Zimowy wyścig na welodromie

Zimowy wyścig na welodromie
Ogród pamięci na terenie Vél'd'Hiv.
Ogród pamięci na terenie Vél'd'Hiv.
Rodzaj Holokaust we Francji
Kraj Francja
Lokalizacja Paryż
Szczegóły kontaktu 48 ° 51 ′ 14 ″ północ, 2 ° 17 ′ 20 ″ wschód
Organizator  Rzesza Niemiecka Państwo Francuskie
 
Przestarzały 16 oraz 17 lipca 1942
Uczestnicy) 7 9 000  policjantów i żandarmów francuskich
Represja
Aresztowania 13 152 osób:

4115 dzieci
5919 kobiet
3118 mężczyzn

Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Zimowy wyścig na welodromie

Vélodrome d'Hiver Roundup , często nazywany „  Vél'd'Hiv Roundup  ” (pisane także „  Vel«d'Hiv Roundup »  lub”  Vel d'Hiv Roundup  „) to największa masa aresztowania wśród Żydów przeprowadzone we Francji w świecie II wojna . Pomiędzy16 oraz 17 lipca 1942, ponad trzynaście tysięcy osób, w tym prawie jedna trzecia dzieci, zostaje aresztowanych przed zatrzymaniem na zimowym welodromie (ale także w innych obozach), w opłakanych warunkach higienicznych i prawie bez wody, bez jedzenia przez pięć dni. Następnie w pociągach śmierci trafiają do obozu zagłady w Oświęcimiu . Wróci mniej niż stu dorosłych (i żadnych dzieci).

Na prośbę III Rzeszy , w ramach swojej polityki eksterminacji ludności żydowskiej Europy, państwo francuskie organizuje m.in.lipiec 1942, wielka łapanka na Żydów („Akcja Wiosenny Wiatr  ”, przeprowadzona w tym samym czasie przez nazistów w kilku krajach europejskich). Aresztowania przeprowadzono przy wsparciu 9 tys. policji i żandarmów francuskich, na rozkaz rządu Vichy , po negocjacjach z okupantem prowadzonych przez René Bousqueta , sekretarza generalnego Policji Narodowej . Po tych negocjacjach, zainicjowanych przez Pierre'a Lavala , Żydzi narodowości francuskiej są czasowo wyłączeni z tej łapanki, która dotyczy głównie Żydów cudzoziemskich, bezpaństwowców lub pozbawionych obywatelstwa francuskiego na mocy ustawy z dnia 22 lipca 1940 r. lub posiadających status uchodźcy, w tym nie tylko z inicjatywy rządu Vichy ponad cztery tysiące dzieci, głównie Francuzów urodzonych przez zagranicznych rodziców, podczas gdy Niemcy prosili tylko o Żydów powyżej 16 roku życia.

Dopiero w 1995 roku prezydent RP Jacques Chirac w przemówieniu wygłoszonym przed pomnikiem uznał odpowiedzialność Francji w tej łapance, a bardziej ogólnie w prześladowaniach i deportacjach Żydów w czasie okupacji. .

kontekst

Pierwsze łapanki na Żydów we Francji rozpoczęły się w 1940 r. w strefie wolnocłowej i wmaj 1941w strefie okupowanej ( obława na greenback ), Żydów umieszczano we francuskich obozach internowania . Początekczerwiec 1942ustala się plan: operacja „  Wiosenny wiatr  ” lub „Wiosenny wiatr” musi zorganizować łapankę na trzy okupowane przez Niemcy kraje Europy Zachodniej ( Francję , Holandię i Belgię ), a RSHA ma deportować z Francji do Wschodnich 110 000 Żydów w 1942 r. (Żydów zdolnych do pracy w wieku od 16 do 50 lat ), zamiast planowanych 5 000. Operacja „Wiosenny wiatr” pierwotnie przewidywała aresztowanie wszystkich Żydów w Amsterdamie , Brukseli i Paryżu tego samego dnia.

Organizacja

Państwo francuskie i naziści negocjują w oparciu o 40 000 Żydów ze strefy okupowanej , w tym 22 000 dorosłych z regionu paryskiego, przy proporcji 40% francuskich Żydów i 60% zagranicznych Żydów. ten16 czerwca 1942, René Bousquet , szef policji Vichy, proponuje generałowi Obergowi uwolnienie 10 tys. Żydów bezpaństwowych (austriackich, polskich i czeskich, którzy nie mają już rządu) z wolnej strefy dzięki policji francuskiej. ten2 lipca 1942, René Bousquet uczestniczy w spotkaniu planistycznym, na którym nie sprzeciwia się aresztowaniu bezpaństwowych Żydów, ale wyraża zaniepokojenie „wstydliwym” faktem, że francuska policja jest oskarżona o wykonanie planów w okupowanej strefie . Bousquet dochodzi do kompromisu, zgodnie z którym policja będzie łapała tylko zagranicznych Żydów w zamian za dozbrojenie policji francuskiej - Vichy, a w szczególności Pétaina , sprzeciwiając się aresztowaniu francuskich Żydów (pytanie, czy działał w obronie francuskich Żydzi są jednak kwestionowani przez wielu historyków, w tym Bénédicte Vergez-Chaignon i Roberta Paxtona , dla których „wszystkie środki Vichy dotyczące Żydów były skierowane w takim samym stopniu na obywateli francuskich, jak i na imigrantów”, ale ten pogląd jest kwestionowany, w szczególności przez Alain Michel w swojej pracy Vichy et la Shoah – Enquête sur le paradoxe français ). Rząd Vichy ratyfikował tę umowę następnego dnia.

René Bousquet, któremu towarzyszy Louis Darquier de Pellepoix , Komisarz Generalny ds. Żydowskich , spotyka się z4 lipca 1942w siedzibie gestapo w Paryżu pułkownik SS i kapitan Helmut Knochen oraz Theodor Dannecker , pierwszy dowódca niemieckiej policji we Francji. Nowy wywiad w biurach Dannecker avenue Foch w celu zorganizowania nalotu zaplanowanego na13 lipca 1942 r., stoi na 7 lipcaw towarzystwie Jeana Leguay , zastępcy Bousqueta, w towarzystwie François, dyrektora policji ogólnej, Émile Hennequina , dyrektora policji miejskiej, André Tularda , odpowiedzialnego za „kwestie żydowskie” w prefekturze, Garniera, zastępcy dyrektora ds. zaopatrzenia w prefekturze Sekwany, Guidot, komisarz policji w policji miejskiej, a wreszcie Schweklin, dyrektor policji do spraw żydowskich . Kapitan SS Dannecker deklaruje: „Francuska policja – mimo pewnych słów – będzie musiała tylko wykonać rozkazy!” "

Okólnik z 13 lipca 1942 r.Komendy Głównej policji, podpisane przez Emile Hennequin, wskazuje, że łapanka jest skierowana do Niemców, Austriaków, Polaków, Czechosłowaków, Rosjan (uchodźców i Sowietów, tj. Białych i Czerwonych ) oraz bezpaństwowców w wieku 16 lat w wieku 60 lat dla mężczyzn i od 16 do 55 lat dla kobiet, a także ich dzieci (z których zdecydowana większość była Francuzami).

Przewidziano jednak dziesięć zwolnień dotyczących:

Ale „aby uniknąć jakiejkolwiek straty czasu, sortowanie to nie będzie wykonywane w domu, ale w pierwszym miejscu zbiórki przez komisarza autostrady publicznej”. Naziści planują aresztowanie przez francuską policję 22 000 zagranicznych Żydów w Wielkim Paryżu, którzy zostaną zabrani do Drancy , Compiègne , Pithiviers i Beaune-la-Rolande . Do tego " Pan  Tulard„s serwis wyśle do Dyrekcji Policji Miejskiej pliki Żydów zostać aresztowany [...] Dzieci do lat piętnastu czy szesnastu zostaną powierzone Unii Ogólnej Izraelitów Francji co z kolei umieści je w fundamentach. Sortowanie dzieci będzie się odbywać w centrach zgromadzeń podstawowych. "

Rzeczywiście od niemieckiego rozporządzenia z 27 września 1940, wszyscy francuscy i zagraniczni Żydzi w strefie okupowanej musieli być zarejestrowani na posterunkach policji w Paryżu i podprefekturach w prowincjach, między 3 a 20 października 1940 r. Na tej podstawie André Tulard zebrał obszerne akta Żydów. SS Dannecker mówi dalej10 lipca 1942z Adolfem Eichmannem , natomiast nowe spotkanie odbyło się tego samego dnia w siedzibie Generalnego Komisariatu do Spraw Żydowskich (CGQJ) w towarzystwie SS Danneckera, Röthkego , Ernsta Heinrichsohna i Jeana Leguaya , Pierre'a Galliena, szefa sztabu Louisa Darquier de Pellepoix (szef CGQJ), kilku dyrektorów z komendy głównej policji, a także przedstawiciele SNCF i Assistance publique .

Instrukcje dyrektora policji miejskiej Paryża Émile’a Hennequina, 12 lipca 1942, mieć:

1. Strażnicy i inspektorzy, po zweryfikowaniu tożsamości Żydów, których są odpowiedzialni za aresztowanie, nie muszą omawiać różnych spostrzeżeń, które mogą być przez nich formułowane […] 2. Nie muszą też dyskutować o stanie zdrowia. Każdy Żyd, który ma zostać aresztowany, musi zostać przewieziony do Centrum Podstawowego . […] 7. […] Operacje muszą być wykonywane z maksymalną szybkością, bez zbędnych słów i bez komentarza .

Odpowiedzialność za łapanki dzieci poniżej 16 roku życia (Żydzi muszą być sprawni fizycznie do pracy, a więc między 16 a 50 rokiem życia , bo jesteśmy jeszcze w okresie, kiedy Niemcy twierdzą, że deportują tylko ludzi do Auschwitz-Birkenau. pracowników) , w pierwszej kolejności do przedstawicieli Adolfa Eichmanna w Paryżu, dla których deportacja dzieci staje się niezbędna, aby osiągnąć cel 22 tys. bezpaństwowców aresztowanych w wyniku negocjacji z władzami Vichy. Chociaż policja była odpowiedzialna za łapanie dzieci (policja na rozkaz władz okupacyjnych zgodnie z Konwencją Genewską o Prawie Wojennym ), rozkaz faktycznie pochodzi od szefa rządu. de Vichy, Pierre Laval , który powołuje się na „humanitarny” środek mający na celu nierozdzielanie rodzin. Laval nie chce, aby żydowskie dzieci oddzielone od swoich deportowanych rodziców (których los go nie interesował) pozostały we Francji i odrzuca propozycję złożoną mu przez pastora Marca Boegnera, aby zostały adoptowane przez francuskie rodziny. W relacji Danneckera do Eichmanna zlipiec 1942czytamy też, że Laval wystąpił z taką prośbą tylko dla dzieci żydowskich w wolnej strefie, ale dla tych w strefie okupowanej „kwestia go nie interesuje”. Jeśli chodzi o żydowskie dzieci, Laval zaangażuje się w negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi od26 sierpnia 1942przez kwakrów . Są to tysiące dzieci (między 5 000 a 8 000), których rodzice wyjechali już do obozów i które trzeba eksfiltrować. Po zwlekaniu ze strony Vichy plan ratunkowy zdecydowanie zawodzi11 listopada 1942wraz z przybyciem Niemców do Marsylii. Historyk Michael R. Marrus zauważył, że chociaż plan ten miał zgodę Lavala, Vichy poinformowało również Berlin, który poprosił Lavala o zapewnienie, że prasa amerykańska nie wykorzystuje humanitarnego gestu przeciwko Francji i Niemcom.

ten 13 lipca 1942 r.Okrągła n O  173-42 Komendy policji zarządził aresztowanie i gromadzenie 27,427 Żydów zagranicznych mieszkających we Francji.

Wreszcie następuje niewielkie opóźnienie. Władze niemieckie unikają zlecenia nalotu na for14 lipca, choć w strefie okupowanej święto narodowe nie jest obchodzone: obawiają się reakcji ludności cywilnej. Operacja odbyła się zatem następnego wieczoru.

Ogółem aresztowano 13 152 Żydów: 4115 dzieci, 5919 kobiet i 3118 mężczyzn. Osoby starsze i dzieci są aresztowane przez policję, ponieważ „sortowanie” musi odbywać się w punktach zbiórki. Nieznanej liczbie Żydów, ostrzeganych przez Ruch Oporu lub korzystających z braku gorliwości niektórych policjantów, udaje się uniknąć łapanki. Trudno naprawdę poznać warunki działań, które pozwoliły niektórym uciec z łapanki, ale najbardziej antysemiccy zwolennicy Vichy skarżyli się wówczas na złą wolę policji.

Po aresztowaniu część Żydów wywieziono autobusem (głównie z STCRP ) do obozu Drancy (na północny wschód od Paryża). Kolejna część jest wysyłana do Velodrome d'Hiver (w 15 th  arrondissement), który służy jako tymczasowego aresztu (było to już przypadek podczas nalotu w lecie 1940 ). Jest więc 8160 osób: 4115 dzieci, 2916 kobiet i 1129 mężczyzn, którzy będą musieli przeżyć pięć dni bez jedzenia i tylko z jednym punktem wody, w „dusznym” upale , „strasznym” zapachu i „piekielnym” hałas . Ci, którzy próbują uciec, giną na miejscu. Około stu więźniów popełnia samobójstwo . Więźniowie trafiają do obozów Drancy (w departamencie Sekwany ), Beaune-la-Rolande i Pithiviers (w departamencie Loiret ), zanim zostaną deportowani do nazistowskich obozów zagłady . Rzeczywiście,20 lipca, Adolf Eichmann zgodził się na deportację aresztowanych dzieci i starców oraz dorosłych zdolnych do pracy.

W tym łapanki, wszystko zostanie deportowany do Auschwitz , dorosłych i dzieci powyżej 12. roku życia na5 sierpnia, a najmniejsza około połowy sierpnia.

W 1967 roku autorzy Levy i Tillard przywołali, nie podając swoich źródeł, udział 300-400 bojowników Francuskiej Partii Ludowej (PPF). Wielu autorów podjęło tę informację, cytując Levy'ego i Tillarda. Ten udział PPF nie został przejęty przez Laurenta Joly w 2018 roku.

Bilans

Sama obława reprezentuje ponad jedną czwartą z 42 000 Żydów wysłanych z Francji do Auschwitz w 1942 r., z których tylko 811 wróci do domu po zakończeniu wojny. W 1979 r. Jean Leguay , przedstawiciel sekretarza generalnego policji w strefie okupowanej, został oskarżony o udział w organizacji nalotu, ale zmarł w 1989 r., zanim stanął przed sądem.

Według archiwów liczba aresztowanych wynosi 13 152. Jest to również liczba wyryta na pamiątkowej steli znajdującej się w miejscu welodromu. Spośród 13 152 aresztowanych jest 4115 dzieci, mniej niż 100 osób dorosłych, a żadne dziecko nie przeżyło deportacji do Auschwitz. Tylko kilkoro dzieci, jak Joseph Weismann (uciekający z obozu Beaune-la-Rolande z towarzyszem) czy Annette Muller i jej brat Michel (którego ojcu udaje się przekupić policjanta z obozu Drancy, aby ich z niego wydostać. ), przetrwaj obławę.

Pamięć

Mimo niewielkiej wiedzy o tym wydarzeniu ze strony Francuzów, znaczna większość z nich uważa za ważne przekazanie pamięci o Zagładzie. W tym sensie bierze w nim udział pamięć łapanki Vélodrome d'Hiver.

Dla Érica Conana i Henry'ego Rousso  :

„Vél 'd'Hiv'? Od 1993 roku impreza stała się oficjalnym symbolem antysemickiego Vichy. Ale wielka łapanka?lipiec 1942, jak również wszystkie późniejsze, w strefie północnej, jak i południowej, były nie tyle konsekwencją państwowego antysemityzmu, ile państwowej kolaboracji. Rolę Bousqueta, Leguaya i innych tłumaczy nie antyżydowski fanatyzm, ale polityka reżimu gotowego zapłacić cenę krwi, innych, obrona pewnej koncepcji „suwerenności narodowej”. Polityka ta nie ma żadnego związku z antyżydowskimi ustawami ogłoszonymi dwa lata wcześniej przez Vichy. To nawet miała integrować pamięć narodowa: część autonomii wobec okupanta. Trzeba przyznać, że prawa te później sprzyjały stosowaniu „ostatecznego rozwiązania”, zbrodni zaplanowanej i zorganizowanej przez nazistów. Artykuły, akta, prawa wykluczenia Francuzi ułatwili masowe aresztowania w latach 1942-1943. Ale znaczenie tych praw, ogłoszonych międzylipiec 1940a lato 1941 r. nie było początkiem eksterminacji, projektu, którego w tym czasie nie było na porządku dziennym ani w polityce Vichy, ani nawet w Rzeszy. Te francuskie ustawy wyrażały zasadę wykluczenia politycznego i społecznego wpisaną w sedno pewnej francuskiej tradycji i która pozostaje żywa do dziś. "

Święto Narodowe

To na pamiątkę łapanki 16 lipcazostał wybrany przez prezydenta François Mitterranda w 1993 roku, aby ustanowić „Dzień Narodowy ku pamięci ofiar rasistowskich i antysemickich prześladowań popełnionych pod de facto autorytetem znanym jako„ rząd państwa francuskiego ”(1940-1944)” . W 2000 roku stał się „świętem narodowym ku pamięci ofiar rasistowskich i antysemickich zbrodni państwa francuskiego oraz hołdu dla „Sprawiedliwych” Francji  .

Pomnik Pamiątkowy

ten 17 lipca 1994zainaugurowano pomnik nalotu na zadrzewionej promenada wzdłuż Quai de Grenelle , zwany Plac z Żydów-du Rynek Męczenników Vélodrome d'Hiver w Paryżu ( 15 th ). Jest zasługą rzeźbiarza i malarza Waltera Spitzera oraz architekta Mario Azagury i reprezentuje niewinnych cywilów: dzieci, kobiety w ciąży, osoby starsze, symbolizujących ofiary łapanki. Podstawa posągu jest zakrzywiona, przypominająca tor Vélodrome d'Hiver. Każdego roku odbywa się tam uroczystość upamiętniająca, w niedzielę po 16 lipca .

Uznanie odpowiedzialności Francji

Prezydenci Republiki Charles de Gaulle i François Mitterrand publicznie zajęli stanowisko, że Francji i Republiki nie należy mylić z reżimem Vichy .

ten 16 lipca 1995 r.prezydent Jacques Chirac zrywa ze stanowiskiem swoich poprzedników i uznaje przed pomnikiem pamiątkowym odpowiedzialność „państwa francuskiego” (a nie Republiki Francuskiej szeroko krytykowanej przez Pétaina) za łapankę i Shoah , a także Francji, która „dokonała tego, co nieodwracalne”. Powiedział w szczególności:

„Te ciemne godziny na zawsze kalają naszą historię i są obrazą dla naszej przeszłości i tradycji. Tak, zbrodnicze szaleństwo okupanta wtórowali Francuzi, państwo francuskie.
Pięćdziesiąt trzy lata temu16 lipca 1942, 450 [sic] francuskiej policji i żandarmów, pod zwierzchnictwem swoich przywódców, spełniło żądania nazistów.
Tego dnia w stolicy i regionie paryskim blisko dziesięć tysięcy żydowskich mężczyzn, kobiet i dzieci zostało aresztowanych we wczesnych godzinach porannych we własnych domach i zgromadzonych na posterunkach policji.
[…]
Francja, ojczyzna Oświecenia i Praw Człowieka, kraj powitania i azylu, Francja tego dnia dokonała tego, co nie do naprawienia. Łamiąc słowo, przekazała swoje podopieczne ich oprawcom. "

ten 22 lipca 2012Podczas obchodów 70 th  rocznica nalotu prezydent Francois Hollande powiedział, że „ta zbrodnia została popełniona we Francji przez Francję” i że zbrodnia „była również zbrodnią przeciwko Francji, zdrada jej wartości. Te same wartości, co Ruch Oporu , Wolna Francja , Sprawiedliwi mogli uosabiać na cześć” . To przemówienie, podobnie jak wypowiedź Chiraca, jest przedmiotem krytyki, w szczególności ze strony historyka Alaina Michela, zważywszy, że jest naznaczone historycznymi „siedmioma błędami” i osobistościami politycznymi, takimi jak Henri Guaino , Jean-Pierre Chevènement i Rachida. Dane . ten9 kwietnia 2017 r., to Marine Le Pen , kandydatka na prezydenta republiki , deklaruje, że Francja "nie jest odpowiedzialna za Vél 'd'Hiv" . „ New York Times” oceni zatem, że „oddał francuskim wyborcom wielką przysługę, by oderwać wszelkie złudzenia dotyczące kandydata Frontu Narodowego i tego, co on reprezentuje”.

Z okazji obchodów 75 -tego  rocznicy najazdu The16 lipca 2017The Prezydent Republiki Emmanuel Macron - w linii jego poprzedników od czasu Jacques Chirac  - potwierdza odpowiedzialność Francji. Mówi w szczególności: „A więc tak, powtarzam to tutaj, to Francja zorganizowała łapankę i deportację, a tym samym prawie dla wszystkich śmierć 13 152 osób wyznania mojżeszowego rozerwanych 16 i 17 lipca do miejsca zamieszkania [… ] ” . Serge Klarsfeld składa hołd francuskim Sprawiedliwym, którzy chronili Żydów. Na uroczystość zostaje zaproszony premier Izraela Benjamin Netanjahu .

Tablica pamiątkowa w metrze

ten 20 lipca 2008na stacji metra Bir Hakeim umieszczono tablicę upamiętniającą ofiary łapanki .

Uroczystość, której przewodniczył sekretarz stanu ds. obrony i kombatantów Jean-Marie Bockel , odbyła się w obecności Simone Veil , byłej deportowanej i byłej minister, prezes CRIF , prezes Fundacji Pamięci Zagłady , Éric de Rothschild , przewodniczący Izraelitów Centralnego Konsystorza we Francji i Beate Klarsfeld .

Wystawa Archiwum Policji (lipiec 2012)

W lipcu 2012 roku w ratuszu 3. dzielnicy Paryża zaprezentowano ważną wystawę. Odbywało się tam od 16 lipca do 29 września. Po raz pierwszy udostępniono opinii publicznej archiwa wewnętrzne przechowywane w Komendzie Głównej Policji, przedstawiające organizację i przebieg obławy, jak oryginał okólnika z 13 lipca 1942 r., ale także własne archiwa. miasto Paryż, a zwłaszcza 3. dzielnica (spis ludności z 1940 r., nagroda żółtych gwiazd w czerwcu 1942 r.).

Wystawa ta została zaprojektowana i zrealizowana z inicjatywy stowarzyszeń „Historia i pamięć III dzielnicy” oraz „Synowie i córki żydowskich deportowanych z Francji”, które zapewniły promocję i druk broszury rozdawanej publiczności. Został zaprojektowany i napisany wewnętrznie przez oficjalnego asystenta administracyjnego z komendy głównej policji.

Przyjęta z entuzjazmem przez niemal jednogłośną prasę, ale z pewną obojętnością we Francji przez klasę polityczną, odbiła się mocno za granicą, w szczególności w prasie: New York Times i poświęconej jej np. ważnych artykułach BBC, ale także inne gazety w wielu krajach.

Muzeum dla dzieci Vél 'd'Hiv w Orleanie

Jacques Chirac inauguruje27 stycznia 2011, w Orleanie , w obecności Simone Veil , muzeum dziecięcego Vél d'Hiv, znajdującego się w Ośrodku studiów i badań nad obozami internowania w Loiret .

Ogród pamięci

Z inicjatywy Serge Klarsfeld, do ogrodu pamięci dzieci na Vel d'Hiver ( 15 th  dzielnicy Paryża ) zainaugurowano16 lipca 2017Prezydenta Republiki Emmanuela Macrona .

Filmy i filmy telewizyjne

Powieści

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Zgodnie z pisownią zalecaną przez typografa Lacroux, wypadałoby napisać „  rafle du Vél 'd'Hiv'  ” (zachowując ostry akcent na „e”, odstęp między dwoma słowami i dodając apostrof na końcu każdego skrótu): por. początek rozdziału „I. Zastosowania apostrofu”, przykład „Bat 'd'Af'” dla „Bataillon d'Afrique” ( por. także s.  182 wydania w formacie [PDF] z praca Lacroux); typografia (bez przestrzeni pośredniej) przyjęta przez Le Petit Larousse , wydanie z 2008 r. i Encyclopédie Larousse („Vél'd'Hiv”), a także inne prace lub gazety byłyby zatem wadliwe, w ten czy inny sposób, pod względem wyglądu zgodnie z tym zaleceniem.
  2. „Wydaje się, że co najmniej siedem tysięcy urzędników państwowych działało na16 lipca 1942o 4 rano ”.

Bibliografia

  1. „  Państwo przeciwko Żydom”, Laurent Joly  ” , na www.grasset.fr ,27 listopada 2019 r.(dostęp 8 marca 2020 r . ) .
  2. Conan i Rousso 1996 , s.  47.
  3. „  Rafle du Vél'd'Hiv (16-17 lipca 1942)  ” , na larousse.fr , Larousse-Encyclopédie (dostęp 23 kwietnia 2014 ) .
  4. "  Obława Vél'd'Hiv  " [ archiwum z29 listopada 2015 r.] , na memorialdelashoah.org, zarchiwizowane przez archive.is , Shoah Memorial (dostęp 23 kwietnia 2014 ) .
  5. "  Upamiętnienie łapanki Vel 'd'Hiv ' w Drancy  " , lemonde.fr , Le Monde ,16 lipca 2012(dostęp 23 kwietnia 2014 ) .
  6. Alain Michel , „  16 lipca 2012 r. – Rola Vichy w obławie Vél d'Hiv  ” , na herodote.net (dostęp 2 września 2012 r . ) .
  7. oficjalnej stronie Centrum Studiów i Badań nad Loiret obozów internowania , cercil.fr , konsultowany = 15 grudnia 2016 r.
  8. AFP , „  Rafle du Vél d'Hiv: policja ujawnia swoje archiwa  ” , na lexpress.fr , L'Express ,16 lipca 2012(dostęp 2 lutego 2013 r . ) .
  9. Vincenot 2012 [ przeczytaj online  (strona konsultowana 18 kwietnia 2017 r.)] .
  10. Laffitte , s.  2.
  11. Kupferman 2006 , Dziewięć tysięcy policjantów, według historyka, s.  407.
  12. Hilberg , s.  1177-1179.
  13. Robert Arnaut and Philippe Valode, Forgotten Files of the Second World War , Paris, Éditions First-Gründ ,2012, 300  pkt. ( ISBN  978-2-7540-3888-1 , czytaj online ) , s.  199.
  14. Przedmowa Serge Klarsfeld w Vincenot 2012 [ przeczytaj online  (strona konsultowana 21 kwietnia 2017 r.)] .
  15. „  The Roundup of the Green Ticket, 14 maja 1941  ” , na ajcf.fr (dostęp 16 stycznia 2013 ) .
  16. Philippe Valode , The Men of Pétain , Paryż, Nouveau Monde Éditions,2011, 540  pkt. ( ISBN  978-2-84736-538-2 ) , s.  237.
  17. Kupferman 2006 , s.  398.
  18. Jean-William Dereymez, The Refuge and the Trap: Jews in the Alps (1938-1945) , Éditions L'Harmattan ,2008, 396  s. ( ISBN  978-2-296-19746-6 , prezentacja online ) , s.  141.
  19. Kupferman 2006 , s.  404-405.
  20. Hilberg , s.  1193.
  21. Vergez-Chaignon 2014 , s.  513.
  22. Vergez-Chaignon 2015 , rozdz.  8 „Rola Vichy w ostatecznym rozwiązaniu we Francji – 1941-1944”, s.  228-233.
  23. Emmanuel Hecht, „  Nie, Vichy nie chciało chronić francuskich Żydów  ”, L’Express ,6 września 2015 r.( przeczytaj online , konsultacja 17 lutego 2018 ).
  24. Robert Paxton (tłumaczenie Frédéric Joly), „  Kontrowersje Zemmour:„ Vichy, an active and lamentable Cooperation  ” , na lemonde.fr , Le Monde , 18-20 października 2014 (dostęp 23 października 2014 ) .
  25. Gilles Heuré, „  Robert Paxton:” Pomysł, że Francja Vichy próbowała chronić Żydów, jest absurdalny  ”, Télérama , 14 października 2015, aktualizacja1 st lutego 2018( przeczytaj online , konsultacja 17 lutego 2018 ).
  26. Michel 2015 .
  27. André Larané, „  Vichy wobec ostatecznego rozwiązania  ”, na Herodote.net , 19 marca 2012 r. (aktualizacja 18 maja 2016 r.).
  28. (w) Julian Jackson, Francja - The Dark Years - 1940-1944 , Oxford University Press, 2001 ( ISBN  0-19-820706-9 i 978-0-19-820706-1 ) .
  29. CDJC -CCCCXIV 2. Dokument wyprodukowany w procesie Carla Oberga-Helmuta Knochena wwrzesień 1954, cytowany przez Maurice'a Rajsfusa , w La Police de Vichy - Siły porządku w służbie Gestapo, 1940-1944 , Le Recherches midi , 1995, s.  118 .
  30. Circular n O  173-42 z centrali policji 13 lipca 1942 w [PDF] i jego transkrypcji [1] , [2] [PDF] .
  31. CDJC-CCCLXIV 2, op. cyt. .
  32. Ta kartoteka licząca 600 000 rekordów zawierała cztery wpisy: alfabetycznie, według adresu, narodowości, według zawodu. Do identyfikacji użyto trzech kolorów: niebieskiej karty dla Żydów francuskich, pomarańczowej karty dla Żydów zagranicznych i beżowej karty dla bezpaństwowców. W ten sposób naliczono blisko 170 tys. Żydów.
  33. Michèle Cointet , "  Vel„d'Hiv: jak Roundup została zorganizowana  " , na education.francetv.fr , France Télévisions , ekstrakt z Historia magazynu , n o  666, 12 stycznia 2015 21 kwietnia 2015 (dostęp 18 kwietnia , 2017 ) .
  34. O antysemityzmie Gallienusa, jego stosunkach z Darquierem de Pellepoix, patrz (en) Michael Robert Marrus i Robert O. Paxton , Vichy France and the Jews , Stanford, Stanford University Press ,1995, 432  s. ( ISBN  978-0-8047-2499-9 , czytaj online ) , s.  288.
  35. Marrus and Paxton 2015 , w nowym wydaniu w języku francuskim Marrus and Paxton z 2015 r. zauważono, że Pierre Gallien został aresztowany w 1944 r., zwolniony z powodów zdrowotnych i uciekał, s.  438.
  36. Dokument CDJC , odniesienie: CCXIV-77. Zobacz „  Zaangażowanie francuskiej policji w aresztowania Żydów  ” .
  37. Jean-Paul Cointet , Pierre Laval , Paryż, Fayard ,1993, 586  s. ( ISBN  978-2-213-02841-5 ) , s.  396-403.
  38. Marrus i Paxton 2015 , s.  381.
  39. Kupferman 2006 , s.  422-423.
  40. Kupferman 2006 , s.  425-428.
  41. Kupferman 2006 , s.  425-429.
  42. Mniejsza liczba mężczyzn, ponieważ wielu zostało już internowanych i deportowanych ( obóz Drancy ).
  43. Sarah Lichtsztejn-Montard, "  Survivor z Vel d'Hiv, zawdzięczam moje życie do 3 policjantów  " , na leplus.nouvelobs.com , Le Nouvel Observateur (dostęp 17 listopada 2012 ) .
  44. Christian Chevandier, Policjanci w mieście – Historia sił pokojowych , Paryż, Gallimard, 2012, s.  810-811 i 825-827 .
  45. Abel Mestre , „  polarny. Inspektor Sadorski śledzi swoją złą gwiazdę  ” , na lemonde.fr , Le Monde ,9 września 2017 r.(dostęp 9 września 2017 r . ) .
  46. "  Obława Vel d'Hiv w oczach żydowskiego dziecka  " , na tempsreel.nouvelobs.com , L'Obs ,20 lipca 2012 r..
  47. Kupferman 2006 , s.  407.
  48. Claude Lévy i Paul Tillard, La Grande Rale du Vel d'Hiv, 16 lipca 1942 r. , Wydania Robert Laffont, 1967, s.  22 i s.  37
  49. Laurent Joly, Państwo przeciwko Żydom , Grasset, 2018, W szczególności rozdział 3 poświęcony obławie Vel d'Hiv, s.  73-110
  50. „  Dlaczego obława nie osiągnęła celu  ” [PDF] , na larafle-lefilm.com (dostęp 2 lutego 2013 ) , s.  52-53.
  51. „Większość młodych ludzi nie wie, co łapanki na Vel«d'Hiv»jest” , Le Nouvel Observateur 16 lipca 2012 roku.
  52. Conan i Rousso 1996 , s.  402.
  53. Dekret n O  93-150 z3 lutego 1993narodowy dzień upamiętniający rasistowskich i antysemickich prześladowań popełnianych pod władzę de facto zwany „rząd państwa francuskiego” (1940-1944) , Journal officiel n o  294 lutego 1993, s.  1902, NOR ACVX9310849D, na Légifrance .
  54. Prawo n O  2000-644 z10 lipca 2000 r.ustanowienia narodowego dnia pamięci ofiar przestępstw rasistowskich i antysemickich państwa francuskiego i w hołdzie dla „tylko” z Francji , JORF n o  15911 lipca 2000 r., s.  10483, tekst n O  4, ANI JUSX0003990L na Lgifrance  ; akta legislacyjne , na stronie internetowej Senatu .
  55. Dekret n O  2002-994 z11 lipca 2002 r.realizacji prawa n o,  2000-644 z10 lipca 2000 r.ustanowienia narodowego dnia pamięci ofiar przestępstw rasistowskich i antysemickich państwa francuskiego i hołdu dla „tylko” z Francji , JORF n o  16416 lipca 2002 r., s.  12129, tekst N O  6, ANI DEFD0201703D na légifrance .
  56. Pomnik upamiętniający obławę na Vel'd'Hiv , Krajowy Urząd ds. Kombatantów i Ofiar Wojny.
  57. Corinne Laurent, „  W 1995 roku Jacques Chirac uznaje odpowiedzialność państwa francuskiego  ” , na stronie la-croix.com , La Croix ,15 lipca 2012.
  58. "  Przemówienie Pana  Jacquesa Chiraca, Prezydenta Republiki wygłoszone podczas uroczystości upamiętniających wielką łapankę 16 i 1617 lipca 1942(Paryż)  ” , w archiwum wikiwix archiwów Elizejskich .
  59. "  François Hollande: Antysemityzm to wyrzeczenie  " , na lexpress.fr , L'Express ,22 lipca 2012.
  60. AFP , „  François Hollande: the Vel d'Hiv”, zbrodnia popełniona we Francji przez Francję  ” , na liberation.fr , Liberation ,22 lipca 2012(dostęp 5 listopada 2012 r . ) .
  61. Francois Hollande , "  Wystąpienie Prezydenta Rzeczypospolitej do 70 th  rocznica obławy na Vel d'Hiv  " , na elysee.fr , Prezydencja Republiki ,22 lipca 2012(dostęp 5 listopada 2012 r . ) .
  62. Alain Michel , „  22 lipca 2012 – Roundup of the Vél d’Hiv: siedem błędów François Hollande’a  ” , na herodote.net ,24 lipca 2012 r..
  63. Le Monde.fr z Reuters, „  Rafle du Vel d'Hiv: After Guaino and Dati, Chevènement critique Holland  ” , na lemonde.fr , Le Monde ,24 lipca 2012 r.(dostęp 21 listopada 2012 r . ) .
  64. "  Dla Marine Le Pen, Francja" nie ponosi odpowiedzialności za Vel „d'Hiv  " , na lemonde.fr , Le Monde ,9 kwietnia 2017 r..
  65. (w) Adam Nossiter , „  Le Pen French zaprzecza winy za łapanie Żydów  ”, The New York Times , 10 kwietnia 2017 r.
  66. (en) Redakcja, „  Odmowa winy francuskiej Marine Le Pen  ”, The New York Times , 12 kwietnia 2017 r.
  67. "  Macron potwierdza odpowiedzialność Francji za obławę na Vel 'd'Hiv  " , na lemonde.fr , Le Monde ,16 lipca 2017(dostęp 16 lipca 2017 r . ) .
  68. Delphine Bancaud, "  Upamiętnienie obławy Vel d'Hiv:" Francja naprawdę zorganizowane łapanki "mówi Emmanuel Macron ...  " , na 20minutes.fr , 20 minut ,16 lipca 2017(dostęp 16 lipca 2017 r . ) .
  69. „  Panel upamiętniający obławę Vél 'd'Hiv' na stacji metra Bir Hakeim-Tour Eiffel  ”, reprodukowany przez Fundację na rzecz pamięci Shoah .
  70. uroczystości uczestniczyli także członkowie rządu, burmistrz Paryża Bertrand Delanoë , prezydent regionu Île-de-France Jean-Paul Huchon oraz parlamentarzyści. Zobacz Upamiętnienie obławy podczas obławy Vel 'd'Hiv , Ministerstwo Obrony.
  71. „  Po raz pierwszy policja ujawnia swoje archiwa obławy Vel d'Hiv  ”, Le Monde.fr ,8 lipca 2012( przeczytaj online , skonsultowano 14 lipca 2020 r. )
  72. Alexandra Michot , "  Rafle du Vél 'd'Hiv ': otwierają się archiwa  " , na Le Figaro.fr ,15 lipca 2012(dostęp 14 lipca 2020 r. )
  73. „  Okupowany Paryż: te dokumenty, których nigdy nie powinniśmy widzieć  ” , na L'Obs (dostęp 14 lipca 2020 r. )
  74. 26 lipca 2012 r. o godzinie 7:00 , „  Prefektura policji prezentuje swoje archiwa obławy w Vel d'Hiv  ” , na leparisien.fr ,26 lipca 2012(dostęp 14 lipca 2020 r. )
  75. „  Paryska policja ujawnia swoje archiwa obławy Vel d'Hiv  ” , na temat France 3 Paris Ile-de-France (dostęp 14 lipca 2020 r. )
  76. (en-US) Scott Sayare , „  Francja zastanawia się nad swoją rolą w wojennych losach Żydów  ” , The New York Times ,28 lipca 2012( ISSN  0362-4331 , przeczytany online , skonsultowany 14 lipca 2020 r. )
  77. (en-GB) John Laurenson , „  Zadokumentowano deportację Żydów we Francji  ” , BBC News ,28 lipca 2012( przeczytaj online , skonsultowano 14 lipca 2020 r. )
  78. "  Francuskie akta Holokaustu wystawione po raz pierwszy  " , Associated Press ,26 marca 2015(dostęp 14 lipca 2020 r. )
  79. (Es) Raquel Villaécija, "  El dia en que Francia sucumbió al nazismo  " , El Mundo ,16 lipca 2012( przeczytaj online , skonsultowano 14 lipca 2020 r. )
  80. (es) Por: Miguel Mora | 02 de octubre de 2012 , „  La rutina del nazismo francés (cuestión de higiene)  ” , w Aquí París (dostęp 14 lipca 2020 r. )
  81. (w) "  French Holocaust records EXHIBITED po raz pierwszy w historii  " , na Haaretz.com ( dostęp 14 lipca 2020 )
  82. "  W Orleanie Chirac otwiera muzeum dla dzieci Vel'd'Hiv '  " , na lemonde.fr , Le Monde ,27 stycznia 2011(dostęp 23 kwietnia 2014 ) .
  83. "  Vel d'Hiv: odpowiedzialność Francji  " , na stronie ladepeche.fr , La Dépêche du Midi ,17 lipca 2017.

Bibliografia

Referencje

Prace historyczne Historical

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne