Ármin Vámbéry

Ármin Vámbéry Obraz w Infobox. Mihály Kovács (1818-1892): Vámbéry Ármin mellképe (1861). Biografia
Narodziny 1832 lub 19 marca 1832
Cesarstwo Szentgyörgy Austrii
 
Śmierć 15 września 1913 lub 19 września 1913
Budapeszt Austro-Węgry
Pogrzeb Cmentarz Narodowy Fiumei út
Imię w języku ojczystym Vámbéry Ármin
Imię urodzenia Hermann Wamberger ( niemiecki )
Pseudonim Arminius Vambery
Narodowość język węgierski
Czynność Orientalista , geograf , profesor uniwersytetu ,
Dziecko Rusztem Vámbery
Pokrewieństwo Robert Vambery ( d ) (wnuk)
Inne informacje
Pracował dla Loránd Eötvös University , Nyugat
Pole Lingwistyczny
Członkiem członek Węgierskiej Akademii Nauk  ; założyciel Węgierskiego Towarzystwa Geograficznego
podpis Vámbéry Ármin sírja.jpg Widok na grób.

Ármin Vámbéry ( [aːɾmin] , [vaːmbeːri] ) lub Arminiusz Vambery ur Hermann Wamberger19 marca 1832w Szentgyörgy , zmarł dnia15 września 1913w Budapeszcie jest węgierskim geografem orientalistą , profesorem uniwersyteckim i członkiem Węgierskiej Akademii Nauk .

Biografia

Pochodzenie, studia i rodzina

Hermann Wamberger jest pierworodnym z węgierskiej rodziny żydowskiej . Jego ojciec zmarł na krótko przed jego narodzinami (1831), a matka musiała samotnie wychowywać go w ubóstwie. Gdy miał trzy lata, doznał paraliżu lewej nogi, który przyjął podczas swoich podróży na Wschód . Jej matka wyszła ponownie za mąż, tak jak rodzina przeniosła się do Dunaszerdahely , Górne Węgry (Dunajska Streda, dzisiejsza Słowacja ). Tam uczęszczał do szkoły podstawowej do 12 roku życia, a pod koniec nauki został aplikantem krawieckim, a następnie został wychowawcą dzieci miejscowego karczmarza. Dostrzegając jego niezwykłe zdolności, zamożni ludzie wokół niego decydują się pomóc mu, aby mógł kontynuować naukę.

W 1845 roku rozpoczął naukę w liceum pijarów z Szentgyorgy ( Szentgyörgyi Piarista gimnazjum ). W 1847 r. Kontynuował naukę w ewangelickiej szkole średniej w Sopron ( Soproni evangélikus líceum ). Od 16 roku życia biegle włada językiem jidysz , niemieckim , słowackim i węgierskim , w liceum doskonale nauczył się łaciny i francuskiego . Wszystko to pomaga mu później uczyć się angielskiego , niektórych języków skandynawskich , rosyjskiego, serbskiego i innych języków słowiańskich . Kontynuował studia w Pozsony i ukończył je w Peszcie . Udaje mu się przetrwać te wszystkie lata, a także pokryć czesne, zatrudniając się jako korepetytor. W tym czasie zapoznaje się z literaturą turecką , która wzbudza w nim bardzo duże zainteresowanie kulturą i językiem tureckim , którego później się nauczy.

1857-1861: podróż do Turcji

W 1857 r. Przy wsparciu barona Józsefa Eötvösa wyjechał do Konstantynopola . Jego pobyt trwa cztery lata. Po raz pierwszy został nauczycielem języka w domu Pashy Husseina Daima , co pozwoliło mu odkryć osobliwości i zwyczaje orientalnego życia. Z pomocą tego, który zostanie jego instruktorem i przyjacielem mułły Ahmeda Effendi , udaje mu się pod każdym względem wyglądać jak prawdziwy osmańczyk , do tego stopnia, że ​​zostaje zatrudniony jako sekretarz przez słynnego męża stanu Fouada Paszy .

Jednocześnie opublikował w czasopismach naukowych owoce swoich badań, opartych na źródłach tureckich, nad historycznymi powiązaniami między Turkami i Madziarami , jednocześnie nadal asymilując około dwudziestu dialektów orientalnych. W 1858 roku ukazała się jego pierwsza praca w Konstantynopolu: słownik niemiecko-turecki i turecko-niemiecki.

W 1860 r. Został członkiem korespondentem Węgierskiej Akademii Nauk . W tym samym roku, on dał temu ostatniemu Tarih-i Üngürüsz [ „Historia Węgrów”], starożytną węgierski kronikę, która Mahmud Tercüman , tłumacz w czasie Sulejmana Wspaniałego , był zapisany w 1543 roku z ogniem Biblioteka Królewska Székesfehérvár, a następnie została przetłumaczona na język turecki. Dokument ten nie jest zatem uznawany za ważny z punktu widzenia historii, w szczególności pod naciskiem Józsefa Budenza .

1861-1864: podróż do Azji Środkowej

W 1861 roku wrócił do Pesztu z zamiarem odkrycia ojczyzny przodków Madziarów . Wrócił do Konstantynopola przy wsparciu Węgierskiej Akademii Nauk (MTA) i wyjechał pod nazwiskiem Rachid Effendi, przebrany za sunnickiego derwisza .

Po Trebizondzie na Morzu Czarnym przechodzi z Tabriz do Teheranu ( Persja ) wLipiec 1862. Po kilku miesiącach w Teheranie odwiedził Isfahan, a następnie Shiraz . W połowie drogi do TeheranuStyczeń 1863przygotowuje się do wyjazdu i dołącza do karawany grupy pielgrzymów powracających z Mekki w drodze do Samarkandy . Karawana wyjeżdża dalej z Teheranu28 marca 1863. Wraz z nią przemierza pustynie Azji Środkowej ( Karakum , Zanjan i Qazvin ). WCzerwiec 1863przybywa do Khwarezm (dziś: Khiva ), w Uzbekistanie, gdzie nadal, między innymi podczas wywiadu z Khanem Mohammedem , udaje się jako Rachid Effendi.

Kiedy przybywa do Samarkandy , po przekroczeniu Buchary , wzbudza podejrzenia miejscowego emira, ale po ponad półgodzinnym przesłuchaniu udaje mu się przekonać go o swojej wierności. Emir pozwala mu następnie wznowić podróż, po załadowaniu go prezentami. Następnie żegna się z innymi podróżnikami, aby dołączyć do nowej karawany jadącej do Heratu . (W Karkach na chwilę opuszcza karawanę, aby odwiedzić Balkha i Mazar-e Sharif ). Z Heratu udaje się do Meszhedu (gdzie decyduje się zrezygnować z roli derwisza) i dociera do bram Teheranu19 stycznia 1864. Wrócił do Konstantynopola w marcu 1864 roku , przechodząc przez Trebizond i Erzurum .

Po 1864: powrót do Pesztu

W maju 1864 r. Wrócił do Pesztu . Jego doświadczenie sprawia, że ​​uważa go za prekursora: po raz pierwszy Europejczykowi udało się przeprowadzić tego rodzaju peregrynację po Azji Środkowej . Aby nie wzbudzać podejrzeń tubylców, podczas swojej podróży ukradkiem zanotował tylko kilka spostrzeżeń. W 1865 r., Podczas podróży do Anglii, witano go z szacunkiem i szacunkiem. Następnie opublikował swoją pracę Podróże w Azji Środkowej , rodzaj zbioru wszystkich swoich adnotacji dyskretnie zapisanych w małym zeszycie. Wrócił też z podróży z Mollahem Sadikiem , profesorem religii z Azji Środkowej.

W 1865 roku został profesorem języków orientalnych na Uniwersytecie w Peszcie, aż do przejścia na emeryturę w 1904 roku .

Decydujący wkład Ármina Vámbéry'ego w wiedzę o Azji Środkowej jest uznawany przez wiele towarzystw naukowych . Wśród nich został mianowany członkiem honorowym Królewskiego Towarzystwa Geograficznego Angielskiego ( Królewskie Towarzystwo Geograficzne ) i został serdecznie przyjęty przez dwór królewski. Uczestniczył również w 1872 roku , obok János Hunfalvy , Antal Berecz i János Xantus w tworzeniu Węgierskiego Towarzystwa Geograficznego ( Magyar Földrajzi KFT ), której pełnił przewodnictwo między 1889 a 1890 r .

W 1876 został członkiem zwyczajnym Węgierskiej Akademii Nauk .

Zmarł w Budapeszcie w 1913 roku . Jego jedynym potomkiem jest urodzony dnia Rusztem Vámbéry29 lutego 1872w Budapeszcie .

Potomkowie

Ármin Vámbéry jest jednym z żydowskich orientalistów , jak Kourban Saïd , który przyjął tożsamość i napisał o życiu muzułmańskim . W swoim życiu trzykrotnie zmieniał religię: od judaizmu przeszedł do katolicyzmu wśród pijarów , następnie do protestantyzmu w ewangelickiej szkole średniej w Sopron, a na końcu do islamu z mułłą Ahmedem Effendim . Był zarówno podwójnym agentem, jak i podwójnym przemytnikiem: lojalny wobec monarchii austro-węgierskiej , był też blisko z sułtanami osmańskimi , w szczególności z Abdülhamidem II , od którego zbierał zwierzenia. W latach 1900–1901 obiecał Theodorowi Herzlowi negocjowanie audiencji z sułtanem osmańskim Abdülhamidem II, ale jego celem było bardziej wyłudzenie pieniędzy od Herzla i nie organizował spotkania.

Na polu językowym Ármin Vámbéry entuzjastycznie opowiadał się za Pantouranowską teorią ścisłego związku między językiem tureckim i węgierskim , wywołując na Węgrzech bardzo ożywioną debatę, zarówno naukową, jak i polityczną. Vámbéry argumentował następnie, że podobieństwa między tymi dwoma językami wynikały ze wspólnego pochodzenia geograficznego znajdującego się w północnej Azji. Ta teoria przyjęła więc odwrotny kierunek od teorii pochodzenia węgierskiego ugrofińskiego , wówczas przeważnie dominującego na Węgrzech. W Turcji natomiast węgierski i turecki są nadal uważane za dwie gałęzie tej samej rodziny językowej Ural-Ałtaj .

Według Vámbéry'ego Azja Środkowa byłaby kolebką trzeciej „wielkiej rasy ludzkości” obok Semitów i Aryjczyków . Te pomysły zostały zignorowane przez większą część XX -tego  wieku z powodów, które były, przynajmniej w części, połączonych z kontekstu politycznego i kulturowego. Podobieństwa gramatyczne między językami tureckim, węgierskim i ugrofińskim są ustalone, chociaż nadal nie są one tak naprawdę potwierdzone przez lingwistykę porównawczą .

Vámbéry jest również znany jako promotor i zagorzały obrońca polityki angielskiej na Wschodzie przeciwko polityce rosyjskiej . W 2005 roku National Archives of Kew (Sussex, Wielka Brytania), obecnie dostępne dla publiczności, ujawniło, że Ármin Vámbéry był zatrudniony przez brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych jako agent i szpieg, którego misją była walka z próbami zdobycia przez Rosję gruntów w Azji Centralnej wobec pozycji brytyjskich na subkontynencie indyjskim .

Wreszcie w dziedzinie literatury , Vámbéry przekazywane do Bram Stoker „s Stories Mołdawii i Wołoszczyzny z Johann Christian von Engel  (w) (opublikowane na początku XIX -go  wieku ) za powieść Dracula  : Stoker cytatem poprzez jego charakteru, Abraham Van Helsing , który mówi, że zainspirował go mój przyjaciel Arminius Vambery z Uniwersytetu Buda-Pesth . Nazwa hrabiego Drakuli jest wzorowana pseudonimu dwóch wojewodów z Wołoszczyzny XV th  wieku: Vlad Tepes i jego ojciec Dracul , w „Dragon”, nazwany tak dlatego, że był członkiem Zakonu Smoka  ; Vlad libepeș został opisany w niektórych oszczerstwach, opublikowanych przez jego wrogów, jako Draculea , „Dragonneau”, a von Engel przedstawił go jako krwiożerczego tyrana.

Pracuje

O ile nie zaznaczono inaczej, prace są w języku węgierskim, tytuł podany jest w języku francuskim. Postępujemy zgodnie z chronologiczną kolejnością publikacji.

Działa online

Uwagi i odniesienia

  1. Henry Laurens , The Question of Palrstine T.1 - Wynalazek Ziemi Świętej , Fayard 1999 s.  182
  2. Denis Buican  : Metamorfozy Draculi , Bukareszt, Scripta, 1996; (ro) Neagu Djuvara (  ilustr . Radu Oltean), De la Vlad Țepeș la Dracula vampirul , București, Humanitas , pot.  „Istorie & legendă”,2003, 95  pkt. ( ISBN  978-973-50-0438-5 i 978-9-735-00582-5 )oraz Marinella Lörinczi: Transylwania i Bałkany jako regiony wieloetniczne w pracach Brama Stokera w: „Europaea”, Univ. of Cagliari , 1996, II-1, ISSN 1124-5425, s.  121-137 .

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne