Opactwo Sainte-Foy de Conques

Prezentacja

Cześć

rzymskokatolicki

Dedykowany

Sainte Foy

Rodzaj

Opactwo

Załącznik

Rozpoczęcie budowy

Koniec prac

Dominujący styl

Ochrona

Wymieniony MH ( 1840 , 2002 )

Światowe dziedzictwo ( 1998 )

Stronie internetowej

www.abbaye-conques.org

Geografia

Kraj

Francja

Region

Oksytania

dział

Aveyron

Miasto

Koncha

Szczegóły kontaktu

44 ° 35 ′ 57 ″ północ, 2 ° 23 ′ 53 ″ wschód

Geolokalizacja na mapie: Francja

Geolokalizacja na mapie: Oksytania

Geolokalizacja na mapie: Aveyron

Opactwo Sainte-Foy Conques jest kościół opactwa znajduje się w Conques , w dziale z Aveyron .

Ze względu na swoje powołanie do przyjmowania pielgrzymów i oddawania czci relikwiom św. Foy , kwalifikuje się jako kościół pielgrzymkowy, a nawet stanowi pierwowzór innych dużych kościołów pielgrzymkowych, opactwa Saint-Martial w Limoges , kościoła Saint-Sauveur w Figeac , bazylika Saint-Sernin w Tuluzie , a katedra Saint-Jacques-de-Compostelle . Uważany za arcydzieło sztuki romańskiej z południa Francji , słynie przede wszystkim z tympanonu i skarbu zawierającego unikatowe dzieła sztuki z okresu karolińskiego , w tym relikwiarz św . Foy .

Ten opactwo zostało zbudowane od 1041 przez opata Odolric na miejscu dawnej pustelni Dadon, pochodzący z końca wieku 8. Od 1994 roku wnętrze zdobią witraże autorstwa rodaka Pierre'a Soulagesa .

Opactwo benedyktynów do 1537 r., następnie przekazano je pod odpowiedzialność kanoników świeckich. Od 1873 roku kościół opacki powierzono braciom z zakonu Premontré . Obecnie jest to klasztor opactwa Saint-Martin-de-Mondaye

Kościół opactwa Conques został sklasyfikowany jako zabytek historyczny na liście z 1840 roku . Od 1998 roku jest również wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pod Szlakami Saint-Jacques-de-Compostelle we Francji .

Fabuła

Conques Początki są przedstawione w tekstach, które sięgają do najstarszego The IX th century. Są to statuty z 801, 813, 817, przyznające darowizny i przysługi, a zwłaszcza dyplom z8 kwietnia 819podpisany przez Ludwika Pobożnego , czy wiersz Ermolda Czarnego, który napisał epos na cześć tego władcy.

Księga cudów Saint-Foy i Conques Kronika są przestarzałe XI th century. Według tej kroniki legendarnej części chrześcijanie schronili się w górach Rouergue założyć pustelnię przed zabity przez pogan w 371. Różne społeczności cenobitycznego pójdzie, ale są dręczeni przez Franków w VI th century, następnie przez Saracenów w 730.

Według powiększonych relacji z poematu Ermolda Czarnego i Kroniki Conques , pustelnik Dadon osiadł około 790 roku na opuszczonym miejscu i tam założył pustelnię, która przekształciła się w klasztor w 800. Wspólnota zakonna wzniosła kościół pod wezwaniem Saint-Sauveur (Conques I). Cesarz Ludwik Pobożny przez kapitułę w 817 r. narzuca regułę benedyktyńską na wszystkie klasztory i oddaje pod swoją opiekę tę z Conques w 819 r. , dając mu dziesięć kościołów.

W obecnym IX wieku relikwie nabierają dużego znaczenia w kulturze Kościoła, niezbędne do konsekracji kościoła, gwarantują ochronę wspólnoty i mogą zapewnić jej pomyślność, jeśli kult świętego jest ważny.

Dwie historie XI XX wieku opowiadają o mnicha z Conques, Aronisde (nazywane również Ariviscus) spędził dziesięć lat w Agen uśpić nieufność ludności i jeden wieczór Epiphany kradnie skrawki św Foy , męczennika dziecko w kościele Sainte-Foy d'Agen, którym był odpowiedzialny (pobożna kradzież znana pod skromną nazwą „ przekład ukradkowy ”). Po cudownej podróży przywozi relikwie,14 styczniamiędzy 866 a 887, w swoim opactwie Conques, gdzie są uroczyście witani. Około roku 900 całe ciało Foy zostało złożone w relikwiarzu.

Najszlachetniejsza część, czaszka, mieści się w majestacie . Cuda uzyskane powołując relikwie gwałtownie nasilić pielgrzymkę do Conques, więc opat Étienne ja pierwszy zbudowany w połowie X XX wieku większa trójnawowa bazylika (Conques II). Kult świętej rozciąga się nawet na całą Europę, gdzie w jej imieniu zakładane są przeoraty.

Napływ pielgrzymów zachęcił opata Odolryka (1039-1065) do budowy obecnego opactwa romańskiego (Conques III). Opactwo jest więc celem pielgrzymek. Stanie się XII th century wielki krok na Via Podiensis , trasy pielgrzymkowej w Puy-en-Velay do Saint-Jacques de Compostela . Budowę benedyktyńską rozpoczęto w latach 1041-1052. Jej absyda została z pewnością ukończona przed śmiercią Odolryka w 1065 roku .

Następnie zawiesić pracę nieco i nawa nie została zakończona do początku XIII -go wieku. Niewykluczone również, że pomnik został zmodyfikowany w trakcie budowy. W ten sposób przyłóżka zaczyna się serią czterech naprzemiennych kaplic, aby przyjąć system z kaplicami ambitowymi i promienistymi .

Zbudowany jest na planie klasycznego krzyża, ale ze względu na ukształtowanie terenu (nachylenie) transept jest dłuższy od nawy . Dwie wieże fasady datę z XIX -tego wieku .

Sainte-Foy było jednym z głównych źródeł inspiracji dla romańskich kościołów Owernii. Dzięki swojej architekturze kościół opactwa jest połączony z serią pięciu budynków, których stanowi pierwowzór, Saint-Martin de Tours , Saint-Martial de Limoges , Saint-Sernin de Toulouse i Saint-Jacques-de-Compostelle , wszystkie zlokalizowane na szlaku pielgrzymkowym do Saint-Jacques i charakteryzujące się wspólnymi cechami: plan z kaplicami obejścia i promieniście, transept zaopatrzony w nawy boczne ułatwiające przemieszczanie się pielgrzymów. Te wspólne cechy obejmują również system elewacji i przypór.

Po okresie wielkich opatów budowniczych Sainte-Foy, spadek rozpoczął się dla wspólnoty monastycznej na początku XIII -go wieku. Święty wychodzi z mody, a opactwo, ukarane swoją marginalną sytuacją, traci swój wpływ. W 1537 roku opactwo przeżyło poważny kryzys z biskupem Rodez, który nakazał jego sekularyzację. Od tego czasu, aż do Rewolucji Francuskiej , świeccy kanonicy byli odpowiedzialni za kościół opactwa.

W czasie wojen religijnych budynek został splądrowany i zniszczony przez pożar (1568). Opactwo przeżywa gwałtowny wzrost w XVII -tego wieku, zanim przechodzi poważne uszkodzenia w czasie Rewolucji Francuskiej, kanonicy są rozproszone, a budynek został pozostawiony w zubożałej gminy, opuszczony klasztor górnictwo pit przez mieszkańców. Prosper Mérimée , Generalny Inspektor Zabytków , nakazał w 1837 r. rekultywację tego miejsca.

W latach 1836-1849 Étienne-Joseph Boissonnade odrestaurował kościół opactwa Sainte-Foy de Conques, dokonując najpilniejszych napraw. Odbudowa ta początkowo ograniczała się do czynności konserwacyjnych: uporządkowania budynku, usunięcia ziemi nagromadzonej u podnóża ściany północnej, ponownego otwarcia niektórych okien, przywrócenia pokrycia nawy. Na zewnątrz przejął murowanie podstawy przypór po stronie północnej i przystąpił do generalnego ponownego spoinowania absydy i południowej fasady transeptu, która ucierpiała w wyniku pożaru w 1568 roku. Wewnątrz miał wiele warstw bielenia zeskrobano ściany i rzeźby oraz rozebrano ogrodzenie chóru w 1840 roku.

Kościół opactwa w Conquese odzyskał status aktywnego ośrodka religijnego i kulturalnego w 1873 roku, kiedy biskup Rodez Joseph Bourret zainstalował w nim Ojców Norbertanów z Saint-Michel de Frigolet .

Architektura

Główna fasada

Kruchtę obramują dwie wieże z potężnymi przyporami. Te masywne wieże zostały wzniesione i zwieńczone kamiennymi piramidami w 1881 roku. W górnej części mają dwa bliźniacze otwory, zwieńczone czworokątnym dachem. Zachodni portal opactwa Sainte-Foy otwiera się na dwoje drzwi oddzielonych dużym trumeau. Góruje nad nimi duży półkolisty tympanon, osłonięty wysuniętym frontonem. Powyżej, pod półkolistym łukiem reliefowym, dwa okna o tym samym kształcie zwieńczone są okulusem. Sześć rozet z polichromowanej intarsji kamiennej otacza te okna. Fasadę wieńczy łagodnie opadający szczyt pełzający.

Tympanon fasady głównej

Tympanon ten uważany jest za „jedno z podstawowych dzieł rzeźby romańskiej ze względu na walory artystyczne, oryginalność i wymiary” . Cieszy się reputacją na Południu, co przyniosło mu powiedzenie Aveyrona.

Tympanon ten przedstawia parousię , historię Zbawienia i Sądu Ostatecznego według Ewangelii Mateusza . Mistrz Conques wyrzeźbił na 24 żółtych blokach wapiennych (klocki zestawione, wyrzeźbione przed montażem, a następnie zrobione ponownie) trzy rejestry w 29 tablicach i 124 znaki, na których widoczne są ślady polichromii. Te trzy rejestry odpowiadają pionowej organizacji czasu (trzech poziomów czasowych) i przestrzeni (trzech światów niebieskich, ziemskich i podziemnych): rejestr dolny reprezentuje światy podziemne, tutaj na dole czasy przeszłe do lewej (do po prawej stronie Chrystusa) Raj i Otchłań patriarchów , po prawej Hades w zaświatach.

Rejestr środkowy jest związany ze światem ziemskim, w obecnym czasie, poniżej współczesnych, z po lewej stronie procesją wybranych, a po prawej żyjącymi grzesznikami, którzy jeszcze nie przeszli swego szczególnego sądu. Górny rejestr odpowiada Niebiosom (domenie wieczności, ponadczasowości), w przyszłości niebiańskiemu zaświatowi według Sądu.

Na archiwolcie wyrzeźbiono cztery anioły, zaciekawione wynikiem procesu . Wskazują nosy nad opaską na oczy i rękami zwijają dywan firmamentu.

Rejestr dolny podzielony jest na dwie części. Po lewej stronie znajduje się Raj, któremu przewodniczy pośrodku Abraham trzymający w ramionach dwóch wybrańców (być może symbolizujących Świętych Niewiniątek ), niosących berła lub krótkie łodygi o kwiatach. Po jego prawej stronie znajdują się męczennicy rozpoznawalni po atrybutach, palmy, następnie Święte Niewiasty niosące flakony perfum oraz mądre Dziewice trzymające lampy i otwartą księgę. Po jego lewej stronie prorocy niosą zwoje pergaminu, potem apostołowie niosący kodeksy . Przedsionek raju symbolizuje brama niebiańskiej Jerozolimy z aniołem psychopompem, który wita wybrańców. Inny anioł o rozpostartych skrzydłach (z silnie powtarzającym się wzorem „dwuspadowego dachu”) trzyma wybrańca za rękę, jakby właśnie go ukradł szatanowi.

Prawa część poświęcona jest piekłu. W przedsionku piekła znajduje się włochaty i pulchny demon, który wymachuje tłuczkiem, przeklęty zakopany w paszczy Lewiatana, w którym widzimy stopy innego przeklętego. W piekle pod przewodnictwem Szatana karane są grzechy główne : Duma , uosobiona przez rycerza zrzuconego z konia; cudzołóstwo lub pożądanie reprezentowana przez kobietę, nagiej piersi, wiązanej przez szyję kochanka; Avarice powieszono się i prowadzi wraz z złotej szyjki torebki (demon ciągnącej liny, które zawiesza ze wspornikiem); Lenistwo z człowiekiem pod szatanem, którego stopy liżą ropucha; Obgadywanie z mężczyzną siedzącym na ogniu, którego język jest wyrwany przez demona; Smakosz, z przeklętym mężczyzną z zaokrąglonym brzuchem zanurzonym w kotle.

Kobieta usadowiona na ramionach mężczyzny mogła wywołać obalenie autorytetu małżeńskiego. Cztery anioły znajdują się obok górnej kondygnacji tego rejestru, w centralno-północnym narożniku: trzy z nich nadal mają zadanie równoległe (otwieranie grobów), drugi to archanioł Święty Michał w obliczu otaczającego go demona. ważenie dusz . W tej scenie demon próbuje oszukiwać, naciskając szalkę wagi, ale mu się to nie udaje. Za tym demonem reprezentowana jest dusza, która schodzi przez drzwi-pułapki do drzwi.

Nad ustami Lewiatana zdesperowany (lub wściekły) wbija sztylet w gardło. Po prawej demon odrywa haczykiem język występującego artysty (trubadura, żonglera lub żonglera), którego cytrę trzyma w dłoni. Leżąc na plecach, inny demon gryzie go w szyję. Wreszcie po prawej, mężczyzna jest pieczony na rożnie przez dwa demony, z których jeden ma głowę zająca, co sugeruje, że przeklęty jest kłusownikiem.

W środkowym rejestrze tron \ u200b\u200bChrystus w majestacie , z wybranymi po jego prawej stronie w raju, a potępieni po lewej w piekle. Potrójna konstelowana mandorla, w której wpisany jest tronujący Chrystus, jest niesiona przez dwóch aniołów ceroféraires (świeczników). Na jego czele dwa anioły niosą filakterie, które zapowiadają scenę: procesja wybranych idzie w kierunku Chrystusa. W tej procesji wybranych urzędników możemy rozpoznać Matkę Boską i Saint-Pierre'a (postacie z aureolą), za którymi podążają postacie, prawdopodobnie te, które naznaczyły historię opactwa: Dadon (jego założyciel reprezentowany jako pustelnik), opat (Odolryk lub Bégon) trzymający za rękę króla (Karol Wielki, legendarny dobroczyńca opactwa, o czym wspominają dwaj podążający za nim duchowni, nosiciele prezentów, dyptyk i relikwiarz ).

Pod spandrelem, wyróżniającą się łaską, Święta Wiara pada na twarz przed otoczoną aureolą ręką Boga; po lewej stronie jej kościół (symbolizowany przez ołtarz, tron świętej i wiszące kajdany uwolnionych przez nią więźniów). Oddziały aniołów rozmieszczone są parami, zgrupowane w czwartorzędach i niemal symetrycznie otaczają Chrystusa: „jeden stempluje kąty środkowego czworoboku, drugi po prawej stoi na straży w strefie buforowej między Chrystusem a piekłem, trzeci po lewej procesja wybranych urzędników” .

Drugi oddział składa się z dwóch aniołów pełniących służbę zwróconych ku Chrystusowi ( dolny turyferarz niesie kadzielnicę, górny otwiera „księgę życia”, na której czytamy: SZYBKO WOLNY SYGNATUR , „Księga życia jest zapieczętowana”) wojownicze anioły zwrócone w stronę potępionych (dolny niesie włócznię gonfanonową, górny miecz i tarczę, na której czytamy EXIBUNT ANGELI ET SEPARA [BUNT MALOS DE MEDIO IUSTORUM] , „aniołowie wyjdą, by oddzielić niegodziwych od pośród sprawiedliwych ”), którzy próbują uciec z piekła, ci rycerze-aniołowie odpychają ich.

Ostatni oddział trzyma w rękach filakterie, których układ mitra wyznacza dwa uprzywilejowane miejsca, głowę i środek. Widać wśród przeklętych złych mnichów; przeklęty sznur na szyi, prawdopodobnie przebity przez demona, trzyma przy nim coś w rodzaju worka, co sugeruje symonię ; cholernie przygnębiony, trzymający w ręku książkę, wywołuje herezję ; fałszerz, reprezentowany ze swoim sprzętem roboczym (kowadło, miska wypełniona monetami) trzymający w dłoni róg bicia monet. Na dole trzy demony niosące broń (tarcza, kilof, włócznia, buława, kusza, miecz) atakują przeklętych; pijak (lub chciwy, skąpiec), zawieszony do góry nogami, wypluwa zawartość swoich wnętrzności w rodzaju naczynia, w którym znajduje się torebka zamknięta krawatem.

W górnym rejestrze dominuje pośrodku krzyż. Wierzchołek jej pionowej belki przypomina titulus z łacińskim napisem , który umieściłby Poncjusz Piłat (obcięty napis NUVSREXIVDEORUM ). Na poziomym krzyżu znajdują się napisy w dwóch liniach: pierwsza jest zarezerwowana dla oznaczenia SOL (słońce) i LUNA (księżyc), dwie personifikowane gwiazdy i dwa instrumenty Męki Pańskiej , LANCEA ( włócznia ) i CLAVI (gwóźdź) trzymane przez dwa anioły. Drugi nosi napis OC SIGNUM CRUCIS ERIT IN CELO CUM , opis ewangelisty Mateusza z Paruzji .

W spandrelach dwa rogowo brzmiące anioły (lub olifant ), z rozpostartymi skrzydłami i obracającymi się nogami „zgiętymi w swastykę ”, zapowiadają powrót Chrystusa na cztery strony świata. Tworzą one z pozostałymi dwoma aniołami czwórkę, która otacza krzyż, łącząc zbieżność w kierunku środka z rozbieżnością w kierunku boków.

Inskrypcje biegnące na gzymsach układają się w poemat wierszem lwów . Pierwsza wstęga nosi łaciński napis SANCTORVM CETVS STAT XPISTO IVDICE LETVS (Zgromadzenie świętych stoi radośnie przed Chrystusem Sędzią) oraz HOM [I] NES PERVERSI SIC SVNT IN TARTARA MERSI (Przewrotni ludzie są w ten sposób pogrążeni w piekle).

SIC DATVR ELECTIS AD CELI GAVDIA VECTIS (W ten sposób dane są wybranym, prowadzeni do radości nieba), GLORIA PAX REQVIES PERPETVVSQVE DIES (Chwała, pokój, odpoczynek i wieczne światło), PENIS INVSTI CRVCIANTVR IN IGNIBVS VSTI (Niesprawiedliwi są torturowani mękami, płoną w płomieniach), DEMONAS ATQVE TREMVNT PERPETVOQVE GEMVNT (Drżą demony i jęczą bez końca).

Trójkątne nadproża tworzą łamane linie z wygrawerowanymi napisami: CASTI PACIFICI MITES PIETATIS AMICI (Czysty, spokojny, cichy, przyjaciele pobożności), SIC STANT GAVDENTES SECVRI NIL METVENTES (Stań tak prosto, w radości, bezpiecznie i bez strachu) , FVRES MENDACES FALSI CVPIDIQVE RAPACES (Złodzieje, kłamcy, oszuści, chciwi, szabrownicy), SIC SVNT DAMPNATI CVNCTI SIMVL ET SCELERATI (Są więc przeklęci wszyscy razem ze złoczyńcami). Na dolnej półce widnieje napis O PECCATORES TRANSMVTETIS NISI MORES, IVDICIVM DVRVM VOBIS SCITOTE FVTVRVM (O grzesznicy, jeśli nie zmienicie swoich obyczajów, wiedzcie, że wyrok będzie dla was surowy).

Wnętrze

Kościół zbudowany jest na planie krzyża łacińskiego z promieniującymi kaplicami (trzy na absydzie) i benedyktyńskimi (cztery kaplice ustawione w transepcie). Ma podwójną przegrodę (nawę główną i absydę dla pierwszej, nawy boczne i obejście dla drugiej) oraz elewację na dwóch poziomach, empory wychodzące na nawę środkową przez bliźniacze przęsła. Prezentuje księgi gromadzone z powodu ograniczeń topograficznych, pierwsza pustelnia powstała w stromej dolinie Ouche .

Apsyda jest płytka, nawa niewielka (20,70 m długości i 6,80 m szerokości ) w porównaniu z transeptem (35 m ). Beczka sklepienie (buttressed podziemiach pół-beczki górnej galerii) 22,10 m wysoki i podniesionymi łukami na przejściach 9,40 m wysoki odsłonić prawdziwe poszukiwania pionowości projektu architektonicznego.

Wnętrze opactwa jest bardzo stonowane z chórem, pomalowane sklepienie i trybuny są pomalowane na jasny, prawie biały kolor. Szczyt ścian, absyda i liczne filary wykonane są z wapienia Lunel o różnym żółtym kolorze. Wschodnie ściany transeptu, obejścia i kaplic oraz ściany nawy południowej wykonane są z czerwonego piaskowca z Nauviale .

Rozpiętość narteksu jest najszersza (5,70 m ), kolejne trzy są identyczne (4,30 m ), piąta wykazuje poszerzenie (5,20 m ), co wydaje się zapobiegać zwężeniu kolejnego (2,90 m ) wychodzącego na transept.

Chór jest otoczony obejściem umożliwiającym wiernym paradzie wokół relikwii z Foy d'Agen . Jest ozdobiona kutych bram żelaza z okresu od XII th wieku i który zgodnie z tradycją nagranej w Liber Sancte Fidis miraculorum z Bernardem z Angers , zostały wykonane z łańcuchów, naszyjników i bransoletek wykonanych z żelaza przez byłych więźniów dostarczanych przez wstawiennictwo z święty.

Zakrystia jest ozdobiona freskami z XV -go wieku , które mówią męczeństwo świętego. U dołu lewego transeptu można podziwiać płaskorzeźbę przedstawiającą Zwiastowanie , wyrzeźbioną przez tego samego artystę, który wykonał tympanon.

Witraże Pierre'a Soulagesa, wyprodukowane w latach 1987-1994 we współpracy ze szklarzem Jean-Dominique Fleury, dodają współczesnego charakteru trzeźwej i uporządkowanej atmosferze kościoła.

Zespół blisko 250 rzeźbionych kapiteli stanowi doskonały przykład sztuki romańskiej . O ile kapitele zdobione były dotąd jedynie motywami roślinnymi i geometrycznymi, o tyle w Conques pojawiają się postacie ludzkie, najpierw nieśmiało ujęte w motyw zdobniczy, a potem na tym samym poziomie.

Najstarszym z nich wydaje się być św. Piotr ukrzyżowany do góry nogami (zestaw kapiteli tworzy cykl św. Piotra: zaparcie się, ucieczka). Na stolicy północnej krzyż jest reprezentowana scena Wniebowstąpienia Aleksandra Wielkiego dzięki dwóm skrzydlatym gryfom. Obecne są również kapitele namiotowe. Jest też aresztowanie Sainte-Foy i motywy walk między jeźdźcami a zbrojnymi, być może związane z wyprawami krzyżowymi .

Klasztor

Na południe od opactwa zachowały się pozostałości krużganka, w tym sześć bliźniaczych przęseł galerii zachodniej. Był używany przez długi czas jako rezerwa kamieni do budowy domów wsi.

W centrum niecka klasztorna z zielonej serpentyny . Zmontowana i odrestaurowana, ta duża fontanna o średnicy 2,72 m nie ma centralnego basenu. Pod zwieńczeniem, pomiędzy zdobionymi motywami roślinnymi, zwierzęcymi lub wymyślonymi kolumnami, które otaczają nieckę, wyrzeźbiono Atlantydy , głowy obramowane ramionami i podtrzymującymi je rękami.

Konstrukcja klasztoru opat Begon III na przełomie XI TH i XII th stulecia doprowadziły z kolei literami rzeczywistym kwitnienia. Dziewiętnaście z nich pozostaje w zachodniej galerii wychodzącej na stary refektarz. Inne znajdują się w muzeum lapidarium. Pewna liczba zniknęła po ruinie i zniszczeniu klasztoru około 1830 r.
Od 1975 r. teren klasztoru został odtworzony z brukowaną ścieżką przez Bernarda Fonquernie, naczelnego architekta i generalnego inspektora zabytków. Teren ten, jak i przylegające do niego budynki, został sklasyfikowany jako pomniki historii na22 listopada 2002 r..

Skarb

Wystawione w starym refektarzu mnichów, odcinek srebra religijna jest najbardziej kompleksowy zbiór francuskiego złota religijnej, szerzenia IX th do XVI th wieku , zwłaszcza ze względu na relikwiarze lokalnych artystów i datowane XI th wieku .

Centralnym punktem Skarbca jest relikwiarz św . Foy . Mnisi opactwa szybko zrozumieli, że zdobywanie relikwii świętych pozwoli im zyskać rozgłos. Początkowo chcieli zdobyć relikwie św. Wincentego z Saragossy, ale bezskutecznie. Dowiedzieli się o istnieniu tych młodych Sainte Foy, męczennika w wieku 12 lat z Agen.

Mnich o imieniu Ariviscus jeździł tam przez kilka lat, ostatecznie kradnąc te relikwie i sprowadzając je z powrotem do Conques w 866 roku. Relikwie zostały umieszczone w małym relikwiarzu świętego Foy, wykonanym ze złotych i srebrnych tablic na drewnianym rdzeniu. Przez wieki otrzymała wiele klejnotów.

W kolejności zwiedzania (i chronologicznej utworów) możemy podziwiać:

sześciokątny przybytek, montaż różnych części VII p do XII XX wieku;

pięciobocznej reliquary zespół realizowane XVI, XX wieku fragmentów sztućce okresu od VII TH do XIII p wieku ;

A Karola Wielkiego, który wykonał ojciec Bégon III (1087-1107);

relikwiarz Pepina, mały przybytek że zawiera elementy IX TH do XI th wieku z pewnymi dodatkami do XII TH , XIII p i XVI p wieku;

płytka z Ukrzyżowaniu odkryto w 1954 r relikwiarzem Pepin, z końcem VIII XX wieku ;

Begon latarnia kształcie starożytnych termin grób od XI TH - XII th century ;

Madonna z Dzieciątkiem na tronie pod koniec XIII XX wieku ;

relikwiarz papieża Paschala z inskrypcją wskazującą na opata Bégona III jako komisarza i papieża Paschala II jako donatora relikwii;

tryptyk-reliquary drugiej połowie XIII p wieku ,

relikwiarz św. Jerzego, mnicha z Conques, który w 877 r. został biskupem Lodève .

Charlemagne jest srebro złocone drewno rdzenia, zgodnie z tradycją, cesarz obdarzony każdy opactwo z literą alfabetu, to dały litera A w Conques, znak doskonałości. Aby były widoczne na wszystkich twarzach, relikwiarz Pepina, A Karola Wielkiego i latarnia Bégon są prezentowane na obrotowych podstawach, które zamówił zwiedzający.

Witraż

Pod koniec lat 80. ruski malarz Pierre Soulages pracował nad szkłem, aby wyposażyć kościół opactwa w Conques w nowe witraże, które miały zastąpić poprzednie elementy zaprojektowane po wojnie przez szklarza z Limousin Francisa Chigota , a następnie repatriowane do wysokich szkoła Turgot z Limoges . Artysta chciał nieprzyciemnianego szkła odpowiadającego surowej regule zwykłych mnichów : katedralne witraże miały uczyć Biblię analfabetów, a nie rozpraszać uczonych mnichów. Nie znajdując szkła do swoich upodobań, opracował po kilkuset próbach szkło, na którym przez wypalanie przyspawano fragmenty szkła, dając przezroczyste szkło.

Gładka strona jest skierowana na zewnątrz, aby nie wyłapywać zanieczyszczeń i odbijać światło, szorstka do wewnątrz, rozpraszając światło zmieniające się wraz z porami dnia. Szkło zostało zebrane w witraże o prostych i zakrzywionych liniach odzwierciedlających obrazy artysty. Rysunki projektu są wystawione w muzeum Soulages w Rodez.
Witraże powstały w pracowni Jean-Dominique Fleury .

Galeria zdjęć

Przypory apsyd apsyd oczyszczają przestrzeń trzech okien ujętych kolumnami z kapitelami
Sarkofagi w pobliżu budynku
Szczegóły dachu
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Szczegół błony bębenkowej
Widok na opactwo Sainte-Foy
Namiot zewnętrzny
Na zewnątrz opactwa z widocznymi witrażami
Witraż
Kraty, jedno z najwybitniejszych dzieł sztuki ślusarskiej zachowanych z okresu średniowiecza
Obraz, którego renowacja wykazała istnienie stygmatów rewolucyjnych
Majestat w opactwie
Relikwiarz św. Foy

Uwagi i referencje

komunikatu n O PA00093999 , podstawy Mérimée , francuskie Ministerstwo Kultury
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 22.
(w) Böhmer-Mühlbacher, Die Regesten z Kaiserreichs Karolingern unter den , 2 th ed., 1908, N O 688
(w) Amy Goodrich Remensnyder, Remembering Past Kings: Medieval Monastic Foundation Legends in Southern France , Cornell University Press ,1995, s. 56-57.
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 24.
Jean-Régis Harmel, Conques: zakonnik opowiada o swojej wiosce , Editions de l'Atelier ,1998, s. 58
Przekład na wiersz , XI wiek. Acta Sanctorum, Octobris s. 289 lub Tłumaczenie prozą , prawdopodobnie napisane przez kontynuatora księgi cudów Bernarda d'Angers, Tłumaczenie sainte Foy , przekład Charlesa Muniera, w Livre des cuds de Sainte Foy 1094-1994 Sélestat, wyd. Przyjaciele humanistycznej biblioteki Sélestat, s. 16-20
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 25
Frédéric de Gournay, Pisemne dokumenty z opactwa Conques , University of Toulouse-Le Mirail,1992, s. 76-79.
Michèle Gaillard, „ Relikwie. Przedmioty, kulty, symbole ”, Średniowiecze , obj. 20 N O 40,2001, s. 168-169
André Gybal, L'Auvergne, kolebka sztuki romańskiej , G. de Bussac,1957, s. 41
Jean Vallery-Radot, Kościoły rzymskie: filiacje i wymiana wpływów , Gérard Monfort,1979, s. 188
Éliane Vergnolle, Henri Pradalier, Nelly Pousthomis-Dalle, Conques, Sainte-Foy. Opactwo romańskie w Monuments de l'Aveyron. Kongres Archeologiczny Francji . 167 th sesji. 2009, Francuskie Towarzystwo Archeologiczne , Paryż, 2011, s. 80 ( ISBN 978-2-901837-40-4 )
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 56-60
Opis tympanonu Sądu Ostatecznego na stronie biura turystycznego Conques.
"Kto nie widział bist Clouquié de Roudès, Pourtel de Counquos, Gleizo d'Albi, Compono de Mondé, N'a pas res bist" (Kto nie widział wieży Rodez, portalu Conques, kościoła Albi, dzwon Mende, Nic nie widziałem).
Marcelle Baby-Pabion, Sztuka średniowieczna we Francji , wydawnictwo Publibook,2016, s. 145.
Opis i interpretacja tympanonu Conques autorstwa Pierre'a Ségureta. Rozdział 1: ogólna struktura błony bębenkowej
Pierre Séguret, Conques: sztuka, historia, sacrum , Editions du Tricorne ,1997, s. 87.
Jean-Claude Bonne, sztuki romańskiej z przodu iz profilu: tympanonie Conques , Le SYCOMORE,1984, s. 27.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 28.
Ten instrument kuchenny jest przedmiotem wielu interpretacji: może być kojarzony z narzędziem karnawałowym lub charivari, z ustami Lewiatana, które sprawiają, że ten instrument obraca się jako podniesiona maczuga, narzędzie do karmienia na siłę (symbol żarłoczności bestialskiej ). Por. Jean-Claude Bonne, Twarz i profil romański: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 295.
Rycerz w kolczudze zostaje rzucony przez demona, który ciągnie go za ramię, podczas gdy inny przebija mu plecy widłami.
Para jest związana liną ciągniętą przez siedzącego na nich demona, który rozmawia z Szatanem. Ręce mężczyzny są związane, a złamany wąż atakuje go.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 295-305.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 302.
Czytanie tej sceny może być równie dobrze synchroniczne (nierówno otwarte trumny), jak i diachroniczne (ta sama trumna stopniowo się otwiera).
Na dwóch skalach widnieją wyryte postacie niewidoczne z placu, sugerujące ustny komentarz duchownego do tympanonu, który animował dramatyczną liturgię. Po stronie anioła kielich zawiera tylko dwa krzyże, które symbolizują wiarę zmarłego i łaskę Bożą. Po stronie demona kielich zawiera duszę reprezentowaną przez twarz zmarłego, obciążoną wszystkimi jego wadami.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 301-305.
Reprezentowany w widowisku triumfu cesarza rzymskiego, nosi paludamentum i paliusz .
[Benedykt wenecki] I PATRIS MEI P [oss] IDETE [regnum quod] VO [bis paratum est] (Przyjdźcie, błogosławieni Ojca mego, weźcie w posiadanie Królestwo przygotowane dla was) / ODSTĄPIENIE DO MNIE [MALEDicti in ignem aeternum ] (Odejdź ode mnie [przeklęty] na wieczny ogień), zdania z Mateusza 25
Jean-Claude Bonne kwestionuje ten termin, obserwując ze stóp bohaterów, że procesja tak naprawdę nie posuwa się naprzód i kwalifikuje ją jako „poruszającą się w miejscu”. Por. Jean-Claude Bonne, Twarz i profil romański: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 295.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 230.
Trzech mnichów, w tym opat trzymający swój tyłek do góry nogami, jest otoczonych siecią naciągniętą przez garbatego i uskrzydlonego demona, który w tym samym czasie stawia jedną nogę na biskupie, który kładzie tyłek na ziemi. Ten ostatni leży na ziemi przez innego demona, który chwyta go za plecy i gryzie w kaptur .
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 288-292.
Pełny tekst potępienia będącego Iesus NAZARENUS REX IUDEORUM ( „ Jezus Nazarejczyk , Król Żydowski”
Symbolizują, w zależności od interpretacji, zaćmienie, które miało miejsce w Wielki Piątek w czasie śmierci Jezusa lub ich zniknięcie na końcu świata.
Bernadette Leplant, Korpus inskrypcji ze średniowiecznej Francji , Editions du CNRS ,1984, s. 19.
Mt 24.30 .
Pełna transkrypcja brzmiałaby : [H] oc signum crucis erit in celo, cum [Dominus ad judicandum venerit] („Ten znak krzyża będzie na niebie, gdy Pan przyjdzie sądzić”). Znaki [] wskazują dodane znaki, istotne dla znaczenia, ale wymykane lub wymazane z błony bębenkowej. Por. Bernadette Leplant, Corpus of Inscriptions of Medieval France , Editions du CNRS ,1984, s. 24.
Na warkoczu, który obszywał suknię anioła po prawej stronie, Louis Balsan był w stanie rozróżnić napis w kwiecistym Kufic , w którym rozszyfrowaliśmy arabskie słowo „al-youm”, czyli „szczęśliwość”. Te kaligrafie perskich sufich z roku 1000 podkreślają ciągłe relacje, jakie opactwo Conques miało ze Wschodem. Por. Bernadette Leplant, Corpus of Inscriptions of Medieval France , Editions du CNRS ,1984, s. 20.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 30.
Jean-Claude Bonne, sztuka romańska od frontu i z profilu: tympanon Conques , Le Sycomore,1984, s. 216-217.
Pionowość podkreśla również czternaście filarów nawy i transeptu, które pokazują naprzemienne podpory: podążaj za sobą na dużych okrągłych cokołach z ortogonalnych filarów i dużych filarach, których kwadratowy rdzeń jest na przemian ograniczony okrągłymi półkolumnami lub gładkimi prostokątnymi pilastry. Ta przemiana reprezentuje poszukiwanie czysto estetycznego efektu i najwyraźniej przetrwania starej tradycji.
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 106
Wyjątkowa wysokość jak na tamte czasy.
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 116
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 128
Marie Renoue i Renaud Dengreville, Conques: średniowieczne, mistyczne, współczesne , wyd. Rouergue,2004, s. 28
Jean-Claude Fau , The Chapiteaux de Conques , wyd. Prywatne,1956, 104 pkt.
Opisy i daty podane przez Claire Delmas, kuratorkę antyków i dzieł sztuki z Aveyron, w ulotce „Trésor de Conques”, rozdawanej zwiedzającym.
„ Dwadzieścia lat po Pierre Soulages, Conques świętuje swoje witraże ” , na Centre Presse ,29 sierpnia 2014(dostęp 24 lipca 2021 ) .
" Witraże w sercu szkoły " , 7 w Limoges ,18 października 2013 r.(dostęp 24 lipca 2021 ) .
„ Licht ” , Studium heliograwiury witraży opactwa Sainte-Foy autorstwa Antonina Ponsa Braleya , komisja publiczna miasta Rodez zaprezentowana w galerii miejskiej w październiku 2015 r.
„ Witraż Pierre Soulages ” , strona tourisme-conques.fr (konsultacja 11 listopada 2014 r. )
Atelier Fleury: Opactwo Conques
Podstawa przyłóżka jest w dużym aparacie z czerwonego piaskowca, a na poziomie promieniujących kaplic w wapieniu i żółtym piaskowcu. Ta absyda obejmuje królów promieniujących kaplice, podczas gdy transept ma cztery kaplice. Ta proliferacja powoduje niewygodne połączenie między transeptem a absydą, połączenie zamaskowane przez dodanie okna.
Siatki zamykające przecięcie absydy składają się z sieci gałązek pełniących rolę drewnianych słupów, które wyznaczają trzy rodzaje układu: cztery woluty połączone centralnym rombem, cztery woluty zespawane wiązaniami oraz stylizowany czterogałęzione drzewo. Zwieńczone są kolcami, strzałkami i smoczymi głowami.
Marcel Deyres, „ Bramy Sainte-Foy w Conques ” średniowieczne dokumenty cywilizacyjne , tom. 15 N O 58,1972, s. 143-150
Na tym obrazie Dziewica przekazuje sznur Franciszkowi z Asyżu, który sam daje go po lewej Elżbiecie Węgierskiej, a po prawej Ludwikowi IX, którego korona, berło i kwiaty lilii na sukni mają został porysowany.

Zobacz również

Bibliografia

Książki użyte do napisania artykułu

Claire Delmas i Jean-Claude Fau ( fot. André Kumurdjian), Conques , Millau, wyd. du Beffroi, kol. „Turystyka i kultura w Aveyron”,2006, 79 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 22 cm ( ISBN 2-908123-04-5 , ISSN 1242-5052 , informacja BNF n O FRBNF41347679 )
Jacques Dubourg , Opactwa Midi-Pyrénées , Saint-Cyr-sur-Loire, A. Sutton, coll. " Prosta przeszłość ",2009, 192 pkt. , chory. czarno-kol., mapa, okładka. chory. w kolorze. ; 23 cm ( ISBN 978-2-8138-0020-6 , ISSN 1623-118X , informacja BNF n O FRBNF42073273 ) , str. 49-58
Marcel Aubert , Conques-en-Rouergue: Wyciąg z "Kongresu Archeologicznego Francji", 1937 , Nogent-le-Rotrou, Daupeley-Gouverneur,1938, 65 pkt. , W 8 ° ( BNF Wskazówki n O FRBNF34196584 ) , str. 459-523
Jacques Bousquet, Rzeźba Conques do XI TH i XII th wieku. Esej o chronologii porównawczej , rozprawa doktorska (1971), University of Toulouse-Le Mirail, 3 t., Liii-959 s.
Jean-Claude Fau , powieść Rouergue'a: wyd. zupełnie nowy , Saint-Léger-Vauban, Zodiaque, coll. "Night czasu" ( N O 17)1989, 411 s. , chory. w kolorze czarnym i kol. ; 22 cm ( ISBN 2-7369-0148-7 , ISSN 0768-0937 , informacja BNF n O FRBNF35072436 ) , str. 29-31, 81-247
Frédéric de Gournay, Pisemne dokumenty opactwa Conques (IX e - XIII w.) , DEA (daktyl.), University of Toulouse-Le Mirail, 1992, 186 s.
Kongres archeologiczny we Francji , Aveyron Kongres archeologiczny we Francji, 167 th Session, 2009; zorganizowanej przez Francuskie Towarzystwo Archeologiczne: Monuments de l'Aveyron , Paryż, Francuskie Towarzystwo Archeologiczne,2011, 442 s. , chory. czarno-kol., mapy, plany, okładka. chory. w kolorze. ; 27 cm ( ISBN 978-2-901837-40-4 , zawiadomienie BNF n O FRBNF42564207 ), dla następujących artykułów:
- Éliane Vergnolle , Henri Pradalier i Nelly Pousthomis-Dalle , Conques, Sainte-Foy. Opactwo romańskie. , s. 71-160
- Christian Heck , Conques, Sainte-Foy. Okna witrażowe Soulages. , s. 161-165
- Jean-Claude Fau , Conques, Sainte-Foy. Klasztor. , s. 167-174

Inne zajęcia

W porządku chronologicznym publikacji:

Raymond Thomassy, „Fundacja opactwa Conques”, prasa drukarska Vagner, Nancy, 1847 ( czytaj online )
Gustave Desjardins "Essay na kartulariusz z Abbey Conques Sainte-Foi w Rouergue (IX-XII wieku)," w biblioteki Szkoły Kart , 1872, tom 33, n o 1, s. 254-282 ( czytaj online )
(la) Gustave Desjardins (redaktor naukowy), Cartulaire de l'Abbaye de Conques en Rouergue , Paryż, A. Picard,1879, 518 s. W-8 (zawiadomienie BNF n O FRBNF34114898 )
Kartuarium opactwa Conques en Rouergue sur Gallica
Ferdinand Lot „W dniu przeliczenia relikwiami św Foy z Agen do Conques”, w Annales du Midi , 1904, tom 16, n o 64, str. 502-508 ( czytaj online )
Léon Levillain, „Notatki o opactwie Conques”, w Revue Mabillon , 1907, s. 99-115 ( czytaj online )
Louis Saltet, „Perse et Conques. - Relacje między dwoma sąsiednimi portalami z XII wieku ”, w Biuletynie Towarzystwa Archeologicznego Południowej Francji , 1917-1921, s. 72-92 ( czytaj online )
Marcel Aubert , Kościół Conques , Paryż, H. Laurens,1939, 120 pkt. W 8 ° (zauważ BNF n O FRBNF34196585 )
Paul Deschamps, „Rzeźby kościoła Sainte-Foy w Conques i ich dekoracja malarska”, s. 156-185 , w Zabytków i wspomnienia Piot Fundacji Eugène , 1941, tom 38, n o 1 ( czytać online )
Jean-Claude Fau , Les Chapiteaux de Conques: Wyciąg z „Pamiętników Towarzystwa Archeologicznego Południowej Francji” , Tuluza, É. Prywat, kol. „Południowe wizje”,1956, 108 pkt. In-4 ° ( BNF Wskazówki n O FRBNF32093706 )
Robert Latouche „Sainte-Foy de Conques i problem ze złota w czasach Karolingów”, w Annales du Midi , 1956, Tome 68, n o 34-35, s. 209-215 ( czytaj online )
Jean-Claude Fau i Abbaye Sainte-Marie de la Pierre-qui-Vire ( fot. Jean Dieuzaide), Conques , Saint-Léger-Vauban, Zodiaque, coll. „Pracach miesiące” ( N O 9)1973, 127 s. , chory. w kolorze czarnym i kol., okładka. chory. w kolorze. ; 26 cm ( ISSN 0493-797X , informacja BNF N O FRBNF35349080 )
Noëlle Devilliers , Sainte-Foy de Conques: jego triumfalna historia , Aurillac, wyd. Gerbercie,1983, 38 pkt. (zauważ BNF n O FRBNF34855199 )
Jean-Claude Bonne , L'Art roman de face et de profile: le tympan de Conques , Paris, le Sycomore, coll. "Feudalizm",1985, 361 s. ( ISBN 2-86262-229-X , ISSN 0751-106X , informacja BNF n O FRBNF34971707 )
Elisabeth Bolufer ( il . Alain d'Orange), Sainte Foy de Conques , Conques, Biuro Turystyczne Conques,1991, 33 pkt. , chory. w kolorze czarnym i kol., okładka. chory. w kolorze. ; 29 cm ( BNF Wskazówki n O FRBNF35419228 )
Pierre Séguret , Abc de Conques, niewypowiedziane , biuro turystyczne Conques, Conques,1994, 128 pkt. , chory, zastrzelony. chory. w kolorze. ; 27 cm ( ISBN 2-9508479-0-0 , zawiadomienie BNF n O FRBNF35771717 )
Christian Heck i Pierre Soulages , Conques, witraże autorstwa Pierre Soulages , Seuil ,1994, 115 s. ( ISBN 978-2-02-022593-9 )
Xavier Kawa-Topor , Conques: le tympan , Toulouse, Le Pérégrinateur ed., Coll. "Ciekawą myśli" ( N O 1)1997, 10 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 19 cm ( ISBN 2-910352-12-9 , ISSN 1631-6258 , informacja BNF n O FRBNF38807144 )
Xavier Kawa-Topor , Conques: le Trésor , Toulouse, Le Pérégrinateur ed., Coll. "Ciekawą myśli" ( N O 2)1997, 12 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 19 cm ( ISBN 2-910352-13-7 , ISSN 1631-6258 , informacja BNF n O FRBNF38873110 )
Danielle Gaborit-Chopin (redaktor naukowy) i Elisabeth Taburet-Delahaye (redaktor naukowy), Le Trésor de Conques: wystawa od 2 listopada 2001 do 11 marca 2002, Paryż, Musée du Louvre , Paryż, Monum, wyd. dziedzictwo: Luwr,2001, 79 pkt. , chory. w kolorze czarnym i kol., okładka. i obwolutą chory. w kolorze. ; 28 cm ( ISBN 2-901785-18-2 , zawiadomienie BNF n O FRBNF37714105 )
Dominique-Marie Dauzet , Petite vie de Sainte-Foy , Paryż, Desclée de Brouwer , coll. „Małe życie”,2002, 119 s. , ch., okładka chory. w kolorze. ; 18 cm ( ISBN 2-220-05137-4 , ISSN 0991-4439 , informacja BNF n O FRBNF38934483 )
Pierre Soulages , Jacques Le Goff i Europejskie Centrum Sztuki Średniowiecznej i Cywilizacji (redaktor naukowy) ( pref. Xavier Kawa-Topor), O znaczeniu umieszczenia współczesnego dzieła w miejscu przesiąkniętym historią: wywiad / Pierre Soulages, Jacques Le Goff (Teksty z konferencji P. Soulagesa i J. Le Goffa zorganizowanej przez Europejskie Centrum Sztuki i Cywilizacji Średniowiecznej w Conques 25 września 1995 r.) , Tuluza, Le Pérégrinateur ed.,2003, 30 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 24 cm ( ISBN 2-910352-42-0 , zawiadomienie BNF n O FRBNF39115620 )
Emmanuelle Jeannin ( fot. Henri Gaud), Conques , Moisenay, wyd. Gaud, kol. „Pomniki i opowieści”,2004, 80 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 26 cm ( ISBN 2-84080-126-4 , ISSN 1242-8299 , informacja BNF n O FRBNF39249562 )
Jean-Claude Fau ( fot. Pascal Moulin), Conques , Bordeaux, wyd. "Południowy zachód",2006, 93 pkt. , chory. w kolorze czarnym i kol., okładka. chory. w kolorze. ; 30 cm ( ISBN 2-87901-697-5 , materiałach informacyjnych BNF n O FRBNF40200045 )
Robert Taussat i Europejskie Centrum Sztuki Średniowiecznej i Cywilizacji Conques (dyrektor publikacji) ( fot. Patrice Thébault), Chapiteaux, Sainte-Foy de Conques , Rodez, wyd. Nadgodziny,2006, 80 pkt. , chory. en coul., okładka chory. w kolorze. ; 15 x 21 cm ( ISBN 2-9526745-2-3 , zawiadomienie BNF n O FRBNF40945018 )
François de Coster, „O ponowne odczytanie inskrypcji na tympanonie opactwa Conques”, Études aveyronnaises , 2010, s. 295-327.
Lei Huang, Kościół opactwa Saint Foy (XI e - XII w.) , praca doktorska, Uniwersytet Paris-Sorbonne20 grudnia 2018 r..

W literaturze

Christian Bobin , Noc serca (2018)