Stały sekretarz Académie française | |
---|---|
9 kwietnia 1772 -29 października 1783 | |
Charles Pinot Duclos Jean-Francois Marmontel | |
Fotel 25 Akademii Francuskiej |
Narodziny |
16 listopada 1717 Paryż |
---|---|
Śmierć |
29 października 1783 r.(65 lat) Paryż |
Pogrzeb | Katakumby Paryskie |
Narodowość | Francuski |
Trening |
Uniwersytet Paryski Collège des Quatre-Nations (do1735) |
Zajęcia | Filozof , matematyk , fizyk , muzykolog , tłumacz , pisarz , teoretyk muzyki , współpracownik Encyklopedii , inżynier , astronom , leksykograf |
Tata | Léopold-Philippe d'Arenberg |
Matka | Claudine Guérin z Tencin |
Pole | Filozofia , matematyka |
---|---|
Religia | Ateizm |
Członkiem |
Turyńska Akademia Nauk Królewskie Norweskie Towarzystwo Literatury i Nauk Królewska Szwedzka Akademia Literatury, Historii i Starożytności Królewska Pruska Akademia Nauk (1746) Towarzystwo Królewskie (1748) Akademia Nauk (1754) Akademia Francuska (1754) Akademia Nauk w Petersburgu (1773) Amerykańska Akademia Sztuki i Nauki (1781) |
Różnica | Członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Nauki (1781) |
Encyklopedia , twierdzenie d'Alemberta , zasadą d'Alemberta , równania d'Alemberta |
Jean Le Rond d'Alembert , czasami pisany "Jean le Rond d'Alembert" jest matematykiem , fizykiem , filozofem i encyklopedystą francuskim , urodzonym16 listopada 1717w Paryżu, gdzie zmarł29 października 1783.
Słynie z tego, że był wynalazcą zasady równowagi, którą Condorcet wyjaśnia w swojej Éloge de d'Alembert . W ten sposób ustanowił związek między prawami ruchu. Dzięki swojemu twierdzeniu, zwanemu teraz „twierdzeniem d'Alemberta”, dostrzega on obecność pierwiastków „n” w każdym równaniu algebraicznym stopnia „n”. W 1744 był twórcą tej nowej gałęzi matematyki, rachunku różniczkowego cząstkowego, który wprowadził funkcje arbitralne. W 1749 roku, po badaniach matematycznych nad równaniami różniczkowymi i pochodnymi cząstkowymi , został powołany do kierowania Encyklopedią z Denisem Diderotem . Jego imię noszą szkoły, ulice i ośrodki badawcze.
D'Alembert urodził się dnia 16 listopada 1717w Paryżu owoc przelotnej miłości między przyszłą solą Claudine Guérin de Tencin a, według niektórych autorów, rycerzem Destouches-Canon lub, według niedawnej hipotezy, jego mistrzem, księciem Arenberg (1690-1754). ) . Następnego dnia został porzucony przez matkę, która kazała go nieść służącemu na schodach kaplicy Saint-Jean-le-Rond przylegającej do północnej wieży Notre-Dame de Paris , stąd jej nazwa nadana przez agenta pomocy. Według Condorceta porzucenie „trwało tylko kilka dni; Ojciec d'Alemberta naprawił go, gdy tylko został o tym poinformowany”. Następnie powierzono go Geneviève-Élisabeth Legrand, żonie szklarza Pierre'a Rousseau. Jak zwykle nosi imię patrona kaplicy i staje się Jean Le Rond. Po raz pierwszy został umieszczony w hospicjum des Enfants-Trouvés , ale szybko odnalazł go i umieścił w adoptowanej rodzinie rycerz Louis-Camus Destouches , zaufany człowiek księcia, który otrzymał fundusz na opiekę nad nim. Destouches potajemnie czuwa nad jego edukacją , przyznając mu emeryturę, a czasami odwiedza go ze swoją nianią, panią Rousseau z domu Étiennette Gabrielle Ponthieux (ok. 1683-1775), słynnym „szklarzem”, z którym d'Alembert mieszkał do swoich 50 lat . Jego matka, Madame de Tencin, która w 1733 roku miała słynny salon, odmówiła mu wszelkich kontaktów. Z woli Louis-Camus Destouches zapisał d'Alembertowi niewielką roczną rentę w wysokości 1200 funtów , to znaczy nieco ponad dwukrotność rocznej pensji lokaja; on umiera?11 marca 1726 i ta emerytura jest nadal opłacana przez Michela Camusa Destouchesa, jego brata, który zmarł w dniu 25 maja 1731, a po nim przez wdowę po nim, Jeanne Mirey, aż do śmierci d'Alemberta. Później, od 1760 roku, M mi Geoffrin nadal będzie przeznaczyć do d'Alemberta „sześćset funtów renty życie, do którego dodała trzynaście sto funtów przez inne wolą”.
W wieku 12 lat wstąpił do Collège des Quatre-Nations . Studiował tam znakomicie, uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie sztuki , a następnie uczęszczał na kursy w Szkole Prawa. Po raz pierwszy zarejestrowany pod nazwą Daremberg, zmienił ją na d'Alembert, którą zachował przez całe życie. Otrzymał w 1738 r. prawnika, ale nie mając zbytniego zamiłowania do prawoznawstwa, zaczął studiować medycynę, potem też porzucił je na rzecz matematyki, którą bardzo interesował.
W wieku 21 lat, w 1739 , przedstawił Académie des sciences , swoją pierwszą pracę z matematyki po błędzie, który wykrył w Demonstrated Analysis , pracy opublikowanej w 1708 przez Charlesa-René Reynauda, z którą sam studiował podstawy matematyki. W następnym roku jego drugą pracą jest Pamiętnik o załamaniu ciał stałych, wyjaśniający naukowo zjawisko rykoszetów. I częściowo dzięki tym dwóm publikacjom został przyjęty w 1741 roku do Królewskiej Akademii Nauk w Paryżu. Rok później został mianowany asystent astronomii sekcji w Akademii Nauk , gdzie jego wielki rywal w matematyce i fizyce był Alexis Clairaut . W 1743 opublikował swój słynny Traktat o dynamice , który w historii mechaniki reprezentuje etap, który musiał przejść między pracą Newtona i Lagrange'a . W 1746 został wybrany zastępcą geodety.
Do Akademii Berlińskiej wstąpił w wieku 28 lat . Reszta jego kariery w Akademii Nauk jest mniej błyskotliwa: mianowany pensjonariuszem nadliczbowym w 1756 r., dopiero w 1765 r., w wieku 47 lat, został pensjonariuszem.
Przyjaciel Voltaire'a i stale zaangażowany w namiętne kontrowersje swoich czasów, d'Alembert jest stałym bywalcem paryskich salonów , w szczególności Marie-Thérèse Geoffrin , Marie du Deffand , Julie de Lespinasse , księżnej Maine w Château de Sceaux , jeden z Rycerzy Mouche à Miel , gość Grandes Nuits de Sceaux .
Tam poznał Denisa Diderota w 1746 roku. W następnym roku wspólnie objęli kierownictwo L' Encyclopédie . W 1751 roku , po pięciu latach pracy ponad dwustu współpracowników, ukazał się pierwszy tom Encyklopedii, w którym d'Alembert napisał Rozprawę wstępną, wyjaśniającą nowy porządek wiedzy lub „ Przenośny system ludzkiej wiedzy ”, na którym zbudował tę nową encyklopedię lub słownik.
W 1754 roku d'Alembert został wybrany członkiem Académie française , której został wieczystym sekretarzem na9 kwietnia 1772. W roku 1757 w Encyklopedii ukazał się artykuł „Genewa” , który wywołał silną reakcję Jean-Jacquesa Rousseau ( Lettre sur les spectacles , 1758). Po kilku kryzysach wydawanie Encyklopedii zostało zawieszone od 1757 do 1759 roku . D'Alembert wycofał się z firmy w 1757 roku po tym, jak zdenerwował się na Diderota.
Opuścił rodzinny dom w 1765 roku, by żyć platoniczną i trudną miłością do Julii de Lespinasse , zmarłej w 1776 roku.
Aż do śmierci kontynuował swoją pracę naukową i zmarł u szczytu sławy, olśniewająco zemściwszy się na narodzinach.
Uczynił Condorceta swoim uniwersalnym spadkobiercą. Swoją kolekcję Mercure de France i portret króla pruskiego zapisał Joannie Mirey, szwagierce swego byłego protektora, która zmarła29 stycznia 1786.
Zmarł 29 października 1783 w Vieux Louvre. Proboszcz parafii Saint-Germain l'Auxerrois odmawia pochowania go w kościele z „napisem godnym jego sławy”, 31 października 1783 r. jego ciału towarzyszy długa procesja na cmentarz Porcherons, gdzie jest pochowany . Jego pochwałę wygłasza Nicolas de Condorcet .
W 1745 r. André Le Breton , najpierw pod kierownictwem Gua de Malves , zlecił d'Alembertowi, który był wówczas członkiem Akademii Nauk, przetłumaczenie Cyclopaedii Ephraïma Chambersa z angielskiego na francuski . Z prostego tłumaczenia projekt zostaje przekształcony w opracowanie oryginalnego i unikalnego dzieła tego rodzaju, Encyklopedii lub Rozsądnego Słownika Nauki, Sztuki i Rzemiosła . D'Alembert napisał słynny Dyskurs Wstępny oraz większość artykułów z dziedziny matematyki, astronomii i fizyki. Napisał (pod sygnaturą O ) blisko 1700 artykułów, z których większość dotyczyła szeroko rozumianej matematyki, ale bardzo znacząco obniżył swój poziom uczestnictwa od 1762 roku .
D'Alembert jest jednym z czterech autorów artykułów astronomicznych, obok Jean-Baptiste Le Roy , Jean Henri Samuel de Formey i Louis de Jaucourt . Dostarcza dowodów heliocentryzmu z nowymi argumentami z mechaniki Newtona . Przyjmując wojowniczy ton, nie traci okazji, by kpić z duchownych i surowo krytykuje Inkwizycję , sądząc we wstępnym dyskursie, że „nadużywanie autorytetu duchowego zjednoczonego z doczesnym wymuszonym rozumem do milczenia; i nie trwało długo, zanim ludzkości zabroniono myśleć ”.
„Myślenie po sobie” i „myślenie o sobie”, formuły, które stały się sławne, zawdzięczamy d'Alembertowi; znajdujemy je w Preliminary Discourse , Encyclopedia , tom 1, 1751. Te sformułowania są wznowieniem starych nakazów ( Hezjod , Horacy ).
Matematyka Twierdzenie D'AlembertaW Traktacie o Dynamics , stwierdza on, d'Alemberta twierdzenie (znany również jako twierdzenie Gaussa-d'Alembert'S), który mówi, że każdy wielomian stopnia n z złożonych współczynnikach ma dokładnie n korzenie w (niekoniecznie różne, musimy zachować rachubę ile razy korzeń jest powtarzany). Twierdzenie to zostanie pokazane w XIX th century przez Carl Friedrich Gauss , który lokalizuje kilka wad w demonstracji wydanego przez d'Alemberta. Louis de Broglie przedstawia to twierdzenie w następujący sposób: „Jesteśmy mu winni fundamentalne twierdzenie, które nosi jego imię i które uczy nas, że każde równanie algebraiczne dopuszcza przynajmniej jedno rozwiązanie rzeczywiste lub urojone” .
Reguła D'Alemberta dla zbieżności szeregów liczbowychNiech będzie to szereg z wyrazami ściśle dodatnimi, dla których stosunek zmierza do granicy . Więc :
W grze, w której wygrywasz podwojoną stawkę z prawdopodobieństwem 50% (np. w ruletce, graniu parzystym/nieparzystym, pasującym/chybionym), proponuje następującą strategię:
Dzięki temu procesowi gra niekoniecznie jest zwycięzcą, ale zwiększasz swoje szanse na wygraną (trochę) kosztem zwiększenia możliwej przegranej (ale rzadziej). Na przykład, jeśli przez pecha wygramy dopiero dziesiąty raz po przegranej 9 razy, musielibyśmy postawić i przegrać 1 + 2 + 4 + 8 + 16 + 32 + 64 + 128 + 256 + 512 = 2 10 - 1 jednostek, aby zarobić 1024, przy saldzie końcowym wynoszącym tylko 1! I trzeba było być gotowym na ewentualne wsparcie straty 1023, z małym prawdopodobieństwem (1/1024), ale nie zerowym. Ten martyngał naprawdę działałby tylko przy następujących nierealistycznych założeniach: nieskończone bogactwo początkowe i nieograniczony czas gry.
Istnieją inne znane typy wytoków , z których wszystkie niosą fałszywą nadzieję na pewien zysk.
Przypisanie tego martyngału d'Alembertowi jest jednak wątpliwe.
W rzeczywistości możliwość korzystania z tego wytoku jest ograniczona przez limity zakładów przez kasyna.
AstronomiaStudiował problem trzech ciał i równonocy w pamiętnikach opublikowanych w 1749 r. na temat precesji równonocy . Zjawisko to, którego okres wynosi 26 000 lat, zostało odnotowane przez Hipparcha w starożytności . Newton rozumiał, że przyczyną tego zjawiska jest działanie sił grawitacyjnych na ciało nieściśle kuliste, jakim jest glob ziemski. Ale to d'Alembertowi wypadło przeforsować obliczenia i uzyskać wyniki liczbowe zgodne z obserwacjami. D'Alembert przedstawił również trudny problem wyjaśnienia astronomom ruchu księżycowego. W tym sensie jest prekursorem mechaniki nieba Laplace'a .
D'Alembert pracował również nad problemem aberracji chromatycznej, która ograniczała dokładność okularów astronomicznych , konkurując z Alexis Claude Clairaut i Leonhardem Eulerem . Zaproponował nałożenie kilku soczewek o różnym kształcie i indeksie. Poczynił również postępy w kwestii aberracji pozaosiowych.
W 1970 roku The Międzynarodowa Unia Astronomiczna przypisano nazwę d'Alembert do księżycowego krateru na jego cześć.
FizycznyW 1743 w Traktacie o dynamice, w którym podaje zasadę pędu, zwaną czasem zasadą d'Alemberta .
„Jeżeli rozważymy system punktów materialnych połączonych ze sobą w taki sposób, że ich masy przybierają różne prędkości w zależności od tego, czy poruszają się swobodnie, czy wspólnie, to ilości ruchów uzyskanych lub utraconych w systemie są równe. "
Ta zasada posłużyła jako podstawa do rozwoju mechaniki analitycznej. D'Alembert rozważa ogólny przypadek systemu mechanicznego, który ewoluuje, pozostając podatnym na połączenia; pokazuje on, że siły połączenia, gdy są zrównoważone, musi istnieć równoważność między rzeczywistymi siłami, które nadają jego ruch systemowi, a siłami, które musiałyby zostać zrealizowane, gdyby połączenia nie istniały. Czyniąc to, wyeliminował wiążące siły, których formy są na ogół nieznane, iw pewien sposób sprowadził problem przewidywanej dynamiki do kwestii równowagi, to znaczy statyki. Umożliwiło to sprowadzenie problemu statyki do zastosowania ogólnej zasady, którą nazwano wówczas „zasadą prędkości wirtualnych”. W ten sposób d'Alembert położył podwaliny, na których Lagrange zbudował wspaniały gmach mechaniki nieba.
Studiował również równania różniczkowe i równania różniczkowe cząstkowe.
W hydrodynamice zawdzięczamy mu zademonstrowanie paradoksu, który nosi jego imię: pokazał, że zgodnie z najprostszymi rozwiązaniami równań hydrodynamicznych ciało powinno być zdolne do poruszania się w płynie bez doświadczania jakiegokolwiek oporu lub, co sprowadza się do jednocześnie, aby stos mostu zatopiony w nurcie rzeki nie podlegał żadnemu naporowi z jego strony. . Było to uzyskanie wyniku sprzecznego z intuicją i doświadczeniem. Dopiero teoria fal, która zastępuje proste, ciągłe rozwiązania hydrodynamiki, rozwiązania powierzchni nieciągłości i ruchów wirowych, pokonała tę trudność, którą podniósł d'Alembert.
Jest także źródłem równania d'Alemberta .
FilozofiaD'Alembert odkrył filozofię w Collège des Quatre-Nations . Interesuje się również w starożytnych języków i teologii (komentuje m.in. na List od Świętego Pawła do Rzymian ). Po ukończeniu studiów porzucił teologię na dobre i zaczął studiować prawo, medycynę i matematykę. Od pierwszych lat studiów będzie podtrzymywał tradycję kartezjańską, która w połączeniu z koncepcjami newtonowskimi utoruje drogę nowoczesnemu racjonalizmowi naukowemu.
Jest Encyklopedia , na którym będzie współpracować z Diderota i innych myślicieli swoich czasów, który da mu możliwość sformalizowania swojego filozoficznego myślenia. Wstępna rozprawa z tej encyklopedii , inspirowana filozofią empiryzmu od Johna Locke'a i opublikowane na czele pierwszego tomu (1751), jest często uważany, i nie bez powodu, jak prawdziwy manifest filozofii Oświecenia . Potwierdza istnienie bezpośredniego związku między postępem wiedzy a postępem społecznym.
Współczesny Oświecenia , determinizmu , d'Alembert był jednym z bohaterów, podobnie jak jego przyjaciel Voltaire, walki z absolutyzmu religijnych i politycznych, które on wypowie w wielu filozoficznych artykułów pisał do Encyklopedii. Zestawienie jego analiz duchowych każdego obszaru ludzkiej wiedzy, jakim zajmuje się Encyklopedia, stanowi prawdziwą filozofię nauki. Jest deistą : od 1758 r. był jednym z pierwszych filozofów, którzy w swoich pismach nie mówili już o „Bogu”, ale o „Stwórcy”, „Autorze Natury”, „ Istocie Najwyższej ”.
W Filozofii Eksperymentalnej d'Alembert definiuje filozofię w następujący sposób: „Filozofia to nic innego jak zastosowanie rozumu do różnych przedmiotów, na których może być ćwiczona. "
D'Alembert jest reprezentowany w Wywiadu między d'Alembertem i Diderotem , Śnie d'Alemberta i Kontynuacji wywiadu (lato 1769) przez Diderota .
MuzykaD'Alembert jest uważany za teoretyka muzyki , szczególnie w Elements of Music . Kontrowersje przeciwstawiły mu się w tej sprawie Jean-Philippe Rameau .
Badając drgania strun, udało mu się wykazać, że ruch drgającej struny jest reprezentowany przez równanie różniczkowe cząstkowe i wskazał ogólne rozwiązanie tego równania. To równanie wibrującej struny było pierwszym przykładem równania falowego. To uczyniło d'Alembert jednym z twórców fizyki matematycznej. Jego praca stała się początkiem owocnej polemiki, kiedy Euler , idąc za Bernoullim , podał w postaci serii trygonometrycznej rozwiązanie równania drgających strun, które wydawało się zupełnie inne niż równanie d'Alemberta. Z dyskusji wynikało, że rozwiązanie trygonometryczne można dostosować do reprezentacji dowolnego kształtu początkowego cięciwy.
Całe jego dzieło zostało wznowione w 1805 roku przez Bastiena, aw latach 1821-1822 przez Belina i Bossange'a . W tych wydaniach, które są przedstawione jako kompletne, brakuje wiele literatury naukowej i korespondencji, poza publikacją apokryfów. Od 1992 roku jego Dzieła Wszystkie są publikowane przez Éditions du CNRS w pięciu seriach: Traktaty, broszury i wspomnienia matematyczne (zestaw ten tworzy dwie serie oddzielone kluczowym rokiem 1757), Artykuły Encyklopedii , Filozoficzne, Historyczne i Literackie oraz Ogólne Korespondencja .