Hanbali jest Malikism Hanafi i chaféisme , jeden z czterech szkół orzecznictwie ( madahab ) z sunnickiego islamu .
Opowiadając boskie pochodzenie prawa w odpowiedzi na mutazylizm zainspirowany filozofii greckiej części VIII th century Hanbalism nazwie po jego teoretyka The Imam Ahmad ibn Hanbal ( 780 - 855 ). Ten ostatni był uczniem Imama ach-Châfi` , prawnika założyciela szkoły Chafi'ite .
Metodologia szkoły hanbalickiej opiera się, podobnie jak inne szkoły orzecznictwa sunnickiego, na wyższości Koranu, a następnie hadisu, nad innymi źródłami prawa. Jednak hanbalizm krytycznie odnosi się do używania rozumowania przez analogię ( qiyas ), gdy wchodzi w konflikt z hadhith .
Hanbalism przeżywa prawdziwy ferment intelektualny okresu XI TH do XIII th stulecia, zwłaszcza w Iraku . Zainspirowany życiem i twórczością Imama Ahmeda, hanbalizm zalicza się do myślicieli takich jak Ibn Taymiyyah , Ibn Aqil, Ibn Muflih Al Hanbali, Al-Khallal czy Ibn Rajab Al Hanbali .
Czasami określany jako najbardziej konserwatywna szkoła prawoznawcza, jeśli chodzi o obrzędy islamu sunnickiego, hanbalizm jest jednak najbardziej liberalny w praktykach biznesowych. Szkoła ta jest obecnie reprezentowana głównie w Arabii Saudyjskiej i Katarze . Ponadto, podczas XVIII th century urodził się reformatorskiego z wahhabizm , twierdząc szkołę Hanbali.
W 2016 roku rada, zainaugurowana przez Wielkiego Imama Azhar , Ahmeda al-Tayeba , skupiająca 200 sunnickich osobistości z całego świata, spotkała się w celu określenia tożsamości tych, którzy dają się poznać jako „ludzie sunnizmu” w przeciwieństwie do różnych grup uważanych za zagubione. Pod koniec pracy sunniccy dygnitarze zgodzili się, że na poziomie prawa Hanbalis rzeczywiście są ludźmi sunnizmu.
Ahmad ibn Hanbal, założyciel szkoły Hanbalite, był uczniem Ash-Shâfi'î . Podobnie jak Shâfi'î i Az-Zahiri, był głęboko zaniepokojony wyjątkową elastycznością wielu fuqaha swoich czasów, którzy wykorzystywali swoją dyskrecję do reinterpretacji doktryn Koranu i hadisów, aby sprostać wymaganiom kalifów i bogatych. Ibn Hanbal opowiadał się za powrotem do dosłownej interpretacji Koranu i hadisów. Pod wpływem debat swoich czasów znany był z odrzucania religijnych decyzji ( Ijtihad ) konsensusu fuqaha swoich czasów, które uważał za teologię spekulatywną ( Kalam ). Połączył je z mu'tazila, którym pogardzał. Ibn Hanbal był również wrogo nastawiony do uznaniowych zasad prawoznawstwa ( Usul al-Fiqh ), bronionych głównie przez ludzi rozsądku (en) , ustanowionych przez Abû Hanîfę , chociaż przyjął metodę Ash-Shâfi'î w Usul al-Fiqh. Połączył te dyskrecjonalne zasady z kalamem. Jego naczelną zasadą było to, że Koran i Sunny są jedynymi odpowiednimi źródłami islamskiego orzecznictwa, że mają równy autorytet i że należy je interpretować dosłownie zgodnie z credo Atarystów . Wierzył również, że nie może być prawdziwego konsensusu ( Idżma' ) między prawnikami ( Moujtahidoune ) swoich czasów i wolał konsensus towarzyszy Mahometa ( Sahaba ) i słabsze hadisy. Sam Imam Ahmad opracował Musnad , tekst zawierający ponad 30 000 powiedzeń, czynów i zwyczajów Mahometa.
Ibn Hanbal nigdy nie skomponował samodzielnie rzeczywistej systematycznej teorii prawa, chociaż jego zwolennicy ustalili po jego śmierci metodę systemową. Wiele prac konserwatorskich szkoły opartych na metodzie Ibn Hanbala zostało założonych przez jego ucznia Abu Bakr Al-Khallal (w) ; jego dokumentacja poglądów założyciela doszła ostatecznie do dwudziestu tomów. Oryginalna kopia dzieła, która znajdowała się w Domu Mądrości , została spalona wraz z wieloma innymi dziełami literackimi, gdy armia Hulago Khana oblegała Bagdad w 656 AH / 1258 . Księga była przechowywana w formie streszczonej tylko przez hanbalite faqih al-Khiraqi, który miał dostęp do pisemnych kopii księgi al-Khallala przed oblężeniem.
Stosunki z kalifatem Abbasydów były dla Hanbalitów trudne. Pod kierunkiem Hanbali uczony Al-Hasan ibn Ali Al-Barbahari (w) , szkoły często tworzą rzesze zwolenników w Bagdadzie IV E / X th century , który zajmuje się przemocy wobec innych sunnici podejrzewane o popełnienie grzechów, jak również przeciwko wszyscy szyici . Podczas gdy al-Barbahari kierowała szkołą w Bagdadzie, plądrowano sklepy, kobiety-artystki atakowano na ulicach, zinstrumentalizowano powszechne pretensje wśród niższych klas jako źródło mobilizacji i nastąpił powszechny chaos. Ich wysiłki spowodują ich własny upadek w roku 323 AH/ 935 , kiedy to seria najazdów na dom i zamieszki zwolenników al-Barbahari, oprócz poglądów postrzeganych jako dewiacyjne, skłoniła Kalifa Ar-Radi do publicznego potępienia madhab jako całości i zakończenia jego oficjalny patronat ze strony religijnych organów państwowych . Kiedy Abbasydzi utworzyli Wysoki Trybunał Sprawiedliwości, systematycznie wykluczali z niego sędziów hanbalitowych, pozostawiając tylko tych trzech pozostałych Madahibów.
Jeśli chodzi o innych madhabów, stawką jest znalezienie metody prawnej pozwalającej osądzać i ustanawiać prawo zgodnie z islamem. W przypadku Ahmada kolejność tekstów, do których należy się odnieść, jest następująca:
Orientalistów, jak Henri Laoust George Makdisi Ali Merad lub Charles Saint-Prot wykazać bogactwo myśli Hanbalism które często inspirowane wielkich reformatorów z początku XX -tego wieku: Al afganiki , Muhammad Abduh lub Rashid Rida . Chociaż w mniejszości na świecie populacja muzułmańska (8,5%), hanbalizm dominuje na Półwyspie Arabskim (jest źródłem saudyjskiego wahabizmu ) i jest integralną częścią arabsko-saudyjskiej miękkiej siły nad wszystkimi krajami muzułmańskimi.