Jean-François Paul de Gondi

Paul de Gondi
Obraz poglądowy artykułu Jean-François Paul de Gondi
Cardinal de Retz, olej na płótnie , Jacob Ferdinand Voet , Londyn, National Gallery , 1676.
Biografia
Narodziny 20 września 1613 r
Montmirail ( Królestwo Francji )
Zakon religijny Order św. Benedykta
Święcenia kapłańskie Listopad 1643
Śmierć 24 sierpnia 1679 r
Paryż ( Królestwo Francji )
Kardynał Kościoła Katolickiego
Utworzony
kardynał 		19 lutego 1652 rprzez papieża Innocentego X
Tytuł kardynała Kardynał Priest
of S. Maria sopra Minerva
Biskup Kościoła Katolickiego
Konsekracja biskupia 31 stycznia 1644 r
Funkcje biskupie Koadiutorem arcybiskupa z Paryża (1644-1654)
arcybiskup Paryża
Ozdoby zewnętrzne Cardinaux.svgHerb Albert de Gondi (1522-1602) .svg
Brak pracy sinusoidalnej
(en) Informacja na www.catholic-hierarchy.org

Jean François Paul de Gondi, kardynał de Retz [ ʁ ɛ ] jest mężem stanu , duchownym i pisarzem francuskim , urodzonym20 września 1613 rw Montmirail i zmarł dnia24 sierpnia 1679 rw Paryżu . Szczególnie znany jest ze swoich Pamiętników .

Biografia

Formacja do kariery kościelnej

Bratanek Jean-François de Gondi , pierwszego arcybiskupa Paryża , urodził się w rodzinie małej szlachty florenckiej , która podążała za Katarzyną Medyceuszy, gdy przybyła do Francji. Jego ojciec Philippe-Emmanuel de Gondi był protektorem Wincentego a Paulo , który mieszkał z nim w latach 1613-1617.

Jego starszymi braćmi są Pierre de Gondi , książę Retz i Henri de Gondi , skazany na wielką karierę kościelną, który umiera przedwcześnie podczas polowania.

Po śmierci starszego brata młody de Gondi zostaje wciągnięty na kształcenie duchowne, choć nie ma do tego gustu – marzy o okryciu się chwałą na polach bitew – ani dyspozycji – czuje się niezdolny do dotrzymania ślubu czystości . Z ciekawskim umysłem studiował teologię, czytając także Salustia i Plutarcha . Jego skłonność do spisków skłoniła go do napisania, w wieku dwudziestu pięciu lat, relacji historycznej zatytułowanej La Conjuration du comte de Fiesque , którą skomponował w 1639 roku na cześć włoskiego historyka Agostino Mascardiego .

W Listopad 1643, po śmierci Ludwika XIII został wyświęcony na kapłana, a następnie mianowany koadiutorem swojego wuja. Wkrótce potem31 stycznia 1644 rzostaje konsekrowany na biskupa i otrzymuje in partibus biskupstwa Koryntu . Bardzo szybko stał się popularny dzięki elokwencji swoich kazań, hojności w zakresie jałmużny, przyjaźni z „Wielkimi”, takimi jak Rohanowie i powiązaniami z pobożną partią . Posiadając bardzo rozwiniętą sieć sojuszy, odegrał zasadniczą rolę w epizodzie Frondy (1648-1653).

Koadiutor, zbuntowany

Z ambicji, z chęci zdobycia kardynalskiego baretki, z naturalnego upodobania do intryg oraz z politycznego sprzeciwu wobec ministerstwa i monarchii absolutnej, od samego początku wyrusza z Frondy . Początkowo próbował ustanowić się mediatorem między królową a parlamentarzystami zgromadzonymi w sali Saint-Louis . Anna Austriaczka bez ogródek odprawia go i w ten sposób wrzuca koadiutora do obozu Frondeurów. Po niepowodzeniu pokoju w Rueil i pokoju w Saint-Germain próbował zorganizować bunt dając mu przywódcę. Wielki Condé odmawia tę rolę. Gondi musi oprzeć się na swoim młodszym bracie, księciu Conti , którego mimo wszystko uważa za „zero, które pomnożyło się tylko dlatego, że był księciem krwi”.

Kiedy pułki armii niemieckiej zdezerterowały w Marzec 1649, chociaż ich lider Turenne pozostaje z Fronde, Gondi „czuje, że fala się odwraca”. Pospiesznie wynegocjował z królową kodycyl , rezerwując zaszczyty i miejsca dla siebie i swoich przyjaciół. Jednak Mathieu Molé , przewodniczący parlamentu paryskiego , ujawnił treść kodycylu, tym samym nagle zmniejszając popularność koadiutora.

Kiedy po parlamentarnej frondzie Condé okazuje się zbyt potężny, regent może zwrócić się tylko do Gondiego i jego potężnej koterii. Dzięki swojej kochance Charlotte de Lorraine , córce księżnej Chevreuse , koadiutor został bliskim doradcą Gastona de France , wuja króla. Królowa spotyka go w klasztorze Saint-Honoré. Gondi zgadza się uciec w zamian za pożądany kapelusz kardynalski. Książęta zostają aresztowani dnia18 stycznia 1650.

25 listopadaniemniej jednak po przeniesieniu książąt do Hawru , poza zasięg Gondi, Mazarin odmawia mu baru. Znowu Gondi odwraca się, ciągnąc za sobą Gastona z Francji. Po wezwaniu do dymisji Mazarina, został poinformowany, że królowa zamierza zabrać króla do Saint-Germain, gdzie uciekł kardynał. Obudził tłum, który udał się do Palais-Royal, aby sprawdzić, czy król jest w swoim łóżku. Dwóch przywódców czuwa nad królewskim snem. Ludwik XIV nigdy nie wybaczył koadiutorowi tego upokorzenia. Gondi staje w 1651 opat opiniującymi z opactwa Notre-Dame de la Chaume de Machecoul , po jego wuja Jean-François de Gondi .

Kardynał i upadek

19 lutego 1652 r, Gondi wielkim przeciwnikiem Mazarin, w końcu dostaje kapelusz kardynalski z rąk papieża Innocentego X . Kiedy król wraca do Paryża wPaździernik 1652jednym z pierwszych gestów Mazarina było wtrącenie nowego kardynała do więzienia: został on przewieziony do Vincennes w dniu19 grudnia.

21 marca 1654 rumiera jego wujek, arcybiskup Paryża . Retz nadal przebywa w więzieniu, pomimo wstawiennictwa przyjaciół, a nawet papieża. Retz podpisuje zrzeczenie się, które jest na tyle niejasne, że można je natychmiast wypowiedzieć. Umieszczony w areszcie domowym na zamku w Nantes ucieka dzięki sznurowi ukrytemu pod jego simarre . Wściekły Mazarin ogłasza wakat arcybiskupstwa, a Retz zdobywa Hiszpanię , a następnie Rzym . Powołuje wikariuszy, którzy zarządzają dla niego diecezją. W 1655 r. następcą Innocentego X został Aleksander VII . Mazarin przedstawia go papieżowi jako zatwardziałego jansenistę . Aleksander VII , wybrany po części dzięki poparciu Retza, stanowczo zaprzecza wszystkiemu.

Podczas lat na wygnaniu, Gondi, po ucieczce z zamku w Nantes , schronił się w Belle-Île-en-Mer, które odziedziczył po swoim stryjecznym dziadku, Albercie de Gondi . W trudnej sytuacji zgodził się sprzedać Belle-Île nadinspektorowi Nicolasowi Fouquet za około „14set tysięcy funtów”. Fouquet dokończył to, co rozpoczął jego poprzednik, a mianowicie rozbudowę cytadeli w gminie Palais .

Kardynał de Retz schronił się następnie w swoim zamku w Commercy , centrum księstwa, które odziedziczył po matce w 1640 roku.

Następnie Retz podróżuje do Europy, gdzie interesuje się lokalną polityką. W ten sposób opowiada się po stronie Stuartów . Kiedy Mazarin zmarł w 1661 roku, Retz miał nadzieję na powrót do łask, nie doceniając urazy Ludwika XIV . W 1662 r. zrezygnował ze swojej siedziby, ale w zamian uzyskał opactwo Saint-Denis , co stanowiło znaczną korzyść. Powrócił do Paryża w 1668 roku i dalej mieszał się w politykę, ale tylko w afery Paryża i Rzymu. Zapobiega on Aleksander VII z excommunicating ten Parlament Paryża , który przyłączył się do Sorbona w walce z papieskiej nieomylności . Brał udział w konklawe z Clément IX i Clément X i wygrał kilka głosów na głowę w 1676 roku.

Retz umiera 24 sierpnia 1679 rpo przejściu na emeryturę do swojego opactwa w Saint-Denis . Tam został pochowany, ale Ludwik XIV zakazał wzniesienia pamiątkowej tablicy z jego imieniem.

Retz, memoriarz

Kardynał de Retz jest znany ze swoich Pamiętników , pisanych w latach 1675-1677 i opublikowanych dopiero w 1717 roku, czyli czterdzieści lat po ich napisaniu. Kiedy zostały wydane, jego Memoires zostały opublikowane w Nancy (stolicy Księstwa Lotaryngii ) oraz w Amsterdamie . Retz opowiada tam duchowym piórem iw fabularyzowanej formie swoje zaangażowanie w Fronde . Często uważane za jedno z największych arcydzieł XVII -tego  wieku, jego wspomnienia są często porównywane do tych z Duc de Saint-Simon .

Fraza z tych wspomnień została podjęta przez fotografa Henri Cartier-Bressona i podkreślona w jego książce Images à la sauvette  : „Nie ma na świecie niczego, co nie miałoby swojego decydującego momentu, a arcydziełem” jest poznaj i wykorzystaj tę chwilę” .

Podtytuł Wspomnienia kardynała de Retza brzmi: „Zawiera to, co najbardziej niezwykłe wydarzyło się we Francji w pierwszych latach panowania Ludwika XIV  ”.

Pracuje

Herb

Bronie Ozdobić herbem
Ozdoby zewnętrzne Cardinaux.svgHerb Albert de Gondi (1522-1602) .svg Albo 2 maczugi z broni Sable, przekazane w saltire i związane Gules .

Genealogia

Jest synem Philippe-Emmanuela de Gondi , hrabiego Joigny , markiza de Belle-Île , barona de Montmirel, lorda Dampierre i Villepreux , generała Galères de France i Franciszki Małgorzaty de Silly (1584-1625), Dame de Commercy (patrz rozdział Genealogia poniżej).

Pochodzenie Jean-François Paul de Gondi
                                 
  16. Antonio Gondi
(maj 1443 we Florencji – przed 1486)
sędzia Florencji
 
         
  8. Antonio "Guidobaldo" Gondi
(02.01.1486 we Florencji - 1569 w Paryżu)
Lord of Perron i Toissey, kupiec, bankier w Lyonie , syndyk dóbr królewskich Lyonu , radny i radny Lyonu , kamerdyner Henryka II 		 
 
               
  17. Maddalena CORBINELLI
 
         
  4. Albert DE
GONDI (11.04.1522 we Florencji - 21.04.1602 w Paryżu)
baron ówczesny książę Retz , pan Machecoul , Noisy-le-Roi , Perron , Villepreux i Wersalu , liczyć następnie markiz de Belle-Ile i Îles d'Hyères , wzajemnej Francji , gubernator z Nantes , Metz i Prowansji, generał Galères de France, marszałek Francji 		 
 
                     
  18. Nicolas DE PIERREVIVE
Lord Lézigny, odbiorca królewskich posiadłości w Lyonie
 
         
  9. Marie Catherine DE PIERREVIVE
(1496-04 / 08/1570 w Paryżu)
pani z Perron i Armentières , guwernantka przyszłego Karola IX 		 
 
               
  19. Jeanne DE THURIN
(???? - po 1496)
 
         
  2. Philippe-Emmanuel DE Gondi
(1581 w Lyonie - 29/06/1662 w Joigny )
liczyć z Joignyet de Joinville, markiza z Belle-Ile i Isles-d'Or, barona z Montmirail, o Dampierre i Villepreux , lord de Folleville , generał porucznik króla ès Mers du Levant , generał królewskich galer Francji , marszałek Francji , kapłan, zakonnik w oratorium, rycerz orderów królewskich		  
 
                           
  20. Jacques DE CLERMONT
(ok. 1477 - ok. 1549)
baron de Dampierre
 
         
  10. Claude DE CLERMONT
(???? - 1545)
baron de Dampierre 		 
 
               
  21. Claudine DE SAINT-SEINE
(1482 - po 1554)
 
         
  5. Claude- Katarzyna DE CLERMONT
(1543 w Paryżu - 18.02.1603 w Paryżu)
baronowa wdowa potem hrabina potem księżna Retz, pani Machecoul , baronowa z Dampierre , peer, Francji , salonnière 		 
 
                     
  22. Andre de Vivonne
(circa 1452/32)
baron z La Châtaigneraie , seneschal Poitou
 
         
  11. Jeanne DE VIVONNE
(1511-1583)
pani z Dampierre 		 
 
               
  23. Louise DE DAILLON
(ok. 1480 - po 1554)
 
         
  1. Jean-Francois Paul DE Gondi
(20/09/1613 w Montmirail - 24/08/1679 w Paryżu)
Władca Commercy , opat Buzay i Quimperlé , kanon Notre-Dame de Paris , koadiutora z Paryża, arcybiskup Korynt , kardynał , arcybiskup Paryża , biskup Langres , opat Saint-Denis , opat komisarz opactwa Saint-Aubin d' Angers i La Chaume 		 
 
                                 
  24. Charles DE
SILLY (ok. 1477-1518)
Lord Rochefort-en-Terre
 
         
  12. Louis DE SILLY
(???? - przed 1565)
Lord La Roche-Guyon 		 
 
               
  25. Philippe DE SARREBRUCK
wicehrabina Louvois
 
         
  6. Antoine de SILLY
(1552/09)
Ilość La Rochepot , baron z Montmirail panem Commercyet d ' Euville , rycerz króla' Zamówienia s, gubernator z Anjou 		 
 
                     
  26. Nicolas Montforta-LAVAL znany jako "  Guy XVI De Laval  "
(01/10 / 1476-20 / 05/1531)
liczyć Laval AND Monfort , Baron z Quintin , pana Tinténiac , de Bécherel , D ' Aubigne , de Gaël , de Beaumanoir, du Guildo i de Comper
 
         
  13. Anne DE MONTFORT- LAVAL
(???? - 1572)
baronowa Acquigny i Crèvecœur, pani La Rochepot 		 
 
               
  27. Anne DE MONTMORENCY
(ok. 1497 - 29.06.1525)
 
         
  3. Francoise Małgorzata DE SILLY
(1583/23 / 06/1625 Paryż)
baroness z Montmirail pani Commercy , z Euville , z Folleville , z Paillart , z Sérévillers i Gannes hrabiny Joigny 		 
 
                           
  28. François DE LANNOY
Władca Morvillerów
 
         
  14. Louis DE LANNOY
Władca Morvillerów		  
 
               
  29. Marie DE HANGEST
 
         
  7. Marie DE LANNOY
(???? - ok. 1591)
pani z Folleville , Paillart , Serevillers i Gannes 		 
 
                     
  30. François DE LA VIEFVILLE
Pan Frestoy
 
         
  15. Ania DE LA VIEFVILLE  
 
               
  31. Anna DE NEUFVILLE
 
         
 

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wincenty a Paulo nie mógł więc być wychowawcą i odpowiedzialnym za intelektualne i moralne przygotowanie przyszłego kardynała de Retz .
  2. Pożąda rządu w Paryżu, który sprawuje książę Montbazon .
  3. Nawiasem mówiąc, pozwala to uniknąć zbezczeszczenia jego grobu w 1793 roku, kiedy to rewolucjoniści wrzucają wszystkie ciała królów do masowego grobu .
  4. Syn marszałka de Retz i Claude Catherine de Clermont (ur. 1543, zm. dnia)18 lutego 1603).
  5. Córka Antoine de Silly (???? - 1609), hrabiego La Rochepot i Marie de Lannoy.

Bibliografia

  1. Jean-Marie Pierret , Fonetyka historyczna języka francuskiego i pojęcia fonetyki ogólnej , Louvain-la-Neuve, Peeters,1994( czytaj online ) , s.  103-104.
  2. Malina Stefanovska, Polityka kardynała de Retz: Pasje i frakcje , Presses Universitaires de Rennes ,2016( ISBN  9782753546738 , czytaj online ) , s.  27 i następne..
  3. Zawiadomienie o Lotaryngii, obejmujące księstwa Bar i Luksemburg, elektorat Trèves i trzy biskupstwa , Augustin Calmet s. .  227 .
  4. Według André Bertière, memorialista Le cardinal de Retz , (Teza państwowa, 1977) .
  5. Luc Desbenoit, „  Obrazy w biegu”, Henri Cartier-Bresson: fotografowie znajdują swoją biblię  ”, Télérama ,21 grudnia 2014( przeczytaj online Darmowy dostęp , konsultacja 3 października 2020 r. ).
  6. Wspomnienia kardynała de Retz

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne