Święty Napletek

Święty Foreskin (w łacińskiej Sanctum Praeputium ) - zwany też „  święty Virtue  ” ( Sanctam Virtutem ) lub „  święty Vow  ” - to nazwa nadana do różnych zabytków odnoszących się do napletka wynikające z obrzezania Jezusa z Nazaretu . Podobnie jak wiele relikwii cielesnych Chrystusa – takich jak pępowina czy jego zęby mleczne – do jej posiadania zgłosiło się kilka chrześcijańskich miejsc kultu, szczególnie na średniowiecznym Zachodzie .

Kontekst teologiczny i historyczny

W ogóle, kult relikwii związanych z życiem Jezusa rozpoczyna się w pierwszym kwartale IV th  wieku z wykopu grobu Jezusa rzekomo na rozkaz cesarza Konstantyna , z którymi pokrywa się chyba " wynalazek z"  prawdziwego Krzyża  ", przypisywany przez tradycję swojej matce Helenie .

W judaizmie, prawie nieprzerwanie od starożytności i zgodnie z biblijnym przykazaniem, usunięcie napletka z noworodka wykonuje się osiem dni po jego urodzeniu podczas ceremonii, podczas której otrzymuje on swoje hebrajskie imię. Jako Żyd Jezus prawdopodobnie został więc obrzezany, jak sugeruje kilka fragmentów Nowego Testamentu. Ale pomysł, że napletek Jezusa został zachowany, a ponadto, że byłby przekazywany przez wieki, nie ma żadnej historycznej wiarygodności, ponieważ zgodnie ze zwyczajem napletek jest pogrzebany po obrzezaniu. To jest coś, co nie umknęło nawet naiwnej pobożności średniowiecza i co tłumaczy bardzo zmienny sukces różnych prób, które tu i ówdzie podejmowano, by uwierzyć, że ktoś ją posiada.

I tak na przykład opactwo Conques , które było w tym przypadku, stało się centrum pielgrzymek dopiero po odzyskaniu w Agen relikwii młodego męczennika Saint Foy . Nikt nie był zainteresowany świętym napletkiem. Jednak w wątpliwości co do autentyczności tego rodzaju relikwii nie było mowy o ich zniszczeniu, a to tłumaczy ich wielość.

Jednak w Coulombs Abbey miejscowa wiara przypisywała świętemu napletkowi moc przynoszenia płodności niepłodnym kobietom i sprawnego porodu kobietom w ciąży. Gdy Katarzyna de Valois była w 1421 r. w ciąży , jej mąż, król Anglii Henryk V , któremu bulla papieża Marcina V nadała przywilej przenoszenia relikwii, pożyczył je i przywiózł swojej żonie do Anglii. święty napletek opactwa Coulombs. Relikwia została następnie odesłana do Francji i wystawiona w paryskiej Sainte-Chapelle . Benedyktynów mnisi Kulombach miał kontaktu w 1427 roku do Jan Lancaster 1 st Książę Bedford , regent młodego Henryka VI , które mają być przeniesione do opactwa Saint-Magloire w Paryżu , a następnie w 1441 roku król Francji Karol VII odzyskać posiadanie, nie mogąc jednak zmusić go do opuszczenia Paryża. To Jean Lamirault, opat Coulombs w latach 1442-1446, przywiózł relikwię z powrotem do Coulombs.

W obliczu kilka kościołów twierdzą właścicielem tego autentyczną relikwię, Watykan zarządził XIV th  century Święty Foreskin był autentyczny zachowane w bazylice świętego Jana na Lateranie w Rzymie. W XX th  century, historycznej racjonalizm i brak zaufania do tej wątpliwej autentyczności relikwii i zabobonny doprowadziło w 1900 roku papież Leon XIII zakazu, pod groźbą ekskomuniki, aby mówić o Świętym napletka.

Miejsca konserwatorskie

Średniowiecze

W średniowieczu w różnych miastach Europy zachowało się aż czternaście „świętych napletków” mieszanych na ogół ze zbiorami tego samego rodzaju relikwii: mlecznych zębów Dzieciątka Jezus , świętego pępka .

Pierwszy ślad relikwią świętego napletka jest ta, która zostałaby podana do papieża Leona III przez Karola podczas jego koronacji,25 grudnia 800. Mówi się również, że to anioł przyniósł mu go, gdy modlił się przed Grobem Świętym (choć nigdy nie opuścił Europy). Inna tradycja sprawia, że to prezent ślubny od cesarzowej Bizancjum , Irene Ateńskiej . Papież umieściłby go w Sancta santorum Bazyliki Laterańskiej w Rzymie wraz z innymi relikwiami. We wszystkich przypadkach są to legendy późne, z których żadna nie opiera się na dokumencie z okresu karolińskiego.

Oprócz Rzymu, inne miejsca twierdziły, że posiadają święty napletek: w Hiszpanii, Santiago de Compostela  ; w Niemczech, Hildesheim  ; w Belgii, Antwerpii  ; we Francji Metz , Besançon , Langres , Fécamp , Chartres oraz Coulombs , które również znajduje się w diecezji Chartres  ; katedra z Puy-en-Velay , w klasztorze w Conques , w kościele w Charroux (gdzie oddawanie tej relikwii do Karola również śledzenie) i kościoła z Vebret .

Voltaire w swoim Słowniku filozoficznym dodaje do tego Compiègne , ale jest w błędzie, ponieważ relikwia, która była przechowywana w klasztorze Saint-Corneille w Compiègne, była tylko nożem, który byłby użyty do przeprowadzenia obrzezania Jezusa. W ten sam sposób w rzymskim kościele San Jacopo in Borgo znaleziono kamień, na którym obrzezano Dzieciątko.

Inna niemiecka lista dodaje opactwo w Andechs w Bawarii (i Quid Clermont , ale wydaje się, że wynika to z pomylenia z fragmentem świętego pępka, który tam był przechowywany).

Obecna sytuacja

Na szczególną uwagę zasługuje włoska miejscowość Calcata . W 1557 r. odkryto tam święty napletek, skradziony trzydzieści lat wcześniej przez niemieckiego lansqueneta podczas splądrowania Rzymu w 1527 r . Aż do 1983 roku, procesja, gdzie czczono świętego napletka przemierzał ulice wsi na 1 st  stycznia , dzień, zgodnie z tradycją , która nie jest przed VI th  century , Jezus został obrzezany. Ale złodzieje skonfiskowali relikwiarz wgrudzień 1983, co położyło kres tej ceremonii. Kradzież ta zrodziła różne konspiracyjne teorie  : sięga czasów nazistów (procesy w Calcata wystawiane z pustego relikwiarza); Święty Napletek zostałby sprzedany przez kapłana kościoła Calcata; relikwia zostałaby usunięta przez Watykan, aby zapobiec datowaniu węglem 14 .

Wydaje się, że we Włoszech nie ma już żadnego innego świętego napletka; Antwerpia zniknęła w 1566; ale we Francji pozostają te z Conques i Vebret.

Echa wzbudzane przez Święty Napletek

Okresowo temat tej relikwii był poruszany w celu wyszydzenia pewnych aspektów katolicyzmu .

Ikonografia obrzezania Jezusa

Ikonografia obrzezania Jezusa jest często mylona z ikonografią jego przedstawienia w świątyni .

W następujących malarzy mieć do czynienia z tym chrześcijańskiej motywu w swoich pracach:

Bibliografia

Filmografia

Uwagi i referencje

  1. Edina Bozóky , polityka relikwii Konstantyna w Saint Louis: zbiorowa ochrona i legitymizacja władzy , Beauchesne2007, s.  197
  2. Philippe Boutry , Pierre Antoine Fabre i Dominique Julia , Współczesne relikwie: chrześcijańskie kulty i zastosowania świętych ciał od reform do rewolucji , tom.  1, edycje Ehessa,2009, s.  169
  3. Pierre Maraval , "  Saga Prawdziwego Krzyża  ", Le Monde de la Bible , n o  190,wrzesień 2009, s.  28–31
  4. Rdz 17. 11
  5. Hélène Hadas-Lebel , Judaizm: praktyki, święta i symbole , Plon ,2011, s.  23
  6. Łk 2.21 , Kol 2.11
  7. David Blatner i Ted Falcon , Judaism For Dummies , wydanie pierwsze , coll.  "  Dla manekinów  "2011, s.  201
  8. Pierre Saintyves , „Relikwie i legendarne obrazy”, Mercure de France , 1912, cytowany przez Jean-Claude'a Mullera, „Dwukrotnie obrzezany i prawie wycięty. Sprawa Dìì z Adamaoua (Północny Kamerun) ” , Cahiers d'études africaines , Rok 1993, Tom 33, Numer 132, s. 534 [Jednak to twierdzenie, podane tutaj w trzeciej ręce, należy zweryfikować]
  9. Według Jacquesa Collina de Plancy , Krytyczny Słownik Relikwii i Cudownych Obrazów , t. II, s. 47 (opierając się na Jean-Baptiste Thiers , Traktatowe przesądy , t I, Księga II, rozdział I... Er ): „Pokazaliśmy to grubym kobietom, zapisanym w srebrnym relikwiarzu, aby rodziły bez pracy; a ten napletek był dobrym dochodem. "
  10. Auguste Vallet de Viriville , Historia Karola VII, króla Francji i jego czasy, 1403-1461, s. 295
  11. Sprawozdanie M. Merleta na temat Coulombsa, Lormaye i Pierresa ze spotkania 3 maja 1860 r., Protokół Towarzystwa Archeologicznego w Eure-et-Loir, tom 1, s. 236 , Towarzystwo Archeologiczne Eure-et-Loir , Chartres , Petrot-Garnier, 1861
  12. Charles Métais, Archiwum diecezji Chartres, tom 15 s. 19 , 1908
  13. Charles Métais, Archiwa diecezji Chartres, tom 15, s. 19 , 1908; „Karta Henryka, króla Anglii, w której wspomina się, że relikwia świętego napletka została przywieziona do Anglii do łoża królowej jego matki i odtąd do Saint-Magloire (1427)” jest odnotowana w Lucien Merlet , René Merlet , Archiwum wydziałowe Eure-et-Loir , Inwentarz-zestawienie archiwów wydziałowych sprzed 1790 r., tom 8, s. 146 , 1968; Alfred Darcel ( Gazette des beaux-arts , 1865, s. 483) podaje następujący fragment: „  który relikwiarz często, z wielkim oddaniem, odwiedzał dużą liczbę wybitnych kobiet, gdy były w ciąży, aby być beneittes i schludne . "
  14. Jean-Paul Detournay, Nogent-le-Roi i jego kanton: studium historyczne, s. 100 , 1984
  15. Charles Métais, Archiwa diecezji Chartres, tom 15, s. 19 , 1908
  16. (w) Richard Beard, Dry Bones , Secker & Warburg,2004, s.  48
  17. François Brossier , Relikwie poddane próbie wątpliwości , w Le Monde de la Bible nr 190, wrzesień-październik-listopad 2009, s. 39
  18. Do 1570 r. kanonicy katedry w Antwerpii corocznie przywozili do Lier , w sobotę po 17 października, polowanie zawierające w szczególności święty napletek (według barona de Reinsberg-Düringsfeld , Traditions et Légendes de la Belgique , 1870, t. 2, s. 174)
  19. Przechowywany jest tam w relikwiarzu kościoła parafialnego z relikwiami Grobu Świętego, kamieniami ukamienowania św. Szczepana i relikwiami św. Ludwika, zgodnie z zawiadomieniem Marceline Brunet do spisu ogólnego z 1993 r. (nr referencyjny: IM15000146, plik dostępny do wglądu w regionalnym serwisie inwentaryzacji Owernii)
  20. Artykuł „Napletek” w Słowniku Filozoficznym  : „Chrześcijanie od dawna nienawidzili obrzezania; jednak katolicy chwalą się posiadaniem napletka naszego Zbawiciela; znajduje się w Rzymie w kościele Saint-Jean-de-Latran, pierwszym zbudowanym w tej stolicy; przebywa również w katedrze w Santiago de Compostela w Hiszpanii  ; w katedrze w Antwerpii  ; w opactwie Saint-Corneille w Compiègne  ; w Notre-Dame-de-la-Colombe, w diecezji Chartres; w katedrze Puy-en-Velay; oraz w kilku innych miejscach. "
  21. Jacques Collin de Plancy , Critical Dictionary of zabytków i cudownych wizerunków , vol.  2, Guien et Cie,1821, s.  49
  22. Collin de Plancy, Słownik krytyczny, t. II, s. 47-49
  23. (w) David Farley, Prześmiewcza ciekawość. W poszukiwaniu najdziwniejszej relikwii Kościoła we włoskim OddestTown , Pingwin,2009, s.  274-277
  24. W filmie dokumentalnym z 1997 roku dla telewizji Channel 4 brytyjski dziennikarz Miles Kington przeszukał Włochy w poszukiwaniu go, ale bezskutecznie.
  25. Cyt. Collin de Plancy, Critical Dictionary , II, s. 46
  26. „Na początku ubiegłego wieku, w okresie regencji, biskup Noailles uznając, że ten święty napletek był przedmiotem często skandalicznego kultu, zwłaszcza ze strony kobiet i podejrzewając, że jest to fałszywa relikwia, chciał mieć zbadał. Była w kawałku czerwonego aksamitu; chirurg po otwarciu aksamitu znalazł tylko trochę proszku; położył go na języku i oświadczył, że udawany napletek to tylko pył piasku. Ten chirurg był odtąd wzywany do chrupania napletka; ale w Châlons-sur-Marne nie było już napletka. »( Słownik Krytyczny , s. 47)
  27. Tom III, s. 230. Wyjaśnia, że ​​zmylił go fakt, iż w kraju ten pępek nazywano potocznie świętym napletkiem.
  28. W Praeputio Domini Nostri Jesu Christi Diatriba cytowane przez GW Foote i JM Wheelera Crimes of Christianity, 1887, t. I, rozdział 5, s. 94
  29. „  Leone Allacci (1586-1669)  ” , na data.bnf.fr (dostęp 4 lipca 2019 )
  30. (en) Alessandro Scannella, The maledizione di Cristo , Gruppo Albatros Il Filo,2006, 278  s.
  31. Tak więc mistyczka Katarzyna ze Sieny otrzymałaby go jako obrączkę; inna, św. Brygida, podniosłaby go do ust i doznałaby w ten sposób doznań orgazmicznych; autor katolicki utożsamiłby go z niedawno odkrytymi pierścieniami Saturna itp.
  32. Artykuł międzynarodowy Guardian-Courrier
  33. Vincent Pomarede , 1001 obrazy w Luwrze: od starożytności do XIX th  century , Paryż / Mediolan, Luwru ,2005, 308  pkt. ( ISBN  2-35031-032-9 ) , s.  208.

Powiązane artykuły

Podobne relikwieRóżnorodny

Linki zewnętrzne