Fundacja | 22 lutego 1821 |
---|---|
Rodzaj | Duży zakład |
Forma prawna | Instytucja publiczna o charakterze naukowym, kulturalnym i zawodowym |
Oficjalne imię | National School of Charters (od1870) |
Dyrektor | Michelle bubenicek |
Członkiem |
Condorcet Campus PSL University |
Stronie internetowej | www.chartes.psl.eu |
Miasto | Paryż |
---|---|
Kraj | Francja |
Krajowa Szkoła Charters ( ENC ) jest duża francuska szkoła założona w 1821 roku i specjalizuje się w szkoleniu w dziedzinie nauk pomocniczych historii . Od1 st wrzesień 2016jego dyrektorką jest Michelle Bubenicek .
Oddany pod nadzór Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego , ma status dużej placówki i jest „placówką składową” Uniwersytetu Paryskiego Nauki i Literatury (PSL). Został on zainstalowany od 2017 roku w wieku 65, rue de Richelieu , w 2 nd dzielnicy Paryża , po uzyskaniu od dłuższego czasu znajduje się w Sorbonie (1897-2017), a wcześniej w Hôtel de Soubise (1846/97 ) oraz w czworoboku Richelieu (1830-1846).
Jego studentami są stażyści urzędnicy państwowi rekrutowani w drodze egzaminu konkursowego lub studenci studiów magisterskich rekrutowani na podstawie akt (od 2005 r.) Lub doktoranci (od 2011 r.). Pierwszy otrzyma dyplom paleograf archiwisty po bronił tezy o przedsiębiorczości (a nie doktorat ) i ogólnie pracę jako dziedzictwa kuratorów , kuratorów bibliotecznych lub nauczyciel-naukowców ; ci ostatni uzyskują tytuł magistra w dziedzinie humanistyki cyfrowej i oprócz tradycyjnych możliwości Szkoły w dziedzinie ochrony dziedzictwa i szkolnictwa wyższego lub badań mogą zostać kierownikami projektów w zakresie nowych technologii .
Jest to jedna z najbardziej prestiżowych europejskich placówek edukacyjnych. Wśród byłych studentów jest dwóch laureatów Nagrody Nobla w dziedzinie literatury ( François Mauriac i Roger Martin du Gard ), wielu naukowców , badaczy i wyższych urzędników .
Utworzony na rozkaz Ludwika XVIII dnia22 lutego 1821Szkoła Kart jest jednak zakorzeniona w dziedzictwie rewolucyjnym i napoleońskim. Rzeczywiście, rewolucja ze swoimi konfiskatami, zniesieniem kongregacji i przeniesieniem kompetencji z Kościoła na państwo oznacza radykalną zmianę, także w dziedzinie kultury. Już w 1793 r. Feudysta Antoine Maugard przed publiczną komisją Konwentu zaproponował projekt edukacji historycznej i dyplomatycznej; nie została zachowana, a nawet zapomniano o jej istnieniu. W końcu to filolog i antropolog Joseph Marie de Gérando , baron cesarstwa i sekretarz generalny Ministra Spraw Wewnętrznych Champagny , jest autorem tej instytucji. Zaproponował Napoleonowi w 1807 r. Projekt szkoły przygotowującej młodych naukowców do pracy historycznej. Ten ostatni uważnie analizuje propozycję, chcąc nawet stworzyć znacznie większą „specjalną szkołę historyczną”. Niemniej jednak wysłanie Gérando z misją administracyjną do Włoch oznaczało zatrzymanie. Pod koniec 1820 r. Gérando przekonał hrabiego Symeona , filozofa i profesora prawa, byłego radnego stanu za czasów cesarstwa, a następnie ministra spraw wewnętrznych, o interesie realizacji projektu na wzór grandes écoles , aby poświęcić się do „gałęzi literatury francuskiej”, czyli studiów nad statutami. Kontekst lat dwudziestych XIX wieku sprzyjał utworzeniu École des chartes. Z jednej strony romantyczny szał średniowiecza zachęca do szkolenia specjalistów zdolnych do odnowienia francuskiej historiografii, opartej na bezpośrednim badaniu archiwów i rękopisów skonfiskowanych podczas rewolucji. Odczuwana jest również potrzeba utrzymania pewnej gałęzi nauki, wynikającej w szczególności z tradycji maurystów , w niebezpieczeństwie ze względu na brak współpracowników wykształconych w „nauce kart i rękopisów”. Z drugiej strony sytuacja polityczna połowy panowania Ludwika XVIII, naznaczona powrotem ultrasów i silnym kwestionowaniem monarchii konstytucyjnej, wpływa na powstanie instytucji, której tytuł mógłby odnosić się wprost jedynie do obrony Czarter.
Rozporządzenie z 1821 r. Przewiduje, że dwunastu studentów zostanie powołanych przez ministra spraw wewnętrznych na wniosek Akademii inskrypcji i literatury pięknej i opłaconych w ciągu dwóch lat studiów. Te ostatnie obejmują głównie paleografię i filologię w celu czysto użytkowym: uczniowie muszą czytać i rozumieć dokumenty, za których przechowywanie będą odpowiedzialni. Nauczyciele i uczniowie szkoły podlegają kuratorowi średniowiecznych rękopisów Biblioteki Królewskiej, rue de Richelieu, Pierre'owi Lespine oraz generalnej straży Archiwum Królestwa.
To pierwsze doświadczenie jest niejednoznaczne, w szczególności dlatego, że żaden punkt sprzedaży nie jest zarezerwowany dla studentów. Pierwsza promocja, powołana w dwóch etapach dekretem ministerialnym z dnia 11 maja (dla kursu Biblioteki Królewskiej) oraz dekretem z dn.21 grudnia 1821(dla archiwów królestwa) był jedyny. Chociaż Akademia zaproponowała nową listę kandydatów, a nawet jako kolejność16 lipca 1823 ustalił czas trwania kursów na dwa lata, kursy te muszą zostać zawieszone 19 grudnia 1823z braku słuchaczy. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych chce jednak ponownego otwarcia szkoły po długim okresie senności. Rives, dyrektor personelu ministerstwa, pisze we współpracy z Ironside raport o reorganizacji Szkoły i projekt zarządzenia, zaproponowany Karolowi X przez La Bourdonnaye , na początku rozporządzenia11 listopada 1829. Szkoła jest teraz otwarta dla wszystkich licencjatów, ale pod koniec pierwszego roku sześciu do ośmiu uczniów jest wybieranych w drodze konkursu; otrzymują leczenie i przechodzą kolejne dwa lata szkolenia. Po ukończeniu studiów otrzymują dyplom archiwisty paleograficznego i zajmują połowę wolnych stanowisk w bibliotekach i archiwach. Pierwszym z głównych jest Alexandre Teulet . Pierwsi dwaj nauczyciele to Pierre Lespine i Champollion-Figeac .
Od 1829 do 1836 roku w Dijon istnieje również Szkoła Czarterowa .
„Chwila Guizota ” sprzyja szkole, która szybko odnosi sukcesy na polu historycznym, zwłaszcza średniowiecza. Plik24 marca 1839jest założona - między innymi przez Louisa Douëta d'Arcqa - Towarzystwa Szkoły Kartartów , które wydaje Bibliotekę Szkoły Kart w celu upowszechniania twórczości Czartystów. Jest to jedno z najstarszych francuskich czasopism naukowych. W duchu całej historii Guizota, zarządzenie31 grudnia 1846gruntownie reorganizuje Szkołę i szkolnictwo przez ponad sto lat. Uczniowie, absolwenci, rekrutowani są na podstawie egzaminu (który wkrótce zostanie przekształcony w egzamin konkursowy), a następnie przechodzą trzyletni kurs. Interdyscyplinarność, podstawowa cecha Szkoły, zostaje następnie włączona do reformy, która przewiduje szereg sześciu kursów, z których część nie jest jeszcze nauczana nigdzie indziej. Druga innowacja, postawiono tezę o ustanowieniu, pierwsza publiczna obrona odbyła się w 1849 r. Powołano Radę Nadzorczą, w skład której wchodzili Strażnik Archiwów, dyrektor Biblioteki Królewskiej, dyrektor Szkoły i pięciu członków. Akademia napisami i literatury pięknej . Wreszcie szkoła zyskała nowy status; przeniosła się i osiedliła w Archives of the Kingdom, Hôtel de Soubise , w owalnym pokoju i sąsiednich pokojach Hôtel de Clisson .
Szkoła Kart stała się wówczas punktem odniesienia w Europie: gruntownie odnowiono pedagogikę (dzięki faksymilom starych dokumentów) i metodologię badań historycznych. Studenci otrzymują zajęcia z paleografii, sigilografii, numizmatyki, filologii, klasyfikacji archiwaliów i bibliotek, geografii historycznej, systemu walutowo-wagowo-miarowego, historii instytucji politycznych we Francji, archeologii, prawa cywilnego, prawa kanonicznego i feudalnego. Kursy mają zarówno cel naukowy, jak i zawodowy.
Tym samym, stopniowo wpasowując się w sieć służb archiwalnych, królewskich, a następnie krajowych i resortowych, czartystowie uczestniczą w jej zagęszczaniu i doskonaleniu zasad archiwizacji. Dlatego w archiwach zostaje utworzona prawdziwa sieć czartystów, potwierdzona najpierw rozporządzeniem Rady Ministrów31 grudnia 1846, a następnie wzmocnione ramami prawnymi zapewniającymi czartystom środki do egzekwowania tego prawa. Dekret z4 lutego 1850 rezerwuje zatem stanowiska archiwisty wydziałowego dla posiadaczy dyplomu archiwisty-paleografa, natomiast wszystkie miejsca w Archiwum Państwowym (z wyjątkiem urzędnika) są im przydzielone dekretem z dn. 14 maja 1887. W bibliotekach to samo nie jest prawdą: zarządzenie z 1829 r. Nigdy nie jest stosowane i pomimo zarządzenia z 1839 r., Które zastrzega dla nich miejsca w Bibliotece Królewskiej, w bibliotece pracuje mniej niż 7% chartrystów. W 1867 r. koniec Drugiego Cesarstwa , po części dzięki osobowości Léopolda Delisle , generalnego administratora biblioteki narodowej, że cechy kartografów są uznawane w dziedzinie bibliotek. Stopniowo dekrety i nakazy tworzyły dogodne warunki dostępu Czartystów do pracy w bibliotekach.
Szkoła została przeniesiona w 1866 roku do Hôtel de Breteuil, rue des Francs-Bourgeois, w bardziej odpowiednich pomieszczeniach, bez większego wpływu na nauczanie. Siedem krzeseł zostało ustanowionych dekretem z dnia30 stycznia 1869 : paleografia; Romantyczne języki; bibliografia, klasyfikacja bibliotek i archiwów; dyplomatyczny; instytucje polityczne, administracyjne i sądowe Francji; prawo cywilne i prawo kanoniczne średniowiecza; archeologia średniowiecza. Oprócz modyfikacji szczegółów pozostały niezmienione do 1955 r. W 1897 r. Ponownie przeniesiono National School of Charters: następnie przeniesiono ją na 19, rue de la Sorbonne , do pomieszczeń pierwotnie przewidzianych dla paryskiego katolickiego wydziału teologicznego.
Szkoła jest geograficznie blisko innych organizacji badawczych i dydaktycznych mieszczących się na Sorbonie, takich jak Wydział Literatury i Praktyczna Szkoła Studiów Zaawansowanych. Szkoła posiada salę lekcyjną z podwójnym oświetleniem bocznym i wyjątkowo głębokimi stołami do pracy, które uznano za niezbędne do uprawiania paleografii, a także zaprojektowaną od początku bibliotekę. Kwestia nowego posunięcia została podniesiona w latach dwudziestych XX wieku, a projekty transferowe następowały po sobie: w 1924 roku myśleliśmy o Hôtel de Rohan , a następnie Michel Roux-Spitz zaproponował plany instalacji w ogrodzie Instytutu dla Głuchych i Głuchych. Niemy; sukcesywnie przywołujemy ziemię przy rue Notre-Dame-des-Champs, dom przy rue de Vaugirard, dawną szkołę politechniczną, refektarz Bernardynów ... Szkoła ostatecznie dołączyła do dzielnicy Richelieu w 2015 roku i objęła nową siedzibę przy 65 , rue de Richelieu i 12, rue des Petits-Champs ze względu na bibliotekę, która ponownie otwiera6 marca 2017 r. W tym samym czasie Szkoła jest członkiem-założycielem Condorcet Campus, a niektóre z jej działań badawczych zostaną dołączone do kampusu Aubervilliers jako takiego.
Wizerunek École des chartes jest silnie zakotwiczony i czasami bywa klasyfikowany jako instytucja prawicowa. Wizerunek „prawicowego czartrysta” ma swoje źródło w postaci „dyletanta”, syna zamożnej rodziny, przechodzącego przez Szkołę, by elegancko zabijać czas, „czekać”, jak mówi Roger Martin du Gard , Chartist promocja 1905. w rzeczywistości, istnieje przez cały XIX th century, luka pomiędzy prestiżu kształcenia i bardziej zmniejszyło dostępnych możliwości i ich skromne wynagrodzenia. Jednak kilka elementów pozwala nam zakwalifikować - lub wyjaśnić, w zależności od przypadku - tę nieuzasadnioną reputację, jeśli przyjrzymy się jej uważnie. Na przykład podczas afery Dreyfusa środowisko czartystów przedstawiało szczególnie wierne zwierciadło rozpadu francuskiego społeczeństwa: „Nigdzie spory obywatelskie nie były w pełni zaangażowane w zawód historyka”. Nieliczni Czartystowie, których poszukiwano jako eksperci podczas procesu Zoli , Arthur Giry , Auguste Molinier , Paul Meyer , Paul Viollet i Gaston Paris , i którzy brali udział w tworzeniu Ligi Praw Człowieka, zostali zaatakowani przez innych archiwistów paleografów, takich jak Robert de Lasteyrie , Gabriel Hanotaux lub Émile Couard, a także przez ich uczniów w Szkole. Różnorodność zobowiązań podejmowanych w trakcie Afery niekoniecznie pokrywa się z wrażliwością polityczną każdego z nich, a motywy obu są zarówno polityczne, jak i zawodowe, obejmujące szkolenie i same metody Szkoły. Pomimo pewnego konserwatyzmu, Szkoła przyjęła od 1906 roku kobietę wśród studentów, Geneviève Acloque, znacznie wcześniejszą od innych grandes écoles. W okresie międzywojennym Szkoła była postrzegana jako bastion Akcji Francuskiej; jednak kilku relatywnie nagłośnionych Czartystów wydaje się być raczej zorientowanych na lewicę, jak Georges Bataille czy Roger Martin du Gard. Podczas II wojny światowej było więcej opornych czartystów niż czartystów chcących służyć Vichy. Aby zamknąć tę debatę, Bertrand Joly w końcu konkluduje, że Szkoła ma pewną neutralność, w której każdy „obóz” wydaje się być również reprezentowany; neutralność uzasadniana także liczebnością zbyt małą, aby ważyć znacząco w życiu politycznym kraju.
Egzamin wstępny i egzaminy zostały zreformowane na początku 1930 roku. W tym czasie szkoła wzięła również ładunek bibliotekarzy szkoleniowych przez przygotowania do technicznego bibliotekarza dyplomu (DTB), konieczne do uzyskania dyplomu. Pozycję w niejawnych miejskiej biblioteki lub uczelni biblioteka . Osoby niebędące kartami są następnie dopuszczane do wzięcia udziału w kursach historii książek i bibliografii w celu przygotowania się do dyplomu. Praktyka ta zakończyła się w 1950 roku, kiedy dyplom bibliotekarza wyższego stopnia (DSB) zastąpił DTB.
W połowie XX th wieku jawi się jako trudny czas do szkoły, która stara się odnowić. Jej liczebność gwałtownie spadła ( w 1959 r. Klasę utworzyło 11 archiwistów paleografów). Jego nauczanie jest następnie za starzenie się, biorąc pod uwagę mało nowych podejść historycznych, w szczególności w historiografii ożywienie w Annales szkoły . Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, wraz z reformą egzaminów wstępnych i nauczania oraz nową polityką, odrodzenie było naprawdę odczuwalne: Szkoła weszła w okres zmian pod kierunkiem Yves -Marie Bercé (1992-2001) i że od Anita Guerreau-Jalabert (2001-2006). Solidne przeszkolenie w zakresie nowych technologii stosowanych w badaniu i konserwacji dziedzictwa kulturowego z jednej strony, z drugiej strony znacznie bliższe i bardziej ustrukturyzowane relacje z francuskimi uniwersytetami i podobnymi instytucjami w innych krajach europejskich to dwie główne osie obecnego rozwoju. Jednocześnie trwa reorganizacja szkolnictwa w celu lepszego dostosowania kształcenia do aktualnych wymagań badań naukowych i zmian w zawodach konserwatorskich. Jest wprowadzany sukcesywnie od początku roku akademickiego 2014-2015.
W 2011 roku, wraz z przybyciem Jean-Michela Leniauda na stanowisko dyrektora, Szkoła po raz kolejny zreformowała swój egzamin wstępny, aby skoncentrować rekrutację na specyfice szkolenia, jednocześnie rozszerzając go na szerszą dziedzinę nauki. Humanistyczne i społeczne , dostosowując go do europejskich kontekst i warunki rekrutacji do organów konserwatorskich. Dziedzina nauczania, poszerzona na początku lat 90. o historię sztuki, obejmuje obecnie archeologię, ale także historię współczesnego prawa i prawa dziedzictwa. Czas trwania nauki, wynoszący od trzech lat do trzech lat i dziewięciu miesięcy, łączy szkolenie w zakresie podstawowych technik naukowych z uprawnieniami do zawodów konserwatorskich: w żadnej innej instytucji zajmującej się naukami humanistycznymi i społecznymi historia, filologia i prawo nie są tak powiązane z konserwacja archiwów, książek, zabytków i dzieł sztuki, czy to inwentarza, zabytków czy muzeów.
Oprócz usprawnienia rekrutacji i doskonalenia zawodowego przyszłych archiwistów paleograficznych, Szkoła podjęła próbę zróżnicowania swojej oferty poprzez kursy Master 1 i Master 2, które specjalizują się w badaniach technologii cyfrowych stosowanych w historii. Właśnie zbudowała usługę kształcenia ustawicznego, która uwzględnia walidację nabytego doświadczenia (VAE). Tworzy również politykę przedłużania studiów doktoranckich dla studentów i studentów spoza Szkoły.
Rola, jaką Szkoła zajmuje w publicznym ośrodku współpracy naukowej Campus Condorcet Paris-Aubervilliers oraz w ComUE, wówczas eksperymentalnej placówce publicznej Paris Sciences et Lettres, potwierdza nowe stanowisko, jakie zajęła w ciągu ostatnich kilku lat. W tym celu gruntownie zmodernizował swoją administrację, rozpoczął ambitne programy komunikacyjne, z powodzeniem zainstalował ją w nowym miejscu naprzeciw dawnej Biblioteki Narodowej, rue de Richelieu. W ten sposób przygotowuje się do jak najściślejszego reagowania na misje służby publicznej powierzone jej przez rząd.
Krajowa Szkoła czarterów podlega przepisom księgi VII kodeksu Edukacji, zmienionej ustawą n o 2013-660 z dnia22 lipca 2013dotyczące szkolnictwa wyższego i badań. Jej stan jest ustalony przez Dekret N O 87-832 z8 października 1987w szczególności zmodyfikowane przez Dekret n O 2005-1751 z30 grudnia 2005, z których artykuł 3 definiuje jego zadania w następujący sposób:
„Misją Krajowej Szkoły Kartartów jest kształcenie kadry naukowej w archiwach i bibliotekach. Przyczynia się do szkolenia wszystkich pracowników wnoszących wkład w wiedzę naukową i wzmacnianie dziedzictwa narodowego. Uczestniczy w kształceniu i badaniach studentów w zakresie nauk o człowieku i społeczeństwie, szczególnie w dyscyplinach związanych z krytycznym badaniem, użytkowaniem, konserwacją i komunikacją źródeł historycznych ”.
Organami zarządzającymi są dyrektor szkoły, rada dyrektorów i rada naukowa.
Reżyser jest wybierany spośród dyrektorów studiów École Pratique des Hautes Etudes , École nationale des chartes i École française d'Extrême-Orient lub spośród profesorów uniwersyteckich i członków zasymilowanych organów. Jest mianowany dekretem Prezydenta Republiki na pięcioletnią kadencję, z możliwością jednokrotnego przedłużenia na warunkach przewidzianych w artykule 8 dekretu z dnia8 października 1987.
Wspomaga go dyrektor studiów i dyrektor generalny usług.
Zarząd, składający się z 21 członków , składa się z czterech członków z urzędu, dziesięciu członków powoływanych przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego, w tym dwóch członków Instytutu , siedmiu wybranych członków, trzech nauczycieli, dwóch IATOS i dwóch studentów. .
W skład rady naukowej, której przewodniczy dyrektor Uczelni, wchodzą z mocy prawa wszyscy nauczyciele posiadający tytuł kierownika studiów, a także inni członkowie z mocy prawa, piętnastu powołanych członków, w tym pięciu członków Instytutu, jeden wybrany oraz przedstawiciel uczniów.
Jednostkę regionalną dla szkolenia w informacji naukowej i technicznej (URFIST) w Paryżu oraz Komitetu do pracy historycznej i naukowej (CTHS) są przymocowane do École des Chartes.
Lista dyrektorówLista dyrektorów | |||
---|---|---|---|
1847 | 1848 | Jean-Antoine Letronne | członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1848 | 1854 | Benjamin Guérard | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1854 | 1857 | Natalis de Wailly | członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1857 | 1871 | Leon Lacabane | profesor w Szkole Statutowej |
1871 | 1882 | Jules Quicherat | profesor w Szkole Statutowej |
1882 | 1916 | Paul Meyer | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1916 | 1930 | Maurice prou | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1930 | 1954 | Clovis Brunel | profesor w School of Charters, dyrektor studiów w Practical School of Advanced Studies , członek Academy of Inscription and Belles-Lettres |
1954 | 1970 | Pierre Marot | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1970 | 1976 | Michel Francois | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1976 | 1988 | Jacques Monfrin | profesor w School of Charters, dyrektor studiów w Practical School of Advanced Studies , członek Academy of Inscription and Belles-Lettres |
1988 | 1993 | Emmanuel Poulle | profesor w École des chartes, członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
1993 | 2001 | Yves-Marie Bercé | profesor na Uniwersytecie Paris-Sorbonne , członek Académie des inscriptions et belles-lettres |
2001 | 2006 | Anita Guerreau-Jalabert | dyrektor ds. badań w CNRS |
2006 | 2011 | Jacques Berlioz | dyrektor ds. badań w CNRS |
2011 | 2016 | Jean-Michel Leniaud | dyrektor studiów w École Pratique des Hautes Etudes , profesor w École des chartes |
2016 | Michelle bubenicek | profesor na Uniwersytecie Franche-Comté |
Studenci francuscy są rekrutowani na podstawie egzaminów konkursowych przygotowywanych na niektórych przygotowawczych zajęciach literackich w całej Francji. Od 1991 roku podzielony jest na dwie sekcje:
Konkurs przygotowywany jest w ramach zajęć przygotowawczych do Szkoły Kart („hypochartes”, potem „charters”). W zależności od liceum uczniowie przygotowujący się do zawodów A i B są gromadzeni w jednej grupie z różnymi opcjami lub podzieleni na dwie różne sekcje. Ci, którzy przygotowują się do sekcji B, można podzielić na khâgnes z dodatkowymi opcjami.
Konkurs z bezpośrednim dostępem na drugim roku jest otwarty dla kandydatów, którzy teoretycznie potwierdzą minimalny poziom licencji . Konkurs jest przeznaczony dla kandydatów, którzy ukończyli już zaawansowany kurs badawczy.
Liczba miejsc w zawodach jest obecnie ograniczona. W ciągu trzech lat spadł z 30 do 20, pozostając poniżej liczby wolnych stanowisk w służbach, które stanowią możliwości zatrudnienia Szkoły Statutowej (archiwa, biblioteki, muzea itp.).
Status studentaStudenci rekrutowani w ramach tych konkursów mogą korzystać ze statusu stażystów urzędników państwowych w zamian za dziesięcioletnie zobowiązanie i otrzymują w tym przypadku wynagrodzenie (obecnie około 1 250 euro netto miesięcznie). Wybór należy do zwycięzców konkursu, czy zaakceptują ten status, czy też nie. Studenci zagraniczni rekrutowani również w drodze egzaminu konkursowego lub kwalifikacji (międzynarodowa procedura selekcji) uczestniczą w tym samym kursie bez wynagrodzenia, ale mogą korzystać ze stypendiów naukowych.
Nauka trwa trzy lata i dziewięć miesięcy. Pod koniec nauki kartografowie bronią tezy o założeniu, dając prawo do dyplomu archiwisty paleografa .
Urzędnicy, którzy wypełnili obowiązki trzeciego roku, mogą stawić się przy wejściu do dwóch szkół aplikacyjnych : Krajowej Szkoły Informacji i Nauk Bibliotecznych (Enssib, konkurs zastrzeżony) oraz Narodowego Instytutu Dziedzictwa . Po ukończeniu edukacji w tych szkołach pokazowych wchodzą odpowiednio w skład kuratora biblioteki lub kuratora dziedzictwa . Każdego roku pewna liczba studentów bierze udział w konkursie INP z dziedzin wizualnych (muzea, zabytki, inwentaryzacja) lub konkursie zbiorczym (historia, literatura klasyczna lub współczesna, gramatyka), aby znaleźć drogę do badań lub nauczania.
Szkolenie i nauczanieKształcenie podzielone jest na osiem semestrów, w tym sześć semestrów dydaktycznych. Kursy są podzielone na wspólny rdzeń i opcje wybrane przez każdego studenta zgodnie z jego projektem naukowym i zawodowym. Można je zaprojektować we współpracy z instytucją uniwersytecką. Praktyki zajmują ważne miejsce, ponieważ student musi odbyć czteromiesięczny staż we Francji w instytucji konserwatorskiej (archiwum, biblioteka, muzeum, dział dziedzictwa lub archeologii), do którego dołącza się miesięczny staż obserwacyjny we Francji, aby odkryć inny zawód, i trzy miesiące za granicą w podobnej instytucji.
W związku z tym uczniowie w szczególności kierują się naukami:
Do Punkty ECTS są przypisane do różnych nauk, który pozwala studentom z uniwersytetów lub innych szkół do naśladowania i zweryfikować niektóre z tych kursów. Lekcje wygłoszone w École des chartes mogą zatem zostać włączone do części składowych mistrzów ; jest to możliwe dzięki nowym ramom reformy LMD . Kursy są również otwarte warunkowo dla wolnych słuchaczy.
W 2010 roku nauczycieli było 18 (16 zatrudnionych na etacie i 2 na etat).
Od 2006 roku École des chartes otworzyła tytuł magistra zatytułowany „Technologie cyfrowe stosowane w historii”, kształcąc około dwudziestu uczniów w klasie. W pierwszym roku kształcenie jest zorganizowane wokół wspólnej bazy i trzech opcji (archiwa; historia książek i mediów; historia sztuki). Na pierwszym roku mistrz podejmuje naukę uczniów Szkoły. W drugim roku przechodzimy do specjalistycznych szkoleń z zakresu informatyki stosowanej w transmisji internetowej. Następnie proponuje się dwa kursy, jeden koncentrujący się na badaniach, a drugi, bardziej profesjonalny, dotyczący upowszechniania wiedzy w służbie dziedzictwa.
Od 2011 roku Szkoła gościła dwóch innych mistrzów. Pierwsza, zatytułowana „Medieval Studies”, jest oferowana we współpracy z École normale supérieure de Paris , Uniwersytetem Paris III i Uniwersytetem Paris IV . Jego celem jest „szkolenie w badaniach literackich nad tekstami średniowiecznymi, z interdyscyplinarnym otwarciem w ramach specjalności średniowiecznej”. Druga, zorganizowana we współpracy z École normale supérieure de Cachan i krajowym instytutem audiowizualnym , nosi tytuł „Projektant audiowizualny”. Multimedialne reprezentacje historii, społeczeństwa i nauki ”. Ma na celu „wyszkolenie projektantów i reżyserów audiowizualnych filmów dokumentalnych (kino, telewizja, radio, internet), a także twórców i zarządców witryn multimedialnych zajmujących się prasą i wydawnictwami”.
Z początkiem roku akademickiego 2016-2017 Szkoła otwiera, z École normale supérieure, nowym tytułem magistra historii transnarodowej.
Od 2017 roku Szkoła prowadzi również, w ramach Paris Sciences et Lettres oraz we współpracy z École Pratique des Hautes Etudes i École normale supérieure, tytuł magistra w dziedzinie „ humanistyki cyfrowej ”, koncentrujący się na badaniach i stosowaniu metod numerycznych w nauki humanistyczne, w szczególności związane z nauką o danych . W ten sposób integruje, oprócz nauk historycznych, kursy z metod ilościowych , uczenia maszynowego , automatycznego przetwarzania języka, a nawet filologii obliczeniowej .
National School of Charters przyznaje doktorat w swoich obszarach specjalizacji (historia, literatura, historia sztuki). Rejestracja na doktorat jest otwarta dla każdego studenta posiadającego tytuł magistra, niezależnie od tego, czy jest absolwentem Szkoły, czy innej uczelni. Ponadto z początkiem roku szkolnego 2016-2017 Uczelnia otwiera program doktorancki oparty na pracach specyficznych dla kuratorów dziedzictwa i bibliotek.
Szkoła Karty zapewnia część przygotowania do konkursu na kuratora zabytków , specjalizującego się w archiwach, uczniów pozostających w zintegrowanej klasie przygotowawczej INP. Ci studenci są wybierani na podstawie kryteriów społecznych i akademickich.
Spełnia oczekiwania profesjonalistów zajmujących się dokumentacją, nauczycieli, studentów, badaczy, różnych branż, takich jak licytatorzy lub specjaliści archeologii prewencyjnej, stowarzyszenia zajmujące się ulepszaniem i ochroną dziedzictwa, a także firmami prywatnymi lub publicznymi.
Większość profesorów National School of Charters jest zgromadzona w Jean-Mabillon Centre, jednostce badawczej Szkoły, której obecnie kieruje Frédéric Duval.
Osie badawcze centrum mają na celu objęcie wszystkich procesów wyjaśniających i promujących twórczość pisemną od średniowiecza po współczesność, poprzez różne jej etapy:
Istotną część działalności naukowej Uczelni stanowią prace dyplomowe studentów, których kierunki studiów są od wielu lat zróżnicowane i obejmują wszystkie okresy historyczne, zwłaszcza współczesne.
Otwartość na inne instytucje jest jednym z filarów polityki obecnej dyrekcji. W szczególności połączył siły z École Pratique des Hautes Etudes , Instytutem Badań i Historii Tekstów oraz Centrum Wyższych Studiów nad Cywilizacją Średniowieczną na Uniwersytecie w Poitiers, aby stworzyć erudycję sieci École de l '. Uczestniczy również w Instytucie Historii Książki w Lyonie ( biblioteka miejska i muzeum drukarstwa ), École normale supérieure de Lyon i Enssib .
Szkoła połączyła również siły z innymi paryskimi uczelniami wyższymi, tworząc ComUE Paris Sciences et Lettres (PSL), który w 2019 roku stał się Uniwersytetem PSL ( eksperymentalna instytucja publiczna ), a także jest udziałowcem kampusu Condorcet. Aubervilliers .
Szkoła otwiera się również za granicą. Realizowano programy współpracy z takimi instytucjami, jak Rosyjskie Archiwa Państwowe i kilka bibliotek moskiewskich, Uniwersytet w Alicante czy włoskie ośrodki badawcze. Tradycyjnie na szkolenie w Szkole przyjeżdżają studenci zagraniczni (często ze Szwajcarii, Belgii lub francuskojęzycznej Afryki). Dziś stara się przyciągnąć nowych studentów na krótsze pobyty poprzez partnerstwa z uniwersytetami. Studenci są również zapraszani na praktyki w archiwach lub bibliotekach za granicą.
Biblioteka jest tworzona zarządzeniem 31 grudnia 1846 : zajmuje wtedy jeden z dwóch pokoi zarezerwowanych dla szkoły w Hôtel de Soubise . Wraz ze Szkołą przeniosła się w 1897 r. Biblioteka zajmuje drugie (czytelnia, sala historii), trzecie (sala „podkowa”) i czwarte (biura, magazyny na strychu) kondygnacji Sorbony. Z powodu braku miejsca na Sorbonie biblioteka przeniosła się na początku 2017 r. Pod adresem 12, rue des Petits-Champs na rogu rue de Richelieu, w dużym pomieszczeniu sąsiadującym z pokojem Labrouste w odnowionej Narodowej Bibliotece Historycznej .
W 1920 r. Jej kierownictwo powierzono sekretarzowi Szkoły, ówczesnemu René Poupardinowi . Obecnie na czele stoi kustosz biblioteki .
Zaprojektowano ją jako bibliotekę naukową. Jej zbiory są szczególnie bogate w przedmioty nauczane przez Szkołę: historię średniowiecza, filologię, historię książki i bibliografię itp. Wszystkie zbiory (około 150 000 tomów) są ogólnodostępne. Katalog jest dostępny w Internecie . Na miejscu dostępne są również liczne zasoby elektroniczne.
Krajowa Szkoła Kart upowszechnia prace naukowe ze swoich specjalności w formie drukowanej i elektronicznej.
W formie drukowanej wydaje pięć księgozbiorów :
Oprócz tych zbiorów istnieje cykliczna publikacja związana z działalnością szkoleniową Szkoły Kartartów:
Prace te są rozpowszechniane za pośrednictwem CID-FMSH, w szczególności za pośrednictwem biura prasowego uniwersytetu .
Oprócz tych drukowanych dzieł, na jej stronie internetowej są swobodnie dostępne elektroniczne wydania École des chartes , zbioru zasobów elektronicznych.
Przykłady dostępnych katalogów i baz danych:
Wśród dostępnych wydań tekstów (dokumenty archiwalne, akty dyplomatyczne, teksty liturgiczne itp.):
Stanowiska pracy dyplomowej i inne pliki edukacyjne:
Fundacja | Kwiecień 1839 |
---|
Akronim | SUCHY |
---|---|
Rodzaj | Stowarzyszenie Absolwentów |
Forma prawna | Prawo stowarzyszeniowe z 1901 r |
Prezydent | Marie-Françoise Limon-Bonnet ( d ) |
---|---|
Stronie internetowej | www.enc-sorbonne.fr/fr/rubrique-societe-ecole-chartes/societe-ecole-chartes |
Société de l'École des chartes, uznane stowarzyszenie użyteczności publicznej, zrzesza studentów i byłych studentów, którzy sobie tego życzą. Przy wsparciu Szkoły Towarzystwo dwa razy w roku wydaje Bibliotekę Szkoły Statutowej . To czasopismo naukowe , założone w 1839 r., Jest jednym z najstarszych we Francji.
[…]
Nagroda im. Madeleine-Lenoir, nazwana na cześć archiwisty paleografa z klasy 1934, została ufundowana w 1989 roku.
Niektórzy historycy francuscy lub zagraniczni, którzy wzięli udział w pewnych lekcjach w Szkole jako wolny audytor, są czasami kwalifikowani jako „kartografowie” przez niezbyt rygorystycznych biografów.
The National Archives zachować: