Rajd Wielkiej Brytanii 1978
1978 Rajd Wielkiej Brytanii ( 34-ci Lombard RAC Rally ), zakwestionował od 19 do23 listopada 1978, to sześćdziesiąta trzecia runda Rajdowych Mistrzostw Świata (WRC) rozgrywana od 1973 roku oraz jedenasta i ostatnia runda Rajdowych Mistrzostw Świata z 1978 roku . To także ostatnia z dziewiętnastu rund powołanego rok wcześniej Pucharu Kierowców Rajdowych FIA 1978.
Kontekst przed wyścigiem
Mistrzostwa świata
Ewolucja międzynarodowej marki mistrzostwa, mistrzostwa World Rally powstał w 1973 roku integrując najsłynniejszych międzynarodowych wydarzeń drogowych w swoim kalendarzu, włączając w Monte-Carlo , w Safari i RAC Rally . Kalendarz 1978 zawiera jedenaście rund zarezerwowanych dla samochodów następujących kategorii:
- Grupa 1: samochody osobowe produkcji
- Grupa 2: specjalne samochody osobowe
- Grupa 3: samochody produkcyjne typu grand touring
- Grupa 4: specjalne samochody typu grand touring
Jako jedyny regularnie zaangażowany producent Fiat z łatwością zdobył drugi z rzędu tytuł przed końcem sezonu, wygrywając pięć razy swoim modelem Abarth 131 . Włoska marka wzięła jednak udział w brytyjskiej imprezie, ostatniej rundzie roku, sukces w Wielkiej Brytanii gwarantujący doskonałe wyniki komercyjne. Pomimo epizodycznego udziału w 1978, Ford mógł jednak dążyć do zdobycia drugiego miejsca w przypadku zwycięstwa w tym ostatnim wydarzeniu.
Puchar kierowców FIA
Puchar kierowców rajdowych powstał w 1977 roku i opiera się na systemie punktowym identycznym jak w Mistrzostwach Świata Formuły 1 . Liczenie jest jednak dość skomplikowane, bo biorąc pod uwagę, oprócz jedenastu rund świata, pięć rajdów mistrzostw Europy i trzy inne rajdy międzynarodowe oraz ukaranie kierowców, którzy choć raz nie brali udziału w mistrzostwach Europy. Ten system pozwolił Sandro Munari wygrać Puchar 1977 roku przeciwko swojemu głównemu rywalowi, Björnowi Waldegårdowi , pomimo niższej sumy bezwzględnej. Podobnie jak mistrzostwa konstruktorów, puchar z 1978 r. Został już rozegrany, tak i do mistrza Finlandii Markku Alén , trzykrotnego zwycięzcy w tym sezonie Fiata i Lancii , nie można już dołączyć.
Test
Rajd RAC to jedna z najbardziej znanych rund mistrzostw świata. Początkowo był to test orientacji i obsługi, był to jeden z pierwszych rajdów, w których przyjęto klasyfikację opartą na czasie w poszczególnych sektorach. Ponieważ jego trasa do samego startu była utrzymywana w tajemnicy, prawie w całości na lądzie, ceni sobie pilotowanie „na widoku”, obszar upodobań pilotów skandynawskich , których pokonano zaledwie dwa razy od czasu wprowadzenia odcinków specjalnych w 1960 r. Szczególnie skuteczny. na leśnych drogach Ford Escort jest idealnym samochodem na tę imprezę, zdominowany przez ostatnie sześć edycji.
Kurs
- kontrole techniczne: 18 listopada 1978w Birmingham
- wyjazd : 19 listopada 1978 z Birmingham
- przyjazd: 23 listopada 1978 w Birmingham
- dystans: 3160 km w tym 715,37 km na 76 odcinkach specjalnych (w tym 3 na czas)
- powierzchnia: głównie ziemia
- Kurs podzielony na trzy etapy
Pierwszy etap
- Birmingham - Alton Towers - Birmingham, the19 listopada
- dystans: 49,89 km na 9 odcinkach specjalnych
Drugi krok
- Birmingham - Donington - Moffat - Oulton Park - Birmingham, od 20 do21 listopada
- dystans: 365,35 km na 38 odcinkach specjalnych (w tym 3 na czas)
Trzeci krok
Zaangażowane siły
Zapewniony już tytułu, zespół mistrzów świata planował jednak wystartować do dwóch 131 Abarth z grupy 4 na ostatnią rundę sezonu. W wersji ziemnej moc dwulitrowego szesnastozaworowego silnika wtryskowego została zmniejszona do 225 koni mechanicznych przy 7500 obr / min (dziesięć mniej niż wersja asfaltowa), preferując większą elastyczność użytkowania. Część podwozia jest wzmocniona, a całkowita masa samochodu jest rzędu jednej tony. Jako lider marki, Markku Alén brał udział w kilku rundach British Championship (na torach wspólnych dla RAC), aby doskonalić koncentrację na tego typu terenie. Mistrz Finlandii nalegał jednak na rywalizację w Lancii Stratos , samochodzie, który uważa za bardziej prawdopodobne, że tutaj wygra. Tym samym na starcie będzie tylko jeden 131 Abarth w rękach Waltera Röhrla . Aby poprawić przyczepność samochodu na śliskich terenach, siedzenie pilota Christiana Geistdörfera zostało przesunięte za kierowcę, pośrodku kokpitu.
Ulubiona marka imprezy jest szeroko reprezentowana. Zatrudniono sześciu oficjalnych Escorts RS1800 z grupy 4. Ze względu na strajki w zakładzie w Boreham przygotowywaniem samochodów zajmowali się główni lokalni dealerzy: Hainbach opiekuje się samochodami Björna Waldegårda (ostatniego zwycięzcy) oraz Russella Brookesa , Davida Suttona z Ari Vatanena i Hannu Mikkoli , Haynes z prac Rogera Clarka i Johna Taylora. W konfiguracji gąsienicowej Escorts RS1800 waży 980 kg, a ich dwulitrowy silnik dostarcza 260 koni mechanicznych przy 8500 obr / min, w wersji wtryskowej (używanej tylko przez Taylora), jak w wersji z dwoma cylindrami z dwoma gaźnikami, ogólnie preferowana. Jean-Pierre Nicolas ma identyczny samochód, zgłoszony przez Total . Lokalni kierowcy Malcolm Wilson i Graham Elsmore, a także Amerykanin John Buffum , choć zaangażowany w charakterze prywatnym, również korzystają z pomocy marki, która może również dążyć do zwycięstwa w grupie 1 z Lasse Lampi (Escort RS2000).
Po spornym sezonie 1978 na Fiacie 131, Sandro Munari po raz kolejny powierzono kierownicę Stratosa w ramach Scuderia Lancia , która w ostatniej chwili wsiadła do drugiego samochodu dla Markku Alén. W wersji z grupy 4 i konfiguracji gąsienic Stratos HF waży 950 kg; jego silnik Dino V6 (2417 cm 3 , 12 zaworów, trzy podwójne gaźniki) jest zamontowany w tylnym środkowym położeniu i ma moc 275 koni mechanicznych do 7600 obr / min.
Brytyjski zespół kierowany przez Johna Davenporta wystawił trzy TR7 V8 Group 4 dla Tony Pond , Simo Lampinen i John Haugland . Te samochody o masie 1070 kg są najmocniejsze z płyty: ich silnik Rover V8 3492 cm 3 , napędzany dwoma podwójnymi gaźnikami, zapewnia 285 KM przy 8500 obr / min. Marka jest również reprezentowana w grupie 1, z Triumph Dolomite Sprint prowadzonym przez Terry'ego Kaby, jednego z faworytów w tej kategorii.
Krupier zespołu Vauxhall zatrudniony trzy Chevette HSR grupę 4 (1020 kg, czterocylindrowy silnik 2300 cm 3 podwójnej głowicy wałek rozrządu 230 moc przy 7000 obr / min) powierzone Pentti Airikkala Chris Sclater i Jimmy McRae . Airikkala znalazł się wśród potencjalnych zwycięzców imprezy w 1977 r. Tym samochodem, który miał wtedy około piętnastu dodatkowych koni mechanicznych dzięki swojej szesnastozaworowej głowicy cylindrów Lotus , której w tym sezonie nie udało się uzyskać homologacji.
Niemiecka marka jest oficjalnie reprezentowana w grupie 2 dzięki Euro Händler Team i Dealer Team Holland, z których każdy zgłasza dwulitrowy Kadett GT / E z gaźnikami (170 KM), powierzony odpowiednio Andersowi Kullängowi i Brorowi Danielssonowi . Zespół Euro Händler wchodzi również do grupy 1 Kadett dla Briana Culchetha.
Szwedzki producent debiutuje w mistrzostwach swoją nową turbo-sprężoną wersją 99 , homologowaną w grupie 2. Ten 1100-kilogramowy model deklasuje swoich konkurentów w kategorii, czterocylindrowy silnik o pojemności dwóch litrów, doładowany przez turbo - sprężarka skalibrowana na 1,6 bara, rozwija 245 koni mechanicznych przy 6000 obr / min. Dwie kopie zostały zgłoszone w rękach Stiga Blomqvista i Pera Eklunda .
'Toyota Team Europe' , prowadzony przez Ove Andersson , weszła dwa Celica RA40 grupa 2 coupe (1000 kg, silnik dwulitrowy 180 KM). Zostały powierzone Jean-Lucowi Thérierowi i Leifowi Asterhagowi.
Japoński producent, za pośrednictwem swojej europejskiej spółki zależnej, dostosowuje dwa sedany 160J PA10 z grupy 2 (czterocylindrowe, dwulitrowe, 195 koni mechanicznych) dla Andy'ego Dawsona i Erkki Pitkänena.
Syn Pauli Toivonen (zwłaszcza zwycięzca Rajdu Monte-Carlo w 1966 r.), Młody Henri Toivonen wystartował w RAC za kierownicą Sunbeam TI grupy 2. Przygotowanie tego dwulitrowego samochodu z silnikiem przeprowadzono w Finlandii , pod kierunkiem starego pilota.
Przebieg wyścigu
Pierwszy etap
172 załogi wyruszyły z Birmingham w niedzielę w ulewnym deszczu. Trasa pierwszego odcinka specjalnego rozgrywanego w prywatnym parku w Bewdley jest szczególnie błotnista; wszyscy faworyci są uwięzieni i ku zaskoczeniu wszystkich to Szwed Bror Danielsson w swoim Opel Group 2 zajmuje pierwsze miejsce, tuż przed duńskim kierowcą amatorem Spiro, który jeździ wyłącznie produkcyjnym Oplem. W kolejnym sektorze, który pozwolił faworytom wrócić do czołówki, młody Brytyjczyk Graham Elsmore ( Ford Escort ) objął prowadzenie, wyprzedzając o sekundę Fiata Waltera Röhrla . Ten ostatni ruszył do przodu na następnym etapie, do którego wkrótce dołączyła Lancia Stratos z Markku Alen . Dwaj kierowcy grupy Fiata będą walczyć o dowodzenie podczas pierwszego dnia, co obróci się na korzyść Aléna, kierowcy Lancii, który odzyska Birmingham z siedemnastosekundową przewagą nad Röhrlem. W pierwszym Fordzie Björn Waldegård jest ponad minutę za liderem; wyprzedził swojego kolegę z zespołu, Hannu Mikkolę , który doszedł do siebie po problemach z pompą paliwa, które wystąpiły tuż po starcie, oraz Vauxhall of Pentti Airikkala . Podczas gdy Ari Vatanen (Ford Escort) był na szóstym miejscu ponad dwie minuty za swoim rodakiem Alénem, został wykluczony z wyścigu, a jego pilot Peter Bryant popełnił błąd w nawigacji i przegapił kontrolę czasu. W Triumph wyścig zaczął się źle, wiele problemów wpłynęło na TR7 : najlepiej sklasyfikowany jest Simo Lampinen , dwudziesty ósmy w klasyfikacji, podczas gdy pierwszy kierowca tej marki, Tony Pond , jest dopiero trzydziesty dziewiąty. Długo na czele grupy 2 za kierownicą swojego Saaba 99 Turbo , Stig Blomqvist stracił ponad osiem minut w ostatniej sekcji dnia z powodu złamanego półosi, ustępując pierwsze miejsce w kategorii swojemu koledze z drużyny Perowi Eklundowi . W grupie 1 walka między Triumph Dolomite Terry'ego Kaby'ego a Oplem Briana Culchetha jest bardzo bliska , zaledwie osiem sekund od siebie pod koniec pierwszego etapu.
Drugi krok
Birmingham - Teeside
152 zawodników pozostałych w wyścigu opuszcza Birmingham w poniedziałek rano. Deszcz ustał, a drogi stopniowo wysychają, co wykorzystuje Alén, aby zwiększyć swoją przewagę nad Röhrlem. Od tej pory Lancia może wykorzystywać całą swoją moc. Przed zbliżeniem się do Dalby Forest o zmroku fiński kierowca zwiększył swoją przewagę nad kierowcą Fiata do czterdziestu pięciu sekund. Choć wciąż drugi, Röhrl jest tylko dziesięć sekund przed Mikkolą, który przejął przewagę nad swoim kolegą z drużyny Waldegårdem. W nocnych leśnych specjalnościach Mikkola zaatakował i zajął drugie miejsce, tracąc czterdzieści pięć sekund za Alénem. Röhrl stracił trochę czasu z powodu lekkiego zboczenia z drogi. Dla Waldegårda sprawa jest znacznie poważniejsza: szwedzki pilot stracił kontrolę nad swoim Escortem, którego tył uderzył w drzewo; był w stanie wystartować ponownie, ale incydent spowodował, że stracił kilka minut i to teraz Airikkala zajmuje czwarte miejsce w tabeli za Röhrlem. Oba oficjalne Saaby wycofały się z powodu problemu ze skrzynią biegów, pozostawiając Andersa Kullänga i jego Opla daleko przed Grupą 2. Szybkie odcinki po Dalby sprzyjały Mikkoli, który szybko zmniejszył opóźnienie nad Alénem; podczas postoju na Teeside ten ostatni wciąż prowadził, ale jego przewaga nad pierwszym Fordem Escortem wynosiła zaledwie dwadzieścia osiem sekund. Uszkodzony przez bolesny nadgarstek i uszkodzony układ kierowniczy po zjechaniu z drogi, Röhrl nadal traci grunt pod nogami i jest teraz ponad dwie minuty od lidera, a teraz grozi mu Airikkala, mniej niż dwadzieścia sekund za nim. Opóźniony przez problemy z silnikiem, które spowodowały stratę ponad pół godziny, Munari na drugim Lancia Stratos wolał się poddać.
Teeside - Moffat
Od wznowienia Mikkola kontynuował ofensywę: w sektorze Hamsterley wziął więcej niż sekundę na kilometr od wszystkich swoich przeciwników, prowadzony przez Ponda, który kontynuował regenerację po kłopotach pierwszego dnia. Na chwilę Alén przekazuje Mikkoli kontrolę nad wyścigiem. Wraca do punktu widzenia w Kielder Forest, pokazując, że jest zdecydowanie najszybszy na każdym z pięciu odcinków specjalnych. Wychodzi z przewagą ponad trzech minut nad Alénem! W drodze do zajęcia trzeciego miejsca Röhrl, Airikkala musiał wycofać się z powodu awarii pompy oleju. Röhrl nie był jednak w stanie utrzymać swojej pozycji, wciąż nękany problemami z zarządzaniem, i musiał ustąpić Waldegårdowi. Etap w połowie wyścigu zostaje osiągnięty pod kontrolą Moffat ; Mikkola jeszcze bardziej powiększył przewagę nad Alénem i ma teraz trzy i pół minuty przewagi nad swoim rodakiem. Waldegård jest prawie siedem minut drogi, a Clark, który właśnie minął Röhrl, jest ponad osiem minut. Cóż, Pond i Brookes są odpowiednio szóste i siódme, ponad dwanaście minut za liderem. W grupie 2 Kulläng nie napotyka żadnej opozycji, podczas gdy Kaby nadal dominuje w grupie 1.
Moffat - Birmingham
Ostatni przeciwnik Forda, Alén poddaje się w sektorze Twiglees, skrzynia biegów Stratosa ustąpiła. Eskorty zajmują teraz pierwsze trzy miejsca, a Mikkola, Waldegård i Clark, Fiat Röhrla, zremisowali z tym ostatnim. Poza incydentem zwycięstwo nie może już uciec Fordowi, Mikkola jest poza zasięgiem jego przeciwników, a Waldegård jest w stanie zapewnić sobie miejsce wicemistrza. Walka o trzecie miejsce pozostaje jednak zacięta, a Clark i Röhrl kilkakrotnie zmieniają pozycje po powrocie do Birmingham. Mikkola zakończył ten drugi etap z ponad siedmiominutową przewagą nad Waldegårdem, podczas gdy przez drugą Röhrl utrzymał trzecie miejsce przed Clarkiem. Brookes awansował na piąte miejsce, tuż przed Pondem. Po siódme, Kulläng nadal znacznie wyprzedza grupę 2, z sześciominutową przewagą nad Datsunem Andy'ego Dawsona. W turystyce seryjnej Kaby wyprzedza swojego głównego przeciwnika, Briana Culchetha o ponad pięć minut.
Trzeci krok
Po nocnym odpoczynku ocalałe załogi opuszczają Birmingham we wtorek po południu, kierując się do Walii, gdzie odbędzie się większość wydarzeń czasowych. Pojedynek pomiędzy Röhrlem i Clarkiem został bardzo szybko przerwany, brytyjski pilot znalazł się bez sprzęgła z pierwszej sekcji selektywnej; Nie mogąc włączyć odpowiedniego biegu przed ostrym zakrętem, uderza w barierę i umieszcza eskortę na dachu. Widzom udaje się ponownie postawić samochód na kołach, ale były zwycięzca nie uruchamia ponownie silnika i musi się poddać. Za Röhrlem teraz wygodną trzecią, zainteresowanie wyścigu zamienia się w pojedynek pomiędzy Brookes i Pond, dwoma brytyjskimi kolarzami walczącymi o czwarte miejsce. Często najszybszy za Waldegårdem i Mikkolą, którzy nadal dominują na odcinkach specjalnych, Pond wkrótce wraca do swojego rodaka w mniej niż trzydzieści sekund, który jednak zareaguje z sektorów Penmachno, pokonując w ten sposób przewagę nad rywalem. Po nocnym wyścigu pozycje na czele zdawały się już nie zmieniać, gdy Röhrl, wciąż na trzeciej pozycji, doznał awarii silnika, co spowodowało zatrzymanie Fiata na ponad pięć minut. Niemiecki kierowca następnie spadł na siódmą pozycję za Leif Asterhag za Toyotą , tracąc korzyści z jego wykonania grzywny. Mimo dobrych wyników na ostatnich odcinkach specjalnych nie mógł liczyć na dogonienie samochodów przed nim i dopiero zjazd Asterhaga z drogi w sektorze Glasfynydd na krótko przed metą pozwolił mu na zajęcie szóstego miejsca. Mikkola odniósł swój pierwszy sukces w RAC, a Waldegård i Brookes ukończyli Forda trifecta, a producent samochodów odnotował siódme z rzędu zwycięstwo w Wielkiej Brytanii. Staw oferuje Triumphowi fajne czwarte miejsce, wyprzedzając Opla z Kulläng, genialnego zwycięzcy grupy 2. Po przejściu Kaby na emeryturę (zepsuty tłok w sektorze Penmachno) Opel wygrywa również w grupie 1 dzięki Brianowi Culchethowi.
Rankingi pośrednie
Rankingi pośrednie kierowców po każdym odcinku specjalnym
|
Pierwszy krok (od SS1 do SS9)
|
|
Drugi stopień (od ES10 do ES47)
|
|
Trzeci stopień (od ES48 do ES76)
|
Generalna klasyfikacja
Czołowi ludzie
Zwycięzcy odcinków specjalnych
-
Hannu Mikkola - Arne Hertz ( Ford Escort RS1800 ): 30 specjalnych, w tym 3 na czas (SS 2, 3, 6, 9, 12 do 15, 18 do 21, 23 do 27, 29 do 34, 36 do 38, 40, 43, 45, 60)
-
Björn Waldegård - Hans Thorszelius ( Ford Escort RS1800 ): 22 etapy, w tym 2 na czas (SS 3, 10, 14, 19, 42, 44, 48, 52, 53, 56 do 59, 61 do 63, 66, 68 w 70, 73, 76)
-
Markku Alén - Ilkka Kivimäki ( Lancia Stratos HF ): 12 tras specjalnych, w tym 3 na czas (SS 2, 4, 7, 8, 14, 17, 19, 20, 22, 24, 25, 35)
-
Russell Brookes - Derek Tucker ( Ford Escort RS1800 ): 12 etapów, w tym 2 na czas (SS 19, 24, 41, 46, 52, 54, 55, 57, 64, 65, 67, 71)
-
Tony Pond - Fred Gallagher ( Triumph TR7 V8 ): 7 etapów, w tym 3 na czas (SS 14, 16, 19, 24, 49, 50, 57)
-
Walter Röhrl - Christian Geistdörfer ( Fiat 131 Abarth ): 5 etapów, w tym 2 na czas (SS 5, 19, 24, 51, 72)
-
John Taylor - Phil Short ( Ford Escort RS1800 ): 5 etapów, w tym 2 na czas (SS 19, 24, 39, 74, 75)
-
Pentti Airikkala - Michael Nicholson ( Vauxhall Chevette 2300 HS ): 4 etapy, w tym 3 na czas (SS 14, 19, 24, 28)
-
Roger Clark - Neil Wilson ( Ford Escort RS1800 ): 3 etapy, w tym 2 na czas (SS 19, 24, 47)
-
Stig Blomqvist - Hans Sylvan ( Saab 99 EMS ): 2 etapy, w tym 1 limit czasowy (SS 11, 19)
-
Bror Danielsson - Bob de Jong ( Opel Kadett GT / E ): 1 specjalny (SS 1)
-
Simo Lampinen - Mike Broad ( Triumph TR7 V8 ): 1 specjalny, na czas (SS 19)
-
Anders Kulläng - Bruno Berglund ( Opel Kadett GT / E ): 1 specjalny, na czas (SS 19)
-
Andy Dawson - Terry Harryman ( Datsun 160J PA10 ): 1 specjalny, na czas (SS 19)
-
Leif Asterhag - Anders Gullberg ( Toyota Celica GT ): 1 odcinek specjalny, na czas (SS 19)
-
Terry Kaby - Brian Rainbow ( Triumph Dolomite Sprint ): 1 specjalny, na czas (SS 19)
Wyniki głównych graczy
Klasyfikacja końcowa mistrzostw świata
- przypisanie punktów: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 odpowiednio do pierwszych dziesięciu ocen z każdego testu, dodane o 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 odpowiednio pierwszej ósemce w każdej grupie (tylko najwyżej sklasyfikowany samochód każdego producenta otrzymuje punkty). Punkty grupowe otrzymują tylko zawodnicy, którzy zajęli miejsce w pierwszej dziesiątce klasyfikacji generalnej.
- tylko osiem najlepszych wyników (z jedenastu wydarzeń) jest branych pod uwagę do ostatecznego obliczenia punktów. Dlatego Fiat musi policzyć dziewięć punktów zdobytych w Wielkiej Brytanii, a Opel dziesięć punktów zdobytych we Włoszech.
Klasyfikacja marek
|
Poz.
|
znak
|
Zwrotnica
|
MC
|
POZWAĆ
|
SAF
|
POR
|
ACR
|
KONIEC
|
NIŻ
|
SAN
|
ZAKAZ
|
RÓG
|
RAC
|
|---|
|
1
|
Placet
|
134 (143)
|
7 + 7
|
8 + 6
|
-
|
10 + 8
|
10 + 8
|
10 + 8
|
10 + 8
|
9 + 7
|
-
|
10 + 8
|
(5 + 4)
|
|
2
|
Bród
|
100
|
-
|
10 + 8
|
3 + 4
|
9 + 7
|
4 + 5
|
3 + 3
|
5 + 8
|
5 + 8
|
-
|
-
|
10 + 8
|
|
2 =
|
Opel
|
100 (110)
|
2 + 8
|
4 + 8
|
-
|
6 + 7
|
6 + 6
|
4 + 7
|
8 + 8
|
(3 + 7)
|
-
|
4 + 8
|
6 + 8
|
|
4
|
Porsche
|
79
|
10 + 8
|
-
|
9 + 7
|
2 + 5
|
-
|
7 + 5
|
-
|
8 + 6
|
-
|
7 + 5
|
-
|
|
5
|
Datsun
|
52
|
-
|
-
|
9 + 7
|
-
|
8 + 8
|
-
|
-
|
-
|
2 + 8
|
-
|
3 + 7
|
|
6
|
Toyota
|
50
|
-
|
-
|
-
|
7 + 8
|
3 + 5
|
5 + 8
|
7 + 7
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
7
|
Lancia
|
49
|
4 + 4
|
7 + 5
|
-
|
-
|
5 + 6
|
-
|
-
|
10 + 8
|
-
|
-
|
-
|
|
8
|
Peugeot
|
45
|
-
|
-
|
10 + 8
|
4 + 5
|
-
|
-
|
-
|
-
|
10 + 8
|
-
|
-
|
|
9
|
Renault
|
33
|
9 + 8
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
8 + 8
|
-
|
-
|
|
10
|
Zwycięstwo
|
24
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
6 + 6
|
-
|
-
|
-
|
7 + 5
|
|
11
|
Saab
|
18
|
-
|
2 + 6
|
-
|
-
|
-
|
-
|
3 + 7
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
12
|
Volkswagen
|
17
|
-
|
1 + 8
|
-
|
-
|
-
|
-
|
2 + 6
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
13
|
Mitsubishi
|
16
|
-
|
-
|
1 + 4
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
5 + 6
|
-
|
-
|
|
14
|
Alfa Romeo
|
14
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
6 + 8
|
-
|
-
|
-
|
|
15
|
Mercedes-Benz
|
12
|
-
|
-
|
5 + 7
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
16
|
Volvo
|
10
|
-
|
3 + 7
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
17
|
Škoda
|
6
|
-
|
-
|
-
|
-
|
2 + 4
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
|
18
|
Alpine-Renault
|
5
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
2 + 3
|
-
|
|
19
|
Lada
|
4
|
-
|
-
|
-
|
-
|
1 + 3
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
Puchar kierowców FIA
- przyznanie punktów: odpowiednio 9, 6, 4, 3, 2, 1 pierwszej szóstce z każdego testu. Pięć najlepszych wyników z jedenastu rajdów światowych (kategoria A), dwa najlepsze wyniki z pięciu rajdów selektywnych Mistrzostw Europy (kategoria B) oraz najlepszy wynik spośród trzech pozostałych rajdów selektywnych (kategoria C) zostaje zachowanych do finału. liczyć. Markku Alén musi zatem zdobyć cztery punkty zdobyte w Szwecji.
- regulamin karze pilotów, którzy nie brali udziału w żadnej rundzie Mistrzostw Europy (kategoria B), pozbawiając ich jednego z najlepszych wyników; w rezultacie Björn Waldegård musi zdobyć dziewięć punktów za zwycięstwo w Szwecji, a Walter Röhrl dziewięć punktów za jedno ze swoich dwóch zwycięstw.
Uwagi i odniesienia
-
Reinhard Klein , Rally , Könemann,1998, 392, str. ( ISBN 3-8290-0908-9 )
-
Revue Sport Auto nr 194 - marzec 1978
-
Revue Sport Auto nr 204 - styczeń 1979
-
Revue L'Automobile n ° 391 - styczeń 1979
-
Revue automatycznego tygodniowo n 140 ° - 23 listopada 1978
-
automatyczny w tygodniu ocena nr 141 - 30 listopada 1978
