Księga Eklezjasty

Księga Eklezjasty
Tytuł w Tanachu Qohelet
Tradycyjny autor Salomona
Tradycyjne randki XI th  century  BC. J.-C.
Randki historyczne ~ III th  wieku  pne. J.-C.
Liczba rozdziałów 12
Klasyfikacja
Tanachu Ketouvim - Megiloth
Poprzedni Biadolenie Estera następujący
Chrześcijański kanon Książki poetyckie
Poprzedni Przysłowia Pieśń nad pieśniami następujący

Kaznodziei lub Qoheleth (greckim tłumaczeniem hebrajskiego קהלת Koheleta , „ten, który przemawia do tłumu”) jest księga Biblii hebrajskiej , część Ketuvim , obecny we wszystkich pistoletów .

Uważana za rodzaj autobiograficznego portretu, ta książka została napisana przez autora, który przedstawia się jako „Kohelet”, syn Dawida i były król Izraela w Jerozolimie . Końcówka książki również przypisuje mu napisanie Księgi Przysłów . Został on zidentyfikowany trochę czasu Salomona , które zostało zakwestionowane przez Woltera i egzegetów nowoczesnych po nim, która data pracę III th  century  BC. AD , w okresie hellenistycznym, kiedy Żydzi byli pod wpływem różnych greckich systemów filozoficznych, takich jak epikureizm i stoicyzm .

Książka składa się z ogólnych refleksji, niektóre przeniesione do naszego codziennego języka ( „  nic nowego pod słońcem  ” ), w zrezygnowanych akapitach przywołujących sens życia – lub pozorny brak sensu – i prowadzących do pewnych rad, które można by wieść. Ogłasza fatalistycznie „  daremność  ” i daremność wszelkich ludzkich działań, mądrych i szalonych znających wspólny los śmierci. Chociaż kaznodzieja wyraźnie przedkłada mądrość ponad głupotę, nie uznaje jej wartości poza zwykłą przyjemnością istnienia. W obliczu tego braku sensu autorka zaleca korzystanie z prostych przyjemności dnia codziennego, takich jak jedzenie i picie, radość z pracy, towarzystwo ukochanej osoby, które są darami od Boga. Zaleca też powstrzymanie się od przeklinania króla (i Boga ), pomimo postrzegania niesprawiedliwości na świecie . Wreszcie konkluduje, że jego poszukiwanie sensu życia doprowadziło go do tego, że podstawowym obowiązkiem ludzkości i jedyną trwałą rzeczą jest „boje się Boga i przestrzeganie Jego przykazań , bo to wszystko. obowiązek człowieka”. (12:13).

Pisze zgodnie z odczuciami mieszkańców świata, to znaczy tych, którzy są „pod słońcem” (Kazn. 1,9). Duża część książki wydaje się negatywna i pesymistyczna (Kazn 9:5,10), przy braku jakiejkolwiek perspektywy przyszłego życia, ponieważ jednostka podlega determinizmowi, który ogranicza jej przeznaczenie do wiecznego cyklu życia i śmierci. zysk (Kaz 1,3-4).

„Kohelet” i „Kaznodziei”

Termin hebrajski קהלת jest zbudowany na korzeniu קהל, czyli „tłum” i, jako czasownik „zebrać”. קהלת jest zatem bardziej prawdopodobnym tytułem niż imieniem, odnoszącym się do „unifikatora”. W zależności od kontekstu są to albo tłumy, które mają uczyć ich mądrości, albo aforyzmy w tym samym celu. קהלת może również reprezentować funkcję redaktora, kompilatora tekstów (12,9) „Qohélet ważył, badał i poprawiał wiele przysłów. " Francuski tytuł książki, Koheleta , pochodzi z przekładu Septuaginty z Koheleta przez Εκκλησιαστής. Słowo to wywodzi się z greckiego Εκκλησία - w zasadzie "zgromadzenie" bez konotacji religijnej, choć później używane głównie w tym celu, stąd w Nowym Testamencie tłumaczenie jako "kościół".

Francuskie tłumaczenie (z niemal wyczerpującym komentarzem) tej greckiej wersji opublikowane jest w zbiorze La Bible d'Alexandrie .

Termin Koheleth również w języku angielskim przez Kaznodziei (The kaznodzieja ) w Biblii króla Jacques - z terminem łacińskim concionator of St Jerome - również następuje der Prediger od Marcina Lutra . Termin „kaznodzieja” lub „kaznodzieja” (który jest starszym synonimem) implikuje funkcję religijną, a książka nie odzwierciedla takiej funkcji, to tłumaczenie wyszło z użycia. Lepszą opcją byłby „nauczyciel” (w etymologicznym sensie tego terminu), choć nie oddaje to idealnie podstawowej idei tytułu hebrajskiego.

Motyw

Jej tematem jest próżność (w sensie „tego, co jest próżne”) rzeczy ludzkich. Książkę otwiera obserwacja bezradności i pesymizmu: wszystko jest próżne, czyli daremne i nieistotne. "Nie ma nic nowego pod słońcem". Mądrość to smutek, wiedza to ból. Mądrych i głupich spotyka ten sam los w śmierci i zapomnieniu. Niepewność spowodowana nieustanną groźbą śmierci i niesprawiedliwością panującą wśród ludzi, niemożność poznania planów Boga wobec świata czynią los człowieka kruchym i nieuchwytnym.

W obliczu tej obserwacji książka kładzie nacisk na znaczenie tego życia jako jedynej dziedziny działalności i ważnych osiągnięć dla mężczyzny, zanim zniknie ze świata, oraz na potrzebę „zażywania przyjemności z kobietą. którą kochamy ”i„ przestrzegaj przykazań; bo to jest cały obowiązek człowieka”.

Autor i tło historyczne

Autor

W pierwszych dwóch rozdziałach autor opisuje siebie jako syna Dawida i króla Izraela w Jerozolimie, mędrca na dworze wspaniałych ludzi. Te wskazówki mogą wskazywać na króla Salomona , ponieważ jego następcy w Jerozolimie rządzili tylko Judą . W rezultacie zarówno tradycja rabiniczna, jak i pierwsi chrześcijanie przypisywali Księgę Koheleta królowi Salomonowi.

Opinię tę porzuciło wielu współczesnych krytyków, którzy obecnie uważają, że Qohelet jest owocem tradycji pseudoepigraficznej , chcąc przedstawić się jako słowa znanego i szanowanego mędrca. Pogląd jest taki, że Księga Koheleta została napisana około 250 roku p.n.e. AD przez niezhellenizowanego intelektualistę należącego do społeczności żydowskiej z czasów Drugiej Świątyni w Jerozolimie . Ostatnią zachowaną datę powstania pisma sugeruje fakt, że Ben Sirakh wielokrotnie je cytuje lub parafrazuje, raczej jako pismo kanoniczne niż współczesne.

Wielu współczesnych konserwatywnych uczonych również przyznać, że Salomon jest mało prawdopodobnym autorem. Ponieważ dzieło znajduje się w Ketuvimie , musi mieć charakter poetycki.

W księdze następują po sobie dwa głosy: główny narrator (1,1-11; 12,9-14) i Qohelet (1,12-12,8). Nie sugerując, że będzie dwóch autorów, zachęca to czytelnika do umiejscowienia ram opowieści w dłuższej perspektywie i dostrzeżenia w niej pogoni za Mądrością od czasów Salomona. Autor jest prawdopodobnie hebrajskim poetą wykorzystującym życie Salomona jako punkt widzenia, aby zilustrować dążenie Hebrajczyków do mądrości (Kazn 1.13, 7.25 8.16; Hi 28.12). Umieściłoby to księgę w ostatnich dniach pism kanonicznych (zob. Flawiusz Józef , Przeciw Apionowi 1: 38-42, który potwierdza zamknięty kanon na początku okresu po wygnaniu), kiedy Mądrość wydawała się Hebrajczykom nieuchwytna (Kazn. 1,17, 7,23; Pro 30.1-3).

Język

Hebrajski z Księgi Koheleta nie był powszechny w czasach panowania Salomona i zawiera wiele zapożyczeń z języków obcych, zwłaszcza aramejskiego i perskiego. Wpływ tych dwóch języków jest charakterystyczny dla późnego hebrajskiego i miał miejsce podczas mieszania kultur wytworzonych przez niewolę babilońską .

Posługiwanie się tymi językami mogło być jednak nawiązaniem przez autora do przypisywanych Salomonowi i rozwijanych przez niego w fazie ekspansji handlu i przemysłu zagranicznego talentów językowych oraz w jego licznych kontaktach z dyplomatami wędrownymi i innymi świat zewnętrzny (1 Król. 4:30, 34; 9:26-28; 10:1, 23, 24).

Data pisania

Dominic Rudman, Determinism in the Book of Ecclesiastes (JSOTSup. 316; Sheffield: Sheffield Academic Press, 2001, s. 13) przytacza współczesne komentarze na temat tego datowania.

Oryginalny cytat w języku angielskim:

Większość obecnych komentatorów np. RN Whybray, Ecclesiastes [Komentarz NCB; Grand Rapids: Eerdmans; London: Marshall, Morgan i Scott, 1989] 4-12) opowiadają się za datą z połowy do końca trzeciego wieku. Inni, wśród nich N. Lohfink (Kohelet [NEchtB; Wurzburg: Echter Verlag, 1980] 7) i C. E Whitley (Koheleth: His Language and Thought [BZAW 148; Berlin/Nowy Jork: de Gruyter, 1979] 132-46 ), sugerowali pochodzenie z początku lub połowy drugiego wieku.

Możliwe tłumaczenie:

„Większość komentatorów Księgi Koheleta, na przykład RN Whybray ([Komentarz NCB; Grand Rapids: Eerdmans; Londyn: Marshall, Morgan i Scott, 1989] 4-12) opowiada się za datą między połową a końcem trzeciego wieku. Inni, w tym N. Lohfink (Kohelet [NEchtB; Wurzburg: Echter Verlag, 1980] 7) i C. E Whitley (Koheleth: His Language and Thought [BZAW 148; Berlin/Nowy Jork: de Gruyter, 1979] 132-46) sugerował pochodzenie między początkiem a połową II wieku. "

„Próżność” w tekście

Wyraźnym celem Qoheleta jest odkrycie, jak okiełznać życie, cel zgodny z ogólnymi kierunkami literatury mądrościowej . Jednak dla Qoheleta wszelkie możliwe korzyści płynące z życia przekreśla nieuchronność śmierci . Jako taki, Qohelet stwierdza, że ​​życie (i wszystko pomiędzy) jest głupie. W świetle tego wniosku Qohelet radzi swoim słuchaczom, aby jak najlepiej wykorzystali życie, objęli teraźniejszość, ponieważ nie ma sposobu na zapewnienie pomyślnej przyszłości. Chociaż ten ostatni wniosek był czasami porównywany do epikureizmu , przedstawia się on Qoheletowi jako nieunikniony rezultat jego niepowodzenia w nadawaniu sensu istnieniu.

Ta konkluzja znajduje odzwierciedlenie w chórze, który otwiera się w tym samym czasie, co zamyka słowa Qoheleta:

„Marność nad marnościami”, mówi Księga Koheleta, „marność nad marnościami, wszystko marność. "

Słowo przetłumaczone jako „próżność”, הבל ( hevel ), dosłownie oznacza „dym, para, mgła, oddech, lekki oddech”. To samo słowo przywołujące kruchość oznacza w Genesis postać, którą tłumaczenia nazywają Abelem . Qohelet używa go metaforycznie, a jego dokładne znaczenie jest intensywnie dyskutowane. Słowo to nie ma we współczesnej francuskiej konotacji próżnej chwały , obłudy, upodobania do pojawiania się bez troski o to, by na to zasłużyć („Nic nie jest wystarczająco duże do dumy; nic nie wystarcza do próżności”). W Księdze Koheleta słowo próżność jest używane w starszym i bardziej literackim znaczeniu „tego, co próżne”, to znaczy daremnego, iluzorycznego, pustego, kruchego, ulotnego, mało znaczącego, nawet pozbawionego jakiejkolwiek rzeczywistości.

Ostatecznie autor Księgi Koheleta dochodzi do tego wniosku w przedostatnim wersecie ostatniego rozdziału:

„Bój się Boga i przestrzegaj Jego przykazań. Tak powinien robić każdy mężczyzna. "

Niektórzy twierdzą, że ten werset jest dodatkiem do oryginalnego rękopisu, ponieważ kontrastuje ze wszystkimi poprzednimi twierdzeniami. Inni twierdzą, że w rzeczywistości uzupełnia przesłanie, twierdząc, że nic nie jest ważniejsze niż dzieło Boże.

Umieść w beczce

Imię Boga

Eklezjastes używa wyrażenia haelohim , „Bóg” 32 razy. Użycie tego niekonwencjonalnego wyrażenia jest skomplikowane do interpretacji, nawet jeśli:

„Termin Izraelita, odpowiadający imieniu Boga, nie jest nigdzie używany, ani nie ma w nim żadnego szczególnego odniesienia judaistycznego; możliwe więc, że ta książka jest adaptacją tekstu napisanego w innym języku. "

Kanonowość

Prawosławie poglądów

Kaznodziei wydaje się harmonizować z innymi pismami biblijnymi, które mają wspólne tematy. Księga Kaznodziei zgadza się z Księgą Rodzaju co do pochodzenia człowieka, ciała złożonego z prochu ziemi i posiadającego ducha (czyli siłę życiową) pochodzącego od Boga, jak również tchnienie podtrzymujące (Kaznodziei, 3:20, 21; 12). : 7; Rodzaju 2: 7; 7:22; Izajasza 42: 5). Księga Koheleta potwierdza również toranskie przykazanie, że stworzenie człowieka jest doskonałe i sprawiedliwe, ale człowiek z własnej woli wybrał nieposłuszeństwo wobec Boga (Kaznodziei 7:29; Rodzaju 1:31; 3:17; Powtórzonego Prawa 32:4,5) . Wreszcie, Księga Koheleta uznaje Boga za Stwórcę Wszechświata (Kaznodziei 12:1; Rdz 1,1).

Śmierć i poza nią

Duża część książki skupia się na śmierci i często cytuje się radę Eklezjastesa dotyczącą zapomnienia Szeolu (Grobowca). Bezsensowne życie, po którym następuje zapomnienie, jest zgodne z prawie wszystkimi (jeśli nie wszystkimi) pozostałymi twierdzeniami Tanachu dotyczącymi stanu śmierci (Księga Kaznodziei Salomona 9:5,10; Rodzaju 3:19; Psalmy 6:5; 115:17). Istnieją jednak inne poglądy poza zapomnieniem w filozofii żydowskiej i chrześcijańskiej na temat stanu pośmiertnego, a możliwość zmartwychwstania - przynajmniej niektóre z nich - nie jest najmniej ważna. W tej sprawie sprzeciwiali się faryzeusze i saduceusze .

Odniesienia do eklezjastów w późniejszych dziełach

cytaty

„הֲבֵל הֲבָלִים, הַכֹּל הָבֶל” (transkrypcja alfabetu łacińskiego havel havalim, hakhol havel ), łac. „Vanitas vanitatum omnia vanitas”, ks. „  Marność nad marnościami, wszystko marność  ” (1.2)

„  Wszystkie rzeki płyną do morza, wszakże morze nie jest pełny  ” (1.7) również tytuł autobiografii z Elie Wiesela

"  Nic nowego pod słońcem  " (1.9)

„  Kto zwiększa swoją wiedzę, zwiększa swój ból  ” (1.18)

„  Na wszystko jest czas  ” (3.1): amerykańska grupa The Byrds uczyniła z tego folkowy standard w 1965 roku  : Turn! Skręcać! Skręcać! (Na wszystko, co ma sezon)  ; piosenka została napisana przez Pete'a Seegera pod koniec lat pięćdziesiątych i po raz pierwszy nagrana w 1959 roku

„  Spójrz na dzieło Boga: kto będzie w stanie wyprostować to, co nagina?  "(7.13)

„  Vae soli  ” (biada samemu człowiekowi!): Słowa Eklezjastesa (4.10), które charakteryzują nieszczęśliwą pozycję człowieka odizolowanego, pozostawionego samemu sobie. Cytaty: 4.8 „Jest człowiek sam, bez nikogo, ani syna, ani brata; jednak całej jego pracy nie ma końca, a jego oczy nigdy nie są nasycone bogactwem... Dla kogo więc pracuję i pozbawiam duszę przyjemności? To też jest marność i niefortunne zajęcie ”. 4.9 „Dwa są lepsze niż jeden: ponieważ będą czerpać dobry zysk ze swojej pracy. „4.10” Jeśli upadną, można podnieść swojego towarzysza; ale biada samotnemu; jeśli upadnie, nie ma sekundy, aby go podnieść ”. 4.11 „Podobnie, jeśli dwoje leżą razem, są gorące; ale ten, który jest sam, jak by mu było ciepło? „4.12” A jeśli jeden napastnik pokona jednego, dwóch się mu przeciwstawi. Potrójny przewód nie pęknie w najbliższym czasie ”.

Inne zajęcia

Moby kutas

W swojej pracy Herman Melville cytuje Księgę Koheleta, która mówi o radości i smutku:

Najprawdziwszą ze wszystkich ksiąg jest księga Salomona. Eklezjastes to cienka stal pobita bólem.

Zobacz również

Bibliografia

(Ranking w kolejności publikacji)

Artykuły na ten temat:

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. (w) Tremper Longman, The Book of Ecclesiastes , Wm.B. Eerdmans Publishing1998, s.  21.
  2. Ec 1,1 , Ec 1,12 , Ec 1,16 , Ec 2,7 i Ec 2,9
  3. Biblia aleksandryjska . 18. Kaznodziei. Tłumaczenie greckiego tekstu Septuaginty, wstęp i uwagi Françoise Vinel, Paryż, Les Éditions du Cerf, 2002, s. 186.
  4. Albert de Pury, Wprowadzenie do Starego Testamentu, Edition Labor and Fides, 2009
  5. Jean-Jacques Lavoie ( pref.  Guy Couturier), Myśl Qohélet: studium egzegetyczne i intertekstualne , Éditions Fides, coll.  "Chronionej i Project" ( N O  49)1992, 300  pkt. ( ISBN  978-2-7621-1623-6 , czytaj online ) , s.  213-220
  6. (w) Daniel C. Fredericks , Radzenie sobie z transcience: Ecclesiastes Brevity is in Life , Sheffield, JSOT Press, coll.  "Biblijna Konferencja" ( N O  18)1993, 111  s. ( ISBN  978-1-85075-358-2 , czytaj w internecie ) , s.  15-24
  7. Marc Faessler , Filozof Qohélet: Ulotność i radość. Hermeneutyczny komentarz do Ecclesiastes , Genewa, Labor et Fides, coll.  "Doświadczenia bibilijnych" ( N O  47)2013, 274  s. ( ISBN  978-2-8309-1454-2 ) , s.  18
  8. Eberhard Bons , „  Księga Qohélet: „paradygmaty” historii jej chrześcijańskiej interpretacji  ”, Revue de théologie et de philosophie , tom.  49 N O  21999, s.  209 ( ISSN  0035-1784 , odczyt online , dostęp 21 sierpnia 2017 r. doi = 10.5169 / seals-650499 )
  9. Henri Wallon , Pismo Święte streszczone w swojej historii i nauczaniu , Paryż, Librairie de Firmin Didot frères,1854, 580  pkt. ( ISBN  978-2-8309-1454-2 ) , s.  274
  10. Jean-Marc Talpin, „Czytanie starzenia się z Ecclesiastes: równowaga życia między depresją a mądrością” , w: Alain Montandon (red.), Eros, urazy i szaleństwo: cierpienia starzenia , Clermont-Ferrand, Blaise University Press Pascal, coll. .  „Literatury”,2006, 387  s. ( ISBN  9782845163126 , ISSN  1242-7888 ) , s.  15
  11. Herman Melville ( tłumacz  Lucien Jacques , Joan Smith i Jean Giono ), Moby Dick , Gallimard ,sierpień 1997( przedruk  1941, 1980 i 2018), 741  s. ( ISBN  2-07-040066-2 ) , "Kotły", s.  552Tłumaczenie: Lucien Jacques , Joan Smith i Jean Giono .
  12. święcenia kapłańskie w 1889 r.; doktor teologii w 1912; profesor egzegezy Starego Testamentu na Wydziale Teologicznym w Lyonie, gdzie był dziekanem w latach 1925-1941.
  13. Jean-Jacques Lavoie wykłada nauki religijne na UQAM (Uniwersytecie Quebecu w Montrealu)
  14. Honorowy Profesor Wydziału Teologii Protestanckiej w Montpellier