Corylus avellana

Corylus avellana Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Corylus avellana 2: męski kwiat, 4 dwudzielne pręciki Klasyfikacja
Królować Plantae
Podział Magnoliophyta
Klasa Magnoliopsida
Zamówienie Fagale
Rodzina Betulaceae
Uprzejmy Corylus

Gatunki

Corylus avellana
L. , 1753

Klasyfikacja filogenetyczna

Klasyfikacja filogenetyczna
Zamówienie Fagale
Rodzina Betulaceae

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejsze obawy

Rozkład geograficzny

Piwne lub coudier ( Corylus avellana ) jest krzew 5 do 8 metrów i należące do rodzaju Corylus i rodziny Betulaceae .

15 gatunków z rodzaju Corylus, z których wszystkie dają orzechy zawierające jadalne migdały, są również nazywane po francusku „noisetier”. Dwa gatunki Corylus są rodzime dla Europy, Corylus avellana i Corylus colurna , „leszczyna bizantyjska”, występująca na Bałkanach , w Rumunii i Turcji . Aby odróżnić Corylus avellana od innych, jest ogólnie określany jako „leszczyna pospolita” lub „leszczyna europejska”.

Wspólne drzewo piwne jest spontanicznym krzew całej Europie jeśli chodzi o Ural i północnej Anatolii . Jest to roślina leśna, żywopłotowa i ogrodowa dająca ceniony jadalny owoc – orzech laskowy . Posiada miękkie drewno .

Jest źródłem wielu odmian w Europie i Turcji, które zostały wyselekcjonowane z lokalnych populacji dzikich orzechów laskowych. Odmiana o dużych owocach jest czasami nazywana Avelinier . Turcja od dawna jest największym światowym producentem i eksporterem orzechów laskowych, z 67% światowej produkcji w 2017 roku. Na drugim miejscu są Włochy z 13%. Przemysł orzechów laskowych jest również dobrze rozwinięty w Stanach Zjednoczonych i Chinach , dwóch krajach, w których Corylus avellana nie jest rodzimym gatunkiem .

Etymologia

W 1753 Carl Linné nazwał leszczynę pospolitą Corylus avellana, którą sklasyfikował jako Monoecia polyandria (Species plantarum, 1753). Nazwa rodzaju Corylus pochodzi Corolus , łacińskiej nazwy leszczyny drzewa , które wywodzą się od greckiego Korus (κορις), „hełm”, w odniesieniu do kształtu membranowych i frędzlami kubków , które otaczają orzech laskowy.

Specyficzny epitet Avellana będzie odnosić się do włoskiego miasta Avella , w prowincji Avellino ( Campania , Włochy), którego słynęły laskowe, chyba że wywodzi się z galijskiej Aballo „apple”. „Aveline” to duży, prawie okrągły orzech laskowy, a „avelinier” to stara nazwa tego gatunku orzecha laskowego.

Krzew produkuje "trochę orzechów" (orzech laskowy) został po raz pierwszy wyznaczony w języku francuskim warunkami coldre ( XI th  wieku), szycia (1179) couldrier (1503) i leszczyny (1555 Ronsard ). Następnie w 1530 r. pojawia się we francuskim noisettier (z dwoma t), ponieważ termin wywodzi się od noisette („mały orzech”) przez przyrostek -ier * na wzór: morela>morela, migdał>migdałowiec. Encyklopedia Diderota (publikacja z 1751 do 1772 w czasie Linnaeus ) określa posiadacza dzikiego gatunku „piwne” i uprawianych odmian dla jej jadalnych owocu „noisettier”. Wśród tych wyróżnia się siedem rodzajów, w tym duże okrągłe owoce z orzechów laskowych ( leszczyny, które dobrze dojrzewają w gorących krajach), bardziej hałaśliwe do winogron , hałaśniejsze z Hiszpanii , hałaśniejsze Levant , itp. W tym czasie możemy wykryć rozszerzenie znaczeń z orzecha laskowego do dzikich gatunków. Coudrier artykuł w Encyklopedii wskazuje „małe drzewo, które jest bardzo powszechne w lesie…; Nazywany jest także orzechami laskowymi , chociaż nazwa ta jest bardziej odpowiednia dla innych gatunków tego drzewa, które są uprawiane dla ich owoców” . Wydanie Słownika Akademii Francuskiej z 1762 r. ratyfikowało synonim orzecha laskowego i coudrier .

Opis

Krzew tworzy kępkę od 10 do 12 gałązek, która może osiągnąć wysokość od 3 do 8 m, multigula (złożona z kilku drobnych pni). Odrzuca kikuty i odrosty .

Jego kora jest gładka, miedzianobrązowa i pokryta drobnymi poziomymi białawymi przetchlinkami. Można go usunąć w bardzo cienkich warstwach poziomych w zależności od odmiany. młode, owłosione gałązki są najeżone gruczołowymi, haczykowatymi, czerwonawymi włoskami o długości od 1 do 2  mm .

Jej naprzemienne, liściaste liście mają krótkie szypułki i można je pomylić z liśćmi lipy . Dłoniaste w kształt owalny zaokrąglonym jajowaty, są one przeznaczone, na bazie, ostre w górę ( spiczasty liści ), drobno owłosionej. Owłosiony ogonek pokryty jest włoskami gruczołowymi. Ich brzeg jest pocięty na duże zęby, które same są obramowane mniejszymi, owłosionymi zębami.

Leszczyna jest gatunkiem jednopiennym , to znaczy z kwiatami męskimi i żeńskimi na tej samej stopie. Kwiaty męskie, żółtawe, mają 2 bracteole z 4 pręcikami dwudzielnymi, tworzą wiszące kolce lub kotki o długości 5-10  cm , a kwiaty żeńskie, skondensowane w kłębuszki , noszą 2 długie czerwone szypułki i tworzą wyprostowane kolce. Pręciki uwalniają ziarna pyłku, które są wywiewane przez wiatr. Bazie męskie tworzą się wczesnym latem i kwitną od połowy grudnia do początku marca, na długo przed pęknięciem pąków . Okres pylenia może się zatem znacznie różnić z roku na rok. Kwiaty żeńskie pojawiają się w marcu-kwietniu kilka tygodni po kwiatach męskich.

Laskowych jest Achene z drzewiastych owocni , zawierający jeden nasion (migdałów), która zajmuje cały wewnętrzny jamy owocni. Orzech ten , mniej lub bardziej owalny, może osiągnąć 3 cm długości i 2 średnice; przed osiągnięciem pełnej dojrzałości jest chroniona przez rurkowatą otoczkę, involucre ( przylistkę ), z wyglądu liściastą i podzieloną na nieregularne płaty na swoim końcu, mniej lub bardziej okrywającą w zależności od odmiany.

Istnieje wiele odmian i odmian, ale w ścisłym znaczeniu Corylus avellana L. sensu stricto ma krótkie, bezwolne owoce, głęboko podzielone na owalne płaty, zrzucające owoce, gdy dojrzeją, co jest zaletą przy zbiorze mechanicznym. Jest dziki w całej Europie i był obficie zbierany od czasów prehistorycznych. Z kolei Corylus avellana L. pontica (synonim Corylus pontica K. Koch) to krzew o wysokości 3–5  m, który daje małe owoce o rurkowatej inwolucji i pochodzi z Turcji oraz z brzegów Morza Czarnego .

Biologia

Orzech laskowy kwitnie od grudnia do marca (w zależności od odmiany i regionu). Jest samosterylny, co wymaga zapłodnienia krzyżowego , dokonywanego przez wiatr. Jednak wiele pszczół zbiera ziarna pyłku, gdy temperatura jest wystarczająco wysoka, aby umożliwić im opuszczenie ula pod koniec zimy. W rzeczywistości na początku sezonu pszczelarskiego (od stycznia do marca) oprócz orzecha laskowego Corylus preferencyjnie zbierają pyłek kilku gatunków drzewiastych, takich jak olcha ( Alnus ) , wierzba Salix , jemioła ( Viscum album ) .

Orzechy laskowe są zazwyczaj zgrupowane w małe grona zwane „trochetami”, składające się z dwóch lub trzech owoców. Na krótko przed dojrzewaniem owocu involucre wysycha i otwiera się na jednym końcu, wystawiając owocnię na działanie powietrza, gdzie twardnieje i zabarwia się, podczas gdy nasiona koncentrują się w cukrach, oleju i minerałach. Dojrzewanie to ma miejsce jesienią, a zbieranie może mieć miejsce między końcem sierpnia a wrześniem, kiedy kłody łatwo odpadają od gałęzi.

Owoce są wrażliwe na balaninę z orzechów laskowych i mszyce (mszyca żółta i zielona mszyca orzechowa).

Dystrybucja i siedlisko

Leszczyna pospolita występuje spontanicznie w całej Europie, Azji Mniejszej ( Anatolia ) i na Kaukazie , z wyjątkiem regionów najbardziej wysuniętych na północ. Rozkład geograficzny rozciąga się od wybrzeży Morza Śródziemnego w Afryce Północnej, na północ do Wysp Brytyjskich i Półwyspu Skandynawskiego, na wschód do Uralu w Rosji, Kaukazu , Iranu i Libanu .

We Francji jest powszechna w centrum, na wschodzie i północnym wschodzie, a rzadsza na zachodzie, południowym zachodzie iw regionie Morza Śródziemnego. Występuje do 1700  m . W Szwajcarii występuje na całym terytorium z wyjątkiem Górnej Engadyny .

W naturze występuje głównie na glebach od zasadowych do lekko kwaśnych, dość chłodnych. Występuje bardzo często w lasach o klimacie umiarkowanym. Jest to rodzaj półcienia lub cienia porastającego skraje lasu i żywopłoty. Jako gatunek pionierski , jest jednym z pierwszych krzewów, które zasiedlają naruszone obszary tworząc zarośla, zagajniki, żywopłoty leśne i lasy liściaste.

Jest powszechnie uprawiana, daleko poza jej naturalnym zasięgiem. Turcja jest największym producentem i eksporterem orzechów laskowych , osiągając 67% światowej produkcji w roku 2017. Obszar produkcji znajduje się na przybrzeżnych pas 60  km szerokości wzdłuż brzegów Morza Czarnego , a zwłaszcza w prowincjach z Ordu , Giresun i Trabzon . Za nimi plasują się Włochy, które wyprodukowały 13% z miliona ton na świecie. Dwóch innych dużych producentów, Stany Zjednoczone i Chiny , to kraje, w których leszczyna pospolita została niedawno wprowadzona i nie była rodzimą.

Reprodukcja

Drzewo orzech laskowy jest propagowane przez odkłady lub suckering lub sadzonek , to w pełnej produkcji w wieku od 8-12 lat i może żyć nawet do 60 lat.

W Europie , wiewiórki są ważnym elementem w reprodukcji drzewa orzecha laskowego. Zakopują orzechy laskowe z dala od drzewa, aby stworzyć zapasy żywności, ale nie wykorzystują wszystkich tych rezerw.

Autosterylność tego gatunku wynika ze zjawiska protandry . Hodując orzech laskowy w domu, zaleca się więc sadzenie różnych odmian orzechów laskowych w mniejszych odległościach, aby zwiększyć szanse na zapylanie , a tym samym zwielokrotnić liczbę orzechów laskowych.

Historia demograficzna populacji

Liczne badania pyłkowe prowadzone w Europie umożliwiły rekonstrukcję ewolucji roślinności czwartorzędu . Pierwszymi drzewami, które rozprzestrzeniły się między ostatnim glacjałem a holocenem, są jałowiec , brzoza i sosna . Pod sam koniec ostatniej epoki lodowcowej (w młodszym dryasie ) drzewa te wycofują się na rzecz stepu, a następnie ustępują miejsca rozprzestrzenianiu się drzew umiarkowanych – głównie orzechów laskowych i dębów .

W czasie ostatniej epoki lodowcowej leszczyna pospolita znalazła schronienie w południowej Europie. W 1983 roku Huntley i Birks zasugerowali, że południowe Włochy i południowo-zachodnia Francja (wokół Zatoki Biskajskiej ) były domem dla najważniejszych ostoi lodowcowych. Na początku holocenu (11 700 lat temu) pierwszymi drzewami strefy umiarkowanej, które rozprzestrzeniły się w ciągu pierwszych dwóch do trzech tysiącleci, były leszczyna ( Corylus avellana ) i dąb ( Quercus ), o czym świadczą duże ilości pyłków znalezionych w osadach.

Obecna dystrybucja leszczyny, obejmująca większość Europy aż po Ural, północną Turcję i Kaukaz, została ustalona 7000 lat temu BP (przed teraźniejszością). Wcześniej, między 10 000 a 9 000 lat BP, obserwowano szybki wzrost ilości pyłku Corylus avellana .

Do zakończenia analiz pyłku, od początku 2000 roku, nowa technika genetyczna oparty na badaniu markerów SSR w chloroplastach pozwoliło badać pochodzenie i dyfuzję drzew owocowych. W 2002 roku Palmé i Vendramin zaobserwowali na 26 populacjach orzechów laskowych rozmieszczonych na obszarze występowania C. avellana , że największe poziomy zmienności markerów mikrosatelitarnych podzieliły Europę na dwa obszary: Włochy i Bałkany z jednej strony i resztę Europa z drugiej. Zachowują jako najbardziej prawdopodobny scenariusz przedłużenie drzewa orzecha laskowego z południowo-zachodniej Francji na resztę Europy, z wyjątkiem Włoch i Bałkanów.

W tych transferach materiału genetycznego człowiek od 3000 lat odgrywa coraz ważniejszą rolę. Możliwe, że plemiona mezolitu nosiły orzechy laskowe podczas migracji. Następnie rozwinęły się kontakty handlowe między Wschodem i Zachodem Morza Śródziemnego, o czym świadczą odkrycia archeologiczne z okresu cywilizacji mykeńskiej (1500 do 1100 pne. w czasach historycznych wiele tekstów grecko-rzymskich pozostawiło ślady uprawy leszczyny na południu Włochy. wraz z rozwojem handlu z I st  wieku  pne. , kiedy Rzym zdominowane praktycznie w całym basenie Morza Śródziemnego, na produktywne odmiany orzechów laskowych wybranych we Włoszech zostały następnie rozpowszechnione w podbitych ziem.

W 2009 roku Boccacci i Bota opublikowali swoje badania genetyczne 75 odmian zebranych w Hiszpanii, Włoszech, Turcji i Iranie. Obserwować ich wzrost liczby chlorotypes ( haplotypów z chloroplastów ) oraz w różnorodności począwszy od Hiszpanii na zachodzie i przesuwając na wschód poprzez Włoch, Turcji, a następnie Iranu. Sugeruje to przepływ genów ze wschodu na zachód, a także wspólną podstawę genetyczną odmian z Hiszpanii i Włoch. Natomiast odmiany tureckie tworzą izolowaną grupę, co sugeruje, że uprawa orzecha laskowego nie została wprowadzona do Włoch i Hiszpanii ze wschodniej części Morza Śródziemnego przez Greków lub Arabów.

Kilku autorów rzymskich wspomina o uprawie drzew orzechowych, takich jak Katon Starszy (-243; -149), Columella (+4; +70), Pliniusz Starszy (+23; +79). Głównym obszarem uprawy była Kampania (region Neapolu ), gdzie znajduje się miasto Abella (obecnie Avella ), od którego pochodzi nazwa leszczyny po łacinie abella . Zarówno dane historyczne, jak i archeologiczne wskazują, że uprawa orzechów laskowych była na znaczną skalę w okresie rzymskim.

Na podstawie tych danych historycznych, palinologicznych i genetycznych Boccacci i Bota wysunęli hipotezę, że materiał genetyczny włoskiego drzewa leszczyny został przetransportowany na Półwysep Iberyjski (-150 do -100) oraz w mniejszym stopniu do Azji Mniejszej (-133) w okresie l rzymskiej ekspansji. Kampania w południowych Włoszech był prawdopodobnie ośrodkiem produkcji i rozpowszechniania odmian orzecha laskowego. Wpływy rzymskie były szczególnie silne w regionie Tarragona w Katalonii , głównym obszarze uprawy orzechów laskowych. Jeśli odmiany rzymskiej Kampanii rozprzestrzeniły się w hiszpańskim regionie Tarragona, wydaje się, że odmiany uprawiane w Turcji i Iranie są niezależne.

Tak więc, w przeciwieństwie do uprawy winorośli i drzewa oliwnego , wydaje się, że Grecy mieli niewielki wpływ na uprawę orzecha laskowego w Europie Zachodniej. Hipoteza odrębnego udomowienia drzew orzecha laskowego w Anatolii i Persji oraz ograniczonej wymiany materiału genetycznego z regionami Europy Zachodniej wymagać będzie dalszych badań nad chloroplastami odmiany w celu lepszego zrozumienia rozprzestrzeniania się odmiany.

Zastosowania

Uprawiane odmiany

W IV -go  wieku  pne. Pne grecki przyrodnik Teofrast wskazuje, że dzikie orzechy laskowe można udomowić „wydając owoce lepszej jakości” ( Badania nad roślinami , III, 15). Kilku autorów łacińskich, Katon Starszy , Columella czy Pliniusz Starszy, mówi o uprawie drzewa orzechowego w różnych regionach Włoch.

Obecnie istnieje wiele odmian uprawnych ( odmian ) drzew orzecha laskowego, w zależności od wielkości i kształtu owocu, m.in.:

Badania genetyczne odmian orzecha laskowego wskazują na trzy główne ośrodki różnorodności w basenie Morza Śródziemnego: północno-zachodnią Hiszpanię (Tarragona), południowe Włochy (Kampania) i Morze Czarne w Turcji.

Inne zastosowania

Korzenie orzecha laskowego żyją w symbiozie z grzybami , zwłaszcza truflami . Dąb jest czasami korzystna dla rosnących trufle leszczyny.

Elastyczne gałęzie coudrier są używane przez różdżkarzy do wykrywania obecności wody.

Drewno łatwe do cięcia, elastyczne i odporne. Dawniej stosowany w wikliniarstwie , bednnictwie, produkcji trzcin i podkładów .

Dzięki krzaczastemu pokrojowi leszczyna może tworzyć bardzo piękne żywopłoty przydatne w sadach . Rzeczywiście, ma tę zaletę, że służy jako doskonałe mury obronne przed wiatrem , schronienie dla małych zwierząt, a jednocześnie zapewnia im wysokiej jakości pożywienie dzięki orzechom laskowym. Drzewo orzecha laskowego, podobnie jak czarny bez , jest żywicielem specyficznej mszycy. Mszyce te nie atakują innych drzew owocowych, lecz żywią zróżnicowaną populację potencjalnie aktywnych pomocników przeciwko szkodnikom sadowniczym .

To drzewo orzecha laskowego jest mało używane w ziołolecznictwie, a mimo to ma zastosowania lecznicze (macerowane lub naparzone liście, bazie, kora w wywarze, owoce lub gałązki) ze względu na właściwości znane jako odchudzające, przeciwkrwotoczne, przeciwpotowe, oczyszczające, ściągające, przeciwgorączkowe, zwężające naczynia krwionośne. W związku z tym jest stosowany przeciwko gorączce, otyłości, żylakom, zapaleniu żył, obrzękom, krwawieniu z nosa, niektórym problemom skórnym oraz w leczeniu ran.

Popularne tradycje

Dla Celtów coudier to drzewo związane z magią druidów, wróżbiarstwem i proroczym słowem. W tekstach irlandzkich jarzębina i coudier (o nazwie coll ), nie zawsze dobrze wyróżniające się na poziomie leksykalnym, są drzewami magicznymi. Są używane przez druidów lub poetów jako wsparcie zaklęć. Najbardziej godnym uwagi zastosowaniem jest drzeworyt ogham (magiczne litery).

W Katalonii wokół owczarni posadzono gałązki leszczyny, aby odstraszać wilki i węże. Kilka listków w mleku również pozwoliło uniknąć złych zaklęć. W Roussillon gałęzie pozwalały chronić się przed czarownicami, a obsadzone wokół pól przed gradem.

Lepidoptera gospodarze drzewa orzecha laskowego

Następujące gąsienice ćmy ( heterocera ) żywią się liśćmi drzewa orzecha laskowego:

Grzyby leszczynowe

Drzewo orzecha laskowego jest żywicielem wielu gatunków grzybów, wśród których możemy wymienić:

Symboliczny

kalendarz republikański

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. zatrudniony przez Caton Agri. 18, 9; Wergiliusz B. 1, 14, G. 2, 75 itd., Pliniusz 16, 74 itd. patrz Jacques André, Nazwy roślin w starożytnym Rzymie , Les Belles Lettres,2010, 334  s.

Bibliografia

  1. Podrodzina Coryloideae (niektórzy autorzy klasyfikują drzewo leszczyny w rodzinie Corylaceae )
  2. Paolo Boccacci, Roberto Botta , „  Badanie pochodzenia odmian orzecha laskowego (Corylus avellana L.) przy użyciu mikrosatelitów chloroplastowych  ”, Genet Resour Crop Evol , tom.  56,2009, s.  851-859 ( czytaj online )
  3. Carl von Linné, Lars Salvius, Gatunki plantarum: exhibentes plantas rite cognitas… , Holmiae: Impensis Laurentii Salvii,1753( przeczytaj online )
  4. Aline Raynal-Roques , Agenda Botaniczna 2010 , Belin, 2009 ( ISBN  978-2-7011-5361-2 )
  5. Jean-Claude Rameau et al., Francuska flora leśna: ilustrowany przewodnik ekologiczny , tom 2: Góry , coed. Paryż, Institut pour le développement forestier: Departament Obszarów Wiejskich i Lasów - Nancy, Krajowa Szkoła Inżynierii Wody Wiejskiej i Leśnej, 1993 ( ISBN  2-904740-41-4 ) , s. 509 ( podgląd online w Książkach Google )
  6. Artykuł "Aveline" w TFi portalu leksykalnego CNRTL
  7. Artykuł "Filberts" TLFi
  8. Encyklopedia lub racjonalny słownik nauk, sztuki i rzemiosła Denis Diderot i Jean le Rond d'Alembert. ARTL , „  Noisettier  ” (dostęp 7 lutego 2019 )
  9. Słownik Akademii Francuskiej 4 th wydanie, 1762 , "  Noisetier  " (dostępny 7 lutego, 2019 )
  10. Flora Ameryki Północnej FNA Cz. 3 , „  Corylus avallana  ” (dostęp 4 lutego 2019 r. )
  11. Jean-Claude Rameau , Dominique Mansion, Gérard Dumé , Flore forestière française. region śródziemnomorski , Instytut Rozwoju Leśnictwa,2008, s.  388.
  12. Michel Chauvet, Encyklopedia roślin spożywczych, 700 gatunków z całego świata, 1700 rysunków , Belin,2018, 878  s.
  13. Dominicus Malleotus ViaGallica.com , „  The Common Hazel (Coryllus avellana)  ” (dostęp 4 lutego 2019 r. )
  14. (w) Odniesienie do wykazu roślin  : 47922 Corylus pontica K.KochKo
  15. C. Doré, F. Varoquaux, koordynatorzy, Historia i doskonalenie pięćdziesięciu roślin uprawnych , INRA,2006
  16. Mélanie Piroux, Zasoby pyłkolistne i pszczoły miodnej pszczoły domowej, Apis Mellifera , w krajobrazie wiejskim północno-zachodniej Francji , praca dyplomowa, University of Auvergne, Clermont-Ferrand,2015( przeczytaj online )
  17. „  Karta gatunków  ” , na www.infoflora.ch (dostęp 24.08.2020 )
  18. Şahin Anıl, Haydar Kurt, Aysun Akar i Çiğdem Bulam Köse XXX Międzynarodowy Kongres Ogrodniczy, 12-16 sierpnia 2018 r. , „  Kultura orzechów laskowych w Turcji  ” (dostęp 6 lutego 2019 r. )
  19. Jacques-Louis De Beaulieu CNRS , „  Paleoclimatologie. Ewolucja roślinności w Europie podczas różnych interglacjałów: wielka konsystencja  ” (konsultowane 6 lutego 2019 r. )
  20. B Huntley, HJB Birks, Atlas przeszłości i teraźniejszości map pyłkowych dla Europy: 0–13000 lat temu , Cambridge University Press, 1983, 688  s.
  21. Palmé AE, Vendramin GG , „  Odmiana DNA chloroplastów, polodowcowa rekolonizacja i hybrydyzacja leszczyny, Corylus avellana  ”, Molecular Ecology , tom.  11 N O  9,2002, s.  1769-1780
  22. Ali islamu „  orzech laskowy kultury w Turcji  ”, Akademik Ziraat Dergisi , vol.  7, N O  22018( przeczytaj online )
  23. P. Boccacci, M. Aramini, N. Valentini, L. Bacchetta , „  Molekularna i morfologiczna różnorodność odmian orzecha laskowego (Corylus avellana L.) w gospodarstwie z południowej Europy i ich rola w powstawaniu i rozprzestrzenianiu się uprawnej plazmy zarodkowej  ”, Genetyka drzew i genomy , tom.  9 N O  6,2013
  24. Jadalne w młodości, zawierają jako aktywne składniki garbniki, które nadają im właściwości ściągające proantocyjanidyn i flawonoidów ( ramnozyd z myricétolu , mirycytryny lub myrycytrozydu). Gotowanie dorosłych liści przez kilka minut zmniejsza tę cierpkość. Por. Jean Bruneton, Farmakognozja , Lavoisier,2009, s.  471.
  25. Rodolphe Spichiger , Vincent V. Savolainen, Murielle Figeat, Systematyczna botanika roślin kwiatowych , Prasy politechniczne i uniwersyteckie Romandes ,2000, s.  226.
  26. Pierre Ripert, Zalety herbat i herbat ziołowych , Presses du Châtelet,2013, s.  187.
  27. Philippe Walter, Tristan i Yseut , Éditions Imago,2006
  28. Christian Guyonc'h, Le Roux, Les Druides , Zachód-Francja,1986
  29. Joan Tocabens , Magiczne zioła i małe formuły: Czary w Roussillon i innych krajach Katalonii , Perpignan, Ultima Necat ,2012, 141  s. ( ISBN  978-2-36771-002-0 )
  30. „  Corylus (leszczyny)  ” na www.bioinfo.org.uk (dostęp 14 lutego 2020 r. )
  31. „  MycoDB: Hypoxylon fuscum sheet  ” , na www.mycodb.fr (dostęp 14 lutego 2020 r. )
  32. "  Encoelia furfuracea, Encelia furfuracea, Peziza furfuracea, Cenangium furfuraceum.  » , W champyves.pagesperso-orange.fr (dostęp 14 lutego, 2020 )
  33. Société mycologique du Dauphiné, „  Vuilleminia coryli  ” , na smd38.fr (dostęp 14 lutego 2020 r. )
  34. „  MycoDB: arkusz Fomitiporia punctata  ” , na mycodb.fr (dostęp 14 lutego 2020 r. )
  35. „  Stereum rugosum (krwawiąca skorupa liściasta)  ” , na stronie www.bioinfo.org.uk (dostęp 14 lutego 2020 r. )
  36. ks. Fabre d'Églantine , Sprawozdanie na Zjazd Krajowy na posiedzeniu 3 dnia drugiego miesiąca drugiego roku Republiki Francuskiej , s.  23 .

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne