Ares (Żyronda)

Ares
Ares (Żyronda)
Ratusz.
Herb Ares
Herb 		Ares (Żyronda)
Logo
Administracja
Kraj Francja
Region Nowa Akwitania
dział Żyronda
Dzielnica Arcachon
Międzywspólnotowość Społeczność miejska Bassin d'Arcachon Nord
Mandat burmistrza
 Xavier Daney
2020 -2026
Kod pocztowy 33740
Wspólny kod 33011
Demografia
Miły Areezjanie
Ludność
miejska 		6 349 mieszk  . (2018 wzrost o 9,35% w porównaniu do 2013 r.)
Gęstość 132  mieszk./km 2
Geografia
Szczegóły kontaktu 44°45′54″ północ, 1°08 °22″ zachód
Wysokość Min. 0  m
Maks. 37  m²
Obszar 48,25  km 2
Rodzaj Gmina miejska i przybrzeżna
Jednostka miejska Ares
(miasto odosobnione)
Obszar atrakcji Bordeaux
(gmina korony)
Wybory
Oddziałowy Kanton Andernos-les-Bains
Ustawodawczy ósmy okręg wyborczy
Lokalizacja
Geolokalizacja na mapie: Nouvelle-Aquitaine
Zobacz na mapie administracyjnej Nouvelle-Aquitaine Lokalizator miasta 14.svg Ares
Geolokalizacja na mapie: Gironde
Zobacz na mapie topograficznej Żyrondy Lokalizator miasta 14.svg Ares
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie administracyjnej Francji Lokalizator miasta 14.svg Ares
Geolokalizacja na mapie: Francja
Zobacz na mapie topograficznej Francji Lokalizator miasta 14.svg Ares
Znajomości
Stronie internetowej www.ville-ares.fr

Ares [aʁɛs] to gmina w południowo - zachodniej Francji, położona w departamencie Gironde , w regionie Nouvelle-Aquitaine .

Geografia

Arès znajduje się na północ od kraju Buch , na skraju dorzecza Arcachon , 47  km na zachód od Bordeaux , stolicy departamentu , 38  km na północ od Arcachon , stolicy okręgu i 15  km na północny zachód od Audenge , stolicy kanton.

Sąsiednie gminy to Lège-Cap-Ferret na zachodzie i północnym zachodzie, Le Porge na północnym zachodzie, Le Temple na północy, Lanton na północnym wschodzie i Andernos-les-Bains na południowym wschodzie .

Gminy graniczące z Arès
Porge Świątynia Lanton
Lège-Cap-Ferret Ares [1]
Zatoka Arcachon Andernos-les-Bains

Pogoda

Klimat, który charakteryzuje miasto, został w 2010 roku zakwalifikowany jako „zmieniony klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów Francji, która następnie ma osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wyłania się z tego samego typu klimatu w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatu we Francji kontynentalnej. Jest to strefa przejściowa między klimatem oceanicznym, klimatem górskim i klimatem półkontynentalnym. Różnice temperatur między zimą a latem zwiększają się wraz z odległością od morza, opady deszczu są mniejsze niż nad morzem, z wyjątkiem obrzeży płaskorzeźb.

Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.

Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
  • Średnia roczna temperatura: 12,9  °C
  • Liczba dni z temperaturą poniżej -5  ° C  : 2,1 dnia
  • Liczba dni z temperaturą powyżej 30  °C  : 4,9 d
  • Roczna amplituda termiczna: 13,5  °C
  • Roczna akumulacja opadów: 925  mm
  • Liczba dni opadów w styczniu: 13 dni
  • Liczba dni opadów w lipcu: 6,9 d

Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, faktycznie przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średnie opady powinny spaść, jednak przy silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być zapisywane na stacji meteorologicznej z Meteo France najbliższa „Świątynia”, miasto Świątyni , oddana do użytku w 1984 roku i znajduje się 17  km w linii prostej , gdzie średnia temperatura roczna suma opadów wynosi 12,5  ° C i poziom opadów wynosi 979,5  mm w latach 1981-2010. Na najbliższej historycznej stacji meteorologicznej „Le Temple”, w miejscowości Le Temple , oddanej do użytku w 1984 roku i oddalonej o 17  km , średnia roczna temperatura waha się od lat 1981-2010 do 1991-2020.

Planowanie miasta

Typologia

Arès jest gminą miejską, ponieważ jest częścią gmin zwartych lub o średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE .

Należy do jednostki miejskiej Arès, jednogminnej jednostki miejskiej liczącej 6308 mieszkańców w 2017 r., stanowiącej odizolowane miasto.

Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Bordeaux , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 275 gmin, jest podzielony na obszary liczące co najmniej 700 000 mieszkańców (z wyłączeniem Paryża).

Gmina, granicząca z Oceanem Atlantyckim , jest również gminą przybrzeżną w rozumieniu ustawy3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . W związku z tym, w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej wybrzeża, mają zastosowanie szczególne przepisy dotyczące planowania urbanistycznego , takie jak zasada niemożliwości zabudowy, poza obszarami zurbanizowanymi, na pasie linii brzegowej o długości 100 metrów lub większej, jeśli lokalna plan przewiduje to.

Zagospodarowanie terenu

Teren miasta, jak wynika z bazy danych Europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem półnaturalnych lasów i środowiska (87,3% w 2018 r.), jednak spadek w porównaniu z 1990 r. (89,8% ). Szczegółowy podział w 2018 r. przedstawia się następująco: lasy (72,5%), roślinność krzewiasta i/lub zielna (14,8%), tereny zurbanizowane (10,9%), łąki (1,3%), przybrzeżne tereny podmokłe (0,5%).

IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th  wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).

Toponimia

Nazwa miejsca jest potwierdzone w dawnych formach Areis (1217) Arez lub Arets XVIII th  wieku. Kościół Arès znajdował się w miejscu zwanym Les Arroques.

Pochodzenie nazwy jest bardzo stare, ale nieznane; można jednak postawić pewne hipotezy:

Miasto było, aż do połowy XIX th  wieku osadzie dołączonej do sąsiedniego miasteczka Andernos.

Fabuła

Średniowiecze

W połowie średniowiecza ( XIII th  wieku), Ares należała do zdecydowanej i starożytnego baronia Blanquefort , która rozciągała się na brzegi Garonne wybrzeża Bassin d'Arcachon. Na czele baronii Blanquefort następowały po sobie trzy rodziny: Blanquefort do 1313 roku, Goth (jednym z najbardziej znanych członków był papież Klemens V w 1309) do 1363 roku i Durfort do 1601 roku. Jean de Durfort (1450-1520) oddał swoje wrzosowiska mieszkańcom Ares. W 1601 roku Jacques de Durfort (1547-1626), Lord Blanquefort został zmuszony do rozczłonkowania starej baronii: w ten sposób baronia Arès (w tym wieś Arès, należąca do parafii Andernos) stała się niezależna i została sprzedana stowarzyszenie, do którego należała pospolita , Marie Lambert, wdowa po Guillaume Dalesme, posłanka z Bordeaux.

Jego syn, Gabriel Dalesme, który został baronem Arès w 1616 roku, prawdopodobnie wybudował zamek w miejscu obecnego zamku. Sprzedał baronię w 1645 r. Pierre'owi d'Ornano (+ 1649) (synowi marszałka d'Ornano ), który uczynił z zamku głównie zameczek myśliwski. W 1657 r. wdowa po nim, pokryta długami męża, zmuszona była sprzedać ziemię Arès, którą nabył Jean de Laville (1612-1665) de Biganos, doradca sekretarza króla na dworze Pomocników w Bordeaux. Lavilleowie rządzili przez półtora wieku na swoich ziemiach w Arès, aż do rewolucji.

Pierre de Laville (1650-1693), syn Jeana, był pionierem leśnictwa i sadził rozległe wrzosowiska w sosnach ( Pignadas de la Montagne i Bois d'Arpech, na skraju Cirès). Jean-Baptiste de Laville (1675-1724), syn Pierre'a de Laville, został nazwany „małym królem Soulac”, ponieważ był wybitnym medokiem. To właśnie wtedy, gdy był baronem Arès, zamek spłonął w lutym 1706 r. Jean-Baptiste de Laville został mianowany w 1716 r. kapitanem majorem straży przybrzeżnej La Teste i zamieszany w 1727 r. w sprawę handlu solą w warzelni soli. W 1731 r. potwierdził darowiznę baronii Arès swojej córce Élisabeth de Laville, podczas jej małżeństwa z Franciszkiem I de Belcier (1693-1769), niezmiernie bogatym dziedzicem, panem w swoim zamku Crain na rzecz barona w okresie między dwoma morza.

Franciszek II de Belcier (1732-1794), ostatni baron Arès, syn Elżbiety de Laville, mąż Marii Angélique d'Abzac de la Prade, mieszkał na zamku Belcier w Salles niedaleko Castillon, a zamek Arès służył głównie jako spotkanie myśliwskie. Tragicznie zakończył swoje życie na szafocie podczas Terroru. Uprzednio w 1775 r., w celu uzyskania środków na wykupienie własności Villefranche w Lonchat i konsolidację majątku Salles, baronia została sprzedana na kredyt Louise Lemesle (?-1787), wdowie po mistrzu Jean-Baptiste Lataste, prawniku Parlament Bordeaux. Zbudowała w 1786 r. nowy zamek w Arès oraz, na przykładzie Certes , groble na słonych łąkach, aby rozwijać akwaria i rozwijać hodowlę ostryg; majątek prosperował także dzięki młynowi wodnemu, produkcji drewna i żywicy, miodu i wosku, wina i zbóż, a także hodowli krów, świń i koni. Inwestycje te nie wystarczyły na opłacenie nabycia majątku, który został wystawiony na sprzedaż w 1784 roku bez powodzenia i wrócił do François de Belcier w 1789 roku.

Rewolucja

Ziemie Arès zostały skonfiskowane i sprzedane w 1797 jako własność narodowa . Zostały one nabyte za skromną sumę przez niejakiego Dupradę, byłego zarządcę baronii Arès w czasach Belcierów, sprzedane dziesięć miesięcy później i wreszcie jako właściciel wLuty 1798, Basków Michel Martin Hiribarn (?-1822), który spowodował, że posiadłość podupadła. Postawił przeciwko niemu wszystkich mieszkańców Arès, podważając oczywiście prawa do wypasu i wypasu, przyznane przez starych panów w 1506 r. Martin Hiribarn był burmistrzem Andernos w 1804 r., aw 1808 r. został zwolniony za przemyt. Zadłużony, jego syn o przezwisku „Fanfan”, grabieżca wraków w wolnym czasie, musiał po śmierci ojca sprzedać posiadłość Arès rozciągającą się od Andernos do świątyni na 14 800  hektarach, na aukcji w 1822 roku Antoine de Kiełbasa.

Przywrócenie

Antoine de Sauvage (1793-1852) był pierwszym kuzynem księcia Dekazesa, który wielokrotnie pomagał mu w uzyskaniu praw i autoryzacji, a także w udzielaniu mu osobistych pożyczek. Dzięki kuzynowi, który został „premierem” Ludwika XVIII w 1819, Antoine de Sauvage został mianowany „Inspektorem Generalnym Nawigacji i Portów Paryża” w 1820, mając zaledwie 27 lat, co pozwoli mu później zbadać kanał Claude'a Deschampsa. projektu w 1833 r. Wraz z nabyciem Terres d'Arès de Sauvage odziedziczył pozew wniesiony zMarzec 1822przez Pierre'a Templiera, burmistrza Andernos (od 1813 do 1826) za utrzymanie przyznanych w 1506 r. praw do wypasu i zbierania, co również kwestionuje de Sauvage. Przyjaciel barona d'Haussez , prefekta Landów (1817-1819), de Sauvage poparł i uzyskał jego przeniesienie na prefekta Gironde (1824-1829). Antoine de Sauvage inwestuje znaczne sumy w rozwój posiadłości (oczyszczanie, zalesianie sosny, terpentyna, plantacja winnic, groble, hodowla...), ale te duże prace nie przynoszą oczekiwanego sukcesu, głównie ze względu na brak zrozumienie mieszkańców. Pod koniec procesu apelacyjnego w 1825 r., który go nie satysfakcjonował, sprzedałSierpień 1825, 13.000  hektarów ziemi brzytwy do „Société des Landes de Gascogne” reprezentowanej przez Jacquesa Balguerie i ponownie zainwestował większość wpływów ze sprzedaży w akcje tej samej firmy spekulacyjnej, stając się w ten sposób z Balguerie, Opperman i de Pourtales , 4 th  akcjonariuszem tej mgławicy spółek. Po sprzedaży krótkich wrzosowisk de Sauvage nadal posiadał 7000  hektarów, w tym „Domaine d'Andernos”, które nabył w marcu 1825 roku.

W 1825 r. nabył również zamek Lamarque w Médoc. W 1826 r. został mianowany burmistrzem Andernos przez swojego przyjaciela prefekta Hausseza i radnego generalnego kantonu Audenge wListopad 1833. W 1827 r. próbował zaaklimatyzować sprowadzone z Egiptu dromadery na wrzosowiskach Gironde, uznając ten środek transportu za bardziej użyteczny i tańszy niż budowa linii kolejowej. W 1830 r., podczas trzech chwalebnych lat , po splądrowaniu prefektury Gironde przez zbuntowany tłum, prefekt Curzay schronił się wraz ze swoim przyjacielem na zamku w Arès. De Sauvage następnie próbował zaprowadzić porządek i przepędzić powstańców, pędząc w kierunku Bordeaux na czele małego oddziału sześciu strażników na wielbłądach. Kupił też opuszczony zamek Andernos (znajdujący się w miejscu obecnej wieży ciśnień Andernos).

W 1829 r. uzyskał od prefekta Haussez afermage Ile aux Oiseaux na 9 lat, ale po pewnych niepowodzeniach poprosił o wygaśnięcie dzierżawy w 1832 r . W 1825 roku, po śmierci Pierre'a Balguerie-Stuttenberga , „Société des Landes de Gascogne” odsprzedało znaczną część ziem Andernos, które na własny rachunek kupił Guillaume Oppermann (1777-1846), jeden z udziałowców społeczeństwa. Antoine de Sauvage, porzuca swoją domenę Arès, zamieszkały w Bordeaux lub Pau. W 1834 roku, po otrzymaniu dużą sumę od państwa, jako rekompensaty dla rodzin byłych kolonistów z San Domingo , despoiled o niepodległość wyspy w 1804 roku, który stał Haiti, zrezygnował ze wszystkich swoich mandatów. Fakultatywnymi i sprzedaje pozostałe 1200  ha jego majątku Arès do Bretona, kapitana Davida Allègre (1786-1846). W latach 1835-1840 de Sauvage pracował w Mende jako Generalny Inspektor Finansowy, następnie osiadł w Wenezueli jako przemysłowiec cukrowy i zmarł w 1852 lub 1853 r., zrujnowany, prawdopodobnie w Walencji (Wenezuela) .

David Allègre (1786-1846), były oficer Królewskiej Marynarki Wojennej, był pionierem przemysłowego połowu trawlerami. Zbudował wiele akwariów w Saint-Brice i Andernos, wiatrak na molo, tartak hydrauliczny na Cirès, fabrykę płytek, fabrykę żywicy... Wesoły mieszkał w zamku Arès i kazał go zrównać z ziemią „Andernos, który był niczym więcej jak ruinami. Zmarł w swoim zamku w 1845 roku i został pochowany w kaplicy św. Eloi d'Andernos.

Podczas rewolucji utworzono gminę składającą się z Aresa i Andernos. Dopiero dekret z9 stycznia 1851 tak, że Ares został odłączony od Andernos i stał się autonomiczną gminą.

Po śmierci Allègre'a Terres d'Arès (wówczas 690  hektarów) został wystawiony na licytację w 1847 roku. Kupił go Léopold Javal (1804-1872), bogaty izraelski bankier paryski. Miłośnik agronomii Saint-Simonian znacznie rozbudował posiadłość, zwiększając ją do 3000  ha w 1860 r. Prace sanitarne, sadzenie sosny i wydobycie klejnotów wydobyły tę nieuprawianą ziemię. W 1870 roku, po upadku Drugiego Cesarstwa, przeszedł na emeryturę i przebywał w swoim zamku w Arès aż do śmierci. Wdowa po nim Augusta von Laëmel (1817-1893), potomek austriackich bankierów żydowskich, zarządzała majątkiem przez około dwadzieścia lat. To jego córka Sophie Javal (1853-1947), żona Paula Wallersteina (1846-1903), odziedziczy Ziemie Arès i szybko przejmie inicjatywę w sprawie śmierci męża. Bezdzietna Sophie Wallerstein przekazuje w 1927 roku swojej siostrzenicy Jeanne (1871-1956), córce jej starszego brata Emile'a Javala , samą własność swojej domeny, której pozostaje w użytkowaniu . Jeanne, która wyszła za Paula Weissa , jest matką słynnej feministki Louise Weiss i André Weissa.

XX th  century

W 1940 roku, po tym, jak posiadłość Sophie Wallerstein została objęta sekwestracją jako własność żydowska, Anthony de Puniet de Parry (1904-?), potentat biznesu, sukcesywnie wykupił nieruchomą własność Jeanne Weiss i prawo użytkowania syndyka. Przeprowadził się do zamku wMarzec 1943i zarządzał majątkiem. De Puniet został aresztowany w 1944 roku i deportowany do Dachau za rozdrabnianie drewna w Kriegsmarine przy sprzedaży drewna dębowego . W czerwcu 1945 r. przegrał w lipcu 1945 r. pozew wytoczony przeciwko niemu przez Sophie Wallerstein, która przejęła użytkowanie majątku, a następnie w kwietniu 1947 r. pozew wytoczony mu przez André Weissa, syna Jeanne Weiss, o odzyskanie majątku. nagiej własności. wSierpień 1947, rodzina Weiss stworzyła firmę Immobilière du Domaine d'Arès (IDA) odpowiedzialną za sprzedaż posiadłości. wgrudzień 1947Zofia Wallerstein zmarła na zamku w Arès, zdesperowana, że ​​nikt z jej rodziny nie zachował całej domeny. Zamek został sprzedany firmie MGEN w październiku 1948 r. W latach 1947-1950 pan de Puniet próbował bezskutecznie odzyskać zamek, posuwając się nawet do kasacji .

Polityka i administracja

Trendy i wyniki polityki

Lista burmistrzów

Lista kolejnych burmistrzów
Okres Tożsamość Etykieta Jakość
Brakujące dane należy uzupełnić.
1851   Pierre Paulhac   1 st miejscowy burmistrz
1900 1920 Dukamin kochanie    
1920 1941 Henri skacze    
1944 1974 Georges Dartiguelongue SFIO, a następnie PS Radny generalny kantonu Audenge
1975 2001 Christian Raymond    
Marzec 2001 2020 Jean-Guy Perriere UMP → LR Emeryt (zawodowy urbanistyka i nieruchomości)
Radny Wydziału od 2015
Radny Gminy od 1977
2020 W trakcie Xavier Daney SE Dyrektor handlowy i redakcyjny

Polityka dotycząca środowiska naturalnego

Na liście nagród 2020 Krajowa Rada Miast i Miast w Bloom przyznała miastu kwiat.

Demografia

Mieszkańcy nazywani są Arésiens.

W 1851 roku, kiedy powstała, gmina Arès, licząca 850 mieszkańców, była bardziej zaludniona niż gmina Andernos, z której pochodzi i która jest domem dla 503 mieszkańców.

Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1851 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis jest obecnie oparty na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów gminy przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2005 roku.

W 2018 r. miasto liczyło 6 349 mieszkańców, co stanowi wzrost o 9,35% w porównaniu do 2013 r. ( Gironde  : + 6,4%, Francja z wyłączeniem Majotty  : + 2,36%).

Ewolucja populacji   [  edytuj  ]
1851 1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891
850 843 833 882 1,032 1209 1549 1648 1,673
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (1)
1896 1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946
1786 1810 1 855 1856 1784 1,779 1918 2031 2001
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (2)
1954 1962 1968 1975 1982 1990 1999 2005 2010
2336 2385 2741 2656 3 051 3 911 4680 5 335 5576
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (3)
2015 2018 - - - - - - -
6126 6 349 - - - - - - -
Od 1962 do 1999: ludność bez podwójnego liczenia  ; dla następujących dat: ludność gminna .
(Źródła: Ldh / EHESS / Cassini do 1999 r., następnie Insee od 2006 r.) Histogram rozwoju demograficznego

Gospodarka

Położone na północny wschód od basenu Arcachon , prawdziwego morza śródlądowego o powierzchni 155  km 2 otwartego na Ocean Atlantycki , główną działalnością gospodarczą Arès jest hodowla ostryg i posiada własny port, w którym pracują dziesiątki hodowców ostryg. Rzeczywiście, basen Arcachon jest idealnym miejscem do chwytania i hodowli ostryg, ponieważ jego woda jest stale odnawiana przez przypływy i odpływy Oceanu Atlantyckiego, a także przez deltę Leyre, która zapewnia mu wystarczającą ilość świeżej wody.

Arès to mały nadmorski kurort z kilkoma kempingami i hotelami, klubem żeglarskim czynnym przez cały rok, jeziorem Saint-Brice do pływania podczas odpływu oraz kortami tenisowymi.

Lokalna kultura i dziedzictwo

Miejsca i zabytki

Fundacja Wallerstein została utworzona przez Sophie Wallerstein po śmierci jej męża (1903), aby zarządzać Maison de santé (obecnie ośrodek zakwaterowania dla niesamodzielnych osób starszych (EHPAD) Paul-Louis Weiller ) i Aérium (obecnie opuszczony), do którego obecnie dodaje się Centrum Medyko-Chirurgiczne otwarte w 1977 roku. Dziś Fundacja, uznana za użyteczności publicznej w 1904 roku, stała się stowarzyszeniem non-profit , Stowarzyszeniem Przyjaciół Pracy Wallerstein (AAOW), którego zarządem zawsze przewodniczy potomkiem 5 th  generacji Sophie Wallersteina. Kiedy Madame Wallerstein zmarła 31 grudnia 1947 , był to jej wnuczek Paul-Louis Weiller (1893-1993), syn Alice Javal (1869-1944), córka Emile'a Javala (1839-1907), starszego brata Sophie Wallerstein , który zastąpił go na stanowisku prezesa Fundacji, następnie w 1993 roku jego syna Paula-Annika Weillera (1933-1998), następnie jego przyrodnią siostrę Élisabeth Irisarri-Weiller (1924-2006), a od 17 lipca 2006 roku hrabinę Maria-Pilar de la Béraudière (1953-), córka Elisabeth Irisarri-Weiller i żona Jacques-Antoine de la Béraudière (1942-) międzynarodowy ekspert w dziedzinie malarstwa sztuki nowoczesnej . Trasy Ares noszą nazwy Wallerstein i Javal.

Osobowości związane z gminą

Heraldyka

Prezentacja herbu
Bronie

Ramiona Aresa są ozdobione następująco: z lazuru ze srebrną szalupą niosącą na rufie również sternika ze srebra, żeglującego po falującym morzu tego samego i polnego, z naczelnym uszytym z gąsów naładowanych słońcem „Złoto nie zostało pokazane dexterowi szyszki sosny z odwróconej sztabki, a złowrogiemu srebrnej ostrygi w obrączce.

Uwagi i referencje

Notatki i karty

  1. Roczna amplituda termiczna mierzy różnicę między średnią temperaturą lipca i stycznia. Ta zmienna jest powszechnie uznawana za kryterium rozróżniania między klimatem oceanicznym a kontynentalnym.
  2. Opady atmosferyczne, w meteorologii, to zorganizowany zestaw ciekłych lub stałych cząstek wody opadających swobodnie w atmosferze. Ilość opadów docierających do danej części powierzchni ziemi w określonym przedziale czasu jest oceniana na podstawie ilości opadów, którą mierzą deszczomierze.
  3. Odległość obliczana jest w linii prostej między samą stacją meteorologiczną a stolicą gminy.
  4. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gmin wiejskich i miejskich opublikowanym w listopadzie 2020 r., w zastosowaniu nowej definicji wsi, zatwierdzonej na14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.
  5. Pojęcie obszaru przyciągania miast zostało zastąpione wpaździernik 2020stare pojęcie obszaru miejskiego , aby umożliwić spójne porównania z innymi krajami Unii Europejskiej .
  6. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.
  1. IGN , „  Ewolucja użytkowania gruntów w mieście na starych mapach i zdjęciach lotniczych.  » , Na remorerletemps.ign.fr (dostęp 18 kwietnia 2021 r . ) . Aby porównać ewolucję między dwiema datami, kliknij na dole pionowej linii podziału i przesuń ją w prawo lub w lewo. Aby porównać dwie inne karty, wybierz karty w oknach w lewym górnym rogu ekranu.

Bibliografia

  1. Arès sur Géoportail , dostęp 7 grudnia 2015 r.
  2. Daniel Joly, Thierry Brossard, Hervé Cardot Jean Cavailhes, Mohamed Hilal i Pierre Wavresky "  typów klimatów we Francji, konstrukcji przestrzennych  ", Cybergéo, European Journal of geografii - European Journal of Geography , n o  501 ,18 czerwca 2010( DOI  https://doi.org/10.4000/cybergeo.23155 , czytanie online , dostęp 14 lipca 2021 )
  3. „  Klimat we Francji metropolitalnej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ ,4 lutego 2020 r.(dostęp 14 lipca 2021 )
  4. „  Definicja normy klimatycznej  ” , na http://www.meteofrance.fr/ (konsultacja 14 lipca 2021 r. )
  5. Słowniczek - Opady , Météo-France
  6. „  Klimat Francji w XXI wieku – Tom 4 – Scenariusze regionalne: wydanie 2014 dla metropolii i regionów zamorskich  ” , https://www.ecologie.gouv.fr/ (dostęp 12 czerwca 2021 ) .
  7. [PDF] „  Regionalne obserwatorium rolnictwa i zmian klimatu (wyrocznia) Nouvelle-Aquitaine  ” , na stronie nouvelle-aquitaine.chambres-agriculture.fr ,2018(dostęp 14 lipca 2021 )
  8. „  Météo-France Le Temple station – metadata  ” , na venteespubliques.meteofrance.fr (dostęp 14 lipca 2021 r. )
  9. „  Orthodromie entre Arès et Le Temple  ” , na fr.distance.to (dostęp 14 lipca 2021 ) .
  10. „  Météo-France Le Temple station – zestawienie klimatyczne – 1981-2010 statystyki i zapisy  ” , na publicznych data.meteofrance.fr (dostęp 14 lipca 2021 r . ) .
  11. "  Stacja meteorologiczna Le Temple - Normals za okres 1981-2010  " , na https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 14 lipca 2021 )
  12. "  Stacja meteorologiczna Le Temple - Normals za okres 1991-2020  " , na https://www.infoclimat.fr/ (dostęp 14 lipca 2021 )
  13. „  Typologia miast / wsi  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja 27 marca 2021 r . ) .
  14. "  miejska gmina - definicja  " , na tej stronie INSEE (konsultowany w dniu 27 marca 2021 ) .
  15. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  16. „  Jednostka miejska 2020 w Arès  ” , na https://www.insee.fr/ (dostęp 27 marca 2021 ) .
  17. "  Baza jednostek miejskich 2020  " , na www.insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  18. Vianney Costemalle, „  Zawsze więcej mieszkańców w jednostkach miejskich  ” , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  19. "  Baza obszarów atrakcyjności miast 2020 r.  " , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  20. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w zlewni miasta  ” , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  21. "  Gminy podlegające prawu wybrzeża.  » , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr ,2021(dostęp 27 marca 2021 r . ) .
  22. „  La loi littoral  ” , na www.collectivites-locales.gouv.fr (konsultacja 27 marca 2021 r . ) .
  23. „  Prawo dotyczące rozwoju, ochrony i wzmocnienia linii brzegowej.  » , na stronie www.cohesion-territoires.gouv.fr (konsultacja 27 marca 2021 r . ) .
  24. „  CORINE Land Cover (CLC) – Podział obszarów na 15 stanowisk użytkowania gruntów (obszar metropolitalny).  » , W tym miejscu danych oraz badań statystycznych Ministerstwa Ekologicznej Transformacji. (dostęp 18 kwietnia 2021 )
  25. Archiwum Historyczne Żyrondy.
  26. Jacques Baurein, odmiana Bourdeloise , tom.  XI, rozdz.  XXXIV, s.  393.
  27. Opat Expilly
  28. Bénédicte Boyrie-Fénié , Occitan Institute, Toponimiczny słownik gmin Gironde , Pau, Cairn Publishing,Październik 2008, 402  s. ( ISBN  978-2-35068-012-5 ) , s.  45...
  29. Toponimia ( Baumann 1994 , s.  3).
  30. Gérard Simmat (Wyciąg z historii s. 9-15), Arès opowiadane przez jego ulice i miejscowości , Arcachon, Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne w Arcachon i Pays de Buch,2015, 162  s. ( ISBN  978-2-9545607-5-5 , zawiadomienie BNF n o  FRBNF44376269 , czytać online ).
  31. Pierre Labat, „  Baronia i baronowie Arès (1/5)  ” , o Towarzystwie Historyczno-Archeologicznym Arcachon i Kraju Buch ,1985(dostęp 21 lipca 2016 r . ) .
  32. “  Historia zamku w Arès – L'Estey Malin nr 53; P. 54  ” , na calameo.com ,2014(dostęp 24 września 2016 ) .
  33. Pierre Labat, „  Baronia i baronowie Arès (2/5)  ” , o Towarzystwie Historyczno-Archeologicznym Arcachon i Pays de Buch ,1985(dostęp 21 lipca 2016 r . ) .
  34. Pierre Labat, „  Baronia i baronowie Arès (3/5)  ” , o Towarzystwie Historyczno-Archeologicznym Arcachon i Pays de Buch ,1985(dostęp 21 lipca 2016 r . ) .
  35. Pierre Labat, „  Baronia i baronowie Arès (4/5)  ” , o Towarzystwie Historyczno-Archeologicznym Arcachon i Kraju Buch ,1986(dostęp 21 lipca 2016 r . ) .
  36. „  Château de Crain  ” , na stronie chateau-de-crain.com (dostęp 22 sierpnia 2016 r . ) .
  37. „  Château de Belcier (zdjęcie)  ” , na ramage-belcier.com (dostęp 22 sierpnia 2016 ) .
  38. Pierre Labat, „  Baronia i baronowie Arès (5/5)  ” , o Towarzystwie Historyczno-Archeologicznym Arcachon i Pays de Buch ,1986(dostęp 21 lipca 2016 r . ) .
  39. Lista burmistrzów Andernos; ( Simmat 2015 , s.  160).
  40. Sprawa kontrabandy w Grand-Crohot (1809) ( Verdier 1989 , s.  10-18).
  41. Afera grabieży Pacyfiku (1843) ( Verdier 1989 , s.  29-31).
  42. Antoine de Sauvage ( Eymeri 2012 ).
  43. Jacques Balguerie (1773-1850) jeden ze starszych braci Pierre'a Balguerie-Stuttenberg (1778-1825)
  44. „  wielkich właścicieli ziemskich w Andernos w wieku 18 i 19  ”, Biuletyn Towarzystwa Historycznego i Archeologicznego Arcachon i kraj Buch , n o  156,2013, s.  60-71 ( czytaj online , konsultacja 14 sierpnia 2016 r. ).
  45. Szarża dromaderów na Bordeaux (1830); ( Verdier 1989 , s.  19-20).
  46. Antoine de Sauvage ( Baumann 1994 , s.  9).
  47. "  Biografia Antoine de Sauvage  " , na stronie bassindarcachon.com ,2012(dostęp 22 lipca 2016 r . ) .
  48. córka Guillaume'a Oppermanna, Constance, wyszła za mąż za chemika Charlesa Adolphe'a Wurtza w 1852 roku  ; potomkowie Wurtzów będą posiadać ważne ziemie na Andernos; źródło: L'Estey Malin nr 43, „  Od Andernos do Toulouse-Lautrec przez Wieżę Eiffla  ” ,2012(dostęp 23 sierpnia 2016 ) .
  49. David Allègre ( Baumann 1994 , s.  9).
  50. „  Biografia Davida Allègre  ” , na arestempslibre.fr (konsultacja 22 lipca 2016 r . ) .
  51. Luc Frédefon , Kalejdoskop Biografia Davida Allègre ( wydanie specjalne ), Côte et Terre Impression,2015, 275  pkt..
  52. „  Historia Arès  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 18 lipca 2016 ) .
  53. „  Utworzenie gminy Arès  ” , na arestempslibre.fr (konsultacja 22 lipca 2016 r . ) .
  54. Zofia i Paul Wallerstein; ( Simmat 2015 , s.  160).
  55. André Eugène Paul Weiss (1899-1950) awans na politechnika 1918, od 1925 do 1944 prawnik w Sądzie Apelacyjnym w Paryżu, wielki ruch oporu, następnie po wyzwoleniu prefekt Hérault w Montpellier (1944-1948), następnie dyrektor Ministerstwo Edukacji Narodowej
  56. ( Provain 2001 ).
  57. liście merów Arès ( Simmat 2015 , str.  160, 121).
  58. Fanny Peyrazat, „  Wybory Xaviera Daneya – Arès zmienia kurs i dziedzictwo polityczne  ” , na tvba.fr ,17 marca 2020 r.(dostęp 19 lipca 2020 r . ) .
  59. Miejsce rozkwitu miast i wsi , konsultowane 29 stycznia 2021 r.
  60. Nazwiska mieszkańców miasta na stronie „habitants.fr”, konsultowane 7 grudnia 2015 r.
  61. Organizacja spisu na insee.fr .
  62. Departamentalny kalendarz spisu ludności , na stronie insee.fr .
  63. Od wiosek Cassini po dzisiejsze miasta na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
  64. Insee - Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
  65. „  Kaplica w Arès (1846-1847)  ” , na arestempslibre.fr (konsultacja 19 lipca 2016 ) .
  66. Kaplica Sain-Brice ( Simmat 2015 , s.  40).
  67. Kościół Saint-Vincent-de-Paul na stronie „Visite en Aquitaine – Région Aquitaine” (CC- BY – SA ), konsultowany 7 grudnia 2015 r.
  68. Kościół Arès ( Simmat 2015 , s.  70-71).
  69. „  Chrzcielnice z wodą święconą w kościele św. Wincentego de-Pawła  ” , onvisits.aquitaine.fr (konsultacja 18 lipca 2016 r . ) .
  70. „  Zworniki kościoła Saint-Vincent-de-Paul (rzeźby widoczne tylko przez lornetkę)  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 18 lipca 2016 ) .
  71. Kościół Arès ( Baumann 1994 , s.  27-29).
  72. Jacques d'Arès i in. , „  Pełny opis kościoła  ” , na odcinku parafii Lège-Arès (konsultacja 19 lipca 2016 r . ) .
  73. Krzyż paschalny według ikony Neldy Vettorazzo podzielony jest na 5 części: po lewej: wjazd Chrystusa do Jerozolimy  ; centrum: Ostatnia Wieczerza  ; wysoki: ukrzyżowanie  ; niski: zmartwychwstanie  ; po prawej: ukazanie się Jezusa kobietom”.
  74. Informacja ze strony Dziedzictwo w witrynie miasta, konsultacja 2 września 2013 r.
  75. Tour d'Arès na stronie „Visite en Aquitaine – Région Aquitaine” (CC- BY – SA ), skonsultowane 7 grudnia 2015 r.
  76. „  Molo w Arès  ” , onvisits.aquitaine.fr (dostęp 18 lipca 2016 ) .
  77. Arès Molo ( Simmat 2015 , s.  59).
  78. „  Armaty na molo Ares  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 18 lipca 2016 ) .
  79. O Biurze Turystycznym ( Simmat 2015 , s.  59, 121).
  80. Aresian inżynier elektronik na lotnisku Mérignac i pasjonat kosmosu, wystosował petycję w tej sprawie w 1976 roku.
  81. Miasto, które czeka na Marsjan, 3 września 2010 na paryskiej stronie internetowej
  82. „  Krzyż żeglarzy portu ostryg  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (konsultacja 19 lipca 2016 r . ) .
  83. Krzyż marynarski ( Simmat 2015 , s.  58).
  84. „  La femme océane  ” , na stronie internetowej Dominique Pios (dostęp 19 lipca 2016 ) .
  85. „  Ośrodek zdrowia Wallerstein (plany budynków, stare zdjęcia...)  ” , na stronie villegiature.gironde.fr (konsultacja 27 lipca 2016 r . ) .
  86. Dom Zdrowia ( Baumann 1994 , s.  76-78).
  87. Dom Zdrowia ( Simmat 2015 , s.  108).
  88. „  Strona internetowa EHPAD Paul-Louis Weiller (film i zdjęcia z inauguracji 2011)  ” , na ehpadplweiller-ares.com (dostęp 27 lipca 2016 ) .
  89. tablica uliczna „Paul Wallerstein” została zmodyfikowana w kwietniu 2016 r., aby oddać hołd Sophie Wallerstein, od czterdziestu lat głównej dobrodziejki Arès, a obecnie nazywana „Sophie and Paul Wallerstein”
  90. „  Aerium i prewentorium w Arès  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 26 lipca 2016 ) .
  91. „  Artykuł z epoki o inauguracji Aerium 15 marca 1913  ” , na 4a-aerium-ares.com (dostęp 23 lipca 2016 ) .
  92. „  La Aérium d'Arès  ” , na villegiature.gironde.fr (konsultacja 27 września 2015 r . ) .
  93. Ojciec du Plessis otworzył ośrodek wypoczynkowy niedaleko Arès, w Jane de Boy w mieście Lège , od 1956 do 1974
  94. "  Arès Aérium pewnego dnia wyjdzie z długiego snu  " , sudouest.fr ,2013(dostęp 26 lipca 2016 r . ) .
  95. „  Świadectwo na lotnisku Ares i ojciec Plessisa  ” , na blogu Laurica Duvigneau (konsultacja 27 lipca 2016 r . ) .
  96. „  Proces ojca du Plessis przeciwko Paulowi- Lousowi Weillerowi  ” na 4a-aerium-ares.com (dostęp 27 lipca 2016 r . ) .
  97. "  Wskazówki MH de l'Aerium  " , zawiadomienie n o  PA33000023, baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury , obejrzano 23 września 2011.
  98. Françoise Choay, „  Opis Aerium dla jej prośby o rejestrację  ” , na 4a-aerium-ares.com (dostęp 27 lipca 2016 r . ) .
  99. „  Freski sterowca Ares  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 26 lipca 2016 ) .
  100. „  Opis fresków Henri Mallet na lotnisku Ares  ” , na henrimarret-peintre.fr (dostęp 26 lipca 2016 ) .
  101. "  Film o 7:54 pokazujący widok z lotu ptaka z zewnętrznej posesji  " , na youtube.com ,2013(konsultowane 26.07 . ) .
  102. Centrum Medyczno-Chirurgiczne ( Simmat 2015 , s.  46).
  103. Centrum Medyczno-Chirurgiczne ( Baumann 1994 , s.  86).
  104. „  Strona kliniki Arès  ” na stronie clinique-ares.com (konsultacja 27 lipca 2016 ) .
  105. „Strona  Michela Potay  ” , na stronie michelpotay.info (dostęp 23 lipca 2016 r . ) .
  106. Dom Objawienia ( Simmat 2015 , s.  103).
  107. Dom Objawienia ( Baumann 1994 , s.  96).
  108. Zamek Arès ( Baumann 1994 , s.  11-19).
  109. „  Château d'Arès  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 24 lipca 2016 ) .
  110. „  EHPAD d'Arès  ” , na mgen.fr (dostęp 24 lipca 2016 ) .
  111. „  Gabinet Château d'Ares  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (konsultacja 24 lipca 2016 r . ) .
  112. „  Rezydencja zarządcy na zamku w Arès  ” , onvisits.aquitaine.fr (konsultacja 24 lipca 2016 r . ) .
  113. „  Ramy centralnej stodoły zamku Arès  ” , onvisits.aquitaine.fr (konsultacja 24 lipca 2016 r . ) .
  114. "  Residence Les allées du port  " , na advento.fr ,2007(dostęp 24 lipca 2016 r . ) .
  115. Stacja Arès ( Simmat 2015 , s.  79).
  116. Stacja Arès ( Baumann 1994 , s.  48-51).
  117. Trasa kolei ( Baumann 1994 , s.  49).
  118. „  Stara stacja w Arès  ” , onvisits.aquitaine.fr (konsultacja 30 lipca 2016 r . ) .
  119. Słupy kopalniane autorstwa Roberta Easthope'a ( Simmat 2015 , s.  138).
  120. Właściwie wagony Diona Boutona
  121. „  Aneks ratuszowy w Arès  ” , onvisits.aquitaine.fr (konsultacja 31 lipca 2016 r . ) .
  122. „  Pokój małżeński ratusza w Arès  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (konsultacja 31 lipca 2016 r . ) .
  123. Ratusze miasta Arès ( Baumann 1994 , s.  90-92).
  124. Manuel Lorenzo , Badania nad malarzem Paulem Antinem (praca uniwersytecka), Bordeaux,1995, 104  pkt. ( przeczytaj online ).
  125. „  Paul Antin  ” , na lespeintresbordelais.com (dostęp 31 lipca 2016 ) .
  126. Paul Antin, rue de la République ( Simmat 2015 , s.  142).
  127. „  Société L'Atelier  ” , na lespeintresbordelais.com (dostęp 31 lipca 2016 ) .
  128. „  Paul Antin w Arès  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (konsultacja 31 lipca 2016 r . ) .
  129. Javal-Wallerstein-Weiller, czyli medycyna wiejska Les Grandes Familles du Bassin Arcachon, L'Express z 21 maja 2009 r.
  130. Informacja zaczerpnięta ze strony Prezentacja gminy na stronie gminy , konsultowana 2 września 2013 r.
  131. Emile Javal ( Verdier 1990 , s.  64).
  132. Odnośnie Sophie Javal-Wallerstein, zob. Louise Weiss, Souvenirs d'un kids Républicaine: une grande dame au service du régime , s.  211-226 .
  133. Zofia Wallerstein ( Simmat 2015 , s.  156).
  134. Sophie Wallerstein w areszcie domowym ( Simmat 2015 , s.  140).
  135. Order Pierre'a Lavala z13 sierpnia 1943( Verdier 1990 , s.  75).
  136. Posiadłość Aérium należąca do Czerwonego Krzyża i prowadzona przez AFW ( Baumann 1994 , s.  83).
  137. La Pignada Atlantis ( Baumann 1994 , s.  98-99).
  138. mieście n °  60, czternastego lipca ulicy, prywatnym miejscu.
  139. „  Canoe Canoe by Paul Le Cour  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 19 lipca 2016 ) .
  140. "  Teleskop astronomiczny Paula Le Coura  " , onvisits.aquitaine.fr ( konsultacja 19 lipca 2016 ) .
  141. „  Velocar de Paul Le Cour  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 19 lipca 2016 ) .
  142. „  Atlantis Association Review  ” na atlantis-site.com (dostęp 19 lipca 2016 r . ) .
  143. Jego prawdziwe nazwisko, Jacques Anjourand, to Jacques d'Arès jest pseudonimem zapożyczonym od nazwiska miasta.
  144. „  Pignada Atlantis by Paul Le Cour  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 19 lipca 2016 ) .
  145. "  Ares; Pignada Atlantyda; nr 75, s. 102  ” Le Festin , n o  Hors-Serie, Le Bassin d'Arcachon w 101 miejsc i zabytków,marzec 2012( prezentacja online ).
  146. Jean Blade ( Simmat 2015 , s.  26).
  147. Jean Blade w ' Olivier de Marliave (500 artykułów), Dictionary of the Arcachon Basin , Bordeaux, South-West,2002, 352  s. ( ISBN  978-2-87901-491-3 , prezentacja online ).
  148. René Lescombes ( Simmat 2015 , s.  14).
  149. „  Jean Eude  ” , na stronie Visite.aquitaine.fr (dostęp 18 lipca 2016 ) .
  150. Herb odtworzony z rysunku na znaku ulicznym.

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne