Vincent-Marie Viénot de Vaublanc , znany jako hrabia Vaublanc , baron Cesarstwa (urodzony2 marca 1756w Fort-Dauphin w Saint-Domingue , dziś Fort-Liberté , na Haiti , i zmarł dnia21 sierpnia 1845w Paryżu ), jest politykiem , mężem stanu, pisarzem francuskim , katolikiem i skłonnościami rojalistycznymi .
Jego kariera polityczna doprowadziła go do zmierzenia się kolejno z Ludwikiem XVI , Barrasem , Napoleonem , hrabią d'Artois, przyszłym Karolem X i wreszcie Ludwikiem XVIII . Czterokrotnie zakazany i poszukiwany przez różne reżimy polityczne, nigdy nie aresztowany, za każdym razem udaje mu się odzyskać przychylność. W długiej i obfitującej w wydarzenia karierze był kolejno posłem monarchistycznym w okresie rewolucji i za czasów Dyrektoriatu , zdelegalizowanym za czasów Terroru , prefektem Napoleona, ministrem spraw wewnętrznych Ludwika XVIII i, do końca życia politycznego, posłem ultra-rojalistycznym. Znany jest przede wszystkim z ognistej elokwencji swoich przemówień i kontrowersyjnej reorganizacji Akademii Francuskiej w 1816 r. jako minister spraw wewnętrznych.
Jest jedną z tych postaci, które przecinają i zaznaczają ten okres w historii Francji . Człowiek kolejności z silnym charakterem, umiarkowanym partyzant z „ewolucji” z 1789 roku , zakończył swoje życie polityczne w ramach Odnowy w pozycji radykalnego kontrrewolucyjną .
Vaublanc pochodzi z burgundzkiej rodziny nobilitowanej przez urząd sekretarza króla w 1697 roku, jest najstarszym synem majora Vivant-François Viénot de Vaublanc, dowódcy Fort Saint-Louis w Fort-Dauphin. Urodził się i wychował w Santo Domingo, gdzie stacjonował jego ojciec. Po raz pierwszy przyjechał do Francji kontynentalnej w wieku siedmiu lat.
Po studiach wojskowych w Szkole Kadetów w La Fleche przez pięć lat w szkole wojskowej w Paryżu od 1770 do 1774 roku , został odznaczony Orderem św Łazarza jeszcze przed wyjściem szkolnego przez hrabiego Prowansji, przyszłego Ludwika XVIII , Wielki Mistrz na rozkaz.
Na stopniach Vincent-Marie Viénot de Vaublanc, Francois Bluche w swojej pracy na francuskiej szlachty w XVIII th wieku, pisał: „(...) Creole Santo Domingo, gdzie jego ojciec polecenie Vaublanc stracił dwa lata w.” Zły emerytalnych” w Paryżu. Jest więc w tyle za swoimi towarzyszami. Po krótkim badaniu ojcowie nadają mu etykietkę ignoranta , spychają go wraz z innymi osłami na „niskie ławki” na peryferiach klasy: cały czas spędza jego szóstej klasy tam, „zajęty łapaniem much i uważany za biednego diabła, z którym nigdy nic nie zrobimy”. Na szczęście dla niego oceny i oceny uczniów są przekazywane księciu Choiseul, ministrowi wojny, który każdemu nadaje apostille biuletyn i czasami poleca dyrektorowi syna takiego a takiego oficera swego dawnego znajomego: w ten sposób Vaublanc otrzymuje ochronę księcia, pomimo bardzo niekorzystnej oceny od swoich panów Inteligentny i niezależny umysłowo, Vaublanc nie popiera ani dogmatyzmu, ani głupoty, ani ograniczeń. (…). Po historii swojego nowicjatu w La Fleche, hrabia de Vaublanc opowiedział o swoich czterech latach nauki w szkole wojskowej w Paryżu, w przededniu reform pana de Saint-Germain. Sześćdziesięciu entuzjastycznych podchorążych marzy o prestiżowej placówce, która ich powita, prawdziwie wprowadzi w karierę zbrojeniową, na krześle pocztowym prowadzącym ich do stolicy. Ilu będzie rozczarowanych, idąc za przykładem samego gawędziarza, Vaublanc tego nie mówi, ale załóżmy, że tak. (…). Vaublanc, przeciętny matematyk i biedny gramatyk, (…)”
Był podporucznikiem w pułku Sarre , należącym do księcia La Rochefoucauld i którego wuj Charles de Vaublanc był podpułkownikiem od 1776 do 1782 roku . Stanął kolejno w garnizonach w Metz , Rouen i Lille, a następnie uzyskał listy służbowe dla Saint-Domingue, gdzie nazwał pewne sprawy rodzinne.
Tam ożenił się z Charlotte de Fontenelle, z którą miał córkę i wrócił do Francji w 1782 roku. Kupił urząd porucznika marszałków Francji dla Dammarie-les-Lys koło Melun. Jednocześnie kupuje dom w regionie. Zawód wskazany przy objęciu stanowiska to właściciel-rolnik.
Ten zarzut, polegający na pojednaniu dżentelmenów w razie sporu, pozwala mu dać się poznać pewnej liczbie arystokratów w swoim regionie. Daje mu też czas na zainteresowanie rolnictwem, liternictwem i sztuką.
Początkowo uwiedziony nowymi ideami rewolucji francuskiej , rozpoczął karierę polityczną: w 1789 roku został członkiem zgromadzenia szlachty Bailiwick of Melun . Został wybrany sekretarzem tego zgromadzenia pod przewodnictwem Louisa-Marthe de Gouy d'Arsy , wielkiego komornika Melun, a także słynnego żeglarza i odkrywcy Bougainville . Zgromadzenie to jest odpowiedzialne za sporządzenie księgi skarg do króla i mianowanie zastępcy do Stanów Generalnych . Poparł kandydaturę Fréteau de Saint Just , wybranego deputowanego szlachty do okręgu Melun , który następnie został członkiem Zgromadzenia Ustawodawczego .
W 1790 r. Vaublanc został powołany do funkcji członka, a następnie przewodniczącego rady departamentalnej, zwanej też radą generalną , Seine-et-Marne . Zostaje wybrany przewodniczącym rady administracyjnej tego wydziału.
Po rozwiązaniu Zgromadzenia Ustawodawczego tworzone są kolegia elektorów, które wybierają nowych posłów. Vaublanc został wybrany na przewodniczącego Seine et Marne. ten1 st Wrzesień 1.791, został wybrany ósmym deputowanym (z listy jedenastu) z Seine-et-Marne do Zgromadzenia Ustawodawczego 273 głosami na 345 głosujących. Jest jednym z nielicznych, którzy mają już doświadczenie polityczne, w szczególności w kwestii kolonii zachodnioindyjskich, w zgromadzeniu złożonym głównie z nowicjuszy w polityce, ponieważ, wiernie złożonej przysięgi, nie reprezentował się żaden członek Zgromadzenia Ustawodawczego .
Figurka Club des FeuillantsHistoryk Rewolucji Francuskiej Alphonse Aulard opisuje to następująco:
„Najwybitniejszym człowiekiem, najważniejszym oratorem prawicy rojalistycznej był być może ten Viennot-Vaublanc, aktywny i zręczny polityk, dusza partii Clichy pod Dyrektoriatem, [...]
To samo samozadowolenie, ta sama pewność siebie jest pokazana w przemówieniach Vaublanc, ale z większą rozmachem i różnorodnością [niż Ramond ]. Na trybunie jest chętnie bystry, zarozumiały i maniery; ale mówi swobodnie, narzuca się, daje się słyszeć dzięki odwadze i sztuce. Jego elastyczność, bardziej realna niż pozorna, przystosowuje się do wszystkich postaci: gra po kolei i z powodzeniem konserwatysta, rewolucjonista, flegmatyk, entuzjasta: dziś uczeń Jean-Jacquesa , sceptyczny, praktyczne i lodowate jutro polityczne; ponadto panem samego siebie i często panem swojej publiczności. Krótko mówiąc, słusznie sprawował trudną i niewdzięczną rolę obrońcy dworu, który nie miał ani polityki, ani odwagi. Nikt w tych bezlitosnych czasach wojny nie był na tyle spokojny, by zakosztować tej wirtuozerii Vaublanc i poczuć zasługę jego zimnej śmiałości. Ale Centrum niejednokrotnie opowiadało się za jego opinią i uwiedzione przez tego wspaniałego retora, dało partyzantom dworu większość jednego dnia. Vaublanc miał więc jedne z najcenniejszych cech mówcy, elastyczność, takt, pewność siebie. Dodajmy do tego, że od czasu do czasu improwizował i że w ogóle nic go nie wprawiało w zakłopotanie na mównicy, ani jego rękopis, kiedy wie, ani gwizdy z galerii, ani obojętność przyjaciół: najgorsze rozczarowania tylko zwiększały jego spokój i dobre samopoczucie. łaska. [...]
Ten żywy mówca od czasu do czasu okazuje odwagę i chłód. Gwizdy i groźby z trybun nie przeszkadzają mu [...]”
Od pierwszego dnia posiedzenia wyróżniał się wygłoszeniem przemówienia, w którym potępił złe warunki, w jakich Ludwik XVI zostanie przyjęty przez Zgromadzenie następnego dnia. W wyniku tych deklaracji został wybrany wiceprzewodniczącym od 3 do15 listopada 1791, 104 głosami (wobec 92 na Brissot, jednego z przywódców Girondinów ) przez zgromadzenie wówczas głównie rojalistów. Następnie został prezydentem od 15 do28 listopada 1791.
29 listopada Vaublanc otrzymał zadanie napisania listu z prośbą do króla o wycofanie weta, które złożył przeciwko dekretowi9 listopadaZgromadzenia, którego celem jest położenie kresu masowej emigracji (namawianej zwłaszcza przez księży i szlachtę) poprzez grożenie niemieckim książętom odwetem, jeśli nadal będą służyć jako schronienie dla armii książąt ( hrabia d'Artois i Książę Condé ). Zgromadzenie jest tak usatysfakcjonowane jego pracą, że poprzez formalne odstępstwo od jego zwyczajów, prosi go, na czele delegacji 24 członków, aby poszedł i przeczytał jego przesłanie do samego króla. Ludwik XVI odpowiedział, że bardzo poważnie potraktuje przesłanie Zgromadzenia, a kilka dni później zapowiedział mu osobiście swoje rezolucje w tej sprawie.
Z tej okazji Vaublanc wyrobił sobie markę, wskazując Zgromadzeniu, że „król pokłonił się pierwszy i tylko oddał swoje zbawienie” . Anegdota ujawnia zmianę w konstytucyjnej równowadze sił: władza ustawodawcza, ucieleśniona przez Zgromadzenie Ustawodawcze, wyraźnie zyskała przewagę nad władzą wykonawczą ucieleśnioną przez Ludwika XVI, który jest niczym więcej jak „królem Francuzów” .
Vaublanc stanął po stronie partii monarchistów konstytucyjnych i wstąpił do Club des Feuillants, podobnie jak 263 innych jego kolegów (na 745 deputowanych). Staje się jednym z jego liderów w Zgromadzeniu wraz z Jacques Claude Beugnot , Mathieu Dumasem czy nawet François de Jaucourt, ponieważ ich główni przywódcy, tacy jak Barnave czy Lameth , już tam nie zasiadają. Zdecydowanie sprzeciwia się rządom rewolucyjnym, zauważając jego lojalność wobec króla, sprzeciw wobec represji wobec opornych księży, uchwalonych ustaw konfiskujących własność emigrantów i wreszcie potępiając masakry w Awinionie . Dyskusje są radykalizowane. Tłum, który bierze udział w debatach, często krzyczy do niego i niektórych jego kolegów, takich jak Charles de Lacretelle: „À la lanterne! ” . Nicolas de Condorcet , jego kolega w Zgromadzeniu Ustawodawczym w 1791 r., który go nie docenia, powiedział o nim: „W każdym zgromadzeniu są ci hałaśliwi oratorzy z pustymi głowami, którzy dają wspaniały efekt ze zbędną głupotą” . Brissot nadał mu przydomek: „lider bicameros ” .
Nieunikniony upadek monarchiiW 1792 był jednym z tych, którzy bronili hrabiego de Rochambeau przed sejmem i który uzyskał jego uniewinnienie.
ten 2 marca 1792 r, został wybrany członkiem komitetu dyplomatycznego Zgromadzenia w miejsce Treila-Pardailhana . Idąc za większością Zgromadzenia, które dąży do zniesienia niewolnictwa w Indiach Zachodnich , ostrzega w przemówieniu wygłoszonym przez20 marcazagorzali zwolennicy abolicjonizmu, tacy jak Brissot, którzy niewiele wiedzą o życiu w koloniach, ryzykują możliwą wojną domową, biorąc pod uwagę różnorodność kategorii etnicznych i społecznych ludności Santo Domingo. Wspiera również prawo4 kwietnia 1792 rnadanie obywatelstwa wszystkim „kolorowym ludziom i wolnym Murzynom” . Podczas sesji10 kwietniaopowiedział się za postępującym zniesieniem handlu niewolnikami w koloniach, na wzór Danii i Wielkiej Brytanii .
ten 3 maja 1792 rpopiera propozycję Beugnot, która powoduje dekret oskarżenia Marata i księdza Royou oraz8 majaw Zgromadzeniu zwraca się do jakobinów tymi słowami: „Chcecie, Panowie, ocalić Konstytucję; cóż, osiągniesz to tylko poprzez wymordowanie frakcji i frakcji; że walcząc tylko o prawo; że ginąc z nią i dla niej, a oświadczam wam, że nie będę ostatnim, który zginie z wami, za jej egzekucję; wierzcie panowie...” .
ten 18 czerwca, został wybrany na członka Komisji Nadzwyczajnej Dwunastu, utworzonej na wniosek Marata, odpowiedzialnej za zbadanie stanu Francji i zaproponowanie sposobów ratowania Konstytucji, wolności i Cesarstwa. Rezygnuje w dniu30 lipca.
Obrona La FayettePo dniu 20 czerwca 1792 r. La Fayette udał się do Paryża w dniu28 czerwcaprzekonać króla do opuszczenia Paryża i postawienia się na czele armii zgromadzonych na północy. Na czele Gwardii Narodowej próbuje zamknąć kluby, ale jego próba kończy się fiaskiem częściowo z powodu odmowy sądu podążania za nim. Reagując na tę próbę zamachu stanu, lewica Zgromadzenia postanowiła zaproponować dekret o zdradzie przeciwko La Fayette.
ten 8 sierpnia 1792zaniepokojony i wstrząśnięty wydarzeniami Vaublanc wygłosił przemówienie przed Zgromadzeniem, gdzie energicznie i odważnie bronił, pomimo bardzo silnego sprzeciwu dominujących w Zgromadzeniu i ulicy jakobinów, generał de La Fayette zagroził dekretem oskarżającym go o pogwałcenie Konstytucja. Udaje mu się (z pomocą Quatremère de Quincy ) zgromadzić (według jego słów) 200 niezdecydowanych deputowanych z centrum do swojej sprawy. La Fayette został uniewinniony 406 głosami na 630 głosujących.
Po wyjściu ze spotkania Vaublanc z około trzydziestoma deputowanymi był straszony, obrażany i potrącany przez wrogi tłum, który uczestniczył w debatach. Niektórzy z tych posłów musieli nawet schronić się w wartowni Palais-Royal, z której uciekli przez okna. Według Hippolyte Taine : „Jeśli chodzi o głównego obrońcę La Fayette, pana de Vaublanc, trzykrotnie napadniętego, przedsięwziął środki ostrożności, by nie wrócić do domu; ale wściekli najeżdżają jego dom, wołając, że osiemdziesięciu obywateli musi zginąć z ich ręki, a on pierwszy; dwunastu mężczyzn wchodzi do jego mieszkania, przeszukują tam wszędzie, wznawiają poszukiwania w sąsiednich domach i nie mogąc go samemu złapać, szukają jego rodziny; Ostrzega się go, że jeśli wróci do domu, zostanie zmasakrowany” .
ten 9 sierpnia, Vaublanc domaga się zatem usunięcia „federatów” i „Marsylian” . Wniosek zostaje odrzucony większością głosów Zgromadzenia.
W tym samym miesiącu sprzeciwił się również przywróceniu paszportów , popierając wniosek Stanisława Gérardina, byłego ucznia Rousseau z Oise . Budząc kontrowersje na sali obrad powiedział, że pochopne decyzje mogą przekształcić Francję w „klasztor, w którym wolność będzie znana tylko z nazwy”. "
10 sierpnia 1792 rW dniu 10 sierpnia 1792 r., w dniu obalenia reżimu Zgromadzenia Ustawodawczego przez powstańczą komunę Paryża i końca monarchii, ze swojej dorożki jest świadkiem obalenia pomnika Ludwika XIV na dzisiejszym placu . Vendome . Nakazał Zgromadzeniu opuścić Paryż do Rouen (wówczas rojalistów), aby uniknąć rewolucyjnej presji; ucieka przed zamachem, ledwo uratowany przed cięciem szablą przez młodego oficera inżyniera, kapitana Louisa Bertranda de Sivray , przyszłego generała Imperium Bertranda.
Jest jednym z naocznych świadków przybycia rodziny królewskiej, która schroniła się przed oblężonymi Tuileries, by otoczyć się ochroną Zgromadzenia Ustawodawczego, co opisuje później w swoich Wspomnieniach.
Wieczór 10 sierpniamusi schronić się u Camusa , archiwisty Zgromadzenia. Kilka dni później schronił się w Hôtel de Strasbourg przy rue Neuve Saint Eustache. ten3 września 1792 r, słyszy krzyki na dziedzińcu swojego hotelu, a potem myśli, że został zadenuncjowany, to w rzeczywistości przejście tłumu wymachującego głową księżnej Lamballe nabitej na szczupaka.
Nowopowstałe Komitety Bezpieczeństwa Publicznego i Nadzoru Konwencji wydają zarządzenie, w którym zostaje on zdelegalizowany , wpisany na listę proskrybowanych przez gminę Paryż. Dekret ten zmusił go do opuszczenia miasta i schronienia się najpierw w Normandii , gdzie odnalazł swoją rodzinę, a następnie w swoim wiejskim domu w Bélombres koło Melun. Mieszkał tam jako samotnik przez kilka miesięcy. Dowiaduje się w szczególności, że gazeta Gorsas oskarża go, podobnie jak innych, o „otrzymanie 300 000 franków od królowej na zorganizowanie kontrrewolucji w Prowansji” i że „widział ją w tajemnicy” .
Ustawa o podejrzanych została przekazana17 września 1793. Jest tam jego imię. Rewolucyjny oddział przybywa, by przeszukać jego dom, co prowadzi go do "biegania po autostradach" samotnie na piechotę, przemieszczając się w przypadkowych okolicznościach. Wędruje od karczmy do karczmy, opisuje w szczególności swoją udrękę bycia denuncjowanym po przybyciu do miasta i konieczność podstemplowania paszportu przez lokalny komitet nadzoru.
Podczas procesu królowej Marii Antoniny 14 i16 października 1793, jego nazwisko widnieje na fragmencie oskarżenia wraz z nazwiskiem François de Jaucourt .
Wybierając się na południe Francji i Bordeaux , zmienił kierunek, gdy dowiedział się o zaciekłych represjach ze strony przedstawiciela Konwentu Tallien , a co za tym idzie o poniesionym ryzyku. W szczególności przejeżdża przez Poitiers i La Rochelle, gdzie przebywa przez miesiąc. Chcąc uniknąć ryzyka wstąpienia do Gwardii Narodowej , gdzie ryzykowałby, że zostanie rozpoznany, udaje chorego i przepisuje mu leczenie uzdrowiskowe w Castéra-Verduzan w Gers . Aby nie wzbudzać podejrzeń o rzekomą chorobę, regularnie nakłuwa sobie dziąsła, aby odtworzyć objawy „nieuleczalnego szkorbutu” . To właśnie w tym mieście, że dowiedział się o upadku Robespierre'a na 9 termidorze (27 lipca 1794 r). Musi jednak czekać kolejne cztery miesiące na powrót do Paryża, aż jego rodzina uzyska zniesienie zakazu proskrypcji.
Po powrocie do Paryża wiosną 1795 r. opublikował anonimowo swoje Refleksje o podstawach konstytucji obywatela *** , pod pseudonimem Louis-Philippe de Ségur przedstawiony przez jego przyjaciela Jean-Baptiste-Marie-François Bresson , wówczas zastępca Zjazdu Krajowego, który nakazał drukować tekst. W tej książce opowiada się za utworzeniem dwóch izb parlamentarnych zamiast jednej, jak miało to miejsce w przypadku Konwencji. Jednoizbowy ustrój Konwentu, którego krytykuje Konstytucję (z 1793 r.), jest według niego jedną z przyczyn Terroru. Zaleca również instalację jednej osoby na czele zarządu, w celu zwiększenia wydajności. Jest zatem konstytucyjnie przeciwna reżimowi Dyrektoriatu i jego pięciu przywódcom.
Po opublikowaniu tej książki komisja złożona z Daunou i François-Antoine de Boissy d'Anglas, odpowiedzialna za sporządzenie przyszłej Konstytucji Roku III ( Konstytucja Dyrektoriatu ), zaprasza go do przyjścia i wyrażenia swoich pomysłów, na co Vaublanc odmawia . Jego rady są częściowo przestrzegane, ponieważ po raz pierwszy we Francji powstają dwie izby pod nazwą Rada Starszych i Rada Pięciuset, aby reprezentować władzę ustawodawczą.
Sprzeciwiając się dekretowi dwóch trzecich , odegrał aktywną rolę z Antoine Chrysostome Quatremère de Quincy podczas powstania 13 Vendémaire IV roku (5 października 1795). Przy tej okazji odkrył geniusz taktyczny generała Bonaparte, zwanego generałem Vendémiaire. Jest członkiem rojalistycznego komitetu centralnego, który ma zastąpić Konwencję.
W dniu 25 vendémiaire ( 17 października ), jako szef sekcji rojalistów w Faubourg Poissonnière , został skazany na śmierć w absentia przez komisję wojskową pod przewodnictwem generała Lostange, siedząc w Théâtre-Français . To nowe przekonanie zmusza go do ponownego życia w ukryciu. Schronił się w szczególności u Sophie Cottin, przyjaciółki żony Jean-Baptiste-Marie-François Bresson . Wykorzystuje tę przymusową izolację, aby ponownie poświęcić się jednej ze swoich pasji: rysowaniu.
Kilka dni wcześniej, po przyjęciu konstytucji III Roku , Zjazd zwołał kolegia elektorów. Te wybory następnie sprowadzają większość rojalistów do Rady Starszych i Rady Pięciuset . Kolegium w Melun wybiera15 października 1795Zastępca Vaublanc ds. Seine-et-Marne w Conseil des Cinq-Cents . Musi jednak poczekać, aż zasiądzie na uchylenie wyroku skazującego za niekonstytucyjność przez jego przyjaciół z rady Desfourneaux i Pastoret , co ułatwia strach wywołany w Zgromadzeniu przez Zaklęcie Równych pod koniec sierpnia 1796 roku . Wypowiada 16 Fructidor (2 września 1796) słynna przysięga „Przysięgam nienawiść do rodziny królewskiej i anarchii!” ” . W anegdocie bowiem jeden z asystentów górskich krzyknąłby do niego: „Wyżej! „ , Vaublanc bez zmieszania odpowiedziałby mu: „A ty niżej! "
Głęboko wstrząśnięty zamieszkami w Santo Domingo i ucieczką osadników podczas Terroru, między końcem 1796 a wiosną 1797 rozmawiał ze swoimi sztampowymi kolegami Louisem Thomasem Villaretem de Joyeuse , François Barbé-Marbois i François-Louis Bourdonem na korzyść powrotu do tradycyjnego porządku kolonialnego sprzed zniesienia niewolnictwa, które obowiązywało zaledwie kilka lat. Razem próbują zdestabilizować Léger-Félicité Sonthonax, a przeciwdziała im w tej sprawie Joseph Eschassériaux . Tak więc w swoim przemówieniu do pięćset 10 roku prerii V (29 maja 1797), Vaublanc stanowczo potępia sytuację w Saint-Domingue , którą przypisuje wolności Czarnych. Barras, silny człowiek reżimu, w swoich Pamiętnikach mówi o nim, że mają takie same opinie o tej kolonii.
Wybory roku V (maj 1797 ), które odnowiły jedną trzecią izb, odwróciły sytuację na korzyść rojalistów, którzy stali się większością w obu radach. Więc20 maja 1797(20 V rok prerii ) Pichegru został wybrany przewodniczącym Conseil des Cinq-Cents i Barbé-Marbois przy Radzie Starszych. W międzyczasie Vaublanc zostaje wybrany na jednego z czterech sekretarzy urzędu Rady Pięciuset z Josephem Jérôme Siméon , Henry-Larivière i Jean-Nicolas-Jacques Parisot.
Tego samego dnia ciało ustawodawcze zastąpił republikańskiego dyrektora Le Tourneura , którego wylosował umiarkowany rojalista François Barthélemy , ówczesny ambasador Francji w Szwajcarii . Vaublanc głosuje przeciwko tej nominacji, preferując generała de Beurnonville , znanego ze swojej chwytu.
Nowa większość popiera wolność prasy, co umożliwia swobodne atakowanie Dyrektoriatu. Clichy klub, z związku z tym, które Vaublanc jest jednym z wybitnych członków, kontroluje dwie rady i bezpośrednio zagraża Directory. Jest w szczególności powołany do komisji inspektorów Conseil des Cinq-Cents; z Pichegru, Isidore-Étienne Delarue, Antoine Claire Thibaudeau i Abbe Émery ; którego rolą jest nadzorowanie i utrzymywanie bezpieczeństwa w radach. Ma zatem uprawnienia do wydawania rozkazów brygadierom rady.
Dyrektoriat osaczył, kontratak, zbliżając się do Paryża , 80-tysięczną armię Sambre-et-Meuse dowodzoną przez Hochego. W tym samym czasie, wraz z Siémonem, Vaublanc domaga się od Rady, dnia 6 Thermidor ( 24 lipca ), tymczasowego zakazu klubów. Salm klub zostanie natychmiast zamknięty. Jednak Clichy klub potajemnie instaluje w Gibert Desmolieres na n ° 12 na Place Vendome , gdzie Rojaliści zebrać co wieczór liczbie osiemdziesięciu, aż do 4 września .
ten 16 lipca 1797, pod naciskiem rad trzej republikańscy dyrektorzy Barras, Reubell i La Reveillière-Lépeaux podjęli decyzję o przetasowaniu gabinetu, ze szkodą dla rojalistów. 3 września Vaublanc (według niego) wraz ze swoim kolegą admirałem Louisem Thomasem Villaretem de Joyeuse i innymi Clichianami ma dokonać zamachu stanu przeciwko triumwiracie republikańskich dyrektorów. Plan Clichienów, który przekonał reżysera Lazare Carnota, jest prosty. Vaublanc jest odpowiedzialny za wygłoszenie przemówienia 4 września przed Radą Pięciuset z żądaniem oskarżenia trzech republikańskich dyrektorów. W tym czasie generał Pichegru, przekonany przez Carnota do przyłączenia się do spisku i stojący na czele straży ciała ustawodawczego, miałby przybyć, by aresztować dyrektorów
Na nieszczęście dla niego generał Bonaparte, ówczesny szef armii włoskiej, tymczasem przechwytuje agenta rojalistycznego, Ludwika Aleksandra de Launay, hrabiego Antraigues , w posiadaniu dokumentów dotyczących tego spisku i zdrady Pichegru. Następnie wysłał generała Augereau i jego armię do Paryża, gdzie wystawił na ulicach zdradę Pichegru: był to zamach stanu z 18 roku Fructidor V (4 września 1797) . Główni spiskowcy są albo aresztowani i deportowani do Gujany, jak Pichegru i Barthélémy, albo uciekają, jak Carnot czy Vaublanc. Ten ostatni zdołał opuścić oblężone granice Paryża, ukrywając się w taksówce przy współudziale Rochambeau. Udał się na wygnanie do Włoch , przebrany w różne stroje, przejeżdżając przez Szwajcarię ze swoim przyjacielem Pastoretem.
Dwukrotnie, w latach 1796-1796, jego przyszły krewny z małżeństwa, bogaty przedsiębiorca Christophe Potter, otrzymał od Barrasa zlecenie na negocjacje z Anglią w celu przywrócenia monarchii. Minister angielski i hrabia Vaublanc świadczą o tym mało znanym w ich pamięci fakcie.
Zamachu stanu z 18 Brumaire'a Roku VIII (10 listopada 1799) i nadejście konsulatu , który wydaje dekret zezwalający na powrót proskrybowanego , pozwala mu na powrót do Francji , gdzie zostaje przedstawiony Bonaparte .
W 1800 r. Vaublanc został wybrany przez Senat Konserwatywny , deputowanego Calvados, spośród 300 członków Ciała Ustawodawczego, w którym pełnił funkcję kwestora, na pięcioletnią kadencję. Jest m.in. odpowiedzialny za napisanie raportu na temat Konsulatu Życia.
Jego podziw i wdzięczność, jaką darzy Napoleona Bonaparte za przywrócenie „porządku we Francji i położenie kresu prześladowaniom księży” , widać w niektórych jego przemówieniach z tamtych czasów, w tym w tym wygłoszonym 24. Floréal. rok X konsulowie, jako członek ustawodawcy, laudacji na 1 st konsula, albo że z13 stycznia 1805(24 nivôse, lat 13), tym razem przed Napoleona 1 st , w międzyczasie stał cesarz Francuzów, z Jean-Pierre Louis de Fontanes , przewodniczącego organu ustawodawczego w biurze, podczas inauguracji marmurowy posąg „Cesarza w Sala Ciała Ustawodawczego ku czci Ojca Kodeksu Cywilnego.
Jest przewodniczącym organu ustawodawczego 21 kwietnia do 7 maja 1803 r..
ten 4 listopada 1804 r, Papież Pius VII , robiąc przerwę w jego podróży do Paryża z okazji koronacji cesarza, spędził noc w swoim domu w Montargis , przy 28 rue de Loing.
Pod koniec jego mandatu jako deputowanego w 1805 r. kolegium elektorów Seine-et-Marne nominowało go do Senatu Konserwatywnego, ale nie został zatrzymany. Zainteresowany nowo powstałą organizacją administracyjno-terytorialną złożył podanie o prefekturę i uzyskał ją. Nazywa się1 st lutego 1805Prefekt Mozeli w Metz do 1814 roku . Wyróżnia się tam swoim aktywizmem. Według Odette Voillard „utrzymuje najlepsze stosunki z osobistościami kraju. Elegancki dżentelmen, który jeździł konno w swoim dziale, miał tendencję do ponownego umieszczania głównych rodzin starego społeczeństwa na kierowniczych stanowiskach. ”. Przyczynia się również do rozszerzenia użycia języka francuskiego w edukacji publicznej na wydziale częściowo zaludnionym przez ludność niemieckojęzyczną . Hrabina Vaublanc wspiera pracę doktora Morlanne'a .
Prefekt Vaublanc okazał się gorliwym sługą reżimu napoleońskiego. Tak więc Bernard Kappaun, który w swoim artykule bada pobór w Mozeli w tym czasie, opierając się na archiwach i swoich Wspomnieniach , przytacza jego skuteczność w badaniach poborowych:
„Prefekt, centralna postać w operacjach kontyngentowych” Nigdy nie przestałem uważać poboru za najważniejszą część moich obowiązków” – powiedział prefekt Vaublanc w swoich pamiętnikach. Nie ma przesady w jego uwadze, ponieważ mówi z pełną świadomością faktów, ponieważ był, że tak powiem, jedynym cesarskim prefektem Mozeli, zastępując Colchen w 1805 roku i pozostając na tym stanowisku aż do upadku cesarstwa w 1814 roku. Ten przekonany rojalista, sprzymierzony z Napoleonem I osobistym powinowactwem, został podporządkowany militarnej chwale cesarza i służył mu bez zdrady przez cały cesarski epos. Poprzez kluczowe idee, które nieustannie pojawiają się w korespondencji prefektury, można wydobyć kilka cech jego charakteru. Po pierwsze, jego bezwarunkowe poddanie się Napoleonowi I. Pokazuje się, że jest gorliwym sługą cesarza i przekłada swoje słowa na czyny. Na przykład nigdy nie przekroczył terminów wyznaczonych przez dyrektora poboru. Od 1805 r. znakomicie zdał maturę, wysyłając na czas kontyngenty czynne i rezerwowe, nie tracąc poborowego z kontyngentu. "
Napoleon nie omieszkał w tym okresie podziękować mu za jego gorliwość i okryć go honorami. Został pasowany na rycerza w Legii Honorowej, rycerz z28 listopada 1809następnie Baron of the Empire listami patentowymi z19 grudnia 1809 (regularny tytuł dziedziczny), przyznawany jako premia za 17 lipca 1810 rz majoratu w Hanowerze . ten22 marca 1812 r, uzyskał cesarski dekret przywracający tytuł barona cesarstwa na rzecz jego wnuka Henri-Martial-Adolphe de Segond .
w Czerwiec 1812, ma wywiad z cesarzem przechodzącym przez Metz. Wyraził mu sprzeciw wobec przyszłej kampanii rosyjskiej, ale go nie posłuchał. Podczas kampanii we Francji w 1813 r. i wycofywania się pokonanej armii mogunckiej w Lipsku duża liczba rannych żołnierzy schroniła się w Metzu, rozprzestrzeniając epidemię tyfusu ; Vaublanc został uderzony i prawie zginął.
W 1814 otworzył bramy Metzu i entuzjastycznie witał sojuszników .
Utrzymany prefektem Mozeli podczas pierwszej restauracji, został awansowany na oficera Legii Honorowej na 23 sierpnia 1814 r. Kiedy Napoleon powrócił , pozostał prefektem w nadziei na zatrzymanie Metzu dla Ludwika XVIII, gdzie wraz z marszałkiem Oudinotem , wojskowym gubernatorem miasta Metz , próbował zapobiec wiecom bonapartystowskim. Nakaz aresztowania opublikowany przez marszałka Davouta w Le Moniteur Universel zmusił go do ucieczki w kierunku Luksemburga, aby dołączyć do Ludwika XVIII w Gandawie, gdzie ten ostatni schronił się.
Ta krótka historia sprawia, że mówi do oficera zakłopotanego, że musi go aresztować w Metz: „Bądź dla mnie łagodny. Ale musisz myśleć o sobie; nie można cię widzieć, jak opuszczasz główny dziedziniec prefektury ”, a Vaublanc prowadzi go z powrotem przez wyjście z aneksu, zanim ucieknie konno.
Po przybyciu do Gandawy nawiązał kontakt z Chateaubriandem, który cytuje go w swoich Wspomnieniach zza grobu : „ Przyłączyli się do nas pan de Vaublanc i pan Capelle . Pierwszy powiedział, że ma wszystko w portfelu. Chcesz Monteskiusza? oto kilka; Bossueta? oto jest ” . Przekazał królowi, za pośrednictwem hrabiego d'Artois, kilka pamiętników o stanie kraju i przepowiedział, że „powróci do Paryża w ciągu dwóch miesięcy” .
W ramach Drugiej Restauracji Ludwik XVIII, aby podziękować mu za zgromadzenie się w czasie Stu Dni, natychmiast mianował go Radcą Stanu i uczynił to,27 grudnia 1815, Wielki Oficer Legii Honorowej .
ten 12 lipca 1815 rLudwik XVIII mianował go prefektem Bouches-du-Rhône z misją uwolnienia od 500 do 600 więźniów bonapartystowskich zamkniętych w Marsylii, co wykonał (Marsylia oddała się Anglikom i doświadczyła krwawych zamieszek antybonapartystowskich).
Chcąc, aby ludzie zapomnieli o swojej bonapartystycznej przeszłości , jest znany jako jeden z najgorętszych przywódców partii Ultras : Victor Hugo w Les Misérables drwi z niego za to, że był niegdyś ministrem spraw wewnętrznych, do tego stopnia, że usunął mosty Paryża jak most Jeny .
Mając reputację dobrego rojalisty w czasie Rewolucji i dobrego administratora za Imperium w kręgach rojalistycznych, Vaublanc został wybrany na ministra spraw wewnętrznych nowego ministerstwa kierowanego przez księcia Richelieu, a nie Charlesa Josepha Fortune d'Herbouville . Ten ostatni jest powoływany w zamian za stanowisko dyrektora generalnego.
ten 26 września 1815 r., dzięki zdecydowanemu poparciu hrabiego d'Artois, z którym jest bliskim przyjacielem, został mianowany przez króla ministra spraw wewnętrznych . Nowy przewodniczący rady, książę Richelieu, który był zmuszony go mianować, zawiesiłby jego nominację, ale Vaublanc, wówczas w Marsylii, już poinformowany o wiadomościach, pospiesznie zajął się jego ministerstwem.
Ta nominacja na jego wniosek pokazuje wpływ, jaki hrabia d'Artois zamierza wywierać na kolejne rządy swojego brata. Sprawował rywalizujący dwór w pawilonie Marsa i dążył do przywrócenia monarchii absolutnej poprzez uchylenie większości wkładów rewolucji francuskiej .
Książę Fitzjames i książę Polignac regularnie odwiedzają ministra, aby odbyć prom z bratem króla
Rudolf von Thadden , współczesny niemiecki historyk, który opiera się na Martignac za wypowiedzi o2 kwietnia 1829uważa, że jego nominacja wynika bardziej z jego przeszłości niż z talentu.
Vaublanc na czele swojego ministerstwa prowadzi namiętną kontrrewolucyjną i ultra-royalistyczną działalność, do tego stopnia, że sam król opisuje swój aktywizm „oddania, by stracić oddech” . Podczas debat związanych z przedstawieniem przez Strażnika Pieczęci ustawy o przywróceniu sądów prepozytowych przed Izbą Niewykrywalną, Vaublanc przemówił i zawołał: „Francja chce swojego króla” . W wielkiej aklamacji posłowie izby i ludzie obecni na trybunach wstają, powtarzając: „Tak, Francja chce swojego króla!” ” .
Ponieważ 2 października 1815rozsyła okólnik do wszystkich prefektów przypominając im o priorytetach ich funkcji w nękanym przez Biały Terror okresie : „Postaw porządek na czele swoich obowiązków (...) czujność zapobiega nieporządkowi i czyni użytek siły niepotrzebne ” . Skorzystał z okazji, aby zamknąć ciało prefekta na korzyść rojalistów, przenosząc lub zwalniając 22 prefektów, tak że pod koniec swojej posługi nie było już prefekta, który miałby jakąkolwiek działalność w ramach stu dni.
ten 18 listopadapodpisuje zarządzenie mające na celu zastąpienie sztabu Gwardii Narodowej komisją trzech inspektorów generalnych, wchodzących w skład rady pułkownika generalnego, którym jest nie kto inny jak hrabia d'Artois. Rozporządzenie to znosi prawo kontroli innych ministrów w sprawie nominacji tych ostatnich. To pozwala Ultrasom zinfiltrować tę instytucję.
Na zamówienie 13 stycznia 1816 r, przyspiesza odnawianie burmistrzów i zastępców o dwa lata. Vaublanc wyjaśnia ten środek prefektowi: „Przez to odnowienie musisz także usunąć burmistrzów i zastępców, którzy, nie będąc w przypadku formalnego zwolnienia, będą ci się wydawać, że nie pasują do swojego miejsca” .
Kontrasygnując zarządzenie z 21 marca 1816 r. brał udział w kontrowersyjnej reorganizacji Institut de France po liście Jeana Baptiste Antoine Suarda , wiecznego sekretarza Académie française, w którym napisano:
„Niestrudzenie powtarzam wam, że objawia się tam duch rewolucyjny, którego wpływ należy powstrzymać mądrym rozważeniem niektórych postanowień statutów, które macie zamiar przekazać”
, co pozwala na bezpośrednie powołanie dziewięciu akademików z jedenastu.
Ten akademicki przewrót określany jako „królewska życzliwość” był różnie doceniany. Partia liberalna zarzuca mu w szczególności zastąpienie poety Arnaulta przez księcia Richelieu , Roederera przez księcia Lévis i Charlesa-Guillaume Étienne przez hrabiego Choiseul-Gouffier , akademików uważanych za mało znaczące literacko . . W tej romansie zyskał przydomek „ Maupeou literatury”.
Wciąż pragnąc zmian, zaproponował utworzenie Ministerstwa Sztuk Pięknych dla Châteaubriand , propozycję odrzuconą przez księcia Richelieu. ten6 kwietnia 1816 rzostał wybrany wolnym członkiem Akademii Sztuk Pięknych, skąd wyrzucił malarza Davida .
Jako minister spraw wewnętrznych musi przedstawić nową ordynację wyborczą. Vaublanc zaproponował bez przekonania, na podstawie artykułu 37 Statutu z 1814 roku , odnowienie Izby co piąty rok. Ustawa ta, która ponownie ma na celu zablokowanie dostępu do Izby na rzecz rojalistów, ustanawia dwa stopnie elekcji: kolegia kantonalne złożone z urzędników publicznych i sześćdziesięciu najbardziej opodatkowanych mianują kandydatów, spośród których wybiera się ostatecznie kolegium departament, również złożony z głównych urzędników publicznych, siedemdziesięciu najwyższych podatników i dodatek elektorów mianowanych przez kolegia kantonów spośród obywateli płacących trzysta franków i więcej bezpośrednich składek. Projekt ten został odrzucony stosunkiem głosów 89 do 57 przez Izbę Deputowanych wydziałów w dniu3 kwietnia 1816 r. Ten ostatni rzeczywiście pragnie pozostać przy władzy tak długo, jak to możliwe, dlatego składa kontrpropozycję polegającą na generalnej odnowie co pięć lat, propozycję odrzuconą przez rząd. Dlatego Francja pozostaje bez prawa wyborczego.
ten 10 kwietnia 1816 r, w pełnej radzie ministrów, Decazes , minister policji, wyzywa go tym zdaniem: „Jesteś tylko ministrem hrabiego Artois i chciałbyś być potężniejszy niż ministrowie króla!” ” . Vaublanc odpowiedział zjadliwie: „Gdybym był potężniejszy od ciebie, użyłbym swojej mocy, by oskarżyć cię o zdradę, ponieważ jesteś, panie Decazes, zdrajcą króla i kraju” .
ten 13 kwietnia 1816 rbrał udział w zwolnieniu studentów Politechniki , autorów „hałasów i aktów niezdyscyplinowania” , a właściwie głównie bonapartystów, od czasów II Restauracji.
Sojusznicy, którzy nadal okupują Francję, martwią się rozdźwiękami wewnątrz francuskiego rządu. Ambasador Rosji w Paryżu, Korsykanin Pozzo di Borgo , posuwa się nawet do tego, że wymienia Vaublanc: „Jednym z głównych źródeł nieładu jest niejednorodny skład ministerstwa; ucieczka tego z Wewnętrznych sparaliżowała całą siłę władzy i wpływ Korony na Izby…” .
Rywalizacja ludzi między ministrem spraw wewnętrznych Vaublanc a parą Richelieu-Decazes, bardzo bliskie związki między pierwszym a Monsieur (przyszły Karol X) dodawały blasku 10 kwietniai wreszcie pamiętnik podarowany królowi, w którym Vaublanc podkreślał „niezbędną potrzebę mocniejszego, bardziej zdecydowanego marszu”, spowodował jego upadek.
Minister Richelieu zmusił króla do odwołania go, ważąc jego rezygnację na szali. Ludwik XVIII w końcu poddał się i kiedy poprosił o receptę, aby ją podpisać, jak mówi Mathieu Molé , epizod zamienia się w wodewil.
Opuszcza ministerstwo włączone 8 maja 1816 r.(w tym samym czasie co Barbé-Marbois , minister sprawiedliwości, odwołany w zamian na wniosek hrabiego d'Artois). Zastąpiony przez Lainé , otrzymał od króla w zamian za honorowe tytuły ministra stanu i członka Rady Tajnej .
W kontekście zamachu na księcia Berry został wybrany13 listopada 1820 (potem ponownie wybrany) 10 października 1821 i 6 marca 1824 rale nie w 1827) przez wydziałowe kolegium Calvados, kiedy Izba została odnowiona przez piątego. Siedzi tam po stronie Ultrarojalistów. Zasiadał na skrajnej prawicy od 1821 do 1822 , następnie na centroprawicy od 1822 do 1824 i na centrolewicy od 1824 do 1827 , należąc do prawicowej opozycji . Na sesji w 1822 r. został wybrany jednym z wiceprezesów Izby.
W tym samym czasie został wybrany przez Gwadelupę , gdzie był współwłaścicielem cukrowni w parafii Basse-Terre, na zastępcę rządu w latach 1820-1830. Następnie opowiadał się za kilkoma zmianami w porządku sądowym i administracja rozliczeniami np. utworzenie magazynu.
Wraz ze swoimi kolegami w Izbie, François-Régis de La Bourdonnaye , hrabią de la Breteche i baronem de Vitrolles , kontrolował część prasy ultrakrólewskiej, zaczynając od La Quotidienne i Le Drapeau Blanc.
w Styczeń 1823, opowiedział się za wyprawą do Hiszpanii i został powołany na członka komisji śledczej zleconej przez króla, której przewodniczył marszałek Macdonald, w celu zbadania popełnionych okrucieństw.
Pokłócił się z byłym sprawozdawcą jego ustawy wyborczej z 1816 r., hrabią de Villèle , który został przewodniczącym Rady, który ograniczył jego swobodny wstęp do króla Karola X.
Gdy zbliżała się rewolucja 1830 r., wysłał pamiętnik do króla Karola X, za pośrednictwem hrabiego Chabrola , ministra marynarki wojennej, w którym opowiadał się za pewnymi reformami.
Kilkakrotnie rozważana jest możliwość jego powrotu do biznesu, ale bez powodzenia. Talleyrand Książę jest korzystny czas i król Karol X żałować niepowodzenie projektu ordynacji wyborczej z 1816 r.
Został ponownie powołany do Rady Stanu w dniu 25 lipca 1830 rz pisemną obietnicą powołania do parostwa, gdy zarządzenia…lipiec 1830 rże nie chciał. To było wtedy, że upadek Karola X odbyła .
Zrezygnował z życia publicznego po wstąpieniu na tron Ludwika Filipa w 1830 roku . Następnie poświęca swój czas na pisanie swoich Wspomnienia. Zmarł na pół ślepo21 sierpnia 1845w jego 90 -tego roku, Rue du Bac w Paryżu.
Postać | Herb rodziny Viénot de Vaublanc |
![]() |
Rodzina Vaublanc
Gules lew przechodzący Or, wódz Argent naładowany słońcem Gules, zaczepiony przez dwie kiście winogron piasku (alias fioletowy)
|
Postać | Herb Barona d'Empire – Vincent-Marie Viénot de Vaublanc |
---|---|
![]() ![]() |
Cięcie, do pierwszego półpartyjnego Azure, do wieży Argent, muru z piasku i okręgu prefektów baronów ; 2. Gules to lew lampart Argent. |