Zrobić | ||
Zdjęcie lotnicze Fais. | ||
Geografia | ||
---|---|---|
Kraj | Sfederowane Stany Mikronezji | |
Archipelag | Wyspy Karoliny | |
Lokalizacja | Pacyfik | |
Informacje kontaktowe | 9 ° 45 ′ 37 ″ N, 140 ° 31 ′ 15 ″ E | |
Powierzchnia | 2,8 km 2 | |
Punkt kulminacyjny | 20 m | |
Geologia | Podwyższony atol | |
Administracja | ||
stan | Szczekać | |
Dzielnica | Zewnętrzne wyspy Yap | |
Demografia | ||
Populacja | 294 mieszk. (2010) | |
Gęstość | 105 mieszk./km 2 | |
Inne informacje | ||
Strefa czasowa | UTC + 10 | |
Geolokalizacja na mapie: Mikronezja
| ||
Wyspy w Sfederowanych Stanach Mikronezji | ||
Fais to wyniesiony atol położony około 87 kilometrów na wschód od Ulithi i 251 km na północny wschód od Yap , na Wyspach Caroline na Oceanie Spokojnym . Należy do zewnętrznych wysp Yap . Administracyjnie jest to gmina w stanie Yap w Sfederowanych Stanach Mikronezji .
Fais o podłużnym kształcie ma powierzchnię 2,8 km 2 i maksymalną wysokość 20 m . Klimat jest równikowy , gorący, umiarkowanie wilgotny i deszczowy przez cały rok. Jednak okresy suszy mogą trwać kilka miesięcy. Jest regularnie dotknięty cyklonami . Wyspa ma różnorodną florę i faunę, w tym owady i ptaki; jedyne ssaki, którymi są szczury, psy i świnie, zostały wprowadzone przez ludzi.
Pierwsze podejście ludzki rozłożona na II E - IV th stulecia z badań archeologicznych. Odkryte obiekty ilustrują wymianę z Wyspami Yap , które mogły służyć jako pośrednicy w przekazywaniu ceramiki i ozdób z Palau , Wysp Salomona i Wysp Marshalla . Europejczycy ustanowił pierwsze kontakty z wyspy w pierwszej połowie XVI -go wieku. Do i pozostałe Wyspy Karoliny przechodzą pod hiszpańską dominację do 1885 roku, po czym zostają włączone do Niemieckiej Nowej Gwinei . W 1914 r. Region przejęło Cesarstwo Japonii , okupacja uregulowana pod mandatem Wysp Pacyfiku utworzonych w 1919 r. W latach 1937-1944 Japończycy eksploatowali fosforany w centrum wyspy. Na wyspę wkraczają amerykańskie siły zbrojne1 st styczeń +1.945a od 1947 roku Stany Zjednoczone administrowały regionem Mikronezji jako terytorium powiernicze wysp Pacyfiku . Mikronezja uzyskała niepodległość w 1986 roku.
Obecna populacja mówi po ulithi . Praktykowaną religią jest chrześcijaństwo, ale wiara w duchy przodków trwa nadal. Ludność ma szkołę podstawową, przychodnię i niektóre artykuły elektroniczne. Żywności opiera się na rybołówstwie (laguny i rafy ryby, rekin, żółw) i tradycyjnego rolnictwa na własne potrzeby ( słodkie ziemniaki , maniok , Araceae , breadfruit , garbus rys , nono , itp ), bardzo mało importowana żywność konsumowane. Jakość tytoniu produkowanego w Fais jest rozpoznawana przez sąsiednią populację Ulithi. Terytorium wyspy jest tradycyjnie zorganizowane w złożony system działek podzielonych między różne rodziny. Obszary rybackie wyróżniają dwa niepisane systemy geograficzne. Wodę pitną najlepiej dostarczają orzechy kokosowe, a wodę deszczową wykorzystuje się w rolnictwie. Studnie, które zostały wykopane, nie są używane.
Tkanie machi , tkaniny z barwionych włókien roślinnych o poszukiwanych wzorach, będącej ważnym aspektem kobiecej tożsamości, zostało ponownie uruchomione na początku XXI wieku wraz z utworzeniem specjalnej szkoły. Tkanina ta pełniła i nadal pełni bardzo ważną rolę symboliczną: pozwalała m.in. na wybaczenie za spowodowanie przypadkowej śmierci, odegrała ważną rolę podczas ceremonii objęcia nowego przywódcy i była darem z wyboru. Sawei , system hierarchicznych relacji między wyspami Yap i zewnętrznymi wyspami Yap.
Rodziny są agnatyczne i patrylokalne, a adopcja dzieci jest powszechnie praktykowana ze względów społecznych, politycznych i ekonomicznych. Mieszkańcy Fais są znani wraz z mieszkańcami atolu Ulithi z tego, że zapewniają jeden z najlepszych tradycyjnych systemów opieki paliatywnej na świecie.
Fais to najbliższy ląd (około 290 km ) od Challenger Deep , najgłębszego punktu mierzonego w oceanach. Znajduje się 60 km na południowy wschód od Wysp Żółwi , 87 km na wschód od Ulithi i 251 km na wschód-północny wschód od Wysp Yap .
Wyspa znajduje się na zachodnim krańcu Płyty Karoliny , przesuwając się z zachodu na północny zachód i kierując się w stronę Płyty Filipińskiej, na której wschodnim krańcu znajdują się Wyspy Yap. Fais pojawiło się w wyniku spotkania tych płyt we wczesnym kenozoiku , a być może dokładniej w miocenie , około 24 mln lat temu. Naukowcy nie wiedzą, czy te dwie płyty nadal się zderzają, czy też płyta Karoliny zaczęła przechodzić poniżej płyty Filipin. Na wyspie znajduje się w północnej części szkieletu z Karoliny, oddzielona od południa przez rowu oceanicznego z Sorol .
Fais to podwyższony atol o podłużnym kształcie, porowata platforma węglanowa o powierzchni 2,8 km 2 i maksymalnej wysokości 20 m , która mogła pojawić się 20 milionów lat temu. A frędzle koralowa otacza około dwie trzecie wyspy i ogranicza wąską laguny oferując w ten sposób tylko niewielką ilość życia morskiego. Rafa ta jest nieobecna na północnym wschodzie i południowym zachodzie, gdzie wybrzeże, zwykle w postaci piaszczystych plaż, wznosi się na klifach. Są one poprzecinane jaskiniami utworzonymi przez starożytne strumienie słodkiej wody, z których wciąż wypływa poziom wód gruntowych.
Klimat na Fais jest równikowy , gorący ( średnio 27 ° C ), umiarkowanie wilgotny i deszczowy przez cały rok. Temperatura jest stosunkowo jednolita przez cały rok: w południe wynosi od 30 do 34 ° C i spada do 22 do 25 ° C w nocy. Normalne ciśnienie atmosferyczne wynosi od 1000 do 1013 hPa . Wyspa położona jest w regionie narażonym na ciągłe wiatry z wysokimi średnimi rocznymi opadami (około 3000 mm ), w postaci intensywnych, krótkotrwałych opadów. Od początku grudnia do kwietnia lub maja wieją wiatry z północnego wschodu, a od końca lipca do końca września z południowego zachodu. Są wtedy bardziej obciążone wilgocią. Poza sezonem dni są spokojniejsze. Ilość wody deszczowej może spaść o co najmniej 23% w latach suszy związanych z El Niño . Niemal całkowity brak opadów może trwać ponad cztery miesiące. Wyspę nawiedzają tropikalne burze, które od kwietnia do listopada mogą przekształcić się w cyklony.
Te główne tropikalne cyklony , tajfuny zwane również wpływających na wyspę co 10 do 12 lat, co najmniej od połowy XIX th wieku i niszczenia przyczyną. Powodują opadanie orzechów kokosowych i niszczą systemy zbierania wody deszczowej, zarówno używane do spożycia przez ludzi. Pierwszy cyklon tropikalny, o którym informują źródła pisane i który dotarł na wyspę, jest datowany30 marca 1907.
Plik 25 listopada 2003Tropikalny cyklon Lupit przechodzi 50 km na północny wschód od fais w porywach osiągając około 185 km / h do 200 km / h, a około 10 cm od deszczu . Fale o długości od 4,2 do 5,5 m uderzyły w wybrzeża Fais i spowodowały poważną erozję plaż, a rozpryski zanieczyściły zbiorniki wodne. Cyklon uszkodził również lub zniszczył większość dachów i część zbiorników, umożliwiając zbieranie wody deszczowej jedynie prowizorycznie. Odarł palmy kokosowe z ich owoców i zniszczył uprawy, pozostawiając tylko kilka dni w rezerwie.
Plik 7 kwietnia 2004, Typhoon Sudal mija 65 km na południowy wschód od Fais z maksymalną prędkością wiatru 177 km / h . Spowodował rozległe zniszczenia podobne do tych z Pasażu Lupit. Do tego dochodził trwający cztery miesiące kryzys gospodarczy spowodowany awarią statku towarowego przewożącego towary pomocowe, którego zapasy w sklepach były niedostateczne. W ten sposób cena ryżu potroiła się, a mieszkańcy zawdzięczali swoje utrzymanie tradycyjnej żywności (bulwy, ryby z laguny, sok cytrusowy, ekstrakty z cytrusów itp .). Przeprowadzone w 2010 roku badanie wykazało, że zmiany środowiskowe związane ze zmianami klimatycznymi stanowią problem dla mieszkańców, nawet jeśli są one mniejsze niż na innych niższych wyspach. Kilka dni po uderzeniu tajfunu federalna agencja ratunkowa Stanów Zjednoczonych wysłała do Fais mały samolot cywilny, aby udzielić pomocy.
Cyklon Nanmadol mija30 listopada 200489 km na zachód-północny zachód od Crop i pozbądź się większości drzew z ich owoców. Uszkodzenia są identyczne w przypadku burzy tropikalnej, która nawiedziła wyspę23 marca 2010.
Plik 31 marca 2015 r, Typhoon Maysak mija 89 km na północny zachód od Fais. Zjawisko meteorologiczne osiąga wówczas maksymalne natężenie i osiągnęło kategorię 5 w skali Saffira-Simpsona (super-tajfun). W Fais, kiedy przewidywano w porywach ponad 280 km / h , prędkość wiatru w końcu osiągnęła około 260 km / h, wciąż wiejąc domy i powodując podnoszenie się poziomu morza, szukając schronienia w betonowych budynkach, takich jak kościół i szkoła. Gubernator Tony Ganngiyan ogłosił stan wyjątkowy w stanie Yap1 st kwiecień. Kilka dni po uderzeniu tajfunu Biuro ds.Środowiska i Zarządzania Kryzysowego Sfederowanych Stanów Mikronezji twierdzi, że potrzebuje racji żywnościowych na następne trzy do sześciu miesięcy dla Fais z powodu zniszczenia upraw. Zbiorniki na wodę zostały uszkodzone przez burzę lub zanieczyszczone słoną wodą, więc wodę pitną początkowo dostarczała pompa napędzana przez Pacific Aviation Mission . Kilka dni później studnia zasilana panelem słonecznym dostarcza wodę, którą należy zagotować do spożycia. Drugi słabszy tajfun ( Noul ), wyrządzający tylko niewielkie szkody Faisowi - wtedy była to tylko burza tropikalna - a także w całym kraju, ku uldze urzędników rządu federalnego, przechodzi na początku maja do bliskość wyspy. Przez następne dwa lata Amerykańska Agencja ds. Rozwoju Międzynarodowego finansuje odbudowę domów i zapewnia pomoc finansową w zakresie żywności i odbudowy. Prywatne darowizny zbiera również stowarzyszenie FUNSO ( Fais Ulithi Ngulu Sorol Organization ) utworzone na tę okazję w celu zapewnienia redystrybucji we współpracy z amerykańskim stowarzyszeniem Habele. Wgrudzień 2015, w ramach corocznej operacji Christmas Drop, amerykańskie spadochrony wojskowe zawierają książki, konserwy i przedmioty, takie jak sieci rybackie, aby „pomóc wyspiarzom w utrzymaniu ich stylu życia w dużej mierze. gospodarki na własne potrzeby ”.
W ramach planu zarządzania środowiskiem zarządzanego przez rząd Sfederowanych Stanów Mikronezji , różne departamenty rządu Stanów Zjednoczonych oraz Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju , atol jest zintegrowany wraz z wyspami Yap oraz atolami Ulithi, Fais i Faraulep, Yap Rainforest Ecoregion. Celem programu jest ochrona i poprawa systemów ekologicznych morskich, lądowych i słodkowodnych oraz ich różnorodności przy jednoczesnym zaspokojeniu potrzeb człowieka.
Roślinność lądowaNa początku XIX th wieku , rozłożone jest opisany przez przyrodnik Adelbert von Chamisso jak jeden z najbogatszych gleby i najbardziej bujną florą wszystkich Karoliny . Jednak znaczna część pierwotnego lasu, jak również centralny płaskowyż zostały zdewastowane przez ekstensywne wydobycie prowadzone w ostatnich latach japońskiej administracji, w latach 1937-1944. Około 45% wyspy zostało dotkniętych. Od tego czasu las został wyparty przez zarośla, lasy wtórne, łąki i grunty rolne. Zachowane fragmenty lasu znajdują się wzdłuż krawędzi okrężnych koralowych wapiennych klifów wyspy. Tworzą pas niskiego, gęstego lasu, w dużej mierze zdominowany przez Barringtonia asiatica . Ten ostatni miesza się w głębi lądu z drzewami i krzewami, głównie Premna serratifolia - lokalnie nazywana iar -, Hibiscus tiliaceus , Pipturus argenteus , Melochia compacta , Ficus tinctoria i Morinda citrifolia . Od strony morza współistnieje z bukietami Pandanus tectorius umieszczonymi w wąskim sznurku Heliotropium foertherianum i Scaevola taccada . Na skraju klifu występuje ogromna obecność Pandanus dubius . Kępki roślin zielnych , takich jak Fimbristylis cymosa i Hedyotis albidopunctata, przylegają do nierówności klifów.
Kwiaty Barringtonia asiatica .
Kwiaty Hibiscus tiliaceus .
Heliotropium foertherianum .
Brak w okresie dojrzałości.
Kwiaty Scaevola taccada .
Na niektórych odcinkach wybrzeża przed lasem, na obszarach tarasów narażonych na działanie wody morskiej i erozji występuje rzadka i niska roślinność zielna złożona z Heliotropium anomalum , Hedyotis albidopunctata , Fimbristylis cymosa , Melanthera biflora i Paspalum distichum . Bardziej zaawansowane obszary są czasami nagie, ale generalnie pokryte są Sporobolus farinosus . Wnętrze płaskowyżu, piaszczyste brzegi u podstawy klifów i tylne zbocza plaż są wykorzystywane w rolnictwie, głównie na plantacjach kokosów i chlebowca mieszanych z Hibiscus tiliaceus , Morinda citrifolia , Calophyllum inophyllum , Premna serratifolia , Ochrosia oppositifolia , Aidia cochinchinensis , Syzygium aqueum i Syzygium samarangense . Banan The papaja i leontopetaloides tacca są powszechnie uprawiane, a także w niektórych obszarach bezdrzewnej Plateau, słodkich ziemniaków , z manioku , z tytoniu i olbrzymiego bagna taro . Szczyty plaż poniżej palm kokosowych tworzą gęsty dywan mariny Vigna i Triumfetta procumbens . Do formowania żywopłotów wykorzystuje się trzy gatunki Araliaceae ( Polyscias guilfoylei , Polyscias scutellaria i Polyscias fruticosa ). Obecność roślin bambusa importowanych z wysp Yap została udokumentowana przez Adelberta von Chamisso w latach 1815-1817, ale nie ma śladu.
Heliotropium anomalum odmiana argenteum .
Kwiaty Melanthera biflora .
Polyscias scutellaria .
Gigantyczne taro bagienne.
W sumie zidentyfikowano pięćdziesiąt sześć gatunków owadów. To polny ( Phisis willemsei ), sześć chrząszcze ( Caccodes marquesanus , Prionocerus caeruleipennis , Lajosa palauensis , Bradymerus faraulepensis ), A beetle ( Brontispa mariana ) i biedronka ( Telsimia nitida ), dwa skoczki ( Cicadulina bipunctella , Orosius argentatus ) ą spittlebug ( Lallemandana phalerata ) siedemnaście Diptera ( Chrysosoma molestum , Dacus frauenfeldi , liściastego Dasyrhicnoessa , homoneura Prisca , homoneura acrostichalis , Limnophora piliseta , Dichaetomyia vicaria , Musca domestica , Lophoteles plumula , Melanagromyza phaseoli , Ophiomyia cornuta , Pseudonapomyza spicata , Parasarcophaga knabi , Telostylinus gressitti , Mimegralla albimana ), w tym dwa Nematocera ( Thrypticomyia arachnophila , Trentepohlia poliocephala ), dwa psocids ( Valenzuela kraussi , Lobocaecilius Fennecus ), pięć kołków ( Cyrtopeltis nicotianae , Creontiades pacificus , Nysius caledoniae , Nysius pulchellus , Pachybrachius pacificus ), dwie skale ( Icerya aegyptiaca , Dysmicoccus boninsis ), sześć fulgores ( Romabenna praetor , Myndus indeterminate, Ugyops kinbergi palauana , Sogatella kolophon , Kamendaka lar , Swezeyia polyxo ). Na wyspie występuje również osiem ważek ( Anaciaeschna jaspidea , Anax guttatus , Diplacodes bipunctata , Neurothemis terminata , Pantala flavescens , Rhyothemis phyllis , Tholymis tillarga , Tramea transmarina ) żyjących głównie w pobliżu betonowych zbiorników wykorzystywanych do uprawy araceae i pięciu motyli ( Enejuch) , Lampides boeticus , Zizula hylax , Euploea eunice , Hypolimnas bolina ).
Mimegralla albimana .
Neurothemis terminata .
Tramea transmarina .
Lampides boeticus .
Zizula hylax .
Zidentyfikowano gatunek skorpiona ( Liocheles australasiae ). Gady reprezentuje jedenastu gatunków: sześciu Scynki ( Emoia caeruleocauda , Emoia jakati , Eugongylus albofasciolatus , Lamprolepis smaragdina , Lipinia noctua , gatunek Eutropis ), cztery gekonach ( Gehyra mutilata , Gehyra Oceanica , lepidodactylus MO -bE cofnięta lepidodactylus ) i jaszczurka monitorująca ( Varanus indicus ). Został on wprowadzony przez Japończyków na początku XX -go wieku . Żółwie występują w okolicznych wodach i od czasu do czasu schodzą na brzeg.
Emoia caeruleocauda .
Lamprolepis smaragdina .
Lipinia noctua .
Gehyra mutilata .
Varanus indicus .
Wyspa jest domem dla wielu ptaków morskich ( Phaeton Chough , Frigatebird , Frigate ariel , Brown Noddy , White Tern ), wędrownych ptaków brzegowych ( Sieweczka , wielka siewka piaskowa , arlekin , Knight Syberia , Whimbrel ), ptak lądowy ( Stourne z Mikronezji ) i koguta ( Gallus gallus ), wprowadzonego między200 i 450kwi AD .
Fregata Pacyfiku.
Brown Noddy.
Biały Gygis.
Sieweczka Leschenault.
Stourne z Mikronezji.
Na wyspie w plejstocenie nie było żadnych ssaków z wyjątkiem szczurów i nietoperzy. Gatunek nietoperza z rodzaju Pteropus nadal występuje na wyspie, ale jego szczegółowa identyfikacja wymaga wyjaśnienia. Świnie i psy są od zawsze wprowadzane przez ludzi450kwi Może nawet AD220kwi AD , z Filipin , Indonezji lubPółnocnej Melanezji , a może dla psów z wysp Karoliny Wschodniej. Populacje te były ubite w młodym wieku, być może w przypadku świń z powodu braku wystarczającej ilości pożywienia, aby dorosnąć. Wydaje się, że od czasu do czasu były konsumowane, być może podczas pewnych wydarzeń. Podczas swojej wizyty na wyspie w 1909 roku, niemiecki Krämer naliczył na żywność wiele szczurów, żadnych psów, ale trzy świnie i kury.
Zgodnie z mitem znanym Faisowi, wariacji mitu polinezyjskiego , Motikitik , syn kobiety o imieniu Lorop , pewnego dnia odkrywa, że jego matka używa magicznej formuły, aby potajemnie zejść do miejsca, pod i za morzem. szuka pożywienia dla siebie i swoich dwóch braci. Pewnego dnia podąża za nią poza głębiny, używając tej samej formuły, i tam przemienia się w ptaka, co zauważa. Następnie oświadcza mu, że w wyniku swojego czynu umrze i wydaje mu instrukcje dotyczące jej pochówku. Pozostali dwaj bracia nie traktują jej poważnie. Ale pewnego dnia, kiedy łowią ryby, Lorop umiera, a Motikitik , zgodnie z ustaleniami, zakopuje go tam, pod morzem. Później łowi ze swoimi braćmi na ryby, a gdy jego haczyk utknął w miejscu, w którym spoczywa ciało matki, wyciągając udaje mu się podnieść wyspę z dna oceanu, Do. Jego bracia kwestionują jego prawo do łowionej w ten sposób ziemi, ale duch ich matki daje powód Motikitikowi , jedynemu , który zademonstrował swoją synowską pobożność, pogrzebując go.
Następnie, według mieszkańców Fais, Motikitik gubi hak, opuszczając Fais, aby dotrzeć do atolu Ulithi . Mieszkaniec Falalop , blisko tego atolu, odnajduje go i przynosi go z powrotem na Wyspy Yap , znając jego wspaniałą moc, ale także traci je. Odkryta przez żonę wodza tych wysp, sprowadza go z powrotem do wioski Gatschapar (Gachpar w gminie Gagil ) i powierza go tam księdzu. Zgodnie z tradycją znaną na kilku wyspach, jeśli ten hak zostanie zgubiony lub zniszczony, Fais zostanie pochłonięty na dnie oceanu, aby powrócić tam, skąd przybył. Z tego powodu mówi się, że ludzie Fais żyją w strachu przed Yap i cierpią z powodu pozostawania w jego uścisku.
Pod koniec lat 90. archeolog Michiko Intoh zaproponowała dwie hipotezy. Pierwsza, ciesząca się przychylnością naukowca, to wyprawa z wysp Yap , w świetle pozostałości archeologicznych, małej grupy ludzi, która następnie przyjmuje język pochodzący ze wschodu o zupełnie innym charakterze niż Yap. Druga hipoteza, oparta na badaniach lingwistycznych, proponuje pochodzenie ze wschodniego Pacyfiku pierwszych populacji, które są włączone do sieci wymiany z wyspami Yap. Pierwsza hipoteza nie przekonuje Paula Rainbirda, który w 2004 roku zauważa, że Fais jest okupowane długo po sąsiednich wyspach położonych na zachodzie. Uważa, że wczesne przybycie ludzi do Fais wynika z faktu, że ogromna większość atoli dalej na wschód, które były okupowane dopiero kilkaset lat później, nie wyłoniła się jeszcze wystarczająco, aby pomieścić ludzką populację. Kilka lat później, w 2011 roku, Michiko Intoh zaoferowała jedynie ruch ludzki ze wschodu zgodnie z podejściem językowym, materiał archeologiczny świadczący o wymianie z Zachodem. Badanie dermatoglifów opublikowane w 1972 roku nie pozwoliło na odróżnienie od innych populacji Oceanii populacji Ulithi i Fais, zrzeszonych w tej samej grupie przez badaczy, ponieważ posługują się tym samym językiem.
Okupacja prehistoryczna według wykopalisk archeologicznychBadania archeologiczne 1991, 1994 i 2005 roku, w pobliżu miejscowości Faliyow, doprowadziły do odkrycia kilku poziomach gleby świadczących o obecności człowieka, począwszy od II E - IV th stulecia.
Na wyspie nie ma żadnych złóż gliny, w związku z czym importowano ceramikę niezbędną do działań kulinarnych. Wykopaliska dostarczyły, od najwcześniejszych poziomów, wiele odłamków ceramiki wykonanych na wyspach Yap i kilka odłamków ceramiki Palau powstałych być może w wyniku wymiany z Yap. Ewolucja w czasie rodzajów ceramiki produkowanej na wyspach Yap jest identyczna z obserwowaną w Fais, wykazując bardzo bliskie kontakty. Podczas wykopalisk odkryto również kamienie w zielonych łupkach łupkowych z wysp Yap. Prawdopodobnie używano ich po podgrzaniu do zagotowania wody. Z adzów otrzymywanych z muszli z rodzaju Tridacna są poświadczone od początku ludzkiej okupacji. Tego typu muszle Cassis są znane z 800. łodyg przynęta do trollingu, a haczyki wykonane z kości lub skorupy żółwia były przez niektóre produkowane lokalnie. Inne datowane na okres od 450 do 750 i od 1050 do 1400 pochodzą z Wysp Salomona lub Wysp Marshalla . Znaleziono ozdoby - bransoletkę i zawieszkę - wykonane z muszli głównie z rodzaju Tridacna , ale także z rodzajów Cassis i Spondylus , a także fragmenty obrobionej skorupy żółwia, przekłute zęby rekina, kości zjadanych ptaków itp. oraz, na poziomie między 1000 a 1200, guma z drzewa pospolitego na Filipinach.
W Fais można zobaczyć lekko podwyższone platformy szczątków koralowców, które zapewniają dobry drenaż i odpowiadają lokalizacji starych mieszkań. Należą do modelu, który mógł pochodzić z wysp Yap . Podobnie jak obecne domy w Fais, otoczone są przez wyschniętą wodą białą kostkę z korala. Zidentyfikowano doły do gotowania ze spalonymi skupiskami koralowców.
Liczne znaleziska archeologiczne świadczą, od początków ludzkiej okupacji w Fais, o intensywnych przepływach handlowych między tą wyspą a Yap. Ale ta obserwacja jest ważna między Środkowymi Karolinami i Yap. Co dziwne, nie ma dowodów na kontakt z wyspami Truk i Pohnpei .
Czternaście ciał odpowiadających ośmiu dorosłym, w tym sześciu kobietom, młodocianemu i pięciorgu dzieci, pochodzi z lat 1300-1600. Szkielety noszą ślady raczej aktywnego i fizycznego stylu życia oraz złego stanu zdrowia. Dwie osoby noszą ślady choroby krętkowej , prawdopodobnie ziewanie , a szkliwo zębów u większości osób wskazuje na złe odżywianie lub chorobę, a także złą higienę jamy ustnej. Zmarłych pochowano z różnymi przedmiotami: są to małe perły z muszli, szklane paciorki pochodzenia chińskiego lub weneckiego i prawdopodobnie przeszły przez Filipiny , bransoletki z muszli Tridacna i Trochus , haczyk w muszli.
Kilka z wykopanych gleb wykazuje cechy geologiczne odpowiadające skutkom erozji gleby, powszechnie kojarzonej z rolnictwem. Było to szczególnie intensywne od samego początku. Kości szczurów pochodzących z Azji Wschodniej ( Rattus tanezumi ) od najwcześniejszych szczurów świadczą o sprowadzeniu zwierząt domowych z zachodu. Być może to jest pochodzenie przodków świń ( Sus scrofa domesticus ) i psów, których kości zostały znalezione i dla których analiza zębów poprzez pomiar stosunków izotopów strontu wskazuje, że dorastały na Fais i dla niektórych były karmione ryba. Kości ptaków odpowiadają czternastu gatunkom ptaków morskich , pięciu gatunkom wędrownych ptaków przybrzeżnych, czterem gatunkom ptaków lądowych i jednemu gatunkowi wprowadzonego drobiu ( Gallus gallus ). Od tamtego czasu z wyspy zniknęło dziewięć gatunków ptaków morskich i trzy lądowe. Koguta, pochodzącego z południowo-wschodniej Azji, zjada się na wyspie od samego początku, ale później jego obecność jest ważniejsza. Według analiz DNA , nowa populacja kogutów przybyła między 1340 a 1470 rokiem. Może to być związane ze zmianami kulturowymi zachodzącymi na wyspach Yap i wpływem na populację Fais. Skutkowałoby to na przykład zastosowaniem skrobaków wykonanych z mięczaków typu czarnej porzeczki oraz nowego typu ceramiki yapaise. Inną hipotezą jest sprowadzenie tych zwierząt z Polinezji. Wschodnioazjatyckie pochodzenie świni, szczura i pierwszej populacji koguta, obecność psa znacznie częstsza na zachód niż wschód od Fais, prawdopodobnie z powodów kulturowych, oraz rzadkość atestacji tych czterech zwierząt w starożytnych okresach w w tym samym miejscu mogłoby ujawnić znaczenie Fais w stosunkach między zachodnią a środkowo-wschodnią Mikronezji.
Badanie szczątków ryb, w połączeniu z innymi źródłami informacji, doprowadziło Rintaro Ono i Michiko Intoh do zaproponowania regularnych, ale słabych połowów gatunków przybrzeżnych ze względu na ograniczone środowisko rafowe, a tym samym intensywną eksploatację. Gatunki na otwartym morzu, w szczególności rekin , Serranidae (łącznie z granikiem ) i między 400 a 800 tuńczykiem . Te trzy gatunki są najczęściej łowionymi rybami w Fais od początków ludzkiej okupacji. Po roku 800 udział tuńczyka prawdopodobnie spada ze względów klimatycznych. Połowy rekinów i grouperów są znacznie ważniejsze niż gdziekolwiek indziej w Mikronezji, ale także w Polinezji, a łowienie tuńczyka jest porównywalne z tym praktykowanym na Polinezji. Wielkość ryby wskazuje na przewagę rekina i tuńczyka jako źródła białka. Na poziomach datowanych od 1300 do 1800 roku, muszle konsumowane lub zbierane w pochówkach wskazują na kolekcje wokół raf koralowych.
Plik 1 st styczeń 1528, hiszpańska wyprawa kierowana przez Álvaro de Saavedrę zatrzymuje się na grupie wysp, które nazywa las Islas de los Reyes (po francusku „Wyspy Trzech Króli” ). Ten zestaw odpowiadałby wyspom Yap i Fais. Tej identyfikacji nie podziela Paul Rainbird, który przypisuje pierwszą wizytę Fais, czternaście lat później, 22 lub23 styczniado Hiszpana Ruya Lópeza de Villalobosa, którego po hiszpańsku witają wyspiarze: miejscowa ludność zbliża się do statków w kajakach i wita żeglarzy słowami „ Buenos días matelotes! „ Może to być efekt wcześniejszej wizyty Alvaro de Saavedry lub kontaktów z hiszpańskimi statkami z Filipin. W 1808 lub 1809 roku do Fais przez pomyłkę przybył hiszpański kupiec Jose Maria Fernandez, który chciał dotrzeć do Palau, aby tam dostarczyć ogórki morskie . Następnie wylądowała tam wyprawa odkrywcy Otto von Kotzebue w latach 1815-1817 z Adelbertem von Chamisso na pokładzie , a Jules Dumont d'Urville, który przybył na widok tego lądu1 st styczeń 1828po prostu przechodzi w pobliżu. On nazwy jej astrolabium przed podając jej nazwę feis poinformował kpt Lütcke że wyspiarze nazywają go to. Wsierpieńw tym samym roku obserwował to Louis Legoarant de Tromelin .
Do Karoliny podlegają hiszpańskiej dominacji XVI XX wieku do końca XIX th wieku , ale większość społeczności obecnych wyspy Yap państwa mają niewielki kontakt z Europejczykami i żyć niezależnie. W 1885 r., W następstwie konfliktu między Hiszpanią a Niemcami , arbitraż Leona XIII potwierdził posiadanie Hiszpanii przeciwko korzyściom handlowym dla Niemiec. Ten ostatni nabył te wyspy w 1899 roku i włączył je do niemieckiej Nowej Gwinei . Na początku I wojny światowej w 1914 r . Obszar ten zajął Cesarstwo Japonii . Ta okupacja jest zalegalizowana na mocy mandatu wysp Pacyfiku utworzonego w 1919 roku przez Ligę Narodów . Fosforan na wyspie był wydobywany przez Japończyków w latach 1937-1944.
Historię wyspy w czasie drugiej wojny światowej i uczucia mieszkańców - zaskoczonych i przestraszonych - opowiada piosenka skomponowana po wojnie. W tym okresie Fais jest broniony przez japońskie siły morskie stacjonujące na wyspie, a na płaskowyżu znajduje się pole minowe. Młodzi mężczyźni są wysyłani na wyspy Yap, aby pracować nad obroną przed amerykańskimi bombardowaniami. Amerykański okręt podwodny USS Drum strzela do japońskich instalacji na wyspie4 lipca 1944. Kontakt z amerykańskim okrętem rozpoznawczym miał miejsce20 grudnia 1944. Następnie wyspa jest bombardowana przez amerykańskie statki, a ludność może schronić się tylko w prowizorycznych schronieniach. Siły zbrojne inwazji na wyspę z desantowych pojazdów na1 st styczeń +1.945. Plik4 stycznia 1945 rwyspiarze zgromadzili się przed domem najwyższego władcy wyspy, aby być świadkami podniesienia amerykańskiej flagi.
Upewnij się, że wszystkie Wyspy Karoliny znalazły się pod kontrolą Stanów Zjednoczonych, które w 1947 r. Zarządzały nimi jako terytorium powiernicze wysp Pacyfiku w ramach mandatu ONZ. Plik11 listopada 1945, amerykański Boeing B-29 Superfortress w niebezpieczeństwie ląduje w pobliżu Fais. Dziesięciu członków załogi jest witanych przez wyspiarzy po podarowaniu prezentów dla Wodza Mahola. Informują go również o kapitulacji Japonii . Lotnicy zostają odzyskani następnego dnia podczas akcji ratunkowej. Jeszcze w 2002 roku blachy z tego samolotu były nadal używane w domach, do cięcia noży, łyżek lub innych narzędzi, jako piec do suszenia kopry przeznaczonej na eksport, opona chroni roślinę, tkanina od wewnętrznej strony kadłuba samolotu jest ponownie używane do żyłek wędkarskich, a szklane żarówki są używane jako miski do obsługi stołu.
Mikronezja uzyskała niepodległość w 1986 roku.
Dokumentacja archeologiczna ilustruje obecność licznych wymian z wyspami Yap od początków ludzkiej okupacji. Na początku XX -go wieku, Augustyn Kraemer odzwierciedla również licznych wymian. Fais zostało włączone do sawei , systemu hierarchicznych relacji między wyspami Yap i zewnętrznymi wyspami Yap , który działał przez pięć wieków, zanim niemieccy, a następnie japońscy osadnicy zakazali podróży między wyspami. Chociaż Yapai mieli bardzo ograniczoną rzeczywistą hegemonię na tych wyspach, system ten przyniósł znaczące korzyści wszystkim stronom. Ze względu na ich bliskość do Wyspy Yap , Ulithi i Fais cieszył się specjalny status. Wiele wysp miało stosunki z jedną wyspą na zachodzie, która była nad nią lepsza, oraz z jedną lub kilkoma innymi na wschodzie, które były od niej gorsze. Co dwa, trzy lata, wymiana towarów, takich jak tkaniny czy żywność, oznaczała uznanie tych relacji. Wartość przypisywana tkaninom była skorelowana z ich złożonością: łódź nigdy nie wypłynęłaby na wyspy Yap bez machi , tkaniny z włókien roślinnych o poszukiwanych wzorach. Na początku XX -go wieku, Ulithi Atoll pobierany roczny podatek na łodzi wykonania.
Opowieści opowiadane na atolu Ulithi kilkakrotnie wspominają o Fais, co wskazuje na częste wymiany z wyspą. Inne wymiany odbywały się również z innymi wyspami. Tak więc w 1697 roku, 29 Mikronezyjczyków opuścił Fais dla Lamotrek przybył Samar w Filipinach , napędzany przez burzę. W 1963 roku sześciu mężczyzn Ulithi udających się do Fais wpadło w tajfun i również wylądowało w Samar. W tych dwóch przypadkach żeglarze podjęli decyzję o zaprzestaniu prób dotarcia do celu i wycofaniu się w bezpieczne miejsce, którego lokalizację znają. Żeglarze używają środków mnemotechnicznych opartych na wyobraźni i wprowadzają rafy, wyspy i gwiazdy. Historie te są adaptowane przez mężczyzn, w szczególności w zależności od miejsca ich życia.
W Fais istniał również obieg mężczyzn. Zgodnie z mitem mieszkańców wyspy Hatohobei w Palau, 1230 km na południowy zachód od Fais, ich wyspa była zamieszkana przez wyspiarzy Fais, którzy w tej historii przybierają imię Mog Mog . Badania etnograficzne wskazują na pokrewieństwo kulturowe i językowe mieszkańców obu wysp. Historie podróży między tymi dwoma krainami wciąż opowiadają starsi na początku XXI wieku . Okres tej osady datuje się na około 1700 roku.
Według innej historii, wyspa Fais migracji w Mogmog w atolu Ulithi , prawdopodobnie na początku XIX th wieku , a to dało podstawę do rodowe klanu matrylinearnym Hamakrang . W 1949 roku większość z 25 osób, które twierdziły, że są potomkami kobiety o imieniu Thalalmar .
Fais nazywał się Feis lub Feys od 1721 r. Lub Pais lub Paiz od 1697 r. Pojawia się pod nazwą Île de Fais w atlasie francuskojęzycznym opublikowanym w 1826 r. W 1828 r. Otrzymuje imiona od Julesa Dumont d'Urville. kolejna wyspa Astrolabe od nazwy swojego statku ówczesnego Fejsa informowała, że jest to nazwa używana przez wyspiarzy. Przejście w pobliżu Louisa Legoarant de Tromelin w tym samym roku sprawiło, że czasami był informowany pod nazwą Tromelin lub Tromlin . W czasie okupacji japońskiej nadal nazywa się Fuhaesu lub Huhaesu . Na wyspach Yap wyspa nazywa się Voeêi .
Toponim Fais pochodzi od terminu ulithi Fai oznaczającego kamień , ze względu na jego kamienisty wygląd. Jest wymawiane jak niemieckie słowo Eis ( po francusku lody ), poprzedzone literą „F” . Wyspa nazywa fess w woléaïen .
Wewnętrzna toponimia Fais, według źródła z 1937 r., Dotyczy głównie obszarów przybrzeżnych, a wnętrze wyspy nosi nazwę Lūel . Plaże i obszary klifowe wyróżniają się skałami i innymi atrakcjami wybrzeża . Populacja podzielona jest na trzy sąsiadujące ze sobą wsie wzdłuż 600 m południowego brzegu: Yiludow , Lecucuy i Faliyow .
Fais to gmina w stanie Yap w Sfederowanych Stanach Mikronezji . Na jej czele stoi trzech wodzów, po jednym na wioskę, z których jeden jest najwyższym wodzem wyspy. W 1937 r. Głównym wodzem była wioska Lecucuy , ponieważ była ona najbardziej zaludniona.
W ramach wyborów parlamentarnych wewnętrznych do stanu Yap, gmina stanowi z tymi Ngulu , Ulithi i bezludnej gminy Sorol trzeciego okręgu wyborczego. Okręg ten wybiera senatora na czteroletnią kadencję, najpierw po jego stanowisku . Na szczeblu krajowym, stan Yap jako całość wybiera senatora na dwuletnią kadencję i senatora na czteroletnią kadencję na Kongres Sfederowanych Stanów Mikronezji .
Wsie Yiludow , Lecucuy i Faliyow były w 2007 r. Zamieszkane odpowiednio przez 67, 116 i 128 mieszkańców . Ostatni spis ludności w 2010 roku liczył 294 mieszkańców. W 2007 roku na wyspach Yap mieszkało około 100 osób z Fais .
1925 | 1930 | 1935 | 1958 | 1967 | 1973 |
---|---|---|---|---|---|
472 | 368 | 310 | 234 | 213 | 212 |
1977 | 1980 | 1987 | 1994 | 2000 | 2010 |
---|---|---|---|---|---|
195 | 207 | 253 | 301 | 215 | 294 |
Językiem używanym w Fais jest Ulithi , język oceaniczny z podgrupy języków mikronezyjskich z podrodziny Chuukic. Jednak niektóre terminy różnią się od języka używanego na atolu Ulithi do tego stopnia, że William Armand Lessa uważa go za dialekt .
Wyspiarze dawniej czcili bogów i duchy przodków. To nie były koniecznie łagodny: opowieść z początku XIX -go wieku, opowiada o duchu - iälus w Ulithi - Kto korzysta z odejściem człowieka, dance party w domu mężczyzn, dla s'zaatakować żonę i troje dzieci i oderwij ich wzrok. Po powrocie mąż straszy ducha, dmuchając w traszkę, zanim poleci przez dziurę w dachu. Według etnologa Augustina Krämera bóg Ëlulap miał dwóch synów, Róngola , którego żoną są Lagasilang i Lemarëleng , oraz Lugeileng . Ten ostatni, wraz z Jóuralem , miał również dwóch synów, Saulala i Jélefatha . Olefat jest synem Jélefatha . Wolofad - wariant transkrypcji Jélefatha - jest centralną postacią lokalnego boskiego panteonu. Związany ze zmianami kulturowymi, przekazywał ogień, tkactwo i sztukę. Jest też bohaterem, który przynosi kłopoty i nieszczęścia. Lugeileng jest stolarzem , Selang pokazał mieszkańcom Ngulu i Satowan jak zbudować łódź, dom, a na powiekach miskę. Wyspiarze z Ngulu pokazali następnie tę wiedzę mieszkańcom wysp Yap, którzy przekazali ją mieszkańcom Ulithi, którzy nauczyli się jej od ludności Fais, która przekazała ją mieszkańcom Woleai . Z Satowan wiedza była przekazywana stopniowo na wschód. Niektórzy bogowie są wspólni na wyspach Yap i Ulithi. Były praktyki wróżenia , na przykład za pomocą węzłów, aby wiedzieć, czy łowienie będzie obfite.
Mieszkańcy Fais przeszli na chrześcijaństwo po drugiej wojnie światowej . Jednak w 1948 roku etnolog William Armand Lessa nadal obserwował dobrze utrzymane sanktuarium poświęcone duchom przodków, fangeliälus i piosenka skomponowana po II wojnie światowej zawiera wiele odniesień do duchów przodków - duchy mają imiona inne niż ich starsi za życia - i bogom.
Pod wpływem chrześcijan wiara w duchy gwałtownie spadła od lat 70 . Jednak w tym dniu D. Rubinstein odnotowuje istnienie oficjalnych „wzywających duchy” i jest świadkiem zachowania kobiety mającej problemy rodzinne, twierdzącej, że jest opętana przez zmarłego męża. Ta wiara jest wciąż obecna na początku XXI -go wieku, podobnie jak w 2003 roku przepis na czerwonym barwnikiem do barwnika hibiskusa włókno został znaleziony przez pojawienie się w snach, człowieka 44 lat jej matka zmarła dwanaście lat wcześniej i ujawniając to jej.
Na wyspie znajduje się szkoła podstawowa nosząca imię byłego wodza imieniem Mahol, która w 2001 roku liczyła 87 uczniów, w tym 38 dziewcząt, dla 7 nauczycieli, w tym kobietę. Ewentualna kontynuacja kursu wymaga przemieszczania się po atolach Woleai i Ulithi lub w Yap .
Do ma bardzo dobrze zorganizowaną i dobrze zarządzaną przychodnię. W badaniu medycznym odnotowano, że w 2007 roku, po kościele, w każdą niedzielę po kościele organizowany był przez męskiego asystenta zdrowia. Odnotowuje się wtedy potrzebę pielęgniarki, kobiety mają pewną trudność w poinformowaniu jej o swoich specyficznie kobiecych problemach. Chociaż akceptuje się współczesną medycynę, praktykowana medycyna jest w większości tradycyjna. Stosuje się tam m.in. bardzo powszechną na wyspie Premna serratifolia , Barringtonia asiatica - lokalnie gol - Crateva religiosa , Crinum asiaticum , odmiana kurkumy , Syzygium aqueum , Ochrosia oppositifolia - lokalnie nazywana mo - karminatywną. środek iw dużych dawkach poronny , liście mariny Vigna , preparat do żucia na bazie liścia betelu i orzecha areki .
Ponieważ szefowie kuchni zabraniają spożywania alkoholu, odbywa się to dyskretnie. W 2007 roku w badaniu medycznym populacji odnotowano przewagę nadciśnienia tętniczego, dny moczanowej związanej ze spożyciem żółwi, cukrzycy, schizofrenii - cztery leczone przypadki, w tym jedna kobieta -, trąd - sześciu pacjentów w trakcie leczenia, cztery inne po jego zakończeniu - ból brzucha, ból pleców i różne infekcje skóry - prawie uogólniona obecność grzybicy skóry bezwłosej . Połowa badanych osób jest nosicielami filariozy . Na wyspie nie ma wówczas możliwości leczenia tej ostatniej choroby. Mieszkańcy Fais zapadli na epidemię dengi pod koniec 2011 roku. Zaczęło się10 listopada, rozprzestrzenił się w pierwszym tygodniu grudnia, osiągając szczyt 72 jednoczesnych przypadków i zakończył się późnogrudzień. 157 z 294 mieszkańców było zarażonych. Dwa lata później zgłoszono podejrzenie przypadku Chikungunya .
Mniej niż 20% populacji korzysta z energii elektrycznej uzyskiwanej z paneli słonecznych w 2008 r. W 2013 r. Unia Europejska planuje zainstalować panele słoneczne o maksymalnej produkcji 65 kilowatogodzin . Na początku 2010 roku bardzo niewielu mieszkańców (około 1%) kupowało gazety papierowe lub korzystało z usług pocztowych. Na wyspie nie ma sieci telefonicznej ani internetowej. Niecałe 15% mieszkańców ma radio, a 5% telewizor lub odtwarzacz DVD. Dostęp do informacji zewnętrznych nie ma większego znaczenia dla mieszkańców. Dziewięć komputerów zebranych w tym samym budynku było obecnych na wyspie w 2002 roku.
Fais dostarczył wyspom Yap ozdoby z muszli, przynajmniej od czasu przybycia Europejczyków do tej części Oceanu Spokojnego . Na początku XXI -go wieku, rolnictwa i rybołówstwa są środki do życia wyspiarzy. Dwa małe rodzinne sklepy detaliczne zajmują się dystrybucją kilku innych produktów konsumenckich.
Wodę pitną najchętniej dostarczają orzechy kokosowe , ale woda deszczowa spadająca na dachy budynków jest również zbierana w tym celu i magazynowana w zbiornikach. Kokos ma pojemność około 300 ml wody obciążonej elektrolitami, a mieszkaniec zużywa ich od trzech do pięciu dziennie. Może uzupełniać tę wodę i składniki odżywcze, jedząc papaje, cytryny lub inne produkty z drzew owocowych. Oprócz spożycia przez ludzi, woda deszczowa służy również do gotowania, zmywania naczyń, prania ubrań i płukania po kąpieli morskiej, a także do mycia ciała i usuwania ludzkich odchodów, dlatego nie ma tu prysznica ani toalety. Woda deszczowa zgromadzona w zbiornikach jest wykorzystywana w bardzo niewielkim stopniu w rolnictwie i tylko do karmienia świń.
Zasoby wody kokosowej i deszczówki są czasami znacznie zmniejszone przez szkody spowodowane przez niektóre cyklony. Susze, które następują po wydarzeniach w El Niño , co osiem do piętnastu lat, mogą pozostawić wyspę bez wody deszczowej przez miesiące i zmniejszyć ilość i jakość orzechów kokosowych. Zapasy wody są następnie zużywane w mniej niż dwa miesiące. Podczas długich suszy potrzebna była czasem pomoc z zewnątrz. Wód gruntowych jest obecnie dostępny w dwóch odwiertów na zachodnim wybrzeżu, po jednym w kształcie odwróconego stożka dawniej wykopanym przez strony, a drugiej zabetonowanej i ustanowionego na podstawie administracji japońskiej podczas II wojny światowej. Stara studnia jest wykopana w holoceńskich piaskach, które nie są zbyt przepuszczalne i dlatego zatrzymują wodę. Ściany z piasku były tarasowane i stabilizowane kamiennymi ścianami, aby zapobiec zapadaniu się konstrukcji. Te dwie studnie są używane tylko w sytuacjach awaryjnych ze względu na ich odległość od obszarów mieszkalnych. Cztery inne studnie zostały zainstalowane w pobliżu wiosek w latach 1996–1999, ale żadna z nich nie jest już używana i tylko jedna może zostać naprawiona w razie potrzeby. W przypadku braku wody w zbiorniku rodzinnym sąsiedzi są przyzwyczajeni do wzajemnej pomocy, nawet jeśli mówienie o tym jest względnie tabu.
Analizy przeprowadzone w 2005 roku wykazały, że woda w jednej ze studni miała bardzo wysokie stężenia sodu i chlorków, co wskazuje na intruzję wody słonej. Z fekaluria nie zidentyfikowano również jako dobrze jako zbiornik wody deszczowej. Ze względu na geologię wyspy jakość wód podziemnych jest bardzo zmienna.
Bogate złoże fosforanu odkryła niemiecka wyprawa w 1903 r. Dziesięć lat później Deutsche Sudsee Phosphat Aktiengesellschaft uzyskało prawa do eksploatacji, jednak żadne prace nie zostały wykonane ze względu na trudności w dostępie i rezerwy uznane za niewystarczające. W 1914 r. Japoński rząd wykupił prawa od niemieckiego społeczeństwa i przejął kontrolę nad prawie całą wyspą, skutecznie wywłaszczając jej mieszkańców. Japońskiej firmie Nanyo Takushoku zlecono wydobycie w 1937 roku. Przewoziła ona cały niezbędny sprzęt górniczy z Palau do Fais i budowała kolej, nabrzeże, magazyn, duże suszarnie fosforanów, sklep, radiostację, internat pracownicy itp. Jakość fosforanu była gorsza niż Angaur w Palau. Pierwszy ładunek fosforanu jest wysyłany przezPaździernik 1938a ostatni w 1944 r., kiedy kopalnia została zamknięta z powodu II wojny światowej i ofensywy amerykańskiej. Każdego roku wysyłano średnio 30 000 ton. Młodzi mężczyźni z Ifalik byli zmuszani do pracy w kamieniołomach. Intensywna eksploatacja zrujnowała znaczną część gleby, czyniąc ją nieprzydatną dla rolnictwa. Z tego okresu zachowały się różne opuszczone pozostałości: japońska wioska, fabryka i rejony żeglugowe.
Rolnictwo uprawiane na Fais jest tradycyjnym rolnictwem na własne potrzeby, łączącym małe obszary uprawne stykające się z siedliskiem i obszarami upraw mieszanych, to znaczy, że na tej samej działce znajdują się zarówno drzewa owocowe, jak i rośliny warzywne . Mieszkańcy spożywają bardzo mało "nowoczesnej" żywności (ryż, makaron instant, pieczywo, przetwory itp. ) I dlatego są importowane.
Terytorium jest tradycyjnie podzielone na 320 nazwanych działek, które są podzielone na nienazwane działki należące do różnych rodzin. Jednak eksploatacja fosforanu przez Japończyków w latach 1937–1944 spowodowała, że znaczna część gleby była nieuprawiana. Drzewa, ścieżki lub rzędy kamieni koralowych wyznaczają granice lądu. Małe działki, nazwane działki, ale także różne składniki rodzin są określane terminem bogota . Górnictwo, które zdewastowało wewnętrzne ziemie, centralny płaskowyż ma tylko kilka ziem uprawnych. Uprawia się tam słodkie ziemniaki , wprowadzone przez Japończyków około 1850 roku, maniok , tytoń , różne araceae ( Alocasia macrorrhizos , Colocasia esculenta , Xanthosoma sagittifolium ). Od końca XX -tego wieku , gdy bagna giganta taro jest uprawiana w kadzi cementowych. Najszerszy zasięg 10 × 15 m . Ściany mają na ogół mniej niż metr wysokości i zatrzymują różne ilości wody deszczowej obciążonej glonami. Plik1 st marzec wykupu w 2017 r, społeczność Fais otrzymuje dotację w wysokości 75 417 dolarów zaoferowaną przez ambasadę Japonii na budowę 35 czołgów taro w celu poprawy bezpieczeństwa żywnościowego ludności zagrożonej przez tajfuny i burze, które co roku nawiedzają wyspę. Oczekuje się, że struktury te będą produkować 11 091 kg taro. Wnętrze płaskowyżu, piaszczyste brzegi u podstawy klifów i tylne zbocza plaż są wykorzystywane do plantacji kokosów . Gaje kokosowe są domem dla owoców chlebowca , garbusa , nono - lokalnie nazywanego jolem - którego owoce są spożywane z wodą i cukrem. Spożywane są również owoce Muntingia calabura i papaja, a także ignam Dioscorea esculenta .
Jakość tytoniu produkowanego w Fais jest rozpoznawana przez mieszkańców Ulithi, ponieważ rośnie lepiej. Na początku XX th wieku, wyspa Ulithi wymieniane z tych uczynić syropem kokosowym przeciwko tytoniu. Plantacje przywołuje taniec w wykonaniu ludzi z atolu Ulithi . Opowiada, jak szaleniec z Ulithi stał się magiem, zaproponował dwóm braciom wycieczkę na plantacje tytoniu Fais i zabił ich razem z nim, wzywając tornado. Opowieść opowiadana dzieciom o Ulithi opowiada o człowieku z Mogmog, jednej z wysp atolu Ulithi, który zabił rekina pożerającego ludzi, który uniemożliwił ludziom z jego wyspy przybycie do Fais. Ofiarowuje mięso wyspiarzom Fais, co wyjaśniałoby, dlaczego są jednymi z jedynych, którzy jedzą je w Mikronezji, i otrzymuje w zamian tytoń.
Pod koniec XXI wieku na wyspie hodowano około 24 świń , wokół siedlisk, na wybrzeżu lub w pobliżu obszarów rolniczych, zwykle jedną przednią nogę przyczepioną do palika. Są karmione koprą i odpadami roślinnymi. Kury przebywają na obszarach siedlisk i jedzą koprę. Psy, pozostawione całkowicie wolne, żywią się resztkami jedzenia, w tym ościami ryb. Szczury żyją w roślinności i mogą być również wykorzystywane jako pokarm.
Wody przybrzeżne Fais, ze względu na brak laguny, są mniej bogate w ryby niż większość innych wysp tego stanu. Ludność jest zatem mniej samowystarczalna dzięki produktom swojego rybołówstwa. Ludzie z Fais łowią ryby codziennie, w dzień iw nocy, wzdłuż wybrzeża, w narracyjnym rejonie zejścia i dalej w morze za pomocą łodzi gazowych z włókna szklanego - ale cena benzyny sprawia, że ich użycie jest rzadkie - lub kajaki. Łowią między innymi papugoryby , surgeonfish , grouper , lucjan . Wyposażeni w maskę i płetwy, linkę ręczną i haczyk, młodzi mężczyźni łowią ryby w głębszych wodach na zewnętrznej krawędzi rafy, takie jak małe tuńczyki , trevally , grupery i inne ryby morskie. hotelarzy i restauratorów wysp Yap , w nocy żyłka wędkarska i haczyk są zastępowane przez podwodną lampę i łowią homary. Jeśli są niepokojone przez rekiny, upuszczają kamień, który podjęli ostrożnie, który przyciąga rekiny, które go ścigają. Łodzie pływają do mili od brzegu, aby łowić większe ryby pelagiczne: tuńczyka, mahi-mahi i marlina . Ryby złowione i przeznaczone do spożycia są udostępniane osobom mieszkającym w pobliżu domu. Dzielenie się jedzeniem służy spajaniu społeczności i wywołuje wzajemne stosunki wymiany. Połowy żółwi i zbieranie jaj, również dzielone z sąsiadami, są dozwolone, ale regulowane przez wodza wyspy, który zakazuje ich w okresie lęgowym . Lokalną specjalnością jest przygotowywanie pączków z mięsa żółwia, otoczonych kulką ciasta i smażonych.
Połowy rekinów są przeznaczone do spożycia przez wyspiarzy, którzy jako jedni z nielicznych w Sfederowanych Stanach Mikronezji je konsumują. Na początku 2010 roku łowienie ryb na otwartym morzu odbywało się za pomocą grubej żyłki zakończonej dużym hakiem obciążonym kamieniem, który spadł prosto. Jakiś czas wcześniej było to również praktykowane w przypadku łowienia na sidła. Rekin jest myty blisko brzegu, a następnie cięty w czystym miejscu w pobliżu przystani. Płetwy nie są zużywane. Dzielone jest również mięso.
Dwa systemy geograficzne pozwalają rybakom na rozróżnienie sektorów rybołówstwa. Pierwszy system opiera się na podziale na trzynaście koncentrycznych rzędów od wybrzeża do otwartego morza, przechodzących przez różne linie rafy. Linie promieniowe wyznaczone wzniesieniami koralowca, na których znane punkty połowowe przecinają te obszary i wyznaczają sektory. Drugi system opiera się na położeniu zatopionych bloków koralowych oraz kierunku i odległości łodzi od tych punktów.
Umiejętność tkania jest aspektem kobiecej tożsamości na wszystkich zewnętrznych wyspach Yap . Młode dziewczyny zaczynają uczyć się tkania na krosnach włókien bananów i hibiskusa w wieku od czterech do pięciu lat, a do czasu dojrzewania praktycznie wszystkie są utalentowanymi tkaczkami. Praktyka odbywa się w Fais pod nadzorem matki lub ciotki.
Rodzaje tkaninNa zewnętrznych wyspach Yap prowadzi się sześć rodzajów tkactwa . Najprostszy, marub , to prosta, niebarwiona tkanina wykonana z włókna hibiskusa. Hulifuy (dosłownie hibiskusa ) i huluch (dosłownie banan skóry ) mają, odpowiednio ramki taśmy hibiskus i włókna bananowe naprzemiennie i niezabarwionym zabarwionej na niebiesko. Peig (dosłownie boczny ) jest tkaniną z włókien bananów z szerokim rozłożony części w środku szereg dodatkowych wzorzystych pasm włókien barwionych na każdym boku. Wariant flak (z flagi angielskiej ) pojawił się po II wojnie światowej ze względu na możliwości projektowe, jakie dają przędze bawełniane i wielobarwne przędze poliestrowe. Składa się z szerokiego środkowego pasma wątku, do którego z każdej strony dodawane są trzy lub cztery węższe wielokolorowe paski. Najbardziej wyszukaną odmianą tkacką jest machi , na początku 2000 roku, która stała się specyficzna dla Fais, ale wcześniej była również praktykowana na atolu Ulithi. Tkanina jest ozdobiona wieloma rzędami dodatkowych wzorów, w tym wysoce stylizowanych postaci ludzkich, po obu stronach taśmy wątkowej. Jedna z odmian tego ostatniego, mmul , ma centralny wzór wyraźnie odróżniający się od innych. Niektóre wzory widoczne na tkaninach nie zmieniły się od co najmniej dwóch stuleci. Machi jest bardzo ważnym tkanina z symbolicznego punktu widzenia w Fais społeczeństwa.
Przygotowanie przewodówZe względu na świeży, biały błonnik preferowana jest szczególna odmiana bananów , zwana malug . W machi jest używany do podstawowych nici wątkowych i osnowowych, a włókno hibiskusa , które jest łatwiejsze do barwienia, jest używane do dodatkowych nici wątkowych tworzących dekoracje. Przygotowanie włókna bananowego wymaga, aby tkacz musiał najpierw wyekstrahować z zewnętrznych koncentrycznych warstw bananowca, preferowanych ze względu na najlepszą jakość włókna liści, wstążek o szerokości od trzech do czterech centymetrów. Są delikatnie skrobane polerowaną krawędzią muszli małża lub małym nożem w celu usunięcia miazgi. Uzyskane dwumetrowe wstążki pozostawia się do wyschnięcia na słońcu, a następnie każdą dzieli na cienkie włókna o szerokości od jednego do dwóch milimetrów. Jeśli chodzi o włókno hibiskusa, tkacz obiera włóknistą korę z gałęzi, a następnie moczy ją przez kilka dni, obciążoną kamieniami, w otworze wypełnionym wodą morską na płaskiej części rafy na wyspie, a ostatnio w betonowych basenach. , aż można oddzielić włókno od kory. Zarówno w przypadku włókien bananowych, jak i włókien hibiskusa, poszczególne pasma są związane ze sobą, tworząc nitki.
Barwienie przędzyDodatkowe nitki wątku z włókien hibiskusa przed tkaniem są barwione na czerwono lub niebiesko. Niebieski barwnik pierwotnie pochodził z odrostów bananowych, a czerwony z korzeni nono ( Morinda citrifolia ), ale podczas japońskiej administracji kolonialnej, prawdopodobnie pod koniec lat trzydziestych XX wieku , wyspiarze zastąpili te barwniki tymi pochodzącymi z innych lokalnych roślin lub minerałów. . We wczesnych latach siedemdziesiątych kobiety na wyspie używały niebieskiego papieru do powielania i japońskich syntetycznych wkładów z czerwonym barwnikiem. Następnie, ponieważ czerwony barwnik stał się trudno dostępny, użyto importowanej czerwonej bawełny i zapomniano o procesie barwienia. W 2003 roku, w ramach projektu ponownego wprowadzenia na rynek tkactwa machi , na nowo odkryto barwienie naturalnymi barwnikami.
TkactwoUzyskane przędze osnowy z włókien bananowych są osnowywane za pomocą niskiej drewnianej ławki, w którą są włożone cztery pionowe kołki, wokół których jest nawijana przędza. Kołki są następnie zastępowane różnymi częściami krosna, a następnie wszystko jest przenoszone na krosno. Tkanie odbywa się na poziomych krosnach z kawałkami drewna hibiskusa zszywanymi sznurami z suszonych włókien lub trawy. Tkaczka tka siedząc na ziemi, z wyciągniętymi nogami i stopami opartymi o ramę krosna, pasek przymocowany do krosna owinięty wokół jej lędźwi. Przędza z włókna bananowego, ułożona na długim wypolerowanym czółenku, jest wykonana z drewna pomarańczowego . Dodatkowa przędza wątkowa z barwionego hibiskusa jest przepuszczana przez przędzę osnowową za pomocą igły wykonanej z trybuny płaszczki lub miecznika .
Odrodzenie tkactwa machiNa początku XXI wieku mniej niż 25 kobiet z Fais, zwłaszcza kobiet w wieku 40 lat i starszych, wciąż wiedziało, jak tkać machi . Żadna kobieta poniżej 30 roku życia nie wie, jak to zrealizować i nie rozumie jej kulturowego znaczenia. Przyczyny utraty know-how są dla D. Rubinsteina i S. Limola związane z modernizacją, w szczególności zachodnią szkołą, gospodarką płac i migracją miejską. Dla kobiet Fais, które wciąż posiadają tę wiedzę, byłby to dostrzegany brak dyscypliny wśród młodych kobiet, ich brak zainteresowania tradycją i porzucenie przez wspólnotę Fais zwyczaju posiadania kobiet na wsi. domy w okresie ich miesiączki i po porodzie. Projekt ożywienia i ochrony tego rzemiosła został zainicjowany w 2001 r. Z inicjatywy w szczególności S. Limola, pochodzącego z Fais, dyrektora firmy i przy wsparciu finansowym ustawy o inwestycjach siły roboczej (WIA) w Yap finansowanej przez Stany Zjednoczone. Można to przeprowadzić za zgodą kobiet Fais, tradycyjnych wodzów Soboru Tamolskiego i pomimo oporu niektórych mężczyzn ze względu na specyficzny tradycjonalizm, sprzeciw wobec metody nauczania poza rodziną, do przekazywania tego know-how uważane za należące do Fais do kobiet z innych społeczności i monetyzacja tego bardzo symbolicznie naładowanego dziedzictwa. Najwyższy Wódz Fais dostarczył w 2003 r. Teren graniczący ze szkołą podstawową na wyspie pod budowę tradycyjnego budynku krytego strzechą, wzniesionego przez mieszkańców wyspy, aby pomieścić szkołę machi . Pierwsi studenci ukończyli studia w 2004 roku.
Rybacy użyć stabilizatora drewniane kajaki zwane Proa . Są one wytwarzane z Barringtonia asiatica - lokalnie gol - lub Heliotropium foertherianum - lokalnie chel .
Pas startowy zbudowany na początku lat 90. może pomieścić małe samoloty. Jeden z nich, obsługiwany przez lokalną misję protestancką, Pacific Missionary Air Service , obsługuje połączenie między Ulithi , Fais i wyspami Yap , dwa razy w tygodniu z dwoma Beechcraft Queen Airs . Główną funkcją tych lotów jest transport osób potrzebujących pilnej pomocy medycznej do szpitala Yap, ale pasażerowie do ośmiu osób i fracht są możliwe. Dla większości rodzin stawki są jednak zbyt wysokie. Z15 lutego 2018 ra co dwa tygodnie samolot Caroline Islands Air obsługuje trasę Yap Islands-Ulithi-Fais-Yap Islands. Statek rządowy wykonuje również nieregularne miesięczne rejsy, zapewniając zaopatrzenie i część eksportu.
W 1909 roku wyspa liczyła łącznie 34 rodziny, tyle samo w 2007 roku. W każdej z trzech wiosek było dziesięć lub więcej rodzin składających się z od 3 do 15 członków . Rodziny, agnatyczne i patrilokalne , na ogół posiadają od trzech do pięciu budynków. Ten zestaw konstrukcji jest określany terminem bogota, używanym również do nazwania rodziny i działek pierwszego poziomu. Rodzina skupia kilku braci lub agnatów , ich żony - które zachowują prawa do spadku po rodzicach - oraz niezamężne dzieci, do których można dodać owdowiałego rodzica. Status każdej osoby zależy od patrilokalnych dóbr. Przed kolonizacją rodziny posiadały specjalistyczną wiedzę z takich dziedzin, jak magiczne rytuały związane z określonymi technikami połowowymi lub rolniczymi, budowanie czółna, tańce reżyserskie, tkanie machi . Rodziny zajmujące główną rangę, to znaczy połowa z nich, musiały co roku dostarczać specjalną odmianę machi , mmul jedynego wodza wyspy. Ten umieścił go na półce z duchami na cztery dni jako ofiarę dla przodków, zanim ostrożnie go odłożył.
W rodzinie dorośli są odpowiedzialni za przygotowywanie i rozdawanie dzieciom jedzenia. Dzielenie się jedzeniem jest podstawą struktury rodziny i dlatego dzieci uczą się jeść tylko z bliskimi krewnymi, w przeciwnym razie konsekwencje mogą być „katastrofalne” . Opuszczenie rodzinnego posiłku wiąże się z ryzykiem wyśmiewania się i nie znalezienia nic do jedzenia.
Małżeństwa mieszane są mało praktykowane, a przynajmniej od końca XIX -tego wieku. Występowało częściej we wcześniejszej epoce, kiedy ruch statków był ważniejszy.
Badanie przeprowadzone w Listopad 2008pokazuje, że wyludnienie nie jest głównym powodem do niepokoju dla mieszkańców pomimo ich niewielkiej liczby. Bardziej niepokoi ich zmiana klimatu i jej konsekwencje dla rybołówstwa, rolnictwa i infrastruktury. Jeszcze bardziej niepokoi ich wzrost cen i ewolucja tradycyjnej struktury społecznej.
Kiedy cudzoziemiec przyjeżdża do Fais, powinien ubierać się zgodnie z lokalnym zwyczajem, aby się dopasować.
PrzyjęcieAdopcja dzieci jest bardzo często tradycyjna praktyka w fais. Odbywa się głównie między członkami tej samej społeczności ze względów społecznych, politycznych i ekonomicznych. Rodziny oferujące dzieci do adopcji na ogół nie mogą pozwolić sobie na odpowiednie wyżywienie ich wszystkich. Adoptery to pary bez dzieci, które mają tylko chłopców lub dziewczynki i chcą zmieniać płeć, ponieważ każdej płci przydzielane są zadania związane z egzystencją. Wodzowie wiosek również chętnie się adoptują, ponieważ mają dużo ziemi uprawnej i szukają pomocy. Adopcje te mają również na celu oderwanie dziecka od wyłącznej identyfikacji z jego naturalną rodziną, do której zawsze może się udać ze względu na bliskość siedlisk. W 1977 roku D. Rubinstein zauważył, że 92% dzieci na wyspie zostało adoptowanych, ale tylko 20% z nich faktycznie mieszkało w bogocie swoich przybranych rodziców. Liczba ta wzrasta, gdy para nie ma dzieci w momencie adopcji. Te tradycyjne adopcje często nie mają bytu prawnego. Jednak po ślubie mąż wraz z rodziną przeprowadza się tylko w jednej trzeciej przypadków do domu rodziców adopcyjnych.
Umieść machi w społeczeństwieMachi był bardzo ważny materiał w wymianie komentarzami z wyspami Yap przed kolonizacji niemieckiej i warto było odpowiednikiem ludzkiego życia. Jeśli jedna osoba przypadkowo zabiła drugą, dar machi rodzinie zmarłego był gestem przeprosin i wystarczającego pojednania. Przed wprowadzeniem chrześcijaństwa tkanina ta była symbolem wejścia w dorosłość: w okresie dojrzewania, w czterodniowym okresie izolacji, młodzi chłopcy byli dekorowani kwiatami jak do tańca i nosili przepaski na biodra machi . Kiedy minęły cztery dni, nowy dorosły podarował przepaskę rytualnemu ojcu chrzestnemu, zwykle starszemu krewnemu. Aż podczas XX th wieku, na początku swoich rządów, dziewczęta żył trzy miesiące zamknięty w domu miesiączkowego i wplótł im swoje pierwsze machi .
Tkanina ta była również oznaką prestiżu, ściśle związanego z praktyką władzy, a głowa wyspy otrzymywała co roku kopię od każdej z głównych rodów. Należał do klasy obiektów określanych jako tamol bwalungalowy (po francusku „zalety wodza” ), w tym takie obiekty, jak szklane butelki, boje pływające po wyspie, kilka gatunków zwierząt morskich. Uważane za tabu, takie jak wieloryby, delfiny i morze żółwie i które należało do niego systematycznie przynosić.
Przed chrystianizacją machi odegrał ważną rolę w ceremonii objęcia nowego wodza, która odbyła się obok domu mężczyzn w jego wiosce. Podporządkowany wódz trzymał machi nad głową przyszłego wodza, klęcząc na świętej ziemi, recytował pieśń wzywającą wielkie bóstwa wyspy, aby go chroniły, i wzywając go do rządzenia z odpowiednią pokorą, a następnie położył materiał na ramionach nowy szef kuchni w manierze płaszcza. Tkanina ta symbolicznie łączyła nadchodzącego wodza z jego poprzednikami i duchami przodków.
Nawet dzisiaj ta tkanina nigdy nie jest używana w życiu codziennym i zawsze ma silną wartość symboliczną. Może być podarowany przyjacielowi opuszczającemu wyspę jako pamiątka lub przedmiot bogactwa. Jest używany podczas ceremonii przeprosin, gdy jedna rodzina skrzywdziła inną lub obraziła wodza. Machi zawsze jest namacalnym wyrazem miłości do kobiety, siostry lub dziewczyny na śmierć człowieka. Jest to najbardziej ceniony prezent w tych okolicznościach i towarzyszy ciału z innymi przedmiotami podczas pogrzebu. Machi wyświetlana jest również jako element dekoracyjny przedmiot i mogą być postrzegane jako narodowy symbol Federacji Mikronezji . Jego utowarowienie zostało zabronione przez Radę Tamol , Radę Tradycyjnych Wodzów Wysp Zewnętrznych w stanie Yap, ponieważ nadal jest postrzegany jako Bwalungal Tamol .
Od lewej do prawej, jego najstarszy syn, wódz, jego żona, jego najmłodszy syn.
Od lewej do prawej, jego najstarszy syn i wódz.
Na początku XIX -go wieku, mężczyźni i kobiety noszą przepaski biodrowe w włókien kokosowych wisi na włosku. Kobiety noszą pierścionki, wisiorki i bransoletki, zwykle wykonane z biżuterii z muszelek . Na początku XXI wieku dla dojrzewającej kobiety z Fais odpowiedni strój składał się z noszenia zawijanej spódnicy z tkaniny bez górnej części garderoby. W przypadku mężczyzn odpowiada to noszeniu plecionej przepaski na biodra. Machi nie jest noszone jako ubranie. Zdjęcia zrobionegrudzień 2015 ilustrują częste używanie szortów i T-shirtów.
Praktyka tymczasowy tatuaż obserwowano przez Augustine Kraemer na początku XX -go wieku, który uważa za z Mogmog w atolu Utithi . Tatuaż jest wtedy uważany za klejnot i można go trzymać na skórze od jednego do trzech miesięcy, w zależności od praktyki. Jedyny użyty kolor, czarny, jest uzyskiwany z orzechów Takamaka zredukowanych do sadzy, która jest mieszana z gliną z wysp Yap , a wszystko to zmiażdżone wodą.
Większość domów jest wykonana z drewna, a wiele z nich zostało późno wysadzonych w powietrze przez Tajfun Maysak marzec 2015. Na początku 2017 roku na Ulithi i Fais zakończono program, finansowany przez Amerykańską Agencję Rozwoju Międzynarodowego , polegający na przebudowie domów drewnianych z fundamentami z pali betonowych, które mają wytrzymać silne wiatry i fale sztormowe . Wyposażone są w zbiorniki o pojemności 3785 litrów.
Marka obejmuje domy dla mężczyzn i domy menstruacyjne zbudowane wzdłuż wybrzeża. Są miejscem spotkań kobiet i mężczyzn, miejscem spotkań lub pracy, miejscem nauki do kultywowania tradycyjnych umiejętności zawodowych, miejscem prowadzenia obrzędów związanych z dojrzewaniem. Jedynymi kobietami, które mogą wchodzić do męskich domów, są pokojówki lub konkubiny . Fale wywołane przejściem gwałtownego tajfunu w 1987 roku zniszczyły menstruacyjne domy zlokalizowane w pobliżu plaży. Kilka czynników spowodowało odroczenie, a następnie zaniechanie odbudowy. Pierwszą z nich jest brak siły roboczej ze względu na oddalenie wielu młodych mężczyzn studiujących lub zatrudnionych poza Fais. Po drugie, wyspiarze w coraz większym stopniu polegają na amerykańskich federalnych programach pomocy w przypadku klęsk żywiołowych w zakresie odbudowy, ale programy te generalnie nie obejmują struktur społecznych. Wreszcie, zachodnia edukacja, wpływ misji katolickich i ekonomii płac podważyły przyczyny kulturowe, które prowadziły do izolowania się kobiet w czasie ich okresów oraz do ograniczania autorytetu rodziny nadrodzinnej i społecznej wymiany żywności i napojów. Pracy niezbędnej dla funkcjonowania menstruacji domu, ale także domu mężczyzn.
Różne rodzaje konstrukcji (powyżej siedliska, w centrum magazyn, poniżej schrony), 1910 r.
Wnętrze domu, 1910 r.
Wnętrze domu, 1910 r.
Mieszkańcy Fais utrzymują silne relacje z mieszkańcami Atolu Ulithi . Co roku są zapraszani do udziału w Dniu Kultury organizowanym na atolu. Taniec Langelpiy wykonywany przez ludzi Ulithiego jest również znany w Fais. Opowieści nagrane w Ulithi w 1960 roku podkreślają znaczenie tańców w kulturze wyspiarzy Fais: w jednym z nich kobiety witają Ulithianów tańcami, w innym mąż Fais opuszcza swój dom. Dom i rodzinę, co wykorzystuje złego ducha, by tańczyć do wczesnych godzin porannych w domu mężczyzn. Tańce wykonywane przez kobiety, a następnie przez mężczyzn, zostały wręczone na cześć jednej z załogi amerykańskiego Boeinga B-29 Superfortress, który wylądował w pobliżu wyspy w 1945 roku. Ten, który wrócił na wyspę w 2002 roku, został mianowany przez Supreme Przywódca Carlos Haruei, honorowy obywatel, konsul i głowa wyspy.
Girlandy kwiatowe i " maremar " są wykonane z kwiatów Caesalpinia pulcherrima , odmiany Curcuma , Guettarda speciosa , Hymenocallis littoralis , Mirabilis jalapa , papaya i Plumeria rubra .
Mieszkańcy Fais są znani wraz z mieszkańcami atolu Ulithi z tego, że zapewniają jeden z najlepszych tradycyjnych systemów opieki paliatywnej na świecie, opiekę Hashu, która odbywa się w domu. Dotyczą najbliższej rodziny, dalszych krewnych, a w wielu przypadkach całej społeczności. Najbliższa rodzina jest zwolniona z obowiązków domowych, aby pozwolić jej zajmować się umierającymi. Zmiany alokacji następują z dnia na dzień. Ten proces nazywa się yach metmat lobong . Obecni muszą być spokojni, ulegli i radośni. Wszyscy rodzice i społeczność odwiedzają umierającego człowieka i przynoszą mu specjalne potrawy i girlandy z kwiatów. Dopóki może uczestniczyć w dyskusji, podejmowane są starania, aby rozwiązać spory rodzinne i kwestie spadkowe. Rodziny chrześcijańskie modlą się przy łóżku i śpiewają hymny. Rodziny wciąż mają nadzieję na wyleczenie i nadal stosują tradycyjne leki. W wyniku skomplikowanych rozważań etycznych i moralnych, umierający czasem pragnie bólu . Kwestionariusz medyczny i praktyki wróżbiarskie mogą służyć do określenia, czy chorego można wyleczyć.
Opieka nad zmarłymPo śmierci ciała nigdy nie poddaje się sekcji zwłok . Zmarłemu towarzyszy mnóstwo prezentów tkaninowych zakupionych przez członków jego rodziny: tkane dywaniki, tkaniny wykonane na krosnach, koce czy prześcieradła zakupione w sklepach. Towarzyszą ciału jako przedmioty pogrzebowe lub do owijania ciała lub są przekazywane rodzinie. Machi , znak miłości noszonego przez kobiety, siostry lub córki, jest najbardziej popularny wśród pogrzebowych tkanin i mogą być wykonane z wyprzedzeniem dla starszych krewnych, aby być dostępne na czas. Na początku XX th wieku, ciało zostało częściowo malowane kurkuma . Podczas pogrzebu wymienia się genealogiczne pochodzenie obecnych. Grób można przechowywać przez trzy dni, aby sprawdzić, czy duch zmarłego tam jest i komunikować się z nim. Rzeczy zmarłego, które nie zostały zniszczone lub odzyskane przed śmiercią, są spalane, aby duch nie pozostawał w pobliżu jego domu. Rodzina spędziła cztery dni, nie wychodząc z pogrążonego w żałobie domu. Uprawę kilku pól taro zmarłego można zawiesić na sześć miesięcy na znak szacunku. Imię zmarłego nie jest ponownie wymawiane, dopóki nie zostanie nadane noworodkowi z rodziny, w której ma odzyskać charakter swojego imiennika.