Mohamed mzali

Funkcje
Mohamed Mzali محمد مزالي
Portret Mohameda Mzali.
Minister Spraw Wewnętrznych Tunezji
7 stycznia 1984 - 28 kwietnia 1986
Premier	Mohamed mzali
Rząd	Mzali
Poprzednik	Driss Guiga
Następca	Zine el-Abidyna Ben Ali
Premier Tunezji
23 kwietnia 1980 - 8 lipca 1986 r. ( 6 lat, 2 miesiące i 15 dni )
Prezydent	Habib Bourguiba
Rząd	Mzali
Poprzednik	Hedi Nouira
Następca	Rachid Sfar
Sekretarz Stanu ds. Obrony Tunezji
12 kwietnia 1968 - 7 listopada 1969
Prezydent	Habib Bourguiba
Rząd	Bourguiba II
Poprzednik	Bahi Ladgham
Następca	Beji Caid Essebsi
Biografia
Data urodzenia	23 grudnia 1925
Miejsce urodzenia	Monastyr , Tunezja
Data zgonu	23 czerwca 2010
Miejsce śmierci	Paryż , Francja
Narodowość	tunezyjski
Partia polityczna	Destour (1925-1934) Néo-Destour (1934-1964) Socjalistyczna Partia Destourien (1964-?)
Ojciec	Chaâbane Mzali
Rodzeństwo	Saida Mzali
Wspólny	Fethia mokhtar
Ukończyć	Sorbona


Tunezyjscy premierzy

Mohamed Mzali ( arabski : محمد مزالي ), urodzony dnia23 grudnia 1925w Monastyrze i zmarł dnia23 czerwca 2010w Paryżu jest tunezyjskim mężem stanu .

Młodzież i aktywizm

Mohamed Mzali pochodzi z plemienia Ait Mzal , Berberów z Souss , w regionie Agadiru w Maroku . Jego przodek zatrzymał się w Monastyrze po pielgrzymce do Mekki w 1670 roku i postanowił się tam osiedlić. Jest również spokrewniony z Mohamedem Salahem Mzali , którego majątek skonfiskuje Habib Bourguiba .

Jego ojciec, Chaâbane, prawie ożenił się z siostrą Bourguiby, Najią. Ale zaręczyny zrywa Ali Bourguiba, ojciec narzeczonej, który stwierdza, że Chaâbane nie daje swojej narzeczonej wielu prezentów, podczas gdy jest to tradycja miasta. Mimo to Najia utrzymuje dobre stosunki z rodziną Mzali. Jednak rodzina Bourguiba jest już spokrewniona z Mzali, babką ze strony matki Bourguiby, Khadouja, która jest ciotką Chaâbane. Dopiero w 1913 roku ojciec Mzali poślubił Aïchoucha tureckiego pochodzenia . Razem mają dwoje dzieci: Saïdę, ur. w 1921 r. i Mohameda, ur23 grudnia 1925.

Jego ojciec pracował jako sklep spożywczy w Monastyrze, następnie w Radès w 1937 iw Sbeïtli w 1939 . W 1925 dołączył do Destour, a w 1934 Neo-Destour ; młody Mohamed towarzyszy następnie ojcu podczas wieców politycznych w celi Monastyru, a nawet jest u jego boku podczas wydarzeń z 9 kwietnia 1938 roku . Determinacja ojca w walce z francuskim protektoratem oznacza początek jego bojowości. Uczył się w szkole koranicznej, po czym kontynuował naukę w szkole francusko-arabskiej w Monastyrze. Jego rodzice są zachwyceni, gdy otrzymuje świadectwo ukończenia szkoły podstawowej, ponieważ dyplom ten pozwala jego posiadaczom uciec od obowiązku wojskowego we francuskiej armii .

Następnie został dopuszczony do egzaminu wstępnego do prestiżowego kolegium Sadiki , który odbył się w liceum w Sousse i który zdał. Następnie udał się do Tunisu , gdzie gościł go jego wujek Allala Ghédira, urzędnik w dziale finansów w El Omrane . W październiku 1940 roku , wstąpił do szóstego C klasę na uczelni. Kiedy wszedł do piątej klasy , jego wujek poinformował ojca, że nie może go dłużej pomieścić; ten ostatni sprzedał swój sklep w Monastyrze, a następnie został zatrudniony jako kucharz w firmie Al Khiriya w Tunisie, aby jego syn mógł kontynuować naukę, dzięki pomocy Hadj Ahmeda Bourguiby, starszego brata Habiba. Pracownicy firmy są rzeczywiście karmieni i przetrzymywani bezpłatnie, co pozwala Mohamedowi kontynuować naukę i rozwijać zamiłowanie do czytania. Gdy ma wolny czas, idzie na stadion, bo jest wielkim kibicem Espérance Sportif de Tunis .

ten 9 listopada 1942Podczas II wojny światowej , gdy niemieckie siły zbrojne lądowania na lotnisku w Tunisie i wdrożyć w dzielnicach stolicy. Tego samego dnia uczelnia zostaje zamknięta, a Mzali musi wrócić do Monastiru z ojcem. Starcia mające miejsce w Sousse, mieszkańcy miasta schronili się w Monastyrze, gdzie dzieci są zakwaterowane w pomieszczeniach szkoły dla młodych dziewcząt muzułmańskich, gdzie Mzali jest zapisany w czwartej klasie A , w klasie mieszanej. Znakomity w nauce uzyskał stypendium stażowe w Sadiki College, które odzyskał w październiku 1943 r. w trzeciej klasie . W czerwcu 1944 roku zastąpił swój patent języka arabskiego . Gdy umiera jego ojciec, jego szkolnictwo przeżywa pewne turbulencje: rzeczywiście wymawia po arabsku nazwisko profesora, na co warto go usankcjonować.

W 1947 r. był pod wpływem swojego nauczyciela i wyspecjalizował się w filozofii, pomimo zamiłowania do medycyny . 21 marca został zwolniony na kilka dni za próbę uczestniczenia w uroczystościach związanych z utworzeniem Ligi Arabskiej . Uczestniczy także w działalności kulturalnej Stowarzyszenia Byłych Studentów Sadiki College, ale także w działalności teatralnej klasztoru w ramach stowarzyszenia La Jeunesse littéraire, które po rozłamie przekształciło się w L'Étudiant monastirien, którego został prezesem. W 1944 wstąpił do Związku Teatrów w Tunisie. Cała jego działalność zajmuje czas pozalekcyjny i pozwala mu uczestniczyć w debatach, takich jak debaty Ali Belhouane i Mohamed Fadhel Ben Achour .

w Czerwiec 1947uzyskuje maturę i myśli o wyjeździe na studia do Francji . Wezwany przez dyrektora kolegium, powiedział mu, że ubóstwo nie pozwala mu na podjęcie studiów we Francji i zaproponował mu stanowisko promotora lub nauczyciela. Mzali jednak zarabia pieniądze: sprzedaje 48 drzewek oliwnych, które odziedziczył po ojcu, a które oferuje wuj. Co więcej, z powodu niewystarczającej pensji musiał sprzedać burnusa, który również należał do jego ojca. Gotowy do wyjazdu, myśli o matce, pozostawionej samej sobie i bez środków po tym, jak jego siostra wyszła za mąż w wieku piętnastu lat i rezygnuje ze studiów medycznych, by zostać chirurgiem i zaczyna studiować filozofię, która trwa krócej.

w Październik 1947, wsiadł na Chanzy w kierunku Marsylii jako pasażer czwartej klasy. Przybył bez żadnego szczególnego incydentu, skierował się na stację Saint-Charles, a następnie dotarł do Gare de Lyon w Paryżu . Dzięki pomocy nowego przyjaciela, którego poznał podczas podróży, mogą spędzić pięć nocy w hotelu na Sorbonie ze studentem z Monastyru, który zgadza się zapewnić im tymczasowe zakwaterowanie. Tam poznaje pracownika socjalnego, który pracuje w służbie prac socjalnych dla studentów. Oferuje mu pokój w hotelu Savoie przy rue de Provence w dziewiątej dzielnicy (za Galeries Lafayette ), którego czynsz odpowiada jej środkom. W następnym roku otrzymał pokój w akademiku mieszczącym się przy bulwarze Auguste-Blanqui nr 9 , w trzynastym okręgu .

Zapisał się na Sorbonę, gdzie podążał za naukami wybitnych nauczycieli: Henri Gouhiera , René Poiriera , Jeana Wahla , Pierre-Maxime Schuhla , Gastona Bachelarda i René Le Senne . Podczas tych studiów brał udział w kilku debatach i zajęciach intelektualnych i sportowych, co uniemożliwiło mu bycie aktywnym i wytrwałym działaczem podczas spotkań Stowarzyszenia Północnoafrykańskich Studentów Muzułmańskich, którego siedziba znajduje się pod numerem 115 od bulwaru Saint-Michel . To właśnie podczas tych spotkań spotkał kilku działaczy tunezyjskich, algierskich i marokańskich , którzy odegrali kluczową rolę w wyzwoleniu swoich krajów, a następnie zostali ministrami. Jest także działaczem Federacji Studentów Destouriens we Francji, której jest dwukrotnie wybierany wiceprzewodniczącym, jej przewodniczącym jest Mohamed Masmoudi , a sekretarzem generalnym Taïeb Mehiri , odpowiedzialnym za sprzedaż gazet partii Al. Horria (Liberté) w reżyserii Belhouane i Mission, której redaktorem jest Hédi Nouira .

Po uzyskaniu licencji filozoficznej wrócił do Tunezji . Studia uniwersyteckie kontynuował pracując i przygotowując się do studiów magisterskich z filozofii w Tunisie; jego praca nosi tytuł Studia porównawcze nad kontrowersją między Ghazali i Ibn Rochdem . Został następnie przydzielony jako nauczyciel języka arabskiego w Sadiki College, pomimo prób uzyskania stanowiska profesora filozofii. Niemniej jednak pozwolono mu uczyć swojego przedmiotu, podobnie jak jego francuscy koledzy, Mzali zajmujący się filozofią arabsko-muzułmańską w Sadiki, Khaldounia i Zitouna . Za ważne uważa zaszczepienie uczniom myśli o uczuciach narodowych i pomoc w rozwijaniu ich miłości do ojczyzny, co martwi dyrektora kolegium, który pewnego dnia decyduje się na jego kurs, bez informowania go o tym. Po strajku studentów, dyrektor zwolnił większość, co Mzali potępił, nadzorując kilku z tych wyrzuconych studentów. Napięcia pojawiają się wtedy z dyrektorem, który otrzymuje jego przeniesienie do kolegium Alaoui . Jego nowy szef, pan Brameret, jest z nim szczery, gdy tylko obejmuje urząd, zna jego działalność polityczną i aktywizm w Neo-Destour i prosi go o zachowanie neutralności w czasie zajęć bez wpływu na uczniów. Mzali kontynuuje jednak swoją działalność zawodową i równolegle walczy, uczestnicząc w spotkaniach Destourian komórek Monastyru i Montfleury , gdzie mieszka.

ten 2 września 1952wchodzi w skład delegacji miasta Monastir, składającej się z pięćdziesięciu członków, wspierającej beja w jego odmowie podpisania kilku reform przedstawionych przez rezydującego generała Jeana de Hauteclocque . Za radą Sadoka Mokaddema i Farhata Hacheda , Lamine Bey postanawia przedstawić projekt reformy radzie Shoura, której członkiem jest Mzali wraz z 39 innymi członkami. Na froncie związkowym odnajduje swojego byłego nauczyciela w college'u Sadiki, Mahmouda Messadi , członka Tunezyjskiego Powszechnego Związku Pracy . W swoim mieszkaniu w dzielnicy Passage w centrum Tunisu spotyka Hacheda. W latach 1950 i 1956 , był szczególnie aktywny w komitecie wykonawczym wtórnej edukacji Unia, jej sekretarz generalny jest Lamine Chebbi . Związek ten jest aktywny i działa w szczególności na rzecz pomnażania klas, nauczania języka arabskiego i włączenia do tunezyjskich programów studiów historii i geografii Tunezji .

Zajmuje się również dziennikarstwem, przyczyniając się do regularnego pisania gazety Neo-Destour, Al Horria , publikując artykuły w dzienniku Assabah i miesięczniku Al Nadwa . Napisał swoją pierwszą książkę zatytułowaną Demokracja, która ukazała się w 1955 roku i której celebracja odbyła się podczas triumfalnego powrotu Bourguiby do La Goulette .1 st czerwiec +1.955, podczas gdy jest członkiem komitetu powitalnego. Dopiero w 1955 roku stworzył swoją recenzję Al Fikr , która walczy z kolonializmem io sprawę walki arabskiej, a którą współreżyseruje z Bashirem Ben Slamą .

Pierwsze pozycje w państwie

Szef sztabu

Po odzyskaniu niepodległości zbliżył się do Lamine Chebbi i popierał swoje stanowisko ministra edukacji . Ten ostatni zaproponował mu stanowisko szefa sztabu, które przyjął po wahaniu, nie chcąc rezygnować ze stanowiska nauczyciela i dyrektora pisma „ Al Fikr” , pod naciskiem Chebbiego , który zgodził się pozwolić mu na pełnienie funkcji szefa kadra z kierownictwem recenzji i kilkugodzinnym nauczaniem filozofii muzułmańskiej w Zitouna. W nowej funkcji realizuje kilka prac, przyjmując delegacje z różnych guberni prosząc nauczycieli o zajęcia dostępne w nowo wybudowanych szkołach. Zajmuje się także polityką postępującej arabizacji oświaty i „tunizyfikacji” administracji ministerstwa. W czerwcu 1957 roku Messadi zaproponował Chebbi paryskimi nauczycielami, aby dołączyli do jury w celu zdawania egzaminów normaliens od pierwszego do drugiego roku, a do sekcji arabskiej zaproponował Régisa Blachère'a . Następnie Mzali proponuje Chebbi imię Taha Hussein, który przyjmuje i przybywa do Tunisu w dniu29 czerwca 1957. Mzali towarzyszy mu w jego wizytach i działaniach oficjalnych. 18 lipca egipski pisarz ogłosił dobre wyniki promocji, w której wśród uczniów, którzy odnieśli sukces, znaleźli się Bashir Ben Slama i Mohamed Sayah . Sugeruje również, aby Hussein zorganizował konferencję w kinie Palmarium, którą Mzali ma zaszczyt zaprezentować w pełnej sali iw obecności premiera Bourguiby.

Zostaje powołany przez Lamine Chebbi do komisji odpowiedzialnej za wybór hymnu narodowego, który ostatecznie pada na Alę Khallidi . ten6 lipca 1956 rjest częścią tunezyjskiej delegacji, która przyjmuje Tunezję do Międzynarodowego Biura Edukacji w Genewie i składa się z Chebbiego, Ahmeda Noureddine'a , Ali Zouaoui , Abdesselema Knaniego i Mohameda Bakira . Towarzyszy tam ministrowi podczas konferencji generalnej UNESCO , która odbywa się w New Delhi w październiku iListopad 1956. Następnie Chebbi wrócił do Tunisu, pozostawiając przewodnictwo delegacji w Mzali na miesiąc, aż do powrotu do Tunezji po przyjęciu Tunezji do UNESCO. Podczas swojego pobytu, spotyka Indian premier Jawaharlal Nehru i Zhou Enlai , chińskiej Premier . ten 7 grudnia 1957jest członkiem tunezyjskiej delegacji na III kongres arabskich literatów w Kairze , któremu przewodniczy Messadi. Kilku przedstawicieli zabiera głos, aby przywołać sprawę arabską i walkę z syjonizmem , ale przedstawiciele delegacji tunezyjskiej pozostają neutralni i popierają wolność wypowiedzi i myśli , wywołując krytykę ze strony innych uczestników. Następnie Mzali zabiera głos, by bronić tej sprawy, oświadczając, że pisarz nie jest elementem układanki i broniąc tunezyjskiego procesu arabizacji, który uspokaja publiczność. Co więcej, podczas tej wizyty odnajduje Tahę Husseina i Mahmuda Taymoura . Opuścił stanowisko na początku październikowego roku szkolnego 1958 i wznowił nauczanie w Lycée Alaoui.

Dyrektor Generalny Młodzieży i Sportu

Koniec grudzień 1958, Mzali dowiaduje się od szejka Mohameda Fadhela Bena Achoura , po powrocie z Kuwejtu, gdzie był przy okazji IV Kongresu Pisarzy Arabskich, któremu przewodniczył, że po przetasowaniach w rządzie , które kierowały Bourguiba w jego rządzie , został mianowany dyrektorem generalnym Dzieci, młodzież i sport w wieku 33 lat. Zaskoczony, został przyjęty przez prywatnego sekretarza prezydenta po przybyciu na lotnisko w Tunisie, po czym spotkał się z nim i oficjalnie objął urząd02 stycznia 1959, w swojej siedzibie przy avenue de Paris. Bourguiba objął prezydium swój departament, przyznając mu jednocześnie status sekretarza stanu i zapraszając do udziału we wszystkich Radach Ministrów, od października tego samego roku. Świadom ważnej roli, jaką ma do odegrania w kształceniu młodzieży, jak zaświadcza w swojej książce Premier Bourguiba , prosi ministra edukacji Mahmuda Messadi , aby przyłączył sport szkolny i uniwersytecki do jego wydziału sportów cywilnych, czemu odmawia . Jednak przy poparciu prezydenta te działania są ostatecznie oddane pod jego kierownictwo.

Po objęciu urzędu Mzali wdrożył kilka reform, w tym zmianę harmonogramów wychowania fizycznego i sportowego oraz szkolenie niezbędnej kadry kierowniczej. Zwiększa liczbę godzin wychowania fizycznego z jednej do pięciu godzin tygodniowo, z trzema obowiązkowymi godzinami tygodniowo dla uczniów szkół średnich i dwiema dodatkowymi godzinami dla członków szkolnego związku sportowego, a jednocześnie programuje popołudnie dla zawodów. Założył także szkołę szkoleniową dla nauczycieli w Bir El Bey, z której w następnym roku, cztery lata później, wyłoniła się klasa licząca około 100 nauczycieli i 400 innych osób. Następnie stworzył normalną szkołę dla nauczycieli wychowania fizycznego w Sfax oraz ośrodek szkoleniowy dla nauczycieli wychowania fizycznego w El Omrane , pomimo statusu kobiet w 1959 roku i wciąż konserwatywnego społeczeństwa. Następnie Mzali zachęca nauczycielki do motywowania dziewcząt do uprawiania sportu i trenowania, osobiście dbając o sportowy udział kobiet, w szczególności poprzez przekonywanie do udziału krewnych. Jeśli chodzi o kształcenie nauczycieli w szkołach średnich i na wyższych uczelniach, założył Narodowy Instytut Sportu w Ksar Sad, przy tej okazji zagospodarowując dawny teren używany przez armię francuską przed jej ewakuacją i zajmując się budową obiektu. Instytut ten jest odpowiedzialny w szczególności za kształcenie nauczycieli, ale także kadry zarządzającej sportem cywilnym, trenerów i sędziów oraz młodzieży z zagranicy.

W dziedzinie dzieciństwa jest odpowiedzialny za kontynuację pracy byłego sekretarza Młodzieży i Sportu Azzouza Rebaï , a mianowicie rozwój wiosek dziecięcych i to poprzez wyposażenie starych baraków i pomieszczeń opuszczonych, aby osierocone dzieci mogły znaleźć tam schronienie. Odpowiada również za rozwój działalności kulturalnej w celu zapewnienia młodym ludziom zajęć pozalekcyjnych, poprzez tworzenie ośrodków młodzieżowych, kolonii letnich , schronisk młodzieżowych itp. Opracował plan realizacji tego projektu, rezerwując prawie 60 000 dinarów , we współpracy z gminami- wolontariuszami. Następnie zbudował pierwsze centrum młodzieżowe w Radès , przy wsparciu Abdallaha Farhata , zainaugurowane przez prezydenta Bourguibę, zanim inne projekty miały miejsce w Bizerte , Sfax , Sousse , Kairouan i Kasserine . Budowa tych młodzieżowych ośrodków spotkała się z krytyką, zwłaszcza podczas posiedzenia Rady Narodowej Neo-Destour w 1962 roku . Rzeczywiście, przy tej okazji został skrytykowany przez Radhię Haddad , przewodniczącą Narodowego Związku Kobiet Tunezyjskich , która oskarża go o marnowanie dużych sum z państwowej kasy na budowanie tych ośrodków młodzieżowych. Mimo to otrzymuje wsparcie ministra spraw wewnętrznych Taïeba Mehiriego.

Inne funkcje

Swoje stanowisko opuścił w 1964 roku, by zostać dyrektorem (po jego utworzeniu i powołaniu) Tunezyjskiego Radia Telewizji , dzięki któremu w 1966 roku założył telewizję narodową .

Został wybrany posłem do drugiego okręgu wyborczego Sousse w pierwszej, drugiej i trzeciej kadencji, od 1959 do 1974 . Następnie został wybrany posłem do okręgu wyborczego Kafsa i został ponownie wybrany w 1979 roku . Jego kariera parlamentarna zakończyła się wyborem w 1981 r. na szefa listy okręgu wyborczego Monastyru , które to stanowisko piastował do odwołania w 1986 r .

Był także burmistrzem Ariany od 1959 do 1972 roku .

Kariera polityczna

Kariera ministerialna

Nadal na stanowiskach w 1968 roku został awansowany na kilku stanowiskach ministerialnych: the Defense of12 kwietnia 1968 do 7 listopada 1969 Młodzieży i Sportu z7 listopada 1969 do 12 czerwca 1970The Edukacji Narodowej z27 grudnia 1969 do 12 czerwca 1970, z 29 października 1971 do 17 marca 1973 r. oraz 31 maja 1976 r. do 25 kwietnia 1980The zdrowotnej z17 marca 1973 r. do 31 maja 1976 r.a wnętrza z7 stycznia 1984 do 28 kwietnia 1986.

Jego przejście do obrony utrwala zasadę żądaną przez prezydenta Habib Bourguiba , gdzie armia jest wykluczona z życia politycznego, co daje Tunezja pewien spokój. W Edukacji Narodowej pracuje w szczególności na rzecz częściowej arabizacji edukacji, zbliżając Tunezję do jej arabskich partnerów.

Premier

ten 23 kwietnia 1980, zostaje mianowany następcą Hédi Nouira na stanowisku premiera , na sugestię żony prezydenta , Wassili Bourguiby , wrogiej nominacji Mohameda Sayah . Osłabiony przez „ zamieszki chlebowe ”, które spowodowały kilka ofiar śmiertelnych na początku 1984 roku, starał się zebrać islamistów i zdobyć ich poparcie w wyścigu o sukcesję prezydenta Bourguiby. W pobliżu Arabii Saudyjskiej i krajów Zatoki Perskiej odwołał okólnik zakazujący noszenia hidżabu w szkołach publicznych i udało mu się uzyskać od prezydenta amnestię dla przedstawicieli Ruchu Tendencji Islamskiej (w przyszłości Ennahdha ). ten8 lipca 1986 r.Mohamed Mzali zostaje odwołany z funkcji premiera i sekretarza generalnego Socjalistycznej Partii Destourien i zastąpiony przez Rachida Sfara .

Wygnanie i powrót

Ukrył się z kraju do Francji przez granice lądowe z Algierią . Został skazany zaocznie przez Sąd Najwyższy w dniu20 kwietnia 1987 r., na karę pozbawienia wolności za nadużycie majątku korporacyjnego i nielegalne wzbogacanie się. Na wygnaniu nadal kwestionuje swoje przekonanie i dlatego utrzymuje napięte stosunki z reżimem tunezyjskim. Wreszcie rzecznik generalny Sądu Kasacyjnego wniósł skargę kasacyjną; kasację i uchylenie wyroku skazującego zaocznie ogłasza wyrok5 sierpnia 2002 r., umożliwiając tym samym powrót Mzali do Tunezji następnego dnia.

Działalność sportowa i kulturalna

W tym samym czasie zajmował stanowiska sportowe i został prezesem Tunezyjskiego Narodowego Komitetu Olimpijskiego ( 1962 - 1986 ), prezesem Tunezyjskiego Związku Piłki Nożnej ( 1962 - 1963 ), wiceprezesem ( 1963 - 1967 ), następnie prezydentem ( 1979 - 1987 ) Międzynarodowego Komitetu Igrzysk Śródziemnomorskich i przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Igrzysk Śródziemnomorskich w 1967 roku . Wstąpił również do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w 1965 roku jako dożywotni członek i pełnił funkcje członka Zarządu w latach 1973-1980 oraz wiceprzewodniczącego MKOl w latach 1976-1980. Jest znany ze swojej aktywności sportowej i swoich przepraw. ze stolicy na piechotę, gdy jest premierem.

Uczestniczy także w życiu kulturalnym i literackim, szczególnie dzięki przeglądowi Al Fikr (La Pensée), który stworzył w 1955 roku i współkieruje z ministrem kultury Béchirem Ben Slamą, który jednak zatrzyma się po jego dymisji. Jego celem jest położenie akcentu na „arabizm” tożsamości tunezyjskiej. On również przetłumaczone Historia Afryki Północnej przez Charles-André Julien ze swoim współpracownikiem.

Pracował dla utworzenia Związku Literatów tunezyjskich , którego był prezesem-założycielem od 1971 do 1981 roku .

Życie prywatne

To właśnie w Paryżu spotkał, w ramach Federacji Studentów Destourian we Francji, Fethię Mokhtar , młodą dziewczynę, która zdała maturę w tym samym czasie co on, w Liceum Carnot w Tunisie . W tym samym roku co on zapisała się na filozofię, zanim została aktywistką i feministką. W kwietniu 1950 roku zaręczyli się, zanim poprosił ojca o jej rękę, który się zgodził; ślub odbywa się w dniu2 września 1950w Tunisie. Razem para ma czterech chłopców i dwie dziewczynki. Fethia Mzali zostaje mianowana Ministrem Rodziny i Promocji Kobiet w swoim rządzie ( 1983 - 1986 ).

Z powodu złego samopoczucia prezydent Zine el-Abidine Ben Ali postanawia poddać go leczeniu w Paryżu na koszt państwa. Martwy23 czerwca 2010został repatriowany, a następnie pochowany 25 czerwca w rodzinnym Monastyrze.

Nagrody

Wielki kordon Orderu Republiki (Tunezja).

Publikacje

Arab

Mohamed Mzali, Demokracja , Tunis, Kitab El Baath,1955.
Mohamed Mzali, L'Esprit d'Al Fikr , Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1969.
Mohamed Mzali, Position papers , Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1974.
Mohamed Mzali, Studia , Tunis, Wydawnictwo Tunezyjskie,1974.
Mohamed Mzali, Punkty widzenia , Tunis, Wydawnictwo Tunezji,1975.
Mohamed Mzali, Ścieżkami „La Pensée” , Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1979.
Mohamed Mzali, List otwarty do Bourguiby , Kairu, Dar El Ahram,1988.

Francuski

Mohamed Mzali, Słowo Czynu , Paryż, Publisud ,1984, 281 pkt. ( ISBN 978-2-866-00220-6 ).
Mohamed Mzali, Olimpizm dzisiaj , Paryż, Młoda Afryka ,1984, 127 s. ( ISBN 978-2-852-58330-6 ).
Mohamed Mzali, List otwarty do Bourguiby, Prezydenta Republiki Tunezyjskiej , Paryż, Éditions Alain Moreau ,1987, 186 pkt. ( ISBN 978-2-852-09036-1 ).
Mohamed Mzali, Tunisi: jaka przyszłość? , Paryż, Publisud ,1991, 223 s. ( ISBN 978-2-866-00554-2 ).
Mohamed Mzali, premier Bourguiba zeznaje , Paryż, Jean Picollec ,2004, 694 s. ( ISBN 978-2-864-77210-1 ).
Mohamed Mzali, Repères , Nonancourt, Apopsix,2010, 384 s. ( ISBN 978-2-359-79001-6 )

Tłumaczenia

(ar) Charles-André Julien ( przekład Mohamed Mzali i Béchir Ben Slama ), Historia Afryki Północnej , t. I, Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1968.
(ar) Charles-André Julien ( przekład Mohamed Mzali i Béchir Ben Slama ), Historia Afryki Północnej , t. II, Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1979.
(ar) Charles-André Julien ( przekład Mohamed Mzali i Béchir Ben Slama ), francuscy osadnicy i młodzi Tunezyjczycy , Tunis, tunezyjskie wydawnictwo,1972.

Filmografia

Un Monastirien sans olivier , film dokumentalny Marc-Laurent Turpin, mesure-6 Films, Paryż, 2008.

Uwagi i referencje

Mzali 2004 , s. 86.
Mzali 2004 , s. 89.
Mzali 2004 , s. 92.
Mzali 2004 , s. 93.
Mzali 2004 , s. 94.
Mzali 2004 , s. 95.
Mzali 2004 , s. 97.
Mzali 2004 , s. 100.
Mzali 2004 , s. 101.
Mzali 2004 , s. 102.
Mzali 2004 , s. 105.
Mzali 2004 , s. 106.
Mzali 2004 , s. 107.
Mzali 2004 , s. 110.
Mzali 2004 , s. 113.
Mzali 2004 , s. 114.
Mzali 2004 , s. 116.
Mzali 2004 , s. 117.
Mzali 2004 , s. 111.
Mzali 2004 , s. 124.
Mzali 2004 , s. 125.
Mzali 2004 , s. 126.
Mzali 2004 , s. 127.
Mzali 2004 , s. 128.
Mohamed Habib Ladjimi, „ Mohamed Mzali ”, Jeune Afrique ,27 czerwca 2010, s. 52 ( ISSN 1950-1285 ).
Ridha Kéfi , " Jak islamiści zostali pokonani " ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić ? ) , na jeuneafrique.com ,11 maja 1999 r..
Mzali 2004 , s. 104.
" Mohamed Mzali przeniesiony do opieki we Francji " , na gnet.tn ,21 maja 2010(dostęp 14 maja 2020 r . ) .
„ Pogrzeb Mohameda Mzali w Monastyrze ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Na letemps.com.tn ,26 czerwca 2010.
" Dekrety i " Official Gazette Rzeczypospolitej Tunezji , n O 31,28 lipca 1972 r., s. 1063 ( ISSN 0330-7921 , przeczytaj online [ PDF ] , dostęp 28 stycznia 2019 ).
" Mohamed Mzali zeznaje " , na jeuneafrique.com ,5 grudnia 2004 r.(dostęp 14 maja 2020 r . ) .

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :