Dokumentacja zewnętrzna i służba kontrwywiadowcza

Dokumentacja zewnętrzna i służba kontrwywiadu (SDECE)
Dekret ustanawiający Służbę Dokumentacji Zewnętrznej i Kontrwywiadu (SDECE), wersja przygotowawcza z adnotacją przewodniczącego Rady Charlesa de Gaulle'a. Rozporządzenie podejmuje Rada Ministrów w dniu:28 grudnia 1945 i ogłoszone w dniu 4 stycznia 1946 r, ale nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym . Archiwum Narodowe Francji .
kreacja	28 grudnia 1945
Zanik	2 kwietnia 1982
Jurysdykcja	Rząd Republiki Francuskiej
Siedzenie	141, boulevard Mortier , Paryż  20 tys
Informacje kontaktowe	48 ° 52 ′ 28 ″ N, 2° 24 ′ 26 ″ E
Roczny budżet	70 mln franków (w tym 35 w funduszach specjalnych) (1971)
Generalna Dyrekcja Studiów i Badań Naukowych (DGER) Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa Zewnętrznego (DGSE)

Dokumentacja zewnętrzna i Kontrwywiadu , lub SDECE (wymawiane / z d ɛ k / ), to francuski obcego wywiadu stworzony na28 grudnia 1945i został Generalną Dyrekcją Bezpieczeństwa Zewnętrznego (DGSE) w dniu2 kwietnia 1982. Nie przejęło jednak funkcji Drugiego Biura, które wówczas pozostało poświęcone tradycyjnemu wywiadowi wojskowemu .

W IV RP SDECE podlega Przewodniczącemu Rady . Wraz z powstaniem V Republiki i do 1962 r. był używany przez premiera Michela Debré i był szczególnie skuteczny podczas wojny algierskiej . Po porwaniu i zabójstwie Mehdi Ben Barka , generał de Gaulle postanawia podporządkować usługę do Ministerstwa Sił Zbrojnych na czele Pierre Messmer , generała wiernego towarzysza. SDECE i jej kadry powoli się militaryzują.

Jego motto brzmiało "  Ad augusta per angusta  " ("Na szczyty wąskimi ścieżkami").

Organizacja

Dyrektorzy generalni SDECE

Nazwa i możliwa ranga wojskowa	Dekret o powołaniu
André Dewavrin alias „pułkownik Passy” ( DGER / SDECE)	kwiecień 1945
Henri ribiere	Kwiecień 1946
Pierre Boursicot (tymczasowy)	18 grudnia 1950
Pierre Boursicot	27 kwietnia 1951
Paul Grossin ( generał armii )	23 września 1957
Paul Jacquier ( Generał Dywizji Powietrznej)	31 stycznia 1962
Eugène Guibaud ( generał dywizji )	22 stycznia 1966
Alexandre de Marenches	6 listopada 1970
Pierre Marion (SDECE / DGSE )	22 czerwca 1981

Szefowie sztabów

• François Thierry-Mieg (nazwa ruchu oporu: „Vaudreuil”): w 1946 r.
• Georges Barazer de Lannurien  : początek 1962-wiosna 1964
• Guy Marienne („Morvan”): 1964-?
• Pułkownik Paul Durand: 1966-1970
• Didier Faure-Beaulieu  : 1970-czerwiec 1977
• Michel Roussin  : 1977-1981

Dyrektorzy ds. wywiadu

• Podpułkownik Léonard Hounau (w tytule dyrektora produkcji-eksploatacji): 1946-1952
• Pułkownik Maurice Dumont: daty nieokreślone
• Pułkownik Léonard Hounau: październik 1963-koniec 1963
• Pułkownik René Bertrand ( „Jacques Beaumont”): 1964-koniec 1970
• Pułkownik Tristan Richard: koniec 1970-lato 1971
• Pułkownik Jeannou Lacaze  : 1971-lipiec 1976
• Pułkownik Bernard Grué: lipiec 1976-wrzesień 1977
• Generał René Candelier: wrzesień 1977-październik 1979
• Pułkownik Alain Gaigneron de Marolles  : październik 1979-wrzesień 1980
• Generał Jacques Sylla Fouilland: wrzesień 1980-?

Inne ramki

Pułkownik Marcel Le Roy , znany jako Finville, był członkiem, a następnie dyrektorem Service 7. Kolejnym przywódcą był Marcel Chaumien.

Sektor A odpowiada za świat arabski i Afrykę Subsaharyjską, zanim w 1960 r. podsektor afrykański został oddzielony w celu utworzenia pełnoprawnego sektora afrykańskiego.

Szefowie Sektora N (Afryka): Maurice Robert (1960-1966); Leona Kinberga; Jean-Louis Simon; Podpułkownik Bouan w latach 80-tych.

Kolejne schematy organizacyjne

Nawiązując do Centralnego Biura Wywiadu i Akcji zbudowanego wokół tajnej walki, SDECE dążyło do zapewnienia Francji nowoczesnych i odnowionych usług. Prowadzona we wczesnych stadiach przez doświadczonych weteranów BCRA, takich jak André Manuel czy François Thierry-Mieg , SDECE natychmiast stwierdziła, że ​​stoi w obliczu nowych zagrożeń związanych z zimną wojną.

Po utworzeniu SDECE dyrektor produkcyjno-operacyjny nadzorował działalność służby kontrwywiadu (CE lub służba 23), wywiadu (SR lub służba 25), służby podsłuchowej i deszyfrującej (28), która ma Control Group radioelektrycznych (GCR), usługi techniczne (26), a obsługa studia. SR posiada również sekcję operacji specjalnych (25/2-4) otwierającą torby dyplomatyczne. Poza tym kierunkiem dyrektor generalny SDECE i jego gabinet sprawują nadzór nad sekcjami administracyjnymi, finansowymi i szkolenia kadr. Z dyrektorem generalnym Henri Ribière'em bezpośrednio związane są służby bezpieczeństwa wewnętrznego i sekcja polityczna (25/9), która współpracuje z SFIO i niektórymi zagranicznymi partiami socjalistycznymi. Służba Działań (service 29) i usług dla imigrantów ze Wschodu (27) zostaną utworzone wkrótce.

W momencie powrotu do władzy generała de Gaulle'a (1958) nastąpiła restrukturyzacja afrykańskiego i arabskiego sektora służby badawczej (SR lub służba III); Kontrwywiad (służba IV) posiada sekcję (E) odpowiedzialną za monitorowanie handlu bronią, zwłaszcza przeznaczonej dla algierskich rebeliantów. Serwis VI prowadzi paryską stację badawczą zwaną bazą Bison, natomiast serwis badań operacyjnych (dawny serwis 25/2) staje się serwisem VII. Służbę akcyjną przemianowano na służbę VIII, a służbę podsłuchu technicznego na służbę IX, utworzono biuro relacji zewnętrznych, odpowiedzialne za kontakty ze służbami zagranicznymi i przy zarządzie ogólnym.

Pod koniec 1970 roku Alexandre de Marenches zrestrukturyzował SDECE w ramach dwóch głównych departamentów: departamentu infrastruktury i zasobów (DIM) oraz departamentu wywiadu (DR). Pierwsza obejmuje służby odpowiedzialne za zarządzanie personelem, finansami, szkoleniami, usługami technicznymi i sprzętem. DR ma pięć głównych działów: dział działań (R1), dział konwencjonalnych zasobów badawczych (R2, badania według obszaru geograficznego), dział dokumentacji i studiów (R3, badania tematyczne), dział badań. ) oraz służby badań technicznych (R5).

W lutym 1979 r. miała miejsce nowa wewnętrzna reorganizacja: DIM stał się kierownictwem służb administracyjno-finansowych (DSAF) i utracił swoje działy zasobów technicznych i instrukcji przy DR. W ten sposób traci się dział akcji, który podlega bezpośrednio kierownictwu.

Wiosną 1980 roku Alexandre de Marenches postanowił ponownie zrestrukturyzować SDECE. Służbami bezpieczeństwa wewnętrznego i kontrwywiadu kieruje nowy wydział bezpieczeństwa i kontrwywiadu przy Dyrekcji Generalnej. Tym samym Dyrektor Generalny bezpośrednio nadzoruje służby bezpieczeństwa wewnętrznego, kontrwywiad i służbę akcji.

W lipcu 1981 roku nowy dyrektor generalny SDECE, Pierre Marion, całkowicie zreorganizował swoją służbę. Jej ogólne kierownictwo obejmuje cztery główne piony: pion finansowy i spraw ogólnych (DAFG), pion badawczy (DR), który skupia wszystkie zasoby badawcze wywiadu ludzkiego, technicznego i operacyjnego, pion kontrwywiadu (DCE) i kapitał własny oddział (DA). Służba bezpieczeństwa wewnętrznego jest przywiązana do ogólnego kierunku, od którego również zależy nowy pododdział „perspektywa, plan i ocena”.

Operacje

Wojna w Indochinach

• Wtargnięcie do samolotu przygotowującego się do sprowadzenia Ho Chi Minha z powrotem do Indochin w celu sfotografowania wszystkich dokumentów znajdujących się w jego osobistej teczce i ustalenia, czy Ho Chi Minh zamierzał zastosować się do zgody Konferencji w Fontainebleau w październiku 1946 r.
• Operacje wywiadowcze i maquis z partyzantami górskimi za pośrednictwem GCMA ( grupa mieszanych komandosów powietrznodesantowych ).
• Operacja Kondor pułkownika Jeana Sassi w Diên Biên Phu le30 kwietnia 1954.

Wojna algierska

• Areszt w dniu 22 października 1956Algierscy przywódcy ( Ahmed Ben Bella , Mohamed Boudiaf , Hocine Aït Ahmed , Mohamed Khider i Mostefa Lacheraf ) przez porwanie w Algierze marokańskiego samolotu cywilnego , który zabrał ich do Tunisu , operacja przeprowadzona przez francuskie siły zbrojne pod przewodnictwem Jean-Baptiste'a Niemiecki, alias pułkownik Germain, delegat SDECE na Afrykę Północną.
• Operacja Niebieski Ptak , 1956.
• Niebieski , 1957-1959.
• Różne tak zwane operacje homo w latach 1959-1962.

Afryka

• Zamach w Genewie w 1960 roku na Félixa Moumié , kameruńskiego działacza nacjonalistycznego i przeciwnika.
• Poparcie dla separatystów biafrańskich w 1968 r. ( Nigeria ).
• Operacja Persil , akcja mająca na celu destabilizację gwinejskiego reżimu Sékou Touré poprzez zalanie kraju fałszywymi banknotami i wsparcie dla makii Fouta-Djalon od granicy z Senegalem.
• Poparcie dla zamachu stanu przeciwko cesarzowi Jean-Bedelowi Bokassie w Republice Środkowoafrykańskiej ( Operacja Caban ) i ustanowienie pro-francuskiego rządu ( Operacja Barracuda , wykonana przez regularnych żołnierzy) w 1979 roku.
• Wsparcie dla UNITA przez Jonasa Savimbi w Angoli

Maghrebu

• Poparcie dla prób obalenia pułkownika Kadafiego przez żołnierzy libijskich w 1977 i sierpniu 1980 roku .

Inny

• Od 1949 do 1951 tajny program Minos, polegający na wysyłaniu agentów do krajów pod sowiecką okupacją. Pod kierownictwem François Thierry-Miega , szefa sztabu Henri Ribière'a , Roberta Maloubiera i Marcela Pellaya z wydziału Action , Minos składał się z szkolenia komandosów młodych ochotników z Europy Wschodniej. Do początku lat pięćdziesiątych za żelazną kurtyną miało miejsce kilka niebezpiecznych spadochronów.
• Infiltracja i wsparcie ruchów separatystycznych w Quebecu w ramach operacji pomocy i współpracy technicznej lub operacji Ascot . „Uznani agenci organizacji Foccart , tacy jak Philippe Rossillon , Raymond Meunier czy Christian Pradel, wykonują różne misje pod przykrywką Operacji Ascot . Działalność sieci Foccart nie ogranicza się do kontynentu afrykańskiego. Philippe Rossillon, były student Narodowej Szkoły Administracji, przywódca grupy „planistów” „Patrie et Progrès”, otrzymał od służb Jacquesa Foccarta zadanie utrzymania napięcia w Kanadzie za pomocą ruchów separatystycznych Quebecu . Rossillon podróżował po różnych kanadyjskich prowincjach z innymi agentami Foccart, takimi jak Edgar Chaumette, Jean-Luc Gaillardere i Tom Bailby. Tych dwóch ostatnich agentów nie ma w pracy Claude'a Faure'a (2004), a pierwszym byłby w rzeczywistości René Chaumette. Nawiązał bardzo bliskie kontakty z Frontem de Liberation du Québec i innymi ruchami, takimi jak Adrien Arcand . W 1968 roku Philippe Rossillon został aresztowany przez kanadyjskie służby policyjne i natychmiast wyparty przez swoich pracodawców. Według niektórych raportów Rossillon był zdezorientowany dowodami dostarczonymi przez jego własnych szefów. "
• Dochodzenie w administracji Nixona w celu znać datę kolejnej dewaluacji z dolara i pozwolić Francja do skorzystania z niej.

Inni znani członkowie

• Pułkownik Pierre Fourcaud  : zastępca dyrektora (1945-1950).
• Claude Faure, od 1972 do 1982, autor Aux Services de la République, od BCRA do DGSE , wydanej przez Fayard (2004).
• Joseph Doudot , były szef francuskich służb kontrwywiadu, założyciel krajowy prezes Amicale des Byłych Członków Służb Specjalnych Obrony Narodowej.
• Paul-Alain Léger , spadochroniarz i oficer wywiadu podczas wojny algierskiej .
• Philippe Thyraud de Vosjoli  : szef placówki w Waszyngtonie od 1951 do 1963, podejrzany o przejście do CIA
• Eugène Rousseau , oskarżony o zwerbowanie przez jugosłowiańskie służby wywiadowcze (UDBA), aresztowany7 lipca 1969i skazany na piętnaście lat więzienia, zanim został ostatecznie ułaskawiony przez prezydenta Pompidou po dużej kampanii prasowej na jego korzyść.
• Pułkownik Marcel Mercier, powiązany z Czerwoną Ręką .
• Pułkownik Paul Fournier, dit Férère: szef służby honorowych korespondentów w Ameryce Północnej, zamieszany przez handlarza narkotyków Rogera Delouette'a.
• Pierre Galopin , negocjator w sprawie wzięcia zakładników przez etnologa Françoise Claustre'a .
• Camille Gourvennec  (w) .
• Vladimir Volkoff , autor serii powieści szpiegowskich Langelot publikowanych w Zielonej Bibliotece
• Jean-Charles Marchiani , członek bazy Bison .
• Jo Attia , paryski gangster.
• René Cailleaud , Towarzysz Wyzwolenia .

W fikcji

• 1964  : Les Barbouzes
• 1965 do 1986  : the Langelot szpiegować serii powieści opublikowanych w Zielonej Bibliotece
• 1975  : Z miłością z Hongkongu
• 1981  : Profesjonalista
• 1982  : Szpieg, wstawaj
• 2006  : OSS 117: Kair, gniazdo szpiegów
• 2009  : OSS 117: Rio już nie odpowiada
• 2015 - 2018  : W służbie Francji

Uwagi i referencje

1. Faligot i Krop 1985 , s.  58.
2. Faure 2004 , s.  205.
3. Sébastien Laurent ( reż. ), Polityka wywiadowcza , Pessac, Presses Universitaires de Bordeaux, coll.  „Przestrzeń publiczna / Historia”,2009, 355  pkt. ( ISBN  978-2-86781-548-5 , czytaj online ) , s.  295.
4. Bertrand Warusfel, Kontrwywiad i ochrona tajemnicy: historia, prawo i organizacja bezpieczeństwa narodowego we Francji , Panazol, Lavauzelle,2000, 496  s. ( ISBN  2-7025-0451-5 ) , s.  52.
5. Claude Faure , "  Krótka historia współczesnych francuskich służb wywiadowczych i bezpieczeństwa  ", Revue Historique des armie , n o  247,2007( przeczytaj online ).
6. Michel Roussin , Le żandarm de Chirac , Paryż, Albin Michel,2006, 243  s. ( ISBN  2-226-17261-0 ) , s.  112. To motto jest hasło spiskowcy w Hernani z Victor Hugo , ACT IV, Scena III.
7. Jacques Baud , Encyklopedia wywiadu i tajnych służb , Paryż, Lavauzelle,1997, 524  pkt. ( ISBN  2-7025-0406-X ) , s.  170.
8. Faure 2004 , s.  208.
9. Faure 2004 , s.  324, 371.
10. Faure 2004 , s.  371.
11. Faure 2004 , s.  352, 409.
12. Faure 2004 , s.  409, 434.
13. Faure 2004 , s.  434.
14. Faligot i Krop 1985 , s.  70.
15. Jacques Isnard, „  Pułkownik Maurice Dumont  ”, Le Monde ,18 sierpnia 2001( przeczytaj online ) ; (en) Douglas Johnson, „  Nekrologi: płk Maurice Dumont  ” , The Independent ,04 października 2001( przeczytaj online ).
16. Faure 2004 , s.  331, 370.
17. Faure 2004 , s.  412, 416.
18. Faure 2004 , s.  416, 430.
19. Faure 2004 , s.  431, 435.
20. Faure 2004 , s.  435, 441.
21. Faure 2004 , s.  441, 442.
22. Faure 2004 , s.  442.
23. Jean-Pierre Bat "  Sektor N (Afryka) i koniec zimnej wojny  ", stosunków międzynarodowych , Prasy Universitaires de France, n o  165,2016( ISBN  978-2-13-073404-8 , DOI  10.3917 / ri.165.0043 ).
24. Jean-Pierre Bat, „  Afrykańska niepodległość w oczach szpiegów  ” , Afryka4. Skrzyżowane poglądy na Afrykę , na liberation.fr ,27 czerwca 2014(dostęp 8 lutego 2017 r . ) .
25. Sébastien Albertelli, Tajne służby generała de Gaulle'a , Paryż, Perrin,2009
26. Faligot i Krop 1985 , s.  68, pasm.
27. Faure 2004 , s.  310-311, 317.
28. Faure 2004 , s.  412.
29. Faure 2004 , s.  438.
30. Faure 2004 , s.  441-442.
31. Faure 2004 , s.  466-467.
32. Faligot i Krop 1985 , s.  sprecyzować.
33. Thierry Vareilles, Encyklopedia międzynarodowego terroryzmu , Paryż/Montreal (Quebec)/Budapeszt itp., L'Harmattan , coll.  „Kultura inteligencji”,2001, 549  pkt. ( ISBN  2-7475-1301-7 , czytaj online ) , s.  60.
34. "  135 osób wyeliminowanych przez SDECE w 1960  " , L'Humanité ,20 stycznia 1996( przeczytaj online ).
35. Pascal Airault i Jean-Pierre Bat, Françafrique: Tajne operacje i sprawy państwowe , Paryż, Tallandier ,2000, 205  pkt. ( ISBN  979-10-210-1877-8 ) , s.  54.
36. Stephen Smith i Géraldine Faes, Bokassa I st  : cesarz francuski , Paryż, Calmann-Levy ,2016( ISBN  978-2-7021-3028-5 i 2-7021-3028-3 ).
37. NC, „  Wielkie postacie służb specjalnych: Marcel Pellay  ” , na History Blog Devis ,26 grudnia 2020
38. Patrice Chairoff , Dossier B ... jako Barbouzes , Paryż, Alain Moreau,1975, s.  94-95.
39. Ockrent, Christine. , W tajemnicy książąt , Stock,1986( ISBN  2-253-04293-5 i 978-2-253-04293-8 , OCLC  264976783 , czytaj online )
40. Joseph Dudot (konsultowane23 sie 2019).

W Dzienniku Urzędowym Republiki Francuskiej (JORF), na temat Légifrance

1. Dekret z dnia 18 grudnia 1950 roku , JORF N O  298 z dnia 19 grudnia, 1950, str.  12855.
2. Dekret z dnia 27 kwietnia 1951 roku , JORF N O  103 z dnia 29 kwietnia 1951 roku, str.  4395.
3. Dekret z 23 września 1957 , Jorf N O  222 z 24 września 1957, s.  9107.
4. Dekret 31 stycznia, 1962 , Journal Officiel n O  26, 1 st luty 1962, s.  1083.
5. Dekret z dnia 22 stycznia 1966 roku , JORF N O  19 23 stycznia 1966, str.  645.
6. Dekret 6 listopada 1970 , JORF N O  261 z 8 listopada 1970, str.  10360.
7. Dekret 22 czerwca, 1981 , Journal Officiel N O  146 z dnia 23 czerwca 1981, str.  1779.

Zobacz również

Bibliografia

Referencje

• Jacques Henri i Jean-Michel Barrault , Vade-mecum doskonałego tajnego agenta , Paryż, Arthaud ,1972.Książka satyryczna oparta na zeznaniach byłego szefa kontrwywiadu w Nowym Jorku. Zobacz poniżej prace Rogera Faligota, Jeana Guisnela i Rémi Kauffera.
• Philippe Thyraud de Vosjoli , Lamia: przeciw barbouze , Montreal, éditions de l'Homme,1972.
• Monique Thyraud de Vosjoli i Philippe Thyraud de Vosjoli , Komitet , Montreal, edycje de l'Homme,1975, 315  pkt. ( ISBN  0-7759-0462-7 ).
• Robert Lemoine i Patrick Faure, Profession barbouze , Paryż, edycje Alain Lefeuvre, coll.  „Referencje”,1980, 267  s. ( ISBN  2-902639-42-2 ).
• Philippe Bernert, SDECE, Service 7: niezwykła historia pułkownika Le Roy-Finville i jego nielegalnych imigrantów , Paryż, Presses de la Cité ,1980, 410  pkt. ( ISBN  2-258-00786-0 ).
• Christine Ockrent i Alexandre de Marenches , W tajemnicy książąt , Paryż, Stock ,1986, 341  s. ( ISBN  2-234-01879-X ).
• (en) Alexandre de Marenches i David A. Andelman, Czwarta wojna światowa: dyplomacja i szpiegostwo w epoce terroryzmu , Nowy Jork, William Morrow,1992, 281  pkt. ( ISBN  0-688-09218-7 ).
• Jean-Pierre Lenoir, Bardzo zwyczajny szpieg: Historia widziana z SDECE , Paryż, Albin Michel ,1998, 246  s. ( ISBN  2-226-10614-6 ).
• Maurice Robert , „Minister” Afryki: Wywiady z André Renault , Paryż, Seuil ,2004, 410  pkt. ( ISBN  2-02-062976-3 ).
• Michel Roussin , Le Gendarme de Chirac , Paryż, Albin Michel ,2006, 243  s. ( ISBN  2-226-17261-0 ).
• Biografia Alexandre de Marenches , dyrektora SDECE od 1970 do 1981.

Prace dziennikarskie i historyczne

• Roger Faligot , Jean Guisnel i Rémi Kauffer , Historia polityczna francuskich służb specjalnych: od II wojny światowej do współczesności , Paryż, La Découverte , coll.  "Darmowe zeszyty",2012, 734  s. ( ISBN  978-2-7071-6741-5 ).
• Claude Faure , W służbie Republiki: od BCRA do DGSE , Paryż, Fayard ,2004, 782  s. ( ISBN  2-213-61593-4 ).
• Roger Faligot i Pascal Krop , La Piscine: francuskie tajne służby (1944-1984) , Paryż, Seuil , coll.  "Test Fakty" ( N O  10)1985, 426  s. ( ISBN  2-02-008743-X ).

Ankiety

• Gilles Perrault , L'Erreur , Paryż, Fayard ,1971, 734  s. ( ASIN  B000071KM1 ).

Powiązane artykuły

• Grupa Wywiadu i Operacji (ERG)
• Biuro projektowe i łącznik
• Usługa akcji