perski ilchanat

Ilchanate

1256 - 1335

Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Szczyt imperium około 1300 Ogólne informacje
Status Monarchia
Stolica Maragha (1256-1265)
Tabriz (1265-1306)
Sułtanija (1306-1335)
Języki) perski
Religia Buddyzm (1256-1295)
Islam (1295-1335)
Historia i wydarzenia
2 stycznia 1256 Przyjazd do Persji z Houlagou Khan , konstytucji jego imperium
1258-1259 Podbój kalifatu Abbasydów w Bagdadzie
30 listopada 1335 Śmierć Abu Saïda Bahadura i dyslokacja jego imperium
Chanowie
( 1 ul )1256-1265 Hulagou Khan
( 2 e )1265-1282 Abaka
( 3 ul )1282-1284 Ahmad Teküder
( 4 e )1284-1291 Arghun
( 5 e )1291-1295 Ghaykhatou
( 6 e )1295-1295 Baidou
( 7 e )1295-1304 Mahmud Ghazan Chan
( 8 e )1304-1316 Oldjaïtou
(D er )1316-1335 Abu Said Bahadur

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Ilchanatu był perski chanat utworzony w 1256, a które zostało rządzi Ilkhans (lub „Ilkhanids”, zwane również „Hulagids”, w perski  : ایلخانیان , Ilxâniyân  , w mongolskiego  : Хүлэгийн улс, Hulagu-yn Ulus ), z Houlagou dom .

Historia

Podbój Persji przez Mongołów

Zimą 1231 roku wielki chan Ogödei , syn Czyngis-chana , wystrzelił trzy tumeny (odpowiednik 30.000 ludzi), dowodzonych przez Tchormaghan Noyan przeciwko ostatniemu Khwarazm-Shah , Dżalalowi ad-Dinowi . Szybko przekraczają Chorasan (północno-wschodnia Persja) i maszerują na Azerbejdżan . Jalal ad-Din, osłabiony porażką z muzułmanami, wiosną porzuca Tabriz i ucieka na terytorium Moghan i Arran , u ujścia Koura i Arax , a następnie do Diyarbakir . 15 sierpniazostaje zamordowany przez kurdyjskiego chłopa. Tchormaghan osiedla się ze swoimi wojskami u ujścia Koury i Arasji, skąd rozpoczyna najazdy na Armenię (1233, 1239).

Chorasan zostaje powierzony dowódcy wojskowemu, Tchingtemurowi, który splądrował kraj aż do swojej śmierci w 1235 roku. Zamiast tego Ögödei mianuje cywilnego gubernatora, ujgurskiego Korguza, który naprawia kraj prawie całkowicie wyludniony przez masakry jego poprzednika. Wyeliminowany przez dowódców wojskowych po śmierci Ögödei, został zastąpiony w 1242 roku przez Arghun Agha, który kontynuował jego politykę. Po śmierci Tchormaghana w 1241 r. generał Baïdju objął dowództwo wojsk mongolskich w Iranie w regionie Dolnej Koury. Po bitwie pod Köse Dağ the26 czerwca 1243armie mongolskie podporządkowują sułtanat Roum .

Houlagou, założyciel

W lipcu 1251 r. quriltay, który doprowadził Möngke do przywódcy imperium mongolskiego, zdecydował o ustanowieniu jednolitej władzy centralnej nad Chorasanem, Irakiem i przygranicznymi regionami zachodniej Gruzji . Młody brat nowego wielkiego chana, Houlagou, zostaje mianowany na czele tego imperium, do którego powoli dołącza. 2 stycznia 1256mija Amou-Darię, aby wjechać do Persji . Otrzymał komplementy od sułtana Rumu i Atabega z Fars , a także hołd wielu książąt Azji Zachodniej (Irak, Chorasan, Azerbejdżan, Arran, Chirwan, Gruzja). 20 grudnia wziął Alamut , zgodnie z rozkazem otrzymanym od Möngke, i położył kres sekcie nizarytów w Mazandéran . 21 września 1257Houlagou wysyła emisariusza do Bagdadu, który prosi kalifa Abbasydów Al-Musta'sim , trzydziestego siódmego z jego dynastii, o uznanie zwierzchnictwa mongolskiego. Książę wierzących , Al-Musta'sim, odpowiedział, że każdy atak na Bagdadu by sprowokować mobilizacji całego świata muzułmańskiego, z Indii do krajów Maghrebu . Houlagou, Baïdju i naïman Ketboğa idą w kierunku miasta pod koniec roku 1257. Kalif postanawia negocjować i proponuje Houlagou wypowiedzenie jego imienia w meczetach i przyznanie mu tytułu sułtana. Houlagou stawia na siłę. Po dziesięciu dniach oblężenia Bagdad został zajęty10 lipca 1258i zwolnieniu. Jego ludność została zmasakrowana i tylko chrześcijanie zostali oszczędzeni dzięki wstawiennictwu żony chana, Dokuz Katun , chrześcijanki nestoriańskiej . Ostatni prawdziwy kalif Abbasydów, Al-Musta'sim, został stracony przez uduszenie20 lutego. Houlagou następnie podróżuje do Hamadanu i Azerbejdżanu i zakłada swoje rezydencje w Tabriz i Maragha , gdzie wykorzystuje bogate pastwiska Moghan i Arran do wypasania swoich dzikich stadnin.

We wrześniu następnego roku Houlagou wyjechał na kampanię do Syrii . Bierze Nusaybina , poddaje Edessę i Harrana . Aleppo jest zajęte25 stycznia 1260, potem cała Syria do Gazy . Ogłoszenie śmierci Wielkiego Chana Möngke, jego brata, sprawiło, że Houlagou popłynął z powrotem na wschód. Chce wesprzeć Kubilai Chana w jego wojnie o sukcesję przeciwko Ariqowi Boqa . Należy również wzmocnić swoją granicę z Kaukazu ze Złotej Ordy , którego Khan Berke , nawrócony na islam , nie doceniają masakrę Bagdadzie. Ketboğa, porucznik, którego pozostawił w Syrii, został zmiażdżony przez mameluków w bitwie pod Aïn Djalout (w Palestynie) na3 września 1260.

Berke zawiera sojusz z mameluckim sułtanem Bajbarsem , kipczackim pochodzeniem i wypowiada wojnę Ilkhanowi. W listopadzie 1262 Houlagou rozpoczął ofensywę, przekroczył przejście Derbent, ale został pobity przez Nogaï nad brzegiem Terek i musiał wycofać się do Azerbejdżanu. Zagrożony na Wschodzie przez Djaghataïdów , ówczesnych sojuszników Berke, Houlagou wyrzeka się podboju Syrii i Egiptu .

Ilchanowie

Houlagou (wnuk Czyngis-chana) umiera dnia 8 lutego 1265a jego syn Abaqa jest jego następcą. Właśnie ożenił się z Marią, córką cesarza bizantyjskiego Michała VIII Paleologa i nie porzuca przyjaznej polityki wobec chrześcijan, mimo preferowania buddyzmu . W następnym roku Berke (chan ze Złotej Ordy) przekroczył przejście Derbent i pomaszerował przeciwko Iranowi. Jego śmierć na skrzyżowaniu Koura położyła kres kampanii. Abaqa rozpoczyna naloty na Transoxiana (1263). Khan z Djaghatai Barak , ataki Persji i Afganistanu na początku roku 1270. W maju, on spala Nichapur i wybawia Herat , ale jest on bity i kierowany przez Abaqa blisko Herat w lipcu. Abaka została pokonana przez mameluków w bitwie pod Elbistanem w Anatolii w 1277 roku, a następnie29 października 1281w pobliżu Homs przy Qala'ûn .

Abaqa zmarł w Hamadan dnia1 st kwiecień 1282. Jego starszy brat Tekudar , panował do 1284 roku. Przeszedł na islam, przyjął imię Ahmed i tytuł sułtana . Wysyła posłańców do mameluckiego sułtana Egiptu, aby złożyli mu propozycje pokojowe. Imperium jest podzielone. Dowódcy lojalni wobec wielkiego chana, w większości buddyści i nestorianie, składają skargę do Kubilaj-chana, ponieważ Tekudar pragnie odłączyć swój kraj od imperium mongolskiego. Kubilaj grozi zbuntowanemu władcy interwencją zbrojną. Syn Abaki, Arghoun , gubernator Chorasan staje na czele malkontentów i buntów. On maszeruje na Irak i spełnia Tekudar blisko Kazwinie na4 maja 1284 r. Wynik bitwy jest niepewny.

Tekudar pada ofiarą spisku na 10 sierpnia 1284 ri Arghoun jest jego następcą. Próbował sprzymierzyć się z chrześcijanami przeciwko Mamelukom i Kipczakom, ale ani papież Honoriusz IV , ani król Francji Filip le Bel nie odpowiedzieli na jego propozycje sojuszu. Pod rządami Arghouna Imperium odradza się. W wyniku intensywnej centralizacji życie gospodarcze znów się rozkręca. Chłopi wracają do zniszczonych wsi, aw miastach intensyfikuje się rzemiosło i handel. Arghoun mianuje lekarza żydowskiego pochodzenia Sa`d od-Daoulé, gubernatora cywilnego i ministra finansów. Znienawidzony przez mongolskich lordów, zostaje porwany i uśmiercony przez obcych, podczas gdy Arghoun jest ciężko chory i umiera10 marca 1291.

Wielcy władcy Imperium zasiadają następnie na tronie jego brata Ghaykhatou , gubernatora Azji Mniejszej Seldżuków . Na stanowisko szefa spraw państwowych mianuje także cywila Ahmeda el-Khâlidiego. Jako ortodoksyjny muzułmanin przypisuje swoim współwyznawcom ważne stanowiska. Arystokraci, niezadowoleni ze środków podjętych przez Gaïkhatou i jego gubernatora, udusili Ilkhana cięciwą łuku w Maghadanie w marcu 1295 roku.

Jego kuzyn Baïdou , ulegając perswazji, zastępuje go. W Chorasanie, w większości zamieszkanym przez muzułmanów, wybucha powstanie, na czele z synem Arghuna , Ghazanem , sympatyzującym z islamem i aspirującym do tronu. Ghazanowi udaje się pozyskać feudalnych lordów wspierających Baïdou obietnicami. Bierze Tabriz bez zadawania ciosów. Baïdou zmarł, gdy zamierzał schronić się w Gruzji4 października.

9 listopada 1295, Arghun Ghazan zostaje wprowadzony. Prowadzi politykę centralizacji, w szczególności dzięki ministrowi Raszidowi al-Dinowi , wzmacniając jego władzę ze szkodą dla praw panów feudalnych. Nowa próba podboju Syrii została odrzucona przez mameluków po bitwie pod Mardż as-Suffar w 1303 roku.

Kiedy Ghazan zmarł w 1304 roku, jego młodszy brat Oldjaïtou kontynuował swoją politykę. 24 lipca 1305, zaczyna budować nową stolicę, Sułtaniję , ukończoną w 1306 roku. Imperium jest wtedy u szczytu. W Mongołowie przyjmie irańską sposób życia, ale stracić technikę wojskową dyscyplinę i wojny, co pozwoliło im utrzymać silną władzę centralną.

W wieku dwunastu lat Abu Saïd zastąpił swojego ojca Oldjaïtou po jego śmierci w grudniu 1316 roku. Chupan , najpotężniejszy z panów feudalnych, narzucił swoją władzę na dziesięć lat. 13 lipca 1318 rMinister Raszid al-Din zostaje zabity przez swoich przeciwników. Kraj pogrąża się w feudalnej anarchii. Abu Saidowi udało się, z pomocą swoich zwolenników, usunąć potężnego Chupana ze swojego stanowiska w 1327 roku. Po jego śmierci30 listopada 1335chanat Iranu rozpada się. Mongolscy książęta utrzymują zachód kraju, ale na wschodzie zastępują ich dynastie irańskie (jak afgański dom Kertów ).

Lista chanów mongolskich w Persji

Drzewo rodzinne

Liczby są zgodne z kolejnością dziedziczenia.

Uwagi i referencje

  1. Historia Mongolii , László Lőrincz Publikacja Akadémiai Kiadó, 1984 ( ISBN  978-963053381-2 )
  2. René Grousset , L'empire des steppes, Attila, Gengis-Khan, Tamerlan , Paryż, Payot , 1938, wydanie czwarte, 1965, (wersja .pdf) 669  s. ( prezentacja online , czytanie online ) , s.  437
  3. E. Bretschneider, Badania średniowieczne ze Źródeł Azji Wschodniej: Geografia i historia Azji Środkowej i Zachodniej od XIII do XVII wieku , CZYTAJ KSIĄŻKI,2008( ISBN  978-1-4437-2240-7 , czytaj online ) , s.  116
  4. Saraf Khan Bidlisi, Cheref-Nameh ou splendes de la nation Kourde , Adamant Media Corporation ( ISBN  978-0-543-95169-4 , czytaj online ) , s.  375
  5. (w) Kenneth M. Setton, Harry W. Hazard, Robert Lee Wolff, Norman P. Zacour Marshall Whithed Baldwin, A History of the Crusades: The Later Crusades, 1189-1311 , Madison, University of Wisconsin Press,2005, 871  s. , kieszeń ( ISBN  978-0-299-04844-0 , czytaj online ) , s.  761
  6. E. Bretschneider, Badania średniowieczne ze Źródeł Azji Wschodniej: Geografia i historia Azji Środkowej i Zachodniej od XIII do XVII wieku , CZYTAJ KSIĄŻKI,2008( ISBN  978-1-4437-2240-7 , czytaj online ) , s.  118
  7. Jean-Paul Roux 2006 , s.  353
  8. Ephrem-Isa Yousif , Kronikarze syryjscy , Paryż, Éditions L'Harmattan ,2002( ISBN  978-2-7475-2709-5 , czytaj online ) , s.  265
  9. Marie-Félicité Brosset , Historia Gruzji , impr. Cesarskiej Akademii Nauk,1849( czytaj online ) , s.  597
  10. Denise Aigle , Le Fars pod rządami Mongołów , Peeters Publishers,2005, 250  pkt. ( ISBN  978-2-910640-17-0 , czytaj online ) , s.  148
  11. Otis Ellery Taylor, Architektura północno-zachodniej Persji pod panowaniem l-Khan Mongołów… , University of Chicago,1940( przeczytaj online )
  12. Genealogia wg Charlesa Cawleya, „  Potomkowie Tolui, syn Jenghiz Khana  ” , o „  Fundacji genealogii średniowiecznej  ” .

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły