Ósma krucjata

Święty Ludwik oblega Tunis podczas ósmej krucjaty (1270). Iluminacja Grandes Chroniques de France (ok. 1370-1378). Paryż, BnF, Dział Rękopisów, j. franc. 2813, folio 299 verso. Ogólne informacje

Przestarzały	1270
Lokalizacja	Tunis
casus belli	Zagrożenia Mameluków
Wynik	Niepowodzenie krzyżowców w zdobyciu Tunisu Śmierć Ludwika IX Traktat z Tunisu gwarantujący chrześcijanom wolny handel oraz rezydencję mnichów i księży w Tunisie

Wojujący

Krzyżowcy : Królestwo Francji

Anjou
Burgundia
Flandria
Artois
szampan
Poitou
Bretania
małe hrabstwa i cesarstwa;

Królestwo Nawarry Królestwo Sycylii Hrabstwo Luksemburga Szkocki

Sułtanat Hafsydów Tunisu

Dowódcy

Ludwik IX , król Francji Thibaut II , król Nawarry i hrabia Szampanii Karol I st anjou Henryk V Luksemburg Hugues IV Burgundia Robert III Flandrii Robert II Artois Alphonse de Poitiers Jean I er Bretania Pierre I er d'Alençon Jean Tristan Francji Guy III z Châtillon-Saint-Pol Florent de Varennes

Abu `Abd Allah Muhammad al-Mustansir

Krucjaty

Bitwy

Siedziba główna w Tunisie

VII wyprawa krzyżowa jest kampania wojskowa rozpoczęta przez króla Ludwika IX , przyszłości Saint Louis, w 1270 roku w następstwie zagrożenia, że mameluccy Sultan Baybars made ważą od łacińskiego Zjednoczonych Wschodu .

Sytuacja na Bliskim Wschodzie

Od momentu przejścia Ludwika IX w Ziemi Świętej , podczas siódmej krucjaty , że Mongołowie najechali na Bliski Wschód i podbił emiratów Aleppo i Damaszku . W Franks Wschodu zareagowali różnie vis-à-vis Mongołowie, tym Księstwo Antiochii i królestwo Armenia sprzymierzenie się z nimi, podczas gdy królestwo Jerozolimy oraz Hrabstwo Trypolisu zawarł sojusz z mamelukami . Jednak śmierć wielkiego chana Mongki sprawia, że Mongołowie wracają do kraju pochodzenia, aby rozwiązać problemy sukcesji. Pytanie rozstrzygnięte, Houlagou , mongolski chan Persji , powraca i domaga się posłuszeństwa mameluków, którzy odmawiają. Wreszcie mamelucki sułtan Kutuz pokonuje Mongołów w Aïn Djalout the3 września 1260i podbija Emirates z Damaszku i Aleppo , okrążających państwa Franków. Kutuz został wkrótce zdetronizowany przez Bajbarsa , który nie ukrywał swojego pragnienia odrzucenia wszystkich Franków w Syrii .

Ludwik IX bardzo uważnie śledzi wydarzenia na Wschodzie i kiedy papież Urban IV postanawia nałożyć nadzwyczajny podatek przez okres trzech lat, aby finansowo wesprzeć chrześcijański Wschód , Ludwik IX popiera tę inicjatywę i przedłuża ją do pięciu lat pomimo niepopularności tego pomiar. Jednak w obawie przed inwazją Mongołów na Rosję przez Złotą Ordę nikt nie odważy się wyruszyć na krucjatę. To niebezpieczeństwo zostało usunięte, król Francji wysłał ambasady do Houlagou w celu zawarcia sojuszu i uzgodnionej akcji militarnej przeciwkomameluckim Egiptowi .

Bajbars ze swojej strony zaatakował pozostałości łacińskich stanów Wschodu i zdobył Nazaret , Hajfę , Toron i Arsouf w 1265 roku. Hugues III , król Jerozolimy , wylądował w Saint-Jean-d'Acre, by bronić miasta, podczas gdy Bajbars wstąpił na szczyt aż do Armenii, która była w tym czasie kontrolowana przez Mongołów.

Frankowie zagraniczni, zajęci wewnętrznymi kłótniami i bez suwerena przez trzydzieści lat, odmawiają uznania władzy Hugona III i słabo reagują na zaloty Bajbarsa. W 1268 r . zajęto Jaffę . Trwająca do tej pory wojna oblężnicza, dzięki fortom wybudowanym i odrestaurowanym przez Ludwika IX podczas jego pobytu w latach 1250-1254, stopniowo przekształciła się w wojnę pozycyjną.

Krucjata

Po ogłoszeniu tej wiadomości papieże Aleksander IV , Urban IV i Klemens IV wezwali Zachód do krucjaty. Od miesiącaKwiecień 1266King of Navarre Thibaut II The Duke of Brunswick Albert I er The książę Bawarii Ludwika II i margrabia Miśni Henryka III ogłosić swój zamiar walczyć z Ziemi Świętej wiosną roku 1267. Jednak niektóre z siłami królestwa de France jest zajęty wspieraniem Karola Andegaweńskiego w podboju królestwa Sycylii i walce z Manfredem de Hohenstaufen . Dopiero w 1266 r. ten ostatni został pokonany i Ludwik IX ogłosił zamiar przekroczenia24 marca 1267, przekształcając te okazjonalne wyjazdy w zorganizowaną krucjatę, ale opóźniając ją o trzy lata. To ogłoszenie wprawia papieża Klemensa IV w zakłopotanie. Pragnie, aby król pozostał w jego królestwie, aby zachować pokój na Zachodzie i znając kruchy stan zdrowia króla, obawia się śmiertelnego wyniku takiej wyprawy. Z drugiej strony Frankowie Wschodu nie ukrywają potrzeby natychmiastowych posiłków, nawet jeśli są one ograniczone. Ostatecznie papież akceptuje i powierza głoszenie krucjaty kardynałowi Sainte-Cécile Simon de Brie, legatowi papieskiemu we Francji i przyszłemu papieżowi Marcinowi IV , a następnie kardynałowi i biskupowi Albano Raoulowi de Grosparmy . Chociaż nowa krucjata została źle przyjęta, Ludwik IX ustalił wyjazd na pierwsze dwa tygodniemaj 1270od Aigues-Mortes .

Niemowlęta Aragonii

We wrześniu 1269, Jacques , król Aragonii , który okrył się chwałą biorąc powrotem od muzułmanów Hiszpanii na Balearach (1229) i Królestwa Walencji (1238), wysłał dwóch drani Fernando Sanchez i Pedro Fernandez w Ziemi Świętej . W joannitów z zakonu joannitów i Rycerze Zakonu Świątyni mają wielkie trudności w zapobieganiu ich od popełnienia lekkomyślność w obliczu prowokacji z Baybars którzy starają się zwabić krzyżowców w pułapki. W końcu wracają do domu, nie osiągając żadnego zauważalnego rezultatu.

Przygotowania króla Francji

Pomimo krytyki i odmów dawnych Rycerzy Krzyżowców w 1248 roku, pewna ich liczba skrzyżowała się: Alphonse de Poitiers , brat króla, Karol Anjou , jego drugi brat, Robert II d'Artois , bratanek króla Thibauta II , króla Nawarry , syna króla Jana I st le Roux , księcia Bretanii i jego syna Jana z Bretanii , hrabiego Richmond , Hugona XII z Lusignan , hrabiego la Marche , Jana II z Nesle , hrabiego Soissons i Guy III de Châtillon , hrabia Saint-Pol .

13 lipca 1270Podczas gdy flota zatrzymuje się w Cagliari na Sardynii , Ludwik IX ogłasza, że pierwszym celem krucjaty jest Tunis . Nie wiemy, dlaczego Ludwik IX podjął tę decyzję ani kto ją skłonił. Powszechnie akceptowanym powodem jest to, że zdecydował o tym jego brat Karol d'Anjou. Ten ostatni rzeczywiście miał pretensje do dworu w Tunisie, który wita zwolenników Hohenstaufów i który przekonał sułtanów hafsydzkich, by nie płacili Sycylii daniny, którą ci ostatni płacili Hohenstaufenom. Ale nawet jeśli te perspektywy, jak również ustanowienie protektoratu na Tunisie, mogły zainteresować króla Sycylii Andegawenów , miały one wielką wadę opóźnienia odbicia Imperium Łacińskiego Konstantynopola, gdzie znajdowały się ambicje Karola.

Innym wyjaśnieniem dla królewskiej decyzji wyboru Tunisu jako wstępnego celu krucjaty jest sprzeciw Ludwika IX wobec planu jego brata Karola Andegaweńskiego, aby objechać Konstantynopol . WMarzec 1270ci ostatni zgromadzili na Sycylii flotę, która miała nieść pomoc Morea w walce z cesarzem bizantyjskim . Nie chcąc jednak denerwować brata, Karol Andegaweński nakazał w maju ze swoich posiadłości w południowej Italii wysłanie żywności, pszenicy i bydła na Sardynię . Już wtedy nie mógł ignorować intencji, by król Francji ujawnił12 lipcaponieważ ten ostatni zdecydowałby się na koncentrację krzyżowców na Sycylii, a nie na Cagliari, gdyby chciał wspierać wschodnie ambicje swego brata, króla Sycylii. Aby uspokoić towarzyszących mu krzyżowców, Ludwik IX zebrał ich razem i powiedział członkom tego wielkiego zgromadzenia, że Kościół zaaprobował jego projekt, ponieważ ta krucjata przyniosła odpust zupełny podobny do tego związanego z wyprawą do Jerozolimy .

Stwierdzono, że Sultan od Tunisu był gotów przyjąć chrzest, jeśli chrześcijanin siła militarna była obecna, aby uchronić go przed gniewem swego ludu. Gdyby tak się stało, dostawy do Egiptu, częściowo dostarczane przez Hafsydów, zostałyby zmniejszone, a Tunis mógłby służyć jako baza lądowa do ataku na Egipt. Wiemy, że ambasada Tunezji przyjechała na dwór Francji wjesień 1269, ale nie znamy treści negocjacji.

Bez względu na przyczyny porwania krucjaty w Tunisie jest to poważny błąd strategiczny dla łacinników ze wschodu. 22 lipca 1270chan perski eliminuje swoich kuzynów z Turkiestanu i może przewidywać wspólną operację z Ludwikiem IX przeciwko Mamelukom .

Siedziba główna w Tunisie

Partia Cagliari na15 lipca 1270, flota Ludwika IX wylądowała przed Tunisem dnia18 lipcaa nawet jeśli element zaskoczenia odegrał pewną rolę, fortyfikacje Tunisu można było naprawić i zapewnić zaopatrzenie miasta. Język lądu, który kontroluje wejście do portu w Tunisie, jest zajęty, ale sytuacja jest nie do utrzymania, ponieważ nie mają wody pitnej . 21 lipca, równina Kartaginy z kilkoma studniami jest zajęta , następnie miasto Kartagina zdobyte szturmem24 lipca.

Ale wbrew oczekiwaniom sułtan Tunisu nie podejmuje się nawrócenia, schroni się w mieście i wzywa na pomoc mameluków . Bajbars , który wierzył, że krucjata wyceluje w Egipt, postawił deltę w stan obrony, a następnie zorganizował ekspedycję pomocową do Tunisu. Dowódca Świątyni ogłasza rychłe przybycie Karola Anjou, a Ludwik IX postanawia na niego poczekać, aby móc zaatakować Tunis z maksymalnymi siłami. Muzułmanie nieustannie nękają obóz krzyżowców, a Ludwik IX zabrania ich ścigania, bojąc się pułapek. Upały sprawiły, że pobyt w namiotach nie do zniesienia, woda ze studni nie zawsze nadaje się do picia i rozprzestrzenianie choroby szybko w obozie. 2 sierpnianiesie Jana Tristana , syna króla, a potem samego króla25 sierpnia, dzień po przybyciu statków Karola d'Anjou.

Nowy król, Filip III , jest zbyt niedoświadczony, by objąć dowództwo, a zresztą też chory. Dlatego Charles d'Anjou przejął kierownictwo operacji i udało mu się przejąć muzułmański obóz na24 września. Brat Ludwika IX znał metody unikania i nękania stosowane przez Saracenów . Trzy dni po śmierci króla Francji na stawie w pobliżu Tunisu montował statki handlowe i szybkie łodzie.

Przerażeni perspektywą masowego lądowania muzułmanie zrezygnowali ze swojej taktyki. Tworzą grupę bojową, pozwalając krzyżowcom stoczyć prawdziwą bitwę, podczas której król Sycylii i hrabia Robert II Artois rzucają się na nich i rozrywają ich na kawałki.

Zaniechanie oblężenia

Zgony są liczne z powodu chorób: Raoul de Grosparmy , legat papieski, Alphonse de Brienne , hrabia Eu , Hugues XII z Lusignan , hrabia Marche i Angoulême , pan Fiennes , Mathieu III de Montmorency , marszałek Gautier de Nemours lub szambelan Mathieu de Villebéon .

Ale Karol Anjou nie chce zdobyć miasta, a sułtan Tunisu, którego armię również dziesiątkują epidemie, chce negocjować. Osiągnięto porozumienie dnia30 października. Sułtan płaci odszkodowanie w wysokości 210 000 uncji złota, wznawia spłatę daniny należnej królowi Sycylii, wypędza zwolenników gibelinów ze swojego dworu, przyznaje chrześcijańskim kupcom swobodę handlu, a chrześcijańskim zakonnikom prawo do publicznego głoszenia kazań i modlitw w kościołach. W zamian armia krzyżowców ewakuuje Tunis , pozostawiając broń oblężniczą. 10 listopada 1270Na scenę przybył książę angielski Edward , ale widząc, że pokój został zawarty, natychmiast powrócił do Ziemi Świętej, aby poprowadzić dziewiątą krucjatę . Hrabia Luksemburga , Henryk V , dołącza do języka angielskiego. Armia wyrusza na11 listopada i puść 14przed Trapani . W nocy15 w 16, wybuchła szczególnie gwałtowna burza i zatonęło około czterdziestu statków. Krzyżowcy zgadzają się wrócić do Francji, aby przygotować się do nowej krucjaty, która nigdy nie ujrzy światła dziennego.

W wrzesień 1272, Karol z Anjou tworzy ambasadę składającą się z prawnika Roberta l'Enfant, Matteo de Riso z Mesyny i Nicolò de Ebdemonia z Palermo w celu zebrania daniny, którą musiał zapłacić sułtan Abû`Abd Allah Muhammad al-Mustansir . Do ambasady dodał zaufanych ludzi, takich jak Giovanni da Lentini i Jacques de Taxi . Prosi tego ostatniego o zwrócenie na Sycylię drewna machin wojennych pozostawionych w Tunezji, gdy skrzyżowane armie wróciły na Sycylię.

Uwagi i referencje

Grousset 1936 , s. 576-604.
Richard 1983 , s. 506-515.
Grousset 1936 , s. 618-638.
Anquetil 1822 , s. 357.
Moréri 1759 , s. 200.
Ryszard 1983 , s. 524-534.
Jean de Joinville , kronikarz, który towarzyszył Ludwikowi podczas siódmej krucjaty , odmawia wyjazdu.
Grousset 1936 , s. 644-5.
którego ojciec został zabity w Mansourah .
Grousset 1936 , s. 646-7.
Sivéry 2003 , s. 45-46.
Richard 1983 , s. 558-566.
Grousset 1936 , s. 647-8.
Współcześni kronikarze mówili o dżumie, ale bardziej prawdopodobne jest, że jest to czerwonka .
Ryszard 1983 , s. 566-570.
Richard 1983 , s. 571.
Sivéry 2003 , s. 55.
Bronstein 2005 , s. 99.
Grévin 2010 , s. . 53.

Źródła

Louis-Pierre Anquetil , Historia Francji: od Galów do śmierci Ludwika XVI , Paryż, Ledentu,1822, 357 s. ( prezentacja online ).
(en) Judith Bronstein, The Hospitallers and the Holy Land: Financing the Latin East, 1187-1274 , Rochester, Boydell Press,2005, 206 s. ( ISBN 978-1-843-83131-0 ).
Benedykt Grevin Maghreb Włochy: średniowieczne przemytnicy nowoczesnej orientalizmu, XIII e -milieu XX th century , Rzym, francuski Szkoła Rzymie2010, 497 s. ( ISBN 978-2-728-30886-6 , prezentacja online ).
René Grousset , Historia wypraw krzyżowych i frankońskiego Królestwa Jerozolimy - III . 1188-1291 anarchia frankońska , Paryż, Perrin,1936( przedruk 2006), 902 s.
Louis Moréri , Wielki słownik historyczny , t. . III, Paryż, Powiązani księgarze,1759, 874 s. ( prezentacja online ) , s. 200.
Jean Richard, Saint Louis, król feudalnej Francji, poparcie Ziemi Świętej , Paryż, Fayard ,1983( przedruk 1990), 638 s. ( ISBN 978-2-213-01168-4 ).
Gérard Sivéry, Philippe III le Bold , Paryż, Fayard ,2003, 358 s. ( ISBN 2-213-61486-5 ).

Załączniki

Bibliografia

Xavier Hélary, Ostatnia krucjata , Paryż, Perrin ,2016( przeczytaj online ).
Jean de Joinville , Life of Saint Louis , Paryż, Garnier Classics,1995, 485 pkt. ( ISBN 2-10-002601-1 ).
Jacques Le Goff , Saint Louis , Paryż, Gallimard ,1996, 976 s. ( ISBN 2-07-073369-6 ).
(en) Michael Lower, The Tunis Crusade of 1270: A Mediterranean History , Oxford, Oxford University Press ,2018, 240 pkt. ( ISBN 978-0-198-74432-0 ).
Jonathan Riley Smith ( tłumacz Camille Cantoni), Atlas des croisades , Paryż, Autrement ,1998.

Linki wewnętrzne

Linki zewnętrzne

(en) Michael Lower, „ The Tunis Crusade of 1270 ” , na newbooksnetwork.com ,12 sie 2019(dostęp 9 czerwca 2020 r . ) .