Jean-Francois Marmontel

Jean-Francois Marmontel Obraz w Infoboksie. Portret autorstwa Alexandre Roslin, 1767. Paryż, Luwr. Funkcje
Stały sekretarz Académie française
27 listopada 1783 -31 grudnia 1799
Jean Le Rond d'Alembert Jean Baptiste Antoine Suard
Historiograf Francji
z 1772
Charles Pinot Duclos
Członek Rady Starszych
Fotel 17 Akademii Francuskiej
Biografia
Narodziny 11 lipca 1723
Bort-les-Orgues
Śmierć 31 grudnia 1799(w wieku 76 lat)
Saint-Aubin-sur-Gaillon
Pogrzeb Saint-Aubin-sur-Gaillon
Narodowość Francuski
Zajęcia Filozof , polityk , dziennikarz , poeta , historyk , dramaturg , librecista , pisarz , krytyk literacki , współpracownik Encyklopedii , powieściopisarz
Ojciec Martin Marmontel ( d )
Matka Marianne Gourdes ( d )
Rodzeństwo Jean Marmontel ( d )
Marie-Jeanne Marmontel ( d )
Antoinette Marmontel ( d )
Anne Marmontel ( d )
Antoine Marmontel ( d )
Jeanne Marmontel ( d )
Pokrewieństwo Antoine-Francois Marmontel
Inne informacje
Pracował dla Budynki króla (ods1753)
Członkiem Akademia Nauk, Literatury i Sztuki w Rouen Akademia
Francuska (1763)
Sponsor Madame de Pompadour

Jean-François Marmontel , ur11 lipca 1723w Bort-les-Orgues i zmarł dnia31 grudnia 1799w Habloville jest encyklopedystą , historykiem , gawędziarzem , powieściopisarzem , gramatykiem i poetą , dramatopisarzem i filozofem francuskim .

Bliski Voltaire i wróg Rousseau cieszył się wielkim rozgłosem na dworze Francji iw całej Europie.

Biografia

Pochodzący z biednej rodziny Jean-François Marmontel jest najstarszym synem Martina Marmontela, mistrza krawiectwa, i Marianne Gourdes (zm. w 1747 r.). Jej rodzice mają sześcioro innych dzieci: Anne (urodzona9 marca 1727), Marie-Jeanne (ur 28 marca 1728), Antoinette (ur. 10 sierpnia 1730 r, zmarł dnia 23 stycznia 1766), Spodnie jeansowe (grudzień 1731), Antoni (Marzec 1738) i Jeanne (1739). Później przyjmie nazwę „Marmontel”.

Po nauczeniu się czytania w klasztorze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, którego zakonnice przyjaźnią się z matką, uczęszczał do szkoły księdza Borta, opata Vaissière, a następnie w latach 1734-1738 studiował w kolegium. od Mauriac , kierowane przez jezuitów . Wyrzucony z college'u na miesiąc przed końcem roku retoryki, ojciec uczył go u kupca w Clermont-Ferrand . Jako praktykant krawiecki, według Johna Renwicka, jezuita z Clermont wziąłby go pod swoją opiekę, dając mu miejsce jako guwerner w mieszczańskiej rodzinie. W ten sposób udaje mu się przetrwać i tworzyć swoją filozofię na miejskim kolegium w latach 1738-1740.

Od 1740 do 1741 był zatrudniony jako guwerner przez markiza de Linars. Traci wtedy ojca, ofiarę gruźlicy . To wydarzenie doprowadziło jego rodzinę do rozpaczy i nieszczęścia, o czym opowiada w swoich Wspomnieniach . Obiecuje się z tego wydostać i osiedla się w Tuluzie w 1741 roku, gdzie prowadzi swoją filozofię z jezuitami i zostaje guwernerem jezuitów i bernardynów , wysyłając rodzinie część swojej pensji.

Przedstawia na konkurs Akademii Gier Kwiatowych odę na Wynalezienie prochu strzelniczego , której nie wyróżnia. „Byłem oburzony”, pisał, „i w moim oburzeniu napisałem do Woltera i wołałem do niego o zemstę, wysyłając mu moją pracę. […] Udzielił mi jednej z tych odpowiedzi, które z taką łaską zwrócił i których był tak liberalny. Tym, co pochlebiało mi nawet bardziej niż jego list, było przesłanie poprawionej ręką jego kopii, którą mi przedstawił. " Ta wymiana jest początkiem, dwaj mężczyźni, przyjaźń, która trwa trzydzieści pięć lat, bez ani jednej chmury.

Marmontel wytrwał w igrzyskach florystycznych i ostatecznie zdobył nagrodę za sielankę swoim wierszem Eklog w 1744 r., następnie trzy nagrody w igrzyskach florystycznych i nagrodę w Académie de Montauban w 1745 r. Rozważał zapisanie się na wydział teologiczny , ale Wolter poradził mu, aby zamiast tego przyjechał do Paryża. Sprzedaż srebrnej liry, przyznanej mu przez Akademię Montauban, umożliwia pokrycie kosztów wyprawy.

W Paryżu po raz pierwszy doświadczył niezwykle trudnej sytuacji materialnej. Próbuje, ale bez powodzenia, założyć pismo literackie L'Observateur littéraire , które ma tylko osiem numerów. Uratowała go Akademia Francuska, która przyznała mu w 1746 roku nagrodę za poezję na temat: "chwała Ludwika XIV utrwalona w królu, jego następcy". Voltaire udał się do sądu w Fontainebleau z kilkudziesięcioma egzemplarzami wiersza Marmontela.

„Po powrocie”, mówi Marmontel, „napełnił mi kapelusz koronami, mówiąc, że to dochód ze sprzedaży mojego wiersza. "

Teraz bez biznesu Marmontel okazuje wdzięczność swojemu przyjacielowi, pisząc, zawsze w 1746, pochwała przedmowa do wydania La Henriade , często używana na początku kolejnych wydań tego wiersza. W następnym roku ponownie zdobył nagrodę poetycką Akademii na temat: „Łaskawość Ludwika XIV jest jedną z cnót jego dostojnego następcy”.

ten 5 lutego 1748, dał swoją pierwszą tragedię Denys the Tyrant , autentycznie oryginalną sztukę, która odniosła wielki sukces: ma ruch, akcję, a obraz tyranii i jej kary, zgodnie z duchem czasu, zainteresował publiczność. Jego następna sztuka, Arystomen (1749) Odniosła również sukces dzięki talentowi M lle  Clarion .

Z drugiej strony Kleopatra (1750) upada i jest okazją do słynnego słowa: w ostatnim akcie mechaniczny boleń , zrobiony przez Vaucansona , wychodzi z kosza, aby iść i ugryźć pierś królowej Egiptu; widz wykrzykuje „Zgadzam się z galaretą” , wywołując ogólną wesołość. Kolejna sztuka, Les Héraclides , została wystawiona po raz pierwszy w dniu24 maja 1752Również spada ze względu, zgodnie z przyjaciółmi Marmontela Z pijany od M LLE  Dumesnil , w roli Deianeira . Co do Egiptu , po raz pierwszy wykonano w dniu performed5 lutego 1753, ma tylko jedną reprezentację. Po tej nowej porażce Marmontel wyrzeka się tragedii.

Dzięki ochronie M mnie  o Pompadour , uzyskał w 1753 roku na stanowisko sekretarza Budynki króla . Według jego Pamiętników był wezwany do doradzania królowi w sprawie podziału emerytur przyznawanych na Mercure de France i miał przywilej wydawania tego czasopisma przypisywany Ludwikowi de Boissy ,12 października 1754. Po śmierci tego ostatniego19 kwietnia 1758, on z kolei uzyskuje patent, 27 kwietniai przejmuje inicjatywę w sierpniu. To właśnie w Mercure opublikował swoje Opowieści moralne , które spotkały się z ogromnym sukcesem.

U Marie-Thérèse Geoffrin , gdzie wynajmuje mieszkanie i bywa w salonie, recytuje satyrę na księcia Aumont, której nie chce potępić na autora, za co warto być uwięzionym przez jedenaście dni w Bastylii , od28 grudnia 1759 do 7 stycznia 1760i sprawia, że ​​traci przywilej Merkurego .

W 1760 r. Akademia Francuska wyróżniła swój List do poetów o urokach nauki i24 listopada 1763wybiera go spośród swoich członków; jest odbierany w dniu22 grudnia Następny.

w 1767opublikował swoją powieść Bélisaire , która w grudniu została oficjalnie ocenzurowana przez Sorbonę z powodu rozdziału XV, który chwalił tolerancję religijną. ten31 stycznia 1768The arcybiskup Paryża , M gr  Beaumont , potępił książkę w liście pasterskim, że zapoznał się z ambony kościoła w każdej diecezji. Przy niewielkiej sile nacisku na sąd od śmierci M. Me  z Pompadour przekonał go, że ma poparcie kolegów akademickich, Marmontel podejmuje pierwsze próby ułagodzenia gniewu teologów, czyniąc liczne ustępstwa. Dopiero w drugim kroku, zdając sobie sprawę, że proszono go o „bezwzględne trzymanie się dogmatu obywatelskiej nietolerancji” , że kalkulując, że ryzykuje utratę wszystkiego – reputacji, przyjaciół – poddając się, woli iść do konfrontacji – co pozwala mu pojawiać się publicznie jako ofiara arbitralności - i wzywa Woltera na ratunek. Ta cenzura i te potępienia przyczyniają się tylko do sukcesu dzieła, którego bronią Filozofowie . Po tej aferze, w 1768 roku wyjechał do domu M me  Geoffrin, który spadł do oddania, i osiedlił się z M LLE  Clairon, rue du Bac . Wtedy, gdy ten udział do margrabiego z Ansbach , Karola Fryderyka Anspach-Bayreuth , na wiosnę 1773 roku będzie on osiedlić się w M mnie  z Seran, byłego kochanki Ludwika XV , który był oferowany hotel w szczególności.

Na zamówienie André Grétry napisał libretto Hurona , zaadaptowane z L'Ingénu Woltera, stworzone dla Włochów na20 sierpnia 1768, gdzie odnosi duże sukcesy. Podążaj za Lucile , podarowana Włochom w dniu5 stycznia 1769, Sylvain , reprezentowany po raz pierwszy w dniu19 lutego 1770, Przyjaciel Domu , wygłoszony w Fontainebleau dnia26 października 1771 a w Paryżu na 24 maja 1772 roraz Zémire et Azor , adaptacja bajki Piękna i Bestia , grana w Fontainebleau na9 listopada 1771 a w Paryżu na 16 grudnia 1771. O tej ostatniej pracy Rétif de La Bretonne pisze w Les Nuits de Paris  :

„Marmontel, dziękuję za tę pyszną scenę! To prawie jedyna komedia-ariette, którą ci wybaczam! "

Po śmierci Karola Pinot Duclos , Marmontel został mianowany historiographer Francji w 1772. On stanął po Niccolò Vito Piccinniego w kłótni między nim a Christoph Willibald Gluck , a składa się na jego przeciwników satyrę w jedenastu piosenek pt Polymnie . Publikuje Inków (1778), powieść, która stygmatyzuje niewolnictwo i jest również wielkim sukcesem. Po śmierci D'Alemberta został wybrany wieczystym sekretarzem Académie française na27 listopada 1783. W 1785 r. dzięki przyjacielowi hrabiemu d'Angiviller uzyskał stanowisko historiografa budowli . Kiedy powstało Liceum w 1786 r. otrzymał katedrę historii. w1787zebrał w jednym tomie pod tytułem Elements of Literature artykuły, które opublikował w Encyklopedii między1753 oraz 1756, a następnie ponownie podjęte w jego Poétique française in1763, Jak również artykuły napisane dla suplementu z Encyklopedii oraz tych z Metodycznego Encyclopedia of Panckoucke , przez działających skaleczenia, uzupełnień i reworkings. W ten sposób staje się obrońcą naturalnej deklamacji w artykule „Deklamacja”.

Po planie małżeńskim, w latach 1772-1773, z szwagierką prawnika w parlamencie paryskim , Vermeilem, ożenił się,13 października 1777siostrzenica jego przyjaciela ojca Morelleta , Marie-Adélaïde Leyrin de Montigny (1759-1812), młodej 18-letniej kobiety, która przyjechała do Paryża z matką w lipcu, na prośbę wuja. Razem mają pięciu synów: pierwszy zmarł przy urodzeniu wmaj 1779, Albert-Charles-François urodził się dnia 18 października 1780 (martwy 23 maja 1809), Karol-Paweł 18 grudnia 1781 (martwy 3 marca 1784), Charles-Joseph-François the 10 stycznia 1785 (martwy 25 sierpnia 1808) i Ludwika Józefa 20 stycznia 1789(zmarł w szpitalu w Nowym Jorku dnia16 grudnia 1830 r).

Po śmierci Ludwika XV, M mnie  z Seran sprzedał swój hotel w policzyć Angiviller w 1776 roku przez ówczesnego Hosted włoka cylindra, Place Vendome , Marmontel następnie przeniósł się do mieszkania ks Morellet został wynajmu od czerwca na drugim piętrze Maison Neuve des Feuillants, rue Saint-Honoré , z okazji jego ślubu wPaździernik 1777. Wreszcie w oczekiwaniu na narodziny czwartego dziecka, które ma miejsce w dniu10 stycznia 1785Marmontelowie wprowadzili się do mieszkania należącego do tej samej grupy budynków wynajmowanych przez Feuillantów przy rue Saint-Honoré.

ten 13 maja 1782 r, kupuje za 30 000 funtów w Grignon, w gminach Thiais i Orly , dom Charlesa Collé, który odsprzeda.4 czerwca 1794 rhandlarzowi drewna Martinowi Beaudouinowi za sumę 40 500 funtów. w1787, opublikował swoje Dzieła Wszystkich w siedemnastu tomach Née de la Rochelle.

W pobliżu Jacquesa Neckera i François de Pange , na początku Rewolucji Francuskiej , został wybrany przez okręg Feuillants na członka zgromadzenia wyborczego Paryża w 1789 r. i brał udział w sporządzaniu jego listy skarg . Jednak będąc jedynym przeciwnikiem,8 majaDo zarządzenia zespołu protestującego przeciwko stłumieniu Urzędowym Stanów Generalnych z Mirabeau decyduje decyzji Rady Stanu , Abbé Siéyès jest korzystne dla niego podczas wyborów do poselstwa z Stanów Generalnych ,19 maja. W latach 1790-1792, po zniesieniu akademii, napisał Nowe Opowieści moralne , opublikowane w Mercure następnie w tomie JA Latoura, w 2 tomach w Paryżu i Liège w 1792 roku. Ostatnie jego opowieści ukazały się pośmiertnie w 1801 roku w Paryżu przez Garnery pod tytułem Souvenirs du coin du feu . Pomimo postępującej utraty dochodów autora i jego emerytur, zachowuje on rozmaite długi i dość zaszczytny kapitał. ten28 września 1791kupuje za sumę 120 000 funtów farmę Malabry w Paley , około piętnastu kilometrów od Paryża, przy drodze do Fontainebleau , dzierżawioną za 4500 funtów rocznie.

ten 4 sierpnia 1792 r, na krótko przed upadkiem rodziny królewskiej , opuścił wraz z rodziną swój wiejski dom w Grignon i udał się na emeryturę do wioski Saint-Germain niedaleko Évreux , gdzie wynajął dom w7 sierpnia do 12 października. Następnie osiedlił się w wiosce Couvicourt, w mieście Saint-Aubin-sur-Gaillon , zanim kupił za pięć tysięcy funtów domek kryty strzechą w wiosce Habloville, również w mieście Saint-Aubin.12 grudnia 1792 r. Osiedliwszy się tam pod koniecStyczeń 1793, zobowiązuje się do pisania Pamiętników Ojca do wykorzystania w edukacji swoich dzieci , w których brutalnie atakuje Jean-Jacques Rousseau i wyraża kontrrewolucyjne poglądy , a których liczne błędy i ustalenia zostały odnotowane z prawdą, z Notes sur les Mémoires de Marmontel du Comte d'Angiviller opublikowany w Kopenhadze w 1933 roku do dzieł Johna Renwicka. Więc w zakłopotaniu, jak list od15 marca 1793 Sekretarzowi Generalnemu MSW podejmuje kroki w celu sprzedaży swojej nieruchomości w Grignon.

W dniu 21 vendémiaire IV rok , żyjąc z dala od polityki, został mianowany przewodniczącym zgromadzenia wyborczego Eure , pozycji odmówił. Podobnie w 1794 roku zaproponowano mu stanowisko w ramach komisji egzaminacyjnej oskarżony o zbadanie nauczycieli dzielnicy Louviers , a następnie, w 1795 roku, post profesora pięknych listów w centralnej szkole w Paryżu. , Propozycje, które odrzuca się w obu przypadkach,16 grudnia 1794 i 28 kwietnia 1795, z powodu ułomności wieku. ten3 stycznia 1795 r, jest zarejestrowany jako rezydent Republiki na sumę 3000 funtów.

Z drugiej strony, w dniu 10 IV roku zarodkowego przyjął nominację, dnia13 lutegopoprzedni, jako współpracownik nierezydent, dla klasy Literatury i Sztuk Pięknych (dział gramatyki) Instytutu Narodowego .

W dniu 23 Germinal V rok , w ramach serwisu , został wybrany, podczas wyborów parlamentarnych , poseł do Rady Starszych przez elektorów Eure z 303 głosów z 328 głosujących. Ranking wśród umiarkowanych, tylko on interweniuje dwukrotnie: na 24 Prairial V rok , jako rzecznik komisji trzech członków powołanego przez Radę Starszych zbadać po Rady pięćset , przeznaczenie ksiąg prowadzonych w magazyny stolicy; wieczorem 2 termidora, Roku V, o wkroczeniu części oddziałów generała Hochego do „krągu konstytucyjnego” na prośbę trzech republikańskich dyrektorów; w obu przypadkach nie wykonuje decyzji zgromadzenia. Zostaje mianowany pierwszym sekretarzem zgromadzenia w dniu22 lipca, ale podejrzany o rojalizm, jego wybór został odwołany 18 Fructidor (4 września 1797). Z drugiej strony unika deportacji. Po powrocie na emeryturę w Habloville wznowił swoje Pamiętniki , przerwane jego wyborem w kwietniu, i w 1798 r. napisał dla swoich synów tok studiów (traktaty o logice, metafizyce, moralności i gramatyce). „zakończ swoje Memoirs, gdy ulegnie skutkom udaru, w nocy 30, aby31 grudnia 1799.

Pracuje

dzieła dramatyczne

Marmontel opublikował liczne libretta operowe, a zwłaszcza opery komediowe, gatunek, w którym celował, nie będąc jednak w stanie konkurować z Charlesem-Simonem Favartem .

Dzieła poetyckie

Prace romantyczne

Testowanie

Różne prace

Nowoczesne reedycje

Miejsca nazwane w jego hołdzie

Uwagi i referencje

  1. Jean-François Marmontela, Mémoires , Mercure de France, 1999, wstępem i przypisami Jean-Pierre Guicciardi i Thierriat, s. 754.
  2. Jean-François Marmontela, korespondencji , Tome I, 1974 Czytaj online .
  3. Kees Meerhoff, Annie Jourdan, „Mémorable Marmontel? Chronology of Marmontel ”, w Kees Meerhoff, Annie Jourdan (red.), Mémorable Marmontel: 1799-1799 , Rodopi, 1999, 174 s. 15 ( ISBN  9042004258 ) .
  4. Jean-François Marmontel, Mémoires , Mercure de France, 1999, wprowadzenie i uwagi Jean-Pierre'a Guicciardiego i Thierriata, s. 756.
  5. Jean François Barrière ( reż. ), Pamiętniki Marmontela , Paryż, Firmin-Didot,1846, 446  s. ( czytaj online ) , s.  74.
  6. Jean-François Marmontel, Pamiętniki , Mercure de France, 1999, księga VIII, przypis 48, s. 825.
  7. Jean-François Marmontel, Memoirs , Paryż, Mercure de France , coll.  „Czas odzyskany”,1999, 909  s. , księga viii , przypis 48 ( ISBN  978-2-7152-2785-9 ) , s .  825.
  8. Jean-François Marmontel, Pamiętniki , Mercure de France, 1999, s. 557.
  9. Anons śmierci Louisa-Josepha Marmontela , Observateur , Duvernay, 1830, tom 1, s. 405-407. Por. też Jules Janin , Historia literatury dramatycznej , Paryż, Michel Lévy frères, 1855, tom III, s. 49-50 .
  10. Jean-François Marmontel, Mémoires , Mercure de France, 1999, wprowadzenie i uwagi Jean-Pierre'a Guicciardiego i Thierriata, uwagi 3 i 8, s. 838.
  11. Jean-François Marmontel, Memoirs , Paryż, Mercure de France , coll.  „Czas odzyskany”,1999, 909  s. , wstęp i uwagi Jean-Pierre Guicciardi i Thierriat, przypis 30 ( ISBN  978-2-7152-2785-9 ) , s.  847.
  12. Jean-François Marmontel, Mémoires , Mercure de France, 1999, wstęp i uwagi Jean-Pierre'a Guicciardiego i Thierriata, przypis 5, s. 881.
  13. Jean-François Marmontel, Memoirs , Paryż, Mercure de France , coll.  „Czas odzyskany”,1999, 909  s. , wstęp i uwagi Jean-Pierre Guicciardi i Thierriat, przypis 5, s. 881 i przypis 1 pkt. 886 ( ISBN  978-2-7152-2785-9 ) , s.  847.
  14. Marmontel kupił dom w Grignon koło Thiais w 1782 roku. Udało mu się go sprzedać na 16 Prairial, rok II . Zob. Robert Laporte, Au hameau de Grignon: Charles Collé (1709-1783), Jean-François Marmontel (1723-1799) i ich wiejski dom , Paris, Thiais,1983, 178  s. ( przeczytaj online ).
  15. Léon Dubreuil, François Rever, 1753-1828 , E. Champion, 1924, 215 stron, s. 66.
  16. Jean François Marmontel, Korespondencja (tekst ustalony, opatrzony adnotacjami i przedstawiony przez Johna Renwicka), Clermont-Ferrand, Uniwersytet Blaise Pascal , Instytut Studiów Centralnych Masywu, 1974, tom 2, s. 119.
  17. Jean-François Marmontel, Memoirs , Paryż, Mercure de France , coll.  „Czas odzyskany”,1999, 909  s. , wstęp i uwagi Jean-Pierre Guicciardi i Thierriat, wstęp, s. 35-40 oraz księga v , przypis 14, s. 791 ( ISBN  978-2-7152-2785-9 ) , s.  847.
  18. Jean-Francois Marmontela, korespondencji , t.  ja , s.  XXVII .
  19. Jean-François Marmontel, Korespondencja , t.  II (1781-1799), tekst sporządzony, opatrzony adnotacjami i przedstawiony przez Johna Renwicka, University Press Blaise Pascal, 1974, 356 s. , s.  124-128 .
  20. Jean-François Marmontel, Korespondencja , t.  II (1781-1799), 1974, s.  134 .
  21. Anne Quennedey, „Mówczyni Marmontela, przemówienia polityczne roku V”, w: Jacques Wagner, Marmontel une rhétorique de l'Appaisement , 2003, s.  65-67 .
  22. Po raz pierwszy zostaje pochowany w swoim ogrodzie. 6 listopada 1866 jego prochy przeniesiono na cmentarz komunalny w Saint-Aubin-sur-Gaillon . Pogrzeb pomnik został otwarty w dniu 29 października 1899 przez wieczystego sekretarz Akademii Francuskiej , Gaston Boissier .
  23. Jean-François (1723-1799) Autor tekstu Marmontel , Aristomène, tragedia, autorstwa M. Marmontela. [Comédiens zwyczajny du Roy, 30 kwietnia 1749] ,1750( przeczytaj online )
  24. Jean-François (1723-1799) Autor tekstu Marmontel , La nowena de Cythère / autorstwa Marmontel, ...; z zawiadomieniem pana Charlesa Monseleta ,1879( przeczytaj online )
  25. Przeczytaj o Gallicy.
  26. Jean-François (1723-1799) Autor tekstu Marmontel , Esej o rewolucjach muzycznych we Francji. ,1777( przeczytaj online )

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne