodnego znajdziemy gęś kanadyjską ( Branta canadensis ), czarną kaczkę ( Anas rubripes ), gągoła ( Bucephala clangula ), kaczkę uszatą ( Aythya collaris ) i nurogęsi ( Mergus serrator ). Wśród ptactwo brzegowe są świetne Redhorse ( Tringa melanoleuca ), przy czym Redhorse ( Actitis macularius ) oraz wspólna Snipe ( Gallinago gallinago ). Wśród ptaków morskich są mewa srebrzysta ( Larus argentatus ), mewa pierścieniowata ( Larus delawarensis ), mewa popielata ( Larus glaucoides ), mewa łupkowa ( Larus schistisagus ), rybitwa rzeczna ( Sterna hirundo) ), rybitwa popielata ( Sterna paradisaea ) i nurzyka czarnego ( Cepphus grylle ). Wśród gallinaceae jesteś kuropatwy świerku ( falcipennis canadensis ) i Dillon skalny ( Lagopus muta ). Liczne ptaki leśne są również znaleźć, takich jak kosmaty ( Picoides pubescens ), The Empidonka Żółtobrzucha ( empidonax flaviventris ), przy czym górniczek zwyczajny ( Eremophila alpestris ), przy czym szary meduzy ( perisoreus canadensis ), Europejskiego wrona „. Amerykański ( Corvus brachyrhynchos ), wspólny kruk ( Corvus corax ), czarno ograniczone Sikora ( Poecile atricapillus ), brunatno ograniczone Sikora ( Poecile hudsonicus ), strzyżyk złotej koronie ( Regulus satrapa ), ruby-koronowany Wren ( Regulus nagietek ), Swainson za Drozd ( Catharus ustulatus ), Pustelnik Drozd ( Catharus guttatus ), Amerykański Robin ( Turdus migratorius ) Spioncelle za świergotek ( Anthus spinoletta ), Europejski Starling ( Sturnus vulgaris ), przy czym magnolia Warbler ( Dendroica magnolia ), przy czym Lasówka pstra ( Dendroica coronata ) zwyczajny ( Dendroica virens ), przy czym paski zwyczajny ( Dendroica prążkowane ), przy czym żółty zwyczajny ( Dendroica wybroczyny ), przy czym Parul żałoba zwyczajny ( Oporornis Philadelphia ), czerń koronie zwyczajny ( Wilsonia pusilla ) zwyczajny strumień ( Seiurus noveboracensis ) zamaskowany zwyczajny ( Geothlypis trichas ) płomienny warbler ( setophaga ruticilla ) ki wróbel ( Passerculus sandwichensis ) piosenka wróbel ( Melospiza Melodia ) , łupek Junco ( Junco zimowy ), pasówka białogardła ( Zonotrichia albicollis ), opalony wróbel ( Passerella iliaca ), wróbel Lincolna ( Melospiza lincolnii ), bagno wróbel ( Melospiza Georgiana ), śnieg Bunting ( Plectrophenax nivalis ) i sosna czyżyk ( Carduelis Pinus ). W parku zagrożonych jest siedem ptaków lub podgatunek krzyżodzioby czerwonej ( Loxia curvirostra percna ), mewa kości słoniowej ( Pagophila eburnea ), muchołówka oliwkowata ( Contopus cooperi ), sokoła wędrownego ( Falco peregrinus ), populacja z Barrow „s Goldeneye ( Bucephala islandica ), Short eared Owl ( Asio flammeus ) i Rusty Blackbird ( Euphagus Mag ).

Jedną z osobliwości Nowej Funlandii jest brak ryb słodkowodnych. Wszystkie gatunki występujące w rzekach są anadromiczne lub katadromiczne . Istnieje 11 gatunków w parku, a mianowicie łososia atlantyckiego ( Salmo salar ), pstrąg źródlany ( Salvelinus fontinalis ), golec ( Salvelinus alpinus ), Stynka ( Osmerus mordax ), amerykański węgorz ( Anguilla rostrata ), Atlantic tomcod ( microgadus tomcod ) , Gaspereau ( Alosa pseudoharengus ) threespine ciernik ( czterokolec ) threespine ciernik ( Gasterosteus aculeatus ) ciernik cętkowany ciernik ( Gasterosteus wheatlandi ) i ciernik dziewięć kręgosłupa ( pungitius pungitius ). Egzotyczny gatunek występuje także w rzece Trout The pstrąg tęczowy ( Oncorhynchus mykiss ). Może to stanowić zagrożenie dla innych ryb łososiowatych w parku. Węgorz amerykański jest jedynym gatunkiem ryb uważanym za zagrożony.

Historia

Park Narodowy Gros Morne * Logo światowego dziedzictwa Światowe dziedzictwo UNESCO
Kraj Kanada
Rodzaj Naturalny
Kryteria (vii) (viii)
Powierzchnia 1805  km 2
Numer
identyfikacyjny 		419
Obszar geograficzny Europa i Ameryka Północna  **
Rok rejestracji 1987 ( 11 p sesji )

Nowa Fundlandia jest zamieszkana od około 5000 lat. Pierwszy kultura osiedlić tam było to, że z Amerindians z Archaic Morskiej . Specjalizowały się w polowaniu na ssaki morskie i rybołówstwie. Bardzo dobrze zachowane stanowisko tej kultury można również zobaczyć w Port au Choix , 160  km na północ od parku. Zostało to później zastąpione przez Paleo-Eskimosów z kultury Dorset, którzy okupowali Nową Fundlandię do 1100 lat temu. Rdzenni Amerykanie wrócili do Nowej Fundlandii około 2000 lat temu. W przeciwieństwie do poprzednich kultur rdzennych Amerykanów, były one mniej zorientowane na morze i miały bardziej zróżnicowaną gospodarkę. Są bezpośrednimi przodkami Beothuka . W samym parku jest kilka miejsc obecności rdzennych Amerykanów, a tylko dwa pochodzą sprzed tysiąca lat.

Francuskie wybrzeże

Pierwszymi Europejczykami, którzy prawdopodobnie odwiedzili ten region, są Wikingowie . Jedyny znany zakład, L'Anse aux Meadows , znajduje się zaledwie kilkaset kilometrów na północ. Była również uczęszczanych XVII th  century przez wielorybników Basków osiadł w Red Bay , po drugiej stronie Cieśniny Belle Isle , na południowym wybrzeżu Labradoru. Jacques Cartier był pierwszym Europejczykiem, który opisał ten region w 1534 roku . Innym wielkim odkrywcą, który podróżował po wybrzeżu, był James Cook, który sporządził mapę podczas wojny siedmioletniej .

Przez cały XVI th  century Francja i Anglia walczyli o posiadaniu Funlandii. Ostatecznie został scedowany na Anglię w traktatach z Utrechtu w 1713 roku , za lukratywne prawo do suszenia dorsza na północno-wschodnim wybrzeżu wyspy. W 1783 r. Wzrost populacji Nowej Funlandii spowodował przesunięcie „francuskiego wybrzeża” na niezamieszkane wybrzeże zachodnie. Brytyjscy osadnicy zaczęli osiedlać się na wybrzeżu jako lokatorzy w okolicy. Żyli prawie w autarkii , głównie łowiąc dorsze i łososie .

W 1809 roku angielski kupiec Joseph Bird otworzył punkt handlu towarami w Woody Point , który umożliwiał miejscowym handel futrami i rybami na żywność. W ciągu 1870 roku , śledź rybacka stała się popularna w Bonne Baie ponieważ został użyty jako przynęta na dorsza. Trwało to tylko dziesięć lat i zostało zastąpione połowem homarów . Pod koniec XIX -go  wieku, było 76 fabryk konserw zatrudniające 1400 osób. Mieszkańcy Zachodniego Wybrzeża zaczęli toczyć spór terytorialny z Francją, powodując konflikty między francuskimi i nowofundlandzkimi rybakami. W 1904 r. Prawa do połowów i suszenia zostały wymienione na terytoria w Afryce , przy czym Francja zachowała tylko Saint-Pierre-et-Miquelon .

Okres współczesny

Plik 11 grudnia 1919, kolejka parowa SS Ethie osiadła na mieliźnie na wybrzeżu kilka mil na północ od Sally's Cove . 92 pasażerów i załoga zostało uratowanych, ale łódź została całkowicie zagubiona. Nadal możesz zobaczyć pozostałości wraku.

Pomimo wycofania się francuskich rybaków, lokalne rybołówstwo wciąż upadało. Od lat dwudziestych XX wieku w Lomond, opuszczonej wiosce położonej na terenie parku, otwarto tartak zatrudniający byłych rybaków jako drwali. Nowa Fundlandia dołączyła do Kanady w 1949 roku po dwóch referendach. Programy federalne podążające za Konfederacją umożliwiły zelektryfikowanie regionu, budowę dróg łączących wsie oraz budowę szkół. Pojawienie się nowych gałęzi przemysłu zmieniło także gospodarkę regionu.

W 1973 roku Nowa Fundlandia i Labrador przekazały tereny parkowe rządowi federalnemu, zgodnie z porozumieniem federalno-prowincjonalnym. Umowa ta umożliwia lokalnym mieszkańcom pozyskiwanie drewna z parku do użytku domowego, polowanie na sidła i korzystanie z ośmiu miejsc wyładunku ryb. Chociaż celem tej umowy było utworzenie parku narodowego, Parks Canada postanowiło nie tworzyć go od razu. W 1983 r. Aneks do umowy wyklucza miejsca wyładunku ryb z przyszłego parku. W 1987 roku miejsce to zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO . Został uznany głównie ze względu na krajobrazy o ogromnym pięknie wizualnym, a także ze względu na formacje geologiczne, które przyczyniają się do zrozumienia tektoniki płyt . Park został oficjalnie utworzony w dniu1 st październik 2005 po opublikowaniu rozporządzenia o przepisach dotyczących wyrębu i wyrębu w parku.

Zarządzanie i administracja

Park jest zarządzany z Rocky Harbour przez Parks Canada , agencję kanadyjskiego Departamentu Środowiska . W roku podatkowym 2011-2012 agencja dysponuje budżetem w wysokości 696  milionów dolarów na zarządzanie 42 parkami narodowymi, 956 krajowymi obiektami historycznymi - w tym 167 bezpośrednio zarządzanymi przez agencję - i czterema krajowymi obszarami ochrony mórz.

Założona w 1911 roku jako Dominion Parks Division , Parks Canada jest pierwszą organizacją parków narodowych na świecie. Od 1930 r. Ustawa o parkach narodowych zabrania poszukiwań i eksploatacji górniczej oraz wycinki w parkach. W 1970 roku Parks Canada przyjęła plan utworzenia nowych parków narodowych w oparciu o reprezentatywność cech fizycznych, biologicznych i geograficznych 39 regionów lądowych Kanady. Obecnie 28 z 39 regionów lądowych, czyli 70% sieci, stanowi park narodowy.

Park zatrudnia 120 stałych pracowników. W 2004 roku miał roczny budżet w wysokości 6844 000 dolarów  .

Turystyka

Park odwiedziło w latach 2010 - 2011 186 798 osób, co czyni go drugim po Terra-Nova najczęściej odwiedzanym parkiem narodowym w prowincji . W 2004 roku , w jednym badaniu stwierdzono całkowity koszt odwiedzających park 35 mln  z dolarów , czyli około 15% tego, co turyści spędzają w prowincji. Jedna czwarta z 431 000 gości spoza prowincji odwiedza park.

Infrastruktura

Park jest dostępny z tras 430 i 431 z miejscowości Deer Lake , położonej około 30 kilometrów na południe od parku. Route 430 jest częścią sieci dróg krajowych i umożliwia dostęp na północ od Bonne Bay, na północnym krańcu Półwyspu Północnej . Trasa 431 obsługuje południowe Bonne Baie i społeczność rzeki Trout .

Park obejmuje pięć pól kempingowych z łącznie 280 miejscami. Oprócz noclegu na terenie parku istnieje możliwość biwakowania na prywatnych kempingach lub w hotelach, schroniskach i zajazdach położonych w miejscowościach sąsiadujących z parkiem.

W parku jest 9 miejsc piknikowych . Jest to ruch o ponad 100  km od szlaków turystycznych i jest to również możliwe do uprawiania turystyki pieszej, poza szlakiem na szczyt Długich pasma gór . Możesz także łowić ryby , pływać kajakiem , pływać i rejsy statkiem po stawie Western Brook . Nawigacja motorówką jest dozwolona w Bonne Bay i Trout River Pond . Zimą istnieje możliwość uprawiania narciarstwa biegowego i jazdy na skuterach śnieżnych .

Okolica

W pobliżu Gros Morne Park znajduje się kilka prowincjonalnych parków. Trasa 430 znajduje się na trasie turystycznej nazywanej „Szlakiem Wikingów”, która prowadzi do innego miejsca światowego dziedzictwa kulturowego L'Anse aux Meadows , Nowej Fundlandii i Labradoru i jedynego uwierzytelnionego miejsca potwierdzającego obecność Wikingów w Ameryce Północnej . Półwysep Północny ma również inne atrakcje, w tym Narodowe Miejsce Historyczne Port au Choix , które jest świadectwem obecności Aborygenów przez ponad 5000 lat. Wzdłuż tej trasy można również odwiedzić kilka prowincjonalnych obszarów chronionych , takich jak rezerwat ekologiczny Table Point oraz parki prowincjonalne Arches i Pistolet Bay . Na zachodzie Prowincjonalny Park Wodny Main River chroni dorzecze Main River , drogę wodną będącą częścią Canadian Heritage River System .

Panorama

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Park Narodowy Gros Morne został założony w 1973 roku na mocy porozumienia federalno-prowincjonalnego, ale został utworzony na poziomie legislacyjnym dopiero w 2005 roku.
  2. W języku angielskim „  Pond  ” w Nowej Funlandii może odnosić się do jeziora niezależnie od jego wielkości.

Bibliografia

  1. „  Uczestnictwo w Parks Canada 2006-2007 do 2010-2011  ” , w Parks Canada ,2011(dostęp 21.08.2011 ) , s.  2
  2. Parks Canada, op. cit. , s.  1
  3. "  Historia w kamieniach  " , od Parks Canada (obejrzano 3 kwietnia 2010 )
  4. Parks Canada, op. cit. , s.  6
  5. (w) „  GSSP for Tremadocian Internship  ” on Subcommission for Stratigraphic information (dostęp 26 kwietnia 2010 )
  6. Parks Canada, op. cit. , s.  5
  7. „  Pond  ” , Thermium Plus , on Translation Bureau (dostęp 10 kwietnia 2010 )
  8. (en) „  Gros Morne National Park, Nowa Fundlandia i Labrador, Kanada  ” , obszarów chronionych oraz Światowego Dziedzictwa , na United Nations Environment Program (dostęp 24 kwietnia 2010 ) , s.  2
  9. „  Climate Normals in Canada 1971-2000: Rocky Harbour  ” , w National Climate Information and Data Archives , Environment Canada (dostęp: 11 kwietnia 2010 )
  10. The Ecological Regions of North America: Towards a Common Perspective , Montreal, Komisja ds. Współpracy Środowiskowej,1997, 70  s. ( ISBN  2-922305-19-8 , czytaj online ) , str.  18-19
  11. „  Environmental Atlas of North America  ”, on Commission for Environmental Cooperation (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  12. „  Southwestern Newfoundland  ” w Ecoregions of Canada (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  13. „  Long Range Chain  ”, on Ecoregions of Canada (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  14. „  Northern Peninsula  ” w Ecoregions of Canada (dostęp: 3 kwietnia 2010 )
  15. „  A Green Heritage  ” , z Parks Canada (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  16. „  Status of Quelpart's thelyptère, Thelypteris quelpaertensis, na wyżynach Gór Dalekiego Zasięgu w Parku Narodowym Gros Morne w Kanadzie  ” , z Parks Canada (dostęp 24 kwietnia 2010 )
  17. „  przystankiem dla ssaków  ” na Parks Canada (dostęp na 1 st kwietnia 2010 )
  18. "  6-Lista gatunków ocenionych do tej pory przez COSEWIC przez chroniony obszar dziedzictwa  " , w Parks Canada (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  19. "  Fantastyczne ptaki Park Narodowy Gros Morne  " na Parks Canada (dostęp na 1 st kwietnia 2010 )
  20. „  Bird List of Gros Morne National Park of Canada and Adjacent Waters  ” , z Parks Canada (dostęp 3 kwietnia 2010 )
  21. „  Świat wody odkryć  ” na Parks Canada (dostęp na 1 st kwietnia 2010 )
  22. "  Wpływ pstrąga tęczowego w rzece egzotyczne Trout River Basin National Park Gros Morne (Nowa Fundlandia)  " na Parks Canada (dostęp na 1 st kwietnia 2010 )
  23. „  Native Traditions of the Maritime Archaic  ” , z Parks Canada (dostęp: 6 kwietnia 2010 )
  24. „  The Paleo-Eskimos of Dorset  ” , z Parks Canada (dostęp: 6 kwietnia 2010 )
  25. „  Native people of last times  ” z Parks Canada (dostęp: 6 kwietnia 2010 )
  26. "  The Human Dziedzictwo Gros Morne National Park  " , z Parks Canada (dostępny 6 kwiecień 2010 )
  27. Parks Canada, „  The Basques and the whaling at the XVIth  century  ” , on Parks Canada (dostęp: 20 grudnia 2010 )
  28. „  The wreck of the SS Ethie  ” , on Parks Canada (dostęp 27 kwietnia 2010 )
  29. Parks Canada, op. cit. , s.  2
  30. Parks Canada, op. cit. , s.  7
  31. Parks Canada, op. cit. , s.  44
  32. „  Gros Morne National Park  ” , w Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO (dostęp 20 kwietnia 2010 )
  33. „  Rozporządzenie uchylające rozporządzenie dotyczące drewna regionu Gros-Morne  ” , w kanadyjskim dzienniku urzędowym ,13 lipca 2005(dostęp 20 kwietnia 2010 )
  34. „  Reports on Plans and Priorities 2011-2012: Parks Canada  ” , on Treasury Board of Canada (dostęp: 14 czerwca 2011 )
  35. „  Historia kanadyjskich parków narodowych: ich ewolucja i wkład w kanadyjską tożsamość  ” w Parks Canada (dostęp 27 lutego 2011 )
  36. Parks Canada, op. cit. , s.  8
  37. „  Raport o stanie zachowania Parku Narodowego Gros Morne  ” , w sprawie Parks Canada ,2004(dostęp 20 kwietnia 2010 )
  38. Parks Canada, op. cit. , s.  17
  39. "  Hiking  " , from Parks Canada (dostęp 27 lutego 2011 )
  40. „  Wędrówki po bezdrożach  ” , z Parks Canada (dostęp: 25 kwietnia 2010 )
  41. „  Boat tours  ” from Parks Canada (data dostępu: 25 kwietnia 2010 )
  42. "  Navigation  " , w Parks Canada (dostęp: 25 kwietnia 2010 )

Zobacz też

Bibliografia

Link zewnętrzny