Niçois Nissart (forma popularna) Niçard (standard Mistralian i klasyczny) | |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Miasto Nicea , ładne wzgórza, wybrzeże hrabstwa Nicei od Nicei do Cap d'Ail |
Pisanie | łacina |
Klasyfikacja według rodziny | |
Próba | |
Artykuł 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ( patrz tekst w języku francuskim )
|
|
Nicea (w Occitan : Niçard ( standardowe klasyczne i standardowe Mistralian ) Nissart (popularny zwyczaj) / ni'saʀt / ) jest lokalnym wyrazem języka Occitan (dawniej zwanej Provence przed 1930) w mieście Nicea i wspólne obszary otaczające i także z wpływem języka liguryjskiego.
Wszyscy autorzy i badacze języka oksytańskiego klasyfikują Niceę w dialekcie zwanym prowansalskim, którego nazwa wywodzi się ze starożytnej Prowansji i której nie należy mylić z langue d'oc, który przez lata nosił kilka nazw (rzym., lemozi (Limousin). ), proensal (prowansalski), kataloński, prowansalski itp.). Istnieją różne rodzaje klasyfikacji, takie jak:
Profesor i pisarz Jean-Pierre Tennevin precyzuje, że nicejski jest językiem Prowansji, który ewoluował najmniej, podobnie jak Langwedocja , i daje wyobrażenie o tym, czym był prowansalski w średniowieczu (w przeciwieństwie do morskiego i Rodanu).
Miasto Nicea ma obecnie tendencję do rozrastania się pod wpływem miasta Nicei . Można go więc znaleźć również w gminach lewego brzegu Var oraz w dolinie Vésubie . Graniczy od zachodu z morskim Var (obejmującym okręg Grasse), z alpejskimi i mentonskimi na północy i wschodzie, z Ligurią na wschodzie ( Monako i Liguria ) oraz z okcytano-liguryjskimi dialektami Royasque i Brigasque w gminach Tende , La Brigue , Fontan , Saorge , Breil-sur-Roya .
Dla Frédérica Mistrala „język prowansalski lub współczesny język oc” (znany prowansalski ) jest podzielony na kilka dialektów, w tym prowansalski, który jest podzielony na 4 pod-dialekty, którymi są: alpejski, morski (Marsylia i Var, w tym okręg Grasse), Nicea i Rodan.
Dla Julesa Ronjata język prowansalski, składający się z „ogólnego” prowansalskiego (morskiego i rodanskiego) i nicejskiego, kojarzy się z Vivaro-alpine w dialekcie prowansalskim zwanym prowansalskim orientalnym .
Dla Jacquesa Allièresa możemy mówić o dialekcie prowansalskim osadzonym w przestrzeni łączącej cały wschodni Occitan, w tym Niceę.
Wreszcie, Pierre Bec klasyfikuje prowansalskiej (tutaj Rhone, morski, ładne, ale nie alpejskiej) z Langwedocji obrębie południowej Occitan (lub oksytańskiej / Bliski prowansalski) dialekcie z Occitan .
Dialekty prowansalskie według Frédérica Mistrala .
Dialekty prowansalskie według Julesa Ronjata .
Dialekty prowansalskie według Jacquesa Allièresa .
Dialekty prowansalskie według Pierre'a Beca .
Klasyfikacja ponadradialektalna z arverno-śródziemnomorską ( Bec , Sumien itp.).
Należy pamiętać, że język prowansalski tworzy jeden język. Język ten nie znał standaryzacji jak francuski francuski iw rzeczywistości jest używany głównie przez miejscowości, mikroregiony, przez to, co lingwiści w czasach Mistral nazywali sub-dialektami lub dialektami. Nierzadko spotyka się na przykład w słowniku „Tresor dòu Felibrige” Mistral, obok słów, skróty w nawiasach, pozwalające określić lokalizację, w której to słowo jest wyrażane. Skróty te mogą czasami oznaczać dialekt, pod-dialekt lub nawet gminę.
Inne języki nie mają ustandaryzowanego pisma i znają mniej lub bardziej istotne formy odmian wewnętrznych, takie jak korsykański czy nawet arabski. Na przykład francuski francuski i szwajcarski zawierają małe, ale zrozumiałe odmiany, takie jak „dziewięćdziesiąt” i „nonante”. W przeszłości Francuzi również używali terminu „nonante”, o czym świadczą stare państwa cywilne.
Tak więc język południa Francji jest dziś coraz częściej nazywany prowansalskim, a jego granice są łatwo wytyczone. Wraz z rozwojem badań lingwistycznych wokół języka, naukowcy zaczęli sztucznie opracowywać w oparciu o kryteria podobieństw językowych, dialektów i sub-dialektów w celu ich lepszej identyfikacji. Poddialekty lokalne, reprezentujące gminy, mikroregiony, są stosunkowo łatwe do zlokalizowania i zdefiniowania.
Z drugiej strony, co jest szczególnie widoczne we wschodnim Occitan, klasyfikacja dialektów jest często zmienna. Wschodni Oksytan obejmuje starożytne terytorium średniowiecznej Prowansji. Jednak postępująca fragmentacja Prowansji doprowadziła do wzrostu zróżnicowania lokalnych dialektów. To niewielkie zróżnicowanie w porównaniu z innymi dialektami prowansalskimi, w połączeniu z polityczną historią rozdrobnienia Prowansji, doprowadziło niektórych do socjolingwistycznej wizji tego, co nazywa się dialektem prowansalskim. W rezultacie prowansalski odpowiada dla jednych wschodnim prowansalskim, ponieważ jest to terytorium starożytnej Prowansji, dla innych jest to tylko terytorium dawnego hrabstwa Prowansji przed jego aneksją przez Francję, bez hrabstwa Nicei , bez południowej połowy Dauphiné i Vivarais .
Nicea jest powszechnie uważana za odmianę języka oksytańskiego . Członkostwo to jest faktem ustalonym przez społeczność językoznawców i naukowców oraz kilka stowarzyszeń kulturalnych Nicei. Naukowa demonstracja tej klasyfikacji została w szczególności ustanowiona w rozprawie Jean-Philippe Dalbera , dzisiejszego profesora lingwistyki na Uniwersytecie w Nicei Sophia Antipolis i dyrektora programu Occitan Thesaurus . Według Dalbera Hrabstwo Nicei składa się z trzech głównych obszarów:
W głównych dziełach odniesienia w dialektologii oksytańskiej, a także według niektórych specjalistów nicejskich, takich jak André Compan , Nicea nie jest uważana za odrębny dialekt od prowansalskiego.
Niektórzy Nicei nazywają swój dialekt „Nice”. Kilka z nich prawie nigdy nie odwołuje się do innych dialektów języka oksytańskiego lub prowansalskiego, ponieważ nie uznają przynależności od nicejskiego do oksytańskiego. Niektórzy lokalni autorzy Tak jak Pierre Isnard akceptują Ocytaniczność Nicei, ale odmawiają połączenia z językiem prowansalskim.
Język oksytański był w przeszłości nazywany na różne sposoby: rzymski, lemozin, proensal, langue d'oc, potem prowansalski. W czasach Frédérica Mistrala język Prowansji lub współczesny język oc uważany jest za język południa Francji .
Wraz z rozwojem badań językowych specjaliści od prowansalskiego ustanowili kilka dialektów, w tym prowansalski, langwedocki, dauphinois, gaskoński, akwitański, limuzyński i owernijski. Każdy z tych dialektów został podzielony na sub-dialekty, co daje w sferze prowansalskiej podział na alpejski, morski (zwany Marsylią), Niceę i Rodan, zgodnie ze słowami Mistrala. Ten ostatni precyzuje, że nie bierze pod uwagę różnych lokalnych wariantów, takich jak Var (który jest częścią morza w centralnej pozycji, podczas gdy wschodni Var używany w okręgu Grasse jest bardziej pod wpływem Nicei i Alp) .
Okcytaniści, którzy stworzyli klasyczne pismo langwedockie oparte na dziełach klasycznych Prowansalów i Katalończyków (kataloński, ze względu na jego silne podobieństwo w piśmie do języka oksytańskiego jest czasami uważany za dialekt, zwłaszcza w „ starym prowansalskim” ), zdecydowali się zmienić nazwę określenie języka prowansalskiego na prowansalski lub prowansalski, aby uniknąć pomylenia między langue d'oc a całym dialektem Prowansji.
Chociaż Nicea jest integralną częścią domeny prowansalskiej, która sama jest językiem langue d'oc lub oksytańskim, ten ostatni wyraża się za pomocą poddialektów. Kiedy mówimy w langue d'oc w Prowansji , posługujemy się nim albo w żegludze, w Nicei, w Rodanie lub w Alpach. Fakt, że językiem mówi się poprzez poddialekty (zwłaszcza w Prowansji przez postępujące polityczne przemieszczenie starożytnej Prowansji i wynikające z tego aspekty socjolingwistyczne) sprawia, że miejscowi mieszkańcy mają tendencję do mówienia, że mówi się „ładnie”, co niektórzy uważają, że jest to język sam w sobie.
To założenie jest zwiększona z powodu zapisu Mistralian, która przejęła piśmie klasycznej pod koniec XIX -go wieku. Wygląda bardziej jak nicejski Mistralien niż inne prowansalskie dialekty w Mistralien. Pismo Mistralian decyduje się na podążanie za popularnym pismem i proponuje kodyfikację rodańskiego dialektów prowansalskich, a następnie południowej Francji, co wiąże się z wieloma zróżnicowaniami pisma przez dialekty, ponieważ opiera się w dużej mierze na wymowie.
Współczesne pisarstwo klasyczne dąży (jak to zrobił Simon-Jude Honnorat ) do ponownego zjednoczenia dialektów Prowansji i języka oksytańskiego w ogóle w piśmie poprzez ustalanie dialektów w jak największym stopniu. Tak więc słowo „nuit” napisane w Mistralien „nuech, nue, niue, niuech” jest po prostu napisane „nuech” w klasycznym, jak w staroprowansalskim, ale dialekty są ustne. W związku z tym mieszkańcy Nicei wymawiają „nuetche”, nadmorskie „nue”, Alpy „nueutche”, a mieszkańcy Rodanu „nueu”. To samo pojęcie znajdujemy w kilku językach, w tym francuskim, gdzie słowo „mniej” może być wymawiane miejscami „mouin” i „mouince”.
Ludy liguryjskie , które przed przybyciem Fokajczyków zajmowały obecne terytorium Hrabstwa Nicei , posługiwały się językiem pochodzenia indoeuropejskiego . Nic nie wskazuje na to, że słowa w starożytnej Ligurii przetrwały we współczesnym prowansalskim (w tym nicejskim) poprzez łacinę, ponieważ prawie nic nie wiadomo o ich języku, który był ustny i niepisany.
Grecy, którzy się osiedlili, prawdopodobnie mieli niewielki wpływ na ten język , ze względu na to, że nie mieszali się z miejscową ludnością mieszkającą w głębi lądu i zajęło jedynie obecne wzgórze Château de Nice .
Dopiero przybycie Rzymian , założonych w Nicei w Cimiez, wyparło język rdzennych Ligurów. Republika Roman został po raz pierwszy zorganizowany w Gallia Narbonensis potem cesarstwo rzymskie został zreformowany przez łączenie drzewka Narbonne, celtyckie i Akwitania do utworzenia diecezji Vienne . To właśnie w tej przestrzeni zostanie zbudowana starożytna prowansalska mowa w postaci mniej licznych lokalnych dialektów niż dzisiaj.
Dla intelektualisty z Nicei, Pierre'a Isnarda , członka Acadèmia Nissarda , Nicea była więc początkowo bardzo blisko innych języków romańskich , w tym przodka langue d'oïl . Zatem tekst przysięgi Strasburgu , pochodzący z IX th wieku , który jest jednym pisemne ślady pierwsze co będzie na pochodzenie języka oleju , a następnie francuskim , nadal pokazuje wielką bliskość do Nicei. Dla Pierre'a Isnarda bliskość ta jest silniejsza w przypadku Nicei niż w przypadku nowoczesnego francuskiego.
Prowansalski i kataloński kiedyś stanowiły jeden język. W średniowieczu, w okresie pięciu politycznej i społecznej zbieżności wieków te tereny (the VIII th do XIII th wieku), nie było jasne rozróżnienie pomiędzy Occitan i katalońskim . Na przykład trubadur Albertet de Sisteron każe sobie powiedzieć w napięciu :
Monges, Causetz segon vostra siensa,
Qual valon ale kataloński, o Francès.
Spotkałem sai Guascuenha e Proensa,
E Lemozi, Alvernh e Vianes,
E de lai spotkałem się z terra dels dos Reis.
E quan sabetz dels totz lur captenensa
Vueil qe · m digatz en cal plus fis pretz es.
„Mnisi, powiedzcie mi, który według waszej wiedzy jest wart więcej: kataloński czy francuski? I umieściłem tu [w grupie Katalończyków] Gaskonię i Prowansję, Limousin, Owernię i Viennois, gdy jest to kraina dwóch królów. "
W Marsylii typowa piosenka prowansalska nazywana jest „pieśnią katalońską”.
Nawet w XIX th century, jedna z nazw pospolitych języka katalońskiego była nazwa język limuzyna natomiast termin ten odnosi się dzisiaj dialekt języka oksytańskiej.
Ponadto Katalończycy nadal uważali się za Pays d'Oc do 1933 roku, przed separatyzmem językowym, ale niektóre grupy katalońskie i oksytańskie nadal uważają, że Katalończycy i Occitanie są jednym.
Fragmenty z „La Vida de Sant Honorata” z Raymond Feraud Nicea trubadura z XIII th wieku:
„Mas ben vuelh que sapian las jens
Maj rok Boży mil e tres
cens Compli le priols jego powieści.
Na cześć Boga e del santz”.
„W Roqua tenc sa mayson,
Priolowie w dolinie Estaronu”.
"Cell que volc romanzar la vida de sant Alban,
E'ls verses del conpot volc tornar in verse plan,
E del rey Karl odgrywa swoją śmierć w swojej piosence,
E los verses del lay fetz de la passion,
De novel fay sermon du precios rogi zdrowie
. To z neps Marsili i del rey Agolant
La vida atrobet to dawna świątynia
z romskiego aportetu, w którym znajduje się kilka Leris;
od świeckich czy tacek li gesta una antigua scriptura.
Ren i nie trobares mays veritat pura. "
Przed XVI -tego wieku, prowansalskim jest ledwie rozróżnialne z Langwedocji i tworzą jeden dialekt zwany dzisiaj oznacza prowansalskim (Albert Dauzat), prowansalski średnia (Pierre Bec) lub prowansalski Południowa.
Początku XV th century: Tribute i przywilejów mieszkańców Sollies (Soliers)
„Po pierwsze domagał się domów monsr Jehana Gonsaliniego, senior mestre de Soliers, który cieszył się swoim własnym magnificiencią, aby leissar i utrzymać nas w wolności i w postępowaniu z trobatem, embe lou castel de Beaugencier i an los homes (ciąg dalszy po łacinie)
Przedmiot, który li plassa, aby utrzymać nasze plecy i bardzo oliwne młyny, tak nieustannie zagłuszają nasze ero.(...)
Przedmiot, który li plassa de jurar i obiecał niedaleko nasze tallas per nenguna maniera (...).
Przedmiot, który li plassa do trzymaj nasze nostras libertas i capitols per si et per les siéus i nie łam się ani nie łam daleko ourtras coustumas.
Przedmiot do trzymania naszych we wszystkich libertas, które ma trobat. "
Charakteryzuje się to w Prowansji :
Naukowiec Laurent Ripart podkreśla znaczenie suwerenności sabaudzkiej w rozwoju języka używanego w Nicei i uważa rok 1388 za „cezurę”.
Pod koniec XIV th wieku i początku XV -go wieku, język mówiony w Nicei, zgodnie z André Compan „absolutnie identyczne” do wypowiedziane w Prowansji. Ale ewolucja następuje wtedy stosunkowo szybko. Teza Alphonse Viani wyjaśnia, że traktat z liczydła wydany przez nicejską matematykę Frances Pellos w 1492 r. zawiera 93,3% terminów odpowiadających staroprowansalskiemu .
Niçois Jean Badat, pisał w 1516 roku: „ Passeron per aisit los gascons ... et los vilams de la val de lantousqua i sant Martim gardavon las montagnias ... powiedz saudas winon i killom parels paisams i sen vegueron al espel i lo saquegerom ”. W tym czasie różnice w piśmie z innymi dialektami Prowansji były znikome.
Ten sam autor napisze później w języku włoskim: „ Tant sagiament foget menado la causo che monsur foget signour como esi so es che non serio si si fosco menat autroment ero perdut tot lo rest de som pais ” . zastąp ponownie później pismo Mistralian przez „que”, a końcowe „-a” od rodzaju żeńskiego lub pośredniczącego jest napisane na -o, tak jak w morskim i współczesnym Rodanie, ponieważ różnice między -a i - o, czasami -e, które są wszystkie trzy są powolne, są minimalne.
W języku używanym w Nicei zaczęły pojawiać się określenia pochodzenia włoskiego. Rozwinęły się one wraz z narzuceniem przez Sabaudczyków używania włoskiego jako języka instytucji politycznych i prawnych hrabstwa Nicei. André Compan precyzuje jednak, że językiem ludu jest prowansalski z Nicei . (Nice gramatyk z XVI -tego wieku Honore Drago, mówiąc w 1535 roku w Nicei w innym języku niż prowansalsku. Był zleciła porucznik cesarza Karola V , Alphonse Davallo ustanowić traktat fonetyczny i słowników prowansalskim. Wracając swoją pracę bardzo późno tłumaczy „zbyt dużą trudność przedsięwzięcia” faktem, że nicejska i prowansalska zmieniły się tak bardzo, że autorzy poprzednich wieków, którzy pisali w tych językach, mieliby trudności ze zrozumieniem ich) . Ponadto, studium lingwistyczne Cisterna fulcronica autorstwa Joana Francésa Fulcònisa (opublikowane w Nicei w 1562 r.) oraz Recort and memoria napisane przez Jeana Badata około 1570 r. potwierdzają osobliwość mowy nicejskiej w porównaniu z innymi dialektami Prowansji .
To było około XVII th wieku, że słowo „Nice” zostaną wykorzystane do wyznaczenia talk Prowansji lub języka Occitan . Dla Laurenta Riparta okres ten będzie kulminacją świadomości społeczeństwa o specyfice Nicei vis-à-vis innych dialektów Prowansji . Rzeczywiście, Nicea , odrywając się od Prowansji , lepiej zachowa pismo niższej Prowansji niż morska i Rodan, zaznaczając tym samym partykularyzm Nicei. Morski i Rodan również zostaną ustrukturyzowane.
W XIX XX badaczy wieku językowych prowansalskim prowansalskim, tzw od 1932 językowej Occitan będzie struktura langue d'oc w kilku dialektach przez drobnych zróżnicowań.
Frédéric Mistral skodyfikuje język prowansalski na francuskich departamentach odpowiadających starożytnej Prowansji , co nazywa „dialektem prowansalskim”. Obejmuje to subdialekty alpejski, Marsylia (dawna nazwa morska), Nicea i Rodan. Nie przytacza sub-dialektów przejściowych ani różnic zlokalizowanych (Grasse, Var itd.), które są liczne i zmienne.
Termin „dialekt prowansalski” służy jedynie jako klasyfikacja geograficzna. Podobnie językiem oksytańskim posługują się dialekty iz tego powodu obecnie, a zwłaszcza z powodu braku standaryzacji języka, nazwa języka jest nazywana nazwą dialektu.
Stwierdzenie, że język nicejski jest identyczny z dialektami Prowansji, jest błędem, ponieważ zawiera pewne terminy i niewielkie różnice w pisowni z morskim, Rodanem i alpejskim.
Podobnie istnieją trzy warianty morskie: Marsylia, Var i Grasse. Pierwszy jest specyficzny dla siebie. Drugi zawiera rozróżnienie albo archaizmem (fiuelho kontra fueio, uproszczone fuelha w klasycznym), albo alpejskimi wpływami, ale w wymowie jest zbliżony do Marsylii, a trzeci ma kilka podobieństw z Niceą, w tym zachowaną wymową ostatnich spółgłosek.
Nicea różni się od innych dialektów Prowansji zachowaniem ostatniego, powolnego -a żeńskiego, które nie jest wymawiane -a, ale daje pośredni dźwięk między -a i -o (jabłko) w języku potocznym. Końcowe, powolne -a w langue d'oc jest napisane na kilka sposobów (-a, -o, -e), ale wymowy pozostają bardzo zbliżone. Kataloński, nadal uważany za język prowansalski w 1933 roku, wymawia końcowe -a albo w -a, albo w -e.
Nicea jest bardziej konserwatywna niż Maritime i Rhone pod względem wymowy końcowych spółgłosek. Jest jednak mniej konserwatywny niż alpejski, który wymawia -s w liczbie mnogiej i jest zbliżony do Langwedocji .
Ale Nicea ma również podobieństwa, gdzie morskie używa -ien (nacien), zapisze -ioun / ion (nacioun / nacion) jak Rodan i alpejski. Podobnie jak morski, będzie miał większość niemych interwokacji -s pantaisar>pantaiar. W koniugacji finałem pierwszej osoby liczby pojedynczej w czasie teraźniejszym jest -i w Nicei i morskim, ale -e w Rodanie i -ou/o w Alpach. Montpellier napisze do niego -e ale Toulouse -i.
W langue d'oc warianty pisowni między -i, -e i -a są wielokrotne, ponieważ często odpowiadają podobnej wymowie, a następnie są mylone. Często jest to -e, które zamienia się w -i lub -a. (np.: Selva> Salva> Sauva (las) i Marselha> Marsiho (Marsylia)).
Te różnice, dawniej subtelniejsze, z czasem narastały z powodu braku standaryzacji języka oksytańskiego . Nie ma standaryzacja języka na początku XXI th wieku, tylko dwa główne pisowni, którzy piszą w dialektach.
Są to pismo Mistralian i pismo klasyczne. Pierwsza jest francuskojęzyczna, opiera się częściowo na wymowie i kodach dialektu Rodanu. Klasyczna, opracowana przez Langwedocja Louisa Aliberta, podejmuje twórczość Prowansalów przed pisaniem Mistrali, terminy rzymskie (staroprowansalskie / oksytańskie) wynalezione przez Frédérica Mistrala i inspirowane gramatykami katalońskimi. Ma tendencję do zmniejszania powierzchownych różnic w dialektach (stąd standaryzacja -a z żeńskiego na -a, czasami pisane -o lub -e).
Pismo klasyczne jest dziś używane w systemie uniwersyteckim i ma tendencję do stopniowego zastępowania pisma mistralijskiego.
Niektórzy ludzie Nicei dążą do uznania Nicei za język sam w sobie, inni po prostu jako dialekt langue d'oc różniący się od innych dialektów prowansalskich. Ruchy te opierają się przede wszystkim na kryteriach z okresu, gdy Nicea była sabaudzkim i kiedy włoski został narzucony jako język instytucji politycznych i prawnych. Inni posuwają się tak daleko, że fantazjują o starożytnych początkach Ligurii io tym, skąd mieliby pochodzić Niçois. Mimo to Liguryjczycy mieszkali aż do wschodniego brzegu Rodanu, nie jest wykluczone, że byli liczniejsi w Prowansji niż w Ligurii, a współcześni badacze prawie nic nie wiedzą o Liguriach, a jeszcze więcej ich języka, który był ustny i niepisany.
W 1999 roku Roger Rocca, zastępca dyrektora francusko-nicejskiego dwujęzycznego przeglądu kulturalnego Lou Sourgentin , wyjaśnia, że Nicea „zajmuje dobrze określone miejsce, na równi z innymi językami w tym, co moglibyśmy nazwać obszarem językowym „oc”.
W Nicei mieszkańcy Nicei ( Nissa lub Niça ) określają się mianem nice niçard, niçarda (standard klasyczny) lub niçard niçarda (nissart nissarda) (standard mistralian). Najpopularniejszą, najbardziej popularną, najczęściej używaną pisownią jest dziś Nissa. Istnieje niezliczona ilość wariantów graficznych z powodu trudności w przekazaniu stabilnego standardu językowego: z -ç- lub -ss- , z -d lub -t (parzyste -te ). Ç jest pisownia zalecane przez Frederic Mistral na przykład. Georges Castellana również wskazuje: „Nicea: Nicea; lu Niçart ”ponieważ -ç jest podobne do etymologicznego -c oryginalnego słowa„ Nicea ”. Powinieneś wiedzieć, że większość -c z niskiej łaciny przekształciła się częściowo w -s, na przykład dla Prowansji słowo "Provincia" przekształciło się w "Provensa", coś, co nazwa miasta znała również z Nicei.
Niezależnie od używanej pisowni we wszystkich przypadkach wymawiamy [niˈsaˈt (e), niˈsaʀda] . W męskiej formie [niˈsaʀt (e)] , [t] jest wynikiem ogłuszenia d w finale. Opcjonalne dodanie dźwięku [e] końcowego wsparcia, po [t] final, jest szczególną cechą fonetyki nicejskiej (ale to [e] nie ma wartości fonologicznej i nie jest odnotowane w pisowni, czy to klasycznej, czy mistralańskiej).
W języku francuskim , aby opisać mieszkańców Nicei, gentilé zwykle brzmi Nicea . Nissart i Nicard były ostatnio używane w języku francuskim na określenie wszystkiego, co ma związek z tradycjami i ludźmi, którzy mówią po Nicei, lub formą odrodzenia tej kultury lub wykorzystania folkloru.
Nice może używać dwóch standardów:
Pisownia włoskim istniała między XVII th i połowie XX th wieku, ale zostały one stopniowo opuszczony w wyniku aneksji Nicei do francuskiego imperium. Zapożyczyli lub zaadaptowali włoskie grafemy: „gli”, aby zwrócić uwagę na dźwięk [ ʎ ] („igli” w języku Micèu, który redukuje go do „gl” na końcu wyrazu; Rancher, pod wpływem pisowni francuskiej, używa „he” w pozycji końcowej), „gh”, aby zastąpić „gu” przed „e” i „i” i uzyskać dźwięk [ g ], „gi” zamiast „j” przed „a”, „o” i „u” do zachowaj wymowę [ d͡ʒ ], "ci" zamiast "ch", aby dokonać transkrypcji [ t͡ʃ ], "ch", która jest dokładnie wymawiana [ k ] jak we włoskim . Był to Joseph-Rosalinde Rancher , wielki klasyczny pisarz z Nicei, który w 1830 roku powstał w swojej pracy La Nemaiada , zajmującej się kwestią pisania, na długo przed Frédéricem Mistralem. To normalne, że dziś jest kwalifikowana jako „włoska”, ponieważ Nicea należała wówczas do królestwa Sardynii .
Joseph Micèu w 1840 kończy Grammatica nissarda , pierwszą gramatykę w subdialekcie nicejskim przeznaczoną „dla pracującej młodzieży” i „dla dużej liczby cudzoziemców”, którzy przyjeżdżają na zimę do Nicei. Jego gramatyka jest podzielona na cztery części (mowa, pisownia i wymowa, części mowy, składnia), po których następują dwa dialogi przetłumaczone na język francuski („Le Maître d'workshop et l'Ouvrier”, „Le Owner and his Annuitant”) a także legenda („Skarb Cimieza”). Nice dzieli większość charakterystycznych cech języka prowansalskiego: wokalizacja końcowego „-l” w [w], redukcja do [-i] grupy -ia w nudnej pozycji końcowej, utrzymanie rozróżnienia /v/ i /b/ , utrzymywanie / -n / w końcowej pozycji z częściowym nosowaniem przedniej samogłoski, tworzeniem liczby mnogiej „ i ” itp.
Jednak szczególna historia tego terytorium, jego bliskie związki z sąsiednimi Włochami , jego historyczne relacje z Księstwem Sabaudii oraz jego świeckie stosunki polityczne z Piemontem i Ligurią , w Królestwie Sardynii , kultura lokalnej różnorodności wyjaśniają utrzymanie i wielka witalność o odmiennych cechach od ogólnego prowansalskiego lub środkowego prowansalskiego. Należy jednak zauważyć, że żadna z tych cech nie jest specyficzna dla Niçois w zespole oksytańskim i że dzieli dużą część z morskim prowansalskim:
Poniższe przykłady gramatyki Nicei są napisane klasyczną pisownią. Pozycje w nawiasach są zapisane pismem Mistralian.
Powolne -a rodzaju żeńskiego: W języku potocznym wymowy [ɔ] , [œ] i [a] mają tendencję do łączenia. W związku z tym Frédéric Mistral wysunął hipotezę, że mieszkańcy Nicei mogliby przyjąć na piśmie -o, tak jak reszta mieszkańców Prowansji. Co więcej, Niçois Jean Badat czasami używał -o w swojej gazecie „Tant sagiament foget menado la causo che monsur foget signour como esi so es che non serio si si fosco menat autroment ero perdut tot lo rest de som pais”. Philippe Blanchet pokazuje, że -e było tymczasowo zatrudnione w Marsylii "... Aguet doües coüestes enfonçades ...". W piosence często naciska się ostatnie, powolne litery.
Uwaga: Katalończycy wymawiają to [œ] i [a] .
W Nicei znajdują się następujące artykuły:
męski liczba pojedyncza | żeńska liczba pojedyncza | męski pojedynek | pojedynek kobiet | rodzaj mnogiej mnogiej | żeńska liczba mnoga | |
---|---|---|---|---|---|---|
Zdefiniowane artykuły | Lo (Lou) | La | Czytać | Li | ||
Przedimki nieokreślone | ZA | Una | Unu | Zjednoczony | Z | Z |
Podwójna liczba przedimka nieokreślonego jest używana, gdy przedimek odnosi się do przedmiotu, który naturalnie łączy się w pary (np. uni braias, unu soliers).
Artykuły w piśmie Mistralian „lou” i „la” pochodzą ze starego prowansalskiego „lo” i „la”, które obejmuje pismo klasyczne.
W przypadku liczby mnogiej rodzajnik „lu” dla rodzaju męskiego pochodzi od „lous”, sam od „los”, podobnie jak dla rodzaju żeńskiego, rodzajnik „li” pochodzi od „leis”, sam od „las”. Do tych zmian przyczynił się brak standaryzacji i popularnych praktyk.
Dla porównania, pismo Mistrali z Rodanu i dialekty morskie reszty prowansalskiego zapisują „lou” i „la” („lo” i „la” w piśmiennictwie klasycznym), ale także „li (s)” i „lei (s ) "(" Lei (s) "w klasycznym piśmie, które mieszkańcy Rodanu wymawiają" li (s) ". - Zauważ, że niektórzy współcześni pisarze Rodanu wciąż używają pisma "li (s) "w klasycznym standardzie). Dialekt alpejski używa liczby pojedynczej lou i la (norma klasyczna: lo i la) oraz w liczbie mnogiej loous, les, lei (s) (norma klasyczna: los, les, lei (s)).
Frédéric Mistral wyjaśnia, że „formy li, lis, lei, leis są stosunkowo nowoczesne. U Brueysa, który pisał w Aix około 1600 roku, znajdujemy czasami leis, czasami las, leis damos, las terros, leis omes, las fremos. Toulousains używają słowa „the” do podmiotu i „lous” do reżimu”.
Kontraktowane formy przedimków określonychPrzyimek | Pozycja | Zamówiony artykuł |
---|---|---|
a (w) | lo (lou) | w |
czytać, li | mieć | |
z | lo (lou) | dau (dóu) |
czytać, li | dei | |
da | lo (lou) | dau |
czytać, li | dai |
W Nicei (pisownia klasyczna) znakiem rzeczownika w liczbie mnogiej jest -S final, który nie jest wymawiany:
W przypadku przymiotników męskim oznaczeniem liczby mnogiej jest zwykle -S, które nie jest wymawiane. Z drugiej strony, znakiem żeńskiej liczby mnogiej jest zawsze -i i wymawia się:
Jednak przymiotniki beu, bon, pichon mają pełną odmianę:
Francuski | męski liczba pojedyncza | żeńska liczba pojedyncza | rodzaj mnogiej mnogiej | żeńska liczba mnoga |
---|---|---|---|---|
piękny | beu, bele | Bela (Bella) | bei | beli (dzwonek) |
Dobrze | bon (boun) | bona (buona) | boi (bouoi) | boni (bouni) |
mały | pichon (pichoun) | pichona (pichouna) | pichoi (pichoui) | pichoni (pichouni) |
Nicea ma trzy główne grupy werbalne
Jak kantar .
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
canti | kantawi | canteri | kanterai | canti | cantessi | canterii |
kantes | kantawy | galopy | canteras | kantes | kantyna | cukiernie |
kanta | kantawa | cantet | canterà | cante | kantyna | kanteria |
kantam | kantawam | kanteriam | canterem | kantem | kantezjam | canteriavam |
kantatowa | cantavatz | canteriatz | canterec | cantetz | kantessiatz | canteriavatz |
kantan | kantawana | kanteron | canteràn | kantan | cantesson | kanterianin |
Lubię czuć .
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
poczuł | sentii | sentèri | będzie czuć | poczuł | sentyment | senterii |
czuć | poczuł | nadawcy | senteràs | czuć | sentyment | wartownicy |
czuć | sentia | sentet | senterà | czuć | sentyment | senteria |
sentem | sentiavam | senteriam | senterem | sentem | sentesjam | senteriavam |
czuć | sentiavatz | senteriatz | senteretz | sentetz | sentessiatz | senteriavatz |
senton | sentian | sentèron | senteràn | senton | sentèsson | senterianin |
Czasowniki nieaktywne lubią kończyć .
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
skończone | koniec | skończone | skończy | skończone | gdyby | koniec |
koniec | skończone | finiszery | koniec | koniec | kończy | wykończeniowy |
koniec | finissia | skończone | koniec | koniec | impas | finiseria |
skończone | finissiavam | finisseriam | koniec | finissem | finissessiam | finisseriavam |
koniec | finissiavatz | koniec | finisseretz | finissetz | koniec | finisseriavatz |
koniec | fiński | koniec | koniec | koniec | finissèsson | finiszer |
Lubię sprzedawać .
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
vendi | vendii | venderi | sprzeda | vendi | wandezja | wenderii |
vendes | handlarze | vendere | Venderas | vendes | wendesy | vendery |
sprzedaje | wendia | wendeta | wendera | sprzedaje | vendess | wenderia |
wendem | vendiavam | wenderiam | venderem | vendem | vendessiam | wenderiawam |
Sprzedać | vendiavatz | venderiatz | venderetz | vendetz | vendessiatz | venderiavatz |
vendon | wendyjski | venderon | venderàn | vendon | wendesona | wendyjski |
Jak conóisser .
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
conoissi | conoissii | koneser | będzie wiedział | conoissi | zgadywać | conoisserii |
konisy | konojsy | koneserzy | conoisseràs | konisy | koneserzy | koniserie |
conoiss | konissia | conoisset | koneser | conoiss | zwięzłość | koniseria |
conoissèm | conoissiavam | conoisseriam | conoisserem | conoissem | conoissessiam | conoisseriavam |
wiedzieć | conoissiavatz | conoisseriatz | conoisseretz | conoissetz | conoissessiatz | conoisseriavatz |
ryba | konisyjski | koneser | conoisseràn | ryba | conoissèsson | koneser |
Czasownik „Èstre” jest również używany jako pomocnik. Istnieje również czasownik „Estaire”, który oznacza: być obecnym, przy czym ten ostatni jest nieregularny.
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
siáu | èri | foguèri / siguèri | będzie | Sigui | siguessi | seria |
siás | Epoki | foguères / siguères | będzie | objawy | siguesses | seria |
tak | era | foguètz / siguèt | będzie | sigue | siguesse | seria |
Syjam | erawama | fogueriam / sigueriam | serem | siguem | siguessiam | seriawam |
siatz | eravatz | fogueriatz / sigueriatz | serec | siguetz | siguessiatz | seriavatz |
jego | éran | mgławica / siguèron | Seràn | sigan | siguesson | serian |
Czasownik „Aver” jest również używany jako środek pomocniczy.
Orientacyjny | Tryb łączący | Warunkowy | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Teraźniejszość | Niedoskonały | Idealny | Przyszłość | Teraźniejszość | Niedoskonały | Warunkowy |
mieć | Avii | Augueri | będzie miał | augui | auguèssi | aurii |
as | Avis | auguères | będzie miał | augues | auguesses | aury |
w | lotnictwo | auguet | będzie miał | augue | auguess | aurii |
avema | aviavam | Augueriam | aurema | Auguem | auguessiam | auriavam |
avétz | aviavatz | Augueriatz | auretz | auguetz | auguessiatz | auriavatz |
rok | ptasia | auguèron | Auran | Augan | auguesson | aurianie |
W Nicei tłumaczenie słowa trichromie to „Passe Couleur”
Tysiące młodych ludzi i dorosłych uczęszcza na zajęcia w Nicei, niekoniecznie pochodzących z Nicei. Są to najczęściej opcje fakultatywne w ramach uczelni, mające zrekompensować brak punktów z innych przedmiotów. Nicea w szkole jest nauczana w szkołach podstawowych i średnich, z opcją matury ( szkoła Calandreta w Nicei, fakultatywne zajęcia z edukacji publicznej w większości liceów w mieście. Jednak w niektórych szkołach średnich uczniowie muszą skrócić przerwę na lunch do czerpać z tego korzyści). Obecnie w Nicei uczy się 1500 uczniów szkół średnich.
Niektóre stowarzyszenia promujące kulturę Nicei oraz nauczyciele oceniają, że środki przeznaczone na nauczanie Nicei są wyraźnie niewystarczające. Ci ostatni podkreślają niską liczbę godzin poświęconych Nicei oraz brak stanowisk dydaktycznych. Tylko 0,0625% wszystkich godzin kursu w Nicejskiej Akademii byłoby przeznaczone na Niceę, czyli sto godzin. Ponadto w tej samej akademii byłoby tylko dziesięciu nauczycieli z Nicei, podczas gdy w akademii na Korsyce jest 90 nauczycieli korsykańskiego, w akademii w Montpellier 70 nauczycieli prowansalskiego i prawie stu w akademii w Tuluzie .
Podobnie, podczas gdy w departamencie Alpes-Maritimes szkoła Calandreta istniała w Nicei i Vallauris, pozostała tylko jedna. Calandreta pozostająca w Nicei ma na przykład trudności z ciągłością swojego nauczania.
Nicea jest obiektem stałej obecności kulturalnej, z twórczością literacką i pieśnią.
Wśród recenzji opublikowanych w Nicei możemy przytoczyć: Lou Sourgentin , La Ratapinhata Nòva (lata 80.), La Beluga czy nawet L'Estrassa .