Krucjata Albigensów

Pierwsza trudność nowego wicehrabiego objawia się wraz z zakończeniem kwarantanny, która następuje wkrótce po kapitulacji Carcassonne. Szymon błaga księcia Burgundii i hrabiego Nevers, aby zostali trochę dłużej. Książę Burgundii akceptuje, z przyjaźni, podczas gdy hrabia Nevers odmawia i opuszcza Langwedocję. Raymond VI z Tuluzy również zajmuje kilka zamków, ale więcej, aby uzupełnić swoje posiadłości i wrócić do swojego hrabstwa. Wraz z księciem Burgundii Simon zajął Fanjeaux , a następnie przeniósł się do Alzonne , pozycji uważanej za dość centralną.

Przyjmuje delegację z miasta Castres , jedzie tam i odbiera hołd jego mieszkańcom. Następnie próbuje zająć zamki Lastours , ale musi porzucić oblężenie po odejściu księcia Burgundii. Może liczyć tylko na około trzydziestu rycerzy i oddział składający się z pięciuset żołnierzy. Na prośbę opata Saint-Antonin de Pamiers zabiera Mirepoix , które daje swemu szwagra Guy de Lévis , niszczy dom doskonałych założony w Pamiers przez siostrę hrabiego Foix i zabiera Saverdun . Następnie wrócił do swoich posiadłości i otrzymał hołd mieszkańców Albi . Następnie bierze Preixan i otrzymuje hołd od kilku lokalnych lordów.

Zainwestowany w swoje nowe majątki przez Kościół, Szymon musi mieć tę inwestyturę potwierdzoną przez suzerena wicehrabiów, króla Piotra II Aragońskiego . Spotyka go w Narbonne, ale po dwóch tygodniach król nadal nie zdecydował się uznać go za swojego wasala. To wtedy10 listopada 1209, który zginął Raimond-Roger Trencavel , a wrogowie Montfort rozprzestrzenili plotkę, że został zamordowany. Kraj zbuntował się, jego kuzyn Bouchard de Marly wpadł w zasadzkę zastawioną przez lorda Pierre'a Rogera de Cabaret , a kilka jego zamków zostało oblężonych.

Giraud de Pépieux, jeden z lordów, którzy właśnie złożyli przysięgę w Montfort, oblegał i zainwestował zamek Puisserguier . Obrońcy, dwóch rycerzy i pięćdziesięciu sierżantów, poddają się wbrew obietnicy ocalenia. Gdy Montfort zbliżył się do zamku, Giraud kazał zabić sierżantów i uciekł w kierunku Minerwy , zabierając dwóch rycerzy, których następnie uwolnił po wydłubaniu im oczu i odcięciu uszu i nosów. Inne zamki przejmują Langwedocjanie, a ich garnizony zostają zmasakrowane.

Simon de Montfort może liczyć tylko na kilka miast i musi przygotować się do całkowitego podboju kraju. Zaczyna brać Brama niedaleko Alzonne i okazuje okrucieństwo równe okrucieństwu Girauda de Pépieux: lordowie, którzy złamali przysięgę wierności, są ciągnięci za ogon konia i powieszeni, a inni są oślepieni, a ich nosy obcięte wyłączony. Piętnaście dni później zdobył zamek Miramont, niedaleko Carcassonne. Rozumiejąc, że Montfort nie da się łatwo usunąć z Langwedocji, król Aragonii skontaktował się z hrabią Foix, ale dwie interwencje Szymona de Montfort zakłóciły negocjacje w Pamiers.

Na początku czerwca 1210 Narbonnais przybyli zobaczyć się z Simonem de Montfort i zaoferowali mu pomoc w walce z miastem Minerve . Simon wykorzystuje szansę oblężenia miasta , w którym schroniło się wielu doskonałych i katarów. Rozpoczął od zbudowania ogromnej kamiennej skały „  Malvoisine  ”, która zniszczyła zadaszoną ścieżkę umożliwiając oblężonym zaopatrzenie w wodę. Miasto skapitulowało 22 lipca , Pan wyjednał uratowane życie mieszkańcom, żołnierzom i katarom, którzy godzą się na wyrzeczenie się wiary. Stu czterdziestu doskonałych odmawia tego, zostaje skazanych na stos i spalonych. Pod wrażeniem skuteczności oblężenia Minerve, Montreal poddał się bez walki. Zachęcony tymi sukcesami Szymon atakuje zamek Termes , który zdobywa po czteromiesięcznym oblężeniu .

Na początku stycznia 1211 r. król Piotr II Aragoński zorganizował konferencję mającą na celu wynegocjowanie pokoju między Arnaud-Amaury, Szymonem de Montfort, Rajmundem z Tuluzy, który walczył z katarami tylko łagodnie, i Raymondem-Rogerem de Foix, który szczera wrogość wobec krucjaty. Hrabia Foix odmawia tam pójścia, ale król wykazuje dobrą wolę, ogłaszając, że wyśle ​​żołnierzy do Foix, aby uspokoili hrabiego. Szymon, wykazując się wytrwałością, po kilku dniach udaje się uzyskać od króla potwierdzenie posiadania wicehrabiów. Konferencja zostaje wznowiona w Montpellier, a legaci żądają od Raymonda z Tuluzy demilitaryzacji jego stanów. Raymond odmawia, zostaje natychmiast ekskomunikowany, ale pokonuje odwołanie swoich wasali i zbiera armię.

Szymon nie może zareagować natychmiast, ponieważ musi najpierw spacyfikować i kontrolować swoje stany. Przybycie batalionu krzyżowców pozwala mu na oblężenie zamków Lastours . Lord Pierre-Roger de Cabaret dostarcza zamki Simonowi w tym samym czasie, gdy uwalnia Boucharda de Marly . Wtedy to lord, który już przyrzekł wierność Szymonowi Aimery z Montrealu , zachęcony reakcją hrabiego Tuluzy, zbuntował się i schronił w Lavaur . Simon przybywa u stóp cytadeli, gdzie oddział pięciu tysięcy żołnierzy łączy go pod rozkazami Foulques , biskupa Tuluzy , który sprzeciwia się liczyć. Temu ostatniemu nie zabiera dużo czasu przybycie ze swoją armią, ale po rozmowie poddaje się, by uwolnić miasto od oblegających. Oddział niemieckich krzyżowców zmierzających w kierunku Lavaur zostaje zniszczony w Montgey przez Raymonda-Rogera de Foix i Girauda de Pépieux. 3 maja 1211 roku , po półtoramiesięcznym oblężeniu i intensywnym bombardowaniu, mina otworzyła wyłom w murach obronnych. Atak wydany zaraz potem pozwala Simonowi przejąć kontrolę nad miejscem. Aimery z Montrealu i jego rycerze zostają powieszeni za zdradę lojalności. Dame Guiraude, siostra Aimery'ego, zostaje ukamienowana na dnie studni, a trzysta do czterystu doskonałych płonie żywcem.

Simon następnie zakończył podbój swoich wicehrabiów i może rozważyć zaatakowanie hrabstwa Tuluzy.

Ekskomunika Raymonda z Tuluzy upoważnia każdego, kto chce przejąć jego własność. Ta niezwykle surowa zasada jest rzadko stosowana w historii, ponieważ Papież zawsze liczy na skruchę osoby dotkniętej tą karą. W tym przypadku legaci wiedzą, że mogą liczyć na wystarczająco stanowczego człowieka, Szymona de Montfort, oraz na stały dopływ krzyżowców, aby dotrzeć do końca.

Szymon zaczyna od Castelnaudary , potem zajmuje albigens . 5 czerwca 1211 r. uzyskał wyrzeczenie się Raimonda II Trencavela na lenno swego ojca. Potem pojawia się z oddziałem krzyżowców, kierowany przez Theobald I st barze , zanim Montaudran 15 czerwca , kładzie kierowane zespół, który próbuje zablokować mu drogę do Tuluzy i oblegał miasto. Ona stawia opór, a Simon, zdając sobie sprawę, że jest zbyt dobrze chroniony, by zostać porwanym przez szturm, wstrzymuje oblężenie, by spustoszyć hrabstwo Foix . To do niego należy go osłabić i zemścić się za porażkę Montgeya.

Wrócił do Carcassonne, aby dowiedzieć się, że Raymond de Toulouse zakończył przygotowania i przygotowuje się do ofensywy. Simon przeniósł się do Castelnaudary, aby zablokować mu drogę. Prosi o pomoc, ale większość miasteczek w Langwedocji, czekając, kto będzie zwycięzcą, zwleka. Bouchard de Marly przybywa z małym oddziałem i konwojem z prowiantem. Został zaatakowany przez hrabiego Foix, ale kierowcy ciężarówek tego ostatniego szybko woleli splądrować konwój niż kontynuować walkę, a wyjście z Montfort rozbiło oddział hrabiego Foix.

Hrabia Tuluzy znosi oblężenie, ale Szymon nie może wykorzystać swojego sukcesu, ponieważ w międzyczasie niektóre miejscowości zbuntowały się. Aby mu pomóc, papież odwołuje biskupów uważanych za zbyt powiązanych z kataryzmem, takich jak Berenger z Barcelony , arcybiskup Narbonne , zastąpiony przez Arnauda-Amaury'ego, oraz Bernard Roger de Roquefort, biskup Carcassonne , zastąpiony przez Guy des Vaux de Cernay.

Masowe przybycie krzyżowców pozwoliło mu na wiosnę 1212 r. najechać północną część albigensów, a następnie latem Agenais. Zajmuje się zabraniem Moissaca , a następnie udaje się do Pamiers, aby wesprzeć swojego opata, zaatakowanego przez hrabiego Foix. Następnie zdobył Muret , kończąc okrążenie Tuluzy, podczas gdy jeden z jego sojuszników zajął Comminges, neutralizując w ten sposób hrabiego de Comminges .

Doprowadziwszy hrabiego Tuluzy do niemocy, Montfort wykorzystał okres względnego spokoju, aby wezwać panów swoich posiadłości do Pamiers i poprosić ich o napisanie statutu Pamiers , statutu opisującego organizację wojskową, cywilną i religijną jego stanów. Tymczasem Rajmund VI negocjuje sojusz z Piotrem II Aragońskim , ukoronowany prestiżem nadanym mu przez zwycięstwo nad muzułmanami w Las Navas de Tolosa , i występuje w tej sprawie do papieża Innocentego III . To zwołuje radę w celu zbadania sprawy hrabiego Tuluzy, gdzie król Aragonii szeroko broni sprawy hrabiów Tuluzy, Foix i Comminges. Papież decyduje decydując o zakończeniu wojny z heretykami (15 stycznia 1213).

Król Aragonii oficjalnie bierze pod swoją opiekę trzech hrabiów i przygotowuje nową wojnę. Przekroczył Pireneje, dokonał połączenia z siłami trzech hrabiów i oblegał Muret . Szymon spieszy na czele armii, a langwedocka Ententa poniosła druzgocącą klęskę 12 września 1213 roku . Pierre II z Aragonii ginie w bitwie, jego syn zostaje wzięty do niewoli przez krzyżowców, a milicje w Tuluzie zostają zmasakrowane. Szymon de Montfort, wygrywając bitwę pod Muret, będzie wstępem do francuskiej dominacji nad Oksytanią i końcem ekspansji korony Aragonii na północ.

Konsekwencje bitwy pod Muret są ważne, ponieważ Foix , Narbonne , Comminges wpadają w ręce Szymona de Montfort. Zaczyna także zajmować prowansalskie posiadłości hrabiego Tuluzy. Ale Raymond negocjuje sojusz z Anglią, a Simon wciąż musi spędzać czas na pacyfikowaniu swoich posiadłości.

Pokój i Sobór Laterański (1214-1215)

Kościół decyduje o tymczasowym pokoju w kwietniu 1214 r. , który Langwedocjanie akceptują, czekając na sobór, który zadecyduje o losie Rajmunda z Tuluzy. Rzeczywiście, Jean sans Terre , okupowany przez kampanię przeciwko Francji, nie może jeszcze przyjść, by wesprzeć swoich nowych sojuszników z Langwedocji. Jego porażka pod La Roche-aux-Moines 2 lipca 1214 r. i jego sojuszników pod Bouvines 27 lipca definitywnie położyły kres nadziejom Rajmunda VI.

Rada regionalna zebrała się w Montpellier w styczniu 1215 i przydzieliła ziemie Rajmunda z Tuluzy Szymonowi de Montfort, po czym zdała sobie sprawę, że nie ma on tej władzy i przekazała ją papieżowi. Ten ostatni modyfikuje wnioski soboru i przypisuje markiza Prowansji Guillaume'owi des Baux, księstwo Narbonne Arnaudowi Amaury'emu, a resztę Simonowi de Montfort (4 lutego 1215). Wkrótce potem książę koronny Ludwik udał się na południe Francji, aby zapewnić tam obecność Kapetyngów i rozstrzygnąć pierwszy spór między Szymonem de Montfort i Arnaud Amaury o posiadanie Narbonne. Miasto Tuluza złożyło wniosek, książę Ludwik i Szymon de Montfort wkroczyli tam po rozebraniu fortyfikacji.

Sobór Laterański trwa od listopada 11 do 30, 1215 i zajmuje się cała chrześcijaństwa, a szczególnie Ziemi Świętej , wiara (a więc herezje) i reformy. Na ostatnim spotkaniu omawiany jest los Raymonda z Tuluzy. Po soborze, 15 grudnia 1215 r. papież postanawia definitywnie przydzielić markiza Prowansji Rajmundowi VII z Tuluzy , synowi Rajmunda VI, a hrabstwo Tuluzy, wicehrabia Carcassonne i Béziers oraz księstwo Narbonne Szymonowi IV de Montfort . Legat Arnaud Amaury, arcybiskup Narbonne, odmawia mu posiadania księstwa Narbonne, a Szymon musi interweniować i poddać go, pomimo groźby ekskomuniki ze strony legata. Następnie udał się do Tuluzy, gdzie 7 marca 1216 otrzymał hołd mieszkańców miasta . Kontrolując kraj, udał się następnie do Île-de-France, której nie widział od siedmiu lat, aby złożyć hołd królowi Filipowi Augustowi za jego nowe majątki ( 10 kwietnia 1216).

Bunt w Langwedocji (1216-1223)

Raymond VI, uchodźca w Genui i jego syn Raymond VII wędrują po Prowansji, tworzą armię partyzantów, którzy dołączą do rycerzy Faydits . Raymond VII zaczyna od przejęcia Beaucaire . Straż tego miasta została powierzona przez arcybiskupów Arles hrabiom Tuluzy, ale arcybiskup przejął ją w 1214 roku i oddał Szymonowi de Montfort, który zainstalował garnizon dowodzony przez Lamberta de Limoux. Decyzja papieża Innocentego III z 15 grudnia 1215 r. nie wymienia tego miasta, dlatego nie wskazuje, komu zostało przypisane. Ze strategicznego punktu widzenia Beaucaire zachował francuski brzeg Rodanu, naprzeciwko Tarascon, cesarskiego miasta. Rajmund VII wkroczył do miasta w maju 1216 r. , ciesząc się uznaniem ludności. Lambert de Limoux próbuje przeciwstawić się przybyciu Raymonda, ale musi wycofać się w obliczu tłumu i schronić się w zamku, szybko obleganym przez mieszkańców miasta. Gdy tylko dowiaduje się o tym, Guy de Montfort maszeruje na Beaucaire, hrabia Raymond VII odmawia konfrontacji na równinie i Guy musi oblegać miasto. Simon dowiaduje się o nowościach, gdy jest jeszcze w Paryżu. Natychmiast udał się do Beaucaire, do którego dotarł 6 czerwca . Dwa ataki zostały odparte w lipcu. Trzeci atak miał miejsce 15 sierpnia i zdobył przyczółek na murach, ale obrońcy podburzyli ludność i Simon musiał się poddać. W tym czasie garnizonowi Lamberta de Limoux zaczęło brakować żywności i Szymon musiał negocjować zaniechanie oblężenia przeciwko życiu uratowanemu dla jego garnizonu ( 24 sierpnia 1216 ).

Oświadczenie Simona o tej porażce sieje niepokój w Langwedocji. Wrócił forsownym marszem w kierunku Tuluzy, obawiając się buntu, który wybuchł, gdy zbliżył się do miasta i zażądał od miasta zakładników. Miasto zostaje zajęte, ale Simon żąda tak odszkodowań wojennych, że znajduje się w mieście, które go nienawidzi i jest gotowe do buntu.

Korzystając z ciszy, Simon poślubił swojego drugiego syna Guya z hrabiną Pétronille de Bigorre . Małżeństwo to wzmacnia jego wpływy w regionie i usuwa Bigorre z kręgu zwolenników hrabiego Tuluzy. Następnie interweniuje w hrabstwie Foix, ale dowiaduje się, że Raymond VII gromadzi kilka miast w Langwedocji i hrabia Valentinois, z którymi walczy latem 1217 roku. Pod koniec tej kampanii, Montfort dowiaduje się, że Raymond VI powrócił do Tuluzy 13 września 1217 miasto zbuntowało się i wpada w jego mury. Guy, który został poinformowany jako pierwszy, rozpoczął oblężenie 22 września . Oblężenie przeciągało się i 25 czerwca 1218 r. Szymon został trafiony rzutem kamieniem w głowę i zmarł.

Amaury VI de Montfort zastępuje swojego ojca na czele armii krzyżowców. 25 lipca zniósł oblężenie i wycofał się do Carcassonne . Chociaż nie brakowało mu odwagi, Amaury nie posiadał umiejętności swego ojca i nie mógł powstrzymać większości langwedockich baronów przed zebraniem się na czele hrabiów Tuluzy i przejęciem lenn trzymanych przez krzyżowców.

W obliczu sytuacji powstańczej papież Honoriusz III na początku 1218 r. wznowił głoszenie nowej krucjaty. Król Filip August postanowił wysłać swego syna Ludwika na interwencję w Langwedocji. Filip działa bardziej w celu narzucenia południowi królewskiego arbitrażu niż z powodu religijnego zapału lub wsparcia wasala w trudnej sytuacji. Książę Ludwik udał się do Langwedocji na czele armii i dołączył do Amaury VI de Montfort, który oblegał Marmande ( 2 czerwca 1219 ). Miasto zostaje zajęte, a jego ludność zmasakrowana. Krzyżowcy pomaszerowali następnie na Tuluzę, do której dotarli 17 czerwca . Po półtora miesiąca od bezowocnej oblężenia Oblężenie opuścił 1 st sierpień , a książę Louis wrócił do północy. Przez pozostałą część roku Raymond i Amaury przemierzali kraj, starając się pozyskać zwolenników. Od lipca 1220 do lutego 1221 Amaury bezskutecznie oblegał Castelnaudary. 2 sierpnia 1222 r. Rajmund VII zastąpił swojego ojca i próbował złożyć przysięgę wierności królowi, który odpowiedział, że rozpozna go tylko wtedy, gdy Kościół uczyni to samo. Raymond rozpoczyna kroki w tym kierunku, natomiast Roger-Bernard de Foix kontynuuje walkę, przejmując Fanjeaux , Limoux , Pieusse (1222), a następnie Mirepoix (czerwiec 1223).

Interwencja królewska (1226-1229)

Pokój powrócił do Langwedocji ze zwycięstwem Raymonda VII. Rada przygotowuje się do spotkania w Paryżu, aby negocjować polityczne i religijne warunki pokoju. Ale król Filip, chory, zmarł dnia14 lipca 1223.

Posłowie papiescy, znając nowego króla bardziej skłonnego do prowadzenia krucjaty niż jego ojciec, odrzucają radę pokojową i zachęcają go do wznowienia walki. Blanche z Kastylii , żona Ludwika VIII również przekonuje męża do interwencji. Amaury, któremu pozostały tylko Carcassonne, Minerve i Penne-d'Agenais , powrócił do Île-de-France 14 stycznia 1224. Zrujnowany i nie mogący już płacić armii, w lutym 1224 zrezygnował ze wszystkich swoich praw w Langwedocji do króla Francji.

W lutym 1224 r. król prosi papieża o gwarancje (arcybiskupi Bourges , Reims i Sens muszą być duchowymi przywódcami krucjaty i mieć wszelkie uprawnienia do ekskomunikowania i zniesienia zakazu; dziesięcioletni rozejm z Anglią; finansowe wkład przyznany przez Kościół krzyżowcom…), którzy bardziej ukazują działanie króla Francji niż wielbiciela. W tym czasie, 3 czerwca 1224 r. , hrabiowie Tuluzy i Foix oraz wicehrabia Trencavel zobowiązują się przed konferencją biskupów do oczyszczenia ich terytoriów z herezji i zwrócenia zrabowanego mienia duchowieństwu, z zastrzeżeniem odwołania wszystkich akty przeniesienia Montfort. 25 sierpnia Papież przyjmuje warunki potrójnej przysięgi. Ale król Ludwik, nie chcąc zrezygnować z aneksji południa, wysyła Guy de Montfort jako ambasadę do papieża, aby zmusił go do ponownego rozważenia swoich decyzji. Rada spotkała się w Bourges w dniu 29 listopada 1225 r., aby zająć się sprawą katarów, a hrabia Rajmund VII, nie spełniając wszystkich wymagań papieża, został ponownie ekskomunikowany 28 stycznia 1226 r .

30 stycznia 1226 r. król Ludwik VIII zabrał krzyż przeciwko katarom. Jego armia, w której figura hrabia Thomas I st Savoy przybył do Lyonu 28 maja Podąża szlakiem Rodanu i otrzymuje zgłoszenia z różnych miast prowansalskich i langwedockich, które wysyłają swoją delegację na długo przed zbliżaniem się wojska do miast. 6 czerwca wojsko stawiło się przed Awinionem , ale mieszkańcy, obawiając się żołnierskich sił, odmówili mu wjazdu. Oblężenie rozpoczyna się 10 czerwca . Ogólny atak nastąpił 8 sierpnia , ale został odparty. Ponieważ brakowało żywności, miasto poddało się 9 września . Thibaud IV , hrabia Szampanii, opuścił gospodarza, po zakończeniu kwarantanny, ku wielkiemu niezadowoleniu króla.

Ludwik VIII otrzymuje poddanie hrabiego Comminges, pozbawiając Rajmunda VII jedynego sojusznika i mianuje wicehrabiów Trencavel. Ostrzeżeni przed zbliżającą się armią królewską, mieszkańcy Carcassonne zbuntowali się przeciwko Trencavelowi, który osiadł w mieście i zmusili go do wycofania się do Limoux w towarzystwie Rogera-Bernarda de Foix. Stamtąd obaj sojusznicy organizują ruch oporu. Król kontroluje teraz kraj i ponownie instaluje towarzyszy Szymona de Montfort w ich dawnych domenach. Na gubernatora wicehrabiów mianuje Humberta V , Sire de Beaujeu . Nie udało mu się zdobyć Tuluzy i ponownie wyruszył przez Owernię. Chory kiedy dotarł Montpensier na 29 października 1226, wziął do łóżka i tam zmarł na 8 listopada .

Raymond VII i jego sojusznicy wykorzystują nadchodzącą zimę, aby odzyskać teren. Humbert ma zredukowaną armię do pięciuset rycerzy, aby mu się przeciwstawić, ale jest obdarzony władzą królewską i nie podlega, jak Szymon i Amaury de Montfort, dyrektywom Kościoła. Herezja również odzyskuje ziemię, a arcybiskup Narbonne zbiera radę prowincjonalną, która odnawia ekskomunikę hrabiów Tuluzy, Foix i Trencavel. Latem Humbert de Beaujeu otrzymał posiłki i oblegał Labécède , bronione przez Oliviera de Termes i Pons de Villeneuve . Zamek zostaje zdobyty, a Idealni, którzy schronili się tam, zostają spaleni. Zdobywa inne zamki, ale Raymond VII zajmuje inne, aby zachować równowagę. Latem 1228 r. Humbert zaatakował Tuluzę, ale nie mogąc zająć miasta zbyt dobrze bronionego, przez trzy miesiące pustoszył okolicę bez interwencji hrabiego Rajmunda VII. W listopadzie Olivier de Termes i Pons de Villeneuve , dwaj najwspanialsi faydits, składają swoje zgłoszenie.

Papież Honoriusz III zmarł 18 marca 1227 r., a jego następca, Grzegorz IX , znał problemy regentki Blanche z Kastylii w obliczu wielkich zbuntowanych panów i wiedział, że z trudem może interweniować w Langwedocji. Jest także w konflikcie z cesarzem Fryderykiem II , a rozwiązanie kwestii albigensów pozwoliłoby mu poświęcić się tej innej walce. Wysyła swojego rzymskiego legata Saint-Ange do Paryża, aby negocjował pokój. Ostatecznie doszło do porozumienia, konferencja spotkała się w Meaux w marcu 1229, a traktat paryski został podpisany 12 kwietnia 1229 roku . Rajmund z Tuluzy odprawia pokutę przed Notre-Dame de Paris, zostaje potwierdzony jako hrabia Tuluzy, ale daje Joannę , swoją jedyną córkę, w małżeństwie z Alfonsem de France , bratem króla. W dniu 16 czerwca , Roger Bernard II de Foix zgodził się złożyć i podpisał kapitulację Saint-Jean-de-Verges . Papież wysyła sądy Inkwizycji do Langwedocji, by walczyły z katarami.

Koniec niepodległości hrabstwa Tuluzy (1233-1255)

Hrabia Tuluzy tylko cicho popiera walkę z herezją. Poza tym niewielu Langwedocjan zgadza się na potępienie heretyków w zamian za nagrodę. W 1233 Papież zauważył nieskuteczność walki i zrozumiał, że biskupi nie mogą jednocześnie walczyć z herezją, sprawować posługę i zarządzać swoją diecezją. 20 kwietnia 1233 r. ustanowił inkwizycję , odciążając w ten sposób świeckie duchowieństwo od tego zadania . Powierzył tę instytucję dominikanom, którzy wkrótce zapanowali terror w południowych diecezjach, nie wahając się spalić katarów, promując donosy, posuwając się nawet do wykopywania zmarłych podejrzanych o herezję, by złożyć ich zwłoki na stosie.

Latem 1240 r. Langwedocjanie zbuntowali się do granic możliwości. Z Corbières wyłania się armia . Jej szef Raymond Trencavel, na czele faydits z Razès , Carcassonnais i Fenouillèdes , wspieranych przez organ Aragonii piechoty, próbuje odebrać swoje stare domen od króla Francji. Wykorzystując efekt zaskoczenia, spada na Carcassès , ale zamiast bezpośrednio atakować miasto , wicehrabia woli przejąć Razès. W ten sposób seneszal Carcassonne, Guillaume des Ormes, ma czas na wzmocnienie obrony. Oblężenie miasta przez Raymonda kończy się niepowodzeniem i on zamyka się w Montrealu. Hrabiowie Tuluzy i Foix zjawiają się następnie we francuskim obozie i zdołali uzyskać honorową kapitulację dla Trencavel, upoważnionego do przyłączenia się do Aragonii.

Hrabia Tuluzy trzymał się z daleka od konfliktu, ale król zarzucał mu, że nie odpowiedział na wezwanie seneszala Langwedocji i musiał się poddać 12 marca 1241 roku . Rozmyślił przez oblegających w lipcu 1241 na zamku Montségur który nie brał. Aby mieć syna, a tym samym uniemożliwić Toulouse powrót do Alphonse de Poitiers , wyrzeka się żony i szuka innej, ale kolejne zgony kilku papieży opóźniają unieważnienie jego małżeństwa.

W 1241 roku , Alphonse de France zainwestowano w hrabstwie Poitiers przez jego brata Ludwika IX . Poitou szlachta, którzy pozostali przypisane do Plantagenetów , a szczególnie Hugues X de Lusignan , żonaty z Isabelle d'Angoulême , byłej królowej Anglii, zaczął sojuszy z królem Anglii, król Aragonii i Raymond VII. Licznik z Tuluzy. Raymond VII poślubił Marguerite de Lusignan, córka Hugh X . Gdyby spisek był dobrze skoordynowany, mógłby się powieść, ale nieroztropność Hugues de Lusignan odkryła go przedwcześnie, a król miał czas na podjęcie niezbędnych przygotowań: Hugowie zbuntowali się wcześniej niż oczekiwano, w Boże Narodzenie 1241 roku , co pozwala królowi pokonaj go, zanim w Langwedocji wybuchnie bunt.

W Langwedocji inkwizycja wznowiła swoją działalność. Kilka rycerstwo zgromadzone przez Pierre-Roger de Mirepoix zmasakrowanych kilka inkwizytorów w mieście AVIGNONET-LAURAGAIS na 28 maja 1242 roku . Ogłoszenie tej masakry jest sygnałem do buntu w Langwedocji, a wielu lordów i rycerzy Faydits gromadzi armię Rajmunda VII . Ten, wspierany przez Trencavela, wicehrabiego Narbonne Amalric i hrabiego Foix, zdobywa Razès w 1242 , następnie Minervois , Albi , zanim wkroczy do Narbonne . Francuzi mocno trzymają Carcassonne i Béziers. Ale powszechne powstanie oczekiwane przez Rajmunda VII nie doszło do skutku: ani książę Bretanii, ani hrabia Prowansji, ani król Aragonii nie odpowiedzieli na jego wezwanie.

ten 21 lipca 1242, Ludwik IX miażdży szlachtę Poitou i King Henry III Anglii w Taillebourg i marsze w kierunku Langwedocji. Hrabia Foix jako pierwszy porzucił hrabiego Tuluzy, by dołączyć do króla, powodując dezercję pozostałych sojuszników. Hrabia Tuluzy zostaje zredukowany do kontaktów z królem Francji. wstyczeń 1243, Raymond VII czyni akt poddania się Ludwika IX , naśladowany przez wicehrabiego Narbonne.

Opór katarów skoncentrował się następnie na kilku pirenejskich zamkach, w tym Montségur i Quéribus . Rada Béziers w 1243 postanawia położyć temu kres i nakazuje zdobycie Montségur. Hugues des Arcis, seneszal Carcassonne, zdobył zamek 16 marca 1244 roku po dziesięciomiesięcznym oblężeniu. Idealni uchodźcy w zamku odmawiają wyrzeczenia się wiary, a dwustu z nich zostaje natychmiast spalonych (tylko trzech zdoła uciec z zamku w noc poprzedzającą stos). Według Yvesa Dossata „stos Montségur” to legenda: w rzeczywistości katarzy aresztowanych w Montségur zostali zabrani do Bram, gdzie zostali przesłuchani przez Inkwizycję , a następnie podpaleni. Z drugiej strony Michel Roquebert umieszcza stos w Montségur w „prat das cramats”. Guy II de Lévis , Pan Mirepoix, objął wówczas w posiadanie zamek.

Po paliku w Montségur kościół katarów uległ dezorganizacji i wielu doskonałych schroniło się w Lombardii. Ostatnie zamki katarów, Quéribus, a zwłaszcza Niort-de-Sault (Niort), który wraz z całym krajem Sault był schronieniem wielu doskonałych, zostały zdobyte z kolei w 1255 roku .

Około 1295 roku Peire Authié , znany z Axe , udał się do Lombardii z katarami, a następnie powrócił i próbował odtworzyć kościół katarów w Langwedocji, ale Inkwizycja położyła kres jego ruchowi w 1309 roku. część królestwa przez około trzy ćwierć wieku, aż kataryzm został całkowicie unicestwiony.

Przegląd krucjat

Ta krucjata miała reperkusje zarówno na poziomie religijnym, jak i politycznym.

Po pierwsze, na poziomie religijnym bezpośrednimi konsekwencjami są eliminacja kataryzmu w Langwedocji, utworzenie Zakonu Kaznodziejów (Dominikanów) i powstanie średniowiecznej Inkwizycji . Całkowita liczba zabitych przez krucjatę lub straconych przez Inkwizycję nie jest do końca znana, ale jest znacząca ze względu na zbiorowe egzekucje .

Mniej znaną konsekwencją religijną jest reforma miejscowego duchowieństwa. To właśnie bogactwo (a czasami zepsucie) duchowieństwa katolickiego i jego potępienie przez prałatów katarów zachęciło część ludności do przejścia na nową religię. Część hierarchii duchownej była również podejrzewana o sympatie katarów. W okresie od 1209 do 1215 roku kilku biskupów zostało zdetronizowanych i zastąpionych przez prałatów z północy królestwa (Arnaud Amaury w Narbonne, Guy des Vaux de Cernay w Carcassonne). Niektóre diecezje, uważane za zbyt duże, aby mogły być właściwie zarządzane, zostały podzielone.

Na poziomie politycznym hrabstwa Tuluzy i Foix oraz wicehrabiowie Trencavel były teoretycznie wasalami króla Francji, ale w rzeczywistości były od niego niezależne, będąc pod wpływem królestwa Aragonii . Krucjata radykalnie zmienić tę sytuację i pod koniec XIII -tego  wieku, tylko Hrabstwo Foix i wicehrabiego Narbonne nie są dołączone do domeny królewskiej. Hrabstwo Tuluzy i viscounties Beziers , Carcassonne i Albi zostają zastąpione przez trzy senechaussees Tuluzy, Beaucaire i Carcassonne. Montpellier i Gévaudan , posiadłości króla Aragonii, zostają wykupione przez króla Francji.

Ostatecznie to królestwo Francji czerpie najwięcej korzyści z tego konfliktu, w który na początku nie chciało się angażować: Langwedocja, która do tej pory znajdowała się jeszcze pod wpływem Katalonii i Aragończyków, definitywnie wchodzi w sferę wpływów francuskich. Krucjata wyznacza ostateczny podział między Langwedocjanami na północy i Katalończykami na południu.

Krucjata albigensów oznacza radykalną zmianę w polityce zagranicznej królestw Francji i Aragonii:

• na początku XIII th  wieku, Filip August , król Francji, niechętnie dołączyć La Rochelle , którą uważa za zbyt daleko od władzy królewskiej w razie oblężenia, odległość nie pozwala królewską ost szybkiej interwencji. Pod koniec tego samego stulecia terytorium odpowiadające obecnej Oksytanii wchodziło w skład domeny królewskiej. Wpływ króla Francji sięga aż do Pirenejów;
• na początku stulecia to król Aragonii dominuje nad Langwedocją, chociaż ściera się z hrabiami Tuluzy  : jest właścicielem hrabstw Gévaudan i Roussillon , wicehrabstwa Millau i zwierzchnictwa Montpellier . Kuzyn posiada hrabstwo Prowansji , hrabiowie Comminges , wicehrabiowie Albi, Béziers, Carcassonne i Narbonne są jego wasalami. Pod koniec wieku Roussillon znajdowało się tylko na północ od Pirenejów. Jego wasale albo przeszli pod zwierzchnictwo króla Francji, albo anektowali swoje posiadłości: Ludwik IX kupił Gévaudan (1258) i Filip VI, panowanie nad Montpellier (1349), a hrabstwo Prowansji przeszło przez małżeństwo z Karolem Anjou , bratem św. Ludwika. Aragonia rozszerzy się wówczas na południe ( Rekonkwista i podbój królestwa Walencji ) i Morze Śródziemne (Sycylia, Sardynia, Korsyka…).

Krucjata przeciwko albigensom miała ostateczny skutek w postaci rozszerzenia osobistej domeny królów Francji na Morze Śródziemne i Pireneje . Aby bronić swoich nowych granic z królestwem Aragonii , Ludwik IX miał największą linię fortec, jaką kiedykolwiek wzniesiono w Europie.

Współczesna korekta

Oksytanistyczny ruch kulturowy, który powstał w okresie międzywojennym w Tuluzie ( Félibrige i Institut d'études occitanes ) skupia się na badaniu historii lokalnej i podejmuje ten temat. W latach 30. dominikanin Antoine Dondaine studiował dokumenty inkwizycji. Ale ta praca dotyczy tylko odbiorców naukowych.

Zoe Oldenbourg za powieść La Pierre angulaire , który otrzymał Nagrodę Femina w 1953 roku, wystawia krucjatę dla publiczności literackiej. Jest to szczególnie Henri Paul Eydoux które dzięki jego archeologicznych popularnych książek, opublikowanych katarów dla ogółu społeczeństwa, a nawet do mieszkańców w drugiej połowie XX th  wieku, opisując zamki obszarze, znane wówczas tylko kilka uczonych .

Dopiero w roku 1958, a zwłaszcza w latach sześćdziesiątych, zawodowi historycy, tacy jak Jean Duvernoy czy Michel Roquebert, publikowali na ten temat nieprzerwanie, zanim rozwój turystyki przyniósł gratkę, do tego stopnia, że ​​nazywa się je „zamkami katarów”. Twierdze budowane przez królów Francja i które restauracje oferują „katarskie cassoulets”, dalekie od duchowych trosk tej religii.

Niemniej jednak lata 2000 oznaczały nowy punkt zwrotny w historii herezji i kataryzmu. Prace Jean-Louis Bigeta i Monique Zerner , które poddają w wątpliwość autentyczność kluczowego źródła w historiografii kataryzmu, aktów Synodu Saint-Félix , stawiają samo pojęcie kataryzmu.

Nurty regionalne, które twierdzą, że są oksytanizmem, opierają się na historii kataryzmu w celu rozwinięcia tezy o świeckiej konfrontacji między północą a południem Francji oraz o wciąż żywej traumie wśród Langwedocjan. Według Eydoux jednak w latach pięćdziesiątych mieszkańcy wiosek położonych obok zamków katarów nie wiedzieli o kataryzmie.

Historia krucjaty, aw szczególności „pieśń krucjaty”, była tematem kilku współczesnych odczytań.

Jeden z nich, poprzez kilka pokazów obejmujących lata 2009-2013 ( Crozada d'Uei 2009-2013 ) w Sommières i regionie, ma na celu podjęcie wciąż aktualnych kwestii podnoszonych przez krucjatę i zakwestionowanie ich dla współczesności . Spektakl łączy tradycyjną piosenkę, bardziej współczesną muzykę (rap, slam), poezję, teatr...

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Zgodnie z regułami typograficznymi odnoszącymi się do wydarzeń historycznych i wyznawców doktryn odpowiednio: „krucjata” i „albigens” są pisane małym inicjałem. Typograf Jean-Pierre Lacroux wyraźnie potwierdza tę zasadę: zob. „  Entry War, wzmianka: krucjata przeciwko albigensom  ” , na orthotypographie.fr , Jean-Pierre Lacroux (konsultacja 21 lutego 2018 r. ) oraz „  Entry Adept, the albigensians, another name of the Cathars  ” , na orthotypographie.fr , Jean-Pierre Lacroux (dostęp 21 lutego 2018 ) . Rzeczywiście, słowo „  albigens  ” oznacza tutaj heretyków katarów, a nie mieszkańców Albi , w przeciwnym razie przyjęto by pismo „albigens”.
2. Będzie to jego wieczny problem, podobnie jak problem jego syna. Jako pan chrześcijański, po podpisaniu traktatu paryskiego, musiał być posłuszny Kościołowi i walczyć z herezją katarów. Ale jako władca hrabstwa Tuluzy musiał zachować pokój między poddanymi, z których wielu było katarami lub sympatykami.
3. Na przykład Bertrand de Saissac , nauczyciel Raimond-Roger Trencavel , i Esclarmonde , siostra hrabiego Foix
4. Zabójca jest giermkiem hrabiego Tuluzy, ale wygląda na to, że nie wykonywał rozkazów. Jest to raczej historia analogiczna do zabójstwa Thomasa Becketa . Po ekskomuniki i odejściu legata hrabia wpadł w gwałtowny gniew i wypowiadał słowa, które jego giermkowie mogliby wziąć dosłownie.
5. Celem pierwszych krucjat było dostarczenie świętych miejsc, ochrona chrześcijan Wschodu i odepchnięcie Turków zagrażających Konstantynopolowi. Uczestnicy czwartej krucjaty skierowani do Konstantynopola byli bliscy ekskomuniki za walkę z innymi chrześcijanami.
6. Ta myśl zostanie podjęta podczas krucjat przeciwko Fryderykowi II , przeciwko Aragonii i przeciwko husytom.
7. Jest rzeczą oczywistą, że dla barona, ponieważ podróż do Langwedocji była tańsza niż do Ziemi Świętej, krucjata albigensów była dla nich darem niebios, aby uzyskać przebaczenie grzechów i odpust Boży mniejszym kosztem.
8. Z tego powodu Szymon de Montfort nalega na uzyskanie inwestytury króla Piotra II Aragońskiego dla wicehrabiów Albi, Béziers i Carcassonne i nie jest zadowolony z inwestytury religijnej.
9. Rozsądnie możemy oszacować ich liczbę na pięćdziesiąt tysięcy.
10. Kwarantanna to okres służby, który krzyżowiec musi ukończyć, aby uzyskać korzyści płynące z bycia krzyżowcem. Pod koniec tych czterdziestu dni krzyżowiec może opuścić krucjatę i wrócić do swoich ziem.
11. Południowe przedmieście miasta.
12. To nie uczucia religijne popychają Narbonnais, ale wygodny sposób na pozbycie się komercyjnego konkurenta.
13. Czterysta według Guillaume de Tulède, trzysta według Puylaurensa.
14. Ta decyzja została również podjęta, aby zadowolić Ludwika VIII.
15. Jego domeny są jednak znacznie ograniczone.
16. Jego sytuacja jest szczególnie niekomfortowa. Po podpisaniu traktatu paryskiego musiał być posłuszny królowi i Kościołowi oraz walczyć z herezją katarów. Ale jako władca hrabstwa musiał zachować pokój między poddanymi, z których wielu było katarami lub sympatykami.
17. Z wyjątkiem Roussillon .

Bibliografia

1. Bordonove 1991 , s.  44-6.
2. Bordonove 1991 , s.  89-100.
3. Bordonove 1991 , s.  101-114.
4. Paladilhe 1988 , s.  82-83.
5. Bordonove 1991 , s.  84-86.
6. Leglu, Rist i Taylor 2014 , s.  9.
7. Taylor 2011 , s.  91.
8. Paladilhe 1988 , s.  86.
9. Paladilhe 1988 , s.  84-85.
10. Bordonove 1991 , s.  115-120.
11. Bordonove 1991 , s.  121.
12. Paladilhe 1988 , s.  89-90.
13. Bordonove 1991 , s.  128.
14. Paladilhe 1988 , s.  92-96.
15. Bordonove 1991 , s.  129-136.
16. Paladilhe 1988 , s.  96-100.
17. Bordonove 1991 , s.  140-142.
18. Paladilhe 1988 , s.  101-102.
19. Bordonove 1991 , s.  143.
20. Paladilhe 1988 , s.  102-103.
21. Bordonove 1991 , s.  144-148.
22. Paladilhe 1988 , s.  103-105.
23. Bordonove 1991 , s.  149-155.
24. Paladilhe 1988 , s.  106-110.
25. Paladilhe 1988 , s.  110-112.
26. Bordonove 1991 , s.  156-161.
27. Paladilhe 1988 , s.  113-115.
28. Bordonove 1991 , s.  162-166.
29. Paladilhe 1988 , s.  115-116.
30. Bordonove 1991 , s.  167-170.
31. Paladilhe 1988 , s.  117-118.
32. Bordonove 1991 , s.  181-182.
33. Paladilhe 1988 , s.  118-119.
34. Bordonove 1991 , s.  182-184.
35. Paladilhe 1988 , s.  120-125.
36. Bordonove 1991 , s.  185-192.
37. Paladilhe 1988 , s.  125-133.
38. Bordonove 1991 , s.  193-198.
39. Paladilhe 1988 , s.  133-137.
40. Bordonove 1991 , s.  201-206.
41. Paladilhe 1988 , s.  141-147.
42. Bordonove 1991 , s.  207-210.
43. Paladilhe 1988 , s.  148-162.
44. Bordonove 1991 , s.  217-223.
45. Paladilhe 1988 , s.  162-180.
46. Bordonove 1991 , s.  224-235.
47. Paladilhe 1988 , s.  184-195.
48. Paladilhe 1988 , s.  195-205.
49. Bordonove 1991 , s.  236-251.
50. Paladilhe 1988 , s.  205-233.
51. Bordonove 1991 , s.  252-280.
52. Bordonove 1991 , s.  281-286.
53. Paladilhe 1988 , s.  246-257.
54. Bordonove 1991 , s.  281-305.
55. Paladilhe 1988 , s.  257-273.
56. Bordonove 1991 , s.  306-317.
57. Paladilhe 1988 , s.  273-297.
58. Bordonove 1991 , s.  317-329.
59. Bordonove 1991 , s.  330-335.
60. Bordonove 1991 , s.  336-354.
61. Bordonove 1991 , s.  357-363.
62. Létanche 1907 , Zamek Włochaty , s.  26.
63. Bordonove 1991 , s.  364-368.
64. Bordonove 1991 , s.  368-370.
65. Bordonove 1991 , s.  371-377.
66. Bordonove 1991 , s.  378-385.
67. Bordonove 1991 , s.  386-401.
68. Bordonove 1991 , s.  402-408.
69. Bordonove 1991 , s.  408-410.
70. Bordonove 1991 , s.  411-414.
71. Bordonove 1991 , s.  414-415.
72. Dossat 1971 , s.  361-369.
73. Roquebert i Soula 1991 , s.  137-163, należy określić.
74. Bordonove 1991 , s.  416-429.
75. Bordonove 1991 , s.  430-434.
76. „  Jean Duvernoy – Medieval heresies – Catharism and bogomilism  ” , na jean.duvernoy.free.fr (dostęp 20 lutego 2021 r. )
77. „  http://www.chateau-peyrepertuse.com/french/henri-paul-eydoux,43,49,section,modules,contenu-mc.html  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić ? )
78. „  The Albigensian Crusade Today  ” , na www.croisade-albigeois-2009-2013.org (dostęp 20 lutego 2021 )

Załączniki

Bibliografia

 : dokument używany jako źródło tego artykułu.

• Georges Bordonove , La Tragédie cathare , Paryż, Pigmalion - Gérard Watelet, coll.  „Wielkie godziny w historii Francji”,1991, 462  s. ( ISBN  2-85704-359-7 ).
• Nicolas Camusat , Historia albigensium, et sacri belli in eos anno 1209… , Trecis, Ioannem Griffard, 1615.
• Étienne Cassignol, France d'oïl kontra France d'oc: pierwsza wojna francusko-francuska, 1209-1249 , La Compagnie littéraire-Brédys, Paryż, 2006
• Gauthier Langlois i Charles Peytavie „  Châteaux PL Pays Cathare  ” Archéothéma , n O  23,lipiec-sierpień 2012( ISSN  1969-1815 ).
• (en) Catherine Léglu, Rebecca Rist i Claire Taylor, The Cathars and the Albigensian Crusade: A Sourcebook , Abingdon-on-Thames / New York , Routledge ,2014( ISBN  978-1-408-25550-6 , czytaj online )
• Jean Létanche, Stare zamki, domy warowne i ruiny feudalne kantonu Yenne w Sabaudii , Le livre d'Histoire-Lorisse,1907( ISBN  9782843738135 ).
• (it) Marco Meschini, Innocenzo III e il negocium fidei et pacis w Linguadoca tra il 1198 et il 1215 , Rzym, Bardi editore (Atti dell'Accademia nazionale dei Lincei), 2007.
• Dominique Paladilhe , Simon de Montfort , Księgarnia Akademicka Perrin,1988( przedruk  1997), 324  s. ( ISBN  2-262-01291-1 ).
• (en) Mark G. Pegg , Najświętsza wojna. Krucjata albigensów i bitwa o chrześcijaństwo , Nowy Jork, Oxford University Press, 2008.
• Michel Roquebert i Christian Soula, Citadelles du vertige , Privat,9 kwietnia 1991( 1 st  ed. 1966 i 1972), 184  , str. ( ISBN  978-2708922815 i 2708922815 ) - fragment dotyczący Montségur odpowiada p.  137-163 .
• Michel Roquebert, Historia katarów , Paryż, edycje Perrin , coll.  "Tempus",2002( 1 st  ed. 1999), 544  , str. ( ISBN  2-262-01894-4 ).
• Michel Roquebert , L'Épopée cathare , Paryż, Perrin, coll.  "Tempus", 2006-2007 ( 1 st  ed. , 1970, 1977 i 1986 (prywatna)), wydanie poprawione i uzupełnione, czterema objętościami :
  • Inwazja, 1198-1212 , t.  I , 848  s. ;
  • Muret lub wywłaszczenie, 1213-1216 , t.  II , 490  s. ;
  • Lilia i Krzyż, 1216-1229 , t.  III , 666  s. ;
  • Umieranie w Montsegur, 1230-1244 , t.  IV ,2007, 791  s. ( ISBN  9782262026530 ).
• Michel Roquebert, Simon de Montfort, kat i męczennik , Perrin, płk.  "Tempus",2010( 1 st  ed. 2005), 414  str. ( ISBN  978-2-262-03352-1 ).
• Yves Rougé, Le Lieu: dziennik Jordana de Lordat , Muret, Créatifs Associés Édition,1995, 135  pkt. ( ISBN  978-2950904621 ).
• (en) Claire Taylor, Heresy, Crusade and Inquisition in Medieval Quercy , York , York Medieval Press,2011( ISBN  978-1-903153-38-3 , czytaj online ).

Różne publikacje

• Yves Dossat "  CZĘŚCI" stos Montségur "i stosy Inkwizycji  " Les Cahiers de Fanjeaux , prywatna, N O  6, Le Credo la morale i l'Inkwizycja ,1971, s.  361-378.
• Krucjata albigensów. Materiały z kolokwium Centre d'études cathares, Carcassonne, 4, 5 i 6 października 2002 , Balma, Centre d'études cathares, 2004.
• Znak G Pegg "  Innocenty III, w" Pestilentiels Provençaux "i wyczerpany paradygmat kataryzmu  " Cahiers de Fanjeaux "  Innocenty III i południe", n O  50,2015, s.  277-307 ( czytaj online ) - przetłumaczone z języka angielskiego.
• Mark G. Pegg , „Krucjata, bardzo polityczna sprawa”, w „Katarzy. Jak Kościół uczynił heretyków”, L'Histoire , 430, grudzień 2016, s.  52-57 , dostępne w Internecie .

Powiązane artykuły

• Chronologia krucjaty albigensów
• Pieśń krucjaty albigensów
• Herbarz krucjaty albigensów
• kataryzm
• Zamki kraju katarów
• Niewinny III
• Pierre de Castelnau
• Oczyszczanie pamięci
• Raymond VI z Tuluzy
• Szymon IV de Montfort
• Sprawdź swoją wiedzę o krucjacie albigensów

Linki zewnętrzne

• Tłumaczenia wielu tekstów z tamtych czasów, w tym zapisów Inkwizycji .
• Strona sieci zabytków Aude dotkniętych krucjatą albigensów .
• Zapomniane królestwo - Krucjata przeciwko albigensom - Tragedia katarów - La Capella Reial de Catalunya, Hespèrion XXI , reż. Jordi Savall - Alia Vox AVSA9873 A/C [1] .
• (ca) Agonia una civilització vista poprzez poemat epicki (Simone Weil) .