Przestarzały | Maj 1940 |
---|---|
Lokalizacja | Belgia , Francja , Luksemburg i Holandia |
Wynik | Decydujące zwycięstwo Niemiec |
Francja Wielka Brytania Belgia Holandia Luksemburg |
Rzesza Niemiecka |
Maurice Gamelin Lord Gort Leopold III Henri Winkelman |
Adolf Hitler |
Bitwy
Bitwa o Francję i kampania 18-dniowa
Sprawa Jaune'a ( niem . Fall Gelb ) w czasie II wojny światowej to strategiczna hipoteza Niemców, w której podjęliby oni inicjatywę ofensywy przeciwko francusko - brytyjskiemu, z którym toczą wojnę, i która obejmuje, pomimo ich neutralność , inwazja na Belgię , Luksemburg i Holandię . Odpowiedni plan rozmieszczenia i manewrów jest dla wygody wezwany we francuskim planie Jaune ; został zastosowany 10 maja 1940 r., rozpoczynając kampanię zachodnią .
Plan ten jest czasami nazywany „ sierpem ”, a nawet przez nadużycia „ planem Mansteina ”, ponieważ chociaż ostatecznie napisany przez personel Heer (w tym Halder ), często uważa się, że został zaprojektowany w oparciu o propozycje Mansteina, które Hitler narzuciłby OKH .
Podczas śmiesznej wojny żółty plan zmienił się w swoich ogólnych zarysach doLuty 1940 gdzie przybiera formę, na którą jest nakładany 10 maja 1940. Atakując ostentacyjnie na belgijskiej równinie iw Holandii, Niemcy zwabiają sojuszników, którzy wysyłają tam swoje najlepsze jednostki, stosując plan Dyle-Bréda . W ten sposób oddalają się od zaniedbanego środka frontu ( Ardeny ), gdzie w rzeczywistości toczy się główny wysiłek Wehrmachtu , który omijając główne fortyfikacje linii Maginota , daje „sierpowy cios” dokonując decydującego przełomu. pod Sedanem ze swoich opancerzonych działach: te osiągnęły morze w Abbeville na 20 maja , izolowanie aliantów na północy, gdzie zostali pobity lub zmuszeni do ewakuacji drogą morską przez porzucenie ich sprzęt, który położy kres tej pierwszej fazie Bitwa o Francję trwa4 czerwca 1940.
Ta pierwsza faza była decydująca: Fall Gelb mimo niesprzyjającej sytuacji strategicznej umożliwił Niemcom pokonanie przeciwników o porównywalnej randze liczebnej i materialnej, co doprowadziło do kapitulacji Holandii i Belgii (odpowiednio 15 i 28 maja ) oraz podboju północnej Francji, która zapewniła bazy dla późniejszego ataku na Wielką Brytanię. Druga faza bitwy o Francję, zaplanowana pod nazwą Fall Rot , jest tylko epilogiem, ponieważ na kontynencie armia francuska walczy teraz praktycznie samotnie pod względem liczebności i materialnej niższości. W rzeczywistości większość brytyjskich sił ekspedycyjnych musiała ponownie zaokrętować; ale fakt, że udało mu się uciec, sprawia, że sukces Fall Gelb jest strategicznie niekompletny .
Plik 3 września 1939 rThe Wielka Brytania i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom, które właśnie zaatakowały Polskę ( Fali Weiss ) dwa dni wcześniej. W przeciwieństwie do wybuchu I wojny światowej, kiedy Niemcy natychmiast przystąpili do ofensywy na zachodzie zgodnie z planem Schlieffena przygotowanym w czasie pokoju, sztab generalny zaplanował jedynie postawę obronną przeciwko francusko-brytyjskiej, tak jak w przypadku ostatniej dyrektywy OKH ( Aufmarschanweisung Fall West , dyrektywa wdrożeniowa w przypadku Zachodu) z 18 stycznia 1939 r .
Niebezpieczeństwo wojny na dwóch frontach dla Niemiec szybko ustępuje wraz z eliminacją Polski i, zapewniona do pewnego stopnia na wschodzie paktem niemiecko-sowieckim , armia niemiecka koncentruje swoje siły na froncie zachodnim, gdzie Franko- Brytyjczycy powrócili do defensywnej postawy za linią Maginota po nieśmiałej ofensywie w Saarze .
12 września , gdy inwazja na Polskę postępowała szybko, Hitler zwierzył się Oberstowi Rudolfowi Schmundtowi , szefowi biura swojego adiutanta, że zamierza zaatakować Francję jak najszybciej po zakończeniu działań w Polsce, jako zwycięstwo. przeciwko Francji powinien zmusić Brytyjczyków do negocjacji. 27 września , gdy jego armie były bliskie zakończenia inwazji na Polskę, Hitler z kolei poinformował dowódców swojej armii o zamiarze jak najszybszego ataku na zachodzie, zakładając, że czas gra przeciwko Niemcom gospodarczo. ( „Silniejsze środki ekonomiczne po drugiej stronie” ) i militarne ( „Nadchodzące miesiące nie przyniosą żadnego znaczącego wzrostu naszej własnej zdolności bojowej, ale raczej po stronie zdolności obronnych naszych wrogów” ), oceniając Niemcy jako lepsze na lądzie w powietrzu chce też wykorzystać bardzo dobre morale wojsk po zwycięstwie nad Polską, w przeciwieństwie do Francuzów, podczas gdy Brytyjczycy mają obecnie do dyspozycji niewiele wojsk lądowych. W tym roku określa, że ofensywa powinna być prowadzona przez prawego skrzydła w kierunku Kanału poprzez Belgii obejmujący południową flankę, co oznacza przejście przez holenderskiej Limburgii ale Hitler, który chciałby, aby wykluczyć wojnę z Holandia Niski zniżki do uzgodnienia z rząd holenderski.
10 października Hitler , świadomy niechęci Walthera von Brauchitscha, naczelnego dowódcy OKH i Franza Haldera, swojego szefa sztabu, przedstawił im długie wspomnienia. Uzasadnia go tam potrzeba zwycięstwa nad aliantami dla konsolidacji Rzeszy i jej ekspansji na wschód, powtarzając, że czas jest przeciwko Niemcom, neutralność Związku Radzieckiego nie zawsze będzie ubezpieczona, podobnie jak Stany Zjednoczone. Hitler następnie stwierdza, że nawet jeśli operacja nie jest decydująca, niemniej jednak zdecydował się zaatakować te neutralne kraje, aby poprzedzić interwencję aliantów, którą uważa za bardzo prawdopodobną i która zagroziłaby Zagłębiu Ruhry . Niemcy uważają, że wiedzą - niesłusznie - że Belgowie pomimo swojej neutralności utrzymują stosunki sztabowe z aliantami i że ci ostatni koncentrują znaczne siły, w szczególności siły zmotoryzowane, przeciwko Belgii. Zamiast ryzykować zbliżanie się wroga do Zagłębia Ruhry, Hitler chciał zdobyć jak najwięcej terenu, co otworzyłoby również perspektywę innych operacji. W tym celu zamierza zaatakować na jak najszerszym froncie, aby uniemożliwić swoim przeciwnikom ustanowienie ciągłej obrony, zepchnąć ich do bitwy polowej, w której armia niemiecka miałaby przewagę, użyć zbroi masowo i z zaskoczenia oraz lotnictwa przeciwko ruchy wroga. Odcięcie linii komunikacyjnych brytyjskich sił ekspedycyjnych z Antwerpią jest jednym z jego priorytetów. Dzień wcześniej Hitler już sporządziła dyrektywę n o 6 do OKW który wyjaśnił ponownie na potrzebę „wziąć aktywny i agresywny” i dał jej polecenia na cele takiego działania:
„Konieczne jest pokonanie jak największej liczby jednostek francuskiej armii operacyjnej, a także sojuszników walczących u jej boku, przy jednoczesnym zdobyciu jak największego obszaru w Holandii, Belgii i na północy Francji. uczynić z niej bazę do walki powietrznej i morskiej na dalekie odległości przeciwko Anglii i szerokiej, ochronnej lodowcu Zagłębia Ruhry, która ma żywotne znaczenie ”
- Hitler dyrektywa N O 6,9 października 1939 r.
Przedstawiona wówczas strategia nie dąży do rozstrzygającej bitwy i ma jedynie częściowe cele, niewątpliwie z myślą o wojnie na wyniszczenie w duchu I wojny światowej , w której porty i lotniska przegrały w walce z Wielką Brytanią. Dyrektywa ta przewiduje również, że francusko-brytyjska ofensywa poprowadzi przez Belgię i Holandię, w którym to przypadku konieczne będzie natychmiastowe lub nieuzasadnione powrót do tych krajów, o ile to możliwe, aby powstrzymać tam wroga, co „ OKH przetłumaczone poprzez przesłanie „Instrukcji dla naczelnego dowódcy grupy armii B ” (sama przeciwko Belgii, grupa armii A jeszcze się nie utworzyła), ale poprzez zachowanie decyzji o początkowych celach i kolejnych operacjach w zależności od sytuacji.
„Moja decyzja jest nieodwołalna. Zaatakuję Francję i Anglię w najlepszym momencie i tak szybko, jak to możliwe. Naruszenie neutralności Belgii i Holandii nie ma znaczenia. Nikt nie będzie kwestionował, czy jesteśmy zwycięzcami. "
- Deklaracja Adolfa Hitlera do Kancelarii Rzeszy ,23 listopada 1939.
Niemal wszyscy niemieccy generałowie uważają za niewłaściwy atak tak szybki po kampanii polskiej, w szczególności Hermann Göring , dowódca Luftwaffe , Walther von Brauchitsch, głównodowodzący OKH i Franz Halder, jego szef państwa. Wskazuje to na poważne braki w wyszkoleniu żołnierzy, wyposażeniu i jego wykorzystaniu oraz spójności między opancerzonymi i niezmotoryzowanymi jednostkami piechoty. Dywizje rezerwistyczne muszą być lepiej nadzorowane i potrzeba więcej rezerw, na początku jesieni na zachodzie będzie dostępnych tylko 75 dywizji przeciwko setce wśród aliantów, a te, które są w pozycji obronnej, nie są w stanie iść dalej. ofensywa natychmiast. Generałowie uważają też, że ofensywa na zachodzie, przeciwko francusko-belgijskiej obronie, nie może być przeprowadzona w sposób, który odniósł taki sukces w Polsce, gdzie armia miała mniejszą wartość i niekorzystną pozycję geostrategiczną. Ofensywa jednak opróżniła zapasy amunicji, które w związku z tym na początku października były niewystarczające do prowadzenia ciągłej walki. Nie ma też żadnych zapasów z wyprzedzeniem, a jednostki muszą być również uzupełniane w pojazdach. Co więcej, atak o tej porze roku zmniejsza możliwości Luftwaffe (warunki pogodowe, długość dnia). Góring nie uwierzyłby w powodzenie ofensywy w tych warunkach, a także chciałby czasu na zwiększenie sił powietrznych. . Podobnie, Walther von Reichenau głowa 6 th Army (wówczas jeden groty przeciwko Belgia) i ogólny ekranowanego Heinz Guderian i Erich Höpner obawiać dla postępu ofensywy, które mogą rozwijać się w mule.
Wielu generałów kwestionuje samą ideę ofensywy z kilku powodów. Zaatakowanie trzech neutralnych krajów wyeliminowałoby jedynie możliwość pokojowego rozwiązania konfliktu. Wilhelm von Leeb , dowódca armii grupy C, mówi, że atak byłby politycznym błędem, militarnym i ekonomicznym. W tym przypadku obawia się o jedność narodu niemieckiego. Halder i Brauchitsch również uważają, że Niemcy nie chcą wojny, w której są agresorami. Ale przede wszystkim, zgodnie z doświadczeń I wojny światowej , zwycięska ofensywa wydawało się niemożliwe do kilku generałów, przynajmniej nie przed 1942 przeciwko francuskiej warownego przodu według pamiętniku 25 września przez Carl-Heinrich von Stülpnagel , szef Sekcja operacyjna OKH . Perspektywa wojny na wyczerpanie sprawia, że niektórzy (np. Leeb) obawiają się oportunistycznego ataku ze strony Związku Radzieckiego .
„Zaskoczenie nie jest możliwe. Będziemy mieli nieskończoną liczbę ofiar, nie będąc w stanie pokonać Francuzów. Atak na Francję nie może być przeprowadzony jak atak na Polskę, ale będzie długi i spowoduje ogromne straty. "
- Wilhelm von Leeb , szef zbrojnej C .
Jest to również postawa defensywna, która jest głównie popierana, w szczególności przez Brauchitscha, Haldera, Bocka czy Leeba. Halder woli, aby alianci zaatakowali - chociaż nie wierzy, że taka ewentualność zdarzy się tej jesieni / zimy, nie zrobił tego we wrześniu - a następnie będzie w stanie poprowadzić skuteczną kontrofensywę zdolną do podjęcia decyzji; a jeśli nikt nie zaatakuje, wojna może się skończyć sama, jak mają nadzieję niektórzy oficerowie. Brauchitsch sam, odwoływanie zbyt negatywny rozwiązanie obalenia Hitlera, powiedział Halder na 14 października , że „naszym obowiązkiem jest powoli przejść nasze projekty wojskowe oraz promować jakąkolwiek możliwość dokonywania spokój . ” Jesienią Brauchitsch na próżno próbuje przy każdej okazji przekonać Hitlera do niebezpieczeństw związanych z podjęciem ofensywy. Stosunki między Hitlerem a OKH pogarszają się, ale Hitler może liczyć na wsparcie OKW : Keitel , jego szef sztabu, niechętnie mu zaprzecza, a zwłaszcza Alfred Jodl :
„Nawet jeśli to musi być sto razy sprzeczne z doktryną sztabu [ OKH ], wygramy tę wojnę, ponieważ mamy najlepsze wojska, najlepszy sprzęt, najlepsze nerwy oraz zjednoczone i zdecydowane dowództwo”.
- Alfred Jodl, kierownik wydziału operacyjnego w OKW .
Innym zwolennikiem ofensywy, dowódca Kriegsmarine , Erich Raeder , który twierdzi za to podbój portów na normańskich i bretońskie wybrzeża . Popierając w ten sposób minimum, Hitler utrzymuje mimo sprzeciwów wobec niego, że zdecydował się zaatakować tak szybko, jak to możliwe, zapewniając Brauchitscha, że francuska reakcja będzie powolna, że niemiecka piechota jest lepsza od francuskiego odpowiednika, że lotnictwo sparaliżuje francuską artylerię. . W dniu 9 października Hitler ustalił datę ofensywa na 25 listopada , z zastrzeżeniem tylko do dobrych warunkach pogodowych (było zatem przełożone 29 razy aż do 10 maja ), a zgodnie z jego wymaganiami, Halder rozplanowany pierwszego planu ( Aufmarschanweisung Gelb , Żółta dyrektywa wdrożeniowa) 19 października .
Po kampanii polskiej armia niemiecka na zachodzie podzieliła się na trzy grupy armii oraz oddział wojskowy:
W „Dyrektywy o żółtym wdrożenia” ( Aufmarschanweisungen Gelb ), rozpowszechnianych przez OKH , są stworzone przez Generalną der Artillerie Franz Halder , szef sztabu OKH , jego zastępców Generalleutnant Carl-Heinrich von Stülpnagel (Kierownik Sekcji Logistyki ) i Oberst Hans von Greiffenberg (en) , pod kierownictwem generałobersta Walther von Brauchitsch , Komendanta Głównego OKH , uwzględniając życzenia OKW oraz w związku z OKL i OKM . Podobnie jak w czasach Sztabu Generalnego , te dyrektywy rozmieszczenia mają na celu koncentrację i początkowe cele armii.
Udział w dyrektywie N O 6 OKW w ogólnych celów, OKH rozpowszechnia19 października 1939pierwszy Aufmarschanweisung Gelb . Główny wysiłek musi podjąć prawica (czyli grupa armii B i oddział armii N), na północ od bruzdy Sambre-et-Meuse, gdzie skupi się masa jednostek zmotoryzowanych.
Plan ten ma na celu przede wszystkim „ wyeliminowanie sił holenderskich” i pokonanie jak największej liczby sił belgijskich w rejonie umocnień granicznych, a następnie kwestia szybkiego przestawienia „silnych sił, szczególnie szybkich. jednostki " w okolicy. Nizina belgijska " stworzyć warunki umożliwiające natychmiastową kontynuację ataku potężnym skrzydłem północnym " i zajęcie belgijskiego wybrzeża.
Dyrektywa OKH kładzie nacisk na fakt, że głównymi początkowymi przeszkodami nie będą potężne siły wroga, ale ujęcia wody ( Moza , kanał Albert …), fortyfikacje, blokady drogowe… Dlatego też należy przewidzieć sumienne ich przekraczanie. Kiedy później interweniują znaczące posiłki wroga, będzie to kwestia energicznego zaatakowania ich, aby udaremnić ich koncentrację w potężnych grupach kontrofensywnych.
Aby zachować niespodziankę w środku ciężkości operacji, duże jednostki znajdują się głęboko za granicami, które zdobędą w ciągu maksymalnie pięciu nocy, konieczne jest powiadomienie ofensywy z siedmiodniowym wyprzedzeniem.
MisjeŹródło: o ile nie zaznaczono inaczej, van den Bergh 2009 , rozdz. 40 .
Przedstawiony Hitlerowi zareagowałby negatywnie, wierząc, że będzie to wznowienie planu Schlieffena , chociaż OKH zastosował się do jego instrukcji i że oba plany mają tylko początkowy główny wysiłek na prawicy skierowany na Belgia i północ Francji. Z drugiej strony, tam gdzie plan Schlieffena dążył do strategicznego zwycięstwa, przedstawiony żółty plan nie przewiduje podjęcia decyzji. Niektórzy historycy ( Frieser , Jean Vanwelkenhuyzen (de) ) sądząc plan bez wyobraźni myślę że Halder, przeciwstawiając ofensywnym, by dobrowolnie zrobić minimum do przestrzegania dyrektyw Hitlera, graniczące na „sabotaż” . Dla Koeltz , w OKH , świadoma swoich ograniczonych środków, nie szuka poważną operację i cele pierwszego, aby zapewnić, że może pojawić się w regionie Brukseli, a stężenia silnych i gwałtownych sił w tym rejonie pozostawia że OKH chce osiągnąć cel Hitlera - belgijskie wybrzeże - pchając się w kierunku południowo-zachodnim.
„To, że OKH trzymało się pierwszego celu, było logiczne i zgodne z doktryną wielkiego Moltkego : nie zamawiać po pierwszym spotkaniu”
- Louis Koeltz , Jak potoczył się nasz los .
Koeltz dodaje, że nic nie wskazuje na to, co zrobi OKH po dotarciu do belgijskiego wybrzeża, a zatem przesadą jest twierdzenie, że OKH przejmuje plan Schlieffena.
Hitler, który myślał o zachodniej ofensywie w kategoriach strategii, dzięki żółtej dyrektywie zdał sobie sprawę z trudności, jakie napotka operacja, i był szczególnie zaniepokojony wieloma rzekami, które trzeba przekroczyć, w szczególności na północ od Liège do Mozy. , kanał Albert pod ogniem Fort d'Ében-Émael . 21 października zaczął rozważać wraz z Keitlem i Jodlem wykorzystanie szybowców, spadochroniarzy i agentów specjalnych do przejmowania mostów i fortów z zaskoczenia, a tym samym zagwarantowania szybkości ogólnej ofensywy. Następnego dnia, myśli również wysłać 7 th Parachute Division i 22 th Dywizji Piechoty (Airborne) w obszarze Ghent, aby zapobiec wycofaniu armii belgijskiej z Antwerpii do francuskiego wybrzeża. Swoimi pomysłami i pytaniami dzieli się z OKH . Halder i jej Brauchtisch określić 4 th i 6 th armie postęp w dwóch etapach, pierwszy szybki pancerne i motorowe, drugi normalny, a oni następnie połączyć ich szybkich kroków w regionie Brukseli pod dowództwem Reichenau jego piechota od 2 e wojsko. Użycie ciężkiej artylerii na kolei , dymu, jest przygotowane przeciwko Ében-Émael, decyzja o ataku powietrznym nie leży w gestii OKH , to zależy od OKW . Hitler stwierdza, że oddział armii N jest zbyt potężny, ponieważ i tak zostanie zablokowany przez linię perkozy i jej powodzie, na co OKH odpowiada, że zastosowała się do swoich zamiarów.
Podczas nowej konferencji, 25 października , Hitler poprosił o wzmocnienie środków ofensywnych, o zajęcie jednostek w Polsce oraz w grupie armii C pełniącej rolę bierną. On nadal daje swoje pomysły, takie jak zniszczenie zapór i wałów, aby ograniczyć powodzie w przedniej części N armii dystansem . Jest również zaniepokojenie faktem, że przekazując 4 th armii ze wschodu na północny-zachód od Namur, będziemy mieć małą okład, Halder odpowiedział, że potężne skrzydło kopertowanie zostanie utworzone, gdy dywizje pancerne pojazdy spotkają się w regionie Brukseli. Bock, Kluge i Reichenau byli wtedy obecni, Hitler skorzystał z okazji, aby nalegać na naprzód zaangażowanie szybkich jednostek, aby zmusić francusko-brytyjskie do manewru, obszaru, w którym byli gorsi, aby nie spaść z powrotem na wzór Pierwsza wojna światowa . Bock, Kluge i Reichenau mieli wówczas okazję wyrazić Hitlerowi swoje zastrzeżenia co do ofensywy jesienno-zimowej. Bock zatem najpierw stara się wyjaśnić, że, biorąc pod uwagę ustalenia francuskich i belgijskich, alianci mogli mieć życie w Antwerpii przed Niemcami i operacja mogłaby skręcić statyczne w Antwerpia - Namur - linii Mozy. Dinant ; że aby tego uniknąć, konieczne byłoby masowe wykorzystanie lotnictwa, co ograniczyłoby warunki meteorologiczne w tym sezonie.
Później, podczas tej konferencji, Hitler wyjaśnia, że „na początku chciał i myślał przeprowadzić główny atak tylko na południe od Meuse de Liège, być może z drugorzędną operacją przeciwko temu miejscu […] w celu przecięcia i unicestwienia, poprzez natarcie ogólny kierunek na zachód, potem na północny zachód, siły nieprzyjaciela stacjonują w Belgii lub tam penetrują ” . Albo „gdyby nie można było kontynuować przełomu w kierunku Reims - Amiens ” , ostatecznie stwierdzając, że „oczywiście chodzi o to, aby wiedzieć, czy uda nam się przebić w tym regionie” . Następnego dnia, postanowił dodać nowy środek ciężkości w pracy, na południe od bruzdy Sambre i Mozy przez 12 th armii, a „jednostek pancernych będą zaangażowani w masie, gdzie sukces interwencji” . Poinformowany Halder odnotowuje: „Ważna zmiana pierwotnego planu: próba wiercenia w dowolnym miejscu” . Należy utworzyć dwie grupy, które będą działać w kierunku Gandawy i / lub w kierunku zachodnim. Mylone początkowo w jego idei, Hitler usprawiedliwiał się jaśniej przed OKH na 28 października : podczas gdy w północnej części Liège trudności zaprezentują się natychmiast, na południu progresja będzie początkowo łatwiejsze przed Meuse od Namur - Mézières który być może został wzmocniony przez wroga, kiedy trzeba go było dosięgnąć. Nie wiedząc a priori, gdzie jest największe prawdopodobieństwo przełamania, Hitler chciał wypróbować obie możliwości.
Na mocy tych zmian OKH opracowuje nowy plan , wciąż pod presją Hitlera, który posuwa się 22 października , pomimo sprzeciwu Brauchitscha, do daty ofensywy (dzień A , A-Tag ) do 12 listopada. (do potwierdzenia siedem dni wcześniej) po dowiedzeniu się, że jednostki pancerne i zmotoryzowane będą gotowe na 11 . OKH aktywuje wytrącania grupy armii A i 12 e i 16 e gospodarzy, które nie mają środków przesyłowych wpływ na ich przez kilka tygodni.
Drugie zlecenie wdrożenia jest wysyłane przez OKH do OKW dnia29 października 1939. Aby „stworzyć warunki sprzyjające kontynuacji wojny lądowej i powietrznej przeciwko Anglii i Francji” , celem tego planu jest zaangażowanie i wyeliminowanie jak największej liczby sił alianckich na północ od Francji. Suma i zdobycie kanału La Manche wybrzeże , gdzie poprzedni plan dotyczył tylko wybrzeża belgijskiego i zniszczenia sił belgijskich poprzez odparcie sojuszników, którzy przyszli im z pomocą. Ofensywa nie dotyczy już Holandii, z wyjątkiem przekroczenia prowincji Limburg w celu zaatakowania Belgii na większym froncie. Większość wysiłków nadal jest podejmowana przez Grupę Armii B i generalnie przesunęła się na południe od pierwszego planu, podczas gdy siła na Linii Zygfryda (Grupa Armii C) jest osłabiona. W rzeczywistości plan ten przewiduje dwie osie początkowych wysiłków, a trzecia zostanie nawet dodana; Hitler chce utworzyć środek ciężkości operacji ( niem . Schwerpunkt ) tylko podczas tej operacji na osi, która będzie się skutecznie rozwijać, wbrew radom Haldera i Brauchitscha.
MisjeŹródło: o ile nie zaznaczono inaczej, van den Bergh 2009 , rozdz. 41 .
5 listopada Brauchitsch, który w dniach poprzedzających objazd dowództw grup armii i armii biorących udział w ofensywie, melduje Hitlerowi, że zgodnie z tym, co zaobserwował, armia wciąż nie jest gotowa i ponownie sprzeciwia się natychmiastowej ofensywie, zły Hitler, który go odpycha. Koncentracja rozpoczyna się tego samego dnia, z datą 12. utrzymywaną do ofensywy, ale warunki atmosferyczne są tak degradowane, że zostaje zatrzymane 7. dnia. Ofensywa jest teraz ustawiona na 15. lub 16. Ale Hitler chce wprowadzić zmiany ... do planu, a Halder uzyskuje odroczenie ofensywy dla 19, aby ją przeprowadzić.
Rzeczywiście, 30 października , wciąż pragnąc wiedzieć, czy jego armie mogą przekroczyć Mouzę na północ od Liège lub na południe od Namur w kierunku Dinant, Hitler zwrócił się do Jodla, że siły mogą szybko posuwać się ze wschodu na zachód, tym razem w kierunku Mozy Sedanu. przez Luksemburg bez armii, to przepaść Arlon - Tintigny - Florenville , dopiero potem pojawią się trudności z przekroczeniem Semois w Bouillon . Po ostrzegł na 5 listopada , OKH po dyskusji z OKW wydaje postanowienie na 11 listopada , gdzie jedna trzecia siły szybkiego ( XIX. Armee-Korps (mot.) Od Guderiana z dwóch dywizji pancernych, jeden zmotoryzowany i pułk Großdeutschland ) musi zostać włączone, mając na celu Sedan przez lukę Arlon. Celem jest pierwszy promować postęp 12 th i 16 th armii popychając motorowe siły wroga pośle w Ardenach, a następnie chwycić „przez zaskoczenie” przyczółek pod Sedanem „a więc tworzenie sprzyjających warunków do kontynuowania działalności, zwłaszcza jeśli pancernego siłami 6 th i 4 th armie nie docierają operację strategicznego " . Transport pojazdów opancerzonych musi być starannie ukryty.
„Jest więcej szczęścia na południowym skrzydle. Wróg czeka na nasz atak w Holandii. Konieczne jest wykorzystanie możliwości sukcesu XIX. Armeekorps. "
- Jodl , szef biura operacyjnego OKW , 17 listopada 1939 r.
19, Keitel podpisuje dyrektywę n o, 8 OKW , gdzie jest to zatem kwestia coraz szybciej z Grupy Armii B (z prawej) z grupą uzbrojonych (w środku) centrum grawitacji "przypadek gdzie chwilowa rozkład sił wroga pozwoliłoby przypuszczać, że moglibyśmy tam osiągnąć większy sukces ” . XIV. Armee-Korps (mot.) , Rezerwowego OKH , zostaje umieszczona z tyłu grupy armii A. Niniejsza dyrektywa potwierdza również, że z OKH z dnia 15 i który przywraca atak przeciwko Holandii dopóki „linii Grebbe przez 18 th armii.
Jednocześnie, Rundstedta, który objął stanowisko jako dowódca Grupy Armii A na 26 października , wysyła za pomocą Erich von Manstein jego szef sztabu, dwie figi do OKH na 31 października. W pierwszym, oni są zasadniczo przeciwny idei natychmiastową ofensywę, nazywając je zbyt defensywny i niech atak aliantów, zauważając, że List (dowódca 12 th armii) jest tego samego zdania. Drugi krytykuje instrukcje Żółtej Dyrektywy iw zamian proponuje plan ofensywny z jednym środkiem ciężkości na południe od Meuse de Liège, aby działać w kierunku Arras - Boulogne-sur-Mer i odbić armie alianckie, które posunęły się naprzód. czy nie w Belgii.
Manstein Brauchitsch który spotkał podczas swojej podróży na początku listopada zostanie opancerzonej podziały (z lewym skrzydle grupy armii B ) do 12 th armii w kierunku Bastogne , ale ostatecznie służyć za XIX. Armee-Korps (mot.) Który musi działać na Sedan.
Warunki pogodowe nadal powodują odroczenie ofensywy: decyzja o ustaleniu dnia A jest najpierw odkładana na 27 listopada dla ofensywy nie wcześniej niż 3 grudnia , następnie decyzja ta jest odkładana na 4 , potem na 6 , a następnie na grudnia. 12 . Wprowadzono zmiany mające na celu zmniejszenie wstępnych opóźnień ofensywnych: pięć dni będzie teraz potrzebnych do koncentracji, więc dzień A może nastąpić najwcześniej 17 listopada , a anulowanie ofensywy możliwe jest nie później niż dzień wcześniej. Decyzja dnia jest jeszcze odroczona na 27 grudnia . Tego dnia, po konsultacji ze swoimi meteorologami, jak zawsze, Hitler odkłada jakikolwiek wybór na 9 i 10 stycznia.
W grudniu potwierdził chęć ukształtowania środka ciężkości tylko podczas operacji i podtrzymał decyzję o wyborze zaangażowania 7. Dywizji Flieger (spadochroniarze).
Styczniowe wydarzenia i przetasowaniaPlik 10 stycznia 1940Hitler spotyka się ze swoimi meteorologami, którzy mówią mu, że nie później niż 14-go będzie od dwunastu do czternastu dni suchej i zimnej pogody. Hitler postanowił wyzwolić antenę obraźliwe 14 zastosowaną do 17 (dzień-a) 8 pm 16 (godzina-X, niemieckiego : X Zeit ) o ofensywie gruntu.
To samo 10 stycznia, niemiecki samolot rozbija się w Belgii ( incydent w Mechelen ) z dokumentami dotyczącymi Fall Gelb . W ten sposób trafiają one w ręce władz belgijskich, które przekazują aliantom istotne informacje. Hitler decyduje się 11 listopada o utrzymaniu zaplanowanych ofensyw w nadziei na antycypację możliwych środków zaradczych ze strony przeciwnych krajów.
13 stycznia pogoda w końcu zapowiada się kiepsko i ofensywa zostaje odwołana, decyzja o nowym dniu A zostaje przełożona na 15, a potem na 16 .
Jeśli chodzi o kraje, których dotyczy ofensywa, incydent w Mechelen i informacje (patrz poniżej ), że mają zamiary Niemiec, 13 stycznia francusko-brytyjscy, Belgowie i Holendrzy podjęli różne środki wzmacniające, alianci przygotowali się do wkroczenia Belgia w oczekiwaniu na zezwolenie od tej ostatniej, które nie nadejdzie. Ta reakcja aliantów tylko potwierdza Niemcom to, co już wiedzą o swoich planach interwencji w Belgii ( plan Escauta, plan Dyle'a ). W szczególności dowiadując się o środkach podjętych przez Belgów i Holendrów, które zaimponowały Hitlerowi ich szybkością, Niemcy zdali sobie sprawę z niedyskrecji (patrz poniżej ) w ich planach i urządzeniach. Tak więc 15 i 16 stycznia , przy wciąż niekorzystnych warunkach pogodowych, Hitler odłożył rozpoczęcie ofensywy, nie określając tym razem nowej daty, i zarządził działania mające na celu utrwalenie efektu zaskoczenia i przemyślenie operacji, co pozwala na odroczenie na czas nieokreślony. ofensywy - zbyt bliskie terminy między różnymi przesunięciami nie pozwalały na istotne zmiany.
W ten sposób jednostki mają być gotowe do ataku w ciągu 24 godzin zamiast pięciu dni po ustawieniu ich w stan pogotowia. 20 stycznia Hitler nie mówi już o formowaniu środka ciężkości w czasie ofensywy, a wtedy kanton oddziałów zmotoryzowanych musi być taki, aby nie wykryto konstytucji tego środka ciężkości, nacisk kładziony jest na kamuflaż, zwłaszcza w odniesieniu do jednostki, których celem jest Sedan.
„Można oczekiwać większego sukcesu od mniejszych sił atakujących z zaskoczenia niż od potężniejszych sił walczących z przygotowanym wrogiem. "
- Dziennik Haldera, 20 stycznia 1940, po spotkaniu.
Decyzje podjęte pod koniec stycznia również oznaczone znowu przesunięcie wysiłku na południe, z zaniechania ataku w kierunku Ghent - Ostenda , do uchylenia OKH z 2 E armii za grupy armii A, cesji przez grupę armii C składającą się z trzech dywizji piechoty na rzecz rezerwy grupy armii A oraz przygotowania do pomyślnego przekroczenia Mozy pod Sedanem do XIX wieku. Armee-Korps (mot.) Są brane przez obstawianie szybkości i zaskoczenia. Ponadto należy teraz całkowicie podbić Holandię (w tym twierdzę Holland (de) ), co powinno wymagać niewielkiej siły. W tym celu w powietrzu operacja przeciwko Dinant w celu ułatwienia przekraczania Mozy przez 4 th armii i którego dokumenty były wśród tych, utracone w Mechelen, został odwołany na rzecz przeciwko Holandii.
Decyzje te skutkują nowym zamówieniem z datą 30 stycznia 1940, który w dużej mierze odtwarza poprzedni z wprowadzonymi w nim modyfikacjami. Cel pozostaje zniszczenie wojsk sprzymierzonych północy nad Sommą, zajęciu Holandii i Belgii, ale stwierdził, celem jest teraz „stworzenie warunków do szybkiego i zdecydowanego zwycięstwa nad armią francusko-francuski. Angielskiego” , natomiast Nie ma już wzmianki o kanale La Manche. Nie przewiduje się również tworzenia środka ciężkości podczas operacji, podczas gdy Grupa Armii A w środku jest dodatkowo wzmocniona.
Wśród zmian, 6 th armii wzrosła z 8 do 14 dywizji piechoty, jest on przeznaczony do czoła większość sił belgijskich i sojuszników. 4 th armia nie powinien już przejść przez Mozę i południowy Namur i traci opancerzony podziału, trzy inne są wzmocnione w większości nowoczesnych czołgów Panzer III i IV . The 12 th armii nabiera sił opancerzonych i piechoty poprawie (podziały 1. Welle ). Hitler poskarżył się 13-go, wierząc, że na tym froncie nie da się przekroczyć Mozy, że czołgi te nie są w decydującym miejscu.
Pogoda w lutym nadal nie nadaje się do ofensywy, podobnie jak prognoza na marzec i kwiecień.
7 lutego Kriegsspiel miał miejsce w grupie armii A, symulując atak masywu Ardenów. Korpus Guderiana dociera do Mozy za trzy dni, Guderian chce go przekroczyć piątego dnia, ale dowództwo ćwiczenia ( Blumentritt , szef biura operacyjnego Grupy A armii) chce zaatakować później, dziewiątego dnia, z posiłkami w ciężkiej artylerii . Dla Haldera ćwiczenie, które również symulowało francuską kontrofensywę 40 dywizji na osi Malmedy - Liège , pokazuje, że południowa flanka ofensywy powinna stawić opór, a dotyczy kwestii przekroczenia Mozy krokiem lub metodycznym szturmem. , dla niego trzeba będzie zdecydować w dniu przybycia na rzekę. Na 11 , kolejny Kriegsspiel raz kolejny pokazał słabość Sedan i sektora Carignan, natomiast Charleville-Mezieres przyczółek pozostał we francuskich rękach.
13 lutego Hitler poprosił o nowy plan: zdecydował się przeprowadzić główny wysiłek przez Sedan.
Aufmarschanweisung Gelb (dyrektywa Wdrożenie żółty) z24 lutego 1940 - będzie ostatnią - postawili sobie za cel pokonanie jak największej liczby jednostek francusko-brytyjskich, aby umożliwić unicestwienie ich potencjału militarnego i szybką inwazję na Holandię, aby uniknąć brytyjskiej interwencji.
Niemcy wiedzą, że stojąca przed nimi armia aliancka zostanie podzielona między maszerujące skrzydło, które wejdzie do Belgii z najlepszymi jednostkami, aby przeciwstawić się niemieckiej ofensywie, która miałaby tam zostać przeprowadzona, podczas gdy drugie skrzydło utrzyma linię Maginota ; wiedzą również, że środek frontu, u wylotu masywu Ardenów , a zwłaszcza Sedan , stanowi słaby punkt, ponieważ masyw ten jest uważany za nieprzenikniony do ataku na dużą skalę ze strony wielkiej francuskiej kwatery głównej i który nie wierzy albo nie można już bezpośrednio po tym podjąć próby przekroczenia Mozy .
Z drugiej strony niemieckie dowództwo szacuje, że w ciągu trzech dni będzie w stanie szybko przekroczyć masyw Ardenów z oddziałami pancernymi, za którymi pójdzie główna jednostka armii niemieckiej, a tym samym ma nadzieję przeprowadzić niespodziewany atak, próbując natychmiast przekroczyć Mozy , rzekę, na której musi spoczywać front aliantów. Atak przeprowadzony znacznie wcześniej, niż oczekiwali alianci, musi ich zaskoczyć i uniemożliwić wzmocnienie tego słabego punktu w ich systemie, a tym samym sprzyjać tu szybkiemu przełamaniu frontu. Po osiągnięciu tego celu jednostki pancerne muszą go natychmiast wykorzystać, kontynuując ofensywę w kierunku ujścia Sommy, aby dotrzeć do tamtejszego kanału La Manche , otaczając w ten sposób wojska alianckie, które walczyły w Belgii i Holandii. Te jednostki alianckie posuną się naprzód w tych krajach po niemieckiej ofensywie dywersyjnej, która zostanie przeprowadzona na równinie belgijskiej i w Holandii i która musi przekonać naczelne dowództwo alianckie, że właśnie tam toczy się wojna. zostaną naprawieni przez ten atak. Stojąc naprzeciw Linii Maginota, Niemcy odpowiedzialni za obronę Linii Zygfryda będą udawać , że atakują, aby zabezpieczyć jak najwięcej wojsk alianckich.
MisjeŹródło: o ile nie zaznaczono inaczej, van den Bergh 2009 , rozdz. 51 .
Siły niemieckie na zachodzie (135 dywizji, w tym 42 w rezerwie) są zasadniczo podzielone na trzy grupy armii, w sumie osiem armii:
W wielu miejscach na froncie natarcia planowane są operacje powietrzno-desantowe (regularne siły powietrzne lub Abwehry ), głównie przeciwko Holandii. Chodzi o szybką kapitulację tego kraju, ale także o przejęcie mostów (wielkie rzeki, Moza Maastricht …) dla wsparcia postępu sił zmotoryzowanych. Wciąż zgodnie z tą zasadą specjalna operacja musi zneutralizować fort Ében-Émael . W Ardenach operacja „Niwi” , wykorzystująca jako transport samoloty rozpoznawcze, powinna sprzyjać przekraczaniu granicy belgijsko-luksemburskiej , natomiast na południu Luksemburga zostanie przeprowadzona kolejna podobna operacja kontrolowania skrzyżowań na flance niemieckiego natarcia. .
Przyjęcie i ostateczne przełożenieWielu generałów jest przeciwnych temu planowi, w szczególności przywódcy grup armii Bock i Rundstedt, szef sztabu ostatniego Sodenstern (zastępujący Mansteina ) itd. Bock obawia się francuskiej kontrofensywy pod Sedanem przez wojska z linii Maginota; Rundstedt i Sodenstern zastanawiają się nad celowością zaatakowania pojazdów opancerzonych na linii frontu w Ardenach i ich możliwościami przekroczenia Mozy, chcieliby walczyć z nimi dopiero po dokonaniu przełomu. W obliczu tej krytyki Halder i Brauchitsch bronią planu, nie ulegnie on zmianie.
„Nawet jeśli operacja miała tylko dziesięcioprocentowe szanse powodzenia, zależy mi na tym. Ponieważ samo to doprowadzi do unicestwienia przeciwnika ”
- Halder rozmawia z Bockiem.
Pod koniec marca Hitler, który wraz z OKW przygotowywał inwazję na Danię i Norwegię - operację Weserübung - powiedział Halderowi, że chce rozpocząć tę inwazję 9 lub 10 kwietnia , a potem ofensywę na Zachodzie trwającą cztery lub pięć dni. po. Chociaż Dania i Norwegia zostały dobrze zaatakowane 9 września, ofensywa na zachodzie została odparta, a operacje w Norwegii napotkały poważne trudności w następnych dniach. Hitler tymczasowo łagodzi presję, Fall Gelb nie ma zacząć się przed końcem kwietnia, ale 24. data nie została jeszcze ustalona ani nawet rozważona. Koniec kwietnia widział Berlin odpocząć Stopniowo sytuacja w Norwegii i od 27 Hitler ogłosił Jodl chcą zaatakować między 1 st i 7 maja . Ogłoszenie jest następnie trzy dni (w tym lotnictwa), ale 1 st maja Hitler zamówione preparaty do pchania jak dla 4 operacji można uruchomić z dnia na dzień, więc nie wcześniej niż 5 . Jednak prognoza pogody na 3, 4 i 5 maja przesuwa potencjalną datę z 6 maja , potem 7, a następnie 8 maja . 6 czerwca OKW wystawia konwencjonalne zlecenia wykonania; sygnał „ Danzig ”, który ma być wysłany przez Hitlera zaledwie 12 godzin przed godziną X, aby potwierdzić, że ofensywa powinna zostać rozpoczęta zgodnie z planem, lub „ Augsburg ” w przypadku przełożenia, i to właśnie ten ostatni został ostatecznie wysłany przez Hitlera w po południu siódmego, znowu z powodu niepewnych warunków atmosferycznych. Decyzja zostaje przełożona na 8, a ofensywa może się wtedy odbyć najwcześniej 9 września, takie jest początkowe życzenie Hitlera, ale Hermann Göring nalega i uzyskuje, że wybuch epidemii odbędzie się w piątek 10 maja, aby zapewnić korzyści Luftwaffe. optymalne warunki o świcie. W południe następnego dnia Keitel podpisał rozkaz ustalający datę-A ( znacznik A ) na 10 maja i godzinę-X ( X-Zeit ) na 5 h 35 ; wreszcie na 9 pm Hitlera już w drodze do swojego sztabu kampanii ( Felsennest ), został poinformowany, że prognozy pogody został utrzymany, potem wysłał nieodwracalne potwierdzenie: „Danzig” .
Twierdzenie o „strzale sierpowym”„W szczęśliwym planie nigdy nie brakuje sponsorów. "
Dla historyka Karl-Heinz Frieser The „dyskusja [pytanie, kto zainicjował ideę«sierp udaru»] ma ogromne znaczenie” . Konstrukcja : Fall Gelb IV - nazywany „sierp shot” - twierdzono, głównie przez Adolfa Hitlera, przez OKH szefa sztabu , Franz Halder , a wreszcie przez Erich von Manstein , który pełnił funkcję szefa sztabu Grupy Armii A pod Gerd von Rundstedt do stycznia 1940 roku .
Z Maj 1940Ponieważ zachodnia kampania przebiega pomyślnie, propaganda i nazistowscy urzędnicy przypisują jej sukces Hitlerowi, który twierdzi, że jest twórcą planu kampanii. Następnie Halder twierdzi, że był źródłem idei „udaru sierpowatego”. W swojej Drugiej stronie wzgórza (1948) autor Basil Henry Liddell Hart jako pierwszy opublikował twierdzenie, że Manstein był prawdziwym autorem planu, i bronił tej tezy w swoich późniejszych opublikowanych wspomnieniach.
Wielu autorów na ten temat uważa, że to OKH - zwłaszcza Halder - stworzyła plan w takiej postaci, w jakiej został zastosowany, ale w oparciu o część propozycji Mansteina, które narzuciłby Hitler.
Inni historycy, jak Robert A. Doughty (de) uważają, że plan był wynikiem długiej i ostrożnej ewolucji w kierunku ostatecznej formy, będącej połączeniem pracy Brauchitscha, Haldera, Mansteina, Rundstedta i Hitlera, a nie tak gwałtownie narzuconego przez Hitlera następującym jego spotkanie z Mansteinem.
HitleraPodczas konferencji o godz 25 października 1939 rwraz z Brauchitschem i Halderem, Hitler zaskakuje swoich rozmówców, pytając ich o możliwość głównej ofensywy na Mozy na południe od Liège - Namur (zamiast ataku na północ od Liège ) w kierunku zachodnim, a następnie północno - zachodnim, aby uwięzić wysuniętych siły wroga w Belgii i tam je zniszcz. Dla historyka Friesera ( The Myth of the Lightning War , 2003) „błędem byłoby umieszczanie tego fragmentu idei na tym samym poziomie oraz starannie przemyślanych i rygorystycznie ugruntowanych refleksji Mansteina […] więcej niż jednej z tych nagłe impulsy dyktatora ” . Według generała Halder, „[Hitlera] interwencje podczas operacji, potem pokazują jak niewiele był w stanie myśleć o tym pomyśle militarnie . ”
Od 5 listopada Hitler mówi o przydzielaniu jednostek pancernych do 12. Armee sukcesywnie na wniosek pułkownika Schella (de) w celu przeprowadzenia ataku na Sedan . Tak więc 11 listopada, zgodnie z jednym ze swoich rozkazów, XIX. (Word). Armee-Korps z Heinz Guderian jest przypisany do ataku przeciw Sedan - który pojawia się w ten sposób po raz pierwszy w niemieckim planie - poprzez szczeliny Arlon ułatwienie misji 12 armii i 16 armii. Frieser podejmuje powojenne uwagi niemieckich generałów, takich jak Manstein, Halder czy Hoth , zgodnie z którymi Hitler myślał o Sedanie tylko na poziomie taktycznym , rozumiejąc, że Moza byłaby tam łatwiejsza do przekroczenia, ale nie na płaszczyźnie operacyjnej i operacyjnej. plan strategiczny. Hitler początkowo nie wyrzekł się dwóch pierwotnych osi wysiłków rozkazu rozmieszczenia z 29 października, do którego dodano ten z Sedanu, miał wtedy nadzieję, że podczas operacji na osi, która odniosłaby największy sukces, uformuje środek ciężkości. .
Frieser cytuje Gerharda Engela , według którego 2 lutego szef biura adiutanta Hitlera, Schmundt , wrócił „bardzo podekscytowany” ze sztabu Grupy Armii A, ponieważ rozmawiałby z Mansteinem i zauważył, że ten ostatni ” te same koncepcje co do głównego wysiłku sił zbrojnych, jak te, które Führer nieustannie wyrażał, ale w znacznie dokładniejszej formie ”. W ten sposób rozmawiałby o tym z Hitlerem; dla Friesera w ten sposób od tej daty Hitler zdecydowałby, że OKH znacząco zmodyfikuje plan działania oparty na pomysłach Mansteina.
Historyk François Delpla uważa, że to Hitler rzeczywiście był początkiem „udaru sierpowego” w Ardenach i Sedan, a propozycje Mansteina tylko wzmocniły go w tej idei. Według Delpli, Hitler miał plan wojenny, który wykraczał poza zwycięstwo nad aliantami na północy, ponieważ planowałby, prowadząc aktywną dyplomację, uzyskać dzięki temu sukcesowi wojskowemu pokój z Francją i Wielką Brytanią tylko po to, aby zwrócić się przeciwko Związkowi Radzieckiemu i podbić Lebensraum .
„Plan Mansteina” Na pierwszym planie zarzuty MansteinaGeneralleutnant Erich von Manstein , jako szef sztabu Grupy Armii A, dowiedział się o pierwszej kolejności rozmieszczania Żółty 21 października . Szybko stał się bardzo krytyczny wobec planu OKH . 31 października , z pomocą Obersta Blumentritta i Oberstleutnanta Tresckowa, odpowiednio szefa działu logistyki i szefa biura operacyjnego grupy armii A, a na koniec swojego szefa generałaobersta von Rundstedta , wysłał dwa listy do OKH, w których zarzuca, że atak prawicy ( grupa armii B ) w Belgii, którego alianci z pewnością nie mogą liczyć na strategiczną niespodziankę, taką jak plan Schlieffena z 1914 roku , i miałby doprowadzić do zderzenia czołowego, które w najlepszym przypadku może doprowadzić do ograniczonego sukcesu operacyjnego . Manstein uważa, że konieczne jest przeprowadzenie operacji zmierzającej od początku do podjęcia decyzji w sprawie planu strategicznego, biorąc pod uwagę, że wręcz przeciwnie, OKH dąży do częściowego sukcesu. Manstein obawia się również francuskiej kontrofensywy w wielkim stylu na południowej flance niemieckiego ataku, dla której byłby on tym bardziej niebezpieczny, że posunąłby się wzdłuż kanału La Manche. Szacując, że Francuzi mogliby zjednoczyć 50 dywizji w tej operacji, Manstein wskazuje, że Grupa Armii A nie miałaby środków (z jej 22 dywizjami ), aby stawić jej czoła.
Z drugiej strony, w przeciwieństwie do większości generałów, Manstein zdecydowanie popiera ofensywę na Zachodzie, ale w przeciwieństwie do Hitlera woli czekać z powodu niedociągnięć armii i sezonu ( patrz wyżej ). Dlatego wraz ze swoimi współpracownikami i szefem przedkłada swoje propozycje OKH .
Propozycje MansteinaW swoich listach i następnych Manstein sugeruje zatem przeprowadzenie głównego wysiłku na południe od Liège, a nie na północ, przez masyw Ardeny w kierunku dolnej Sommy, z jednostkami zmotoryzowanymi, aby otoczyć siły. Sojusznicy wysuwający się w Belgii - to jest „sierp stroke” -, a do tego wymaga trzech armii w centrum: jeden, który musi osiągnąć Envelopment atakując w kierunku zachodnim, inny musi bronić ofensywnie południową flankę manewru atakując kierunku południowo-zachodnim (. Rethel ) w końcu trzecia armia musi ustawić się na wschód od Sedanu, obronnie skierować się na południe. Armia, która musi ofensywnie bronić południowej flanki, musi w ten sposób zapobiec francuskiej kontrofensywie, którą uważa za pewną, ale także, uniemożliwiając utworzenie nowego spójnego frontu sojuszniczego na południowej flance, przygotować drugą fazę kampanii, mianowicie objęcie sił wzdłuż Linii Maginota. Mansteina wzmacnia pozytywna opinia specjalisty od czołgów Guderiana o możliwości rozpoczęcia ofensywy z jednostkami zmechanizowanymi w Ardenach, znanej jako trudny teren.
OKH nie reaguje na wezwania do dnia 31 października , Halder sądząc, że zawierają one „ma pozytywny element” , ani do dwóch innych notatek, które następują. Wreszcie Halder odpowiada na to z 30 listopada, że idee Grupy Armii A odpowiadają ideom OKH, ale Hitler chce kontynuować wysiłki dalej na północ. Poniższe uwagi nie otrzymują odpowiedzi, ponadto OKH odmawia przesłania ich do OKW . Tak więc, według Friesera, Hitler dowiedziałby się o pomysłach Mansteina dopiero w lutym i zmieniłby z nich Żółty Plan (patrz wyżej ), osobiste spotkanie Hitlera i Mansteina również miałoby miejsce 17 lutego . Jednak idea ofensywnej obrony południowej flanki nie pojawia się w Fall Gelb IV , a Halder postrzega ją jako „całkiem inną operację”. Wielu niemieckich generałów (Guderian, Hoth , Warlimont , itd.) I historyków ( Liddell Hart , Horne itp.) Podobnie przypisuje Mansteinowi pierwotną koncepcję „udaru sierpowego” .
Historyk Eric van den Bergh ( Flash Victory , 2009) twierdzi wręcz przeciwnie, że koncepcja Fall Gelb IV nie pochodzi od Mansteina, że jego idee nic by nie przyniosły. Po pierwsze, w kwestii przekroczenia Ardeny : naczelne dowództwo nigdy nie uznałoby Ardeny za nieprzeniknione do ofensywy sił zmotoryzowanych, więc OKH już planowało w pierwszej kolejności rozmieszczenia ( 19 października ). Zaatakować cztery dywizje pancerne. i dwóch zmotoryzowanych w Ardenach; i że pomysł przełomu w Sedanie nie wyszedł od Mansteina, który włączył go do swojego planu dopiero po narzuceniu go przez Hitlera. Następnie, o zamiarze włamania się do dolnej Somme, Van den Bergh pisze, że jest rzeczą oczywistą, że Niemcy próbowali tego zresztą w 1918 r. ( Ofensywa Michaela ), sądząc ponadto, że Fall Gelb IV nie był niczym rewolucyjnym, ponieważ składa się z główny atak okalający, polegający na zaskoczeniu i ataku dywersyjnym, już opisany przez Sun Tzu i cytujący Carla von Clausewitza : „Coś tak naturalnego jak ominięcie wroga, które widać tysiąc razy, a także dziesiątki podobnych przypadków , nie pojawiają się już jako wyczyny wymagające dużego wysiłku intelektualnego ” . I to właśnie, pomysł ustalenia dywersji skrzydła marszowego brakuje Mansteinowi i że jego propozycja obrony południowej flanki przez ofensywę jest czymś formalnie zniechęconym przez Clausewitza, a Halder uznał ten pomysł za „całkiem inną operację ” . Van den Bergh również negatywnie ocenia trafność sugestii Mansteina i krytyki, jaką przedstawia on planom OKH .
Firma Halder - OKHPo wojnie Halder zaprzeczył, że był autorem planu. Wręcz przeciwnie, kilku autorów (Frieser, Horne, Lemay itp.) Uważa, że Halder początkowo sprzeciwiał się pomysłom Mansteina, zanim dołączył do nich od lutego 1940 r. I bronił planu „sierpowego” . Gdyby początkowo był temu przeciwny, to według Friesera z dwóch powodów: po pierwsze, uznałby propozycje Mansteina za zbyt śmiałe, chcąc zaangażować siły pancerne w Ardenach, lekkomyślne pomysły, które mogłyby zadowolić Hitlera, gdyby się o tym dowiedział. im; wtedy, ponieważ Halder odmówiłby logiki opartej na operacjach, a nie strategii, jak na przykład plan Schlieffen-Moltke, który zawiódł w 1914 roku. Wrogość Haldera do Mansteina zmusiłaby go wówczas do nazwania go w styczniu 1940 roku na czele armii korpusu ( XXXVIII. ) na Pomorzu , z dala od frontu zachodniego, aby pozbyć się go i jego propozycji.
Zdaniem van den Bergha, generałowie Halder i Brauchitsch mieli swoje możliwości związane z żądaniami Hitlera, w szczególności z możliwością ukształtowania w jej trakcie środka ciężkości operacji; Dopiero w lutym, kiedy zniósł ten wymóg, a piechota była dostatecznie liczna (aby zapewnić obronę południowej flanki okalającego manewru), Halder i Brauchitsch byli w stanie wciągnąć Fall Gelb w tę formę, zachowując wysiłek na południu planowane już od listopada, otoczenie przez przełom w kierunku dolnej Sommy byłoby wtedy oczywiste (patrz wyżej ). A jeśli Manstein został mianowany szefem organu, zgodnie z van den Bergh ma dowodów qu'Halder tylko nie tak do odejścia, ponieważ zaplanował przed Spadek Gelb I .
W październiku 1939 roku The drugi urząd z Komendy Głównej francuskich badali niemieckich stężeń i oszacowała możliwości ofensywy niemieckiej, i wywnioskować wynik znacznie blisko niemieckiego planu dnia 19 października ( Spadek Gelb I ). Pod koniec tego miesiąca Francuzi i Brytyjczycy uważają, że wiedzą, że Niemcy najpierw zaatakują tylko Holandię, co skłania ich do przygotowania planu na tę ewentualność pod nazwą hipoteza Hollande'a . Belgowie i Holendrzy są informowani o niemieckich planach za pośrednictwem swoich attaché wojskowych w Berlinie, dzięki czemu od października wiedzą, że ich kraje są zaniepokojone niemiecką ofensywą i znają kolejne planowane daty jej rozpoczęcia, wtedy najważniejsze informacje są przekazywane do Franco. -Brytyjski, bez określania jego pochodzenia. Niemniej jednak różne opóźnienia ofensywy spowodowały, że różne zainteresowane strony z podejrzliwością potraktowały przekazane informacje. Oceny niemieckich koncentracji wydana w listopadzie i styczniu przez 2 nd biurze GQG przyjechać na dość godziwej łącznie dużych jednostek, ale szacuje się dystrybucja z nich jest, z drugiej strony, zbyt duży na południu w porównaniu do rzeczywistości możliwość ofensywy w Lotaryngii jest zatem błędnie rozważana przez Francuzów; ale za najbardziej prawdopodobny scenariusz uważa się główną ofensywę w Belgii przeciwko kanałowi Albert na poziomie Hasselt przez Holandię, a następnie w kierunku szczeliny Gembloux , z drugorzędną akcją dotyczącą masywu Ardenów. Incydent Mechelen w styczniu przyniósł nic zasadniczą pod względem inteligencji sojuszników, pocieszając ich w szczególności w ich myślach, że nie będzie tylko ciśnienie wtórne z Niemcami na terenie masywu Ardenów. Jednak ten incydent, potwierdzony innymi informacjami, sprawił, że niemiecka ofensywa wydawała się bardzo bliska, „nieuchronna” dla Leopolda III , ale pogoda pogorszyła się i alarm spadł.
Pod koniec stycznia, świadomy przecieków, Hitler podjął kroki, aby lepiej zachować tajemnicę (patrz wyżej ), więc na przykład informacje pochodzące z Berlina mają teraz większe trudności z filtrowaniem. Na wiosnę, nowe oszacowanie przez 2 nd GQG biurze w stężeniach wroga przybył do tego samego rezultatu, jak przedtem; nie obserwuje się ustanowienia środka ciężkości w kierunku środka czoła. Wreszcie, jego ostatnie oszacowanie na krótko przed ofensywą umieszcza masę dywizji piechoty, w tym te o najlepszej wartości, a także większość dywizji pancernych i zmotoryzowanych, między Weselem a Mozelą i że nie należy spodziewać się ataku przez Szwajcarię. , co pokazuje, że zbyt wiele jednostek francuskich broni linii Maginota . Jednak wbrew wcześniejszym szacunkom i ponieważ inne błędne informacje są nieuchronnie otrzymywane, prawie nie bierze się ich pod uwagę, a środki podjęte przez Francuzów w celu przywrócenia równowagi ich systemu są zbyt późne i niewystarczające. Podobnie zignorowano ostrzeżenie francuskiego attaché wojskowego w Bernie, wskazujące, że środek ciężkości znajdowałby się w Sedanie.
Na początku maja, obok kilku sprzecznych źródeł, liczne szacunki, informacje i ostrzeżenia z różnych źródeł ( Watykan , holenderski attaché wojskowy w Berlinie itp.) Wskazują, że niemiecka ofensywa zbliża się.
Operacja rozpoczęła się dość różnie. Działania specjalne na północy - zdobycie fortu Ében-Émael i mostów na Kanale Alberta - zakończyły się sukcesem, podobnie jak penetracja Holandii ; ale Grupa Armii A miała chaotyczny początek operacji (od 12 maja do 6 godz. 30 , znaczące formacje nadal znajdowały się w Niemczech z powodu zatłoczonych potworów wojsk niemieckich w Ardenach).
Jednakże, podczas gdy przekroczenie Mozy miało nastąpić nie później niż 14 maja , Rommel miał już przeprawioną rzekę na południe od Houx (region Dinant ) przez mały oddział na12 majawieczorem i Guderian przekroczyli Mozę w Sedanie w dniu 13 maja .
Egzekucja przetrwała również dwa Haltbefehl (rozkaz zatrzymania) nakazane przez Hitlera oraz kontrofensywy (często przerywane lub amputowane) wojsk brytyjskich i francuskich ( Montcornet , Arras ). Ciągłość i powodzenie operacji wiele zawdzięcza śmiałości i żywotności dowódców w terenie, w tym Rommla i Guderiana .
Operacja zakończyła się 15 maja w Holandii i 28 maja w Belgii po kapitulacji zaakceptowanej przez króla Leopolda III . Od daty rozpoczęcia i zakończenia ta kampania jest znana jako „ Kampania osiemnaście dni ”.
Po bitwie pod Dunkierką (operacja Dynamo ) i krótkiej reorganizacji wojska niemieckie miały przystąpić do inwazji na Francję zgodnie z Czerwonym Planem ( Fall Rot ).