Podklasa | Nauki polityczne ( d ) |
---|---|
Część | Nauki polityczne ( d ) , nauki społeczne |
Ćwiczył | Politolog |
Obiekt | Polityka |
Kluczowi ludzie |
Maurice Duverger Elinor Ostrom |
Politologia jest dyscyplina akademicka, że badania zjawisk politycznych. Politologia jest jedną z dyscyplin nauk społecznych .
Nauki polityczne obejmują teorię polityczną, socjologię polityczną , nauki administracyjne , stosunki międzynarodowe . Niektórzy autorzy dodają do tego studia strategiczne .
Niektóre z ważniejszych subdyscyplin to: filozofia polityczna , dyplomacja i stosunki lub studia międzynarodowe , polityka porównawcza , teoria polityczna, badanie zmienności wyborczej , administracja publiczna i polityka publiczna .
Zastanawiając się nad tym problemem politycznym sięga V TH - IV th stulecia pne. AD , z filozofami, takimi jak Platon ( -427 do -347 ) i Arystoteles ( -384 do -322 ) lub historykami, takimi jak Tukidydes ( -460 do -395 ), którzy zaczęli teoretyzować sprawy miasta, które w rozszerzeniu odnoszą się do nauka o rządzie.
W chińskiej myśli o Marcel Granet Polityczny data sztuki „szkół konfucjańskich”. Chińska administracja publiczna jest najstarszą („mandarynatem”) i zaczyna się w tym czasie. W Europie nauki polityczne czerpią z metod i tematów nauk społecznych, takich jak socjologia , prawo czy psychologia .
Politologia jako przedmiot nie istniała w średniowieczu. Niemniej jednak myślenie „polityczne” jest napędzane przez szereg paradygmatów. Religia i kontrowersje z nią związane jest jednym z nich. System feudalny i jego ewolucje jest inny. Niezależnie od tego, jaką przestrzeń rozważa się, król lub cesarz , co więcej, jest to bardzo szczególny przypadek, są głównymi postaciami władzy przekazanej przez Boga, z której emanują wszystkie inne moce. Z postacią tą w roli organizatora przestrzeni politycznej nieustannie konkuruje budowana przez cały okres postać papieska, która ostatecznie zdobędzie prymat nad wszystkimi książętami , zanim zniknie na chwilę i zniknie. Poddać się łzom narzuconym XIV th century . Querelle des Investitures , Caesaropapism i Western Schizma to znamienne cechy tego okresu, które głęboko wpływają na odczytanie faktów politycznych i myśli, które towarzyszyły mu na Zachodzie w średniowieczu.
Augustianów , w opozycji do tomizmu , sam zabarwione arystotelizmu , oznaczony okres ich ślad. Synteza scholastyczna przenika wówczas wszystkie debaty chrześcijańskiego Zachodu, jakie miały miejsce w ciągu wieków i służy jako filozoficzna podstawa do wszelkich dyskusji o naturze sił, czymkolwiek one są. Dla Tomasza z Akwinu w komentarzu do Listu Pawła do Rzymian „władza książąt, o ile jest to właśnie moc, pochodzi od Boga”. W Komentarzu do zdań pisze, że „zarówno moc duchowa, jak i doczesna pochodzą z mocy boskiej”. Jan z Salisbury w Policraticus porusza kwestię odpowiedzialności królów wobec swoich poddanych (nawet jeśli broni ich prawa do karania winnych majestatu ), stwierdził, że są oni z woli Boga i Kościoła oraz może być jednym z pierwszych, którzy rozważą możliwość tyranobójstwa . Święty Bonawentura ze swej strony pogodził boskie pochodzenie władzy i system elekcyjny; zwrócił uwagę na niebezpieczeństwa systemu dziedzicznego i upierał się przy idei, że generalnie wybierani przywódcy są najlepsi. Uważał jednak, że ten wybór był tylko prostym określeniem i że to od Boga, to znaczy od duchowej mocy reprezentującej Boga, zależało, aby udzielić władzy tak wyznaczonemu wodzowi. Trzeba też wspomnieć Raymond Lull , którego praca obejmuje nakładającej Artificium electionis personarum (1247-1283) lub De arte electionis (1299), opisy systemów głosowania zapowiedź ponownego odkrycia w XVIII th century w tej sprawie. Przedwczesny legalizm jest również częścią debaty, zarówno po stronie Kościoła, jak i władzy doczesnej. Możemy przytoczyć wybitny przypadek Nogareta , prawnika, który w służbie króla Francji Philippe le Bela „obali” papiestwo.
Dwie oryginalne postacie podważają mniej lub bardziej koncepcje czasu i ostatecznie popierają imperialne roszczenia ze szkodą dla papiestwa: Marsylia z Padwy , który ściśle odróżnia moralność religijną (opartą na Ewangelii) od moralności politycznej lub moralnej naturalnej ( oparty na koncepcji Arystotelesa), całkowicie rozróżnia wiarę i rozum i broni monarchii elekcyjnej ; oraz Wilhelma z Ockhama, który uważa, że władza doczesna jest innego rzędu niż władza duchowa, w ten sposób umieszczając się w logice wczesnego oddzielenia duchowego od doczesnego . Pierwsza wywodzi się z kultury włoskiej, w czasach, gdy rozwijają się państwa-miasta , których rywalizacja zrodzi myśl o tym, który naznaczy kolejny okres swoim niezatartym piętnem: Machiavelli. Właśnie w tym kontekście włoskim musimy umieścić wybór, którego kantorem jest Marsilio de Padua.
Machiavelli był pierwszym, który zilustrował doskonale empiryczną praktykę polityczną jego współczesnych. Interesuje się głównie techniką, mechanizmami rządzenia i rządzenia, widząc w cnocie i religii tylko środki do rządzenia. Zajmuje się nie tyle kwestią legitymizacji władzy, ile sposobami jej ustanowienia i zachowania: traktuje więc przedmiot polityczny jako sztukę (ustanowienie i utrzymanie władzy), a nie jako sztukę polityczną „naukę”. tak, jak to rozumiemy dzisiaj. Jej zaletą było traktowanie polityki w sposób już nie metafizyczny, ale praktyczny. Jego wpływ był znaczny, gdyż pozwolił szerzyć upodobanie do nauk politycznych i nawyk studiowania ich z historycznego punktu widzenia .
Można z nim powiązać wielu myślicieli z następnych stuleci, albo dlatego, że byli jego bezpośrednimi spadkobiercami, albo dlatego, że zapożyczyli od niego jego metodę. Francesco Guicciardini , Paolo Paruta , Giovanni Botero , który jako pierwszy wspomniał o wyrażeniu „racja stanu”, w dodatku moralność, inspirowali się jego pismami. Scioppius , Juste Lipse , Fra Paolo są również jego kontynuatorami. Jego wpływ będzie znaczący nawet u Kartezjusza i innych tego XVII -tego wieku . Testament of Richelieu nosi jego ślad, a do pewnego stopnia, cała polityka monarchii absolutnej może być rozpatrywane łącznie. Sprawił, że polityka służy całkowitemu oddzieleniu jej od utopii i religii . W konsekwencji odrzucenie małostkowego badania współczesnych procesów pozwoliło na wyłonienie się zupełnie innych i nowatorskich nurtów idei .
W tym bardzo szczególnym wieku narodziły się i rozprzestrzeniły się niektóre z największych mistrzów myśli, takich jak Rousseau , Voltaire , Condorcet , Diderot , Kant , by wymienić tylko kilku. Wszyscy w taki czy inny sposób kwestionowali politykę i sprawowanie władzy. Bezpośrednio lub pośrednio byli w stanie zaszczepić nowego, krytycznego i idealistycznego ducha, który na zawsze zaburzył nasze koncepcje Res Publica i sposobu, w jaki należy sprawować władzę. Suwerenności ludu , wielki podbój Rewolucji Francuskiej , zdarzenie lub serię zdarzeń wyznacznikiem (S) dla przyszłości wszystkich struktur politycznych sam jest pojęciem założycielskim następnie odnaleziony i przekazany do potomności rozwój to instytucje , które powstają w dziedzinie od myślenia politycznego Europejska będzie przez dłuższy czas, zdenerwowany wszystkie salda. Dlatego w tamtych czasach było wielu myślicieli, którzy swoimi dziełami przygotowywali się na nadchodzące wstrząsy.
Nowoczesny politologia jest stosunkowo nową dyscypliną, niektóre sięga do powstania (przynajmniej z punktu widzenia współczesnej nauki polityczne), przy czym XVI th century z Nicolasem Machiavelli
Język angielski wyróżnia politologa i analityka polityki . Pierwsza analizuje politykę , druga formułuje polityki publiczne . Wcześniej kształcenie z nauk politycznych odbywały się w szkołach prawniczych. Szkolenie z zakresu „ Ekonomii politycznej ” prowadziły także wydziały prawa. Politologia następnie podzieliła się na trzy główne gałęzie: administrację publiczną, stosunki międzynarodowe , studia wojskowe i strategiczne.
Ale to jest naprawdę środek XIX th century urodziły nauk społecznych i nauk politycznych między nimi, zwłaszcza ze zmianami związanymi z ery przemysłowej. Ta industrializacja daje początek niezależnej nauce społecznej. To także koniec wielkich poszukiwań, staramy się bardziej zrozumieć świat i jego działanie. Pozytywiści kwestionują boskie wyjaśnienia społeczeństwa. Do tego czasu naukowcy, jak Pic de la Mirandole, musieli znać wszystkie nauki. W XIX th wieku , specjalizują się w poszczególnych dziedzinach.
Istnieje podział między ekonomią a polityką. Państwo z biegiem czasu rozwija się i zdobywa nowe umiejętności, stąd rozwój administracji. Jego złożoność idzie w parze z biurokratyzacją, jak zauważył Max Weber w ekonomii i społeczeństwie , a także Émile Durkheim w De la Division du travail social .
W społeczeństwie przechodzącym głębokie przemiany politologia, podobnie jak inne nauki społeczne, myśli o organizacji społeczeństw i rządów.
Podczas gdy nauki polityczne rozwijały się w Stanach Zjednoczonych , w Europie w okresie międzywojennym panowała stagnacja , głównie z powodu obecności autorytarnych reżimów. Rozwój w Stanach Zjednoczonych jest stymulowany brakiem ograniczeń i przybyciem pewnej liczby naukowców-uchodźców (Niemców, Anglików, Włochów, Austriaków). Dzieła z tego okresu ilustrowane są przez wielkie postacie, takie jak Seymour Martin Lipset czy Reinhard Bendix . Ich głównym celem jest rozwarstwienie społeczne .
Od 1945 roku politologia wkroczyła w nową fazę swojego rozwoju, uzgodniono cały szereg przedmiotów badań, które tworzyły dziedzinę nauk o polityce, pojawiło się powszechne żądanie określenia „nauka. Polityka”, pojawienie się wektorów dla dystrybucja wyników badań.
Kultura obywatelska (1963), autorstwa Gabriela Almonda i Sidneya Verby , dała początek jednemu z pierwszych międzynarodowych badań politycznych na dużą skalę i spopularyzowała praktykę studiów porównawczych.
|
|
|
|
Metody stosowane przez nauki polityczne to głównie nauki społeczne. Sondaże terenowe czy badania archiwalne są podstawą wysuwanych przez autorów teorii. W innych przypadkach rejestr jest rejestrem eseju lub komentarza politycznego.
Metoda historyczna nie składa się ze zbioru dat i kolejnych zdarzeń, ani o historii ilościowego, ale odtworzyć z „długą historię polityki” w celu podkreślenia „logiki społecznych w pracy w życiu politycznym. W długi semestr.
Metodologia polityczny oznacza politologię poświęconą zastosowaniu metod ilościowych w politologii. Ta dziedzina badań pojawiła się w latach 80. XX wieku, zwłaszcza pod wpływem autorów takich jak Gary King .