Leonard James Callaghan , znany jako James Callaghan i czasami nazywany Jimem , urodzony w dniu27 marca 1912 r.w Portsmouth ( Wyspa Portsea ) i zmarł dnia26 marca 2005 r.w Ringmer ( East Sussex ), to brytyjski polityk , członek Partii Pracy oraz premiera Wielkiej Brytanii od 1976 do 1979 roku .
Wstąpił do Partii Pracy w 1931 roku i był mocno zaangażowany w związki zawodowe aż do objęcia stanowiska sekretarza parlamentarnego w rządzie Clementa Attlee w październiku 1947 roku . Stając się jedną z głównych postaci Partii Pracy po wycofaniu się Clementa Attlee w 1955 roku, stał się jednym z głównych współpracowników Harolda Wilsona w partii. Po zwycięstwie jego partii w wyborach powszechnych w 1964 roku został mianowany przez Harolda Wilsona kanclerzem skarbu . Na tym stanowisku uchwalił podatek od zysków kapitałowych w 1965 roku , próbując zmniejszyć deficyt budżetowy, który powiększał się od końca lat 40. XX wieku . Zajmował główne królewskie ministerstwa , będąc jednocześnie sekretarzem stanu ds. spraw wewnętrznych od listopada 1967 do czerwca 1970 , a następnie sekretarzem stanu do spraw zagranicznych i Wspólnoty Narodów po powrocie Partii Pracy do władzy w lutym 1974 .
Zapowiedź odejścia niespodziewanym Harold Wilson w marcu 1976 roku doprowadził do wewnętrznej konsultacji (w) z Partii Pracy . Wygrywając głosowanie, został mianowany premierem przez Elżbietę II po faktycznym odejściu Wilsona, stając się najstarszą osobą na tym stanowisku od czasu Winstona Churchilla w maju 1940 r . Jego mandat był naznaczony konsekwencjami gospodarczymi związanymi z recesją po wojnie Jom Kippur . Już kruchy brytyjska gospodarka doświadczyła przewlekłego inflacji w ciągu 1970 roku . Pierwszy Oil Shock And The Strike 1974 górników miał również poważne konsekwencje. We wrześniu 1976 roku Wielka Brytania została zmuszona do zaciągnięcia dość dużej pożyczki z Międzynarodowym Funduszem Walutowym , kosztem ważnych ustępstw. Callaghan został zmuszony do realizacji polityki oszczędności , niepopularnej wśród ludności, na którą od kilku lat mocno wpłynęła. Co więcej, Partia Pracy straciła absolutną większość w Izbie Gmin w marcu 1977 roku , co skłoniło Callaghana do wynegocjowania układu z Davidem Steelem i Partią Liberalną . Kruche porozumienie zakończyło się we wrześniu 1978 r. , na krótko przed rozpoczęciem „ Zimy niezadowolenia ” . Nieuwzględnienie przez rząd wyniku szkockiego referendum w sprawie decentralizacji doprowadziło do wotum nieufności , złożonego przez liderkę oficjalnej opozycji i Partii Konserwatywnej Margaret Thatcher . Po stracił zaufanie w Izbie Gmin , nazwał wybory , które wygrała Partii Konserwatywnej . James Challagan był wówczas przywódcą oficjalnej opozycji do listopada 1980 roku , a następnie dziekanem Izby od czerwca 1983 do maja 1987 , zanim wstąpił do Izby Lordów . Jest do dziś najdłużej żyjącym premierem Wielkiej Brytanii , wyprzedzając Harolda Macmillana .
Leonard James Callaghan urodził się dnia 27 marca 1912 r.w Portsmouth . Jest najmłodszym synem Jamesa Callaghana (1877-1921), irlandzkiego katolika, którego rodzina wyemigrowała podczas Wielkiego Głodu , oraz Charlotte Callaghan (z domu Cundy) (1879-1861) pochodzenia żydowskiego . Przeszli na chrzest, żeby móc się pobrać. Jego ojciec służył w Royal Navy , zwłaszcza na pokładzie HMS Agincourt podczas I wojny światowej , osiągając stopień starszego podoficera . Zmarł, gdy miał zaledwie dziewięć lat na atak serca . Ponieważ jego matka nie otrzymywała emerytury państwowej po śmierci ojca, rodzina Callaghan żyła w trudnej sytuacji finansowej pomimo pomocy przyznanej przez rząd Ramsaya MacDonalda w wysokości dziesięciu szylingów tygodniowo. W młodości nazywano go imieniem Leonard, a od 1945 roku decydował, że będzie nazywany drugim imieniem James lub zdrobniały Jim.
W 1929 r. porzucił karierę szkolną, by wstąpić do służby publicznej , zostając urzędnikiem podatkowym. W tym samym roku poznał w Maidstone swoją przyszłą żonę Audrey . Zrezygnował ze służby publicznej w 1937 roku i został pełnoetatowym przywódcą związkowym. Wychowany na zasadach chrztu , odszedł od religii, wstępując do związków zawodowych . W 1942 wstąpił do Królewskiego Rezerwatu Marynarki Wojennej . Podczas szkolenia oficerskiego zdiagnozowano gruźlicę , co zmusiło Jamesa do zajmowania się obowiązkami administracyjnymi na tyłach . Dopiero w 1944 roku został wysłany na front w Orient Fleet na lotniskowcu eskortowym HMS Activity, a w kwietniu 1944 roku awansował do stopnia porucznika . W 1945 roku służył na pancerniku HMS Queen Elizabeth do 8 maja 1945 roku. po czym wrócił do Europy . W międzyczasie, został wybrany do konkurowania w wyborach lipca w okręgu w Cardiff .
Wszedł do Izby Gmin jako członek jednego z okręgów Cardiff po fali przypływu Partii Pracy w wyborach powszechnych w 1945 roku w 1945 roku, pokonując swojego przeciwnika Partię Konserwatywną . Prowadził głównie kampanię na rzecz szybkiej demobilizacji wojsk i szeroko zakrojonych planów budowy mieszkań socjalnych .
W lipcu 1946 roku był jednym z 22 posłów Partii Pracy, którzy głosowali przeciwko przyznaniu amerykańskiej pożyczki wynegocjowanej przez Johna Maynarda Keynesa i dyplomatę Amerykanina Williama L. Claytona (w) . W 1947 został sekretarzem parlamentarnym rządu Clementa Attlee . W tym samym roku podpisał z 20 innymi deputowanymi tekst wzywający do „socjalistycznej polityki zagranicznej” alternatywnej wobec polityki prowadzonej przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki .
Po porażce Partii Pracy w wyborach powszechnych w 1951 r. piastował różne stanowiska w gabinecie cieni , ale specjalizował się zwłaszcza w kwestiach ugodowych. Doceniony przez swoje zastępcze uczelnie, zbliżył się do prawego skrzydła partii, ku niezadowoleniu niektórych postaci lewicy. Callaghan był jednak przeciwny popieranemu przez nią jednostronnemu rozbrojeniu, w szczególności przez Michaela Foota czy Tony'ego Benna, którzy uczestniczyli w tworzeniu kampanii na rzecz rozbrojenia nuklearnego . W 1960 r. ubiegał się o wewnętrzne konsultacje, aby nominować zastępcę przywódcy partii , co zmusiło George'a Browna do drugiej tury . Kiedy Hugh Gaitskell zmarł nagle w styczniu 1963 roku , postanowił konkurować w porozumieniu wewnętrznym (in) , aby wybrać nowego lidera Partii Pracy , ale stracił twarz Harold Wilson . Ten ostatni mianował go kanclerzem skarbu po zwycięstwie wyborczym partii w wyborach powszechnych w 1964 roku .
Kanclerz Skarbu (1964-1967)Kiedy Callaghan przybył na Downing Street 11 , sytuacja brytyjskiej gospodarki była bardzo niestabilna. Harold Wilson odmówił dewaluacji na funta , tak aby nie być zdyskredytowaną od samego początku, ale decyzja ta nie była bez konsekwencji. Jego poprzednik Reginald Maudling prowadził politykę ekspansjonistyczną , która początkowo sprzyjała wzrostowi gospodarczemu. Jednak rosnące wydatki i malejące dochody rządowe doprowadziły do gwałtownego wzrostu importu ze szkodą dla eksportu , a bilans płatniczy osiągnął deficyt 800 mln GBP (odpowiednik 16 mld GBP w 2019 r. ). Pomimo spadku deficytu, który w 1966 r. spadł do 67 milionów , ujemny bilans płatniczy doprowadził do trwającego trzy lata nieprzerwanego kryzysu monetarnego funta szterlinga . Jednak rząd był bardzo aktywny. Ministerstwo Gospodarki zostało utworzone w 1965 roku i przedstawiło pięcioletni plan określający roczną stopę wzrostu na poziomie 5% w celu przywrócenia brytyjskiej gospodarki, ale także:
Wprowadzono również politykę dostaw promującą eksport . Jednak latem 1966 r. zrezygnowano z tego planu, a Ministerstwo Gospodarki zlikwidowało rok później. W styczniu 1966 r . rząd przedstawił plan restrukturyzacji brytyjskiego przemysłu. W tym celu utworzono radę restrukturyzacyjną (w) . Z podatków na import i robocizny były realizowane przed firm usługowych próba promowania przemysłu. Koncentracja przemysłowa zachęcała do fuzji i fuzji firm, których łączna liczba w 1970 r. osiągnęła 900, w tym British Leyland , General Electric i International Computers Limited . W 1967 r. przemysł stalowy został zrenacjonalizowany, a rząd uzyskał prawo do przejmowania udziałów bez odwoływania się do Izby Gmin . Jednak planowanie nie przyniosły pożądanych rezultatów. Co więcej, od lata 1966 r. funt był ponownie atakowany po tym, jak fala strajków osłabiła kruche ożywienie.
ten 20 lipca 1966 rJames Callaghan przedstawił plan oszczędnościowy obejmujący kilka środków, w tym podwyższenie stopy kredytowej czy zamrożenie cen i płac, wraz z wynegocjowaniem pożyczki w wysokości 1 miliarda dolarów . Plan, złagodzony wiosną 1967, przyniósł niewielkie rezultaty. Jesienią ponownie zachwiał się kurs funta. Wojna sześciodniowa , która doprowadziła do szybkiego zwycięstwa Izraela nad siłami arabskimi, nie pozostała bez konsekwencji dla przemysłu naftowego i gospodarki. Ceny ropy gwałtownie wzrosła, co z kolei doprowadziło do dużego deficytu w bilansie płatniczym. To on niechętnie musiał zdewaluować funta szterlinga o 14,3% jego wartości w listopadzie 1967 r. , zmniejszając jego parytet z 2,8 do 2,4 dolara. Jednocześnie podwyższono stopę dyskontową do 8%, zmniejszono podaż kredytu, a dodatkowo zwiększono opłaty obowiązkowe. Z Międzynarodowego Funduszu Walutowego zaciągnięto nową pożyczkę w wysokości 1,4 miliarda dolarów . Jednak postawił na linii swoją rezygnację, której początkowo odmówił Harold Wilson. Został ministrem spraw wewnętrznych podczas zmian w rządzie, po części dzięki wytrwałości jego żony Audrey, która odwiodła go od odejścia z polityki.
Sekretarz spraw wewnętrznych (1967-1970)W sierpniu 1969 roku to on zdecydował się wysłać wojska do Ulsteru , gdy wybuchł konflikt północnoirlandzki . Będąc członkiem rządu, nie zawahał się przeciwstawić Haroldowi Wilsonowi, kiedy uznał to za konieczne. Oddał wsparcie szczególności książki Białego zamiast Strife (In) w Ministrowie pracy Wielkiej Brytanii Barbara Castle , które zmieniły status związków. To pod jego władzą Urząd Spraw Wewnętrznych ( Home Office ) obniżył wiek pełnoletności z 21 do 18 lat. Sprzeciwił się liberalizacji narkotyków w lipcu 1967 roku.
Powrót do opozycji (1970-1974)Kiedy Partia Pracy wróciła do opozycji , miała pokusę kandydowania na szefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego , ale ostatecznie dołączyła do gabinetu cieni .
Sekretarz Spraw Zagranicznych (1974-1976)Kiedy Partia Pracy wróciła do władzy, został mianowany sekretarzem stanu do spraw zagranicznych i Wspólnoty Narodów . W tym charakterze był odpowiedzialny za negocjowanie utrzymania Wielkiej Brytanii we wspólnocie europejskiej . Głównym celem jest wydłużenie okresu przejściowego w celu harmonizacji zasad w ramach wspólnego rynku , w szczególności cukru z Antyli i handlu ze Wspólnotą . Bronił „tak” w referendum w 1975 roku . Jest jednym z 14 członków gabinetu, którzy zatwierdzili referendum.
Kiedy w 1976 roku Harold Wilson ogłosił swoją rezygnację ku zaskoczeniu wszystkich , stał się liderem, aby zostać kolejnym liderem Partii Pracy , a jednocześnie zastąpił Wilsona na Downing Street 10 . Wygrał wewnętrzne konsultacje (w) i zastąpił Harolda Wilsona 5 kwietnia 1976jako premier . Kiedy dowiedział się o swoim zwycięstwie, powiedział:
Premier! I nigdy nie poszedłem na uniwersytet!
" Premierze! I pomyśleć, że nigdy nie byłem na uniwersytecie! "
Wszedł na Downing Street 10 w wieku 64 lat, co czyniło go najstarszym premierem, kiedy objął urząd od czasu Winstona Churchilla w maju 1940 roku . Mimo to znalazł się na czele rządu w bardzo trudnej sytuacji, ze skutkami pierwszego szoku naftowego i kryzysu obligacyjnego z 1974 roku . Gospodarka brytyjska była wówczas bardzo krucha, podczas gdy funt szterling był atakowany na rynkach finansowych . We wrześniu 1976 r. , po zwróceniu się o pomoc do Stanów Zjednoczonych , on i kanclerz skarbu Denis Healey zwrócili się o pożyczkę w pełnej kwocie (3,6 miliarda dolarów), o którą może poprosić Wielka Brytania z Międzynarodowego Funduszu Walutowego na koszt licznych koncesji. W następnym miesiącu Bank Anglii ogłosił, że parytet funta w stosunku do dolara wynosi tylko 1,56 USD. Ponieważ funt był w płynnej wymianie , stracił 40% swojej wartości w stosunku do dolara. Jednocześnie musi zarządzać pogarszającym się w opinii publicznej wizerunkiem Partii Pracy z uwięzieniem byłego ministra Johna Stonehouse'a .
Na dorocznej konferencji Partii Pracy James Callaghan opowiedział delegatom o sytuacji w kraju:
Kiedyś myśleliśmy, że można po prostu wyjść z recesji… Mówię wam z całą szczerością, że ta opcja już nie istnieje i że o ile kiedykolwiek istniała, to tylko działała… poprzez zastrzyk wyższych dawek inflacji w gospodarkę, a następnie wyższy poziom bezrobocia.
„Kiedyś sądziliśmy, że możemy wyjść z recesji, otwierając bariery fiskalne. Muszę państwu z całą szczerością powiedzieć, że nie jest to już opcja i że w każdym razie zadziałało to jedynie poprzez zastrzyk gospodarki coraz większą dawką inflacji, po której nastąpił jeszcze wyższy poziom bezrobocia. "
Ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w pierwszym kwartale 1977 roku . W tym samym roku przemysł stoczniowy został upaństwowiony . 7 miliardów funtów oszczędności ogłosił Denis Healey do 1979 roku .
W 1977 musiał wynegocjować pakt (w) z Partią Liberalną, aby móc spokojnie rządzić w Izbie Gmin , która ominęła kilka przedterminowych wyborów . Zgadza się on z wielu obaw, aby finansować organizację Silver Jubilee od Elżbiety II w czerwcu 1977 r . Jeśli uda mu się ustabilizować inflację poniżej 10%, odczuwa sprzeciw lewego skrzydła partii wobec niektórych działań jego rządu. Był również bardzo blisko wzywając do rozpuszczania w Izbie Gmin i zadzwonić przedterminowych wyborów w 1978 roku . Rzeczywiście,7 września 1978ogłosił w telewizji koniec paktu z Partią Liberalną . Nie uznał jednak za stosowne ogłaszać wyborów po wyborze ustępującej Izby Gmin w październiku 1974 roku . Został oskarżony przez Margaret Thatcher i Davida Steela o „lęk w żołądku” poprzez odmowę rozpisania przedterminowych wyborów . Stopa bezrobocia na koniec 1978 r. wyniosła 5% , co stanowiło 1,3 mln osób pracujących.
Po zerwaniu paktu z Partią Liberalną , jej krucha większość opierała się głównie na poparciu autonomistów szkockich i walijskich oraz północnoirlandzkich unionistów. Referenda decentralizacji w Szkocji i Walii oznaczają koniec kruchej równowagi, jaką Partia Pracy miała w Izbie Gmin . Jego rząd został obalony wotum zaufania , po wotum nieufności złożonym przez Margaret Thatcher , stosunkiem głosów 311 do 310,28 marca 1979. Poseł Partii Pracy, który zachorował, nie mógł wziąć udziału w głosowaniu. Zmarł cztery dni później. Był pierwszym premierem, który stracił wotum zaufania w Izbie Gmin od czasu Ramsaya MacDonalda w 1924 roku . Poprosił Elżbieta II na rozpuszczenie komory, w wyniku przedterminowych wyborów , stracił w stosunku do Partii Konserwatywnej z Margaret Thatcher . Partia Pracy następnie spędził osiemnaście lat w oficjalnej opozycji . W międzyczasie odmawia przystąpienia do europejskiego systemu monetarnego , w szczególności dlatego, że funt odzyskał wartość w stosunku do dolara, a na Morzu Północnym odkryto złoża węglowodorów . Inflacja została obniżona do 7%.
„ Zima niezadowolenia ” jest uważana za jedną z przyczyn porażki Partii Pracy w wyborach powszechnych w 1979 r. , a także trudnej sytuacji brytyjskiej gospodarki, która skłoniła rząd do wdrożenia polityki oszczędnościowej . Opinia publiczna miał wiele zarzucić jego pobytu na Barbados po konferencji Gwadelupy , podczas gdy w Wielkiej Brytanii przeżywa serię strajków .
Po klęsce został liderem oficjalnej opozycji . Cierpiąc po klęsce na gwałtowne ataki lewego skrzydła partii, zdecydował się opuścić szefa partii przed wejściem w życie reformy wyboru lidera. Potajemnie wspierając Denisa Healeya w jego sukcesji, widział tylko klęskę Healeya i zwycięstwo Michaela Foota , jednego ze zwolenników lewego skrzydła partii z Tonym Bennem i Barbarą Castle . Kilka miesięcy później dysydenci z umiarkowanego skrzydła partii, w tym Roy Jenkins, założyli Partię Socjaldemokratyczną . Ten sprzeciw ilustrował trudności w utrzymaniu jedności Partii Pracy . W przeciwieństwie do większości Partii Pracy opowiada się za instalacją rakiet Pershing w Niemczech Zachodnich .
W wyborach 1983 roku odrzucona z Partii Pracy wyborczym manifeście , szczególnie w kwestii jednostronnego rozbrojenia nuklearnego prowadzonego przez Michael Foot i lewego skrzydła partii. Po wyborach zostaje dziekanem Izby , czyli najdłużej pełniącym służbę w Izbie Gmin posłem .
Odszedł w wyborach 1987 roku , gdzie ponownie skrytykował wyborczy partii manifest . Został podniesiony do parostwa , przyjmując tytuł barona Callaghan z Cardiff i wstępując do Izby Lordów, gdzie później dołączyła do niego jego córka Margaret . Podobnie został odznaczony Orderem Podwiązki .
W październiku 1999 r. powiedział, że nie byłby zaskoczony, gdyby został ogłoszony „najgorszym” premierem w historii:
Myślę, że z biegiem czasu wszyscy jesteśmy ponownie oceniani i nie powinienem być ani trochę zaskoczony, gdyby po mojej śmierci pojawiła się kolejna ocena i ludzie doszli do wniosku, że byłem najgorszym premierem od czasu Walpole'a.
„Myślę, że z czasem wszyscy jesteśmy ponownie oceniani i nie zdziwię się co najmniej, jeśli po kolejnym śledztwie po mojej śmierci, to i opinia publiczna dojdą do wniosku, że byłem najgorszym pierwszym ministrem z Walpole. "
Przyznał też, że źle poradził sobie z kryzysem „ zimy niezadowolenia ” i że był nawet bez wątpienia zbyt „niewrażliwy” .
ten 29 kwietnia 2002 r.Kiedy miał 90 lat, wziął udział w kolacji w Pałacu Buckingham wydanej przez Elżbietę II w towarzystwie Tony'ego Blaira i trzech innych byłych premierów, Edwarda Heatha , Margaret Thatcher i Johna Majora .
Swoją żonę Audrey poznał w 1929 roku i poślubił ją w 1938 roku . Oni mają trójkę dzieci:
Jest najdłużej żyjącym premierem , wyprzedzając Harolda Macmillana , od czasu14 lutego 2005 r..
Jest jedynym brytyjskim politykiem, który zajmował cztery główne stanowiska w rządzie :
Jest jedynym premierem, który służył w Royal Navy .
Wybór | Okręg wyborczy | Lewo | Głos | % | Wyniki | |
---|---|---|---|---|---|---|
Generał 1945 | Cardiff Południe | Pracownik | 17.489 | 60,2 | Wybrany | |
1950 generał | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 26,254 | 51,8 | Wybrany | |
Generał 1951 | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 28 112 | 54,4 | Wybrany | |
Generał 1955 | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 25 722 | 53,4 | Wybrany | |
1959 generał | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 26 915 | 50,8 | Wybrany | |
1964 generał | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 30,129 | 57,5 | Wybrany | |
1966 generał | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 29.313 | 56,8 | Wybrany | |
1970 generał | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 26 226 | 51,9 | Wybrany | |
Generał z lutego 1974 r. | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 20 641 | 49,0 | Wybrany | |
Generał z października 1974 r. | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 21074 | 52,0 | Wybrany | |
Ogólne 1979 | Cardiff Południowy Wschód | Pracownik | 23 871 | 59,3 | Wybrany | |
Ogólne 1983 | Cardiff Południe i Penarth | Pracownik | 17.448 | 41,3 | Wybrany |
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.