Góry Mandary

Do Góry Mandara to wulkaniczna góra zakres znajduje się na granicy Kamerunu i Nigerii . Ich najwyższym punktem jest Mount Oupay o wysokości 1494 metrów.

Geografia

Góry Mandara są zorientowane na północ-północny wschód / południowy-południowy zachód i rozciągają się na ponad 150 km długości i 70 szerokości. Ten podwyższony obszar prekambryjskiej piwnicy składa się z granitów i anateksytów . Istnieją trzy struktury:

zestaw tac w środku;
bardzo nierówne obszary otaczające płaskowyże i strome zbocza na zewnętrznych równinach;
strefa peryferyjna utworzona przez krawędzie równiny usianej małymi masywami ( inselbergs ).

Płaskowyże zbudowane są głównie z anateksytów, podczas gdy pagórkowate obszary zbudowane są, z wyjątkiem rzadkich miejsc, z granitów i granitów anateksysowych.

Granica między Kamerunem a Nigerią przebiega na zachód od zlewni, Nigerii, obejmując tylko mniejszościową część masywu.

Tace wewnętrzne

Wysokości wahają się od 700 do 1000 m . Z północy na południe możemy wyróżnić:

płaskowyż Dala-Zoulgo , na południe od Mory ;
płaskowyż położony na wschód od Mokolo ; przecinany przez rzeki Tsanaga i Mayo Louti, przedstawia krajobraz wzgórz;
płaskowyż Haut Mayo Louti na zachód od Mokolo, rozciągający się na południe wzdłuż granicy przez płaskowyż Kapsiki. Jest największy i najwyższy;
płaskowyż Bourha- Tchevi , przedstawiający wiele skalistych punktów.

Tereny pagórkowate

Tworzą wiązki między płaskowyżami a równinami, ich szerokość nie przekracza 10 kilometrów . Na północ od Mokolo znajdują się najwyższe punkty: Oupay (1492 m ) i Ziver (1412 m ). W centrum, w kraju Kapsiki , wysokości szczytów wahają się między 1250 a 1300 m . Ouroum szczyt , z wysokości 1.257 m , na południe od Doumo , jest najwyższym punktem na południu.

Obszar peryferyjny

Niektóre ostańce zajmują kilkadziesiąt kilometrów kwadratowych i mogą składać się z kilku przylegających do siebie masywów, takich jak Popologozum-Bossoum. Istnieje również wiele szczątkowych płaskorzeźb: skalistych szczytów o niewielkich rozmiarach powstałych w wyniku minionej erozji.

Na północy, w wycięciu góry, mieści się równina Mora; na wschodzie równiny Mada i Gawar oraz Mayo-Oulo na południu otaczają obszary ostańce.

Historia

Mandara Góry są domem dla archeologicznego DIY-gid-biy które zostały zbudowane przed przybyciem ludzi MAFA i opuszczonym przynajmniej dla jednego z nich (DGB-1) do XV th wieku .

Brytyjczyk Dixon Denham , w 1822 , a następnie Niemiec Hans Dominik w 1902 , byli jednymi z pierwszych odkrywców gór Mandara.

W 1945 r. językoznawca Jean Mouchet na zlecenie Francuskiego Instytutu Czarnej Afryki przeprowadził badania etnologiczne w górach Mboku, Hurza, Mora i Udham, które w 1947 r. były tematem kilku artykułów w Biuletynie Société d Cameroonian studies .

6 sierpnia 2013, grupa powstańcza Boko Haram zajmuje wioskę Gwoza położoną w górach Mandara; był tam obecny od 2003-2004. W 2014 roku grupa umocniła tam swoją pozycję i rozszerzyła kontrolę nad większym regionem. 27 marca 2015 r., dzień przed wyborami prezydenckimi , armia nigeryjska informuje o odbiciu Gwozy.

Etnografia

Góry Mandara są zamieszkane przez dużą liczbę grup etnicznych podzielonych na każdą z gór i liczących na ogół tylko około dziesięciu tysięcy osobników. Ich języki należą do czadyjskiej grupy rodziny nilo-saharyjskiej .

Mofu , Mafa , Mada , Ouldémé , Kapsiki , Podoko i VAME są główne grupy etniczne górach Mandara.

Uwagi i referencje

Antoinette Hallaire , „Ogólne postacie gór Mandara” , w Paysans montagnards du Nord-Cameroun: Les monts Mandara , IRD Éditions, coll. „Przełajowe”,19 listopada 2018 r.( ISBN 978-2-7099-2499-3 , czytaj online ) , s. 13–67
Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO, „ Les Diy-Gid-Biy du Mont Mandara – Centrum Światowego Dziedzictwa UNESCO ” na stronie whc.unesco.org (dostęp 13 czerwca 2016 r . ) .
Christian Seignobos, " Boko Haram: innowacje wojenne z gór Mandara " Polska Współczesna , n o 252,2014, s. 146-169 ( czytaj online )
(w) " Boko Haram w Nigerii Centrala Gwoza 'odzyskana ' w BBC News ,27 marca 2015 r.(dostęp 4 września 2015 )

Załączniki

Bibliografia

(en) Gerhard Müller-Kosack, Droga piwa: rytualne odtwarzanie historii wśród mafów, rolnicy tarasowi gór Mandara (Północny Kamerun) , Mandaras Publishing, Londyn, 2003, 408 s. ( ISBN 0-9544730-0-0 ) (na podstawie pracy dyplomowej, Goethe-Universität) online
Chétima Melchizedek, „Pamięć wyparta, zmanipulowana, zinstrumentalizowana. Stawka niewolniczej transmisji w górach Mandara w Kamerunie ”, Cahiers d'études africaines , tom. 218 n O 2, 2015, str. 303-329.
Chétima Melchizedek: „To jest autentyczność! Turystyka i inscenizacja dziedzictwa kulturowego w górach Mandara w Kamerunie ”, Téoros. Dziennik Badań Turystyki , tom. 30, n o 1, 2011, str. 42-52.
(en) Judith Sterner, Drogi gór Mandara: regionalne podejście porównawcze , Rüdiger Köppe, Kolonia, 2003, 317 s. ( ISBN 3-89645-464-1 ) (zredagowany tekst pracy doktorskiej z etnologii, University of London)
Antoinette Hallaire, Góry Mandara na północ od Mokolo i równina Mora: regionalne studium geograficzne , IRCAM, ORSTOM, Jaunde, 1965, 2 tomy.
Antoinette Hallaire, Chłopi górscy Kamerunu Północnego: góry Mandara , ORSTOM, Paryż, 1991, s. 253. ( ISBN 2-7099-1028-4 )
Véronique de Colombel, „ Starożytne migracje na północy gór Mandara i pokrewieństwo językowe ” , na lacito.vjf.cnrs.fr ,2005(dostęp 9 czerwca 2016 ) .
J. Mouchet „Streszczenie etnologiczne badania niektórych masyw Mandara (Mboku, Hurza, góry Mora)”, Bulletin de la Societe d'Etudes camerounaises , n o 17-18 mars-Czerwiec 1947
J. Mouchet „Podsumowanie etnologiczny poszukiwania w górach Mandara (Udham góry)” Biuletyn Kameruńczyk Studies Towarzystwa , n O 19-20, wrzesień-grudzień 1947

Powiązany artykuł

Królestwo Mandary

Linki zewnętrzne

Mandaras.info , witryna zasobów etnograficznych.