Kolegium Kardynalskie lub Kolegium Kardynalskie , dawniej zwana „Święte Kolegium”, jest organem kardynałów w Kościele katolickim .
Za pontyfikatu papieża Eugeniusza III kardynałowie utworzyli w 1150 r . Kolegium Święte. Na przestrzeni wieków ich liczba wzrosła z dziesięciu do nieco ponad dwustu, a ich pochodzenie zróżnicowało się wraz z ekspansją katolicyzmu.
Niektórzy kardynałowie zajmują szczególne stanowiska w Kolegium Kardynałów: jego dziekan nosi honorowy tytuł biskupa Ostii ; camerlingue zapewnia zarządzanie czasowe w Stolicy Apostolskiej podczas papieskich okresy wypoczynku; protodiacer wykonuje ceremonialnych funkcji, takich jak ogłaszanie wyników wyborów papieskich.
Wydarzenia jednoczące Kolegium Kardynałów to konklawe lub konsystorz . Że papieże są wybierani przez wszystkich kardynałów podczas konklawe w.
Od czasu kodeksu prawa kanonicznego z 1983 roku nie mówimy już o Świętym Kolegium, ale tylko o Kolegium Kardynałów (kanon 349 i następne).
Równowaga między kardynałami kurii (głównie kardynałami tworzonymi w porządku kardynałów-diakonów ) a kardynałami sprawującymi urzędy biskupów lub arcybiskupów na całym świecie (kardynałami tworzonymi w porządku kardynałów-kapłanów ), pomiędzy grupami geograficznymi lub językowymi kardynałów, pomiędzy kardynałami mianowanymi przez papieży o różnej wrażliwości, rysuje oblicze kolegium w nieustannej ewolucji według konsystorzy, śmierci i urodzin kardynałów, którzy w wieku 80 lat opuszczają kolegium elektorów.
Kardynałowie tradycyjnie dzielą się na trzy porządki, które ustanawiają między sobą hierarchię, która jest obecnie tylko protokołem.
Kardynałom-biskupom przydzielono jedną z siedmiu diecezji podmiejskich położonych wokół diecezji rzymskiej : Albano , Frascati , Palestrina , Porto-Santa Rufina , Sabina-Poggio Mirteto , Velletri-Segni i Ostia .
W patriarchowie tych katolickich Kościołów wschodnich , którzy są mianowani kardynałowie mają od 1965 roku specjalny status. Nie są częścią duchowieństwa Rzymu i dlatego nie otrzymują biskupstwa, tytułu ani diakonii, ale zachowują tytuł patriarchalny. Są oni jednak zintegrowani z zakonem kardynałów-biskupów, chociaż hierarchicznie niżej od nich.
Współcześnie członkowie kurii rzymskich kardynałowie powoływani są na ogół w kolejności kardynałów-diakonów (nazywani są oni „kardynałami kurii”), natomiast biskupi tytularni skutecznych biskupstw są powoływani w kolejności kardynałów. („kardynałowie w rezydencji”).
Jednak po dziesięciu latach kardynałowie diakoni mogą dowolnie wybierać święcenia kardynałów prezbiterów. Jednocześnie mogą zachować swoją diakonię, która jest pro hac vice podniesiona do rangi tytułu, to znaczy zachować tę samą diakonię, która będzie uważana za parafię tak długo, jak ją zajmą.
Kolejność protokołu ustala się w następujący sposób:
Dawniej prości duchowni, a nie księża, byli kardynałami (np. Mazarin nigdy nie był biskupem ani nawet księdzem, był prostym duchownym tonsurą). Z prostych diakonów można było stworzyć kardynała-diakona, kardynała prezbitera i biskupa kardynała-biskupa. Trzeba było jednak być przynajmniej zaangażowanym w klerykaturę, jako że laik (nie duchowny) nigdy nie został mianowany kardynałem. Od 1918 wszyscy kardynałowie muszą być co najmniej księżmi, a od 1962 wszyscy muszą być biskupami, ale wyjątki są czynione według uznania papieża (zwłaszcza dla kardynałów tworzonych po osiemdziesiątym roku życia). Tak więc przynależność do zakonu kardynalskiego już od dłuższego czasu nie odpowiada już stopniowi sakramentu porządku, w który kardynałowie są faktycznie obdarzeni.
Ostatnimi dotychczasowymi papieżami byli w momencie wyboru na pontyfikat:
Papież | Wybór | Funkcjonować | Tytuł |
---|---|---|---|
Klemens XIII | 1758 | biskup | kardynał-kapłan |
Klemens XIV | 1769 | kapłan | kardynał-kapłan |
Pius VI | 1775 | kapłan | kardynał-kapłan |
Pius VII | 1800 | biskup | kardynał-kapłan |
Leon XII | 1823 | biskup | kardynał-kapłan |
Pius VIII | 1829 | biskup | kardynał-biskup |
Grzegorz XVI | 1831 | kapłan | kardynał-kapłan |
Pius IX | 1846 | biskup | kardynał-kapłan |
Leon XIII | 1878 | biskup | kardynał-kapłan |
Pius X | 1903 | biskup | kardynał-kapłan |
Benedykt XV | 1914 | biskup | kardynał-kapłan |
Pius XI | 1922 | biskup | kardynał-kapłan |
Pius XII | 1939 | biskup | kardynał-kapłan |
Jana XXIII | 1958 | biskup | kardynał-kapłan |
Paweł VI | 1963 | biskup | kardynał-kapłan |
Jan Paweł I st | 1978 | biskup | kardynał-kapłan |
Jan Paweł II | 1978 | biskup | kardynał-kapłan |
Benedykt XVI | 2005 | biskup | kardynał-biskup |
Francois | 2013 | biskup | kardynał-kapłan |
Do tej pory żaden kardynał diakon nie został wybrany na papieża od czasu Leona X w 1513 roku . Nie przeszkadza to, że na każdym konklawe wymienia się wśród papable imiona kilku kardynałów diakonów . Rozróżnienie między różnymi święceniami kardynałów, które stały się ponadto czysto formalne, wybór kardynała-diakona nie byłby dziś zaskakujący.
Ostatnim wybranym papieżem niekardynałem był Urban VI w 1378 roku . Ten wybór sprowokował Wielką Schizmę Zachodnią : kardynałowie twierdzili, że głosowali pod przymusem, unieważnili swój wybór i wybrali na jego miejsce antypapieża Klemensa VII . Od tego czasu istnieje niepisany, ale bardzo mocno utrwalony zwyczaj, że tylko kardynał może być wybrany na papieża. Ale konstytucja apostolska Jana Pawła II, Universi Dominici Gregis , formalnie przewiduje w swojej liczbie 83 , że niekardynał może zostać wybrany na papieża.
Liczba kardynałów zmieniała się na przestrzeni dziejów. Początkowo ograniczał się do dwudziestu pięciu kościołów kardynalnych Rzymu, siedmiu diecezji podmiejskich oraz sześciu diakonów Palatyńskich i siedmiu diakonów regionalnych.
XIII th do XV -go wieku, nigdy Kolegium przekroczyć liczbę trzydziestu kardynałów, nawet jeśli nie ma wtedy ponad trzydzieści parafie i deaconries które mogą pomieścić obsadę. Papież Jan XXII formalizuje limit dwudziestu członków. W następnym stuleciu wzrost liczby kardynałów jest dla Papieża sposobem na zebranie funduszy na budowę lub wojnę, na tworzenie sojuszy europejskich oraz na osłabienie siły Kolegium oraz duchowej i politycznej przeciwwagi w obliczu papieskiego zwierzchnictwo.
Kapitulacja w konklawe 1352 ogranicza rozmiar Kolegium Kardynałów do dwudziestu członków, z zakazem tworzenia nowych kardynałów, jeśli liczba nie spadła do szesnastu lat, ale to kapitulacja zostanie unieważniony przez Innocentego VI w roku następnym. Rada Basel ustawić limit na dwadzieścia cztery lata, podobnie jak kapitulacji z 1464 , 1484 i 1513 roku .
Papież Paweł IV ustala limit na czterdziestu członków, ale porozumienie nigdy nie zostało wprowadzone w życie. Jego bezpośredni następca, Pius IV , podnosi tę granicę do siedemdziesięciu sześciu.
W 1560 roku Ferdynand I st Habsburgów krytycznej wielkości i składu Kolegium Kardynalskiego i pragnie narzucić limit dwudziestu sześciu członków, zamiast sześćdziesięciu, a francuscy wysłannicy zginać do liczby dwudziestu czterech; Sobór Trydencki , który następuje nie w końcu podjąć decyzję o utworzeniu Kolegium.
W 1586 roku w konstytucji Postquam verus papież Sykstus V ustalił liczbę kardynałów na siedemdziesięciu i ustanowił w bulli Religiosa sanctorum du13 kwietnia 1587spis kościołów Rzymu, którym przypisuje się tytuły kardynalne : sześciu kardynałów-biskupów , pięćdziesięciu kardynałów-prezbiterów i czternastu kardynałów-diakonów .
Limit ten obowiązywał do pontyfikatu Jana XXIII, który trzykrotnie podnosił tę liczbę: 75 w 1958, 88 w 1960 i 90 w 1962. Jego następca, Paweł VI , zwiększył liczebność Kolegium do 105 (1965), następnie 120 (1967), następnie 136 (1969) i wreszcie 144 (1973). Jednak na tajnym konsystorzu (obecnie zwanym „konsystorzem zwyczajnym”) w 1973 r. Paweł VI ograniczył liczbę kardynałów elektorów do stu dwudziestu, odbierając prawo do głosowania na konklawe członkom kolegium powyżej osiemdziesięciu lat.
W listopadzie 2016 roku za pontyfikatu Franciszka liczba kardynałów osiągnęła 228.
Od czasu Pawła VI i motu proprio Ingravescentem etatem potwierdzonych w konstytucji apostolskiej Romano Pontifici Eligendo z1 st październik 1975na konklawe mogą głosować tylko kardynałowie poniżej 80 roku życia . Ta sama konstytucja ogranicza liczbę kardynałów elektorów do stu dwudziestu. Jednak przy różnych okazjach Jan Paweł II , Benedykt XVI i Franciszek dokonali pewnych odstępstw od tej reguły.
Data plebanii | Papież | Liczba wyborców | Data powrotu do 120 głosujących |
---|---|---|---|
21 lutego 1998 | Jan Paweł II | 122 | 1 st marca 1998 |
21 lutego 2001 | Jan Paweł II | 136 | 4 sierpnia 2002 |
21 października 2003 r. | Jan Paweł II | 135 | 10 stycznia 2005 |
20 listopada 2010 | Benedykt XVI | 121 | 26 stycznia 2011 |
18 lutego 2012 | Benedykt XVI | 125 | 26 lipca 2012 |
22 lutego 2014 | Francois | 122 | 12 marca 2014 |
14 lutego 2015 | Francois | 125 | 19 kwietnia 2015 |
19 listopada 2016 | Francois | 121 | 28 listopada 2016 |
28 czerwca 2017 | Francois | 121 | 6 września 2017 r. |
29 czerwca 2018 r. | Francois | 125 | 27 kwietnia 2019 r. |
5 października 2019 r. | Francois | 128 | 29 września 2020 r. |
28 listopada 2020 r. | Francois | 128 | przewidywana data : 7 stycznia 2022 |
Europa w ogóle (i we Włoszech w szczególności) od dawna odbywają się przytłaczający ciężar w Kolegium Kardynalskiego, zarówno ze względów historycznych i praktycznych podczas konklawe z początku XX -go wieku , kardynałowie, którzy mieszkają w Ameryce, Azji i Oceanii nie może przybyć w czas na udział w wyborze nowego papieża.
Europa ma większość elektorów do konsystorza 22 lutego 2014 r .: tego dnia sześćdziesięciu jeden ze stu dwudziestu dwóch kardynalskich elektorów jest nadal stamtąd. Europejczycy stają się mniejszością14 marcanastępnie w osiemdziesiąte urodziny włoskiego kardynała Tettamanziego .
Kardynałowie zebrani na konsystorzu wspomagają papieża w jego decyzjach. Konsystorzy mogą być:
Ponadto kardynałowie pełnią obowiązki w Kurii Rzymskiej , administracji Kościoła , stojąc na czele dykasterii . Kardynałowie Kurii, a także dziekan i prodziekan muszą przebywać w Rzymie.
Do zadań Kolegium Kardynałów w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej są zdefiniowane przez konstytucji apostolskiej Universi Dominici gregis opublikowanego przez Jana Pawła II na22 lutego 1996 r.i modyfikowane przez MP: z Benedict XVI z11 czerwca 2007 r. oraz 22 lutego 2013 r..
Rząd kościelnyW okresie wakatu Stolicy Apostolskiej zarządzanie Kościołem powierzone jest Kolegium Kardynałów, które zajmuje się sprawami bieżącymi lub niemożliwymi do odroczenia oraz przygotowaniem tego, co jest konieczne do wyboru nowego Papieża. Wyłączone są przypadki, które – z mocy prawa lub praktyki – wchodzą w zakres kompetencji samego Biskupa Rzymskiego lub które dotyczą standardów wyboru nowego papieża.
Szefowie dykasterii Kurii Rzymskiej, to jest kardynał sekretarz stanu, kardynałowie prefekt, arcybiskupi przewodniczący, jak również członkowie tych samych dykasterii, przestają pełnić swoje funkcje. Wyjątek stanowią Kamerlingua Świętego Kościoła Rzymskiego i duże zakłady karne, które nadal zajmują się bieżącymi sprawami, przekazując Kolegium Kardynałów to, co należało przekazać Papieżowi.
Kardynał Kamerunu , wspomagany przez Izbę Apostolską i przy pomocy trzech kardynałów-asystentów, nadzoruje zarządzanie dobrami i prawami doczesnymi Stolicy Apostolskiej, po uzyskaniu raz na mniej ważne pytania i za każdym razem na te najpoważniejsze, głos Świętego Kolegium.
Cała władza cywilna Najwyższego Papieża nad rządem Watykanu spoczywa na Kolegium Kardynałów; jednak ci ostatni mogą wydawać dekrety tylko w przypadku pilnej konieczności i tylko na czas wakatu Stolicy Apostolskiej . Dekrety te nie mają później żadnej wartości, chyba że nowy papież je zatwierdzi.
Wybór PapieżaOd 1059 roku wybór Najwyższego Papieża jest zarezerwowany dla Kolegium Kardynałów.
Ekumeniczny Sobór Laterański III zdecydował w 1179 r., że w każdym przypadku wymagana będzie większość dwóch trzecich kardynałów.
Grzegorz X w 1274 r. zwołał konklawe przez sobór w Lyonie II (dekret Ubi periculum ). Tę procedurę definitywnie przyjął papież Bonifacy VIII.
Głosowanie w tajnym głosowaniu zadecydował Grzegorz XV w 1621 r.
Pius X zniósł w 1904 roku wyłączne prawo, czyli prawo weta, przyznawane niektórym władzom politycznym. Ponadto postanowił, że tajemnica papieskich wyborów będzie na stałe zachowana przez wszystkich uczestników konklawe, nawet po wyborze Papieża.
Od 1975 r. głosować mogą tylko kardynałowie w wieku poniżej 80 lat, a liczba kardynałów będących elektorami została ograniczona do 120. Muszą wybrać papieża większością dwóch trzecich głosów. Od 1904 roku wybory są tajne, a kardynałowie muszą milczeć o ich okolicznościach pod groźbą ekskomuniki . Głosowanie odbywa się dzięki kartom do głosowania, na których wydrukowane jest „ Eligo in Summum Pontificem ”, czyli „Wybieram na papieża”, kardynał następnie rejestruje swojego kandydata i pieczętuje jego kartę do głosowania. Wybory odbywają się w Kaplicy Sykstyńskiej, gdzie kardynałowie są zamknięci. Od 1996 roku mieszczą się w rezydencji Sainte-Marthe ( Domus Sanctæ Marthæ ), znajdującej się za salą audiencyjną. Wynik kolejnych głosowań ogłaszany jest publicznie czarnym dymem, gdy głosowanie jest niejednoznaczne, białym, gdy jest. W 2005 roku zadzwoniły dzwony Bazyliki św. Piotra, sygnalizując wybór nowego papieża.
Po zakończeniu wyborów kardynał Camerlingua Świętego Kościoła Rzymskiego sporządza sprawozdanie, zatwierdzone przez trzech kardynałów-pomocników, wskazujące wynik głosowania podczas każdej sesji. Raport ten zostaje przekazany nowemu papieżowi, a następnie przechowywany w tajnych archiwach watykańskich.
Kolegium Kardynałów jest suwerenne w wyborze Biskupa Rzymskiego. Może swobodnie wybierać kogo chce, nawet jeśli nie jest kardynałem, jednak w granicach kilku elementów wynikających z prawa Bożego interpretowanego przez Kościół: wybrany musi być człowiekiem (mężczyzną) lub ochrzczonym lub Katolik (a więc ani heretyk, ani schizmatyk), cieszy się swoim rozumem (a więc ani szaleńcem, ani dzieckiem poniżej wieku rozumu) i może zostać biskupem (a zatem żyjącym w celibacie lub chcącym rozstać się z żoną). W rzeczywistości przez długi czas nowy papież zawsze pochodził z rangi kardynałów. Kiedy nowy papież zostaje wybrany i przyjmuje urząd, kardynał protodiakon ogłasza wynik wyborów ze szczytu Loży Błogosławieństw w Bazylice św. Piotra .