Sakalavas

Sakalava Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej „Sakalava. Łyżki zastępujące instrument zwany Kayamba  ”
( Wystawa Kolonialna 1931 )

Znaczące populacje według regionu
Madagaskar

Majotta

425 000
Inny
Języki sakalava
Religie
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Mapa dystrybucji

Sakalava (w języku francuskim, Sakalaves) są grupą etniczną Madagaskaru , który zajmuje większość zachodniego wybrzeża skraju wyspy, z Tulear regionie na południu, do Sambirano regionu na północy, byli o 40% populacji z Majotta z niektórych Antalotes ale spadła bardzo szybko do 22% w 2007 roku z powodu imigracji na wyspę z Komorów. W rzeczywistości, Sakalava naprawdę nie jest jednorodny naród, lecz zbiór różnych grup etnicznych, które były częścią starożytnego imperium pojawiły się w drugiej połowie XVII th  wieku.

Etnonimia

Pochodzenie i nazwa Sakalava (często w starej formie Seclaves) można tu szczegółowo opisać i niewątpliwie etymologicznie odpowiada słowu niewolnik, przekazywanemu przez arabską Saqāliba, a następnie przez malgaski, co wydaje się bardziej prawdopodobne niż popularna etymologia „Ci Wielkich Równin”. W języku francuskim występuje jako Suculambes (1616), Souklaves (1719), a następnie Séclaves (1774). Według źródeł istnieje kilka wariantów: Saclave, Sakalava, Sakalavas, Sakalave, Sakalaves, Séclave.

Terytorium

Historia

Pochodzenie austronezyjskie wspólne dla całej wyspy: Vahoaka Ntaolo - Vazimba i Vezo (350 p.n.e. 1500)

Liczne niedawne multidyscyplinarne badania archeologiczne , genetyczne , językowe i historyczne potwierdzają, że cała ludność Madagaskaru pochodzi przede wszystkim z archipelagu indonezyjskiego. Prawdopodobnie przybyli na zachodnie wybrzeże Madagaskaru w czółnie podporowym ( waka ) na początku naszej ery – nawet 300 lat wcześniej według archeologów – ci pionierzy austronezyjscy nawigatorzy znani są z ustnej tradycji malgaskiej pod nazwą Ntaolo (od *( n) ta (u / w) - * olo - "mężczyźni z przed", "starzy", od * (n) ta (u / w) -" mężczyźni "i * olo-" pierwszy "," pochodzenie "," początek "," głowa "w języku proto-malajo-polinezyjskim (MP) ). Jest również prawdopodobne, że ci starsi nazywali siebie Vahoaka (od Va- * waka "ludzie kajakarzy" lub "ludzie morze", od *waka -"kajak (z wahadłem)"w proto-MP ), termin oznaczający dziś po prostu "ludzie" w języku malgaskim.

Na poziomie morfologicznym / fenotypowym, to pierwsze południowo-wschodnioazjatyckie pochodzenie malgaskiego wyjaśnia, na przykład na poziomie oczu, azjatycki „fałd epikantalny” górnej powieki ( fałd epikantyczny ) szeroko rozpowszechniony na wszystkich Madagaskanach, niezależnie od tego, czy pochodzą z wybrzeża lub wyżyny, niezależnie od tego, czy mają jasną, ciemną czy miedzianą skórę (patrz na przykład powyżej zdjęcie człowieka z Sakalava w tym artykule).

Ci austronezyjscy vahoaka ntaolo („ludzie pochodzenia / pierwsi”) są źródłem języka malgaskiego, wspólnego dla całej wyspy, a także całego wspólnego malgaskiego tła kulturowego: starożytnych zwyczajów (takich jak grzebanie zmarłych w canoe na dnie morza lub w jeziorze), starożytny rolnictwo (uprawa taro- saonjo , banany, kokos i trzciny cukrowej), tradycyjna architektura (domu roślinny w kwadratowej podstawy na szczudłach), muzyka (instrumenty takie jak antsiva koncha morska , ceremonialny bęben Hazolahy, ksylofon atranatrana, flet sodina lub valiha ) i taniec (w szczególności „taniec ptaków” występujący zarówno w centrum, jak i na południu).

Na samym początku osadnictwa, w okresie zwanym „paleomalgash”, Ntaolo zostali podzieleni, zgodnie z ich wyborami egzystencji, na dwie duże grupy: Vazimba (od * ba / va-yimba - „ci z lasu”, od *yimba - "las" w proto Sud-Est Barito (SEB), dziś barimba lub orang rimba w języku malajskim), który osiadł - jak sama nazwa wskazuje - w lasach interioru i Vezo (od *ba/va/be / ve-jau, „ci z wybrzeża” w języku proto-malajo- jawańskim , dziś veju w bugi i bejau po malajsku , bajo po jawajski), którzy pozostali na zachodnim wybrzeżu.

Dlatego kwalifikator Vazimba pierwotnie wyznaczył myśliwych i/lub zbieraczy Ntaolo, którzy postanowili osiedlić się „w lesie”, w szczególności w lasach środkowych wyżyn dużej wyspy oraz na wschodnim i południowo-wschodnim wybrzeżu. Vezo byli rybakami z Ntaolo, którzy pozostali na zachodnim i południowym wybrzeżu (prawdopodobnie na wybrzeżach pierwszego wyładunku).

Okres feudalny Madagaskaru: narodziny wielkich królestw (1600-1895)

Od końca pierwszego tysiąclecia do około 1600 r. Vezo z wybrzeży, a także Vazimba z głębi lądu przyjmowali nowych imigrantów z Bliskiego Wschodu (Persów Shirazi, Arabów z Omanii, zarabizowanych Żydów), Afrykanów (Bantus) i mieszkańców Wschodu (Indian). Gudżarati, Malajowie, Jawajczycy, Bugis), a nawet Europejczycy (Portugalczycy), którzy integrowali się i akulturowali w społeczeństwie Vezo i Vazimba, często przez sojusz małżeński. Chociaż w mniejszości, kulturowy, polityczny i technologiczny wkład tych przybyszów do starego świata, Vazimba i Vezo znacznie zmodyfikował ich społeczeństwo i będzie źródłem wielkich wstrząsów XVI wieku, które doprowadzą do epoki feudalnej Madagaskaru.

W głębi lądu walki o hegemonię różnych klanów Vazimba na centralnych wyżynach (które inne klany Vezo z wybrzeży nazywały Hova ) zaowocowały narodzinami wielkich królestw Merina , Betsileo , Bezanozano , Sihanaka , Tsimihety i Bara .

Na wybrzeżach integracja nowych imigrantów ze Wschodu, Bliskiego Wschodu i Afryki dała początek wielkim królestwom Antakarana , Boina , Menabe (później ponownie zjednoczone w Sakalava) i Vezo (zachodnie wybrzeże), Mahafaly i Antandroy (południe), Antesaka , Antambahoaka , Antemoro , Antanala , Betsimisaraka (Wschodnie Wybrzeże).

Narodziny tych wielkich królestw „neo-Vazimba” / „neo-Vezo” zasadniczo zmieniły strukturę polityczną starego świata Ntaolo, ale ogromna większość starych kategorii pozostała nienaruszona w tych nowych królestwach: wspólny język, zwyczaje, tradycje, sacrum, ekonomia, sztuka starożytnych pozostały w dużej mierze zachowane, różniąc się formą w zależności od regionu.

Królestwo Sakalava

Zgodnie z tradycją, założycielami klanów ( andriana ) królestwa sakalava byli książęta maroseraña lub maroseranana (ci z wieloma portami) z regionu Fiherenana , obecnego Tulear . Ci ostatni sami pochodzili z klanów Zafiraminia w południowo-wschodniej części wyspy, które wielu uważa za białych , być może pochodzenia arabskiego . W każdym razie w kontakcie z europejskimi kupcami, od których zdobywają broń, w zamian przede wszystkim za niewolników, szybko ujarzmiają innych książąt sąsiedztwa, zaczynając od tych z południa, w strefie Mahafaly . Prawdziwym założycielem władzy sakalava był Andriamandazoala, którego bratanek, Andriandahifotsy („Biały Książę”), syn jego siostry z białym lub Arabem, następnie rozciąga władzę na północ poza Mangoky . Z kolei dwaj następcy tego ostatniego, Andriamanetiarivo i Andriamandisoarivo, kontynuowali podbój aż do regionu Tsongay, w pobliżu obecnej gminy Mitsinjo, a następnie w kierunku Majunga. Jednak od tego czasu jedność imperium rozpada się, z południowym królestwem, w którym Menabe sprzeciwia się północnej Boinie . Następnie fragmentacja trwa nadal, pomimo rozszerzenia władzy książąt Boina na daleką północ, w kraju Antankarana .

Proces jej powstawania umożliwia zatem wyjaśnienie wielkiej różnorodności świata Sakalava, którego różne części nadal wszędzie utrwalają oryginalne cechy każdego regionu, czy to z kulturowego, czy językowego punktu widzenia. Na tym ostatnim poziomie jedynym rzeczywistym czynnikiem jednoczącym różne „dialekty” sakalawy jest ich wspólna przynależność do zachodniej podgrupy języków Madagaskaru, odróżniając je od języków centrum i wschodniego litoralu.

Samo pochodzenie nazwy sakalava , a także jej prawdziwe znaczenie, wciąż jest przedmiotem kontrowersji. Zatem, tradycje Merinas pokazać wielokrotnego molestowania bandes'sakalaves przed ich wsi od XVII do XX  wieku, a podczas XVIII -tego  wieku , ale możemy zapewnić, że mają bezpośredni związek z mieszkańcami o królestwach wybrzeża. W rzeczywistości wydaje się przede wszystkim, że w tym przypadku termin ten został użyty jako nazwa rodzajowa do określenia wszystkich populacji koczowniczych na słabo zaludnionych terytoriach między krajem Merina a zachodnim wybrzeżem wyspy.

Kultura

Uwagi i referencje

  1. Źródło RAMEAU , BnF [1]
  2. Burney i in. (2004)
  3. Hurles i in. (2005)
  4. Dahl O. (1991)
  5. Verin (2000), s.20
  6. Patrice Rabe, Daily Midi Madagasikara , wydanie 24 września 2008 2008
  7. Burney i in., op.cit.)
  8. Randriamasimanana, „Malayo-polinezyjskie pochodzenie malgaskiego” [2] )
  9. „  W języku malgaskim widzimy bliskie związki z idiomem maanyjskim używanym przez mieszkańców doliny Barito na południowym Borneo  ”, dr Mathew Hurles z Welcome Trust Sanger Institute
  10. Dla historyka Édouarda Ralaimihoatry, ci Autronésien, których ogólnie nazywa Vazimbas – bez rozróżniania pomiędzy tymi z wybrzeży, Vezo, a tymi z lasu w głębi, Vazimba – „  przywiezioni na wyspę” Wyspa jest podstawą Język malgaski i techniki pochodzenia indonezyjskiego: kajaki z podporami, zalane pola ryżowe, kwadratowe lub rozgałęzione drewniane chaty budowane na palach, wioski budowane na wzgórzach otoczone rowami itp. Fundusz ten otrzymywał składki wynikające z wymiany ludzi między Afryką a Madagaskarem, dzięki arabskiej żegludze między wybrzeżami Arabii , Afryki Wschodniej i Wielkiej Wyspy (Ralaimihoatra E., „Les Primitifs malgaches or Vazimba”, w Historii Madagaskaru )
  11. Simon P. (2006), s. 16
  12. Simon P. (2006), tamże. , s. 474
  13. Rafandrana, jeden z przodków królewskiej dynastii Merina , był Vazimbą (Callet, 1908). Dwie królowe założycielki rodziny królewskiej Merina, Rafohy i Rangita , były nazywane Vazimbas. Jak większość austronezyjczyków , wodzowie Ntaolo (Vazimbas i Vezos) z Madagaskaru umieszczali ciała swoich zmarłych w kajakach i grzebali je w sztucznych jeziorach (Vazimbas wnętrza) lub w morzu (Vezos).
  14. Simon P. (2006), tamże. , s. 455
  15. Muzeum Quai Branly
  16. Tropenmuseum
  17. Luwr , Pawilon Sesji

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne