Madagaskar | 425 000 |
---|
Języki | sakalava |
---|---|
Religie |
|
Sakalava (w języku francuskim, Sakalaves) są grupą etniczną Madagaskaru , który zajmuje większość zachodniego wybrzeża skraju wyspy, z Tulear regionie na południu, do Sambirano regionu na północy, byli o 40% populacji z Majotta z niektórych Antalotes ale spadła bardzo szybko do 22% w 2007 roku z powodu imigracji na wyspę z Komorów. W rzeczywistości, Sakalava naprawdę nie jest jednorodny naród, lecz zbiór różnych grup etnicznych, które były częścią starożytnego imperium pojawiły się w drugiej połowie XVII th wieku.
Pochodzenie i nazwa Sakalava (często w starej formie Seclaves) można tu szczegółowo opisać i niewątpliwie etymologicznie odpowiada słowu niewolnik, przekazywanemu przez arabską Saqāliba, a następnie przez malgaski, co wydaje się bardziej prawdopodobne niż popularna etymologia „Ci Wielkich Równin”. W języku francuskim występuje jako Suculambes (1616), Souklaves (1719), a następnie Séclaves (1774). Według źródeł istnieje kilka wariantów: Saclave, Sakalava, Sakalavas, Sakalave, Sakalaves, Séclave.
Liczne niedawne multidyscyplinarne badania archeologiczne , genetyczne , językowe i historyczne potwierdzają, że cała ludność Madagaskaru pochodzi przede wszystkim z archipelagu indonezyjskiego. Prawdopodobnie przybyli na zachodnie wybrzeże Madagaskaru w czółnie podporowym ( waka ) na początku naszej ery – nawet 300 lat wcześniej według archeologów – ci pionierzy austronezyjscy nawigatorzy znani są z ustnej tradycji malgaskiej pod nazwą Ntaolo (od *( n) ta (u / w) - * olo - "mężczyźni z przed", "starzy", od * (n) ta (u / w) -" mężczyźni "i * olo-" pierwszy "," pochodzenie "," początek "," głowa "w języku proto-malajo-polinezyjskim (MP) ). Jest również prawdopodobne, że ci starsi nazywali siebie Vahoaka (od Va- * waka "ludzie kajakarzy" lub "ludzie morze", od *waka -"kajak (z wahadłem)"w proto-MP ), termin oznaczający dziś po prostu "ludzie" w języku malgaskim.
Na poziomie morfologicznym / fenotypowym, to pierwsze południowo-wschodnioazjatyckie pochodzenie malgaskiego wyjaśnia, na przykład na poziomie oczu, azjatycki „fałd epikantalny” górnej powieki ( fałd epikantyczny ) szeroko rozpowszechniony na wszystkich Madagaskanach, niezależnie od tego, czy pochodzą z wybrzeża lub wyżyny, niezależnie od tego, czy mają jasną, ciemną czy miedzianą skórę (patrz na przykład powyżej zdjęcie człowieka z Sakalava w tym artykule).
Ci austronezyjscy vahoaka ntaolo („ludzie pochodzenia / pierwsi”) są źródłem języka malgaskiego, wspólnego dla całej wyspy, a także całego wspólnego malgaskiego tła kulturowego: starożytnych zwyczajów (takich jak grzebanie zmarłych w canoe na dnie morza lub w jeziorze), starożytny rolnictwo (uprawa taro- saonjo , banany, kokos i trzciny cukrowej), tradycyjna architektura (domu roślinny w kwadratowej podstawy na szczudłach), muzyka (instrumenty takie jak antsiva koncha morska , ceremonialny bęben Hazolahy, ksylofon atranatrana, flet sodina lub valiha ) i taniec (w szczególności „taniec ptaków” występujący zarówno w centrum, jak i na południu).
Na samym początku osadnictwa, w okresie zwanym „paleomalgash”, Ntaolo zostali podzieleni, zgodnie z ich wyborami egzystencji, na dwie duże grupy: Vazimba (od * ba / va-yimba - „ci z lasu”, od *yimba - "las" w proto Sud-Est Barito (SEB), dziś barimba lub orang rimba w języku malajskim), który osiadł - jak sama nazwa wskazuje - w lasach interioru i Vezo (od *ba/va/be / ve-jau, „ci z wybrzeża” w języku proto-malajo- jawańskim , dziś veju w bugi i bejau po malajsku , bajo po jawajski), którzy pozostali na zachodnim wybrzeżu.
Dlatego kwalifikator Vazimba pierwotnie wyznaczył myśliwych i/lub zbieraczy Ntaolo, którzy postanowili osiedlić się „w lesie”, w szczególności w lasach środkowych wyżyn dużej wyspy oraz na wschodnim i południowo-wschodnim wybrzeżu. Vezo byli rybakami z Ntaolo, którzy pozostali na zachodnim i południowym wybrzeżu (prawdopodobnie na wybrzeżach pierwszego wyładunku).
Od końca pierwszego tysiąclecia do około 1600 r. Vezo z wybrzeży, a także Vazimba z głębi lądu przyjmowali nowych imigrantów z Bliskiego Wschodu (Persów Shirazi, Arabów z Omanii, zarabizowanych Żydów), Afrykanów (Bantus) i mieszkańców Wschodu (Indian). Gudżarati, Malajowie, Jawajczycy, Bugis), a nawet Europejczycy (Portugalczycy), którzy integrowali się i akulturowali w społeczeństwie Vezo i Vazimba, często przez sojusz małżeński. Chociaż w mniejszości, kulturowy, polityczny i technologiczny wkład tych przybyszów do starego świata, Vazimba i Vezo znacznie zmodyfikował ich społeczeństwo i będzie źródłem wielkich wstrząsów XVI wieku, które doprowadzą do epoki feudalnej Madagaskaru.
W głębi lądu walki o hegemonię różnych klanów Vazimba na centralnych wyżynach (które inne klany Vezo z wybrzeży nazywały Hova ) zaowocowały narodzinami wielkich królestw Merina , Betsileo , Bezanozano , Sihanaka , Tsimihety i Bara .
Na wybrzeżach integracja nowych imigrantów ze Wschodu, Bliskiego Wschodu i Afryki dała początek wielkim królestwom Antakarana , Boina , Menabe (później ponownie zjednoczone w Sakalava) i Vezo (zachodnie wybrzeże), Mahafaly i Antandroy (południe), Antesaka , Antambahoaka , Antemoro , Antanala , Betsimisaraka (Wschodnie Wybrzeże).
Narodziny tych wielkich królestw „neo-Vazimba” / „neo-Vezo” zasadniczo zmieniły strukturę polityczną starego świata Ntaolo, ale ogromna większość starych kategorii pozostała nienaruszona w tych nowych królestwach: wspólny język, zwyczaje, tradycje, sacrum, ekonomia, sztuka starożytnych pozostały w dużej mierze zachowane, różniąc się formą w zależności od regionu.
Zgodnie z tradycją, założycielami klanów ( andriana ) królestwa sakalava byli książęta maroseraña lub maroseranana (ci z wieloma portami) z regionu Fiherenana , obecnego Tulear . Ci ostatni sami pochodzili z klanów Zafiraminia w południowo-wschodniej części wyspy, które wielu uważa za białych , być może pochodzenia arabskiego . W każdym razie w kontakcie z europejskimi kupcami, od których zdobywają broń, w zamian przede wszystkim za niewolników, szybko ujarzmiają innych książąt sąsiedztwa, zaczynając od tych z południa, w strefie Mahafaly . Prawdziwym założycielem władzy sakalava był Andriamandazoala, którego bratanek, Andriandahifotsy („Biały Książę”), syn jego siostry z białym lub Arabem, następnie rozciąga władzę na północ poza Mangoky . Z kolei dwaj następcy tego ostatniego, Andriamanetiarivo i Andriamandisoarivo, kontynuowali podbój aż do regionu Tsongay, w pobliżu obecnej gminy Mitsinjo, a następnie w kierunku Majunga. Jednak od tego czasu jedność imperium rozpada się, z południowym królestwem, w którym Menabe sprzeciwia się północnej Boinie . Następnie fragmentacja trwa nadal, pomimo rozszerzenia władzy książąt Boina na daleką północ, w kraju Antankarana .
Proces jej powstawania umożliwia zatem wyjaśnienie wielkiej różnorodności świata Sakalava, którego różne części nadal wszędzie utrwalają oryginalne cechy każdego regionu, czy to z kulturowego, czy językowego punktu widzenia. Na tym ostatnim poziomie jedynym rzeczywistym czynnikiem jednoczącym różne „dialekty” sakalawy jest ich wspólna przynależność do zachodniej podgrupy języków Madagaskaru, odróżniając je od języków centrum i wschodniego litoralu.
Samo pochodzenie nazwy sakalava , a także jej prawdziwe znaczenie, wciąż jest przedmiotem kontrowersji. Zatem, tradycje Merinas pokazać wielokrotnego molestowania bandes'sakalaves przed ich wsi od XVII do XX wieku, a podczas XVIII -tego wieku , ale możemy zapewnić, że mają bezpośredni związek z mieszkańcami o królestwach wybrzeża. W rzeczywistości wydaje się przede wszystkim, że w tym przypadku termin ten został użyty jako nazwa rodzajowa do określenia wszystkich populacji koczowniczych na słabo zaludnionych terytoriach między krajem Merina a zachodnim wybrzeżem wyspy.
Posągi nagrobne
Pomnik pogrzebowy (ptak)
Kobiecy posąg pogrzebowy
Szczegóły miejsca pogrzebu
Drzwi z rzeźbionym krokodylem na wystawie światowej w Paryżu w 1900 MHNT
Para sandałów wystawiona na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 MHNT