Hotel Soubise

Pałac Soubise

Hotel Soubise Obraz w Infobox. Hôtel de Soubise, historyczna siedziba Archiwów Narodowych. Prezentacja
Początkowe miejsce docelowe dwór
Bieżące miejsce docelowe Archiwa Narodowe
Style Rokoko , architektura gotycka
Architekt Pierre-Alexis Delamair (fasada)
Budowa od 1371 do 1859
Mieszkańcy National Archives , Archiwa Państwowe Muzeum (od1867)
Właściciel Państwo francuskie
Dziedzictwo Logo pomnika historycznego Na liście MH ( 1862 ) Na
Logo pomnika historycznego liście MH ( 1992 )
Stronie internetowej www.archivesnationales.culture.gouv.fr
Lokalizacja
Kraj  Francja
Gmina Paryż
Adres 60, rue des Francs-Bourgeois
Informacje kontaktowe 48 ° 51 ′ 38 ″ N, 2 ° 21 ′ 30 ″ E

Hotel de Soubise , dawniej Hotel de Clisson i Hotel de Guise jest dwór w Paryżu na rogu obecnej rue des Franki-Bourgeois i Rue des Archives w 3 th  dzielnicy Paryża ( Marais ). Hotel, obecnie sklasyfikowany, jest teraz częścią Archiwum Narodowego .

Historia

Hôtel de Clisson, de Laval i Hôtel de Guise

W 1371 r. Olivier de Clisson , policjant Francji , podjął się budowy rezydencji na ziemi, którą właśnie nabył, poza murami obronnymi Philippe Auguste . Ten pierwszy hotel jest zachowana dziś jako obronnego bramy z wieżami w wspornikowym ograniczona w pieprzu , z widokiem na Rue des Archives , tylko jeden nadal widoczny ślad prywatnej architektury XIV th  century Paryżu.

W latach 1420-1435 hotel został skonfiskowany przez angielskich okupantów i stał się rezydencją Tomasza z Lancaster (1388-1421) , księcia Clarence, a następnie Jana z Lancaster (1389-1435), księcia Bedford. W czerwcu 1424 roku Hôtel de Clisson został podarowany księciu Bedford podczas okupacji Paryża przez Anglików ( 1420 - 1436 ).

W 1553 roku, należący do rodziny Albret, Hôtel de Clisson został przejęty przez François de Lorraine , księcia Guise i jego żonę Anne d'Este , wnuczkę Ludwika XII . Pośpiesznie rozbudowują hotel, kupując także sąsiednią ziemię. Budynek bardzo zniszczony, wymaga gruntownej przebudowy. Rodzina de Guise powierzyła dzieło słynnemu włoskiemu artyście Francesco Primaticcio , znanemu jako Le Primatice . Niestety, nie zachowały się słynne obrazy w kaplicy, wykonane na podstawie jego rysunków Nicolò dell'Abbate . Ta dekoracja, która przedstawiała Boga Ojca podtrzymywanego przez anioły pod pływającym pawilonem, którego końce trzymają inne anioły, została zniszczona po 1803 roku. Wciąż zachowały się rysunki w J. Paul Getty Museum w Los Angeles oraz w Luwrze . Z budynku pozostały tylko do dziś półkoliste przęsła otwierające się po północnej stronie kaplicy, a także ściany dawnej wartowni, o której wiadomo, że w czasie wojny religijnej przebywały „przywódcy” partii katolickiej.

Plik 11 czerwca 1556Charles de Lorraine podarował Hôtel de Laval swojemu bratu François de Guise , swojej szwagierce Anne d'Este i ich synowi Henri , księciu Joinville , na warunkach zastąpienia starszych mężczyzn starszych potomków wspomnianego księcia i księżnej Guise . Darowizna ta należy porównać do tej, która ma miejsce w Hôtel de Clisson zajmowanym w 1560 roku przez Renée d'Amboise, Dame de Bussy i de Saxefontaine, wdowę po Louis de Clermont. Oba hotele są przyłączone tworzą później w XVI th  wieku posiadłości gwizjusze .

W połowie XVI wieku został przebudowany przez Henri 1er de Lorraine-Guise na Hôtel de Guise, miejsce, w którym wywarła wpływ ta gałąź Maison de Lorraine .

Należy do kolejnych książąt Guise, Karola I z Lorraine-Guise , następnie Henryka II z Lorraine-Guise , a następnie Louisa Józefa z Lorraine-Guise , jego siostrzeńca.

Syn tego ostatniego, François-Joseph de Lorraine-Guise , umiera w 1675 roku, opuszczając hotel wraz ze swoją ciotką, Marią z Guise-Lorraine .

W XVII -tego  wieku, hotel jest z Maria de Guise , radosnym paryskim Place: królewskie uczty podano tam, jak Cornelius i Marc-Antoine Charpentier , między innymi, cześć ich obecność. Kompozytor Marc-Antoine Charpentier mieszkał tam w latach 1670-1688, pisząc tam wiele utworów.

Poeci, tacy jak Malherbe , i uczeni, jak François Roger de Gaignières , który przez pewien czas założył tam swoją słynną kolekcję rysunków, również znaleźli tam schronienie w tym czasie.

Marie de Guise zmarła w 1688 roku bez dzieci i bliskiej rodziny, ostatnia spadkobierczyni swojej rodziny.

Jego sukcesja jest ciernista, w podziale, który jest z niej utworzony, hotel ostatecznie przypisuje się dwóm kuzynom ze strony ojca, księżnej Condé i jej siostrze, księżnej Hanoweru .

Hotel Soubise

Plik 27 marca 1700przed Charpentierem, notariuszem w Paryżu, dwie księżniczki sprzedają Hôtel de Guise François de Rohan-Soubise i jego żonie Anne de Rohan-Chabot za 326 000 funtów (czyli 5,4 miliona euro w 2007 roku). Sprzeciwy wierzycieli Marie de Guise pozwalają uregulować sprzedaż dopiero w dniu24 stycznia 1704.

Kupujący otrzymują w drodze licytacji działkę o długości 225 metrów i szerokości 170 metrów. W 1705 roku François de Rohan-Soubise i jego żona, której przychylność na dworze dali duże środki, zdecydowali się na przeprojektowanie hotelu, młody architekt Pierre-Alexis Delamair , za radą ich syna Armanda Gastona de Rohana , przyszłego kardynał i biskup Strasburga.

W latach 1705 - 1709 zbudowano nową fasadę Hôtel de Soubise i kolumnadę dziedzińca.

Na ziemi sąsiadującej z ziemią jego rodziców, Armand-Gaston de Rohan zbudował własny hotel, Hôtel de Rohan , przez tego samego architekta.

Hôtel de Soubise przeżywał wtedy okres świetności. Książę Herkules Mériadec de Rohan-Soubise odziedziczył pałac po rodzicach w 1712 roku i zajmował go aż do śmierci w 1749 roku.

Jego wnuk, Charles de Rohan-Soubise , marszałek Francji, został jego następcą i cieszył się tym miejscem aż do śmierci w 1787 roku.

W 1761 r. Przekazał pałac swojej drugiej córce, Victoire de Rohan i jej mężowi, jej kuzynowi Henri-Louis Marie de Rohan , księciu Guéméné.

Po wyjeździe na emigrację księcia i jego dzieci w czasie rewolucji zajęto Hôtel de Soubise. Księżniczka, która pozostała we Francji, przenosi się na emeryturę do swojego zamku w Vigny .

W czasie rewolucji Hôtel de Soubise został odwrócony od swoich książęcych zastosowań i przez około piętnaście lat był używany do różnych działań - baraków, administracji, mieszkań, fabryk - co postawiło go w opłakanym stanie.

Wierzycielom, chcącym uniknąć konfiskaty majątku ziemskiego przez państwo, udaje się skreślić księżną Guéméné z listy emigrantów 16 VIII roku preryjskiego (5 czerwca 1800 r.).

7 Fructidor w XII roku (25 sierpnia 1804) dekret prefektury oficjalnie uznał go za własność hoteli Soubise i Rohan, które zostały sprzedane spekulantowi na 13 sierpnia 1807na miesiąc przed śmiercią księżniczki. W 1808 r. Oba hotele zostały przejęte przez państwo. Napoleon I er wpływa hotel Soubise w cesarskim archiwum i Rohan w hotelu Imperial drukowania .

Archiwa Narodowe w Hôtel de Soubise

The National Archives nadal zajmują miejsce w całym XIX TH i XX th  wieku, pomimo przestrzeni coraz bardziej ważne wymagania, które prowadzą do budowy długo głównych budynków, cięcie działkę na dwie części i niszcząc część ogrodów, zwłaszcza na północnej stronie pałac.

Pod rządami Ludwika Filipa i Napoleona III zaanektowali cztery inne sąsiednie rezydencje, zwłaszcza hotele Jaucourt, Le Tonnelier de Breteuil i Assy, rue des Francs-Bourgeois , aw 1927 r. Hôtel de Rohan do swojej wieży opuszczonej przez Imprimerie Nationale .

Od 1846 do 1866 osiedliła się tam również École des Chartes .

Podczas XIX -tego  wieku, National Archives budują serię depozytów spotkać wzrost funduszy. Zostały zbudowane w dwóch etapach: od 1838 do 1848 przez architektów Édouarda Dubois i Charlesa Lelonga , a od 1859 do 1880 przez Huberta Janniarda, a następnie Edmonda Guillaume .

We wschodniej części Hôtel de Soubise powstaje pierwszy budynek, zwany dziś „składami Louis-Philippe”. Projekt wnętrz jest odpowiedzią na pojawiającą się troskę o dobrą konserwację archiwów. Galeria parlamentu jest zwieńczeniem nowego depozytu, który ma pomieścić państwowe archiwa sądowe.

Na drewnianych półkach ponad 12 000 tomów na pergaminie oprawionych w skórę gromadzi zbiory Parlamentu Paryskiego .

Gdy tylko budowa „skrzydła Ludwika Filipa” została ukończona, instytucja znów była ciasna. Pod kierownictwem Léona de Laborde w 1859 r. Rozpoczęto drugą fazę prac. Ta nowa konstrukcja stanowi przedłużenie narożnego pawilonu skrzydła Ludwika Filipa i jest dziś nazywana „zajezdnią Napoleona III”. Ten nowy budynek stara się sprostać wymaganiom archiwistów pod względem funkcjonalności i konserwacji, dlatego jest wyposażony w regały sięgające od podłogi do sufitu.

Pośrodku szeregu sklepów znajduje się „skarbnica statutów”, w której znajdują się wszystkie tytuły związane ze stanem i interesami dyplomatycznymi Korony.

W 1866 roku symboliczny charakter pomieszczenia został wzmocniony integracją żelaznej szafy . Stworzenie tego sejfu zostało zlecone przez Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze w 1790 roku w celu ochrony najcenniejszych dokumentów przed pożarem i kradzieżą. W XIX -tego  wieku, szafa staje się skarbnicą przedmioty uznane najbardziej charakterystycznych historii Francji. Od 1996 roku w żelaznym gabinecie znajdują się wszystkie teksty konstytucji Francji. Zawiera również elementy tak bezcenne, jak standardowy metr i kilogram z 1799 r., Dziennik Ludwika XVI , Przysięga gry palmowej i tekst prawa20 czerwca 1936 ustanowienie płatnych urlopów.

W połowie XIX -go  wieku, wraz z budową nowych budynków prowadzone są remonty hotelu. Z tej okazji stara klatka schodowa została zniszczona w 1844 r., Aw 1846 r. Zastąpiona prostoliniową klatką schodową, mającą połączyć hol hotelu z Grands Dépôts.

Muzeum Archiwa Narodowego zajmuje niektóre pomieszczenia Hôtel de Soubise od czasu jego powstania w 1867 roku.

To tutaj projekt Maison de l'Histoire de France , poszukiwany przez prezydenta Nicolasa Sarkozy'ego, powinien ujrzeć światło dzienne .

Clisson hotel położony jest w obecnych Rue des Archives (dzielnica Marais ) w n o  58. Faktem jest, że monumentalna brama, otoczona przez dwie wieżyczki wspornikowym. Jest to unikalny przykład prywatnej architektury XIV -tego  wieku Paryżu. Swoim stylem przypomina Hôtel de Sens , położony niedaleko stąd, w dzielnicy Saint-Paul . Drzwi starego hotelu Clisson podlegają klasyfikacji jako zabytki historyczne według listy z 1862 roku .

  • Szczegóły wieży
  • Szczegóły drzwi

Architektura

W 1705 roku, aby zapewnić pałacowi prestiżowe wejście, Pierre-Alexis Delamair zmienił orientację Hôtel de Soubise, umieszczając nową klasyczną fasadę na tle starego południowego skrzydła, w którym znajdowała się karuzela, w której konie przybył przez małe drzwi, obok dużej stajni graniczącej z długim ogrodem.

Elewację tę zdobi centralny ryzalit z podwójnie nałożonymi kolumnami, składający się z trzech przęseł oddalonych od siebie o 3,50  m , na dwóch poziomach zwieńczonych trójkątnym frontonem.

Kartusz tego przyczółka nosił ramiona Rohan Soubise, usunięte podczas rewolucji. Jego szaleństwa zdobią dwa rozkładane posągi, alegorie Chwały i Wspaniałości, a każdy z jego rogów z grupą geniuszy. Te rzeźby są dziełem Roberta Le Lorrain . Na parterze trzy duże łukowe drzwi, otoczone podwójnymi kolumnami z kompozytowymi kapitelami , są oznaczone maskami. Na piętrze okna są obramowane kolumnami z korynckimi kapitelami .

Delamair, sprzyjając jedności kolumnady perystylu, stwarza w ten sposób mały skandal, odwracając hierarchię kanoniczną. Delamair zbudował główny dziedziniec (62 metry długości między gankiem a schodami) otoczony perystylem złożonym z 56 bliźniaczych kolumn o kompozytowych kapitelach , ozdobionych otwartą balustradą, otwieraną półksiężycem na obecnej rue des Francs-Bourgeois.

Był również odpowiedzialny za kampanię rzeźbiarskich dekoracji, które nadal zdobią fasadę pałacu do dziś, i poprosił Roberta Le Lorrain o wykonanie posągów przedstawiających cztery pory roku na pierwszym piętrze. W końcu zreorganizował wnętrze hotelu, oddzielając apartamenty paradne i przylegające do nich prywatne apartamenty.

  • Dziedziniec i perystyl hotelu de Soubise

  • Fragment zachodniego perystylu, przedstawiający kolumny kompozytowe .

  • Widok na dziedziniec z pierwszego piętra hotelu.

Stare wycięte drzwi domu zawdzięczają swoje istnienie pierwotnej obecności w tym miejscu alei usytuowanej prostopadle do rue des Archives, drzwi, które dawniej stanowiły przedłużenie rue de Braque, a teraz zostały usunięte. Nad arkadą gotyckich drzwi ozdobionych dwiema herbami Domu Guise, niegdyś malowanymi olejem, znajdują się dwa rzeźbione medaliony oddzielone sztandarem z hasłem Clissona „Pour ce qui me plect”, zwieńczonym tajemniczą koronowaną gotycką literą M. Historyk Jules Quicherat widzi w nim dyskretną aluzję do jakiejś dzielnej przygody, unieważniającą legendę, według której będzie to inicjał słowa miłosierdzie, które Olivier de Clisson pokazałby paryskim powstańcom burżuazyjnym z 1383 roku, którzy ochrzcili rezydencję " Hotel Miłosierdzia ”.

W 1732 roku, z okazji jego ponownego małżeństwa z Marie-Sophie de Courcillon , młodą wdową w wieku 19 lat księcia Picquigny i córką Philippe de Courcillon de Dangeau , Herkules Mériadec de Rohan-Soubise , syn i spadkobierca François de Rohan-Soubise zobowiązuje się do unowocześnienia apartamentów hotelowych. Opuszczając Delamair, wezwał słynnego architekta Germaina Boffranda, który uzupełnił rząd salonów owalnym pawilonem, umożliwiając w zamian połączenie z prywatnymi mieszkaniami północnego skrzydła. Od 1736 roku Boffrand skupił się na wystroju wnętrza hotelu w stylu rokoko, odwołując się do najlepszych artystów swoich czasów, takich jak François Boucher , Charles Natoire czy Carle van Loo .

Podczas gdy parter jest poświęcony Herkulesowi Mériadecowi i celebruje cnoty książąt rodu Rohanów , pierwsze piętro śpiewa o pięknie i młodości księżnej Soubise .

Dziś tylko część salonów mogła zostać przywrócona do ich świetności, druga została zniszczona, a oryginalne meble zniknęły.

Apartamenty księcia

Do hotelu wchodzi się przez wiatrołap, po którym zachowało się niewiele elementów oryginalnego wystroju. Nad starymi drzwiami bocznymi znajdują się dwa medaliony w stylu antycznych cesarzy rzymskich otoczone trofeami przedstawiającymi broń, hełmy i napierśniki. Prawo dawało XVIII wiekowi  dostęp do mieszkań księcia. Ten główny budynek ma tylko przedsionek, klatkę schodową i kaplicę Clissona.

Apartamenty recepcyjne znajdowały się w głównym budynku prostopadle do pierwszego. Rząd recepcyjny, w którym zamówiono główne pokoje, miał pierwszeństwo przed wszelkimi troskami o wygodę. Pierwsza sala to przedsionek, który obecnie służy jako sala wystawowa, a za czasów Boffranda służyła jako poczekalnia i sala przyjęć.

W 1902 r. Pomieszczenie to stało się czytelnią Archiwum Państwowego, aż do otwarcia Ośrodka Recepcyjno-Badawczego Archiwum Państwowego (CARAN) w 1988 r.

Zdobi ją stolarka inspirowana projektami rzeźbiarza ornamentalnego Jacquesa-Louisa Herpina. Te stolarki są teraz ukryte za szynami wystawienniczymi.

Dochodzimy do sali audiencyjnej i sali ceremonialnej księcia, której płaskorzeźby medalionów zdobiących boazerię przypisuje się rzeźbiarzom Lambertowi-Sigisbertowi Adamowi i Jean-Baptiste II Lemoyne .

Gzyms zdobią motywy heraldyczne. Dziś ta sala jest regularnie używana do koncertów i dni nauki.

Drzwi ukryte pod zasłoną wnęki sali ceremonialnej księcia dają dostęp do „małej szafki”. Na początku XVIII -go  wieku, ten kawałek raczej służył jako szafę, gdzie samochodu śpiącego księcia.

Odcienie niebieskiego autorstwa François Boucher Hunting and Fishing zdobią medaliony po obu stronach trzech dużych szafek. W XIX th  century, ten kawałek służy jako archiwistów biurowych i nauczycieli szkoły Charters i wreszcie kuratora.

Następnie wchodzisz do Salonu Księcia , salonu zbudowanego i umeblowanego przez Boffranda z 1735 r. Pomiędzy arkadami salonu znajduje się osiem dużych płaskorzeźb przedstawiających alegorie nauki i sztuki. Zaprojektowany jako „świeży” salon, otwierał się na ogrody i służył jako sala muzyczna, której twórcami byli Soubisowie.

Salon komunikuje się z dużą gabinetem księcia , gdzie gzyms jest jedynym świadectwem oryginalnego wystroju.

Apartamenty księżniczki

Hôtel de Soubise szanuje tradycję prywatnych apartamentów gospodyni położonych na piętrze, skąd mają lepszy widok na ogród i są lepiej ogrzewane zimą, ponieważ sufit jest niższy i lepiej nasłoneczniony.

Aby dostać się do apartamentów księżniczki, na pierwszym piętrze należy skorzystać z dużej klatki schodowej, przebudowanej w 1844 roku.

Na szczycie schodów, pierwszy osiągnie wartowni , sztukę, że w XVI th  century, Guise pozwoliło na organizację ich istotną paryski klientów. Sala ta była również jednym z głównych miejsc spotkań Ligi Katolickiej podczas wojen religijnych.

W XVIII -tego  wieku, pokój zachowuje te same proporcje, ale trwa „wielką halę”, „Galeria” czy „wielki pokój”.

W latach 1808-1865 w tym pomieszczeniu wartowni tymczasowo mieścił się Trésor des Chartes. Od 1970 roku gościł wystawy czasowe Archiwum Narodowego.

Następnie wchodzimy do hali montażowej . W pomieszczeniu tym zachował się gzyms ozdobiony pod kątem, z płaskorzeźbami przedstawiającymi cztery części świata.

Obecna prezentacja utworu jest nawiązaniem do twórczości założycielskiej pierwszych dyrektorów Archiwum. Gabloty zostały zaprojektowane specjalnie na inaugurację muzeum w 1867 r. To właśnie w tych gablotach prezentowane są dziś faksymile najważniejszych dokumentów francuskiej historii.

Następny pokój to uroczysta sypialnia księżniczki, zaprojektowana tak , jak została zaprojektowana dla drugiej żony Herkulesa Mériadec, młodej Marie-Sophie de Courcillon . To pomieszczenie jest szczególnie dedykowane przedstawieniu, które stawia Soubise do serca, wzorując się na Wersalu. Dekorację stolarki przypisuje się dekoracyjnemu rzeźbiarzowi Jacquesowi Verbecktowi . Pozłacane medaliony na boazerii przedstawiają miłosne romanse Jowisza z Callisto , Sémélé , Europe i Lo, podczas gdy te z kątów gzymsu są poświęcone postaciom Danaé , Leda , Ganimedes i Hebe .

Po bokach białe grupy sztukaterii wyrzeźbił Nicolas Sébastien Adam . W ponad drzwiowy reprezentować łask przewodniczenie edukacji miłości (Boucher, 1738) i Minerva uczy młodą dziewczynę sztukę tkaniny (Trédières, 1737).

Następnie wchodzimy do najbardziej niezwykłego pokoju hotelu, salonu księżniczki , arcydzieła Germaina Boffranda i Charlesa Natoire'a . Ten owalny pokój, w rezonansie z pomieszczeniem na parterze, pozwolił architektowi na wykonanie ozdobnego klejnotu. Osiem otworów, 4 okna, 3 lustra i drzwi tworzą tyle samo pionowych paneli z biało-złotej stolarki, zwieńczonych wkładami. Na gzymsie znajduje się osiem płócien Natoire'a. Wszystkie są poświęcone mitowi Psyche , którego epizody są opowiadane w porządku chronologicznym:  Psyche zebrana przez Zephyr, Nimfy witają Psyche z kwiatami u progu Pałacu Miłości, Psyche pokazuje siostrom swoje skarby, Psyche kontempluje jej śpiący mąż, Nimfy wyciągają z wody nieożywione ciało Psyche, Psyche wśród pasterzy, Psyche omdlewająca ze strachu przed Wenus , a Psyche porywana do nieba Miłością.

Mała sypialnia księżniczki, w której faktycznie spała, znajduje się w budynku dobudowanym przez Boffranda. Z salonem komunikuje się poprzez drzwi ukryte w stolarce oraz z salą defiladową poprzez podwieszane drzwi. Czterech drzwi wejściowych pochodzi z pokoju firmowego w mieszkaniach dzieci księcia, obecnie zniszczonych, w których pojawia się np. Przyjaźń Kastora i Polluksa ( van Loo , 1738). Na ścianach znajduje się również kilka innych narzutów autorstwa François Bouchera , Carle van Loo i Jeana Restouta z odnowionych mieszkań.

Ostatnie dwa pokoje to pokój Dais i pokój Empire.

W starym pokoju Princess Dais zachował się ozdobny gzyms z inicjałami „RH” Rohan-Soubise. Sala ta jest obecnie przeznaczona na tymczasowe prezentacje dokumentów archiwalnych.

Pomieszczenie zwane „Imperium” z kolei powstał w XIX th  wieku na terenie kilku kawałków prywatnych mieszkaniach księżniczki. Wyposażony w 1882 r. W dębowe szafki, podobnie jak półki w Grands Dépôts, pomieszczenie to, pierwotnie przeznaczone do ekspozycji różnych obiektów historycznych, stało się w 1939 r. Stałą galerią wystawienniczą dokumentów z I Cesarstwa.

  • Hôtel de Soubise i Hôtel de Strasbourg (obecny Hôtel de Rohan ) według planu Turgota z około 1737 roku.

  • Archiwa Narodowe (Paryż): Hôtel de Soubise.

  • Archiwa Narodowe (Paryż): Hôtel de Soubise - Princess Room.

  • Archiwa Narodowe (Paryż): Hôtel de Soubise - Sufit głównej klatki schodowej. Obraz Félix-Armand-Marie Jobbé-Duval.

Kino

W Hôtel de Soubise można kręcić filmy. Wśród filmów nakręconych na tej stronie:

Uwagi i odniesienia

  1. Auguste Longnon - Paryż podczas dominacji angielskiej (1420-1436): dokumenty pochodzące z rejestrów Kancelarii Francji - Paryż, 1878 - s.  44 na Gallica
  2. Zestaw prasowy na wystawę Włochy na dworze Francji - Primatice, mistrz Fontainebleau, 1504-1570 , Paryż, Musée du Louvre, 25 września 2004-3 stycznia 2005.
  3. Zobacz jego testament w Departmental Archives of Vienne, 2 H 2/1
  4. Charles-Victor Langlois, Les Hôtels de Clisson, de Guise & de Rohan-Soubise, w Marais , Paryż, Jean Schemit,1922, VII + 314  s. ( czytaj online ) , s.  13-88
  5. Charles Victor Langlois, Hotele Clisson, Guise and Soubise , Paryż, Jean Schemit,1922, s.  94-95
  6. Charles Victor Langlois, Hotele Clisson, Guise and Soubise , Paryż, Jean Schemit,1922, s.  123-124
  7. Charles Victor Langlois, Hotele Clisson, Guise and Soubise , Paryż, Jean Schemit,1922, s.  129-140
  8. Philippe Béchu, Christian Taillard, Hotele Soubise i Rohan-Strasburg , Historyczne centrum archiwów narodowych,2004, s.  276
  9. Charles-Victor Langlois, Les Hôtels de clisson, de Guise & de Rohan-Soubise au Marais , Paryż, Jean Schemit,1922, VII + 314  s. , s.  249-257
  10. Yvan Christ, Jacques Silvestre de Sacy, Philippe siguret, Jean Sadoul, Le Marais , Paryż, Henri Veyrier,1986, 327  s. , s.  175 i 180
  11. „  Dawne hotele Rohanu i Soubise, obecnie National Archives  ” , Ogłoszenie N O  PA00086155, baza Merimee , francuskie Ministerstwo Kultury
  12. Zamówienia rosną na znaczeniu i majestacie wraz z postępem posadzek.
  13. Ten perystyl jest wówczas zwieńczony płaskim dachem (obecnie zastąpionym szopą, mniej podatną na infiltrację), który służył jako wysoka promenada. Tworzy dwa tomy po obu stronach bramy, służąc jako mieszkanie dla strażników.
  14. Dwie tarcze „są umieszczone jedna obok drugiej na płaszczu książęcym, który rozwija się na czerwonym polu, usianym krzyżami Lotaryngii i liczbą, z której jedna wyróżnia literę H zwieńczoną dwoma C w kształcie półksiężyca” . Źródło: Charles Victor Langlois, The hotels of Clisson, Guise & Rohan-Soubise in the Marais , J. Schemit,1922, s.  5.
  15. Medaliony skomponowane w XIX th  century przez Jean Antoine Letronne , archiwa opieka nad Generalny Królestwa od 1840 do 1848 roku, aby uczcić pochodzenie tego budynku. Ten po prawej przedstawia herb konstabla, rudego lwa ze srebrnym polem, ten po lewej - skrzydlaty hełm.
  16. Lucien Lambeau, „Na gotyckim portalu dawnego hotelu konstabla Clissona w Archiwum Narodowym”, La Cité, październik 1919, s.  310-315
  17. Yvonig Gicquel , Olivier de Clisson, policjant Francji czy przywódca partii bretońskiej? Jean Picollec,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, s.  163
  18. Alexandre Gady , dworów Paryżu: od średniowiecza do Belle Époque , Parigramme,2008, s.  75
  19. Hôtel de Soubise na Structurae .
  20. „Miejsce  filmowania Paris Ile-de-France: National Archives - The Court of the Hôtel de Soubise  ” , na www.idf-film.com (dostęp 22 sierpnia 2018 )
  21. „  Hôtel de Soubise - MARIE-ANTOINETTE  ” , na www.parisfaitsoncinema.com (dostęp 23 maja 2016 )

Zobacz też

Bibliografia

  • Sabine Meuleau i Régis Lapasin, The National Archives: the Marais quadrilateral , Paris, Centre des monuments nationaux and National Archives (kolekcja „Heritage Routes”), 2013
  • Archiwa Narodowe, Hôtel de Soubise i główne składy , broszura z wizytą,Maj 2012, 35 str.
  • Claire Béchu (reż.), The National Archives, miejsca dla historii Francji: 200-lecie instalacji (1808-2008) , Paryż, Somogy & National Archives, 2008, 384 s. ( ISBN  978-2-7572-0187-9 )
  • Philippe Béchu & Christian Taillard, Les Hôtels de Soubise and de Rohan , Paryż, Somogy, 2004, 488 str. ( ISBN  2-85056-796-5 )
  • Jean-Pierre Babelon, From the Palais de Soubise to the CARAN: the head of the National Archives , Paryż, National Archives, 1988, 47 s. ( ISBN  2-86000-139-5 )
  • Yvan Christ, Jacques Silvestre de Sacy , Philippe Siguret i Jean Sadoul, Le Marais , Paryż, Henri Veyrier,1986, 327  s. , s.  169-180.
  • Jean-Pierre Babelon , „  Nowe dokumenty dotyczące restauracji Hôtel de Guise, 58 rue des Archives (Archiwa Narodowe)  ”, La Vie urbaine ,Lipiec-wrzesień 1965, s.  2-27, Raport w La Gazette des Archives , 1996, n o  54, str.  223
  • Jean-Pierre Babelon , Muzeum Historii Francji, Historia i opis budynków Archiwum Narodowego , Paryż, Imprimerie nationale,1969, 101  str..
  • Charles-Victor Langlois , hotele Clisson, de Guise & Rohan-Soubise w Marais w Paryżu, Librairie Jean Schemit,1922, 314  str. ( czytaj online ).
  • Catherine Cessac, Marc-Antoine Charpentier at Mademoiselle de Guise, wydanie Fayard 2004, rozdział IV, str.117

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne