| Wydania Alaina Moreau | |
| kreacja | 1972 |
|---|---|
| Zanik | 1990 |
| Kluczowe dane | Alain Moreau |
| Siedziba firmy |
Paryż Francja |
| Czynność | Wydawnictwo |
| Produkty | Wiadomości , polityka , społeczeństwo |
Te limitowane Alain Moreau , Spólka jest wydawca francuski utworzony8 kwietnia 1971 i anulowane w dniu 16 czerwca 2001.
Les Éditions Plus les Publications Universitaires de Paris Alain Moreau et Cie to wydawnictwo stworzone przez10 grudnia 1980 i anulowane w dniu 6 czerwca 2000.
Oba wydawnictwa noszą nazwisko jej założyciela, Alaina Moreau, „samouka o nietypowej karierze zawodowej i politycznej” . Jego partnerem był początkowo Jean Picollec , który ostatecznie oddzielił się od niego, tworząc własną strukturę redakcyjną w 1978 roku.
Równowaga finansowa wydawnictwa początkowo opiera się w dużej mierze na La Pensée Universelle, strukturze specjalizującej się w wydawnictwach własnych : utworzonej w 1970 r. , Również przez Alaina Moreau, jest to „pierwsza firma samozatrudniona”, autor o charakterze przemysłowym .
Éditions Alain Moreau specjalizuje się w publikowaniu dokumentów dotyczących spraw bieżących i ankiet, takich jak Dossier F ..., jako oszustwa podatkowe. 50 mld franków rocznie ciężkie, one oszukać ... płacimy Christian de Brie i Pierre Charpentier (1975), B ... jak barbouzes przez Patrice Chairoff (1975) lub Komentarz rnaquer syn bankiera przez Dominique Léonie (1987).
Jego książki wypowiadającego „wielkie skandale z V -go Rzeczypospolitej ” to w swoim czasie Alain Moreau „jednego z najbardziej wydawców mediów we Francji” .
W 1977 roku opublikował Chiraca ou la Fringale duouvoir przez Henri Deligny .
W 1982 roku ukazał się Suicide, podręcznik: histoire, technika, realityité autorstwa Claude'a Guillona i Yves le Bonniec, który okazał się wielkim sukcesem sprzedażowym (sprzedano ponad 100 000 egzemplarzy). Ta praca wywołała jednak wielkie poruszenie w mediach i długotrwałe postępowanie sądowe, a ostatecznie została zakazana na sprzedaż we Francji.
W roku 1983, Éditions Alain Moreau opublikowany L'affaire Papon , przez Michela Slitinsky , z przedmową Gilles Perrault . Maurice Papon natychmiast próbował zakazać książki i pozwał autora, przedmowę i wydawcę. Książka została zajęta i wycofana ze sprzedaży, a sądy zarzuciły we wstępie określenie „szczery drań” używane w odniesieniu do odpowiedzialności osoby zainteresowanej w deportacji Żydów z Bordeaux w latach 1942–1944.
W 1984 roku ukazało się drugie wydanie L'affaire Papon , zawierające jako nową przedmowę orzeczenie sądu, które doprowadziło do zakazania oryginalnej przedmowy. Sprzedano ponad 30 000 kopii.
Alain Moreau zakończył działalność redakcyjną w 1990 roku .
Dziennik urzędowy 1 st styczeń 1995ogłasza przypisanie do Legii Honorowej Alain Moreau na warunkowe Ministerstwa Kultury i Frankofonii , następnie kierowana przez Jacques Toubon (jednak beneficjent potwierdził sam „przekonany, że to było na interwencję osobowych” z François Mitterranda , ówczesnego prezesa Republika we wspólnym pożyciu z rządem Édouarda Balladura ). Poprzez tę publikację wydawca zostaje oficjalnie „mianowany” Kawalerem Legii Honorowej.
Jednak w odpowiedzi na pytanie prawicowego senatora obawiającego się, że Legion Honorowy „zszargany” zostanie w ten sposób przyznany temu, kto opublikował podręcznik użytkownika Suicide, Ministerstwo Kultury podkreśla w marcu „nowy element”. po podjętych decyzjach ” : stawienie się wydawcy i autorów przed sądem poprawczym w ramach postępowania karnego wszczętego po wznowieniu książki w 1989 roku. Na tej podstawie ministerstwo zwraca się do Wielkiego Kanclerza o zastosowanie artykułu 49 kodeksu Legii Honorowej - który przewiduje, gdy wymagają tego „interesy zakonu” , ponowną weryfikację kwalifikacji beneficjenta - w oczekiwanym wyroku. To żądanie odracza „ otrzymanie ” w kolejności, aż do wyjaśnienia sytuacji.
Wreszcie potępiony, Alain Moreau podlega wówczas przepisowi tego samego artykułu kodeksu, który stanowi, że w przypadku braku wymaganych kwalifikacji „można w drodze dekretu zadecydować, że odbiór nie zostanie przeprowadzony”. To pod podpisem Jacquesa Chiraca , następcy François Mitterranda, o tym „nie przyjęciu” stwierdza niepublikowany dekret z dnia16 listopada 1995. W rezultacie Alain Moreau zajmuje szczególną pozycję w stosunku do porządku narodowego Legii Honorowej.