Mistrz kaplicy
Mistrz kaplica , pierwotnie mistrz muzyki , lub (w krajach niemieckich) kapelmistrzem ( IPA : w niemiecki : [kapɛl.ˌmaɪstɐ] ) lub maestro di cappella (we Włoszech) lub maestro de capilla (w Hiszpanii), wyznacza osobę odpowiedzialną za , w chrześcijańskich ramach religijnych, nauczania i zmuszania ludzi do śpiewania (a wtórnie do grania) muzyki (przede wszystkim liturgicznej) oraz komponowania partytur polifonicznych (głównie motetów i mszy ) w „kaplicy muzycznej” kościoła.
Te głównie zespoły wokalne były (lub są) często wspierane przez kilka instrumentów, ale może też towarzyszyć im zespół instrumentalny lub orkiestra. Byli w środku (aw każdym razie w dużej mierze pierwotnie) aktywności muzycznej w Europie Zachodniej ( katolickich i protestanckich ) oraz w Ameryce , od średniowiecza do XVIII TH i XIX th stulecia. Funkcja mistrza kaplicy trwa do dziś we Francji, Europie i obu Amerykach. Znaczenie tego słowa ewoluowało z biegiem czasu, ze względu na ewolucję zawodu, powiązanego ze społeczeństwem i samą muzyką.
Co za tym idzie, w krajach niemieckojęzycznych słowo to oznacza również dyrygenta ( Kapelle , oderwany od swojego religijnego pochodzenia, oznacza wówczas „orkiestrę” lub „zespół instrumentalny”). W filmie Wielka włóczęga , Louis de Funès , który gra rolę dyrygenta Opery Paryskiej, nazywa się: „ Herr kapelmistrzem ” przez mjr Achbach, niemieckiego oficera .
Historyczne zastosowanie
Zwłaszcza w okresie panowania królewskiego w Europie , termin mistrza muzyki (a później kapelmistrza ) lub Kapellmeistera (po niemiecku), oznaczał kantora mistrza muzyki ( chórmistrza lub kantora w krajach niemieckich), ale także czasami profesjonalny instrumentalista (zwłaszcza organista), odpowiedzialny za liturgię muzyczną, a więc wykonawcy (prawie wszyscy wokaliści, także zawodowi) przywiązani do służby kościoła katedralnego , kolegiaty , kolegium, czy na przykład jednego z Ospedale w Wenecji, jednego z konserwatoriów w Neapolu, Congregazione de 'musici di Roma , lub księcia lub monarchy w całej Europie itd. Stanowisko to obejmowało nie tylko opiekę nad kilkunastoma śpiewakami-chórzystami i instrumentalistami (wszyscy zwani we Francji „ Ordinaires ”), ale także kształcenie chłopców chóralnych (dzieci śpiewających wysokie partie w chórze, często w liczbie sześciu lub ośmiu). , a czasem dziesięć lub nawet dwanaście).
Pochodzenie tej funkcji było bardzo stare i było niezliczonych mistrzów muzyki. Przytoczmy tylko kilka przykładów znanych mistrzów, między innymi:
Wielu z nich (a także ich chórzyści i instrumentaliści) ćwiczyło swoje talenty w różny sposób, na zewnątrz, często zgodnie ze swoją hierarchią. Byli więc zazwyczaj podporą życia muzycznego w mieście, jako nauczyciele i wykonawcy.
WA Mozart był także chórmistrzem w Salzburgu z arcybiskupem Colloredo tylko przez kilka lat. Żyjąc w czasach Oświecenia i Rewolucji 1789 , był jednym z pierwszych, którzy spróbowali trudnej drogi niezależnego muzyka.
Georg Reutter był chórmistrzem katedry św. Szczepana w Wiedniu . Pozostał mało znany, ale miał wśród swoich uczniów, praktykantów śpiewaków i chórzystów , przyszłych kompozytorów Josepha i Michaela Haydn. Dlatego to on ich szkolił, gdy byli dziećmi i nastolatkami. Dla ówczesnych muzyków uzyskanie tytułu kapelmistrza było oznaką sukcesu zawodowego i społecznego, a tym bardziej prestiżowego pracodawcy. W tym przypadku Joseph Haydn zauważył kiedyś, że jego ojciec – skromny kołodziej – żył wystarczająco długo, by zobaczyć, jak jego syn dotarł na to stanowisko.
W miarę jak społeczeństwo ewoluowało w kierunku sekularyzacji, gdy rosła burżuazja i słabł prestiż szlachty, kompozytorzy chcieli się usamodzielnić, a uzyskanie stanowiska chórmistrza stało się mniej prestiżowe. Tak więc Beethoven nigdy nie pracował jako kapelmistrz , zamiast tego rozpoczął karierę jako niezależny muzyk, podążając śladami Mozarta . Niemniej jednak zawód lub funkcja mistrza kaplicy nadal istnieje we Francji i gdzie indziej.
Sprawa Mozarta
Ściśle mówiąc, Mozart nigdy nie był kapelmistrzem . W 1787 r. miał płatną posadę Kammercomposer („Kompozytor Kameralny”) na dworze cesarza Austrii , ale autorytet na polu muzycznym sprawował przede wszystkim Antonio Salieri . Jednak w czasopismach, gazetach i ogłoszeniach koncertowych Mozart był często określany jako „(Herr) (Sir) the Kapellmeister Mozart”. Wydaje się, że prestiż Mozarta, a także częste występy publiczne w celu dyrygowania innymi muzykami, skłoniły go do używania terminu Kapellmeister dla wyrażenia pewnego szacunku dla niego.
W kwietniu 1791 Mozart złożył wniosek o objęcie funkcji kapelmistrza katedry św. Szczepana w Wiedniu . Jego kandydatura została utrzymana przez radę miejską na następcę urzędującego, Leopolda Hofmanna , po jego śmierci. Jednak to się nigdy nie wydarzyło, ponieważ Mozart zmarł wgrudzień 1791, przed Hofmannem (zm. 1793).
Niektórzy mistrzowie kaplicy
W Niemczech ( id. ), przed 1870 r.
Na dworze w Dreźnie (obecnie Staatskapelle of Dresden )
-
Johann Walther , od 1548 do 1554 .
-
Matthæus Le Maistre , od 1555 do 1568 .
-
Antonio Scandello , od 1568 do 1580 .
-
Giovanni Battista Pinello di Ghirardi , od 1580 do 1584 .
-
Rogier Michael , od 1587 do 1619 .
-
Heinrich Schütz , od 1619 do 1672 .
-
Vincenzo Albrici , od 1654 do 1680 roku .
-
Giovanni Andrea Bontempi , od 1656 do 1680 .
-
Carlo Pallavicino , od 1666 do 1688 )
-
Mikołaja Adama Strungka , od 1688 do 1700 roku .
-
Johann Christoph Schmidt , 1697 do 1728 .
-
Antonio Lotti , od 1717 do 1719 .
-
Johann David Heinichen , od 1717 do śmierci w 1729 roku . Wcześniej piastował to samo stanowisko z księciem Leopoldem z Anhalt-Köthen od 1712 do 1716 roku .
-
Giovanni Alberto Ristori , od 1725 do 1733 .
-
Johann Adolf Hasse , 1733 do 1763 roku .
-
Johann Gottlieb Naumann , od 1776 do 1801 .
-
Ferdinando Paer , od 1802 do 1806 .
-
Francesco Morlacchi , od 1810 do 1841 .
-
Carl Maria von Weber , od 1816 do 1826 .
-
Carl Gottlieb Reißiger , od 1826 do 1859 .
-
Ryszard Wagner , od 1843 do 1848
-
Krebs Carl August od 1850 do 1880 roku .
Inne miasta
Sklasyfikowane według daty urodzenia.
-
Michael Praetorius ( 1571 - 1621 ), w Wolfenbüttel od 1604 roku .
-
Samuel Scheidt ( 1587 - 1653 ), z margrabiego z Brandenburgii w 1619 roku .
-
Georg Muffat ( 1653 - 1704 Wyroby ), z Bishop of Passau od 1690 roku aż do śmierci.
-
Agostino Steffani ( 1653 - 1728 ), na dworze Hanowerze od 1688 do 1698 roku .
-
Johann Caspar Ferdinand Fischer (??- 1746 ) z Louis-Guillaume de Bade około 1695 roku .
-
Johann Ludwig Bach ( 1677 - 1731 ), mały kuzyn JS Bacha, w Meiningen .
-
Georg Philipp Telemann ( 1681 - 1767 ), na dworze hr Erdmann II w Hamburgu od 1705 do 1721 roku .
-
Christoph Graupner ( 1683 - 1760 ), z landgrafa Ludwig Ernst Hesse Darmstadt od 1711 roku .
-
Bacha ( 1685 - 1750 ), z: Prince Leopold Anhalt-Cothen od 1717 do 1723 roku .
-
Georg Friedrich Handel ( 1685 - 1759 ), z George Prince-Elector w Hanowerze , od 1710 do 1712 roku .
-
Johann Friedrich Fasch ( 1688 - 1758 ), w Zerbst od 1722 roku .
-
Carlo Grua (ok. 1700 - 1773 ), na dworze Mannheim pod elektoratem Karola III Filipa.
-
Carl Heinrich Graun ( 1704 - 1759 ), od 1740 dla Fryderyka II Pruskiego (Fryderyka Wielkiego).
-
Giuseppe Bonno ( 1711 - 1788 ), z księciem Sachsen-Hildburghausen w 1750 i 1760s .
- Ludwig van Beethoven (Lodewijk) ( 1712 - 1773 ), dziadek Ludwiga van Beethovena , w sądzie wyborczego w Bonn .
-
Niccolò Jommelli ( 1714 - 1774 ), Oberkapellmeister Sądu do księcia Wirtembergii w Stuttgarcie , od 1753 do 1768 roku .
-
Carl Philipp Emanuel Bach ( 1714 - 1788 ), na dworze Fryderyk II Wielki (Fryderyka Wielkiego), ale nie jako kapelmistrza . Następnie został następcą Georga Philippa Telemanna w Hamburgu, od 1768 roku .
-
Karl von Dittersdorf Ditters ( 1739 - 1799 ), z księciem-biskupem Wrocławia od 1770 do 1795 roku .
-
Andrea Luchesi ( 1741 - 1801 ), ostatnim kapelmistrzem na dworze wyborczego w Bonn między 1774 a 1794 r .
W Austro-Węgrzech
W Wiedniu
- Kaplicy mistrzowie na dworze cesarskim Austrii :
-
Arnold von Bruck , od 1527 do 1545 ;
-
Pieter Maessens , od 1546 do 1563 ;
-
Jacobus Vaet , od 1564 do 1568 ;
-
Philippus de Monte , od 1568 do 1603 ;
-
Giovanni Priuli , od 1619 do 1626 ;
-
Giovanni Valentini , od 1626 do 1649 ;
-
Antonio Bertali , w 1649 ; Vice-mistrz kaplicy: Johann Heinrich Schmelzer 1671 do 1679 ;
-
Johann Heinrich Schmelzer , od 1679 do 1680 ;
-
Marc'Antonio Ziani , od 1712 do 1715 ;
-
Johann Fux , od 1715 do 1741 ; Wicemistrz kaplicy: Antonio Caldara od 1716 do 1736 ;
-
Christoph Willibald Gluck , w 1754 ;
-
Florian Leopold Gassmann , od 1772 do 1774 ;
-
Giuseppe Bonno , od 1774 do 1788 ;
-
Antonio Salieri , od 1788 do 1824 ;
-
Joseph Leopold Eybler , od 1824 do 1833 ;
-
Gaetano Donizettiego , w 1842 roku .
- Kompozytorzy Cesarskiego Dworu Austrii:
W Esterhazie ( Eisenstadt )
W Innsbrucku
W salzburgu
W Hiszpanii
-
Cristobal de Morales (1500-1553), maestro de capilla w katedrze w Avili (od 1526 do 1529) i w katedrze w Plasencia (od 1529 do 1532).
-
Melchor Robledo (1510-1586), maestro de capilla najpierw w bazylice Nuestra Señora del Pilar w Saragossie, a następnie, aż do śmierci, w katedrze św. Zbawiciela w Saragossie .
-
Francisco Guerrero (1528-1599), maestro de capilla w katedrze w Jaén (od 1546 do 1549) oraz w katedrze w Sewilli (od 1574 do śmierci).
-
Hernando Franco (1532-1585), kolejno maestro de capilla katedr w Santiago de Guatemala (od 1570 do 1573) i Meksyku (od 1575 do 1585).
-
Pau Villalonga (zm. 1609), kolejno maestro de capilla w bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie, a następnie w katedrze Palma de Mallorca .
-
Tomás Luis de Victoria (1548-1611), maestro de capilla w Rzymie, przy kościele św. Marii z Montserrat Hiszpanów (po włosku Chiesa di Santa Maria in Monserrato degli Spagnoli ).
-
Joan Pau Pujol (1570-1626), maestro de capilla w bazylice Nuestra Señora del Pilar w Saragossie od 1595 roku aż do śmierci.
-
Josep Reig (1584-1674), maestro de capilla w bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie od 1618 do śmierci.
-
Juan Gutiérrez de Padilla (1590-1664), maestro de capilla od 1617 do 1622 w Hiszpanii i od 1622 do śmierci w Nowej Hiszpanii (w obu Amerykach). W okresie metropolii (1617-1622) był pierwszym mistrzem kaplicy w kolegiacie Jerez de la Frontera, zanim został mistrzem kaplicy ówczesnej jeszcze katedry w Kadyksie, obecnie kościoła parafialnego pw. Świętego Krzyża, po hiszpańsku „iglesia de Santa Cruz” ( obecna katedra w Kadyksie powstała około 1722 r.). W obu Amerykach, w Nowej Hiszpanii, od 1622 aż do śmierci był mistrzem capilla w katedrze Niepokalanego Poczęcia w Puebla .
-
Rosquelles Miquel ( XVII th wieku , nieznana data urodzenia - 1684), maestro de capilla w Bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie od 1674 do jego śmierci.
-
Juan Pérez Roldán (1604-1672), maestro de capilla w klasztorze Wcielenia (w Madrycie) iw klasztorze Królewskich Bosych Kobiet (również w Madrycie).
-
Urbán de Vargas (1606-1656), kolejno maestro de capilla w różnych kolegiach i katedrach.
-
Pablo Bruna (1611-1679), maestro de capilla z kolegiaty w Daroca (jego miejsce urodzenia), „ Colegiata de Santa María la Mayor y de los Corporales de Daroca ”, od 1631 do śmierci w 1679.
-
Gracián Babán (zmarł w Walencji w 1676), maestro de capilla najpierw w Saragossie i wreszcie w Walencji .
-
Cristóbal Galán (1615-1684) był maestro de capilla w połowie 1650 w Cagliari , Sardynia , a od 1656 do 1659 roku w Morella (już w Hiszpanii). Był maestro de capilla na dworze w Madrycie (w Capilla Real de Madrid , „kaplicy królewskiej Madrytu”) od 1680 roku aż do śmierci.
-
Sebastián Alfonso (1616-1692), maestro de capilla w trzech katedrach, kolejno w Albarracín , Cuenca i Saragossie .
-
Joan Cererols (1618-1680), mistrz de Capilla z Abbey Montserrat od 1648 do 1678 roku.
-
Diego de Cáseda (1638-1694), maestro de capilla w Tudela, Viana i Logroño i wreszcie od 1673 do śmierci w 1694 w katedrze w Saragossie . Był ojcem Blas de Cáseda i José de Cáseda , którzy, podobnie jak on, stali się również sławnymi mistrzami kaplic.
-
Blas de Cáseda (zm. 1748), był synem Diego de Cáseda i bratem José de Cáseda. Blas był pierwszym maestro de capilla kolegiaty w Vitorii i wreszcie katedry Santo Domingo de la Calzada od 1704 do śmierci w 1748 roku.
-
Jose Cáseda ( XVII th i XVIII th century , nieznane daty urodzenia i śmierci), był synem Diego Cáseda i brat Blas Cáseda. José był kolejno maestro kapilli katedr w Calahorra , Pampelunie , katedrze Świętego Zbawiciela Saragossy i Sigüenza .
-
Pedro de Ardanaz (1638-1706), pierwszy maestro de capilla w katedrze Pampeluna , a następnie, aż do końca swego życia, że Toledo .
-
Alonso Xuárez (1640-1696), kolejno maestro de capilla w katedrze w Cuenca (od 1664 do 1675), w katedrze w Sewilli (od 1675 do 1684) i ponownie w katedrze w Cuenca (od 1684 do 1696).
-
Tomás de Torrejón y Velasco (1644-1728), maestro de capilla w katedrze w Limie ( Wicekrólestwo Peru ) od 1676 do śmierci.
-
Juan Barter (1648-1706), maestro de capilla, najpierw w starej katedrze w Lleidzie, a następnie w latach 1682-1696 w Barcelonie .
-
Clemente Barrachina ( XVII th stulecia , nieznanych daty urodzenia i śmierci), maestro de capilla z katedry Albarracín od 1675 do jego śmierci w 1727 czy może 1728 roku.
-
Francesc Espelt (zm. 1712) był maestro de capilla w latach 1690-1699 w bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie oraz w latach 1700-1702 w kolegiacie Santa Maria in Manresa .
-
Josep Gaz (1656-1713), maestro de capilla bazyliki Santa Maria de Mataró (hiszp. „Basílica de Santa María de Mataró”) od 1675 do 1685, w bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie od 1685 do 1690 i do katedry Najświętszej Marii Panny w Gironie od 1690 do 1711.
-
Sebastián Durón (1660-1716), kolejno maestro de capilla w katedrach gminy Osma i Palence, a przez dziesięć lat w prestiżowej Capilla Real w Madrycie („Kaplica Królewska w Madrycie”).
-
Miguel de Ambiela (1666-1733), maestro de capilla w różnych kościołach i katedrach, w tym kolegiata Santa María de los Sagrados Corporales de Daroca (Saragossa) , katedra Seu Vella (Lérida) i bazylika Nuestra Señora del Pilar z Saragossy .
-
Francisco Valls (1671-1747), maestro de capilla od 1696 do 1726 w katedrze w Barcelonie .
-
Joaquín Martínez de la Roca y Bolea (1676-1747), maestro de capilla w bazylice Nuestra Señora del Pilar w Saragossie od 1699 roku aż do śmierci.
-
José Elías (ur. ok. 1678 - zm. ok. 1755), maestro de capilla w klasztorze bosych kobiet królewskich .
-
Pau Llinás (1680-1749), maestro de capilla w bazylice Santa Maria del Pin w Barcelonie od 1711 roku aż do śmierci.
-
José de San Juan (1685-1747), maestro de capilla w Madrycie, najpierw Capilla Real de Madrid („Kaplica Królewska Madrytu”) od 1708 do 1711, a następnie w Klasztorze Królewskich Kobiet Bosych od 1711 aż do śmierci .
-
Jaume Casellas (1690-1764), maestro de capilla z katedry w Toledo od 1733 do 1762 roku.
-
Juan Francés de Iribarren (1699-1767), maestro de capilla od 1733 do 1766.
-
José Español (zm. 1758), maestro de capilla w kościele parafialnym św. Tomasza Apostoła ( iglesia parroquial de Santo Tomás Apóstol ), w Haro (La Rioja) , od 1731 aż do śmierci.
-
Josep Mir i Llussà (ur. ok. 1700, zm. 1764), kolejno maestro de capilla w Segowii, Valladolid, a następnie w Madrycie.
-
Joaquín García de Antonio (1710-1779), maestro de capilla w Capilla Real de Madrid („Kaplica Królewska w Madrycie”), od 1735 do śmierci.
-
Domingo Terradellas ( 1713-1751 ), maestro de capilla przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa (w Rzymie kościół wówczas zwany San Giacomo degli Spagnuoli ).
-
Antonio Cavallero (1728-1822), maestro de capilla w kaplicy królewskiej w Granadzie od 1757 aż do śmierci.
-
Pablo Esteve (1730-1794) był maestro de capilla w domu książąt Osuny w latach 60. XVIII wieku.
-
Antonio Rodríguez de Hita (1722-1787), kolejno maestro de capilla w katedrze Alcalá de Henares , w katedrze San Antolín de Palencia oraz w klasztorze Wcielenia w Madrycie .
-
Antonio Abadía (zmarł w 1791 w Burgos), maestro de capilla z katedry w Burgos od 1780 roku aż do śmierci.
-
Fabián García Pacheco (1725-1808), maestro de capilla od 1756 do 1770 w kościele La Paloma (popularna nazwa oznaczająca „kościół gołębicy”, od nazwy ulicy La Paloma „gołąb”) w Madrycie, ale którego oficjalna nazwa to „Kościół Parafii Świętego Piotra Królewskiego”, po hiszpańsku: „iglesia de la parroquia de San Pedro el Real”). Od 1770 aż do śmierci był maestro de capilla w klasztorze Matki Bożej Zwycięskiej (po hiszpańsku: „Convento de Nuestra Señora de las Victorias”).
-
Francisco Javier García Fajer (1731-1809), maestro de capilla w katedrze w Saragossie od 1756 aż do śmierci.
-
Francesc Queralt (1740-1825), maestro de capilla w katedrze w Barcelonie w latach 1774-1815 .
-
Carlos Baguer (1768-1808), maestro de capilla z katedry w Barcelonie .
-
Ramon Aleix i Batlle (1784-1850), maestro de capilla w bazylice Santa Maria de la Mer w Barcelonie od 1819 roku aż do śmierci.
-
Mateo Ferrer (1788-1864), maestro de capilla w katedrze w Barcelonie od 1830 roku aż do śmierci.
-
Ramon Vilanova (1801-1870), maestro de capilla z katedry w Barcelonie od 1830 do 1833 roku.
-
Nicolau Manent (1827-1887), maestro de capilla przy kościele parafialnym św. Hieronima w Barcelonie (po hiszpańsku: „parroquia de San Jaime de Barcelona”) od 1851 do śmierci.
-
Bonaventura Frigola (1829-1901), maestro de capilla w latach 1852 i 1853 w klasztorze Saint-Stephane („ Monasterio de San Esteban ”) w Banyoles . Od 1854 do 1858 ponownie był maestro de capilla , ale w bazylice San María de Castelló d'Empúries (hiszp. "Basílica de Santa María de Castellón de Ampurias"), która jest kościołem Castelló d' Empúries , jego rodzinnym mieście . Ostatecznie piastował to samo stanowisko w Barcelonie, w Bazylice Litości („Basílica de la Merced”), od 1881 roku aż do śmierci.
-
Ildefonso Jimeno de Lerma (1842-1903) był maestro de capilla w Santiago de Cuba w 1861 (a więc przed uzyskaniem niepodległości od Kuby), ale w latach 70. XIX wieku zrezygnował ze stanowiska, by zostać pierwszym organistą kolegiaty św. Madryt .
-
Antonio Félix Lozano González (1853-1908), maestro de capilla w bazylice Nuestra Señora del Pilar w Saragossie od 1883 roku aż do śmierci.
-
Vicente Ripollés (1867-1943), kolejno maestro de capilla w katedrze w Tortosa , w Królewskim Seminarium Duchownym w Corpus Christi (po hiszpańsku „Real Colegio Seminario del Corpus Christi”, w Walencji ), w katedrze Najświętszej Marii Panny Walencja i katedra Matki Bożej w Sewilli .
-
Eduardo Torres Pérez (1872-1934), kolejno maestro de capilla w katedrze w Tortosa i katedrze św. Marii w Walencji .
-
Rafael Salguero Rodríguez (1875-1925), kolejno maestro de capilla przy katedrach w Maladze i Granadzie .
-
Juan Francisco Agüeras González (1876-1936) był maestro de capilla w Bazylice Nuestra Señora del Pilar w Saragossie od 1903 roku aż do śmierci.
-
Antonio Massana (1890-1966) był maestro de capilla w kościele jezuickim w Barcelonie.
-
Norberto Almandoz Mendizabal (1893-1970), kolejno maestro de capilla katedr w Ourense i Sewilli .
-
Eduardo Soler (1895–1967), kolejno maestro de capilla w Kolegiacie św. Marii z Gandii , w Królewskim Seminarium Duchownym Bożego Ciała (po hiszpańsku „Real Colegio Seminario del Corpus Christi” w Walencji ) oraz w Katedrze św. Marii Walencji .
-
Joaquín Broto Salamero (1921-2006), kolejno maestro de capilla w katedrze w Barcelonie , katedrze w Santiago de Compostela oraz w Saragossie, mieście, gdzie piastował stanowisko katedry św. Zbawiciela i bazyliki Nuestra Señora del Pilar .
-
Pedro Aizpurúa Zalacaín (urodzony w 1924 roku), maestro de capilla w katedrze w Valladolid od 1960 roku.
We Francji (niektórzy mistrzowie)
-
Michel-Richarda de Lalande ( 1657 - 1726 ), zastępca kapitan królewskiej kaplicy Pałacu Wersalskiego .
-
André Campra ( 1660 - 1744 ), mistrz chór Notre-Dame de Paris katedra ( 1694 - 1700 ), a następnie jeden z dwóch sub-mistrzów kaplicy króla Ludwika XV w Wersalu ( 1722 - 1738 ).
-
Henri Hardouin ( 1727 - +1.808 ), mistrz kaplicy katedry w Reims .
-
Giovanni Paisiello ( 1740 - 1.816 ), mistrz kaplicy Napoleona Bonaparte , w Palais des Tuileries w Paryżu , od 1801 do 1804 roku .
-
Jean-François Le Sueur ( 1760 - 1837 ), następca Paisiello w cesarskiej kaplicy Tuileries, od 1804 do 1815 roku . On kierował chórem Notre-Dame de Paris katedry od 1786 do 1787 roku .
-
Charles Gounod ( 1.818 - 1893 ), kaplica mistrzem Kościoła z zagranicznych misji .
-
Félix Artance ( 1896 ), mistrz kaplicy bazyliki Saint-Amable w Riom .
We Włoszech (idem)
Różny
-
Joseph François Snel (1793-1861), mistrz kaplicy w kolegiacie Sainte-Gudule w Brukseli .
-
François Marivoet (1863-1943), mistrz kaplicy kolegiaty Saints-Michel-et-Gudule w Brukseli.
-
Giovanni Paisiello ( 1740 - 1816 ), od 1776 do 1785 , chórmistrz na dworze cesarskim Rosji.
-
Joseph Martin Kraus (1756-1792), Ordinarie Capellmästere na dworze króla Szwecji Gustawa III w Sztokholmie.
Uwagi i referencje
-
A także instytucja edukacyjna, takich jak kolegiów jezuickich, z XVII th wieku.
-
Zobacz na przykład Staatskapelle Berlin , Staatskapelle Dresden ( orkiestrę państwową w Berlinie lub Dreźnie ) i wszystkie inne Musikkapelle (de) z bardziej popularnym lub tradycyjnym repertuarem, takie jak Trachtenkapelle ( tradycyjna muzyka harmonii w kostiumach, która może można znaleźć na przykład na karnawałach).
-
Philippe Vendrix, „ Johannes Ockeghem ” [książka], onouvert.fr , Klincksieck,1998(dostęp 10.08.2020 ) ,s. 880 pkt..
-
Mistrz był duchownym bez funkcji muzycznej.
Załączniki
Bibliografia (wybór)
- Biografia poświęcona Mozartowi autorstwa Otto Ericha Deutscha (1965).
- Alain Gout, Historia studiów magisterskich na Zachodzie , Paryż, wyd. uniwersyteckie, 1987, s. 183.
- Dompnier Bernard (Editor), Masters i kaplice do XVII th i XVIII -tego wieku. Instytucje muzyczne w służbie Bogu , Clermont-Ferrand , Presses universitaire Blaise-Pascal , 2003, 568 s. (Zbiór „Skrzyżowane historie” wydany przez Centrum Historyczne „Przestrzenie i Kultur”, Clermont-Ferrand).
- Bernard Dompnier (reż.), Les Bas Chœurs d'Auvergne et du Velay. Zawód muzyka kościelnego w XVII i XVIII wieku , Clermont-Ferrand, Presses universitaire Blaise-Pascal, 2010, s. 406. (zbiór „Studia nad Masywem Centralnym”).
-
Demouy Patrick Jean-François Goudesenne, Jean-Luc Gester, Opanowanie Katedra w Reims: początki Henri Hardouin - XIII th - XVIII th stulecia , katalog wystawy "Katedra" w centrum medialnym Reims, 2003 Coll. Muzyka i dziedzictwo, Paryż, 2003, 104 s.
- Luc Chanteloup, Philippe Lenoble itd. (Denis Lavy i François Noblat-Billaud, Jean-Marie Poirier, Marie-José Chasseguet, Sylvie Granger, Bernard Girard, Eric Marras. Niemieckie i angielskie streszczenia autorstwa Gereona Fritza i Dorothy Pochon), Muzyka w katedrze Le Mans w średniowieczu XXI th century , Le Mans, Psallette Publishing, 2007, 2 tomy. (510 str.).
- Ernest Closson & Charles Van den Borren (pod kierunkiem) La Musique en Belgique , A la Renaissance du Livre , Bruksela, 1950.
Powiązane artykuły
Musikkapelle (de)
Linki zewnętrzne