Narodziny |
10 listopada 1890 r Le Mans ( Francja ) |
---|---|
Śmierć |
4 października 1980 Aubagne ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Obszary | językoznawstwo , etnologia |
Instytucje | National School of Modern Oriental Languages , Instytut Etnologii , Wydział Prawa Paryskiego , Szkoła Kolonialna |
Dyplom | Dyplom Bachelor of Laws and Sudanese Languages |
Jacques Gaston Jean Mouchet , urodzony w Le Mans w Sarthe on10 listopada 1890 ri zmarł w Aubagne w Bouches-du-Rhône ,4 października 1980, jest francuskim pisarzem, językoznawcą i etnologiem , w szczególności członkiem zespołu naukowego Misji Dakar-Dżibuti i administratorem kolonialnym . Jego ojciec Gaston Mouchet ( 1862 - 1942 ), protestant pochodzenia Charente , nauczyciel był nauczycielem języka angielskiego, inspektorem szkolnictwa podstawowego i autorem około dwudziestu książek edukacyjnych. Jego matka Marguerite Nicot ( +1.866 - 1.901 ), była córką Jean-François Nicot ( 1828 - 1903 ), dyrektora normalnej szkoły dla nauczycieli .
Po pomyślnym przejściu konkursu stypendialnego Jean Mouchet wstąpił do liceum Condorcet na początku roku akademickiego październik 1901 jako student rządowy . Po uzyskaniu matury w 1909 rozpoczął studia na Wydziale Prawa w Paryżu , które ukończył w 1910 uzyskując tytuł licencjata prawa oraz jako wolny audytor w Szkole Kolonialnej . W następnym roku zapisał się do Państwowej Szkoły Języków Nowożytnych Orientalnych .
Prowadził służbę wojskową od 1910 do 1912 w pułku piechoty 79-ci z Nancy Meurthe i Mozela które ukończył w randze sierżanta . W 1913 roku pracował dla brytyjskiej spółki na import-eksport , który wzywa, aby przejść do 1 st czas w Afryce ( Senegal , Sierra Leone ). Kiedy wybuchła I wojna światowa przebywał w Senegalu, a następnie kolonii francuskiej , gdzie został natychmiast zmobilizowany. Po raz pierwszy został przypisany do French West Africa batalionu , a następnie miesiąc później wstąpił do 1. pułku piechoty Senegalu jako wojskowej musztry sierżanta w Saint-Louis w Senegalu . Ze względów zdrowotnych hospitalizowany, na początku 1915 r. został przydzielony do 4 pułku piechoty senegalskiej . W tym samym roku, on interpretuje się obóz dla internowanych z Podor . Pod koniec 1915 wstąpił do batalionu V w Kamerunie , następnie kolonii niemieckiej . Następnie został przydzielony do odosobnionego składu w Douala . Pod koniec 1916 roku wstąpił do 2 nd batalion pułku Kamerun. W tym samym roku został odznaczony Krzyżem Guerre, a następnie Medalem Kolonialnym . Zaczynając w 1918 roku został przydzielony do 1 st batalionu pułku Kamerunie. W 1919 został zdemobilizowany w stopniu porucznika, by zachować tytuł Kawalera Czarnej Gwiazdy Beninu i jest cytowany w wojsku.
Przez cały ten okres zaczął interesować się lokalnymi zwyczajami, ucząc się języka Tukuleurów . W 1920 roku powrócił do swojej pracy handlowej z firmą importowo-eksportowej, tym razem w Kano , Nigeria . W 1924 rzucił pracę i wrócił do Francji . Na początku 1925 r. wystąpił do gubernatora kolonii Kamerunu o pracę w administracji kolonialnej . W maju tego samego roku pełnił swoje 1 st stacja urzędnik , zastępca służb cywilnych, Douala . Pod koniec 1925 roku został agentem specjalnym i zastępcą sędziego w Garoua, zanim został mianowany szefem Oddziału Terytorialnego w Fort-Foureau . W 1926 trafił do szpitala po ataku malarii typu śpiączkowego . Wkrótce został mianowany szefem pododdziału w Mora . Pod koniec 1927 r. został pierwszym administratorem cywilnym wyznaczonym na kierownika pododdziału w Guider, gdzie odpowiadał w szczególności za przebijanie torów, udział w poborach podatkowych, utrzymywanie porządku i tłumienie aktów oporu wobec władz kolonialnych (zwłaszcza wśród Kirdi ). W 1928 r. uzyskał kapitulację ostatniego zwolennika proroka zapowiadającego „klęskę Białych”. Pod koniec 1928 roku został umieszczony na kilka miesięcy na zwolnieniu lekarskim z powodu ciężkiego ataku malarii . Musiał wrócić do Francji pod koniec 1929 roku , aby przejść przepisaną rekonwalescencję trwającą kilka miesięcy.
W maju 1931 odwiedził Międzynarodową Wystawę Kolonialną zainstalowaną w Bois de Vincennes . Biorąc pod uwagę jego znajomość Afryki i jej wysokiej jakości urzędnika kolonialnego, Ministerstwo Kolonii miejsce odejścia z wyższego kierownictwa bez wynagrodzenia z powodu udziału w słynnej misji Dakar-Dżibuti, którą opuścił rok później, aby dołączyć do swojego nowego stanowiska w departamencie finansów Jaunde . Korzystając z 6-miesięcznego urlopu co 3 lata, wrócił do Francji i skorzystał z okazji zwiedzenia Wystawy Światowej w 1937 roku . Pod koniec urlopu postanawia wrócić do Kamerunu przeprawiając się przez Saharę w kombi . ten27 sierpnia 1940Po mobilizacji poparcia na Kameruńczyk komisarz Richard Brunot ( 1883 - 1958 ) (który okazuje się być, przez czysty przypadek, pierwszy kuzyn matki Jean Mouchet), aby wojska pułkownik Philippe Leclerc , natychmiast zaciągnął się do sił Wolnej Francji z Kamerun. W tym czasie, Brazzaville , który był wówczas kapitał z Francji bezpłatny , powierzył mu z powodu jego wiedzy, z misją francusko-angielskiej w Sokoto (miasto) w Nigerii . Misja ta zakończyła mianowania Pierre'a Cournarie przez generała de Gaulle'a w lipcu 1943 roku jako Gubernatora Generalnego i Wysokiego Komisarza z francuskiej Afryki Zachodniej . Później został mianowany na stopień kapitana przez pułkownika dowodzącego centralnym organem Sił Wolnej Francji . Po wojnie pracował w sekcji rolnej Maroua i stał się prezydentem z inicjatywy Unii na turystykę tego miasta i że z Mokolo , przez sześć lat.
W 1947 r. doszedł prawa do emerytury, ale pozostał w Kamerunie . W 1956 poślubił swoją konkubinę Hadję Fanta Machy w Maroua, która pochodzi z Mayo Loue w mieście Guider . Nie będzie dziecka tego związku. Jednak w 1958 roku para adoptowała dziewczynę z Lamido de Maroua. W ciągu 1960 roku został wyróżniony Kamerunu Krzyżem Zasługi przez Prezydenta w Rzeczypospolitej z Kamerunu Ahmadou Ahidjo podczas oficjalnej ceremonii. Mieszkał w Kamerunie do 1972 roku , kiedy ze względu na zły stan zdrowia zdecydował się wrócić do Francji i gdzie zmarł w 1980 roku .
Był członkiem Towarzystwa Afrykanistów .
Spoczywa w rodzinnym skarbcu protestanckiego placu na cmentarzu Courlay w Saint-Palais-sur-Mer ( Charente-Maritime ).
Był szwagrem francuskiego judoki Jean Andrivet , bratankiem pedagoga Pierre'a Estienne'a , kuzynem Richarda Brunota , administratora kolonialnego ówczesnego senatora oraz wujkiem pisarza i naukowca Patricka Andriveta .
Ze względu na jego zamiłowanie do Afryki, Jean Mouchet stał się specjalistą w językach afrykańskich, takich jak język Toucouleurs , Hausa , Peul (lub Wolde Fulfulde lub Fulani ) i Czadu arabski, który mówił biegle (a więc poza angielskim i niemieckim) i zrobił badanie toponimii dotyczące sześciu języków Kirdi z pododdziału Guider (przewodnik, daba , fali , goudé , njei , mangbe ). W 1929 został repatriowany do Francji ze względów zdrowotnych i skorzystał z możliwości wznowienia studiów. W 1930 uczęszczał na kursy profesora Henri Laboureta w Krajowej Szkole Żywych Języków Orientalnych , gdzie już w 1910 roku zarejestrował się jako wolny audytor i gdzie tym razem uzyskał dyplom z języków sudańskich z wyróżnieniem” . Zapisał się również do Instytutu Etnologii, gdzie uczęszczał na kursy językoznawstwa opisowego u Marcela Cohena , językoznawstwa afrykańskiego u Lilias Homberger i Marcela Maussa . wCzerwiec 1930poznaje Georgesa Henri Rivière'a , zastępcę dyrektora Muzeum Etnograficznego Trocadéro i jednego z promotorów misji Dakar-Dżibuti .
W 1931 roku, z powodu jego doskonałej znajomości Kamerunie etapie przyszłej misji, był częścią zespołu naukowego misji Dakar-Dżibuti kierowanego przez Marcela Griaule'a , obok Marcela larget , Michel Leiris , André Schaeffner , Deborah Lifchitz , Eric Lutten i Gaston-Louis Roux, w którym jego zadaniem jest zbieranie list słówek od młodych uczniów oraz transkrypcja, a następnie tłumaczenie piosenek i opowiadań. Jest jedynym urzędnikiem kolonialnym (Zastępca Służby Cywilnej Kamerunu) będącym częścią misji i członkiem z najdłuższym stażem w Afryce. W Kita i Bamako zbiera ponad 130 piosenek obrzezanych od młodych uczniów szkoły podstawowej. Opublikuje również ważne opisy 15 dialektów Kamerunu Północnego oraz dialektów Dogonów i Bozo . Kiedy zespół przeniósł się do Kamerunu w 1932 roku, opuścił20 lutegoMisja przedwcześnie objęła nowe stanowisko w departamencie finansów Jaunde . Jednak kontynuował pracę nad lokalnymi dialektami na miejscu i opublikował różne badania w latach 1938-1966, kiedy opublikował swój ostatni artykuł na temat języka daba . Pod koniec 1943, na prośbę komisarza Rene Plevena , zlecony przez Francuski Instytut Czarnej Afryki , misja etnologiczna poszukiwań w górach Mandara w latach 1944-1947 będzie tematem różnych artykułów w biuletynach The Cameroonian Studies w latach 1947-1957 równolegle prowadzi misje do Narodowego Centrum Badań Naukowych i Uniwersytetu w Jaunde .