Józefa Gallieni

Francuski generał oficer 7 etoiles.svg Józefa Gallieni
Józefa Gallieni
Narodziny 24 kwietnia 1849
Saint-Béat , Francja
Śmierć 27 maja 1916 r.(w wieku 67 lat)
Wersal , Francja
Pochodzenie Francja
Godność państwa Marszałek Francji
Lata służby 1868 - 1916
Przykazanie 13 th army corps
14 th army corps
V th wojsko
Konflikty Wojna francusko-pruska z 1870 r.
I wojna światowa
Wyczyny broni 1870: Bitwa pod Bazeilles
1914: Bitwa nad Marną
Nagrody Marszałek Francji
(pośmiertnie)
Inne funkcje 1914-1916: gubernator wojskowy Paryża
1915-1916: minister wojny
1886-1891: naczelny dowódca francuskiego Sudanu
1896-1905: gubernator generalny Madagaskaru

Joseph Simon Gallieni , urodzony dnia24 kwietnia 1849w Saint-Béat ( Haute-Garonne ) i zmarł dnia27 maja 1916 r.w Wersalu jest francuskim administratorem wojskowym i kolonialnym .

Brał czynny udział w rozbudowie i konsolidacji imperium kolonialnego , zwłaszcza w Afryce. Założył metodę, która łączy brutalność, jak np. masakrę Menalamby na Madagaskarze , z rozwojem gospodarczym po postępującym podboju terytoriów. W czasie pierwszej wojny światowej , gubernatora wojskowego w Paryżu , on zwłaszcza podjął decyzję o rekwizycji paryskie taksówki przynieść wzmocnień do bitwy Ourcq . Został pośmiertnie wyniesiony do godności marszałka Francji w 1921 roku.

Biografia

Jest synem oficera piechoty, urodzonym we Włoszech , pochodzenia lombardzkiego . Po studiach w akademii wojskowej w La Fleche wstąpił do Specjalnej Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr w 1868 roku . 15 lipca 1870 rZostał mianowany podporucznikiem w piechocie morskiej .

Bazyle (1870)

Z 3 -go  Morskiego Pułku Piechoty ( 3 e RIMA), nowo promowanych udział w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku , podczas której szczególnie bije Bazeilles , w szeregach straży platformy i Martin słynnego Błękitnego Division . Rannych i zdobył 1 st września, został wysłany do niewoli w Niemczech i wrócił do Francji11 marca 1871 r..

Pobyt na Reunion (1873-1876)

Promowany por do 2 e  Marines pułk ( 2 e RIMA)25 kwietnia 1873 r.Karierę kolonialną rozpoczął w Reunion , gdzie spędził trzy lata.

Wyprawy w czarnej Afryce (1876-1882)

11 grudnia 1876 ​​r., zdobył swój transport dla senegalskich strzelców i wyruszył 20-go do Dakaru , progu czarnej Afryki , gdzie brał udział w różnych wyprawach wojskowych i eksploracjach. Do stopnia kapitana został awansowany w 1878 roku .

Od schwytania Sabouciré, w pobliżu Logo ,22 września 1878Francja potwierdza swoje ekspansjonistyczne cele na wschodzie. Gallieni otrzymał zlecenie od gubernatora Brière de l'Isle zbadania regionu między Senegalem a dorzeczem Nigru, ustanowienia połączeń z dopływami Ahmadou Tall i ustanowienia posterunku granicznego dla imperium Tucouleur . On odchodzi30 stycznia 1880 rstatkiem z Saint-Louis do Richard-Toll (około 100  km ) na rzece Senegal . Ustanawiając protektoraty z lokalnymi wodzami, po ataku wojowników Bambara zostaje uwięziony w Nango . Chcąc uniknąć konfrontacji, Almamy pozwala mu iść dalej21 marca 1881 r.i zgadza się na podpisanie traktatu przyznającego francuską żeglugę na Nigrze .

Naczelny Dowódca Sudanu Francuskiego (1886-1888)

Po pobycie w Martynice , od 1883 do 1886 roku , został mianowany ppłk i otrzymał sześć miesięcy później,20 grudnia, wyższe dowództwo Haut-Fleuve ( kolonia Senegalu ), terytorium wojskowe w kolonii Senegalu. Odniósł tam sukces kosztem Ahmadou ( 1887 ) i zmusił Samory Touré do zawarcia traktatu porzucającego m.in. lewy brzeg Nigru , po wielkiej klęsce w mieście Siguiri w Gwinei , gdzie zbudował fort , Fort Gallieni, gdzie znajduje się cmentarz, na którym pochowani są spahis i Francuzi. Podczas tego dowództwa ostro stłumił rodzime powstanie. Opuszcza Senegal wKwiecień 1888a jego następcą zostanie dowódca batalionu Louis Archinard , mianowany z10 maja 1888 r.i kto przyjedzie do Kayes w dniu?28 października 1888 r..

Misja do Indochin (1892-1896)

Po powrocie do Francji awansował na pułkownika Le11 marca 1891 r, dowódca sztabu Korpusu Armii Marynarki Wojennej oraz dyplom sztabowy z wzmianką "bardzo dobry". Od 1892 do 1896 roku jest on wysyłany do Tonkin ( Indochiny ), gdzie steruje 3 e  pułku potyczka Tonkin się11 października 1892 r potem pierwsza brygada 15 listopada 1892 rprzed drugim wojskowym podziałem terytorium. Walczy z chińskimi piratami, a następnie konsoliduje obecność francuską, organizując administrację kraju. Jego głównym współpracownikiem był wówczas komandor Lyautey . To właśnie w tym czasie opracował początki tego, co powszechnie nazywa się jego doktryną kolonialną, takich jak „plama oleju” i „polityka ras”, udoskonalenie polityki dziel i rządź. Wypowiada się również z brutalną szczerością na temat metody, jaką należy zastosować, aby wzmocnić podboje kolonialne:

„Aby uderzyć w głowę i uspokoić zbłąkaną masę zdradzieckimi radami i oszczerczymi wypowiedziami, cała tajemnica pacyfikacji tkwi w tych dwóch terminach. Krótko mówiąc, każda akcja polityczna w kolonii musi polegać na rozpoznaniu i jak najlepszym wykorzystaniu elementów lokalnych, neutralizowaniu i niszczeniu nieużytecznych elementów lokalnych. "

Generalny Gubernator Madagaskaru (1896-1905)

Awansowany na generała brygady , został wysłany na Madagaskar w 1896 roku jako generał-rezydent . Przybył do Antananarywa w dniu15 września. Od metody dyplomatycznej swego poprzednika, generała M. Laroche, przedkłada on silną metodę powstrzymania wzrostu oporu antykolonialnego. Ustanawia pracę przymusową dla tubylców, nakładając 50 dni harówki na osobę dorosłą. Pod obserwacją znajduje się dwór królewski, ośrodek oporu przeciwko Francji.

11 października 1896 r, dzień po odejściu byłego rezydenta generała Laroche Gallieni, który cieszy się pełnią władzy, aresztował księcia Ratsimamangę i Rainandriamampandry , ministra spraw wewnętrznych, i postawił ich przed Radą Wojenną za bunt i „fahavalism”. 15 października, pod koniec parodii procesu, zostają skazani na śmierć i przykładowo straceni, chcąc wywrzeć „silne wrażenie na tubylcach”. Jeden z członków Rady Wojennej miał później potwierdzić, że obaj oskarżeni zostali „skazani na rozkaz” Gallieniego. Ten ostatni niszczy protokoły rozprawy, zamiast przesyłać je do archiwów wojskowych.

Królowa Ranavalona III zostaje oskarżona o spiskowanie przeciwko wpływom francuskim, zostaje zdetronizowana27 lutego 1897i zesłany na wyspę Reunion , ogłaszając koniec monarchii Madagaskaru i dynastii Merina . W ciągu ośmiu lat prokonsulatu Gallieni pacyfikuje wielką wyspę , przystępując do jej kolonizacji. Wprowadzenie pracy przymusowej i masowe egzekucje zbiorowe, które charakteryzowały represje, jakie kierował przeciwko malgaskiemu oporowi kolonizacji, spowodowały wiele ofiar śmiertelnych.

Według generała Gallieni działaniom militarnym powinna towarzyszyć pomoc dla skolonizowanych ludów w różnych dziedzinach, takich jak administracja, gospodarka i edukacja. Wymagał stałego kontaktu z mieszkańcami oraz doskonałej znajomości kraju i jego języków. Za namową Gallieni utworzono liczne infrastruktury: kolej z Tamatave do Antananarivo, Instytut Pasteura , świeckie szkoły kształcące w języku francuskim.

Jego podwładny, przyszły marszałek Francji Hubert Lyautey , ówczesny dowódca, stwierdza, że ​​„uważa generała za najwspanialszy okaz człowieka czynu, organizatora, któremu możemy pod koniec wieku przeciwstawić się Anglosasom . Madagaskar z RPA , Gallieni z Cecilem Rhodesem  : dobry mecz. "

Ogólny zastosowano tzw wyścigu politykę , polegającą na uznaniu tożsamości każdej grupy etnicznej, a kończąc ich podporządkowanie do innej grupy etnicznej, a przede wszystkim, aby położyć kres świeckiej dominacji Merina, że Mérinas jest najbardziej wrogie Dominacja francuska. Opierając się na ówczesnych rasistowskich tezach antropologicznych, takich jak te opracowane przez Josepha Arthura de Gobineau , po systematycznym spisie ludności za pomocą fotografii, stara się wyciąć dzielnice administracyjne, śledząc tę kartografię ras .

I wojna światowa (1905-1916)

9 sierpnia 1899został awansowany do stopnia generała dywizji . Od czasu pobytu w Sudanie nawiązał wiele kontaktów w ramach tzw. „Partii Kolonialnej”, grupy nacisku zrzeszającej parlamentarzystów, dziennikarzy i przedstawicieli izb handlowych. Opublikował kilka książek opowiadających o swoich kolonialnych doświadczeniach i zyskał reputację zdolnego administratora. Był wtedy uważany za jednego z wielkich dowódców wojskowych w tej chwili.

Po swoim definitywnym powrocie do Francji w 1905 roku do przejścia na emeryturę pozostało mu jeszcze dziesięć lat. Poświęca ich przygotowaniu „Zemsty”. Wojskowy gubernator Lyons i dowódca 14 -go  Korpusu Po powrocie Wielkiego Krzyża z Legii Honorowej na6 listopada 1905, został powołany do Najwyższej Rady Wojennej w dniu7 sierpnia 1908a także otrzymuje przewodnictwo w Komitecie Doradczym ds. Obrony Kolonii. Próbując zostać głównodowodzącym armii francuskiej w 1911 roku , pod pretekstem jego wieku i zdrowia odmówił pozostawienia go Josephowi Joffre , który był jednym z jego zastępców na Madagaskarze.

Odchodzi na emeryturę Kwiecień 1914, ale został odwołany w sierpniu po wybuchu I wojny światowej . 26 sierpnia 1914Objął stanowisko gubernatora wojskowego w Paryżu przez Adolfa Messimy , minister wojny, w celu zapewnienia obrony stolicy. Gdy zbliżają się Niemcy, a rząd wyjeżdża do Bordeaux w klęsce, Gallieni wprowadza miasto w stan obrony, zapewnia Paryżan proklamacją i przyczynia się do zwycięstwa nad Marną , wwrzesień 1914, Dzięki zwłaszcza dla wojska, dowodzone przez generała Edgard de Trentinian , wysyła wzmocnień po zarekwirowane Paris taksówki na 6 th  armii generała Maunoury położony na Ourcq  : the Battle of the „Ourcq dozwolone zwycięstwo nad Marną.

29 października 1915Został mianowany ministrem wojny z 5 -tego  rządu Aristide Briand . Wchodzi w konflikt z Joffre i publicznie wspomina o błędach popełnionych w Verdun . Briand wypiera się go i jest zmuszony zrezygnować10 marca 1916 (pozostaje na swoim stanowisku do 16 marca).

Mając problemy zdrowotne, w tym raka prostaty , zmarł dnia27 maja 1916 r.konsekwencje dwóch operacji w klinice w Wersalu . Po państwowym pogrzebie i zgodnie z jego ostatnim życzeniem został pochowany wraz z żoną na cmentarzu Saint-Raphaël .

Został pośmiertnie wyniesiony do godności marszałka Francji dnia7 maja 1921. Jego imię nosi promocja Szkoły Wojskowej Saint-Cyr z 1927 roku i aleja przecinająca Esplanade des Invalides .

Gallieni i kontrpowstańcy

Joseph Gallieni i jego uczeń Hubert Lyautey odegrali ważną rolę w stosowaniu i udoskonalaniu metod generała Bugeauda . Po przybyciu na Madagaskar w 1896 r. Gallieni energicznie zmienił doktrynę i sposób użycia swoich sił. Pierwszą troską jego wojsk jest przede wszystkim „przywrócenie spokoju i zaufania wśród ludności”. Gallieni zarządził pokaz siły we wszystkich kierunkach i przez cały czas, „aby dać mieszkańcom prawdziwe wyobrażenie o naszej sile militarnej i by móc dać im zaufanie do naszej ochrony”. „Najbardziej owocna jest metoda plamy olejowej, która polega na stopniowym wkraczaniu do przodu dopiero po zorganizowaniu i zaaplikowaniu zaplecza”. Metoda ta znajduje bezpośredni oddźwięk w nauce w przyszłości z kontrwywiadu z Davidem Galula .

„Wojnę kolonialną utożsamiamy z wojną w Europie, w której cel do osiągnięcia leży w ruinie głównych sił przeciwnika. W koloniach musimy oszczędzić kraj i jego mieszkańców, ponieważ zamierzamy przyjąć nasze przyszłe przedsięwzięcia kolonizacyjne i oni będą naszymi głównymi agentami i współpracownikami do realizacji tych przedsięwzięć. "

- Joseph Gallieni, Sprawozdanie ogólne o pacyfikacji, organizacji i kolonizacji Madagaskaru , Paryż, Charles-Lavauzelle, 1900.

Gallieni opisuje swoją metodę w swoim Raporcie ogólnym o pacyfikacji, organizacji i kolonizacji Madagaskaru (1900). Hubert Lyautey opisuje metodę Gallieniego w swoim artykule „O kolonialnej roli armii” (1900):

„Najlepszym sposobem na osiągnięcie pacyfikacji w naszej nowej kolonii jest użycie połączonego działania siły i polityki. Musimy pamiętać, że w walkach kolonialnych powinniśmy niszczyć tylko do ostatniego krańca, aw tym przypadku znowu niszczyć tylko po to, by budować lepiej. Zawsze musimy oszczędzać kraj i mieszkańców, ponieważ ten ma przyjąć nasze firmy przyszłej kolonizacji i że będą to nasi główni agenci i współpracownicy do realizacji naszych firm. Ilekroć incydenty wojenne zmuszają jednego z naszych oficerów kolonialnych do działania przeciwko wiosce lub zamieszkanemu ośrodkowi, nie wolno mu tracić z oczu faktu, że jego pierwszą troską, uzyskaną uległością mieszkańców, będzie odbudowa wsi, stworzenie rynku, załóż szkołę. To właśnie z połączonego działania polityki i siły musi wynikać pacyfikacja kraju i organizacji, która ma zostać udzielona później. "

- Joseph Gallieni, cytowany przez Huberta Lyauteya, „O kolonialnej roli armii”, Paryż, A. Colin, 1900, s. 16-17.

Osobowość i rodzina

Nieskazitelny republikanin Gallieni nie ma jednak sympatii do reżimu parlamentarnego, który uważa za nieprzystosowany do trudnych czasów, takich jak wojna. Bez pociągu do nacjonalizmu, w pełni integruje republikański patriotyzm, co pozwala mu rozszerzać wpływy francuskie na świecie. Posługuje się biegle czterema lub pięcioma językami, interesuje się historią i filozofią. Pozornie skromny, milczący i celowo skromny, a nawet małomówny. Mąż Marthe Savelli (1856-1914), generał miał za syna inżyniera Théodore François Gaëtana Gallieniego (1887-1940), ojca artysty Michela Gallieniego (1925-1979), znanego jako Michel de Ré .

Etnologia

Podczas swoich licznych podróży zebrał wiele dzieł etnologicznych, które przekazał do muzeum w Tuluzie .

Hołdy

Toponimy

Kilka miejsc i dróg nosi jego imię.

We Francji Z Francji MadagaskarWybrzeże Kości Słoniowej

Statki

Różne statki morskie Compagnie des Messageries , z których kilka służyło Madagaskarowi:

Pomnik

Zobacz również

Pracuje

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Żona Ratsimamangi, która próbowała wynająć agenta biznesowego Louveau, by bronił swojego męża, natychmiast wysłała mu wiadomość, że woli nie bronić oskarżonego. Louveau skłoniwszy się, sztab mianował z urzędu szefa wywiadu wojskowego do obrony oskarżonych. Pracownicy mieli przygotowane zawiadomienie do publikacji w dzienniku urzędowym w dniu 16 października, w którym jeszcze przed zakończeniem procesu ogłaszano odrzucenie apelacji oskarżonych i ich egzekucję.

Bibliografia

  1. Gaétan Marie Gallieni, urodzony 24 lutego 1805 w Pogliano , zm . 23 stycznia 1894 w Saint-Béat , oficer piechoty V linii, naturalizowany w 1842.
  2. Rémy Porte , „Gallieni, twórca Imperium i obrońca Paryża”, La Nouvelle Revue d'histoire , nr 86, wrzesień-październik 2016, s. 23-25
  3. Paul Butel (red.), Oficer i podbój kolonialny: Emmanuel Ruault (1878-1896 ), Presses Universitaires Bordeaux, 2008, 256 s., P. 107
  4. Arzel Lancelot, „Rozdział 1 – Od gry do kolonizacji? Łowiectwo, wojna i podbój kolonialny w Afryce (Francja, Wielka Brytania, Belgia, 1870-1914) ”, w Nowej historii kolonizacji europejskich (XIX-XX wiek). Społeczeństwa, kultury, polityki . Paryż, Presses Universitaires de France, „Le Nœud Gordien”, 2013, s. 13-26. DOI: 10.3917 / puf.lorin.2013.01.0013. Czytaj online
  5. Stopniowe rozszerzanie wpływów francuskich na nowe regiony z placówek i małych sztafet na nowo podbitych terytoriach.
  6. Jean Martin, L'empire triomphant, 1871/1936 , Éditions Denoël, 1990, s. 216-217.
  7. Joseph Gallieni, cytowany przez Alaina Ruscio, „The credo of the white man”, Éditions Complexe , Bruxelles, 2002, s. 250-251.
  8. Arnaud-Dominique Houte, Triumf Republiki , Paryż, Seuil , 461  s. ( ISBN  978-2-02-100102-0 ) , rozdz.  IV („Les horizons coloniaux”), s.  149
  9. Stephen Ellis, Spisek kolonialny na Madagaskarze: sprawa Rainandriamampandry, Karthala, 1990, s.  61 .
  10. Ellis, s.  63 .
  11. Rosa Moussaoui, „  Pamięć. Posągi też umierają  ” , na L'Humanité ,15 czerwca 2020 r.
  12. André Maurois, Lyautey , Paryż, Hachette,1939, 253  pkt. , s.  61
  13. Jean Martin, s.  285 .
  14. Jean Martin, s.  288 .
  15. Antropologiczne i polityczne fotografie ras: O zastosowaniach fotografii na Madagaskarze (1896-1905).
  16. (w) Thomas Rid, Thomas Keaney, Understanding Counterinsurgency , 2010, s. 13 [ czytaj online ] .
  17. XX wieku n O  28, 1990 , str.  123 [ czytaj online ] .
  18. Jean Charbonneau, Gallieni na Madagaskarze , przedmowa JJ Tharaud, 1950, s. 10 [ czytaj online ] .
  19. "  Genealogy of Michel Gallieni, znany jako" de Ré  " , na Geneanet.org (dostęp 23 marca 2021 )
  20. „MARECHAL GALLIENI ex-CASSEL” na stronie messageries-maritimes.org.
  21. „  parowiec MARECHAL GALLIENI (2) ex-MÖWE des Messageries Maritimes  ” , na www.messageries-maritimes.org (dostęp 11 sierpnia 2016 )
  22. „  mieszany liniowiec GALLIENI Messageries Maritimes  ” , na www.messageries-maritimes.org (dostęp 11 sierpnia 2016 )
  23. „  Kto ściął głowy marszałkom Saint-Gaudens?”  » , Na ladepeche.fr (dostęp 29 maja 2020 )
  24. „  Mémoires du Maréchal Galliéni-Galliéni  ” , na www.peuterey-editions.com (dostęp 21 września 2018 r. )