Rangifer tarandus karibu
Rangifer tarandus karibu karibu Rangifer tarandus caribouKaribu North American i europejski renifery należą do jednego gatunku ( Rangifer tarandus ), ale kilka podgatunków zostały zidentyfikowane, ich liczba zmienia się w zależności od kryteriów stosowanych do klasyfikacji (kraniometria, farbowanie, Charakterystyka poroża)., Dystrybucja, historia ).
Klasyfikacja Banfield (en) (1961) wyróżnia pięć podgatunków w Kanadzie:
Ten ostatni występuje od Nowej Fundlandii i Labradoru na wschód do Kolumbii Brytyjskiej, Terytorium Północno-Zachodniego i Jukonu. Ponieważ karibu leśne są bardzo rozpowszechnione, występują w bardzo różnych warunkach ekologicznych, dzięki czemu można je podzielić na różne ekotypy w zależności od często odwiedzanego siedliska.
Lasu karibu jest zatem podgatunek z karibu żyjącego w borealnych lasach Ameryki Północnej . Występuje głównie w trzech ekotypach : karibu z jałowego gruntu, który przez część roku występuje w leśnej tundrze , karibu leśnego, występującego przez cały rok w lasach borealnych oraz karibu górskiego, niezmiennie kojarzonego ze zboczami i szczytami gór. góry. Populacja tundry jest jedyną, która wykazuje zachowania migracyjne. Leśny karibu pojawia się na 25-centowych monetach Królewskiej Mennicy Kanadyjskiej od 1937 roku.
Ekotyp tundry północnego Quebecu i Labrador Bay obejmuje dwie duże populacje, z rzeki Leaf w północno-zachodniej części Quebecu oraz z rzeki George River, która rozciąga się między północno-wschodnią częścią Quebecu i Labradoru. Te wędrowne karibu przemierzają ponad 2000 km rocznie na obszarze około miliona kilometrów kwadratowych rozciągającym się od James Bay po góry Torngat w Labrador. Niektóre karibu mogą przejechać 6000 km w ciągu jednego roku. Wędrówki te prowadzą samice do rodzenia młodych w tundrze w północnej części uczęszczanego obszaru. Jesienią karibu podejmują migrację na południe, która zimą zabiera ich do rzadkiej tajgi lasu borealnego. Należy również zauważyć, że niewielka populacja leśnych karibu o zachowaniach migracyjnych żyje w północnym Ontario , na równinach wzdłuż Zatoki Hudsona .
Obfitość karibu o jałowej ziemi podlega bardzo znacznym zmianom, z mniej lub bardziej znanych powodów. W północnej części prowincji Quebec, to osiągnął pod koniec każdego z XVIII th , XIX th i XX th stulecia . Biorąc pod uwagę ich skalę, obfitość tych zmian ma poważne reperkusje społeczno-gospodarcze. Na przykład upadek, który rozpoczął się około 1900 roku, spowodował ubóstwo dla Eskimosów i Cree z Nunavik (Quebec), którzy byli uzależnieni od polowania na życie. Sytuacja z początku XXI wieku miała poważne konsekwencje dla działalności Aborygenów i dostawców wyposażenia, którzy działają w północnym Quebecu i Labradorze.
W oparciu o informacje zebrane na temat populacji George River, wahania liczebności karibu na jałowej ziemi można wytłumaczyć zwiększoną rywalizacją o żywność w ciągu roku i zwiększonymi wydatkami energii związanymi z ekspansją obszarów wykorzystywanych w szczytach obfitości.
W 1954 roku w północnym Quebecu i Labradorze było zaledwie 5000 leśnych karibu. Ich liczba jednak dramatycznie wzrosła w ciągu następnych pięćdziesięciu lat, po czym drastycznie spadła. Populacja rzeki George , licząca około 800 000 osób w 1993 r. , liczyła zaledwie 74 000 osobników w 2010 r. i 27 600 osobników w 2012 r. W tym samym okresie populacja Rivière aux Feuilles wzrosła z 276 000. członków w 1991 r. do 628 000 karibu w 2001 r. spadek do 430 000 w 2011 roku .
Wszystkie karibu ze wschodniej Ameryki pochodziły z populacji uchodźców położonej dalej na południe podczas ostatniej epoki lodowcowej . Jednak między leśnymi karibu w Quebecu, Ontario i Manitobie było więcej podobieństw genetycznych niż między leśnikami i tundrykami w Quebecu. Różnicę tę tłumaczy się kontaktami polodowcowymi między tundrykami Quebecu i kanadyjskiej Arktyki .
Nieciągłe populacje leśne stanowiłyby metapopulację (grupę lokalnych populacji połączonych przez rozproszone osobniki), prezentującą słaby, ale rzeczywisty przepływ genów i różniącą się od populacji tundrycznych północnego Quebecu lub populacji górskiej Gaspé. Małe izolowane populacje mają mniejszą różnorodność genetyczną, ale w tej chwili nie wydaje się to niepokojące.
Karibu leśne żyją w siedliskach, które nie są zbyt produktywne i oferują niewielką różnorodność roślin. W północno-wschodniej Albercie przez cały rok ogranicza się do torfowisk. W Saskatchewan bytuje torfowiska i drzewostany świerka czarnego ( Picea mariana ). W północnym Ontario i Quebecu leśne karibu szukają przede wszystkim miejsc bogatych w glebę lub porosty drzew, które znajdują w dojrzałych lasach świerkowych. Istnieją jednak czasami zauważalne różnice regionalne w zależności od dostępności różnych siedlisk.
Samice rozpraszają się w torfowiskach, lasach iglastych, czasem na wyspach, by rodzić, aby zmniejszyć ryzyko drapieżnictwa. Latem szukali miejsc oferujących lepszą jakość pożywienia lub otwartego środowiska, wystawionego na wiatr, aby uciec przed owadami.
Zimą leśne karibu są bardziej skoncentrowane niż w innych porach roku. Unikają mieszanych drzewostanów i częstych otwartych obszarów bogatych w porosty żyjące w glebie, dopóki warunki śniegowe nie pozwalają już na kopanie żerujących kraterów. Następnie przenoszą się do lasów iglastych. Wykorzystują zbiorniki wodne do poruszania się, ucieczki przed drapieżnikami i odpoczynku. Zasięgi siedliskowe są zwykle duże (200–300 km 2 ), ale różnią się znacznie między populacjami i osobnikami (32–1470 km 2 ).
Naziemne ( Cladina spp. , Cladonia spp. , Cetraria, spp. , Parmelia spp. ) Lub nadrzewne ( Alectoria spp. , Bryoria spp. , Evernia spp. , Usnea spp. ) Stanowią podstawę leśnej diety karibu. Stanowią wysoce przyswajalne źródło energii, ale powodują deficyt potasu. Karibu można jednak użyć roślin zielnych ( Carex spp. , Eriophorum vaginatum , Smilacina trifolia ) oraz gatunki drzewiastych ( brzoza papierowa , Populus tremuloides , Prunus pensylvanica , Salix spp. , Amelanchier spp. , Modrzew amerykański , Alnus spp. , Vaccinium spp . , Vaccinium spp . , Vaccinium spp . , Vaccinium spp. ) w zależności od ich sezonowej dostępności, co mogłoby uzupełnić deficyt potasu.
Na torfowiskach karibu leśne wykorzystują głównie skrzypy i koniczynę wodną ( menyanthes trifolium ), szczególnie wiosną. Zimą preferuje porosty glebowe i, w przeciwieństwie do ekotypu górskiego, stosuje porosty nadrzewne tylko w ostateczności. Wykopuje w śniegu kratery (do 120 cm ), aby dotrzeć do porostów za pomocą bodźców węchowych (nos zakopany w śniegu lub w kominach wytwarzanych przez krzewy) lub wzrokowych (głazy narzutowe, ozy, okolice bagien).
Woodland CARIBOU żyć w małej gęstości (od jednego do trzech osób na 100 km 2 ) w całym zakresie, który zwykle jest pomiędzy 49 TH i 52 -go równolegle w Wschodniej Kanady. Liczba izolowanych populacji południowych jest dość dobrze oszacowana, ale całkowita populacja pozostaje nieznana z powodu ograniczeń logistycznych i finansowych spowodowanych jej zaraźliwym rozmieszczeniem, niskim zagęszczeniem i nakładaniem się zimowego zasięgu ekotypów leśnych i tundrycznych.
Woodland Caribou odnotowano jej spadek siły roboczej, ponieważ na początku XX th wieku . Utrata siedlisk, ich odmłodzenie i zwiększony dostęp spowodowały wzrost liczby drapieżników i wysiedleń ludzi. Karibu są znacznie bardziej podatne na drapieżniki niż inne zwierzęta kopytne. W przeciwieństwie do łosia ( Alces alces ) z trudem przeciwdziała atakom wilków ( Canis lupus ) ze względu na swój mały rozmiar; jego niska wydajność sprawia, że bardziej podatne na straty przez drapieżnictwo niż bielik jelenia ( Odocoileus virginianus ) i nie znajdują się w miejscach, gdzie drapieżniki są całkowicie wyłączone, w przeciwieństwie do kozła górskiego ( Oreamnos americana ) na przykład.
Karibu są korzystną zdobyczą dla wilków pod względem czasu zajmowania się nimi i ryzyka (zranienia lub śmiertelności) związanego z schwytaniem, co może wyjaśniać ich niskie zagęszczenie w środowisku leśnym, szczególnie w obecności łosia, gatunku podtrzymującego populacje wilka. Myślistwo (sport i żywność) jest często wymieniane jako ważna przyczyna historycznego spadku populacji.
Polowanie Sport jest obecnie zakazane, ale czasami zauważyć przyłów podczas polowania na inne gatunki (np. Moose) lub tundra Caribou. W niektórych regionach nadal istnieje polowanie na żywność o nieznanym znaczeniu. Surowość zim (grubość i gęstość śniegu, hipotermia cieląt), wypadki drogowe, choroby i pasożyty, zakłócenie przez owady lub działalność człowieka (samolot, skuter śnieżny , ATV , górnictwo i eksploatacja ropy itp.) byłyby drobnymi źródłami śmiertelność. Wreszcie względne znaczenie czynników ograniczających różni się geograficznie w zależności od środowiska biologicznego i fizycznego populacji (stopień izolacji i różnorodności drapieżników [wilk, niedźwiedź brunatny ( Ursus arctos ), niedźwiedź czarny ], obecność innych jeleni [łoś, jelenia wirginijskiego], wpływ zbioru antropogenicznego na liczebność drapieżników, karibu i innych jeleni itp.).
Populacje karibu są nieproduktywne, a samice rodzą tylko jedno cielę rocznie. Wskaźnik poczęcia karibu leśnego jest rzędu 100%, nawet u 1,5-letnich samic, ale cielęta na ogół doświadczają wysokiej śmiertelności, często przez drapieżniki, w pierwszych tygodniach życia. Tylko populacja Nowa Fundlandia i Labrador karibu jest uważana za bezpieczną.
Modyfikacje siedlisk spowodowane działalnością człowieka, w szczególności wyrębem, mają bezpośredni i pośredni wpływ na przetrwanie karibu w lasach. Otwarcie środowiska i stworzenie dostępu po wyrębie koncentruje karibu w siedliskach szczątkowych, zmniejsza jego zdolność do rozprzestrzeniania się i zwiększa liczbę odwiedzających terytorium w celu różnych zastosowań, w tym legalnych i nielegalnych polowań. Wycinanie fragmentów środowiska poprzez tworzenie nieciągłych wysp lasów iglastych, a sytuacja ta trwa do czasu, gdy naturalne procesy odtworzyły pierwotny las. W niektórych przypadkach drzewa iglaste nie odradzają się lub nie ustępują gatunkom sukcesyjnym. Taka sytuacja sprzyja powstawaniu alternatywnych ofiar, takich jak łoś, zwiększając liczebność wilków i drapieżnictwo karibu. Ponadto odmłodzenie roślinności sprzyja zadomowieniu się niedźwiedzia czarnego i drapieżnictwu cieląt.
Negatywny wpływ wyrębu można ograniczyć, utrzymując duże nieeksploatowane obszary leśne, przyjmując praktyki hodowlane zapewniające łączność siedliskową oraz promując przywracanie pierwotnych lasów, co sprzyja utrzymaniu wymiany w obrębie lasów. metapopulacja. Niezbędna jest również bardzo ścisła kontrola połowu ludzi tam, gdzie nadal istnieją, oraz zarządzanie łosiami, wilkami i niedźwiedziami czarnymi, które uwzględniają niską odporność karibu leśnego, aby zapewnić jego zrównoważony rozwój.
Ekotyp leśny karibu leśnego został uznany przez rząd Quebecu w 2005 r. za gatunek zagrożony. W 2005 r. wdrożono plan odbudowy. Obejmuje on różne środki mające na celu zwiększenie przeżywalności karibu leśnego, ochronę odpowiedniego siedliska, utrzymanie integralność lasu borealnego, informacja i świadomość publiczna oraz zdobywanie wiedzy.
Ekotyp górski występuje głównie w zachodniej Kanadzie. Na wschodzie jedyną dobrze znaną populacją jest Gaspésie we wschodnim Quebecu. Inna populacja górska była jednak obecna w Górach Torngat , w północnym Quebecu, na granicy z Labradorem .
Ta górska populacja żyje na wysokości ponad 700 m w górach Chic-Chocs w Gaspésie we wschodnim Quebecu (Kanada). Składa się z trzech mniej lub bardziej wyraźnych grup odwiedzających głównie góry Jacques-Cartier, Albert i Logan. Te karibu często zdobywają szczyty górskie jesienią i zimą, a wiosną i latem migrują na górskie zbocza. W przeciwieństwie do ekotypów tundrycznych i leśnych żywią się głównie porostami drzewiastymi.
Populacja Gaspé jest jedynym reliktem ludności zamieszkującej dawniej na południe od rzeki Św. Wawrzyńca . Caribou zniknęły z północnych Stanów Zjednoczonych i prowincji atlantyckich na przełomie XIX i XX wieku ( Vermont : 1830-1839; New Hampshire : 1860-1869, Wyspa Księcia Edwarda : 1874 Maine : 1906-1914; Nowa Szkocja : 1905- 1912; Nowy Brunszwik : 1927). Jednak nadal był obecny w Gaspé w 1868 roku, gdzie czasami widywano go w pobliżu mieszkań. Jego zasięg zmniejszył się w ciągu następnych dwudziestu lat. Uznano go za rzadki w Dolinie Matapedia około 1887 roku, prawdopodobnie z powodu nadmiernego polowania. Było to szczególnie ważne w latach 1900-1915, a epizootyka o nieznanej przyczynie miała miejsce w latach 1920-1928.
Ludność była chroniona przez utworzenie Parc de la Gaspesie w 1937 roku i do zaprzestania polowania w roku 1949. W 1953 roku liczyła ona między 700 a 1500 karibu rozłożone na około 1000 km 2 i tworzącą cztery główne grupy, które zimę. W Alpine tundra gór Logan, Albert, Jacques-Cartier i Copper (Garland River, Murdochville). Moisan (w 1957 r.) był jednak zaniepokojony sytuacją karibu ze względu na modyfikacje siedlisk spowodowane wyrębem, pożarami lasów i górnictwem. Populacja nadal spadała, szczególnie do połowy lat 70., i obecnie liczy mniej niż 200 osobników.
Sytuacja karibu górskiego Gaspé jest bardzo niepewna ze względu na drapieżnictwo wywierane na jelonki przez kojota , który skolonizował Gaspé w połowie lat 70., oraz przez pewne czarne niedźwiedzie, które bytują na szczytach gór wykorzystywanych przez karibu. ... Obecnie jest uważany przez rząd Quebecu i zagrożony przez rząd federalny. Plany odbudowy są opracowywane i wdrażane od 1990 r. Obejmują one środki, takie jak kontrola niepokojów ze strony człowieka, ograniczanie drapieżnictwa cieląt, zdobywanie wiedzy, komunikacja, świadomość społeczna oraz ochrona siedlisk. Plan urządzania lasu został również opracowany w 1999 r. i zaktualizowany w 2004 i 2007 r. w celu ochrony terytorium nieparkowego wykorzystywanego przez Gaspé caribou.
Populacja Gór Torngat znajdowała się corocznie w latach 1973-1976 na północnym krańcu Quebecu, w pobliżu granicy z Labradorem. Ta populacja jest bardzo mało znana. W 1976 r. skoncentrowano je w pobliżu wybrzeża i obejmowało 168 karibu, na które polowali tubylcy z tego regionu. Brak ostatnich działań następczych.
29 i30 września 1984, 150 km na południe od wioski Eskimosów Kuujjuaq , Quebec (Kanada), około 10 000 karibu (1,5% stada George River) utonęło podczas przeprawy w Limestone Falls na rzece Caniapiscau , dopływie rzeki Koksoak . Chociaż karibu przecinają północne rzeki i jeziora i mogą pływać do 10 km , lodowate wody regionu regularnie pochłaniają ofiary w okresie migracji, zabijając w niektórych przypadkach nawet 200 karibu.
Natychmiast po ogłoszeniu wypadku obserwatorzy zakwestionowali zarządzanie nowym zbiornikiem na górnym biegu rzeki Caniapiscau, około 450 km w górę rzeki, a konkretnie decyzje podjęte w dniach następujących po ulewnych deszczach pod koniec roku.wrzesień 1984. Zbiornik Caniapiscau , który jest częścią La Grande Complex , został wybudowany w latach 1976 i 1983. Jest on używany do przekierowywania wód rzeki Caniapiscau, płyną na północ, w kierunku zlewni Grande Riviere w James Bay. .
Po dochodzeniu Ministerstwo Rekreacji, Łowiectwa i Rybołówstwa Quebecu (MLCP), które zatrudniło biologa, który odkrył utopionego karibu 30 września, stwierdziło, że więcej karibu zginęłoby w przypadku braku nowego zbiornika, ponieważ przepływ w wapieniu upadek, w którym doszło do utonięcia, byłby jeszcze większy.
Według ministerstwa zatonięcie tych karibu było wynikiem trzech zbiegających się z sobą wydarzeń: znacznej koncentracji karibu, wyboru niebezpiecznej przeprawy i silnej powodzi rzeki. Raport MLCP wyjaśnia, że „prowadzące zwierzęta, popychane przez innych, zostałyby zmuszone do wejścia do wody, nawet jeśli ich instynkty skłoniły je do zawrócenia w obliczu możliwego niebezpieczeństwa. Jeśli pierwsi karibu zaangażują się w niebezpieczną przeprawę, cała grupa, znajdując się w sytuacji paniki i agresji, pójdzie w całkowitym nieładzie za pierwszymi karibu, którzy weszli do wody ”. Mimo dużej liczby zgonów Ministerstwo wyjaśniło, że utonięcie prawdopodobnie nie wpłynie na demografię tej populacji karibu, która wówczas liczyła około 600 000 sztuk.
Ale w krótkiej i mocnej analizie wypadku, Sekretariat Działań Rządowych w Środowisku Indian i Eskimosów (SIGMAI) zasugerował, że stado George River, wówczas w pełnej ekspansji demograficznej, przyzwyczaiłoby się do amputowanej rzeki Caniapiscau od 1981 r. około 40% naturalnego przepływu, czyli od początku napełniania zbiornika. SIGMAI sugeruje, że karibu byłby zaskoczony zwiększonym przepływem Caniapiscau po otwarciu jazu Duplanter i częściowym przywróceniem jego naturalnego przepływu około połowy września 1984 r., po całkowitym napełnieniu zbiornika. Ponieważ Complexe La Grande nie mógł zamęcić dodatkowej wody, przelew ze zbiornika powrócił do koryta rzeki Caniapiscau. Według Hydro-Québec każdy dodatkowy dopływ wody do kompleksu La Grande byłby kierowany do rezerwowych zbiorników na kilka miesięcy, uszkadzając sprzęt przeznaczony do krótkotrwałego użytkowania podczas wyjątkowych zdarzeń pogodowych.
W związku z tym SIGMAI skrytykowała Société d'Energie de la Baie James, oddział Hydro-Quebec , który właśnie wybudował zbiornik, za nieprzygotowanie planu zarządzania, który chroniłby karibu przed zalaniem podczas wyjątkowych deszczów lub wiosennych roztopów. , zwłaszcza w przypadku, gdyby przelew ze zbiornika musiał zostać zwrócony do rzeki Caniapiscau w latach po jego wybudowaniu. Był to wówczas innowacyjny pomysł, ponieważ żaden specjalista od dzikiej przyrody nie przewidywał takiego wypadku. Plan zarządzania zbiornikiem uwzględnił kilka czynników środowiskowych, ale nie uwzględniono karibu.
Ministère du Loisir, de la Chasse et de la Pêche wskazał, że lepsze zarządzanie poziomem wody w zbiorniku i dwoma jazami, które doprowadzają wodę do zlewni Grande Rivière i Caniapiscau, mogłoby uniknąć wypadku lub złagodzić jego skutki. Dlatego SIGMAI zaleciło obniżenie poziomu wody w zbiorniku o około 50 cm pod koniec lata, aby uniknąć konieczności otwierania przelewu w kierunku rzeki Caniapiscau podczas wyjątkowych opadów deszczu w sezonie zimowym. Oczywiście jest to teraz pytanie teoretyczne, ponieważ wody Caniapiscau zostały całkowicie przekierowane w kierunku Grande Rivière od 1985 roku . Ponadto w pobliżu wodospadu Limestone zainstalowano ogrodzenie, aby utrzymać karibu z dala od najbardziej niebezpiecznego obszaru.
W jego 1989 powieści , Królestwo Północnej: Cursed Savages , francuski pisarz Bernard Clavel odnosi się do utonięcia 20.000 karibu w północnym Quebecu zamieszkanej przez fikcyjnego Native American narodu, Wabamahigans.