Kodeks Prawa Kanonicznego
| Tytuł | (the) Codex Iuris Canon tutaj |
|---|---|
| Akronim | CIC (po łacinie) |
| Międzynarodowa Organizacja | Kościół łaciński |
| Języki urzędowe) | łacina |
| Przyjęcie | 25 stycznia 1983 |
|---|---|
| Wejście w życie | 27 listopada 1983 |
Czytaj online
http://www.vatican.va/archive/cod-iuris-canonici/cic_index_fr.html
1983 Kodeksu Prawa Kanonicznego (w skrócie CIC po łacińskim tytułem Codex Iuris Canonici ) to kod , który obecnie rządzi Kościoła łacińskiego w Kościele katolickim . Na wschodnie Kościoły katolickie podlegają, ze swej strony, do Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich z 1990 roku Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku został ogłoszony przez papieża Jana Pawła II na 25 stycznia 1983i weszła w życie w pierwszą niedzielę Adwentu tego samego roku, tj.27 listopada. Zastępuje Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. i uwzględnia zmiany dokonane przez Sobór Watykański II .
Jego idea wykiełkowała w 1959 roku w umyśle papieża Jana XXIII . Został on następnie przejęty przez Pawła VI , który ustanowił plany nowego kodeksu. Ale dopiero w 1981 roku komisja naprawdę zabrała się do pracy.
Kodeks z 1983 roku kładzie mniejszy nacisk na hierarchiczny i uporządkowany charakter Kościoła . Chce, by przeciwnie, promował obraz Kościoła-Ludu Bożego (wyraźne odniesienie do konstytucji Lumen gentium z 1964 r. ) i hierarchię służby innym (kan. 204):
„ Wierni Chrystusa to ci, którzy włączeni w Chrystusa przez chrzest, zostali ukonstytuowani jako lud Boży i którzy z tego powodu na swój sposób stali się uczestnikami kapłańskiej, prorockiej i królewskiej funkcji Chrystusa, są wezwani do wypełniać, każdy według własnego stanu, misję, którą Bóg powierzył Kościołowi, aby mógł ją wypełniać w świecie. "
Kodeks rozwija w szczególności możliwości adaptacji uwzględniających imperatywy duszpasterskie i ustanawia bardziej elastyczny system wyjątków (rozluźnienie prawa w konkretnym przypadku). Jednak ten nowy wachlarz możliwości nie zawsze był dobrze przyjmowany, brak szkolenia księży często uniemożliwia jego zastosowanie lub sprawia trudności.
CIC obejmuje 7 książek:
Są to formalne normy rządzące prawem kanonicznym. Wyróżniają dwa rodzaje norm: prawa powszechne i prawa szczegółowe (które mają charakter terytorialny, a nie personalny). KPK ustala tu na przykład sposób tworzenia powszechnych praw Kościoła: promulgacja przez publikację w Acta Apostolicae Sedis (AAS), wejście w życie trzy miesiące po publikacji.
Ustanawia ogólne zasady prawa kanonicznego, takie jak:
Księga precyzuje także zakres kompetencji KPK oraz określa osoby mu podlegające (kan. 11):
„ Związani są czysto kościelnymi prawami ci, którzy zostali ochrzczeni w Kościele katolickim lub ci, którzy zostali tam przyjęci, którzy korzystają z rozumu i którzy, o ile prawo wyraźnie nie stanowi inaczej, osiągnęli wiek siedmiu lat. "
Pierwsza część („Wierni Chrystusa”, kan. 204 i następne) tej Księgi II opisuje różne możliwe stany w Kościele katolickim: duchownych, świeckich, zakonników oraz określa obowiązki i prawa każdego z nich (należy zwrócić uwagę, że pierwszeństwo przed prawami).
Tytuł I (kan. 208 do 223) zawiera deklarację o podstawowych prawach i obowiązkach wszystkich wiernych , czyli każdego ochrzczonego; wznowienia projektu Lex ecclesiae fundamentalis (projektu ustanowienia fundamentalnego prawa Kościoła, swoistej konstytucji, projektu, który nie był kontynuowany), deklaracja ta ma moc prawną, a nawet co najmniej w pewien sposób, prawo konstytucyjne dla Kościoła (patrz „Kodeks przypisów” Uniwersytetu Nawarry, komentarz do tego Tytułu I), a reszta ustawodawstwa, w szczególności normy pochodzenia ludzkiego, a nawet prawa naturalnego , należy stosować zgodnie z tymi kanonami, które najczęściej są „prawa Bożego” (ustanowienia Bożego z powodu chrztu); patrz także kanon 1752. Tutaj obowiązuje zasada Hierarchii norm , również prawdziwa w Kościele.
Bardzo ważny jest również tytuł II (kanon 224 do 231), obowiązki i prawa wiernych świeckich (ochrzczonych niekleryków).
Tytuł III, bardzo długi (kanon 232 do 293), dotyczy wyświęconych szafarzy lub duchownych . Między innymi opisuje warunki szkolenia duchownych (seminaria).
Tytuł IV zajmuje się w 4 kanonach (294 do 297) prałaturami personalnymi (jak Opus Dei ).
Tytuł V (kan. 298-329) dotyczy stowarzyszeń wiernych.
Druga część tej księgi II opisuje hierarchię Kościoła: papieża , biskupów , kardynałów , członków Kurii Rzymskiej , legatów apostolskich . Zajmuje się również pododdziałami administracyjnymi i ich administracją: diecezjami , opactwami terytorialnymi (poza jurysdykcją biskupa, nad którym diecezja fizycznie znajduje się opactwo), wikariatami apostolskimi, prowincjami i metropoliami, synodami i radami partykularnymi itp.
Wreszcie trzecia część (kan. 573 i następne) omawia „instytuty życia konsekrowanego” (czyli zgromadzenia zakonne) i stowarzyszenia życia apostolskiego (forma przypisana na przykład do Bractwa św. Piotra ).
Ta część dotyczy nauczania zarówno wiary katolickiej, jak i kształcenia ogólnego w szkołach i na uczelniach: działalności kaznodziejskiej, katechetycznej , misyjnej i dydaktycznej (szkoły i uniwersytety katolickie).
Jest to również część, która zajmuje się czynnością kontroli, jaką hierarchia winna sprawować nad lekturami wiernych (kan. 823), a także imprimatur udzielonym lub nieautorowi przez ordynariusza miejsca zamieszkania. autor lub miejsce publikacji.
Ta część dotyczy prawa sakramentów (chrztu, bierzmowania, Eucharystii, spowiedzi, namaszczenia chorych, zakonu, małżeństwa), sakramentaliów (np. błogosławieństwa lub egzorcyzmów), liturgii godzin, pochówków religijnych, kultu świętych oraz relikwie, święta i miejsca święte.
Księga ta definiuje prawa własności Kościoła jako instytucji (kan. 1254-1255):
„ Kościół katolicki może, na mocy wrodzonego prawa, nabywać, zachowywać, administrować i alienować dobra doczesne, niezależnie od władzy świeckiej, dla realizacji własnych celów. Te szczególne cele to przede wszystkim: organizowanie kultu publicznego, zapewnienie uczciwego utrzymania duchownym i innym duchownym, wykonywanie dzieł świętego apostolatu i miłosierdzia, zwłaszcza wobec ubogich. "
Jeśli chodzi o konflikty w historii Kościoła dotyczące jego dóbr doczesnych, patrz np. kwestia franciszkanów duchowych .
Kościół daje sobie prawo do karania sankcjami wiernych, którzy naruszają jego normy. Kary kanoniczne są dwojakiego rodzaju:
Oprócz tych kar są sankcje zwane „środkami karnymi” lub „pokutami”: ostrzeżenie (upomnienie prawne od ordynariusza) i/lub nagana.
Wreszcie księga 7 określa jurysdykcję różnych sądów kościelnych, ich zasady działania i przebieg procesów:
Piąta i ostatnia część tej księgi VII dotyczy dziedziny administracyjnej (a nie sądowej); Niezwykle techniczny, dotyczy z jednej strony odwołań od dekretów administracyjnych (dział I) oraz procedur zwolnienia lub przeniesienia proboszczów (dział II).
Ustawodawca chciał jednak, aby przypomnieć to, co istotne, zakończyć Kodeks przez potwierdzenie najwyższego prawa Kościoła: kan. 1752 W sprawach przeniesienia stosuje się przepisy kan. 1747 zostanie zastosowany, z zachowaniem kanonicznej słuszności i nie tracąc z oczu zbawienia dusz, które zawsze musi być najwyższym prawem w Kościele.
Kilkakrotnie papież rzymski modyfikował niektóre kanony: