Semiologia gregoriańska

Semiotyka gregoriański jest nauką w drodze krytyki tekstu , pośredni między paleografii i estetyki , który bada chorał gregoriański właściwie przywrócenia jej interpretację.

Nauka ta powstała w drugiej połowie XX -go wieku przez mnichów z opactwa Saint-Pierre de Solesmes , całkowicie odnowiony znajomości charakteru chorału gregoriańskiego.

Metody

W swojej pierwszej książce na ten temat Dom Eugène Cardine określił dwie wymagane zasady:

Badanie paleograficzne znaków pneumatycznych i ich znaczenia melodycznego;
Studium semiologiczne : gdzie szukamy przyczyny ( logos ) różnorodności znaków ( semion ), aby wydedukować podstawowe zasady autentycznej i obiektywnej interpretacji. Ta interpretacja, zamiast inspirować się nowoczesnymi koncepcjami estetycznymi lub rytmicznymi, a zatem obca epoce gregoriańskiej, musi raczej kierować się faktami ujawnionymi nam przez porównawcze badanie różnych znaków: jedyną realną podstawę praktycznego wykonania.

Leksykograficzne i etymologiczne definicje „semiologii” skomputeryzowanego skarbca języka francuskiego na stronie internetowej National Center for Textual and Lexical Resources

Historia

Wcześniej rytm gregoriański

Jeśli opactwo Saint-Pierre de Solesmes ilustrują jego naukowej przywrócenie chorału gregoriańskiego z XIX th wieku, jego prace były ambiwalentne aż semiotyka jest ustalone. Zespół Paleografii Muzycznej rzeczywiście opracował hipotetyczną teorię pod wpływem muzyki współczesnej - rytm gregoriański . Pochodzenie tej teorii można znaleźć w nauczaniu kanonika Augustina-Mathurina Gontiera z katedry w Le Mans . Ponieważ pierwszy opat dom Prosper Guéranger nie był zdolny do pełnienia funkcji mistrza kaplicy , kanonik poparł wykonanie tradycyjnej pieśni mnichów.

„Trzeba być przekonanym, że znaczenie śpiewu prostego jest całkowicie zawarte w tekście i w modulacji. I znowu: Plain-chant to modulowana recytacja, której nuty mają nieokreśloną wartość i którego rytm, zasadniczo wolny, jest rytmem mowy. "

- Chanoine Augustin-Mathurin Gontier, Rozsądna metoda śpiewu równinnego: pieśń równinna rozpatrywana w jej rytmie, tonie i trybach , s. 14 (1859)

Wśród mnichów z Solesmes to przede wszystkim Dom André Mocquereau udoskonalił tę teorię, przeglądając Musical Paléographie, a następnie jego dwa tomy gregoriańskiego numeru muzycznego lub gregoriańskiego rytmu, teorii i praktyki , opublikowane odpowiednio w 1908 i 1927 r. muzyka klasyczna była tak głęboka, że faktycznie powstała teoria. W rzeczywistości, przed przybyciem w Solesmes w 1875 roku, młody André, urodzony w uprawianym rodziny, której ojciec był lekarzem, był utalentowany wiolonczelista , grając muzykę kameralną z Josepha Haydna , Mozarta . Zapewne z tego powodu studia Solesmesa pozostawały nadal pod wpływem muzyki klasycznej. Musical Numer został przyjęty w wielu krajach, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych .

Punkt zwrotny, wydanie krytyczne

Postać spoza opactwa Solesmes zażądała zmiany w paleografii. Było to napisanie wydania krytycznego, w którym mnisi ponownie wrócili do rękopisów zamiast teorii.

Mianowany na dyrektora Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej w Rzymie w 1947 roku, M gr Higino Angles, hiszpański muzykolog, postanowił przeprojektować Watykański Graduał Rzymski w tak krytycznej krytyce tekstu . Mając to na uwadze, w następnym roku odwiedził opactwo Saint-Pierre de Solesmes, aby stworzyć tam zespół, który będzie mógł to zmienić. Po rekonstytuowaniu, krótko przedtem, opactwa Notre-Dame de Fontgombault , w klasztorze brakowało personelu . Niemniej jednak, ojciec Dom Germain Cozien musiał w końcu zaakceptować tę propozycję, bez przeniesienia jego fotografii rękopisów do Rzymu.

Niezwłocznie, pod oficjalnym kierownictwem Dom Josepha Gajarda, utworzono zespół pięciu mnichów: Dom Eugène Cardine , jako dyrektor techniczny wydania krytycznego; Dom Jacques Froger, jako specjalista w klasyfikacji tekstów z wieloma świadkami; dom Jacques Hourlier, przypisany do historii tekstu; dom Pierre Combe, sekretarz warsztatu; i Dom Michel Huglo, przydzielony do analizy graduałów i mszałów , które zostały usunięte z wydania.

W konsekwencji metoda krytyczna rzeczywiście została ustalona po raz pierwszy w pracowni paleografii muzycznej:

pierwsza operacja przypisania 263 stopniom i odnotowanym mszalom akronimów trzech liter, takich jak Gal 1 (Kantatorium św. Galla), Gal 2, Gal 3;
operacja druga jako wybór wariantów miejsc w tabelach porównawczych przygotowanych na potrzeby Watykańskiego wydania graduału (1908), poprzez ograniczenie niewłaściwych rękopisów i neum; w wyniku tego zadania najstarsze rękopisy pozostały nadal dla nowego graduału;
trzecia operacja w celu zidentyfikowania wariantów, z setkami kartonów z wystarczającą liczbą pudełek, dostarczanych pojedynczo
czwarta operacja polegająca na grupowaniu rękopisów: przygotowanie tekturowych linijek po pięćdziesiąt pudełek, statystyczne zestawienie relacji bliskości, przeniesione wewnątrz kilku kręgów o różnej grubości w zależności od odległości między rękopisami.

Od trzeciej operacji Dom Cardine coraz bardziej zauważał , że stare neumy , sprzed wynalezienia zapisu liniowego, zawierały wiele informacji:

„ Pes stratus jest używane tylko w połowie proporcji części pochodzenia„ zachodniego ”, to znaczy w częściach [importowanych i] pochodzenia galijskiego lub przedkarolińskiego , takich jak melodie „ alleluja bez wersetu ”. "

W 1952 roku Papieski Instytut mianował Dom Cardine profesorem chorału gregoriańskiego. Korzystając z wakacji na uniwersytecie, nowy profesor nadal kierował następującymi operacjami, podczas gdy jego koledzy pracowali bez przerwy.

Odtąd semiologia gregoriańska

Ponownie, neume

W Rzymie profesor Cardine czekał zbieg okoliczności. To normalne, że kurs gregoriański rozpoczął się, zgodnie z życzeniem swoich studentów, rytmem gregoriańskim , tradycyjną teorią Solesmesa. Dom Cardine wspomina: „Teraz w sąsiednim pokoju ktoś grał na pianinie, co bardzo mi przeszkadzało. Moi uczniowie wtedy otoczyli mnie, aby przyjrzeć się mojemu Graduelowi Neumé: to była fascynacja. Odtąd zarówno studia, jak i pisanie nowego graduału w Solesmes oraz nauczanie w Papieskim Instytucie Muzyki Sakralnej rozpowszechniały ten sam przedmiot, neume . Ponieważ dom Cardine na rzecz swoich zajęć korzystał z cennych materiałów z warsztatów paleografii muzycznej, przygotowanych przez dom Hourlier i dom Huglo, studenci mogli poznać najnowsze odkrycia Solesmes, prawdopodobnie wcześniej niż czytelnicy czasopism, a także muzykolodzy obecni na konferencjach. Zrozumiałe jest, że Papieski Instytut zna dziś wielu wybitnych muzykologów wśród uczniów Dom Cardine.

Pierwsze odkrycie, cięcie pneumatyczne

Profesor wyróżnił się w 1957 roku pierwszym głównym odkryciem. Chodzi o cięcie neumatyczne , które spowodowało definitywne wyrzeczenie się nowoczesnej teorii i notacji, także starej gregoriańskiej rytmiki Solesmesa, bo ta jest w istocie i tylko zjawiskiem graficznym, które występuje tylko w starych neumach:

„Stare zapisy najczęściej wykorzystują ciągłą grafikę; tak więc pierwsza nuta, która przestaje być łączona z nutami, które ją poprzedzają, zostaje w ten sposób podkreślona. Dostrzeżenie przerw w ścieżkach ujawnia ważne nuty i pozwala na dokładniejsze umieszczenie rytmicznego wsparcia. Ten sposób robienia rzeczy jest wspólny dla wszystkich rodzin starożytnego zapisu chorału gregoriańskiego. Muzyka współczesna, która używa notacji nieciągłej, umieszcza ważne nuty na początku grup [ słuchaj online (Mozart, Requiem , Kyrie ) ]. "

„Początkowa artykulacja jest częsta, zbiega się z artykulacją sylabiczną; pierwsza nuta jest graficznie oddzielona od następnych. Ta wyróżniona nuta jest zawsze źródłem rytmicznego ruchu, który otacza kolejne nuty. "

Zanim opublikowano semiologię gregoriańską , Dom Cardine ostatecznie sklasyfikował 24 rodzaje neum sangalskich, ale z dużą liczbą jego wariantów, aby wyjaśnić finezję wyrazu.

Nazewnictwo nowej nauki

Po licznych odkryciach Dom Hourlier na początku lat 50. określił ten nowy temat naukowy jako „naukę pośrednią” między paleografią a estetyką . Potrzebował on również własnej nazwy. Dom Cardine przez kilka lat nazywał ją „gregoriańską dyplomatą”, co nie oddawało właściwie jej naukowej charakterystyki. Wreszcie, zgodnie z radą Dom Guy-Dominique Sixdeniera, zainspirowaną terminem semiologia medyczna z 1954 roku, profesor Cardine nadał tej nauce nazwę semiologia .

Trzeba jednak przyznać, że termin „semiologia muzyczna” był już używany przez księdza Théodore Nisard w 1851 r. W przedmowie do Tonaire de Saint-Bénigne w Dijon .

Publikacje

Po zauważeniu, że najstarsze neumy są najbardziej poprawne, Dom Cardine zdecydował się w 1966 roku opublikować swoje osobiste Graduel neumé , kopiowane od lat trzydziestych XX wieku, w celu przedstawienia ich wartości interpretacyjnej [ czytaj online (wyciąg) ] . Wybrał neumy z rękopisów rodziny Sangalienne, które towarzyszą zapisom Watykańskiego Wydania wydanego w 1908 r. Jeśli autor w ostrzeżeniu, że nie jest to wydanie krytyczne , został wzmocniony 13 lat później, jako Graduale Triplex . Na korzyść studiów, Solesmes niedawno przedrukował, pomijając szereg niewykorzystanych stron.

Niemal równocześnie przygotowywano tekst, we współpracy z domem Godehardem Joppichem i domem Rupertem Fischerem. W 1967 roku Instytut Papieski opublikował pierwszą część Semiologia gregoriana , zatytułowaną Paleografia gregoiana, 1, Note raccolte dalle lezioni tenute da dom Eugene Cardine . W następnym roku praca została wzmocniona, a następnie w 1970 roku, w przeglądzie Études grégoriennes tom XI, ukazało się tłumaczenie na język francuski siostry Marie-Élisabeth Mosseri . Ta ostateczna wersja jest nadal dostępna od 1978 r., Gregoriańska Semiologia w powiększonym rozmiarze (207 × 270 mm).

„Wniosek: oriscus salicus i pes quassus wskazuje na oczywiste napięcie melodii w kierunku wyższej nuty. Nuta reprezentowana przez oriskus nigdy nie przeważa melodii, ani paleograficznie, ani melodycznie: owszem, podczas gdy oriskusowi może towarzyszyć c, a nawet zastąpić prostym punctum, znaczenie następnej nuty jest często przywoływane przez epizem lub t . Gdy salicus lub pes quassus są długie, nutę odpowiadającą oriscus można poszerzyć, zwłaszcza gdy poprzednia nuta jest również długa, ale nie zmienia to przewagi ostatniej nuty.

Aby przywrócić prawdziwą intencję kompozytora, którego głęboki zmysł muzyczny w wyrafinowany sposób podkreśla monodyczną ekspresję, konieczne jest więc skorygowanie znaków wydań rytmicznych w świetle badań prowadzonych od czasu ich dodania do Watykanu. ]. "

- semiologia gregoriańska , s. 122, Pes quassus

Przywracanie charakteru neum

Następnie, pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku, profesor Cardine zainteresował się istnieniem torculusa o słabej głowie ( initio debilis ), uznając, że ten konkretny torculus funkcjonuje bardziej ogólnie w aspekcie estetyki gregoriańskiej. Hipoteza ta została ostatecznie potwierdzona przez intensywne badania jednego z jego studentów w 1988 roku. Tezę gościł Dom Cardine w szpitalu, dwa tygodnie przed śmiercią.

„Mówimy o initio debilis jako neumie, w którym pierwsza nuta jest słaba, czasami do tego stopnia, że zniknie i nie zostanie odnotowana w rękopisach. Ten rodzaj ataku pojawia się często w języku gregoriańskim. Mocne struny są w ten sposób osiągane w płynny sposób, a kadencje są przygotowywane. Istnieją ciekawe transfery tej słabej nuty, gdy napotyka się upłynnienie z initio debilis . "

Prawdą jest, że nauczyciel ten potrafił poprawnie załadować zadania swoich uczniów. Tak więc Rzym stał się drugim po Solesmesie ośrodkiem studiów gregoriańskich. Pod kierunkiem profesora Cardine'a ukończono tam wiele prac, w tym doktoranckich.

Ponadto semiologia precyzyjnie przywraca charakter torculusa (ʃ), korygując niezrozumienie rytmu gregoriańskiego, w tym ictus :

„Rytmicznie, torculus, podstawowa pisownia, jest ruchem, a nie trzema oddzielnymi dźwiękami: jest to dźwięk powiązany, ale jest tylko jeden ruch… Jest w szczególności dźwięk, który jest mniej ważny niż pozostałe, jest to pierwsza, ponieważ w ruchu generalnie nie jest to miejsce, z którego się zaczyna, jest najważniejsze. Z reguły najważniejszą nutą neuma, przy czym wszystkie inne rzeczy są równe, jest ostatnia, w której gra się węzeł artykulacji między sylabami. Od samego początku stwierdzamy - i dotyczyłoby to wszystkich innych neum - w sprzeczności z pierwszym aksjomatem metody Solesmesa: mianowicie, że ictus znajduje się na pierwszej nucie neum. ... Dom Mocquereau postulował to jako postulat, którego nikt nie krytykował przed Domem Cardine. "

- Dom Daniel Saulnier, Chant Gregoriański Sesja III , wrzesień 2005, Le torculus

Pojęcie wartości

Po percepcji initio debilis nastąpiło ostatnie ważne odkrycie, pojęcie wartości , zaprezentowane po raz pierwszy w Wenecji w 1972 roku. Jednak do ustalenia tego prawa kompozycji chorału gregoriańskiego potrzeba było wielu obserwacji. podstawa starych neum. W rzeczywistości pomysł pojawił się już w latach 60. jako tempo . Nazwę tę zastąpiono określeniem wartość , po pogłębieniu wiedzy Dom Cardine'a. Podsumowując, pojęcie wartości jest podstawowym prawem integrującym czas trwania i intensywność, które reguluje rytm chorału gregoriańskiego, w tym artykulację spółgłosek, wymowę samogłosek, akcent.

„Pojęcie wartości jest wspólne dla łacińskich pieśni liturgicznych od czasów Karola Wielkiego,„ od bieguna północnego do bieguna południowego ”(dom Cardine). Nie pochodzi z Rzymu bardziej niż z De Gaulle'a. Estetyka gregoriańska dostosowała się do niej, podobnie jak wszystkie inne współczesne estetyki. Tekst decyduje o czasie trwania jako pan, ale w sposób konstytutywny, tak aby jego wpływ nigdy nie był jarzmem. Pojęcie wartości odgrywa dużą rolę w bogatym i tajemniczym pięknie chorału gregoriańskiego. "

- Notatka zaczerpnięta z Dom Jacques-Marie Guilmard, 1995.

Sukcesja gregoriańskich studiów semiologicznych

Po założeniu Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Chorału Gregoriańskiego w 1975 r., Badania semiologiczne były prowadzone głównie przez następne pokolenie, zwłaszcza naśladowców Dom Cardine'a, którzy nadal wspierali ich badania. W opactwie Saint-Pierre de Solesmes Dom Jean Claire zastąpił Dom Gajarda w 1971 roku jako chórmistrz, dyrektor paleografii muzycznej i studiów gregoriańskich . Odtąd to on odnowił gregoriańską wiedzę semiologiczną w Solesmes.

Analiza rękopisów

Dom Cardine starannie dobrał rękopisy, aby poprawnie odtworzyć chorał gregoriański. Z jednej strony były to głównie rękopisy z rodziny Sangalian , ze względu na ich precyzję:

Saint-Gall n o 359, Cantatorium dit de Saint-Gall , ok. 922 - 925: „Jest to jednocześnie najstarszy, najdoskonalszy i najdokładniejszy z rękopisów szkoły sangalskiej. Zawiera tylko utwory solisty: Graduels , Alléluias , Traits . » [ Czytaj online ]
Einsiedeln n o 121, Graduel de Saint-Gall ( Graduału Notkeri Sequentiæ ), C 960 - 970. „To najważniejszy kompletnych rękopisów: zawiera w rzeczywistości, wraz z kawałkami solisty, The antyfony z Introit , od Ofiarowania i komunii . Ponadto jest bogata w znaczące litery . » [ Czytaj online ]
Bamberg czyta. 6, Graduel de Saint-Emmeran de Ratisbonne , około 1000: „Zauważamy prawie wyłączne użycie epizodów . » [ Czytaj online ]
Saint-Gall n o 339, Calendar, Graduale, Sacramentary of Saint-Gall , ok. 1000 i ok. 980 [ czytaj online ]
St. Gallen n o 390 i 391, Antiphonary Hartker , ok. 1000 r .: „To jest prawdopodobnie najlepszy świadek śpiewu Oficjum. » [ Czytaj online n ° 390 ] [ czytaj online n ° 391 ]

Z drugiej strony Dom Cardine i jego zespół z Solesmes nie wahali się skonsultować rękopisów innych rodzin:

Miejska Biblioteka Laon n o 239, Stopniowa , IX XX wieku: „Stopniowe napisany około 930, po mieście. Ostatnie badania ujawniły jego szczególną wartość rytmiczną. » [ Czytaj online ]
Biblioteka Chartres, Codex 47 Antiphonale missarum , X th century: „Z notacji Breton, oferuje on wiele rytmiczne kierunkach. » « Przykład notacji » ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
Biblioteka Wydziału Medycyny Montpellier H. 159, Tonaire św Benigne , XI th wieku: „użyte w Dijon w edukacji muzycznej, zawiera podwójny zapis: Neumatic i alfabetycznym. » Wyciąg
Biblioteka rozdział Benevento, Codex VI 34, Stopniowy , XI th - XII th stulecia „napisane na linii do wyschnięcia momencie jego wkład jest cenny z tłumaczeniem melodycznej. » Przykład notacji (nawiasem mówiąc, pomimo późnego rękopisu, jest to cenna pieśń książkowa w autentycznym gregoriańsku)
Biblioteka Narodowa Francji , łac. 903 Stopniowe Saint-Yrieix , XI -tego wieku: „To jest ważnym świadkiem tradycji Aquitaine (południowa Francja i Hiszpania). » Przykład zapisu

Ponadto rękopisy bez notacji muzycznej do restytucji tekstu są wyszczególnione, zwłaszcza w Graduale Triplex poniżej, z następującymi skrótami MM'RBCKS, zgodnie z Antiphonale Missarum Sextuplex of Dom René-Jean Hesbert:

M: Cantatorium Monza (drugi trzecia IX, XX wieku)
M ': Graduale of Monza (około 820)
R: Graduale z Rheinau (około 800)
B: Graduale Mont-Blandin (około 800)
C: gradient Compiegne (drugiej połowy IX p wiek)
K: Graduale z Corbie (po 853)
S: Gradient Senlis (ostatni kwartał IX XX wieku)

Przykłady analizy semiotycznego i gardzą NIEMOŻLIWE XX th wieku

Jest pewne, że semiologia gregoriańska poprawiła, a nawet zakłóciła badania i interpretacje chorału gregoriańskiego. Dzięki temu pieśń jest odtąd poprawnie analizowana, podczas gdy wcześniej praktyka chorału gregoriańskiego odbywała się pod wpływem teorii i tradycji muzyki współczesnej.

Melodyjny rozmach

Oto przykład przywrócenia oryginalnej artykulacji w notacji Graduale Triplex opublikowanej w 1979 roku przez opactwo Saint-Pierre de Solesmes. Jest to publikacja w podstawy romanum Graduale wydany w 1974 roku starych neum w czerni są te z Laon rękopisu Ms 239 , jednego z najlepszych orła oznaczenie rytm podczas gdy te w czerwonej pochodzą z Sangallian rodzina, cantatorium z St. Gall , najbardziej poprawny rękopis tej piosenki. Jeśli chodzi o zrewidowane stopniowanie , źródłem tego Graduale romanum jest wydanie watykańskie wydane w 1908 roku.

Tekst kończy się dwoma bardzo ważnymi teologicznie terminami: „nomen” i „Domini”. „An górę pęd mi - fa - sol jest przypisana do dwóch głównych i zestresowanych sylab, nr i Do .

Według rankingu Graduale Romanum z dużymi kwadraty XX th century, pęd jest przedstawiany jako Średniej - sposób - ziemi, z pionowym episema .

Jednak,

Laon 239 , n O 111: MI - fa - zol (rytmicznie brzmi E i F są krótkie, lekki i szybki, ponieważ grunt jest dłuższy).

Cantatorium Gallen , N O 111 - mid fa> grunt (tzw neumy sangallien salicus zawierająca co najmniej trzy uwagi rosnąco która jest przedostatnim oriscus ( 1) Działanie tej ostatniej uwagę. Śpiewaków , mianowicie solistów dotyczące tego cantatorium , melodyjne napięcie w górę. To znaczy, ten oriskus wskazuje na główne znaczenie nuty występującej bezpośrednio po niej. Neum z St. Gallen pięknie odsłania te, które odnoszą się do formy pisowni).

Ponadto szeroko zakrojone badania wykazały, że te dwa typy neum ( Laon scandicus oraz St. Gallen salicus) mają te same cechy. Z jednej strony to neumy wyrażające rozwinięte wznoszenie melodyczno-rytmiczne. Z drugiej strony są „częściowo pochylone”. Mianowicie melodia zaczyna się od niekursywnych dźwięków (mniej płynnych, poszerzonych, pełnych, obszernych, wciśniętych) w kierunku kursywy: śpiewanego dźwięku, który jest płynny, swobodny, luźny, szybki, łatwy, płynny i cała reszta. Prawdą jest, że chorał gregoriański zachował ogromną jednolitość aż do nadejścia renesansu . Interpretacja przedstawiona przez stare Graduale romanum jest zatem fałszywa, zgodnie z tymi dwoma starymi zapisami. Przypuszczalnie prawidłowa funkcja oriskusa nie została poznana do czasu ustalenia semiologii.

Co więcej, badania semiologiczne sugerują, że słaby stopień, czyli półton, jest na ogół przejściem ozdobnym i świetlnym. Ze względu na tę naturę chorału gregoriańskiego nie jest zatem możliwe, aby dźwięk był dźwiękiem głównym.

Pisownia dwóch starych neum, w szczególności Laon, nadal wskazuje, że nie jest to kwestia prostego powtórzenia, te elans mi - fa -sol, przypominając, że drugi jest głównym i prawdziwym szczytem, biorąc pod uwagę słowo The najważniejsze "Domini". Notatorzy karolińscy szczegółowo opisywali te, które dziś dyrektorzy chórów mówią śpiewakom, aby dopełnić delikatność wyrazu.

Znaki pneumatyczne

Ta pionowa episema (|) i punkt mora (•) w notacji powyżej zostały wynalezione w XX th wieku i nigdy nie istniała w średniowieczu. Dlatego opactwo w Solesmes postanowiło usunąć je z publikacji Antiphonale monasticum (2005).

Jeśli chodzi o odcinek poziomy (-), który był również używany do wydłużania nut, ten z pewnością można znaleźć w niektórych średniowiecznych rękopisach. Należy jednak pamiętać, że nie ma ciągłości między tym epizemem a tenuto we współczesnej notacji. I semiologia gregoriańska rozpoznała kilka funkcji tego epizodu. To jest pisownia wyrażenia, a nie rozszerzenie. Mówiąc dokładniej, wskazuje to na drobny niuans rytmu, który dziś muzycy nazywają agogią .

Poziomy odcinek na jednym neumie
1. Jeśli epizema przypisuje nutę pędowi, utrzymuje ten pęd. Dlatego konieczne jest uszanowanie jego podstawowej lekkości. Nie należy też nadmiernie wydłużać nuty. Jego rolą jest po prostu dodanie niuansów.
2. Przeciwnie, kiedy epizema wpływa na nutę pomocniczą, zwłaszcza podczas akcentu podatus , jego względną ciężkość można łatwo dostosować do bardziej wyraźnego przedłużenia. Jednak ten strój zawsze musi pozostać wyrazisty.
3. Kiedy neum dotknięte epizemem znajduje się w fazie arsycznej lub teoretycznej, nie powinno to w żaden sposób pozbawiać go charakteru impulsu, impulsu. W istocie wyróżnia się tym, że sam upiera się, by nadać temu impulsowi całą jego wyrazistą wartość, jednocześnie podkreślając jego wiodącą rolę w ekonomii wyroku. Dlatego absolutnie konieczne jest unikanie obciążania go i zachowanie całej jego dynamiki i elastyczności.
4. Jednak nuta z odcinkiem poziomym może czasami być cięższa, gdy pojawia się w fazie teoretycznej. Często ma to pieszczotliwy urok, a także wprawia umysł w smaczną kontemplację wyrażonej idei.
Poziomy odcinek w ciągu kilku kolejnych neum

Gdy odcinek poziomy rozciąga się sukcesywnie w długim przejściu, jego funkcja jest zupełnie inna. Z pewnością nie musisz wybijać każdej nuty. Cały fragment należy zaśpiewać szeroko, z wyraźnym wyrazem, tak jakby w notacji nowożytnej pojawiły się wskazania cantabile .

Jeśli nacięcie jest używane na torculusie , musimy rozróżnić dwa sposoby, w zależności od tego, czy jest on umieszczony w kadencjach, czy w trzonie nacięcia:

Jeśli jest to torculus kadencji, zwłaszcza w ozdobnej pieśni, oznacza to koniec. Dlatego konieczne jest, aby być nieco szerszym i rozstrzygającym. Lepiej jest nadal zmieniać w zależności od znaczenia kadencji.
W przypadku torculusa epizemicznego w środku rozwoju melodycznego wystarczy poprowadzić melodyjny i rytmiczny przepływ w kierunku centrum, do którego dąży. To jest powód, dla którego nazywa się to „kanałowym torculusem”. Wymaga to również progresywnego allargando i crescendo.

Ponieważ te praktyki epizemii poziomej nie są łatwe dla chórów nieprofesjonalnych, Éditions de Solesmes również zniosły ten epizem w swoich krytycznych wydaniach , Antiphonale monasticum, a także Antiphonale romanum .

Korekta stopnia

Jako kompleksowe badania były zaawansowane, stało się oczywiste, że istnieje wiele rozbieżności pomiędzy starymi neum i publikacji dokonał XX th wieku, nawet w kategoriach stopni:

„W pierwszych dwóch przypadkach - i we wszystkich podobnych przypadkach - [wydanie] Watykan popełnił błąd lokalizując światło pes na E - F. Dobrze udowadnia, że to pes reprezentuje cały ton Re - E. Nie znaleziono E. - Fa, z warstwami virga, tylko wtedy, gdy ta grupa jest poprzedzona jedną lub dwiema nutami. Tak więc za każdym razem, gdy akcentowana jest pierwsza sylaba, powinniśmy mieć: [przykłady] "

- Dom Eugène Cardine, semiologia gregoriańska , s. 93

Aby rozwiązać te trudności, Graduale Triplex będzie musiał zostać całkowicie odnowiony po ukończeniu krytycznych edycji Solesmes.

Uderzenia

Wybitne badanie

Według Susan Rankin, muzykologa i profesora muzyki średniowiecznej na Uniwersytecie w Cambridge , najlepsze studia gregoriańskie ukończone w opactwie Solesmes to semiologia Dom Eugène Cardine oraz archaiczna modalność Dom Jean Claire, dzięki „dynamizmowi” sprzyjały badaniom historycznym, rozwiniętym w opactwie po drugiej wojnie światowej. "

Obecnie większość badaczy popiera semiologię gregoriańską. Oczywiście były jeszcze zastrzeżenia. Jednak nikt nie był w stanie wymyślić rzeczywistego modelu, który mógłby zastąpić ten. Zanim Dom Claire szczegółowo opisał ewolucję chorału gregoriańskiego wraz z odkryciem trzech kodów macierzystych, Dom Cardine ustanawia jego jakość jako szczyt monodycznej śpiewu .

Prawdopodobnie w miejsce semiologii nie będzie się już pojawiać nowa teoria gregoriańska. Ponieważ semiologia nie jest w ścisłym sensie teorią. Pewnego dnia Dom Cardine pokornie wyjaśnił, prezentując neumy manuskryptu Laon 239 :

„Nie ma metody Cardine:
jest po prostu to, co mówią rękopisy. "

Hołd dla doktryny kardynała Sarto, przyszłego papieża Piusa X

W rzeczywistości wszystkie wpływy zaczęły się po przywróceniu cech chorału gregoriańskiego: melodyjności, rytmiki i teologii. Ze względu na notację dużego kwadratu, a także ruchy renesansu i reformacji protestanckiej , piosenka ta niestety stała się pieśnią równinną lub cantus firmus i uznawana za prymitywną pieśń, zanim rozwinęła się polifonia . Co więcej, nawet Dom André Mocquereau de Solesmes uważał, że z powodu braku dokładności stopni najstarsze neumy jest najbardziej prymitywne. Z badań semiologicznych wynika, że nie przypomina jednego ze szczytów zachodniej muzyki, który faktycznie się rozwinął. Prawdą jest, że kardynał Giuseppe Sarto, przyszły papież Pius X , potępił w Wenecji w 1895 roku:

„Muzyka sakralna, przez ścisły związek z liturgią i tekstem liturgicznym, winna posiadać w najwyższym stopniu te cnoty: świętość, prawdę sztuki i powszechność. ......... Opierając się na tych solidnych zasadach, Kościół stworzył podwójną formę jej pieśni: gregoriańską, która trwa około tysiąclecia, i klasyczną rzymską polifonię, której Palestrina była inicjatorem w XVI wieku. . wiek ......... "

Trzeba było poczekać niezależnie od semiologii, aby teza kardynała Sarto została potwierdzona teoretycznie i naukowo: piękno linii melodycznej z akcentowaniem późnej łaciny, a także kompozycja teologicznie zrealizowana według świętego tekstu, słowa za słowo. Odtąd można było wyjaśnić, dlaczego śpiew gregoriański zastąpił wszystkie monodyczne śpiewy liturgiczne , z wyjątkiem śpiewu ambrozjańskiego.

„Z historycznego i naukowego punktu widzenia - dobrze udokumentowanego dzisiaj - można jednak zrozumieć przez„ chorał gregoriański ”, w ścisłym tego słowa znaczeniu, globalny rezultat szczytu w tworzeniu śpiewu liturgicznego, ustalonego pod koniec pierwszego tysiąclecie. Dokumenty liturgiczne i muzyka z IX - X th stulecia odsłonić duchowy temperament i kulturę muzyczną, że udało się połączyć wysoką trafność i nadzwyczajne uroczystości estetycznego wyrafinowania. "

- Luigi Agustoni i Johannes Berchmans Göschl, Wprowadzenie do interpretacji chorału gregoriańskiego: Podstawowe zasady , s. 7

Wsparcie wielu muzyków

Wartość chorału gregoriańskiego, po raz kolejny przywrócona, oczarowała i oczarowała w szczególności muzyków. Po ustaleniu semiologii i poprawnym odzyskaniu jej artystycznych cech, utworzono dużą liczbę zespołów wokalnych poświęconych tej pieśni, zwłaszcza w Europie, przez muzyków lub muzykologów (patrz Chorał Gregoriański § Principals grupy wokalne wykonujące chorał gregoriański ). Dziś tworzenie chórów jest nadal dynamiczne. Większość śpiewaków nie tylko przyjmuje interpretację semiologiczną, korzystając ze starożytnej notacji, czasem bezpośrednio z rękopisów, ale także niektórzy nie wahają się studiować teologii, aby uzyskać najlepsze wyniki. Krótko mówiąc, zwykły śpiew nigdy nie porusza artystów. Wręcz przeciwnie, odrestaurowany chorał gregoriański, posiadający ogromną finezję wyrazu, fascynuje muzyków. Ponadto członkowie, nawet profesjonalni, służą w obu dziedzinach, zarówno liturgicznym, jak i artystycznym podczas koncertu, na przykład Schola na Cesarskim Dworze w Wiedniu .

„Doskonale oddają to neumatyczne rysunki: widzimy jedną lub więcej powiększonych nut, po których następują lżejsze i bardziej płynne nuty w różnego rodzaju kombinacjach, siła nadająca kolor akcentom muzycznym, niezależnie od tego, czy wyłaniają się one z tekstu, czy z melodii; co nadaje tej pieśni nieskończenie odnawianą różnorodność. Z pewnością biorąc pod uwagę znaczenie słów, wykonawca nie ma nic innego do roboty, jak podążać za neumami krok po kroku: będą go prowadzić jak „za rękę”. Stare zapisy nazywane są „chironomicznymi”: w pełni uzasadniają swoją nazwę. Część subiektywna, nieodłączna od całej żywej muzyki, tkwi w proporcjach nadanych wszystkim tym zmiennym czasom trwania i siły: margines pozostawiony wykonawcy jest nadal bardzo szeroki; ale wyrażenie będzie autentyczne tylko wtedy, gdy w żaden sposób nie zaprzecza świadectwu rękopisów. "

- Dom Eugène Cardine, Omówienie chorału gregoriańskiego , s. 29 i 8 (1977/2002)

Wsparcie ze strony ministerstw

Ponadto dzięki odpowiedniej i semiologicznej restauracji wartość kulturowa chorału gregoriańskiego jest rozpoznawana i doceniana przez administrację. Jacques Duhamel , były minister kultury, jest prawdopodobnie pierwszą osobą, która wyróżniła tę wartość. W 1975 roku powstały ośrodki studiów gregoriańskich w opactwie Sénanque , opactwie Fontevraud i Metz . Pierwszym celem było wyszkolenie profesjonalnych i wykwalifikowanych muzyków, którzy mogliby uczyć chorału gregoriańskiego w każdym konserwatorium we Francji. Od tego czasu kurs nadal odbywa się w Conservatoire National Supérieur de Paris . Semiologia nawet przekonała rząd kraju luterańskiego do poparcia chorału gregoriańskiego, jako źródła całej zachodniej muzyki. Dlatego też Norweska Rada Sztuki formalnie wspiera Gregorian Schola Consortium Vocale , jedną z oficjalnych szkół katedry w Oslo, w której rodzina królewska uczestniczy w nabożeństwach. Od 1998 roku jako reżyser muzykolog zapewnia jego semiologiczną interpretację na najwyższym poziomie. To Alexander Markus Schweitzer studiował chorał gregoriański w Papieskim Instytucie Muzyki Sakralnej .

Nauczanie według neum sangalskich

Semiologia zmieniła także nauczanie. W Centrum Gregoriaans Drongen w Tronchiennes, oferującym do trzech lat kursów gregoriańskich, wszyscy studenci muszą uczyć się neum sangalskich na początku zajęć, ponieważ nauczanie w pełni respektuje semiologię z wykorzystaniem notacji sangalskiej.

Semiologiczne wydania śpiewników

Wreszcie, Watykan wydał swój pierwszy tom Graduale novum w 2011 r., Wydanie krytyczne i semiologiczne, mające formalnie zastąpić wydanie Watykańskie wydane w 1908 r. Powierzone przez Stolicę Apostolską Międzynarodowe Stowarzyszenie Studiów nad chorałem gregoriańskim, założone. przez uczniów Dom Cardine, którzy dokonali naukowo i w celu przywrócenia intencji kompozytorów gregoriańskich pisanie tego graduału. Podobnie jak Graduale Triplex , temu towarzyszą Neumes de Laon i Saint-Gall. Ponadto notacja dużego kwadratu jest przygotowana semiologicznie. W rzeczywistości Stolica Apostolska również była przekonana. Tom I Graduale novum został opublikowany pod kierunkiem Dom Johannes Berchmans Göschl, jednego z najwybitniejszych uczniów Dom Cardine, który ukończył dwie prace semiologiczne w 1974 i 1976 roku w Papieskim Instytucie Muzyki Sakralnej.

„To nowe stopniowe,„ bardziej krytyczne niż wydanie watykańskie ”, można teraz uznać za pośmiertny hołd dla badań Dom Cardine'a w służbie Kościołowi przez całe jego życie. "

- Michel Huglo, Dom Eugène Cardine i wydanie krytyczne Graduel romain ( Gregorian Studies , tom XXXIX, s. 305)

Z kolei opactwo Saint-Pierre uruchomiło swoje Antiphonale monasticum (2005) oraz Antiphonale romanum (2009), także wydania krytyczne i semiologiczne. Jest to odpowiednio oficjalne wydanie jego zakonu oraz Stolicy Apostolskiej. Jednak żadna publikacja tych trzech wydań nie została jeszcze zakończona.

Aspekt teologiczny

Powód, dla którego muzycy zaczęli studiować teologię, można znaleźć w książce dla nauczycieli opublikowanej w 1987 roku przez Luigiego Agustoniego i Dom Johannesa Berchmanna Göschla. W miarę pogłębiania studiów nad zagadnieniami związanymi ze specyficznym stosunkiem neum do tekstu, okazało się, że poprawne odczytanie neum nie jest wystarczające, aby dać wszelkie gwarancje dobrej interpretacji, ze względu na szczególną treść. , tekst duchowy. A oto ich rada:

„Warto ostrzec, że interpretacja chorału gregoriańskiego ma dwa założenia. Dostęp do tego typu muzyki wymaga pewnej wiedzy i technik. Zasadniczo wymagana jest pewna znajomość liturgicznej łaciny i ogólnej kultury muzycznej. Ale z drugiej strony, aby uzyskać interpretację podkreślającą duchową treść - samą istotę chorału gregoriańskiego - wymagana jest również dobra znajomość form i historii repertuaru, znajomość kontekstów rytualnych, znajomość psalmów modlitewnych i tekstów biblijnych. "

- Luigi Agustoni i Johannes Berchmann Göschl, Wprowadzenie do interpretacji chorału gregoriańskiego: Podstawowe zasady , s. 12

Międzynarodowe Stowarzyszenie Studiów nad Chorą Gregoriańską - AISCGre

Jest to międzynarodowe stowarzyszenie promujące chorał gregoriański, w szczególności jego studia semiologiczne. Powstał on w Rzymie dnia27 lutego 1975, przez siedmiu uczniów Dom Eugène Cardine z Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej . W czerwcu stowarzyszenie zostało oficjalnie autoryzowane i powierzone Domowi Cardine przez Watykan. W wyniku wzrostu liczby członków utworzono kilka oddziałów według ich języków, pod kierownictwem Międzynarodowego AISCGre. Sekcja francuska, założona w 2000 roku, trwała zaledwie kilka lat. Dyrektor Oslo Vocal Consortium , Alexander Markus Schweitzer, jest jednym z liderów międzynarodowego AISCGre.

Stabat Mater , Alexander Markus Schweitzer and Consortium Vocale Oslo: [ słuchaj online ]

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Przykład wykonania semiologicznego

Egzekucja przez kantorów i chór opactwa Notre-Dame de Fontgombault , Magnificat z antienne Exsultet omnium [ posłuchaj online ]
Spektakl według neum sangalliańskich, z zapisem, Dominus secus Capeli Gregoriana Incarnationis [ słuchaj online ]
Egzekucja według sangalliens neumes oraz messin, Omnes gentes Schola Gregoriana Benedetto XVI [ posłuchaj online ]

Sesja semiotyczna gregoriańska po angielsku autorstwa D. r Neila McEwana, The Mysteries of Gregorian Chant Revealed (Mysteries of gregorian chant resovered) , z wykonaniem po łacinie przez mnichów,20 kwietnia 2012, oficjalny film z University of Sydney [ posłuchaj online ]

Półologiczne wykonanie pieśni Puer natus est nobis (38 min 05 s - 41 min 45 s) wykonano według Graduale Triplex ( Abbaye Saint-Pierre de Solesmes , 1979) s. 47 - 48.

Odnośniki bibliograficzne

Eugène Cardine, semiologia gregoriańska , przekład na język francuski: Marie-Élisabeth Mosseri, Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 1978 ( ISBN 2-85274-020-6 ) 158 str. (pierwotnie opublikowane w czasopiśmie Études grégoriennes , tom XI, s. 1 - 158, 1970)

str. 2
str. 4
str. 122
str. 3
str. 3 ; w chwili badania Domu Cardine'a ten rękopis został przypisany do XI -tego wieku. Obecnie jest to dokładniej ustalone.
str. 102
str. 39
str. 2

Eugène Cardine, Omówienie chorału gregoriańskiego , Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 2002 ( ISBN 978-2-85274-236-9 ) 31 s. (pierwotnie opublikowane w czasopiśmie Études grégoriennes , tom XVI, 1977)

str. 4 : „Natura: chorał gregoriański to muzyka wokalna, zasadniczo połączona z tekstem. To tekst jest pierwszy; celem melodii jest jej przyozdobienie, zinterpretowanie, ułatwienie przyswojenia. Ponieważ ta pieśń jest aktem liturgicznym, modlitwą i uwielbieniem Boga. Jego słowa są święte: prawie wszystkie pochodzą z Biblii, a zwłaszcza z Psałterza. Z kilkoma rzadkimi wyjątkami greckimi i orientalnymi, językiem jest łacina. Struktura i odmiana melodii wzorowana jest na podziałach tekstu, które akcentują, i ogólnie na akcentowaniu słów. Ten nacisk nie dotyczy już okresu klasycznego, ale łaciny, która już zmierza w kierunku języków romańskich; „ilość” sylab została wymazana na rzecz akcentu intensywności, który ma w szczególności wpływ na przebieg prozy i odgrywanie roli „długiej” w poezji. W rzeczywistości śpiewane teksty są prozą i nigdy nie są wersetyzowane, z bardzo rzadkimi wyjątkami. Kiedy mówimy o ścisłym związku słowa i melodii chorału gregoriańskiego, chodzi o kwestię, zwłaszcza w bardziej ozdobnych utworach, nie przeniesienie języka mówionego, ale bardzo spójne konwencjonalne relacje, które pozostawiły dużą swobodę. dla kompozytorów. Z drugiej strony kot gregoriański to muzyka monodyczna, która nie może wspierać dodawania obcych dźwięków do swojej linii melodycznej. "
str. 29

Jacques Hourlier, Notacja muzyczna łacińskich pieśni liturgicznych , Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 1996 ( ISBN 978-2-85274-136-2 ) 72 str.

str. 5 : „Nasi mistrzowie słusznie nauczyli nas powrotu do podstaw, fundamentalnej zasady dyscyplin historycznych. Ale to nie tylko konieczność dla nauki: to także okazja do artystycznej przyjemności. Nie, nic nie może zastąpić rękopisu. Jeśli chodzi o sztukę i naukę muzyki dawnej, rękopis dostarcza nam jedynego świadectwa, które przywraca ją do życia w naszych czasach. Następnie oko uczy usta, zanim te z kolei zaczarują ucho. Umiejętność czytania przygotowuje przyjemność słuchania. "

Marie-Emmanuel Pierre, Cantabo Domino, lekcja śpiewu gregoriańskiego , opactwo Saint-Michel de Kergonan, Plouharnel 2005 ( ISBN 978-2-9525681-0-4 ) 343 str.

p. 298
p. 52
str. 122 - 123
p. 292 ; praktykę przepisywania neum nad klepkami graduale wykonał jeszcze przed II wojną światową w pracowni paleografii Dom Mocquereau, a następnie sam Dom Cardine. Jednak jego publikacja była oryginalnym pomysłem tego ostatniego.
str. 292
str. 304
str. 305
str. 297
str. 236
str. 237
str. 238
str. 164-165; to jest list pasterski na skraju kościele dnia 1 st maja 1895

Luigi Agustoni i Johannes Berchmans Göschl, Wprowadzenie do interpretacji chorału gregoriańskiego: fundamentalne zasady , opactwo Saint-Pierre, Solesmes 2001 ( ISBN 978-2-85274-203-1 ) 288 str.

str. 11 , przypis n O 3
str. 55 : „Niektóre [z tych diastematycznych rękopisów] są niezbędne do restytucji melodii gregoriańskich, na przykład rękopis 34 Biblioteki Kapitulnej Bénévent lub rękopis 776 Biblioteki Narodowej Paryża, lepiej znany pod nazwą„ rękopis d ” Albi. Lepiej niż inne, te dwa rękopisy zachowały autentyczną melodię gregoriańską. Rzeczywiście, byli mniej niż inni poddani melodyjnej i modalnej dekadencji, która rozprzestrzeniła się wszędzie. "
str. 68
str. 72
str. 81 i 83
str. 7
str. 11
str. 12

Daniel Saulnier, Gregorian Chant Sesja III , która odbyła się wWrzesień 2005[ czytaj online ]

str. 18 - 19

André Mocquerau, Gregoriański numer muzyczny lub rytm gregoriański, teoria i praktyka , tom II, Abbaye Saint-Pierre de Solesmes and Desclée & Cie., Paryż 1927, 855 s.

str. xii : przedmowa «... Podczas druku tego tomu postanowiliśmy usunąć, nie bez żalu, kilka ważnych rozdziałów dotyczących kursów metrycznych i tonicznych, likierów, psalmodii, hymnodii itp. ; rozwój wszystkich tych tematów nieproporcjonalnie rozszerzyłby tę pracę. To, co nas uspokaja i pociesza, to fakt, że kilka z nich zostało już obszernie omówionych w opublikowanych tomach Paleografii muzycznej , a nawet w Gregorian Review , bardziej przystępnych dla mas czytelników. Ponadto zasady rytmiczne przedstawione na następnych stronach mają zastosowanie do wszystkich rodzajów śpiewów gregoriańskich: wystarczy, że są używane z inteligencją i gustem. "
str. v : "Pierwszy tom tej pracy ukazał się w 1908 roku ... Dlatego rozpoczynamy ten nowy tom z tym większą pewnością, że już przed jego ukazaniem się nauczanie, które oferuje, zostało zapisane w licznych śpiewach metod , we wszystkich językach: francuskim , Włoski, hiszpański, angielski, amerykański, holenderski, niemiecki i są szeroko rozpowszechnione we wszystkich krajach katolickich w Europie, Ameryce, Kanadzie itd. "
str. iii; zwłaszcza wydanie II tomu odbyło się dzięki wsparciu jego ostatniej uczennicy, pani Justine Ward; na stronie tytułowej widzimy „z pomocą fundacji Dom Mocquereau w Waszyngtonie”

Badania gregoriańskie , tom XXXIII, Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 2005 ( ISBN 978-2-85274-283-3 ) 223 str.

p. 175
str. 176
D r Neil McEwan przytoczył dwa przykłady, ale dość stare: JWA Vollaerts, Rhythmic Proportions in Early Medieval Ecclesiastical Chant , Vol. 1, Leiden, 1958; Dom Gregory Murray, chorał gregoriański - według rękopisów , LJ Cary & Co. Ltd, Londyn 1963
str. 107
str. 153

Badania gregoriańskie , tom XXXVIII, Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 2011 ( ISBN 978-2-85724-361-8 ) 320 str.

str. 7
str. 22 - 23
str. 24
str. 13 - 14

Badania gregoriańskie , tom XXXIX, Abbaye Saint-Pierre, Solesmes 2012 ( ISBN 978-2-85274-207-9 ) 315 str.

str. 296 „zdecydowanie wpływa na jego projekt muzykologii przez swoich mistrzów Willibald Gurlitt i Friedrich Ludwig od 1936 do 1939, M gr Kąty był niespokojny naukowej zwrotu książek hymn, a nie odtworzenie na podstawie intuicji skłoniły przez” dobrego smaku „lub przez z góry przyjęty pomysł ukonstytuowania się „melodii gregoriańskich”. "
str. 296
p. 297
str. 293 „W ten sposób Dom Cardine był w pełni przygotowany do objęcia kierownictwa krytycznej edycji Graduel romain rozpoczętej w 1948 r. W Solesmes w okolicznościach, których jestem obecnie jedynym świadkiem. "; Dom Eugène Cardine i krytyczne wydanie Graduel romain w tym tomie XXXIX to pośmiertny artykuł tego muzykologa, byłego mnicha z Solesmes. Ten dokument zawiera wiele cennych informacji, jako świadek.
str. 298 - 299
str. 299
str. 301
str. 300 - 301; przypis Michela Huglo: „Por. Dom Eugène Cardine, Graduel neumé (Solesmes, nd), s. 37 (Off. Elegerunt ), wykaz części, w tym stratus pes . "
str. 302 ; ten transfer z Dom Cardine był zapewniony, ponieważ Ojciec Dom Germain Cozien przyjął tę nominację, pod warunkiem, że Dom Cardine będzie mógł powracać do opactwa trzy razy w roku, podczas wakacji uniwersyteckich, na koszt Watykanu.
str. 302
p. 305
str. 304

Uwagi i odniesienia

Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu zatytułowanego „ Chorał gregoriański ” (patrz lista autorów ) .

(w) Katherine Bergeron, Decadent Enchantments: The Revival of Gregorian Chant at Solesmes ,1998, 196 s. ( ISBN 978-0-520-91961-7 , czytaj online ) , str. 187.
Dyrektor paleografii muzycznej od 1930 roku, ale już w podeszłym wieku.
Zobacz chorał gregoriański § Notacja - Różnorodność znaków neumatycznych z rękopisów opactwa św. Galla (3.7) pes stratus
http://gregofacsimil.free.fr/02-ARTICLES/Article-pdf/Dom_Jacques-Marie_Guilmard/JG-Cardine-Bibliographie-Studi-Gregoriani(2004).pdf
http://www.cimec.ro/Arheologie/livingpast/nr1/sixdenier/Sixd_autor.htm
Sugestia Dom Sixdeniera została wspomniana w testamencie Dom Cardine'a, napisanym w Solesmes 11 kwietnia 1984: https://books.google.fr/books?id=-Xlaj4iNuCwC&pg=PR23
„ Tonale missarum ad usum Sancti Benigni Divionensis, faksymile T. Nisarda. » , Na Gallica ,1851(dostęp 25 lipca 2020 ) .
Ten został ogłoszony objętości drugiego monumentalnej serii o Muzycznego paleografii . Ostatecznie opactwo wydało ten stopniowy śpiewnik ze względu na zredagowane neumy, a nie rękopis: (en) https://archive.org/stream/palographiemus1889gaja#page/n11/mode/2up
Zgodnie z ostrzeżeniem: St. Gallen n o 339 i 359 Einsiedeln n ° 121 i Bamberg dosł 6. Zobacz także listę „Analizowanych rękopisów” poniżej.
http://www.abbayedesolesmes.fr/FR/editions/livres.php?cmY9MTcz Więc ten ( ISBN 978-2-85274-012-9 ) ma tylko 600 stron zamiast 728 w oryginale.
" http://www.abbayedesolesmes.fr/FR/editions/livres.php?cmY9MTc2 " ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )
(en) https://books.google.fr/books?id=-Xlaj4iNuCwC&pg=PR16
Uwaga Dom Jacque-Marie Guilmarda, 1995 (istnieje niewiele szczegółowych i dostępnych dokumentów na ten temat): „Pojęcie wartości integruje czas trwania i intensywność i jest definiowane przez sposób, w jaki artykulacja spółgłosek, wymowa samogłoska, akcentowanie, narzuca muzyce swoją obecność i ją kształtuje. Rytm gregoriański bardzo ściśle podąża za przepływem śpiewanego tekstu i podąża za każdą częścią, aż do skrócenia czasu trwania nut należących do melizmatów. „Wartością” sylaby jest zatem jakość, jaką posiada jako element rytmiczny proklamowanego słowa łacińskiego; jako sylaba znaczącego lub banalnego słowa; jako sylaba akcentująca, kończąca, nadrzędna lub antytoniczna; ale także jako syllb mający taką a taką spółgłoskę, taką samogłoskę. Kompozytor może modyfikować tę podstawową wartość sylaby, która na ogół pozostaje zasadniczo taka sama w kolejnych sylabach, a zatem w kolejnych nutach. Wariacje należy przypisać najpierw łacińskiemu geniuszowi, a dopiero później twórczości kompozytora. Dają melodii swobodę i spontaniczność, które ożywiają modlitwę.
Związek, jaki istnieje między wartością rytmiczną nut a rolą sylab wyklucza możliwość podziału pierwszego uderzenia; a gdy kompozytorzy chcą przedłużyć dźwięk, ich jedynym procesem jest powtarzanie i mnożenie pierwszego uderzenia z lekkimi konsekwencjami zgodnie. Ten sam link wyklucza również nucenie melodii gregoriańskiej bez słów w obecnym znaczeniu tego słowa. „Melodia ma swoje akcenty na ramieniu” - powiedział sugestywnie Dom Cardine. Jest przerywany słowami, a jeśli jest nucony, musi odbywać się zgodnie z rytmem jego tekstu. To nie jest surowiec, ale gotowy produkt, melodia na słowa. Żadnej muzyki, ale śpiewany tekst, ponieważ ówcześni kompozytorzy myśleli o śpiewanym tekście. O wiele więcej - i ten punkt jest istotny - dzięki ciągłemu kontaktowi melodii ze słowami melizmy mają rytm naznaczony wpływem łacińskich słów i jednorodny z rytmem ozdobnych fragmentów. W takiej estetyce nie ma miejsca na jakąkolwiek miarę (w technicznym tego słowa znaczeniu), ani na „rytmiczną prozę”. „
Kiedy nuty melodii uzyskują niezależność od sylaby nośnej, wielka symbioza między słowem, głosem i pieśnią zostaje bezpowrotnie utracona. Głos będzie mógł być używany jak instrument jak inne instrumenty, rytm wokalny już nigdy nie będzie rytmem, nawet w swej szlachetnej i ludzkiej materii, proklamowanego słowa; Głos, pierwsza zasada pieśni, już nigdy nie będzie tak naprawdę zdeterminowana przez tekst. Odtąd będziemy mieć po jednej stronie słowa, a po drugiej melodie umieszczone nad głosem. Słowa będą w stanie dać odczuć swoją obecność, ale będzie to globalne i okazjonalne, nigdy jako rytmiczna podstawa, nuta po nucie, linii melodycznej. Głos odbije się od nich, nigdy ich nie przekroczy. »
Http://gregofacsimil.free.fr/02-ARTICLES/Article-pdf/Dom_Jacques-Marie_Guilmard/JG-Cardine-Bibliographie-Studi-Gregoriani(2004).pdf
Według biblioteki
w książce Dom Cardine'a, przedstawiony jako Stopniowa .
Przyjaciele Chóru Gregoriańskiego w Paryżu, Spotkania Gregoriańskie, Chorał Gregoriański, akt liturgiczny: od klasztoru do miasta, Paryż, kwiecień 2011 , s. 216 (Louis-Marie Vign, dosłownie dwie postacie: Dom Eugène Cardine i Olivier Messiaen )
(de) http://www.resupina.at/aboutus.html
http://www.choralschola.at/start_franz.html
Richard H. Hoppin, Muzyka w średniowieczu ,1991, 638 str. ( ISBN 978-2-87009-352-8 , czytaj online ) , str. 78.
(en) http://www.2l.no/files/2L43SACD_ebook.pdf
http://www.centrumgregoriaans.be/cursus.html
[PDF] http://www.gregorian.ca/publicus/Antiphonale%20Romanum%20II-Final%20MG.pdf s. 2 - 3 uwaga n O 2
(it) http://www.aiscgre.it/index.php?option=com_content&view=article&id=46&Itemid=119
(pl) http://www.aiscgre.pl/pl/historia-aiscgre,37
(en) http://www.gregoriana.lt/page.asp?lang=eng&p=86
Niemiecki oryginał: Einführung in die Interpretation des Gregorianischen Chorals, zespół I: Grundlagen , Gustav Bosse Verlag, Regensburg 1987 ( ISBN 3-7649-2343-1 )