Mieszkaniec generalny Francji w Tunezji
Resident Generalny Francji w Tunezji jest oficjalnym przedstawicielem rządu francuskiego w Tunisie podczas francuskiego protektoratu Tunezji ( 1881 - 1956 ).
Nazywa się go ministrem rezydentem Francji w Tunezji do23 czerwca 1885następnie Wysoki Komisarz Francji w Tunezji w latach1 st Wrzesień 1955.
Historia
Funkcja ministra generalnego-rezydenta Francji w Tunezji wywodzi się z podpisanego traktatu z Bardo12 maja 1881i który stanowi w artykule 5, że „rząd Republiki Francuskiej będzie reprezentowany, w pobliżu Jego Wysokości Bey z Tunisu , przez ministra generalnego rezydenta, który zajmie się wykonaniem tego aktu i który będzie pośredniczył w sporządzaniu raportów rządu francuskiego z władzami Tunezji we wszystkich wspólnych sprawach obu krajów ” . Ponadto artykuł 6 tego samego traktatu stanowi, że „Jego Wysokość Bej zobowiązuje się nie zawierać żadnego aktu o charakterze międzynarodowym bez uprzedniego poinformowania o tym rządu francuskiego i zawarcia z nim porozumienia” . Pozbawiony wszelkich prerogatyw międzynarodowych, bej przyjmuje to do wiadomości, mianując dekretem z dnia9 czerwca 1881, ten minister będący rezydentem, któremu powierzono mu funkcję ministra spraw zagranicznych:
„Artykuły 4, 5 i 6 traktatu zawartego między naszym rządem a rządem Republiki Francuskiej (12 maja 1881) wymagają interwencji Ministra Rzeczypospolitej w naszych stosunkach z przedstawicielami władz przyjaznych. Aby ułatwić i przyspieszyć rozwiązanie biznesowe, powierzamy ministrowi Francji w Tunisie rolę oficjalnego i wyłącznego pośrednika w stosunkach, jakie w przyszłości będą utrzymywać akredytowani do nas przedstawiciele przyjaznych władz. . Niniejszy dekret zostanie przekazany, pod opieką rezydenta francuskiego ministra, rządowi Republiki Francuskiej i przedstawicielom przyjaznych władz w Tunisie. "
Do wygaśnięcia protektoratu dekrety powołujące generała rezydentów przypominają bejowi ich status ministra spraw zagranicznych. Ale w kontekście kolonialnym, w którym francuski przedstawiciel rozpoczął administracyjną, finansową i gospodarczą reorganizację kraju, ta funkcja pośrednika między dwoma rządami tylko bardzo częściowo odzwierciedla znaczenie, jakie przyjął to stanowisko, zwłaszcza od czasu podpisania pierwszego artykułu konwencji z La Marsa. w 1883 r. wzmacnia swoją władzę poprzez uchwalenie: „Aby ułatwić rządowi francuskiemu wypełnienie protektoratu, Jego Wysokość Bey z Tunisu zobowiązuje się do przeprowadzenia reform administracyjnych, sądowych i finansowych, które rząd francuski uzna za pożyteczne” .
Ale na początku protektoratu sprzeciw wobec reform nie wyszedł ze strony władzy tunezyjskiej, ale francuskiej potęgi wojskowej reprezentowanej przez generała Boulanger, który dowodził wojskami okupacyjnymi w Tunezji. Biorąc pod uwagę, że władza cywilna musi ugiąć się przed siłą wojskową, odmawia przestrzegania nakazów ministra rezydenta Paula Cambona . W obliczu tej opozycji ten ostatni zwraca się o wsparcie rządu francuskiego i wyjaśnienie jego misji. Satysfakcję uzyskuje dekretem prezydenckim z dnia23 czerwca 1885 który stanowi:
„Artykuł 1: Przedstawiciel rządu Republiki Francuskiej w Tunezji nosi tytuł rezydenta generalnego i podlega Ministerstwu Spraw Zagranicznych .
Artykuł 2: Generalny mieszkaniec jest depozytariuszem uprawnień republiki w regencji. Ma pod swoimi rozkazami dowódców wojsk lądowych i morskich oraz wszystkie służby administracyjne dotyczące Europejczyków i tubylców.
Artykuł 3: Tylko on ma prawo korespondować z rządem francuskim […] ”
Administracja wojskowa wraca następnie do szeregów, a generał-rezydent zostaje jedynym kapitanem na pokładzie. Decyduje o reformach i przewodniczy Radzie Ministrów . Bej nie ma już żadnej innej władzy niż podpisywanie proponowanych mu dekretów. Musimy poczekać na pojawienie się tunezyjskiego ruchu narodowego, aby te prerogatywy zostały zakwestionowane. Jednak dopiero w 1951 r . Przewodnictwo w Radzie Ministrów objął Wielki Wezyr w miejsce generała-rezydenta. Ten ostatni musi jednak wyrazić zgodę na wszystkie dekrety tunezyjskiego rządu.
Reformy 2 marca 1954dalej ograniczać swoją władzę, ponieważ nie jest już konieczna zgoda na dekrety rządu. Ale zawsze musi kontrasygnować dekrety Beylical, które przyznają mu władzę cenzury.
Jednak kontynuacja walki nacjonalistycznej zmusza rząd francuski do ponownego rozważenia swojego stanowiska. Ostatecznie przyznano autonomię wewnętrzną kraju i konwencje3 czerwca 1955, którzy to odnotowują, ponownie określają funkcję rezydenta generalnego, który zostaje „Wysokim Komisarzem Francji w Tunezji” w artykule 11:
„Francuski Wysoki Komisarz w Tunezji, wysłany Jego Wysokości Bey przez Prezydenta Republiki Francuskiej, jest depozytariuszem wszystkich uprawnień przyznanych Republice w obowiązujących traktatach i konwencjach; jest pośrednikiem w stosunkach rządu francuskiego z władzami Tunezji w sprawach wspólnych dla obu krajów.
Wysoki Komisarz jest odpowiedzialny za ochronę i reprezentowanie praw i interesów obywateli francuskich w Tunezji. Wspomaga go delegat ministra, który zastępuje go w przypadku jego nieobecności lub przeszkód. "
Podpisanie protokołu niepodległościowego w dniu 20 marca 1956przekształca funkcję ambasadora Francji w Tunezji .
Wymienianie kolejno
.jpg)
Uwagi i odniesienia
- Élie Fitoussi i Aristide Bénazet, Państwo tunezyjskie i francuski protektorat. Historia i organizacja (1525 do 1931) , wyd. Księgarnia Arthur Rousseau, Paryż 1931, s. XLVI
- [PDF] Paul Zeys, Kod z uwagami Tunezji , wyd. Imprimerie Berger-Levrault et Cie, Nancy, 1901, s. 740
- Mohamed Salah Mzali, Au fil de ma vie , wyd. Hassan Mzali, Tunis, 1972, s. 284
- Francuski Rocznik Prawa Międzynarodowego, Konwencje między Francją a Tunezją (3 czerwca 1955) , t. 1, nr 1, 1955, s. 734
- [PDF] Josepha Andre Bass , " Les maudits " Droit i Liberté , N O 9 (77);1 st lipca 1948, s. 2 ( czytaj online )