Sam Nowy Brunszwik został założony w 1784 roku ze stolicą Fredericton . Ten artykuł przedstawia historię tego miejsca, od czasów indiańskich po współczesność, w tym francuską epokę kolonialną, kiedy było częścią Acadia .
Historiografia prehistorycznego Nowego Brunszwiku jest generalnie podzielona na trzy okresy: wczesny (-9000 do -4000), pośredni (-4000 do -500) i późny (-500 do 1600).
Najstarsze zabytki, pochodzące z X tysiąclecia p.n.e. AD , odkryto w parafii Pennfield w 2011 roku .
W 985 lub 986 roku wiking Eryk Czerwony zbadał południową Grenlandię . Bjarni Herjólfsson próbuje do niego dołączyć, ale zostaje skierowany dalej na południe, prawdopodobnie do Nowej Fundlandii , prawdopodobnie stając się pierwszym Europejczykiem, który zbadał Amerykę. Całego roku 1000 , Leif Eriksson , syn Eryka Rudego, bada ziemie odkryte przez Bjarni Herjólfsson. Założył Straumfjord w północnej części kolonii Vinland , odpowiadającej L'Anse aux Meadows , w Nowej Fundlandii i Labradorze; kolonia została opuszczona kilka lat później. Saga o Eryku Rudym wspomina również założenie innej kolonii, hop, wojna z miejscowej ludności, skræling i eksploracji innych krajach, ale nie ma przekonujących dowodów ich obecności w miejscu innym niż L 'Anse-aux-Meadows ma dotychczas nie znaleziono. Wiadomo jednak, że Wikingowie od czasu do czasu odwiedzali Amerykę Północną w poszukiwaniu drewna.
W latach 1075–1080 Adam z Bremy jako pierwszy wymienia północno-wschodnią część kontynentu w Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum .
Od XVI th wieku rybacy Basków przychodzą regularnie łowić z wieloryba i dorsza w Nowej Fundlandii. W kontakcie z Indianami, między Baskami a Mi'kmaq rozwinął się pidgin Basco-Algonquin . W carracks Basków, nadal większość w XVII -tego wieku , są dodawane jakieś statki portugalskie , francuskie , Breton i Norman , a także kupcy futra .
Ameryka Południowa została skolonizowana przez Hiszpanii i Portugalii w następstwie podróż Krzysztofa Kolumba w 1492 roku ; Traktat z Tordesillas , podpisany w 1494 roku , zgodził się na cały kontynent do tych dwóch mocarstw. Anglia potem chce kolonizować Amerykę Północną, około 37 th równoległego , podczas gdy Francja jest zainteresowany 45 th równoległego. Jean Cabot był prawdopodobnie pierwszym, który odkrył Akadię dla Anglii w 1497 roku . La France , w ciągłym konflikcie z Hiszpanią, jest późno zainteresowana kolonizacją Ameryk ; Giovanni da Verrazzano został jednak wysłany w 1524 roku na wyprawę na wybrzeże z Florydy na wyspę Cape Breton . Przybył na teren obecnego miasta Waszyngton , po raz pierwszy używa nazwy „Acadia”, w formie „ Arkadie ”, w odniesieniu do tego bujnego regionu Grecji ; termin ten jest stosowany bardziej na północ od XVII -tego wieku .
W lipcu 1534 roku Jacques Cartier zbadał wybrzeże pomiędzy zatoką Kouchibouguac a zatoką Chaleur . Spotyka Mi'kmaqsa w Gaspé , z którym handluje . Jego podróż pozwala na lepsze poznanie geografii i kultur indiańskich, ale także potwierdzenie możliwości stałego zadomowienia się i obfitości zasobów naturalnych; Nie odnaleziono jednak tak bardzo poszukiwanego - przeprawy do Azji .
Prawdopodobna trasa Wikingów w Ameryce Północnej
Post Basków rybacka XVI th i XVII th stulecia
Trasa pierwszej podróży Jacquesa Cartiera
Ze względu na problemy terytorialne spowodowane handlem futrami król Francji Henryk III od 1588 r. nadał grupom kupców monopole handlowe w celu sfinansowania kolonizacji; w 1603 roku protestancki kupiec Pierre Dugua de Mons uzyskał dziesięcioletni monopol pod warunkiem założenia kilku osadników. W tym samym czasie pisarze wymachiwali sielankową wizją Ameryki.
Troilus de Mesgouez założył kolonię na Sable Island w 1598 roku, ale została opuszczona w 1603 roku , ocalało tylko dwunastu mężczyzn. Aymar de Chaste uzyskuje monopol handlowy Nowej Francji w tym samym roku; wysłał na wyprawę François Gravé , w towarzystwie m.in. Samuela de Champlaina , ale nie powstał żaden zakład.
W 1604 roku De Mons wyruszył na wyprawę w towarzystwie około 80 osób, w tym Samuela de Champlaina i Jeana de Poutrincourta . De Mons , zgodnie z sugestią Champlaina, zdecydował się osiedlić we francuskiej zatoce, zwanej obecnie Zatoką Fundy ; kolonia została założona na Île Sainte-Croix , na północnym wybrzeżu, ale około połowa osadników zmarła na szkorbut podczas pierwszej zimy. W następnym roku kolonię przeniesiono do Port-Royal na południowym wybrzeżu; 12 osób nadal umiera na szkorbut, ale kolonia otrzymuje pomoc od Mi'kmaq. Champlain bada całe wybrzeże do Cape Cod . Kolonia jest droga w utrzymaniu i prawie niemożliwe jest zapobieżenie przemytowi od innych kupców. Monopol handlowy De Mons został zniesiony przed wygaśnięciem w 1607 roku i sprowadził wszystkich osadników z powrotem do Francji.
Poutrincourt uzyskał koncesję i powrócił do Port-Royal w 1610 roku , w towarzystwie kilku osób, w tym Claude'a i Charlesa de Saint-Étienne de La Tour . Handel futrami nie pokrywał kosztów kolonii i Poutrincourt poprosił jezuitów o pomoc finansową ; prosi ich również, aby przysłali dwóch swoich, aby asystowali księdzu Jesse Fleché . Po przybyciu oskarżają tych ostatnich o ochrzczenie Mi'kmaqów bez udzielenia im niezbędnych nauk religijnych; sprawa dzieli kolonię na dwa obozy i przybiera takie proporcje, że jest przedstawiana na dworze i na Sorbonie . Jezuici założyli w 1613 roku rywalizującą kolonię na wyspie Gór Pustyni . Krótko po przybyciu Poutrincourta , Malouins pod dowództwem kapitana Merville'a założyli kolejną rywalizującą kolonię na wyspie Emenenic, obecnie na wyspie Caton, na rzece Saint John .
Strefy wpływów francuskich i angielskich są zbyt blisko siebie i położona między nimi Acadia nie może uniknąć konfliktu. W 1613 r. Samuel Argall z Wirginii zniszczył zakłady i wypędził mieszkańców, ale niektórzy, w tym Charles de Biencourt , syn Poutrincourta, postanowili pozostać na miejscu.
Okres, który nastąpił później, nie jest dobrze znany, ale wiemy, że Francuzi żyją wśród tubylców i co roku przywożą żywność z La Rochelle, podczas gdy ich izolacja kładzie podwaliny pod akadyjską tożsamość. Robert Gravé du Pont, syn François, prawdopodobnie porwał Maliseeta , zatruwając stosunki z Port-Royal. Biencourt następnie wysłał wojska nad rzekę Saint John, a kolonia poddała się po słabym oporze. Wyspa Emenenic zostanie prawdopodobnie opuszczona w następnych latach.
W 1621 roku The English rząd zmienił nazwę kolonii do Nowej Szkocji , ale tak naprawdę nie interesuje się nim aż do 1629 roku , kiedy to przyniosło w szkockich osadników z William Alexander ; Claude de la Tour został wówczas baronetem i otrzymał duży majątek. Francja ponownie zainteresowała się Acadią w tym samym czasie; rząd porzucił prywatne firmy, podczas gdy Richelieu założył Compagnie des Cent-Associés w 1627 r. , w którym uczestniczyło państwo i którego jednym z celów było sprowadzenie dużej liczby kolonistów. W 1631 roku , Charles de la Tour został mianowany generał porucznik Acadii Francji; z pomocą rządu w 1632 zbudował fort w Cape Sable, a drugi w Saint-Jean . Do tego czasu Acadia utrzymuje głównie powiązania z Aunis i Saintonge .
Acadia została scedowana na Francję w 1632 r. wraz z podpisaniem traktatu w Saint-Germain-en-Laye , który również zakończył szkocką kolonizację. Francuski rząd próbuje przekształcić Akadię w „wał” między Kanadą a Nową Anglią iz tego powodu wdraża system panowania, a następnie mianuje Izaaka de Razilly na gubernatora. Seigneuralny reżim był w dużej mierze porażką, w szczególności z powodu dużej wolności ludności, słabej kontroli rządu i wielkości terytorium.
Acadia znów zaniedbana przez kilka lat, ponieważ wojna francusko-hiszpański miała miejsce między 1636 i 1659 roku , natomiast pierwsza rewolucja English trwała od 1642 do 1660 roku . Tymczasem Razilly przenosi stolicę do La Hève ; bardziej interesował się handlem morskim niż rolnictwem , co tłumaczy jego wybór zakładów.
Śmierć Razilly'ego, która miała miejsce w 1636 roku , wywołała spór między Charlesem de Menou d'Aulnay de Charnizay i Charlesem de Saint-Étienne de la Tour . D'Aulnay sprowadził stolicę z powrotem do Port-Royal i rozpoczął wojnę domową przeciwko La Tourowi. Obaj kilkakrotnie zwracali się do króla o ustalenie granic ich terytoriów; orzeczenie pomieszało oba terytoria – dowód słabej wiedzy geograficznej Akadii – i nie rozstrzygnęło ich sporu. D'Aulnay i La Tour zawarli umowy z Massachusetts, ale Brytyjczycy uniknęli zbytniego zaangażowania w konflikt. Skorzystali jednak z okazji, aby w 1643 r . przywieźć pierwszy ładunek węgla z kopalni Minto , pierwszej w Ameryce Północnej .
D'Aulnay de Charnizay zmarł przypadkowo w 1650 r. , wywołując wojnę o sukcesję między Emmanuelem Le Borgne , Charlesem de Saint-Étienne de la Tour i Nicolasem Denysem ; Le Borgne był głównym wierzycielem rodziny D'Aulnay, ale nie mógł dojść do porozumienia w sprawie dziedziczenia. W 1652 zdobył Port-Royal , gdzie znajdowały się interesy rodziny D'Aulnay, i zaatakował przedsiębiorstwa swoich rywali, w tym La Hève , Pentagouët i Havre-Saint-Pierre . La Tour poślubiła wdowę po D'Aulnay, próbując pogodzić dwie rodziny, przywrócić pokój i odzyskać swój majątek. W 1654 Denys uzyskał koncesję obejmującą Zatokę Świętego Wawrzyńca między Canceaux i Gaspé .
Robert Sedgwick , którego misją było zaatakowanie Nowej Holandii , również zaatakował po drodze Acadia w 1654 roku . W kolejnych latach Francja, pomimo utraty Acadii, nadal udzielała koncesji oraz zezwoleń na polowania i połowy. Wielka Brytania zmienia nazwę kolonii Nova Scotia i przyznaje ją Williamowi Crowne'owi , Charlesowi de Saint-Étienne de la Tour i Thomasowi Temple . La Tour niewiele skorzystał z tej koncesji, ponieważ Temple, który później został gubernatorem, niewiele się starał, aby zaprezentować swoje terytorium, podczas gdy nieustannie sprzeciwiał się swoim rywalom, takim jak Emmanuel Le Borgne . Jednak w 1659 zbudował pierwszy angielski fort w Jemseg .
Kolonie północnoamerykańskie w 1664 r.
Sytuacja Nowej Francji.
Traktat w Bredzie powrócił Acadia do Francji w 1667 roku ; Gubernator Hector d'Andigné de Grandfontaine przejął jednak skuteczną kontrolę dopiero w 1670 roku, ponieważ były gubernator Thomas Temple powodował różnego rodzaju problemy. W towarzystwie 30 żołnierzy i 60 kolonistów Grandfontaine musi przywrócić francuską władzę 400 Akadyjczykom, przyzwyczajonym od dekady do samodzielnego życia, i zapobiec działalności rybaków i kupców z Nowej Anglii . Wydaje się, że ani Grandfontaine, ani jego następcom nie udało się osiągnąć tych dwóch celów, które jednak uznano za konieczne do kontrolowania Acadii przez Francję. Compagnie des centów Associés został tonie w długi i został zastąpiony w 1664 przez Compagnie des Indes occidentales sama rozpuszcza się w 1674 r . Acadia została następnie przyłączona do domeny królewskiej . Gubernator Acadia jest odtąd mianowany przez króla i oddalił wedle swego uznania. Z kilkoma urzędnikami wspomaga go komisarz; Acadia jest de facto pododdziałem Nowej Francji , od którego zależą instytucje i obrona. Jednak duża odległość z Quebecu do Port-Royal powodowała, że kolonia często prowadziła interesy bezpośrednio z Francją. Administracja była utrudniona przez nową francuską politykę kolonizacyjną, a kolonia nie posiadająca straży przybrzeżnej , rybacy kontynuowali swoje działania bez zakłóceń. W rzeczywistości, Francja traci zainteresowanie Acadia aż do XVII -tego wieku . Kolonia ma mało funduszy i niewystarczającą liczbę żołnierzy. Słabo opłacani gubernatorzy często przenoszą stolicę i, jak w innych koloniach, niektórzy nawet przemycają się z Anglikami.
W 1674 roku The Dutch Jurriaen Aernoutsz zaatakowany Pentagouët i zdobyte kilka wiosek na swojej drodze. Gubernator Jacques de Chambly poddał się po dwóch godzinach walk, podczas gdy jego porucznik, znajdujący się w Jemseg , został wzięty do niewoli. Bernard-Anselme de Saint-Castin przejął Pentagouet w 1679 roku . Gubernator Pierre de Joybert de Soulanges et de Marson zmarł w 1678 roku . Frontenac chciał rozszerzyć swoją kontrolę nad Akadią i mianował Leneuf de La Valière na gubernatora, ale decyzja ta nie została zatwierdzona przez króla. W obliczu krytyki został zastąpiony w 1684 przez François-Marie Perrot .
Wojna Ligi Augsburg wybuchł w 1689 roku i trwała do 1697 roku w odwecie za francuskimi politykami ekspansjonistycznymi. Frontenac trzykrotnie zaatakował osady graniczące z Nową Anglią. Pomimo zniszczeń, reakcja Anglików nie trwała długo i gubernator Des Friches de Mennaval ze 100 żołnierzami w Port-Royal w 1690 roku nie mógł nic zrobić przeciwko Williamowi Phipsowi i jego 700 ludziom rozrzuconym na siedmiu łodziach. Phips powołuje radę Akadyjczyków do opieki nad kolonią i wraca do Bostonu po splądrowaniu miasta i zmuszeniu ludności do podpisania przysięgi wierności. Acadia została przyłączona do Massachusetts w 1691 roku . Joseph Robineau de Villebon przejął większość Akadii w 1692 roku i z kolei miał podpisaną przysięgę wierności francuskiej koronie, którą ludność chętnie przyjmowała w zamian za żywność. W towarzystwie kilku żołnierzy utrzymuje upiorny rząd w Jemseg, ale ten ostatni jest zbyt zagrożony, zbudował później Fort Nashouat ; otrzymuje niewielką pomoc od Francji i dlatego utrzymuje rząd cieni. Massachusetts nie przejmowało się nowym podbojem i nie wysyłało tam nowych osadników. Pierre Le Moyne d'Iberville odbił Zatokę Hudsona i Nową Fundlandię w 1696 roku , a także zniszczył Fort Pemaquid ; Massachusetts odpowiedziało, wysyłając Kościół Benjamina do całkowitego zniszczenia wioski Beaubassin . Odpowiednie podboje zostały sformalizowane wraz z podpisaniem traktatu ryswickego w 1697 roku .
Na przełomie XVIII i XVIII wieku zadebiutowała najważniejsza działalność przemysłowa, kiedy to Francuzi zaczęli eksploatować las do budowy statków. Akadianie byli prawdopodobnie pierwszymi, którzy zbudowali suchy dok w Ameryce Północnej, w tym przypadku suchy dok La Coupe , w 1690 roku . Według spisu ludności z 1695 roku , Sieur de Chaufours jest właścicielem tartaku w Nashwaak .
Wojna o sukcesję hiszpańską zaczęła się w 1701 roku . Pułkownik Samuel Vetch proponuje królowej Annie Wielkiej Brytanii plan inwazji na Nową Francję . Kłopoty szybko dotarły do Akadii, ponieważ w 1703 r. Abenaki i Francuzi zaatakowali Nową Anglię; Anglicy odpowiedzieli, atakując akadyjskie przedsiębiorstwa. Port-Royal został zaatakowany w 1704 i dwukrotnie w 1707 , gdzie został zdobyty przez Jana Marcha . Jean-Vincent d'Abbadie de Saint-Castin i Daniel d'Auger de Subercase wkrótce odbili stolicę, ale król Ludwik XIV nie wysłał żądanych posiłków, ponieważ był bardziej zaniepokojony sytuacją w Europie. Blokada Massachusetts utrudnia dostarczanie Acadia, ale grupa francuskich korsarzy z Indii Zachodnich rozliczane w Port-Royal , re - ustanowienie handlu. Ci korsarze zaatakowali flotę handlową Massachusetts i tylko w 1709 roku zdobyli 35 statków i ponad 400 jeńców . Massachusetts dostaje wzmocnień pięć okrętów wojennych i 1000 żołnierzy, oprócz usług milicji Rhode Island , w stanie Connecticut i New Hampshire . Flota dowodzona przez Francisa Nicholsona udała się do Port-Royal pod koniec września 1710 roku . Subercase, liczący zaledwie 300 żołnierzy, stawiał niewielki opór i poddał się12 października 1710. Port-Royal został przemianowany na Annapolis Royal, a Vetch dowodził garnizonem liczącym 450 ludzi, ale po raz pierwszy Anglicy kontrolowali jednorodną francuskojęzyczną populację; niektórzy nawet myślą o deportacji Akadyjczyków, których obecnie jest 1800. W rzeczywistości mają wybór pozostania w miejscu, pod warunkiem złożenia przysięgi wierności . Garnizon francuski, oficerowie cywilni i kilka rodzin wróciło do Francji.
W 1749 roku , gubernator Cornwallis poprosił Acadians podjąć bezwarunkową przysięgę wierności pod groźbą deportacji, ale Acadians odmówił; jednak gubernator nie postąpił, podobnie jak jego następca, Peregrine Hopson . Charles Lawrence został gubernatorem w 1753 roku . Wojna została wznowiona w 1754 roku i wykorzystał sytuację, by zdecydować się na deportację ludności z Przesmyku Chignectou , co pozwoliłoby na przybycie do Nowej Szkocji jeszcze większej liczby brytyjskich imigrantów. Z pomocą swojego przełożonego, gubernatora Massachusetts Williama Shirleya , Lawrence tworzy siły ekspedycyjne. Podpułkownik Robert Monckton zdobył Fort Beauséjour i Fort Gaspareaux w czerwcu 1755 roku . W następnym miesiącu Lawrence próbował uzyskać podpisanie bezwarunkowej przysięgi, ale Akadyjczycy próbowali negocjować. Korzystając z obecności floty admirała Boscawena i oddziałów Nowej Anglii, Rada Legislacyjna zatwierdziła deportację; porażka generała Braddock w Ohio z pewnością wpływ na ich decyzję. Do grudnia prawie 6500 osób zostało aresztowanych, a następnie umieszczonych na łodziach przed wysłaniem do Trzynastu Kolonii .
Jednak kilkuset Akadyjczykom udało się uciec do Île Saint-Jean w Kanadzie lub Île Royale; ten ostatni stał się prawdziwym obozem dla uchodźców, a rząd, który już walczył o zaopatrzenie Louisbourg, nie był w stanie zaspokoić potrzeb 4000 mieszkańców. Akadyjski opór został zorganizowany, gdy tylko Fort Beauséjour został zdobyty, a Joseph Brossard , znany jako Beausoleil, wielokrotnie atakował Brytyjczyków w Beaubassin. Brytyjski premier William Pitt Starszy opracowuje plan inwazji na Nową Francję, z atakami na Montreal, Quebec i Louisbourg; zgodnie z planem Halifax służył jako baza operacyjna dla ofensywy przeciwko Louisbourg. Flota jest dowodzona przez admirała Boscawena, podczas gdy armia jest pod dowództwem generała Amhersta . Gubernator Augustin de Drucourt poddał się po dwóch miesiącach oblężenia w lipcu 1758 roku . Cywile są deportowani do Francji, podczas gdy żołnierze są więzieni w Wielkiej Brytanii . Twierdza została zniszczona w 1760 r. , aby już nigdy nie mogła stanowić zagrożenia.
Rollo zaatakował Île Saint-Jean w 1758 roku i schwytał 2500 osób, które zostały deportowane do Francji. Duża część Akadyjczyków ukryła się i została schwytana podczas różnych ataków aż do 1763 roku . Brytyjczycy podpalili akadyjskie budynki i pola, aby uniemożliwić im ponowne osiedlenie się w tym samym miejscu. Ponadto rodziny są rozdzielane, co niszczy podstawy społeczeństwa akadyjskiego. Od jednej trzeciej do połowy deportowanych umiera; Główną przyczyną są sztormy na morzu, brak żywności i wody oraz złe warunki higieniczne na łodziach. Akadianie deportowani do Trzynastu Kolonii muszą też stawić czoła wrogości miejscowej ludności, która nie została poinformowana o ich przybyciu.
W 1758 r. , kiedy deportacja dobiegała końca, gubernator Lawrence zaoferował bezpłatnie ziemię Anglofonom w Nowej Anglii, a ogłoszenie pojawiło się w Boston Gazette , wzbudzając żywe zainteresowanie. Dwadzieścia pięć rodzin, głównie z Providence , założyło w 1761 roku Sackville , wówczas zwane Tantramar . Zakład szybko się rozrósł i pierwszy kościół baptystów w Kanadzie został założony w 1763 roku, podczas gdy drugi kościół metodystów powstał w Pont-à-Buot w 1788 roku . Repatriacja wojsk z Fort Cumberland (Beauséjour) do Halifax spowodowała jednak spadek populacji.
Grupa osadników z Massachusetts , kierowana przez kapitana Francisa Peabody, osiedliła się w Saint-Jean w 1762 roku . Firma Simonds , Hazen & White została założona w następnym roku, kiedy zniesiono ograniczenia w handlu futrami. Firma szybko prosperowała, wybudowano różne fabryki, kamieniołomy i stocznię, a kilku innych kupców osiedliło się w mieście, podczas gdy Akadyjczycy byli zatrudniani jako siła robocza. Funt Massachusetts i handel wymienny są używane jako waluta.
Osada Peabody została założona w 1762 roku przez Francisa Peabody i grupę plantatorów z Massachusetts; zakład został pierwotnie znajdować się w Sainte-Anne-des Pays-Bas, obecny miejscem Fredericton , ale malecite z Aukpaque przeciwieństwie go. Założenie Maugerville szybko prosperowało dzięki żyznej glebie.
Król Jerzy III zarezerwował wówczas wszelkie nowe nadania ziemi dla wojska, bez warunków, co skłoniło wielu ludzi, w tym Aleksandra McNutta , do żądania ziemi bez jej kolonizacji. Ustanowiono wówczas system seigneuralny, który, podobnie jak system Acadia, okazał się porażką z powodu nieobecności seigneurów. Joshua Mauger skutecznie broni również sprawy mieszkańców Peabody, którym uznajemy prawo do pozostania na miejscu; na jego cześć zakład zostaje przemianowany na Maugerville. Pierwszy kościół protestancki w dolinie został zbudowany tam w 1775 roku, ale trzy lata później został przeniesiony do Sheffield po sporze i odbudowany w 1840 roku .
William Davidson i John Cort kupili dużą koncesję w 1765 roku u ujścia rzeki Miramichi w miejscu tytułowego miasta i założyli firmę handlującą drewnem, rybami i futrami. Oni również budowali statki i sprzedawali maszty marynarce brytyjskiej od 1779 r. , wywołując spór z Simonds, Hazen & White z Saint John.
The Pennsylvania Niemców odzyskać w 1765 ustanowienie Petitcodiac, później przemianowany na Hillsborough . Zakład odnosi sukces i wcześnie zaczyna eksportować sery i ziemniaki. Ludności udaje się również odzyskać ziemię od nieobecnych właścicieli.
Walijczyk William Owen dostaje własność Campobello Island w 1767 roku . Ustanowił reżim „quasi- federalny ”, kazał swoim angielskim pracownikom pracować przez kilka lat bez wynagrodzenia, a pierwotnych mieszkańców wyspy, którzy przybyli w 1766 r. , uważał za dzikich lokatorów. William Owen opuścił wyspę w 1771 roku i zmarł w Indiach w 1778 roku . Kilku mieszkańców decyduje się na powrót do Anglii, ale umiera we wraku statku. Syn Owena odziedziczył wyspę, ale imigranci z Nowej Anglii szybko stali się większością, a wyspa stała się popularnym celem turystycznym, głównie wśród Amerykanów.
W 1772 r. do Halifax przybyło prawie tysiąc imigrantów z Yorkshire , większość z nich udała się do Przesmyku Chignectou .
W Acadians pozwolono powrócić z wygnania z 1764 roku , pod warunkiem że płacą przyrzeczenie wierności i osiedlić się w małych grupach rozproszonych. Akadyjczycy, którym udało się ukryć powrót na powierzchnię . Od 1766 roku Akadyjczycy osiedlali się w dolinie rzeki Saint John , w górę rzeki od Maugerville, głównie w swojej dawnej wsi Sainte-Anne-des-Pays-Bas, obecnie Fredericton . Zakłady zostały założone lub ponownie zaludnione około 1768 roku , w Caraquet , Cocagne iw dolinie rzeki Petitcodiac , zwłaszcza w Memramcook . Mieszkańcy Cocagne jako pierwsi otrzymali tytuł własności w 1772 roku . Memramcook szybko stał się głównym zakładem, stąd jego przydomek „kolebka Akadii ”, naprawiono aboiteaux i wybudowano pierwszy kościół w 1780 r . Akadyjczycy z doliny rzeki Saint John zostali zmuszeni do przeniesienia się na Madawaską, gdy przybyli lojaliści ; jednak ich ludność została oficjalnie uznana w 1787 r. i niedługo potem otrzymali tytuły własności. Akadyjczycy z Memramcook muszą odstąpić swoją najlepszą ziemię wielkim anglojęzycznym właścicielom ziemskim i muszą także płacić czynsz. W 1803 r. w Nowym Brunszwiku było 3700 Akadyjczyków; w tym czasie to Nowa Szkocja miała więcej.
Regiony i główne akadyjskie miejscowości Nowego Brunszwiku dzisiaj.
Rewolucja amerykańska miała wpływ w regionie, przy czym populacja kontynencie ogólnie sprzyjanie Amerykanów. W 1775 roku amerykańscy milicjanci z Machias w stanie Maine spalili fort Frederick de Saint-Jean-Jean i zdobyli brytyjski statek. W następnym roku uzyskali lojalność mieszkańców parafii Maugerville . Jonathan Eddy bezskutecznie próbował nakłonić George'a Washingtona do rozmieszczenia oddziałów w Nowej Szkocji i dlatego utworzył milicję. Milicja Eddy'ego została odepchnięta przez Brytyjczyków14 listopada 1776, podczas bitwy o Fort Cumberland . Następnie osiedliła się w Machias, gdzie udało jej się zachować amerykańską suwerenność nad wschodnią częścią kraju. Johnowi Allanowi udaje się zmobilizować Maliseet do sprawy amerykańskiej. W 1777 , podczas oblężenia Saint John , ekspedycja pod dowództwem brytyjskiego majora Gilforda Studholme spacyfikowała mieszkańców Maugerville i Maliseet; Fort Howe został zbudowany pod koniec roku. Populacja Maliseet podzieliła się następnie na dwie: grupa lojalna wobec wodza Ambroise Saint-Aubina i Amerykanów przeniosła się do Machias, podczas gdy reszta populacji, pod przywództwem wodza Pierre'a Tomaha , życzyła sobie pokoju z Brytyjczykami. Podpisanie traktatu pokojowego24 września 1778. Mikmakowie zrobić to samo rok później. W 1780 roku Brytyjczycy zbudowali Fort Hughes na obecnym miejscu Oromocto i chaty przy drodze do Quebecu , aby zabezpieczyć go przed zagrożeniem amerykańskim. Handel został przywrócony pod koniec wojny, a William Davidsonowie założyli Newcastle .
Klęska Brytyjczyków w rewolucji amerykańskiej w 1783 r. spowodowała napływ 12 000 lojalistów do Nowego Jorku , gdzie Guy Carleton wyczarterował statki, aby przetransportować ich do Nowej Szkocji. Większość z nich ląduje w Saint John, a następnie trafia do Kingston , Gagetown i Fredericton . Około tysiąca osób udało się na skraj zatoki Passamaquoddy , gdzie założyli St. Andrews , a garstka dotarła do przesmyku Chignectou . Inna grupa, złożona z żołnierzy, otrzymuje żyzne ziemie i wyspy powyżej Fredricton. Gubernator John Parr nie był przygotowany na ich przybycie i wielu lojalistów spędziło zimę w Saint John w żałosnych warunkach, czekając na otrzymanie ziemi. Kilka osób umiera z zimna i głodu we Fredericton. Instytucja Saint-Andrews jest lepiej przygotowana. Wiele ziem należących do nieobecnych właścicieli zostaje skonfiskowanych, aby zwrócić Lojalistom.
W obliczu niekompetencji gubernatora Parra Londyn postanawia oddzielić kontynent od Nowej Szkocji, tworząc kolonię Nowy Brunszwik. Decyzja oficjalnie wchodzi w życie16 sierpnia 1784ale Thomas Carleton , pierwszy gubernator, przybył dopiero pod koniec roku. Carleton chce ustanowić rząd „ najmilszego człowieka na ziemi”. Niepewna sytuacja ludności Saint-Jean jest w rzeczywistości przyczyną obywatelskiego nieposłuszeństwa. Pierwsze wybory prowincjonalne odbyły się w 1785 roku . Prawo głosu mają wyłącznie mężczyźni w wieku powyżej 21 lat zamieszkali na terenie województwa; że Murzyni i Indianie nie mają prawa do głosowania, podczas gdy głos z Acadians zostanie anulowana w Westmorland County . Po zamknięciu lokalu wyborczego w Saint-Jean wybuchły zamieszki, nie zdołały jednak wpłynąć na wynik głosowania. Pierwsza sesja pierwszej kadencji odbywa się w dniu3 stycznia 1786w Mallard House w Saint-Jean. Partie wtedy nie istnieją, kandydaci jedynie potwierdzają swoje poparcie dla „rządu” lub „opozycji”. W każdym razie to Thomas Carleton i jego rada ustawodawcza mają naprawdę władzę.
Nowy Brunszwik powstał w 1784 r. z hrabstwa Sunbury w Nowej Szkocji i części hrabstwa Cumberland .
W 1785 r. prowincja została podzielona na osiem powiatów, które z kolei podzielono na 34 parafie cywilne, których liczba w 1851 r . osiągnęła sto . Rozwój niektórych regionów województwa skłania również do tworzenia nowych powiatów. Hrabstwa Kent i Gloucester są oddzielone od hrabstwa Northumberland w 1827 roku , hrabstwo Carleton jest częścią hrabstwa York w 1832 roku , hrabstwo Restigouche jest oddzielone od hrabstwa Gloucester w 1837 roku , hrabstwo Victoria powstało z północnego hrabstwa Carleton w 1845 r. , hrabstwo Albert zostało oddzielone od hrabstwa Westmorland w 1846 r., a w 1873 r . utworzono hrabstwo Madawaska .
System powiatowy jest generalnie porażką. Powiaty nie mają prawa do pobierania podatków, rząd prowincji przyznaje sobie prawo powoływania sędziów, a administracje te służą de facto jedynie do organizowania wyborów lokalnych i utrzymywania porządku.
Niewolnictwo wśród Murzynów i Indian amerykańskich istniał w momencie Nowej Francji i brytyjski podbój nie zmieni. Wielu lojalistów zabiera ze sobą swoich niewolników, Czarnych Lojalistów ; miasto Saint-Jean liczy jednorazowo ponad 1000 niewolników i ponad 200 uwolnionych czarnych . New Brunswick umknęło wówczas ruchowi abolicjonistycznemu w Wielkiej Brytanii i tylko społeczność Beaver Harbor zakazała posiadania niewolników. W rzeczywistości żadne prawo nie uznaje niewolnictwa, ale nic nie robi się, aby zmienić sytuację, a czarni, nawet uwolnieni, nie mogą prowadzić interesów w Saint-Jean, oprócz tego, że nie mogą głosować. W obliczu tych trudności Thomas Peters zorganizował w 1792 r. exodus 1196 Murzynów z Nowego Brunszwiku i Nowej Szkocji do Sierra Leone .
Sytuacja zmieniła się w 1800 roku, kiedy niewolnica Nancy Morton sprzeciwiła się sprzedaży Calebowi Jonesowi . Przegrywa sprawę, ale sędzia Isaac Allen uwalnia jej niewolników. Stair Agnew , pierwotna właścicielka Nancy Morton, wyzywa go na pojedynek , a Samuel Denny Street powoduje Johna Murraya Blissa . Następnie ma miejsce strzelanina, bez zabijania, ale prowadząca Bliss do przeprosin Street. Wydarzenia te powodują, że posiadanie niewolników staje się niepożądane, podczas gdy kilka innych procesów dowodzi, że niewolnicy mieli rację.
Druga grupa 371 czarnych uchodźców przybyła w 1815 r. na pokładzie Regulusa ze Stanów Zjednoczonych. Nie otrzymują pomocy materialnej ani pieniężnej, w przeciwieństwie do białych osadników, i uzyskują zezwolenia na osiedlenie się, a nie koncesje, dwukrotnie większe niż białe, na mniej żyznej ziemi w pobliżu Loch Lomond , dopiero po zorganizowaniu petycji i zapewnieniu wsparcia sędziego Warda Chipmana . Wielu czarnych nie jest w stanie pozwolić sobie na opłaty i wędruje po Saint John z ich ziemią podarowaną białym.
Oficjalnie nie było już niewolników w 1822 roku, a niewolnictwo zostało zniesione w 1834 roku . Czarni pozostają ogólnie słaba, a ich populacja maleje podczas XIX e wieku.
Ze względów obronnych stolicę przeniesiono w 1785 roku z Saint-Jean do Sainte-Anne-des-Pays-Bas, obecnie Fredericton . Oficjalną rezydencję, Dworek, wybudowano w następnym roku. Dwór został zniszczony w pożarze w 1825 roku . Na jego miejscu w 1828 r . wybudowano rezydencję gubernatora . Brytyjsko-amerykańska kawiarnia odegrała znaczącą rolę w mieście, gdzie odbyły się pierwsze sesje Zgromadzenia Ustawodawczego, dopóki nie została zburzona w 1961 roku, aby zrobić miejsce dla Playhouse . Fredericton rozwijał się powoli przez pierwsze pięćdziesiąt lat.
Na pocieszenie gubernator Carleton ustanowił Saint-Jean jako gminę w 1785 roku . Ward Chipman opracował pierwsze przepisy w oparciu o Kartę Nowojorską.
W 1786 r. dwóch lojalistów zabiło Maliseeta niedaleko Fredericton. Kilku Maliseet następnie rozbiło obóz w mieście, aby zapewnić sprawiedliwy proces, podczas gdy lojaliści nie chcą, aby prawo zostało zastosowane w tej sprawie. W pierwszym w prowincji procesie o morderstwo, prawnikowi koronnemu Wardowi Chipmanowi udaje się egzekwować prawo, jeden z lojalistów został powieszony, a drugi ułaskawiony.
Szkot James Glennie osiadł w Maugerville w 1787 r. , gdzie handlował masztami i szybko sprzeciwił się władzy Thomasa Carletona i jego rady wykonawczej; Carleton zniszczył swoją karierę wojskową podczas procesu w 1779 roku . Glennie zaprzyjaźnia się z Johnem Wentworthem , który mianuje go na stanowisko Generalnego Inspektora, pomagając mu w jego interesach. Glennie został wybrany posłem w 1789 r. i utworzył koalicję w 1794 r., aby potępić koncentrację władzy w rękach rady wykonawczej. Rząd przestał funkcjonować po uchwaleniu w 1795 r. ustawy derogacyjnej , która przekazywała uprawnienia Zgromadzeniu Ustawodawczemu, tak jak miało to miejsce w Wielkiej Brytanii. Ludność nie poparła jednak koalicji i dopiero w 1802 r . wybrano ponownie Glene . Jednak Thomas Carleton udał się na wygnanie w następnym roku, zachowując swoje stanowisko do 1817 roku.
Traktatu paryskiego , podpisanego w 1783 roku , wyznacza zachodnią granicę jako na rzece Sainte-Croix , ale nazwiska francuskie nie są montowane Następnie położenie rzeki jest dyskutowane, dwuznaczność, że traktat z Londynu , podpisanej w 1795 ledwie rośnie. W tym celu w tym samym roku utworzono dwustronną komisję z Wardem Chipmanem jako przedstawicielem prowincji. Ten ostatni jest przekonany, że rzeka Schoodiac jest w rzeczywistości rzeką Sainte-Croix, w przeciwieństwie do Amerykanów, którzy skłaniają się ku rzece Magaguadavic. W 1796 r. Robert Pagan i Thomas Wright przeprowadzili wykopaliska na wyspie Dochet, udowadniając, że jej ruiny to ruiny domu założonego przez Pierre'a Dugua de Mons w 1604 r., a zatem, że rzeka Schoodiac była w rzeczywistości rzeką Sainte-Croix. Określana jest również dokładna lokalizacja ujścia, co automatycznie przyznaje Nowemu Brunszwikowi wyspy takie jak Grand Manan i Campobello. Źródło zostało odkryte w 1797 przez Samuela Titcomba i Johna Harrisa w 1797 i oznaczone pomnikiem.
Dzięki Robertowi Paganowi miasto Saint-Andrews prosperowało do lat 20. XIX wieku, ale szybko zostało przejęte przez Saint-Stephen, a zwłaszcza przez Saint-Jean.
Kilku obserwatorów lat 1810, w tym Joseh Gubbins i Joseph-Octave Plessis , jest rozczarowanych stanem „ barbarzyństwa ” mieszkańców, których nie uważają za wystarczająco pobożnych i pozbawionych szacunku dla szlachty wobec bogatych i społeczeństwa. stosunkowo egalitarny, ale są też zaskoczeni niewielką liczbą osób żyjących w skrajnym ubóstwie i hojnością ludności.
Fort Tiperrary został zbudowany w Saint-Andrews w 1808 r., ale wybuch wojny z 1812 r. wymusił dodanie bunkra i budowę wieży Carleton w Saint-Jean . Ludność Nowej Anglii i Nowego Brunszwiku pozostaje stosunkowo neutralna i nadal prowadzi handel. Jednak niektórzy marynarze odpowiedzieli na brytyjską ofertę, stając się korsarzami . 104 th pułk został zreformowany do 1810 wysyła 600 jego ludzie zbrojenia Kingston ; ich 604 kilometrowy spacer z Fredericton do Quebecu w śniegu jest uważany za jedno z najbardziej niezwykłych wydarzeń w kanadyjskiej historii wojskowej. Brytyjczycy zdobyli amerykańskie wybrzeże aż do rzeki Penobscot w 1814 roku, ale Traktat Gandawski podpisany w tym samym roku zwrócił to terytorium Amerykanom. Jednak komisja z 1817 r . przyznała Stanom Zjednoczonym wyspy Moose, Dudley i Frederic Islands.
Bank of New Brunswick został założony w 1820 roku w Saint-Jean i uzyskał prowincjonalny monopol. Mimo sprzeciwu kilku kupców, weto zostało zniesione dopiero w 1834 r. , kiedy powstał Bank Handlowy.
Moncton Free Meeting House został założony w 1821 roku .
Rdzennie amerykańskie szkoły New England Company zostały zamknięte po opublikowaniu w 1826 roku potępiającego raportu o niewłaściwym wykorzystaniu funduszy; niska jakość edukacji, niewolnictwo i napaść seksualna nie były jednymi z powodów zamknięcia.
Wilford Fisher, nazywany Cesarzem Wielkiego Manana , próbuje za wszelką cenę kontrolować wyspę. Jedynie ksiądz John Dunn otwarcie sprzeciwiał się jego władzy, ale kościół został spalony w 1829 roku . William Fisher zostaje uniewinniony, ale John Dunn zostaje repatriowany, a na wyspie szaleje przez dziesięć lat stan anarchii, przeciwko któremu rząd nic nie robi; przyczynia się do wzrostu ewangelizacji i ruchu wstrzemięźliwości .
W 1841 r. rząd zlecił Mosesowi Perleyowi zbadanie sytuacji Indian; przedstawił swój raport w 1844 r. , w którym proponował zachowanie ziem indiańskich i zezwolenie na ich sprzedaż tylko wtedy, gdy będzie to sprzyjało społecznościom, a wszystko po to, aby umożliwić ich rozwój i położyć kres nędznym warunkom życia. Jego raport zainspirował Indian Act, ale był oburzony, że nie zrobiono nic, aby rozwiązać główny problem, jakim jest nielegalna okupacja przez białych ludzi. Za swoje wysiłki Moses Perley został jednak nazwany Wunjeet Sagamore – przywódcą Maliseet i Mi'kmaq.
: Mount Allison University został założony w 1843 roku w Sackville Karola Allison.
Ekspedycja prowadzona przez Jamesa Alexandra została rozpoczęta w 1844 roku w celu prześledzenia drogi wojskowej między Moncton i Grand Falls przez Boiestown ; projekt został wkrótce porzucony z powodu pokusy kolei i pozostała tylko Mountain Road.
Jednym z wpływowych polityków od lat 40. do 60. XIX wieku był William Henry Steeves , jeden z Ojców Konfederacji .
W latach czterdziestych XIX wieku grupa polityków, na ogół urodzonych w prowincji i skromnego pochodzenia, zebrała się pod przywództwem Charlesa Fishera i sprzeciwiła się Family Compact , lojalistycznym panom rządzącym prowincją; odbierają przydomek Miażdżycieli . Podczas „Spisku Barker House” w Fredericton w 1854 roku , Smasherowie utworzyli partię, która zrodziła Stowarzyszenie Liberalne Nowego Brunszwiku , kładąc podwaliny pod wielopartyjny system prowincji. W Smashers obalił Family Compact samo lat i Charles Fisher został premierem, wspomagana przez Albert Smith , William Henry Steeves , Leonard Tilley , William Ritchie , James Brown i John Mercer Johnson . Partia zaatakowała władze Kościoła anglikańskiego i King's College, ale ich projekt prohibicyjny spowodował, że przegrały wybory w 1856 roku . W Smashers zostały jednak ponownie wybrany w 1857 roku ; wprowadzają tajne głosowanie i usuwają resztki uprawnień Family Compact .
Partridge Wyspa , Saint John, jeden z największych stacjach kwarantanny na kontynencie, powstała w 1785 roku . Middle Island of Chatham znajduje się również wielu imigrantów, a ich liczba zwiększa się w wyniku Wielkiego Głodu w Irlandii . W samym tylko roku 1847 do Saint-Jean przybyło prawie 6000 uchodźców, ale 2000 zmarło z powodu chorób, podobnie jak lekarz James Patrick Collins. W tym samym roku ponad 100 Irlandczyków zmarło na tyfus na pokładzie Looshtauk, a ci, którzy przeżyli, zostali zmuszeni do zatrzymania się na Middle Island. Doktor Vondy udaje się uratować część ocalałych pomimo braku środków i wsparcia ze strony społeczności, ale sam umiera pod koniec roku.
Wielu z tych Irlandczyków zdecydowało się osiedlić gdzie indziej niż w miastach portowych, zwłaszcza w Woodstock i Fredericton . Przybycie katolików nie podobało się wielu protestantom, sprzyjając ekspansji Zakonu Pomarańczowego . Prowincja miała zatem 38 lóż oranżowych w 1846 r. i wielu członków, w tym polityk Charles Connell . Zamieszki o charakterze religijnym miały miejsce w Saint-Jean w latach 1837 i 1842 . 12 lipca 1847 r., dzień upamiętniający bitwę pod Boyne , wybuchły zamieszki między irlandzkimi katolikami a oranżerami, w których zginęło dziesięciu katolików, pomimo interwencji armii brytyjskiej. Mniejsze zamieszki miały miejsce tego samego dnia w Fredericton i Saint John. Tylko Irlandczycy są ścigani i oskarżeni w tej sprawie; dwanaście innych lóż pomarańczowych z 1200 członkami zostało założonych w ciągu jednego roku. Kolejne zamieszki miały miejsce w Saint-Jean w 1847 roku, ale najważniejsze miało miejsce 12 lipca 1849 roku . Pomarańczowy marsz przez katolickie dzielnice miasta konfrontuje się z irlandzkimi katolikami. Burmistrz Robert Wilmot wspiera oranżystów i jest ranny przez katolików. Brytyjska armia przechwytuje buntowników w okręgu York Point, ale wybucha bitwa, w której bierze udział ponad 1000 osób i co najmniej 12 zgonów. Po raz pierwszy oskarża się oranżystów w procesie, który nastąpił, ale tylko Irlandczycy są oskarżani. Orange Order zmniejszył skalę jego przejawach w następnych dziesięcioleciach, ale jego uznanie przez ustawodawcę w 1875 roku daje mu pewien rozgłos, zachowuje jeszcze w pierwszej połowie XX -go wieku. Irlandczycy tymczasem stać większość grupy etnicznej w Saint John przed końcem XIX th wieku.
W 1875 r. tylko trzy hrabstwa - Carleton, Sunbury i York - zostały włączone jako gminy, ale ustawa o gminach wymusiła konstytucję pozostałych hrabstw dwa lata później. Ustawa ta pozwala w szczególności lokalnym administracjom na pobieranie podatków, oprócz tworzenia pierwszych miast i wsi.
W 1907 r. zabójstwo plebanii Nowej Irlandii w parafii Alma doprowadziło do jedynego powieszenia hrabstwa Albert i powolnej śmierci tej społeczności.
Rzeka Restigouche stała się popularnym miejscem połowów łososia atlantyckiego przez bogatych Amerykanów . Te bronią swoich praw do połowów nadbrzeżnych , uznanych od 1802 r. , ale za sugestią Harry'ego Chestnuta w 1918 r . cztery kilometry linii brzegowej zostały zarezerwowane dla publiczności .
Wybranemu w 1917 roku lekarzowi Williamowi Robertsowi udaje się w następnym roku przekonać rząd do utworzenia Ministerstwa Zdrowia w celu zwalczania hiszpańskiej epidemii grypy . Ta inicjatywa, podobnie jak obowiązek szczepienia dzieci przeciwko ospie, jest sukcesem, ale jej plan wymuszenia pakowania chleba i butelkowania mleka do szklanych butelek budzi sprzeciw, podczas gdy ustawa o pasteryzacji kosztowała go pracę w 1925 roku ; jednak praktyka ta rozprzestrzenia się na resztę kontynentu.
Mimo poparcia premiera Henry'ego Emmersona , sufrażyskom nie udało się uzyskać głosów kobiet, a na przełomie XIX i XX wieku ruch się wyczerpał . Prawo wyborcze kobiet zostało ostatecznie ustanowione w 1919 roku . Edna Steel nie została wybrana radną gminy w Saint-Jean aż do 1948 roku .
Louis Robichaud , wybrany w 1960 roku , pozostaje głównym Acadian politykiem XX -go wieku. Jej polityka nie opiera się na akadyjskim nacjonalizmie . Jego reformy to nie wszystkie popularne i nie wszystkie sukcesy, ale niektóre są najbardziej postępowe i kontrowersyjne w historii prowincji. Najbardziej odważnym jest dokonanie pełnego przeglądu organizacji gmin, zdrowia, edukacji i wymiaru sprawiedliwości w celu zmniejszenia istniejących różnic społeczno-ekonomicznych między różnymi hrabstwami; program ten jest lepiej znany jako Równe Szanse . Między innymi uchwaliła także w 1969 roku ustawę o językach urzędowych . W tym samym roku rząd federalny przyjął również ustawę o językach urzędowych .
Park Narodowy Kouchibouguac został stworzony w 1969 roku , ale wywłaszczenie jego mieszkańców, ponieważ dwa zamieszek w 1979 roku .
Louis Robichaud ogłosił przedterminowe wybory w 1970 r. , prawdopodobnie zadowolony ze swoich osiągnięć i zmęczony byciem premierem . Wbrew wszelkim przeciwnościom, postępowy konserwatysta Richard Hatfield zaprezentował swoją platformę dwa dni przed liberałami, zmuszając liberałów do przepisania ich i prowadzenia pustych stron reklamowych w gazetach, i zyskał popularność podczas kampanii, dzięki swoim umiejętnościom w liberałach w dwóch oficjalnych językach . Liberałowie zdobyli niewielką większość głosów, ale to Postępowi Konserwatyści zwyciężyli pod względem liczby mandatów; NPR kampanii po raz pierwszy, ale nie usunięty z urzędu.
Partia Richarda Hatfielda cierpi z powodu skandalu Bricklin SV-1 , innych polityk i popularności przywódcy liberałów Roberta Higginsa, ale zyskuje popularność wśród Akadyjczyków . Zdobył także 32 z 58 mandatów w wyborach w 1974 roku .
Robert Higgins wykorzystuje skandale wokół konserwatystów, aby rzucić wyzwanie rezygnacji, jeśli Richard Hatfield udowodni, że nie jest związany; zostaje zmuszony do rezygnacji, gdy Hatfield odpowiada na jego prośbę, a Joseph Daigle zostaje nowym przywódcą liberałów . Richard Hatfield wykorzystał tę sytuację, aby wywołać wybory w 1978 roku ale zdobyła tylko bardzo niewielką większość, 30 mandatów na 58. Partia Akadyjska osiągnęła najlepszy wynik w niektórych okręgach, 12% i uzyskała 200 głosów, aby wybrać członka w Restigouche-Ouest . Po raz pierwszy użyto pierwszego posta przeszłego .
W 1982 roku Partia Liberalna została osłabiona przez cztery wyścigi przywódcze w ciągu czterech lat i prowadziła nieciekawą kampanię . Postępowi Konserwatyści Richarda Hatfielda prowadzą dwie odrębne kampanie, jedną w języku francuskim, a drugą w języku angielskim, a czasem sprzeczne . Jego postawa otwartości wobec Akadyjczyków zapewnia mu większość 39 mandatów na 58. Następnie Partia Akadyjska znika, będąc ofiarami wewnętrznej niezgody i pojednawczej polityki Hatfielda, która kopiuje niektóre z jego obietnic.
Popularność Richarda Hatfielda spadła z powodu skandali, którym był ofiarą – nielegalnych narkotyków, homoseksualizmu i ekstrawaganckich wydatków – i odłożył wybory do konstytucyjnego limitu 13 października 1987 roku . Liberałowie Franka McKenny , wykorzystując dobrą kampanię i te afery , następnie zdobył wszystkie miejsca w Zgromadzeniu Ustawodawczym, kładąc kres najdłuższemu rządowi prowincji w historii Kanady, mianowicie 17-letniemu.
Aby rozwiać obawy, McKenna podjął kilka kroków, aby zapewnić opozycji możliwość dalszego istnienia, w tym umożliwienie jej wyrażania swoich poglądów podczas sesji Zgromadzenia Ustawodawczego. Te partie faktycznie wolą, aby ich głos był słyszany przez media. Elizabeth Weir , przywódczyni Partii Demokratycznej Nowego Brunszwiku , zyskuje reputację niezłomnej obrony swoich pomysłów i talentu mówcy. Partia Konfederacji Regionów (COR) narodziła się z porażki konserwatystów w 1987 r. i braku zaufania regionów anglojęzycznych do polityki otwartości Hatfielda na korzyść Akadyjczyków; partia jest w rzeczywistości często określana jako antyakadyjska i chce w szczególności podziału prowincji na dwa regiony językowe oraz uchylenia ustawy o językach urzędowych .
Po niepowodzeniach porozumień Meech Lake Accord i Charlottetown Accord Frank McKenna zajmuje zdecydowane stanowisko w kwestiach krajowych. Frank McKenna narzuca kilka cięć budżetowych, jak w innych częściach Kanady, jednocześnie zachwalając prowincję zagranicznym inwestorom. Próbuje również zmniejszyć zależność prowincji od federalnych przekazów pieniężnych, próbując zdywersyfikować gospodarkę, bez większych sukcesów. Centralizacja usług publicznych zmniejsza rolę społeczności akadyjskiej.
W 1991 roku Frank McKenna ubiega się o drugą kadencję, ale uważa się, że wszystkie partie mają szanse na zdobycie kilku mandatów . Liberałowie utrzymali większość z 46 mandatami, ale COR zdołał wybrać 8 deputowanych, Postępowych Konserwatystów 3 i Nowych Demokratów 1.
Popularność Franka McKenny i wewnętrzne problemy COR dały liberałom mocną trzecią kadencję w 1995 roku ; okręgi wyborcze zostały przeprojektowane w 1994 roku . Zamknięcie szkół wiejskich doprowadziło do zamieszek w Saint-Sauveur i Saint-Simon w 1997 roku . McKenna zrezygnował w tym samym roku, dotrzymując obietnicy pozostania tylko 10 lat.
Dwóch Akadyjczyków, postępowo-konserwatywny Bernard Lord i liberał Camille Thériault, ścierają się w 1999 roku i ci pierwsi wygrywają wybory z najsilniejszą większością w swojej historii; platforma „200 dni zmian” i brak popularności Camille Thériault nie są z tym bez związku. Analitycy przewidują falę pływową Bernarda Lorda Progressive Conservative w 2003 roku, ale kampania liberała Shawna Grahama , skoncentrowana na gniewie na składki na ubezpieczenie samochodowe, spowodowała, że stracił prawie połowę okręgów .
Spis ludności z 2001 r. dowodzi, że większość frankofonów w Bathurst – spowodowana dezercją anglofonów – powoduje kryzys prowadzący do przyjęcia nowego artykułu ustawy o gminach, zobowiązującego miasta i wszystkie gminy posiadające co najmniej 20% anglofonów lub frankofonów do oficjalnie dwujęzyczny. Anglo Society of New Brunswick , w skrajnie prawicowej grupy anglojęzycznych, powstał również w tym samym roku.
Kampania wyborcza 2006 jest postrzegana jako słaba, a platformy partyjne wyglądają bardzo podobnie ; Liberałowie Shawna Grahama wygrywają, mimo że są na drugim miejscu pod względem procentowym. Shawn Garham planuje uczynić prowincję samowystarczalną finansowo przed 2026 r., ale jego polityka jest generalnie niepopularna, w szczególności proponowana sprzedaż NB Power firmie Hydro-Quebec , reforma władz zdrowotnych i reforma programu.
Niezadowolenie spowodowane reformami Shawna Grahama wywołało falę postępowych konserwatystów Davida Alwarda w 2010 roku ; po raz pierwszy w historii prowincji rząd nie został ponownie wybrany. Te osoby trzecie są na rolce, że NDP z Rogerem Duguay są zapisywane z 22% zamiar głosowania w 2009 roku i New Brunswickers Alliance jego wygląd, ale ani stronom, ani zielony z Jackiem MacDougall zawieść do wyboru zastępców. Jest to również pierwszy z wyborów o ustalonej dacie, które odbywają się obecnie co cztery lata w trzeci poniedziałek października. David Alward dziedziczy dług publiczny w wysokości 8,3 miliarda dolarów, w tym 3 miliardy pozostawione przez rząd Shawna Grahama.
Przyjęcie ustawy o rządzie Irlandii z 1920 r. ożywiło napięcia między protestanckimi oranżerami a irlandzkimi katolikami. W grudniu 1920 r. publiczne wystąpienie w Moncton przewodniczącej Irlandzkiej Ligi Samostanowienia Kanady , Lindsay Crawford, omal nie wywołało zamieszek.
Smak autentyczności pozwolił ludziom takim jak Grace Helen Mowat z Saint-Andrews ożywić lokalne rzemiosło w latach 1910. Jednak to Wielki Kryzys lat 30. zachęcił wielu rzemieślników; Tkacze z Madawaski odnieśli wówczas sukces kontynentalny.
Przemysł lotniczy rozwinął się w latach 20. XX wieku, aw 1939 r . w Shediac powstała baza dla wodnosamolotów pocztowych łączących Kanadę z Europą . Jednak samoloty stopniowo zastępowały hydroplany, a Moncton zostało wybrane jako hub przez Królewskie Kanadyjskie Siły Powietrzne i Trans-Canada Airlines . Baza lotnicza przewyższyła Halifax jako główna szkoła lotnicza, baza zaopatrzeniowa i konserwacyjna dla prowincji morskich podczas II wojny światowej . Budowa bazy na 10 tys. żołnierzy powoduje poważne problemy infrastrukturalne.
Partie polityczne pojawiły się oficjalnie w 1935 roku .
Obóz internowania B/70 Frederictona, właściwie Ripples , został otwarty w 1940 roku dla niemieckich więźniów cywilnych . Nie należy ubolewać nad ucieczką, a więźniowie są wypuszczani w następnym roku. Zbudowano jednak nowy obóz dla internowania Kanadyjczyków sprzeciwiających się poborowi, w szczególności burmistrza Montrealu Camillien Houde i faszysty Adriena Arcanda , a także marynarzy i żołnierzy Osi ; kilku z tych więźniów uciekło przez tunele. Obóz został zlikwidowany w 1945 roku .
Chroniony naturalny obszar Tourbieres-de-Kanaan , pierwszego rezerwatu przyrody w prowincji, został utworzony w 1921 roku . Pierwszy prowincjonalny park powstał w 1935 roku w pobliżu Campbellton . Park Narodowy Fundy, pierwszy w prowincji, został utworzony w 1947 roku , co wymagało wywłaszczenia około pięćdziesięciu rodzin, a zainaugurowany w 1952 roku . Jej las był jednak eksploatowany do 1965 roku w celu odbudowy twierdzy Louisbourg .